(๔)
สายลมเย็นยามเช้าโชยปะทะร่างโปร่งบางที่ยืนหลับตาอย่างสงบนิ่งอยู่บนหอพักที่ส่วนใหญ่คนเช่าจะเป็นคนวัยทำงาน ใบหน้าที่เคยเคร่งเครียดตลอดเวลาผ่อนคลายจนไม่เหลือรอยยับย่นบนใบหน้า โชคดีที่ตาทั้งคู่หลับลงจนไม่มีใครมาสังเกตเห็นความเศร้าภายในดวงตาโต
ไม่อย่างนั้นคงมีคนเข้าใจต่างออกไป...คงคิดว่าชายคนนี้กำลังคิดสั้นอยู่เป็นแน่
ไอซ์ยืนรับลมอยู่ที่ระเบียงห้องพักขนาดใหญ่ของตัวเอง นึกไปถึงเรื่องเมื่อวานที่คนที่ตัวเองรักบอกว่าจะยอมตามใจตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายแล้วมุมปากบางก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างสังเวชตัวเอง
เพราะภิบอกว่าหลังจากนั้น...ไม่ต้องมาให้เห็นหน้ากันอีก...ซึ่งไอซ์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า หลังจากนั้นเขาจะมีโอกาสได้เห็นหน้าภิอีกหรือเปล่า
ร่างบางหันหลังกลับเข้ามาในห้องพักขนาดใหญ่ของตัวเอง แม้มันจะราคาแพงไปซักหน่อยแต่ดีตรงที่มีเฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างครบครัน แถมยังเป็นแบบเช่าเพราะไอซ์เองก็อยู่ไม่นาน ถึงจะวางมัดจำไปเยอะแต่ก็ถือว่าแลกกับความสะดวกสบายในช่วงสั้นๆ
ข่าวคราวในทีวีช่วงเช้าเป็นเรื่องทั่วๆไปในประเทศ มีเสียงนักข่าวดังออกมาแต่คนฟังก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย ไอซ์เดินตรงไปยังส่วนของครัวก่อนจะเปิดฝาตู้เย็นแล้วหยิบน้ำดื่มขึ้นมาดื่มก่อนจะกรอกยาเม็ดในมือตามลงไปในคอ
มือบางยกถุงยาขึ้นมาดูก็อดหัวเราะหน่อยๆไม่ได้
...ยาหลังอาหาร...
แต่เขายังไม่ได้กินข้าวแม้แต่เพียงเม็ดเดียว ไม่ใช่ว่าดื้อ...แต่ไอซ์ไม่อยากอาหาร เบื่อ...ยิ่งคิดก็ยิ่งเบื่อ ทั้งๆที่ภิบอกว่าจะตามใจเขา...จะทำดีด้วย...จะรัก...ทั้งๆที่บอกแบบนั้นแต่ตั้งแต่เมื่อวานที่แยกกันเขาก็โทรติดต่อภิไม่ได้อีก
ไอซ์รู้ว่าภิจงใจไม่รับสาย...เพราะไอซ์รู้ว่าภิอยู่ที่ไหน...และอยู่กับใคร
คนอย่างภิ...ภิที่ไอซ์รู้จัก...คงวิ่งโร่ไปหาแฟนสาวของตัวเอง บอกเหตุการณ์ทุกอย่าง ขอร้องให้รอ เพราะรู้ว่าภิเป็นคนที่รับปากอะไรก็จะทำ ยิ่งกับไอซ์ ภิยิ่งปฏิเสธยาก เพราะแบบนั้นภิเลยคงอยากให้แหวนเข้าใจ
แล้วป่านนี้คงเข้าใจ...คงเคลียร์กันเรียบร้อย เพราะแบบนั้นเลยเบื่อหน่ายอยู่แบบนี้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูแต่เช้าเรียกความสนใจจากเจ้าของห้อง ไอซ์ทอดน่องเดินไปเปิดประตูช้าๆอย่างไม่รีบร้อน ด้วยรู้ว่าใครเป็นคนมาหา...เพราะมีอยู่คนเดียวที่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน
“มาทำไรแต่เช้าอ่ะเอ็กส์”พูดกับเพื่อนที่หาที่อยู่ทั้งยังทำเรื่องต่างๆให้
“มาหามึงนั้นแหละ กูพึ่งรู้เรื่องจากไอ้ภิ กูงง วันนี้มึงต้องอธิบายให้กูเข้าใจให้หมดเลย”เพื่อนเจ้าของห้องถือวิสาสะเข้ามาในห้องก่อนจะกระแทกตัวลงโซฟากลางห้องแล้วโวยวายถึงสิ่งที่อัดอั้นออกมา แต่ดูเหมือนเพื่อนตัวเล็กจะนิ่งจนเหมือนไม่มีอะไรให้ตกใจซะมากกว่า
“เราผิดเหรอเอ็กส์? ภิก็ยอมตามใจเราแล้ว แค่สองเดือนก็ยังดี”พูดเสียงเรียบแล้วไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“กูไม่ใช่ไอ้ภิที่จะโกรธจนไม่สังเกตว่ามันผิดปรกตินะไอซ์”เอ็กข่มเสียงพยายามระงับความโกรธลงเมื่อไม่ได้คำตอบที่ตัวเองต้องการ
“แล้วอะไรที่มันผิดปรกติล่ะ เราเหรอเอ็กส์”
“ก็เออน่ะซิ!! มึงเปลี่ยนไป กูไม่เชื่อว่ามึงจะเป็นคนแบบนี้ มึงเคยน่ารัก ไม่ใช่แบบตอนนี้ที่ดูร้ายแบบนางร้ายในละคร!!”
“นั้นก็เพราะเอ็กส์ไม่รู้จักเราดีพอมั้ง ห้าปีแล้วนะเอ็กส์ที่เราไม่เจอกัน เราเปลี่ยนไปเยอะ”ไอซ์ยังคงยืนนิ่งและพูดด้วยเสียงเรียบๆ เพียงแต่ตาคู่เศร้าเกิดอาการไม่กล้าสู้หน้าของเพื่อนที่เปรียบเสมือนพี่ชายคนโต
เอ็กส์รู้ว่าไอซ์กำลังโกหก กำลังปิดบังบางอย่าง เพราะเอ็กส์กับภิรู้จักไอซ์ดีกว่าที่ไอซ์รู้จักตัวเอง แต่เพราะภิกำลังโกรธ ภิเลยมองไม่ออกถึงความผิดแปลก แต่เอ็กส์เห็น...และเห็นชัดเจนซะด้วย เพียงแค่ไม่รู้ว่าอะไรในตัวไอซ์ที่ผิดแปลกไป
“บอกกูให้หมด ไม่อย่างนั้นมึงก็ไม่ต้องมานับว่ากูเป็นเพื่อน ไม่ต้องมารู้จักกัน”เสียงเข้มบอกช้าๆด้วยเพราะตนเองก็ข่มอารมณ์ไว้อยู่ ทั้งๆที่จริงอยากจะกระชากร่างเล็กตรงหน้าเข้ามาต่อยให้หายหมั้นไส้ซักสองสามที
แต่เอ็กส์ไม่รู้หรอกว่าคำพูดเพราะความโกรธของตัวเองกลับกรีดเข้าซ้ำแผลเดิมกับเมื่อวาน
“...เอาแบบนั้นก็ได้ ไม่ต้องรู้จักกันเลย เอ็กส์จะไปไหนก็ไป เราไม่สบาย...อยากพัก”เสียงบอกไม่ได้ราบเรียบอย่างเคย บางช่วงมีสะดุดเพราะคนพูดต้องพยายามกดไม่ให้น้ำตาที่กำลังจะไหลมันเอ่อออกมา
เอ็กส์ส่ายหัวกับคนตรงหน้า ทั้งดื้อ...และรั้นอย่างที่สุด
“ออกไป...ออกไปจากชีวิตเรากันให้หมด!! ฮึก...ยังไงเราก็ไม่มีใครมาแต่แรกอยู่แล้ว!! ไปเลย ไป๊!!!!...อะ...อื้อออออออออ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เฮ้ย!!ไอ้ไอซ์!!”คนตัวโตถึงกับตกใจกับภาพตรงหน้า ร่างบางที่อยู่ๆก็ทรุดลงกับพื้น มือบางทั้งสองข้างกอบกุมอกข้างซ้าย ใบหน้าขาวใสบูดเบี้ยวราวกับเจ็บปวดแสนสาหัสบวกน้ำตาที่ไหลนองออกมาจากคำพูดพร่อยๆของเอ็กยิ่งทำให้คนเห็นตกใจมากกว่าเดิม
ทั่วทั้งห้องมีแค่เสียงร้องที่พยายามกลั้นเสียงจนกรามนู้นเด่นออกมากับเสียงเรียกของคนที่ตัวโตกว่า จนสุดท้ายเอ็กส์เลยตัดสินใจอุ้มเพื่อนขึ้นบ่าแล้วรีบพาไปโรงพยาบาลอย่างรีบร้อน
ยิ่งได้ยินเสียงที่ทรมานของเพื่อนตัวเล็ก ตัวเองก็ราวจะขาดใจ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าไอซ์น่าสงสารและเดียวดายขนาดไหน แต่ก็ยังเอาคำพูดที่ไอซ์ไม่อยากได้ยินที่สุดมาพูดใส่
แค่มึงอย่าเป็นอะไร...พี่ชายคนนี้จะไม่ถามอะไรมึงแล้ว...ไอซ์
“ปัง!!!!!”เสียงกระชากประตูสีครีมดังสนั่นไปทั่วเรียกความสนใจจากคนในห้องทั้งสองอย่างดี เมื่อเห็นว่าใครมาคนที่นอนอยู่บนเตียงสีฟ้าก็ยกยิ้มอย่างดีใจ
“ไอซ์เป็นไงบ้างว่ะ”ภิหอบถามเหนื่อยๆ หลังจากที่รู้ข่าวจากเอ็กส์ว่าไอซ์เข้าโรงพยาบาลก็รีบขับรถมาหา ทันทีที่ได้ที่จอดรถก็รีบวิ่งขึ้นมาทั้งๆที่เอ็กส์ก็บอกแล้วว่าไอซ์ไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ภิแค่อยากมาดูว่าเพื่อนไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่บอกเร็วๆ
“ก็แค่เพลีย...”เอ็กส์ตอบเสียงเรียบแล้วหันไปสนใจทีวีข้างๆต่อ
ภิเดินเข้ามามองไอซ์ยิ้ม ความรู้สึกผิดผุดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ตั้งแต่เมื่อวาน...เขาจงใจไม่รับโทรศัพท์ของไอซ์ ปล่อยให้ดังจนมันตัดสายไปเองคิดว่าไอซ์คงจะเลิกโทรไปถ้าเขาไม่รับซักสายหรือสองสายเลยปล่อยโทรศัพท์ทิ้งไว้แบบนั้นไม่ได้มาสนใจ
แต่ภิคิดผิด...ไอซ์โทรไปทั้งคืน จำนวนสายที่ไม่ได้รับเป็นเลขกว่าสี่หลัก...แบตฯมือถือเขาก็แทบจะหมด...ช่วยไม่ได้ที่จะคิดว่าเป็นเพราะตัวเองเลยทำให้เพื่อนที่บอบบางของพวกเขาต้องป่วยแบบนี้
“เป็นไงบ้างว่ะ โทษที พอดีลืมโทรศัพท์ไว้ในรถ”คนที่พึ่งเข้ามาใหม่เดินเข้ามาข้างๆเตียงแล้วแก้ตัว กลัวว่าคนป่วยจะคิดมากเกินไป ถึงจะยังโกรธแต่ยังไงไอซ์ก็เป็นเพื่อน...เป็นน้องที่เขายังคงรักและห่วงใยเสมอ
“ไม่ใช่ว่าภิไปหาคุณแหวนอะไรนั้นเหรอ...ป่านนี้คงเข้าใจกันแล้วซินะ”แกล้งพูดหยั่งเชิงแต่ก็ได้แต่ความเงียบกลับมา เป็นที่รู้กันว่าที่ไอซ์พูดไปเป็นจริงอย่างที่คิด ใบหน้าหวานนั้นเบือนไปทางอื่นก่อนจะยกยิ้มเศร้าๆ
ยิ้มที่ภิไม่เห็นเพราะมั่วแต่ก้มหน้าหนี มีแค่เอ็กส์เท่านั้นที่เห็น...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้...เพราะสัญญากับไอซ์เอาไว้ว่าจะปล่อยให้ไอซ์ทำตามใจซักครั้ง
“เฮ้อ...ช่างเหอะ แต่สองเดือนนี่ภิอย่ามาหวานต่อหน้าเราแล้วกัน ไม่งั้นนะ!! พ่อจะเหวี่ยงๆๆๆ คอยดู๊”เสียงใสที่พยายามทำร่าเริงเรียกให้ภิต้องเงยหน้าขึ้นมามองอย่างแปลกใจ
ถึงคำพูดจะดูร้าย...แต่ท่าทางแบบนี้...ไม่ผิดจากไอ้ไอซ์...เพื่อนตัวแสบที่เป็นเหมือนน้องเล็กของพวกเขาแน่ๆ
“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะว่ะ...แล้วมึงกินอะไรหรือยังภิ เดี๋ยวกูจะออกไปหาซื้อของกิน ฝากมึงดูไอ้ไอซ์หน่อยล่ะ”
“กินมาแล้ว เดี๋ยวกูดูมันเอง มึงไปเหอะ”เอ็กส์พยักหน้ารับก่อนจะเดินไปลูบหัวไอ้คนตัวเล็กที่ยิ้มสดใสอยู่บนเตียง ที่จริงอยากตบให้แรงๆมากกว่า
“นี่ภิ”
“ว่าไง”
“อย่าไม่รับโทรศัพท์เราอีกนะ”มองหน้าหวานของไอซ์งงๆ คำพูดดูเศร้าแต่กลับยิ้มอย่างกับดีใจ
“เออ ก็บอกว่าขอโทษ”
“นี่ภิ”
“ว่าไงอีกล่ะ”
“เราเป็นคนรักกันนะตอนเนี้ย!! ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ก็มึงบังคับกูนี่หว่า!!”ไม่ได้โกรธอะไรอย่างเมื่อวาน เพราะเห็นว่าอีกคนกำลังป่วยอยู่
“คิคิ ช่วยไม่ได้ ยังไงเราก็เป็นคนรักกัน”ไหวไหล่แบบที่ชอบทำพร้อมกับเบะปากใส่อย่างร่าเริง อยากจะเคืองอยากจะโกรธแต่ภิก็ทำได้ไม่เต็มที่...ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
“เออๆ แค่สองเดือนเท่านั้นแหละโว้ย!!”
“คิคิ คนรักกัน คนรักกัน!!”
“เออ!! เชี่ยนี่จะพูดไรมากว่ะ”
“ฮ่าฮ่า เราเป็นคนรักกันนี่ เราอยากพูด เราจะพูด พูดๆๆๆ เรากับภิรักกัน เรากับภิรักก๊านนนนนนนนน”ไอซ์ตะโกนร้องเสียงดังจนคนที่นึกเคืองอยู่เมื่อครู่หลุดขำกับท่าทางเด็กๆของคนตรงหน้า แบบนี้ซิ...ไอซ์ที่เขารู้จัก
“เออออออ...พูดไปเลย พูดให้คอแตกไปเลย กูเข้าห้องน้ำก่อนล่ะ”ส่ายหัวหน่อยๆกับคนป่วยที่ร่าเริงผิดปรกติ ก่อนจะหันตัวเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล
“...ฮึก...เราจะหมายความว่าเรา...ฮึก...เป็นคนรัก...ฮึก...ของภิแล้วนะ”ทันทีที่ประตูห้องน้ำปิดสนิท เสียงที่เคยร่าเริงกลับเปลี่ยนไปเป็นสะอื้นก่อนจะกดหน้าลงในหมอนใบใหญ่ ร้องไห้กับตัวเองเบาๆจนเผลอหลับไปอย่างรวดเร็ว
เหลือไว้แค่คราบน้ำตา...ที่ไม่มีใครจะได้เห็น...
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะครับ 
เริ่มเดาออกกันแล้วใช่ม๊า บอกแล้วว่าไม่ได้ซับซ้อนอะไรเลยยยยย 
หัวข้อ: [กลับมาต่อ] [[ เกย์ร้าย--ผู้ชายรัก ]] บทที่ ๘ (ครึ่งตอน) วันที่ ๑๙ ก.ค ๒๕๕๗ (อ่าน 32564 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก