หัวข้อ: ♀ TOM (or) BOY ♂ :::::: P.15 ซื้อรวมเล่มได้ที่งานตลาดฟิค 22มีนา บูธ H2-3

[litlittledragon]

คุณน้องขัดจังหวะ มีจะเอากล้องมาถ่ายอีก เต๋าชาต้องระวังตัวดีๆ นะ เดี๋ยวคลิปหลุด

[sukaz]

ได้ใจพี่ไปเลยน้อง 

[fastation]

เคลียร์กันได้แล้วดีจัง ว่าแต่ชักอยากเป็นน้องของเต๋าซะแล้วสิ -.,-
รออ่านต่อจ้า

[bangkeaw]

กรี๊ด พี่สะใภ้ 

[akihito]

ติดกล้องไว้แล้วเอามาแบ่งกันบ้างนะ

[EoBen]

ใกล้แล้ว ใกล้แร้วว ^^

[FortuneTeller]

ให้ตายสิ... ไม่เคยอ่านนิยายให้ห้องที่ยังโพสท์ไม่จบมานานมากแล้วนะคะ
ส่วนมากจะอ่านแค่เรื่องที่จบแล้วตลอด

แต่พอบังเอิญได้เห็นว่าเป็นเรื่อง นายต๋าวว กับนายขาชา... ก็อดอ่านไม่ได้
ชอบคู่นี้ม๊ากก มากกกก....
ลุ้นสุดๆ ชอบมากค่ะ

[cher7343]

น่าร๊ากกกกกกกกก 

[puppyluv]

โอ๋ยยยยย เราพลาดเรื่องนี้ไปได้เยี่ยงไร
น่ารักกกกกก มั่กกกกกกกก!!!
ทุกอย่างอ่ะ
       เต๋าบอกไป เราไม่ต้องการเพื่อน แต่เราต้องการเหมือนเดิม
ใช่เลย ตูอยากได้แฟนที่ชื่อคชา---บอกไปเต๋า
แต่ตัวขโมยซีน น้องสาวเต๋า
555 สุดยอดมากหนู...กับคำว่า 'พี่สะใภ้' 

[sunshadow]

    เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
    พล๊อตแนวดีนะ ^ ^

[sunshadow]

    เหอะๆๆ ได้เรื่องเลย ได้ความรู้สึกดีๆกลับมา
    แล้วดูเหมือนจะได้อนาคตน้องสะใภ้เป็นกองกำลังขาวายแถมมาด้วยนะ

[bozang]

♀ TOM (or) BOY ♂
18

วันนี้เป็นวันศุกร์
เพียงวันธรรมดาทว่าพิเศษกว่าทุกครั้ง เนื่องจากโต๊ะอาหารสี่เหลี่ยมขนาดกลางพรั่งพร้อมไปด้วยสมาชิกทั้งสี่ของครอบครัวตัวต.
เพราะปกติครูภาษาไทยอย่างแม่เต่ามักต้องอยู่เวรที่โรงเรียนในวันศุกร์ตอนเย็น  ต๋อ..ลูกสาวคนเล็กก็ไปเรียนพิเศษวาดรูป  เต๋อ..ลูกชายคนกลางมีซ้อมบาสเกตบอล  ส่วนพนักงานบริษัทอย่างพ่อต๋อยก็มักจะรถติดกว่าจะกลับมาถึงบ้านก็มักเลยเวลาอาหารไปแล้ว เหลือก็แต่ลูกชายคนโตอย่างเต๋าที่ถึงบ้านเร็วเพราะบ้านอยู่ใกล้มหาลัย หากแต่ก็หาอะไรใกล้ๆ กินเองเกือบทุกวัน
แขกของบ้านอย่างคชา พอได้ยินอย่างนั้นเข้าก็ส่งรอยยิ้มแห้งๆ ให้กับคนอื่นๆ บนโต๊ะอาหาร  ปกติครอบครัวเพียงพอไม่ค่อยได้กินข้าวเย็นพร้อมหน้ากันในวันธรรมดา แต่ไหงวันที่เขาวิ่งฝ่าสายฝนมาง้อใครบางคน มันถึงได้เป็นวันที่สมาชิกอยู่กันพร้อมหน้าแบบนี้ล่ะ

“อยู่มหาลัยเต๋ามันโดดเรียนไปเที่ยวไหนบ้างรึเปล่า?”  น้ำเสียงอบอุ่นของพ่อต๋อยเอ่ยถามเรียบๆ 

คชานิ่งคิดก่อนจะส่ายหน้าเป็นคำตอบ  “ไม่รู้สิครับ คือเรา..อยู่คนละคณะกัน”
จะว่าไป...แล้วเขารู้อะไรเกี่ยวกับเต๋าบ้างนะ?

“คชาเรียนนิเทศน่ะพ่อ”  ลูกชายตอบแทนให้

“แล้วไปรู้จักกันได้ยังไงล่ะ?”  แม่เต่าถามขึ้นบ้าง แปลกใจไม่น้อยที่ทั้งสองคนเพิ่งรู้จักกันในมหาวิทยาลัยแต่สนิทสนมกันขนาดมาที่บ้าน...เพราะมีแค่เพื่อนเต๋าอีกไม่กี่คนเท่านั้นที่เคยมาที่นี่

“รู้จักเพราะ...เตะบอลด้วยกันน่ะครับ”  คชาแย้มยิ้มหวานด้วยความภูมิใจในการแถอย่างแนบเนียนของตัวเอง “ชอบฟุตบอลเหมือนกันด้วย”

“อ๋อ อย่างนี้เอง ว่าแต่คชาบ้านอยู่ไหนล่ะ?”

“มาจากโคราชครับ”

“หรอจ๊ะ แล้วตอนนี้พักอยู่ไหน?”

“อยู่บ้านเพื่อนอีกคนน่ะครับ แก้ขัดไปก่อน แต่เดี๋ยวกำลังจะย้ายเข้าหอแล้วครับ”

   “อยู่หอทำไมพี่ชา มาอยู่นี่สิ”  น้องสาวแก้มยุ้ยตาโตพูดทั้งๆ ที่ยังเคี้ยวไม่หมดดี  “จะได้อยู่กับพี่เต๋าไง... กับต๋อด้วย”  รอยยิ้มสดใสผุดขึ้น หากแต่คนถูกพาดพิงอย่างคชากลับรู้สึกว่ามันดูเจ้าเล่ห์ยังไงพิกล  “เนอะพี่เต๋อ”  หันไปขอความเห็นจากพี่ชายคนกลางพลางกระซิบกระซาบในสิ่งที่คชารู้สึกเสียวสันหลังชอบกล

   “อย่าดีกว่าครับน้องต๋อ เกรงใจจะแย่”  และเพียงแว้บเดียวเท่านั้น คชาก็เห็นแววตาวิบวับจากน้องเต๋อในเชิงล้อๆ คล้ายคลึงกัน

   “เกรงใจอะไร บ้านเราชิลๆ อยู่แล้วพี่... พี่เต๋าอะว่าไง?”  น้องชายว่าพลางหันไปสะกิดพี่ชายที่นั่งเงียบอยู่  เห็นดังนั้น คชาจึงส่งสายตาขู่ๆ กลับไปถึงอีกคน
   อย่าได้ตอบเห็นด้วยเชียว!

   “มาอยู่ด้วยกันไหมชา?”
   พอกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยวุ้ย!

   ก่นด่าอีกคนในใจหากทว่าใบหน้ากลับร้อนเอาดื้อๆ เมื่อเห็นแววตาของคนพี่ไม่มีวี่แววขี้เล่นอยู่เลยสักนิด ใบหน้านั้นมองมาอย่างจริงจังจนเขาลอบถอนหายใจ คชาเบือนหน้าหนีหากแต่ก็ไปสบตากับพ่อต๋อยแม่เต่าเข้า

“มาอยู่บ้านเราไหมคชา เพื่อนเต๋าก็เหมือนลูกแม่อีกคนนั่นแหละ”

ได้ยินคำพูดจากคุณแม่แสนใจดีกับการพยักหน้าคล้อยตามของคุณพ่อเข้าแล้ว คชาก็หวนนึกถึงครอบครัวของตัวเองที่โคราชไม่น้อย ไม่ได้โทรไปหาสองวันแล้ว ไม่รู้ตอนนี้แม่กับน้องๆ จะเป็นไงบ้าง

   “ขอบคุณครับ...พ่อ...แม่”  เพิ่งจะเรียกทั้งคู่ว่าพ่อแม่ได้อย่างเต็มปากก็หนนี้  ทั้งสองทั้งใจดีแล้วก็อบอุ่นจริงๆ

“แต่อย่าดีกว่า ผมมากรุงเทพฯ คนเดียวก็อยากลองใช้ชีวิต อยากทำอะไรเองดูบ้าง”  อยากจะพิสูจน์ตัวเองว่าโตแล้ว อยู่คนเดียวได้

   “งั้นก็ตามใจลูก... แต่คืนนี้ค้างที่นี่ก่อนดีไหม ฝนตกอีกแล้ว คงไม่หยุดง่ายๆ แน่” 

   คชายิ้มหวานให้กับคุณแม่คนที่สอง ก่อนจะพยักหน้ารับคำชวนของหญิงวัยกลางคน  “รบกวนด้วยนะครับ”






   หลังมื้ออาหารแสนเรียบง่าย สมาชิกในบ้างต่างก็เริ่มแยกย้ายเข้าไปทำกิจกรรมส่วนตัวของตนเอง น้องเต๋อขึ้นไปอาบน้ำ แม่เต่าขึ้นไปทำแผนการสอนบนห้อง ส่วนพ่อต๋อยกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องรับแขกด้านล่างกับลูกสาวที่นั่งขีดเขียนอะไรอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

   “ไหนดูซิ วาดรูปอะไรเนี่ย?”  พี่ชายชะโงกหน้าก้มลงไปดูสมุดวาดเขียนเล่มใหญ่ของน้องสาว  “นี่มัน... ชา มาดูสิ”

   ร่างเล็กก้าวเข้าไปหาสองพี่น้องตามเสียงเรียก ก่อนจะก้มมองลงในสมุดวาดเขียนที่เด็กสาวกางออกให้ดู

   “เอ่อ...”  รูปคนสองคนที่กอดกันอยู่ทำเอาเขายืนนิ่งสนิท ถึงลายเส้นจะเป็นแบบการ์ตูนทว่ามองปราดเดียวก็รู้ในทันทีว่าใครเป็นใคร
   ไอ้คนที่ทำหน้าเขินผมหน้าม้าเห็ดนั่นเขาแน่ๆ ส่วนอีกคนที่ตัวสูงกว่าหน่อยแถมยิ้มเจ้าเล่ห์ก็หนีไม่พ้นไอ้คนที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่นี่แหละ

   “วาดรูปสวยหนิน้องสาว”  เต๋าพูดพลางยื่นมือไปขยี้ผมของเด็กสาวจนยุ่งเหยิง

   “ชอบไหมพี่ชา?”

   “อ่า...”  ถ้าตอบไม่ชอบคงไม่ดีแน่และยิ่งสายตาพ่อต๋อยที่หันมามองอีก นี่ไม่กลัวพ่อต๋อยมาเห็นแล้วสงสัยรึไงว่าน้องต๋อวาดรูปอะไร  “ช..ชอบครับ”

   “งั้นเดี๋ยวต๋อวาดเสร็จจะเอาให้นะ”  เธอยิ้มหวานพลางมองพี่ชายทั้งสองอย่างอารมณ์ดี

“รอแปปนึงนะคุณพี่สะใภ้”

   “น้องต๋อ!!!”   

โชคดีที่พ่อต๋อยเดินออกไปรับโทรศัพท์พอดีและคงจะไม่ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของลูกสาวคนเล็ก  แต่แค่นั้นก็พาเอาพี่สะใภ้ของน้องต๋อยืนหน้าแดงทำอะไรไม่ถูกจนกระทั่งฝ่ายพี่ชายต้องพูดขึ้น

“ขึ้นห้องไปอาบน้ำกันเถอะชา”

   รอยยิ้มกรุ้มกริ่มที่ประดับบนใบหน้าทำเอาคชาอยากจะยื่นมือไปตีปากอีกคนสักสองสามที
   แต่ทำไม่ได้! ก็ตอนนี้ข้อมือถูกอีกคนลากให้เดินขึ้นห้องไปแล้วสิ






   คชาขึ้นมาบนห้องก็จัดการอาบน้ำให้เรียบร้อยเนื่องจากก่อนหน้าเขาเพียงแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะไม่ได้กะไว้ก่อนว่าจะต้องค้างคืน  คนตัวเล็กในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นของอีกฝ่ายเดินออกมาจากห้องน้ำพลางเช็ดผมที่เปียกชื้น  ไม่ทันได้ทำอะไร โทรศัพท์มือถือก็ส่งเสียงเรียกดังขึ้น คชากดรับมันทันทีเมื่อเห็นว่าปลายสายที่โทรมาคือใคร

   “เป็นไงมั่งวะไอ้เต้”  น้ำเสียงสดชื่นถูกส่งไปยังคนในสายเพราะกำลังคิดว่าจะโทรไปหาพวกมันอยู่พอดี คชาหย่อนก้นลงบนปลายเตียงนอน มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ อีกข้างก็เช็ดผมไปพลาง

   “เฮ้ย ไปกินไม่ชวนกูเลยว่ะ”

   “เออ คราวหน้าเรียกกูด้วย ถ้าไปไม่ชวนอีกกูโกรธ”

   “อือ”

   “ไอ้นี่... ไม่มีอะไรว้อย!”

   “ทำไมวะ?”

   “ไอ้..บ้า...”

   แม้จะเป็นเวลาไม่กี่นาทีที่คชาจดจ่อกับคนในปลายสาย หากแต่ก็สร้างความหงุดหงิดให้กับอีกคนไม่น้อย
   เต๋านั่งมองร่างเล็กที่พูดคุยกับโทรศัพท์กับอีกคนอย่างสนิทสนม ทั้งๆ ก่อนหน้ายังอุตส่าห์วิ่งตามมาง้อเขาอยู่เลย แต่พอเขาหายโกรธแล้วความสำคัญก็คงจะลดลงตามไปด้วยสินะ

‘ปัง!’  เสียงปิดประตูระเบียงดังขึ้นอย่างจงใจเมื่อเจ้าของห้องอดรนทนไม่ไหวเดินออกไปที่ระเบียงแทน เต๋าสูดกลิ่นฝนปล่อยให้อากาศเย็นสบายกระทบผิว ปล่อยความคิดให้ล่องลอยอยู่ไม่นาน  เสียงเอี๊ยดอ๊าดของประตูบานเดิมก็ดังขึ้นพร้อมกับใครบางคนที่ยื่นหน้าออกมาทั้งๆ ที่ยังกำโทรศัพท์อยู่ในมือ

“จะนอนรึยังเต๋า?”  คนตัวเล็กโผล่หน้าออกมาถามเสียงซื่อ

“ยัง”

“อยู่ข้างนอกไม่หนาวหรอ?”  คชาเดินออกมายืนที่ระเบียงบ้าง  “ฝนตกอีกแล้ว”  พูดพลางยกแขนกอดอกไว้เพราะอากาศที่เย็นชื้น
“หึ... ฝนตกก็เลยอดออกไปสิ”  เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นท่ามกลางเสียงฝนโปรยปราย... อยากออกไปขนาดนั้นทำไมจะไม่ได้ยิน

“อ้าว...เต๋าจะไปไหนหรอ?”

   “ใครกันแน่ที่จะไป...”  แน่นอนว่าคำถามนี้ไม่ต้องการคำตอบ  “ร่มแขวนอยู่ข้างล่าง ตรงหน้าบ้าน”  ร่างสูงพูดจบก็เดินเข้าห้องไปอย่างคนไร้อารมณ์ ปล่อยให้อีกคนยืนงงอยู่พักหนึ่งก่อนจะรีบเดินตามเข้าไปบ้างเมื่อพอเดาความคิดอีกฝ่ายได้

   คชามองคนตัวใหญ่ขี้ใจน้อยที่นั่งลงนิ่งๆ บนเตียงนอนก็ลอบยิ้มขำ มาแอบฟังเขาคุยโทรศัพท์กับไอ้เต้ไอ้เฟรมล่ะสิ เขาก็แค่บ่นอยากไปกรึ๊บเหล้ากับพวกมันบ้างแค่นั้นเอง

   อุตส่าห์มาเรียนไกลหูไกลตาแม่แล้ว ก็อยากออกไปกินเหล้าสังสรรค์กันให้พอสนุกสนานเท่านั้นแหละ อีกอย่างวันนี้เพื่อนคนอื่นก็ไปกันพร้อมหน้า เพิ่งเริ่มสนิทกันมันก็อยากจะออกไปเฮฮาด้วยน่ะสิ

   “เต๋า...จะนอนแล้วหรอ?”  แต่พอเห็นอีกวางมาดขรึมใส่แบบนี้ ไอ้ความอยากจะออกไปหาเพื่อนก็สลายไปกับละอองฝน  ร่างเล็กนั่งลงข้างๆ อีกคนพลางเอ่ยเบาๆ  “จะให้เรา..นอนตรงไหนล่ะ?”

   พูดเองก็เขินเองแปลกๆ  ยอมรับก็ได้ว่าแอบคิดลึกกับประโยคที่เป็นฝ่ายเอ่ยออกมาเอง คชายกมือขึ้นเกาศีรษะน้อยๆ  ช้อนสายตามองอีกคนอย่างรอคอยคำตอบ

   เลิกงอนได้แล้วไอ้บ้าเอ๊ย ลงทุนง้อขนาดนี้แล้วนะ!


   “นี่... จะให้นอนไหน?”  คำถามเดิมถูกถามซ้ำเมื่ออีกคนไม่ยอมตอบ ริมฝีปากบางค่อยๆ แย้มรอยยิ้มสดใสเพื่อให้อีกคนค่อยๆ คลายอาการหน้าตึงลงบ้าง

   “ข้างล่าง”

   “ห๊ะ”

   “บอกว่านอนข้างล่าง ไม่ได้หรือไง?”

   ใจร้ายว่ะ!  คชาทำปากยื่นใส่อีกฝ่ายเมื่อได้ยินคำตอบที่ไม่ตรงใจหากแต่ก็พยักหน้าตกลงโดยดี  อุตส่าห์หวังว่าจะได้ยินคำตอบประมาณว่าเต๋านอนขวาคชานอนซ้าย แต่ไหงดันเนรเทศเขาลงมานอนข้างล่างแบบนี้เล่า

   แต่เอาก็เอาวะ... ตอนที่เต๋าเคยไปค้างห้องเขา เขาก็เคยแกล้งให้มันนอนพื้นเหมือนกัน  อย่างน้อยพื้นปาร์เก้ก็ไม่ได้เย็นเหมือนพื้นกระเบื้องในห้องนั้นน่ะนะ  ร่างเล็กคว้าหมอนหนุนลงมาพร้อมด้วยหมอนข้างอีกใบ ก่อนจะนอนแผ่ลงบนพื้นมันทั้งอย่างนั้นแหละ

   พยายามไม่น้อยใจ นึกเข้าไว้ว่า มันก็เหมือนในละครที่พระเอกต้องเสียสละเตียงให้นางเอกยังไงล่ะ

   เท่ชะมัดเลยเรา…


   “นอนละนะเต๋า”

   รอยยิ้มหวานๆ ถูกส่งให้คนที่เพิ่งเดินไปปิดไฟกลับมา หากแต่คชากลับต้องตื่นตกใจ เมื่อถูกอีกฝ่ายช้อนตัวขึ้นมาไว้บนเตียง

   “อ..อะไร?”  น้ำเสียงตะกุกตะกักเมื่อเห็นว่าอีกคนอยู่ใกล้ชิดเพียงแค่นี้... แค่คืบเดียวเท่านั้น ไม่อยากเลยที่เต๋าจะก้มหน้าลงมาช่วงชิงอากาศจากเขาไปได้

   ใบหน้าขาวคมยังคงมองเห็นลางๆ ด้วยแสงจากโคมไฟสีนวล เต๋าก้มหน้าลงมาชิดซะจนคชาเริ่มหายใจติดขัด  อะไรสักอย่างบอกเขาว่าจูบครั้งที่สองของวันกำลังจะสูญไปในไม่ช้า... เปลือกตาบางค่อยๆ หลับลงมาแผ่วเบา

   แต่ก็เปล่า...

   “ฉันบอกให้นายนอนข้างล่าง”  เสียงทุ้มเอ่ยคำประกาศิตอีกครั้ง และนั่นทำเอาอีกคนขมวดคิ้วผูกโบว์อย่างไม่เข้าใจ

   “อื้อ... ก็ให้เราลงไปนอนข้างล่างดิ”  ไม่รู้จะอุ้มขึ้นมาบนเตียงทำไม เอาแขนมากั้นไว้แบบนี้ แถมหน้ายังชิดซะจนจะหายใจรดต้นคออีก มันสยิวกิ้วนะรู้ไหม!

   “ก็กำลังจะทำอยู่นี่ไง”

   พูดจบร่างสูงก็อันตรธานมาอยู่บนตัวอีกคนภายในชั่วอึดใจเดียว อ้อมแขนแกร่งยันฟูกนุ่มไว้ก่อนจะก้มลงตวัดปลายจมูกสูดกลิ่นหอมจากเรือนกาย ครีมอาบน้ำกลิ่นเดิมในวันนี้กลับหอมละมุนกว่าทุกวัน

   “แบบนี้ต่างหาก นอนข้างล่างน่ะ”

   แววตาเรียบเฉยฉายแววความเจ้าเล่ห์ภายในพริบตา


   เสียงหัวใจที่เต้นแรงในตอนนี้มันช่างพาให้กลัวเหลือเกินว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน ไฟสีส้มนวลจากโคมไฟข้างเตียงส่องให้เห็นแววตาแน่วแน่จนเขารู้สึกได้ แผ่นหลังของคชาเริ่มชื้นเหงื่อ อุณหภูมิในตัวจากที่ร้อนรุมๆ เพราะสภาพอากาศยิ่งจะเพิ่มสูงขึ้นไปกว่าเดิม  เขาเริ่มต้นทำอะไรไม่ถูก จะพูดห้ามหรือจะผลักไสอีกฝ่ายออกไปก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเลยสักอย่างเดียว

   และสัญชาติญาณของเขาก็ไม่ผิดจริงๆ... มือบางถูกจับตรึงเอาไว้แน่นไม่ให้เขยื้อนกายหนีไปไหนก่อนริมฝีปากหยักจะโน้มลงมอบจูบหอมหวานแก่เขาอีกครั้ง ไล่ต้อนสัมผัสอย่างหยอกล้อแต่ก็อ่อนโยนลึกซึ้งในคราวเดียวกัน

   มือหนาค่อยๆ เกลี่ยเอาเส้นผมบางที่ปรกใบหน้านั้นอยู่มาทัดหูเอาไว้  เต๋าอยากจะเห็นให้ชัดๆ กับตาว่าอีกฝ่ายทำหน้าอย่างไร มองเขาแบบไหน เมื่อตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาแบบนี้

   ริมฝีปากหนายกยิ้มทันทีเมื่อเห็นสีหน้าเขินอายอย่างไม่ปิดบังของคนข้างล่าง ทว่านั่นกลับยิ่งเป็นมากกว่าคำเชิญชวนให้เต๋าลงมือทำสิ่งที่ต้องการต่อไป


   “ชอบไหมชา?”  เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูทั้งชวนจั๊กจี้และวาบหวิวอยู่ในอก กะจะให้เขาระเบิดออกมาเลยรึไงนะ  “ตอบมาสิ... ชอบ หรือ ชอบ” 

ตัวเลือกของคำตอบเรียกว่าไม่มีทางเลือกจะดีกว่า ริมฝีปากหนาคลอเคลียบริเวณใกล้ๆ ใบหู  ก่อนฝังจมูกโด่งลงบนแก้มนุ่มนิ่มฟอดใหญ่  มือหนาสัมผัสผิวหน้าเนียนนุ่มของอีกฝ่ายอย่างทะนุถนอม

และตอนนั้นคำพูดของเพื่อนซี้เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าก็ดังแว่วเข้ามาในหัวยิ่งพาให้สติกระเจิดกระเจิง

‘งั้นแสดงว่าคืนนี้แกก็ค้างบ้านเต๋าอะดิ’
‘อือ’
‘เสร็จแน่น้องทอมคชา’
‘ไอ้นี่... ไม่มีอะไรว้อย!’
‘ห้ามเปิดประตูออกไปนอกห้องเด็ดขาดเลยนะเว่ยคชา’
‘ทำไมวะ?’
‘เอ๊า... เขาถือเคล็ดกัน คืนแรกที่เข้าหอเขาห้ามเจ้าบ่าวเจ้าสาวออกมาก่อนฟ้าสว่าง’
   ‘ไอ้..บ้า...’


น่าอายชะมัด... ใครจะคิดว่าคำพูดน่าอายที่ไอ้โปเต้มันแกล้งล้อเลียนจะเริ่มส่อเค้าลางเป็นจริงขึ้นเรื่อยๆ  คชาหลับตาลงอีกครั้งราวกับจะหนีความจริงในตอนนี้

ไม่ได้อยากจะยอมนะ แต่มัน...


   ทว่าเพียงครู่เดียวเท่านั้น ตาคู่ใสก็ค่อยๆ ลืมขึ้นเมื่อเห็นว่าการกระทำของอีกคนชะงักไป  ใบหน้าที่กำลังขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิดของอีกฝ่ายสร้างความสงสัยให้กับเขาอยู่ไม่น้อย

   “ตัวร้อนนี่ เป็นไข้หรอ?”  ฝ่ามือหนาวางพิสูจน์ลงบนหน้าผาก ก่อนจะก้มลงแตะหน้าผากลงตามไปวัดอุณหภูมิอีกครั้ง  “ไม่สบายทำไมไม่บอก”  เต๋าพูดต่อเมื่อรู้สึกได้ทันทีว่าอีกคนตัวร้อนรุมๆ

   ไม่ทันรอคำตอบ อีกคนก็รีบลุกเดินออกจากห้องไป ก่อนจะกลับมาด้วยยากับน้ำดื่มในแก้วใบใส  เจ้าของห้องลงมือป้อนน้ำป้อนยาให้อีกคนเสร็จสรรพ ก่อนจะปิดไฟมืดสนิทอีกครั้งแล้วมานั่งข้างๆ กันบนเตียง

   “ทีหลังไม่สบายต้องบอกนะรู้ไหม?”  น้ำเสียงที่พูดออกจะดุนิดหน่อยแต่แฝงความห่วงใยเอาไว้เต็มเปี่ยม

   “อือ”  คชาขานรับเบาๆ ...ก็เขาไม่อยากเป็นภาระกับอีกฝ่ายนี่นา อีกอย่าง ตอนนั้นใครจะมีอารมณ์พูดล่ะ โดนขึ้นคร่อมซะขนาดนั้นคงจะมีสติคิดหรอกนะว่าตัวเองกำลังตัวร้อนอยู่

“นอนเถอะ... พักผ่อนเยอะๆ จะได้หาย”
ถ้อยคำแสดงความห่วงใยทำเอาอีกฝ่ายอิ่มเอมใจ  คชาลอบอมยิ้มในความมืดนั้นก่อนจะล้มตัวลงหนุนหมอน  ตอนนี้เขาง่วงและเหนื่อยล้ามากแล้ว และความสุขที่ล้นปรี่ก็เป็นเครื่องการันตีว่าคืนนี้เขาจะต้องฝันดีแน่ๆ  คชาหลับตาลงไม่นานก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากอ้อมแขนหนาที่โอบกอดเขาไว้ราวกับเขาเป็นหมอนข้างใบโปรด

   “เดี๋ยวก็ติดไข้หรอก”  คนป่วยประท้วงน้ำเสียงอ้อยอิ่งจนคนฟังอยากจะถามกลับไปเหลือเกินว่า ที่พูดนี่อยากให้เขาปล่อยหรืออยากให้เขาทำอะไรกันแน่

   “ติดก็ดีสิ จะได้แบ่งๆ กันป่วย”  ไม่พูดเปล่าแต่มือปลาหมึกทำหน้าที่กอดอีกคนไว้แน่นหนากว่าเดิม  “คิดถึงนะชา...คิดถึงมากเลยนะรู้ไหม ห้ามหนีไปไหนอีกล่ะ”

   “อื้อ”

   “หมอนข้างใบเดิมนี่นา”  ไม่ต้องคิดให้ยาก ก็คืนวันที่เต๋าเคยไปนอนค้างห้องเบอร์ 23 แล้วเกิดศึกแย่งหมอนข้างนั่นแหละ ใบหน้าหล่อลอบยิ้มเมื่อนึกถึงความบังเอิญที่อีกคนหอมแก้มเขาในคืนวันนั้น  ปลายจมูกโด่งทิ้งลงบนแก้มเนียนอย่างตั้งใจ  “ทั้งหอมทั้งนุ่ม... เหมือนเดิมเลย”

   ไม่มีคำตอบใดๆ ตามมา มีเพียงฝ่ามือที่ทุบหลังอีกคนเป็นการประท้วงเบาๆ หากแต่ก็ยอมให้เต๋ากอดเขาไว้แต่โดยดี


   สองร่างบนที่นอนกอดก่ายกันอย่างแน่นหนาราวกับเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน  เสียงฝนตกพรำค่อยๆ จางหายจนเงียบสงบลง


   ฝนหยุดแล้ว... ท้องฟ้าแม้มืดมิดแต่ก็สว่างไปด้วยแสงจันทร์นวลกระจ่าง

   ท้องฟ้าก็เหมือนชีวิต มีช่วงเวลาที่ฝนตก แดดออก หรือพายุเข้า  คนเราก็มีทั้งช่วงเวลาดีๆ และเลวร้าย

ทว่าท้องฟ้าไม่ใช่ของใคร แต่ชีวิตเป็นของเรา

   และเขาก็เลือกแล้ว... ที่จะทำให้ช่วงเวลานี้มีแต่ความสุข


“ฝันดีนะคชา”

“ฝันดีนะเต๋า”


   เก็บสิ่งดีๆ เอาไว้ แล้วโยนความเศร้าทิ้งไป


   ขอบคุณนะ... ขอบคุณที่ให้โอกาสเราอีกครั้ง







TBC

ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะจ๊ะ มีอะไรติชมได้จ้า >w<

[bangkeaw]

ไอย๊ะ ถ้าจะคืนดีกันแล้วหวานขนาดนี้แล้วล่ะก็

[[newZy]CASS]

 

น่ารักจริงเล้ย

[goosongta]

นายดีกว่าที่คิดนะนายเต๋า แต่จูบไปตั้งนานไม่รู้เหรอว่าเค้าป่วย

[litlittledragon]

ไม่มาอยู่ด้วยดีแล้ว เนี้ยมีคนแอบดู

[puppyluv]

อูยยยยยย...มดไต่เต็มเตียง
เป็นไข้ก็ดี เต๋าจะได้จัดการได้ง่ายๆ หน่อย
แต่เราชอบนายนะเต๋า สุภาพบุรษ
ค่อยๆ เจนเทิลๆ อุอุ ดูแลดีมากๆ
อ้อ ครอบตัว ต. จะน่ารักไปไหน
โดยเฉพาะ หนูต๋อคิวปิคตัวจิ๋วน่ารัก
 ขอเทคมือหน่อย give me five!! เย้วววววว!!!!

[sunshadow]

    อ๊ายยยยย น่าร้ากกกกกกกกก
    แต่ครอบครัวตัว ต. นี่ ต. กันทั้งบ้านจริงๆนะ
    เวลาเรียกกันไม่งงหรือไง
    แล้วหนูชาต้องเปลี่ยนชื่อด้วยรึเปล่าอ่า เดี๋ยวไม่ตรงคอนเซ็ป อิอิ

[cowinsend]

น่ารักโค่ยๆ >///<

[devotionNightmare]

เต๋าคชาน่ารักเกินไปแล้ว >///<
 

[akihito]

มดขึ้นเชียว
ว่าแต่คิดว่าจะมีฉากระทึกซะอีก(แอบเสียดาย) 555+

[Olivia23]

แต่งเลยๆ 

[NASS.NET]

ตามอ่านจนทันแล้ว เย้ๆ
ตอนช่วงมาม่านี่ถึงกะซึม
ค่อยยังชั่วนะคะที่ไม่นานมาก^๐^
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
ว่าเต๋าเต๋า จะพิฆาตเป็ดเมื่อไหร่ หุหุหุ

[fastation]

พามาให้พ่อแม่รู้จักแล้ว -.,-
รออ่านตอนต่อไปจ้า

[papark]

ใกล้จบแล้วอะเด้ =[]=!!!!

ไม่นะ เต๋าคชา ยังค้างอยู่เลยย

อ้าก ตอนนี้หวานซะ ♥

[aoihimeko]

ดีกันล้วดีจังต่ต๋อบหื่นน

[cher7343]

  อร๊าย ดีใจ คืนดีกันแล้ว
แถมหวานกันอีกต่างหาก
เมื่อไหร่จะถึงฉาก มหัศจรรย์เนี่ย

[topphy]

 ฉีดยาเลยเต๋า

คืนดีกันแล้ว

[bozang]

♀ TOM (or) BOY ♂
19

ฟ้าสว่างแล้ว...

   เปลือกตาบางค่อยๆ เปิดมองคนที่ตนเผลอกกกอดไว้ทั้งคืนโดยไม่รู้ตัว... ผิวขาวจัดจนดูซีด ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย เส้นผมหยักศกที่ดูยุ่งเหยิงหน่อยๆ หากแต่กลับดูเป็นธรรมชาติ...  ยอมรับเลยว่าเต๋าเป็นคนที่ดูดี จนหลายครั้ง...หรือแม้แต่ตอนนี้ เขาก็ยังไม่รู้เลยว่าทำไมอีกคนถึงได้รู้สึกแบบนั้นกับเขา ทั้งๆ ที่เต๋ายังมีตัวเลือกอีกเยอะแยะ

   แต่เรื่องแบบนี้ต้องการเหตุผลด้วยหรอ? ในเมื่อคชาก็หาเหตุผลให้ความรู้สึกของตัวเองไม่ได้เช่นกัน
ตาคู่เรียวยังคงลอบมองคนที่ตนกอดเอาไว้ นึกอายเล็กๆ ที่เผลอไปกอดอีกคนเข้าในยามหลับ หากแต่ความอบอุ่นที่เขาได้รับ สัมผัสทางกายมีผลกระทบต่อก้อนเนื้อในอกซ้ายอย่างน่าประหลาด...
มันมากมายเสียจนที่คชาฉวยกอดอีกคนไว้แน่นกว่าเดิม
ขอหลับต่ออีกนิดนึงนะ...



- - -



“คิดว่าจะไม่ตื่นซะแล้ว” 

เสียงทุ้มอันคุ้นเคยดังขึ้นทันทีเมื่อปลายเท้าก้าวลงบันไดมาถึงชั้นล่าง  เต๋าในชุดอยู่บ้านสบายๆ นั่งลงอยู่ตรงเก้าอี้ไม่ใกล้ไม่ไกล ในมือถือแก้วน้ำเอาไว้อยู่

“ไม่ได้ขี้เซาขนาดนั้นสักหน่อย”  คชาตอบเสียงค่อย... เพราะอันที่จริงตอนนี้มันก็สิบโมงเศษแล้ว แถมแค่ล้างหน้าแปรงฟันแล้วก็ลงมา เสื้อผ้ายังเป็นชุดเมื่อคืนอยู่เลย

“ไม่อาบน้ำล่ะ”
“ไม่มีชุด”
“หยิบๆ ใส่ไปเถอะ ของเต๋าก็เหมือนของชาแหละ”

คนตัวเล็กได้ยินดังนั้นก็ยืนนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะทำปากยื่นใส่ แกล้งเบือนหน้าหนีไปก็เห็นน้องต๋อที่กำลังนั่งยิ้มเขินๆ มองเขาอยู่
“อือ...งั้นเดี๋ยวไปอาบน้ำก่อนก็ได้”  พูดเสร็จก็หันหลังกลับเตรียมหนีขึ้นบันไดไปตั้งหลักอีกที... ไม่ไหวแล้วแบบนี้ เล่นหยอดแต่เช้าเลย

ไอ้เสี่ยวเต๋า! คนมันก็เขินเป็นนะเว้ยเฮ้ย

“อย่าเพิ่ง มากินข้าวก่อนจะได้กินยา”  เสียงทุ้มที่พูดซะใกล้จนดูจะมากเกินไป กับแขนที่รั้งเอาไว้ยิ่งทำให้หัวใจสูบฉีดแรง และเมื่อหน้าผากถูกแตะด้วยหน้าผากมนของอีกฝ่ายเพื่อวัดไข้ ก็แทบจะทำเอาคนตัวเล็กแทบจะเป็นบ้า...

“ตัวไม่ค่อยร้อนแล้ว”  เต๋าพูดพลางเอามือคล้องคออีกฝ่ายให้เดินไปด้วยกัน  “แต่หน้าแดงแจ๋เลย”  ประโยคหลังกระซิบบอกให้ได้ยินแค่สองคน แน่นอนว่ายังมีสายตาวิบวับของน้องต๋อเช่นเดิม พร้อมกันด้วยเสียงผิวปากเบาๆ ของน้องเต๋อที่เพิ่งเดินลงมาจากด้านบน

พ่อต๋อยแม่เต่าครับ คชาอยากรู้เหลือเกิน... เลี้ยงลูกยังไงถึงได้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยได้ขนาดนี้!



คำถามที่คิดเล่นๆ ในใจไม่มีโอกาสได้ถามเมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองออกไปซื้อของ อาหารมื้อสายกับพี่น้องตระกูลเพียงพอทั้งสามเลยเป็นบรรยากาศเดียวกับเมื่อครู่ไม่ผิด
พี่ชายคนโตยังทำหน้าที่เทคแคร์เขาเป็นอย่างดี ส่วนน้องๆ ก็...

“พี่สะใภ้~”

มือที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากชะงักไปในทันที  ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้ามองคนพูด
คราวนี้ไม่ใช่ต๋อ... แต่เป็นเต๋อ! น้องชายหน้าหล่อผิวขาวถึงจะแพ้พี่ชายไปหน่อยก็ตาม

“พี่คชาหันมาด้วยอ้ะ ขนาดพูดลอยๆ นะเนี่ย”  ส่วนน้องสาวพูดเสริมซะจนเขาไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน

“ก็....”  คชาพูดตอบด้วยเสียงไม่ดังนัก  “อย่าเรียกแบบนี้เลย เรียกพี่คชาดีกว่านะ”

“เขินอ้ะดิ ต๋อรู้น่ะ”

“เปล่าครับ”  พูดทั้งๆ ที่ใบหน้าขึ้นสีจางๆ  “แต่เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจผิดหมด”  กลัวที่สุดก็คงเป็นพ่อแม่ของสามพี่น้องนี่แหละ
ไม่อยากนึกเลย... ถ้าพ่อต๋อยแม่เต่ามาได้ยินเข้าจะทำหน้ายังไงกัน

นาทีเงียบงันบนโต๊ะอาหารถูกทำลายลงด้วยกับข้าวบนจานของคชาที่พี่ชายคนโตตักมาให้  ใบหน้าหวานหันไปมองอีกคนที่แม้นั่งนิ่งไม่พูดจาแต่ก็ดูแลเขาไม่ขาดหาย… เขาไม่รู้ว่าเต๋ากำลังคิดอะไร หากแต่คชามีคำตอบให้กับสถานะครึ่งๆ กลางๆ ในตอนนี้แล้วหลังจากนอนคิดเมื่อคืน





“เต๋า...เราอย่าเพิ่งเป็นแฟนกันเลย” 

เสียงเล็กเอ่ยกับอีกคนในห้องนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จ ตาเรียวช้อนมองอีกคนอย่างมีความหมาย มันไม่ได้ตัดขาดเยื่อใย หากแต่ฉายแววความกังวลบางอย่างอยู่ในนั้น

“ทำไม?”  ถามกลับสั้นๆ

“มันยังเร็วไป”  คนตัวเล็กตอบ  “เดือนเดียวเองที่เรารู้จักกัน”
ไม่ได้นับเวลาผิดเลย... คชานับแล้วนับอีกดูให้ถี่ถ้วนแค่ไหนมันก็ 28 วันเท่านั้นเอง

“แล้วต้องรอถึงเมื่อไหร่?”  เต๋าทรุดตัวลงนั่งข้างๆ อีกคนบนเตียงนุ่ม  “ชาก็รู้...ว่าความรู้สึกมันเกินคำว่า ‘เพื่อน’ ไปแล้ว”

“ก็ไม่ได้ให้รอนานขนาดนั้นหรอก”  พูดเสียงอ่อยเมื่ออีกฝ่ายกอดตัวเอาไว้ราวกับจะอ้อน  “แต่อย่างน้อย เราก็น่าจะรู้เรื่องของอีกฝ่ายมากกว่านี้”
ท้ายประโยคเสียงแผ่วลงเมื่ออีกฝ่ายดันหลังเขาลงนอนบนเตียงสีขาว คชาเบือนหน้าหนีจมูกยาวที่คอยไล่ต้อนสูดดมกลิ่นของเขาไปทั่วตั้งแต่แก้มใส ใบหู ลามลงมาถึงซอกคอ

“เต๋า...ทำอะไร?”  เขาส่งเสียงปรามคนเจ้าเล่ห์ ถึงแม้มันจะไม่ได้หนักแน่นเท่าที่ควรก็ตาม

“ข้ามขั้น” คำพูดสั้นๆ ที่อีกคนตอบทำเอาคนตัวเล็กขมวดคิ้วด้วยความสงสัย  “ไม่ต้องเป็นแฟนกันก็ได้ ข้ามไปเป็นอย่างอื่นเลย”

คำพูดกำกวมนั้นทำเอาคนฟังนิ่งคิดอยู่วูบหนึ่ง ก่อนจะเอ็ดอีกคนทันทีเมื่อพิจารณาในความได้  “ทะลึ่ง!”

“เปล่าทะลึ่ง... ไม่อยากเป็นสะใภ้บ้านนี้หรอชา?”
ใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้แค่ฝ่ามือไม่ได้ทำให้ใจคนฟังเต้นระส่ำเพราะเริ่มคุ้นชิน หากแต่คำถามนั้นกับสีหน้าอ้อนๆ นั้นน่ะสิ แทบเอาเขาละลายไปทั้งตัว  เขานอนนิ่งรับริมฝีปากที่โน้มลงมาแตะชิมกลีบปากตัวเองเพียงแผ่วเบา  หากแต่ไม่ยอมให้อะไรเลยเถิดไปกว่านั้น มือทั้งสองก็ดันใบหน้าอีกคนออกห่างก่อนจะลุกขึ้นนั่งตามเดิมเพื่อให้พ้นจากสถานการณ์อันตราย
ขืนอยู่เฉยต่อไปได้เกิดเหตุแบบเมื่อคืนแน่... แล้วตอนนี้เขาก็สบายดีเสียด้วยสิ

“อย่าเพิ่งรุกเยอะดิเต๋า...”  กว่าจะรวบรวมความกล้าเพื่อเปล่งคำพูดนี้ออกมาได้ก็ใช้เวลาหลายวินาที  จ้องกันอย่างกับจะกลืนเข้าไปทั้งตัวแบบนี้มันชวนขนลุกอยู่นะ ยิ่งสีหน้าแบบนั้นด้วยอีก... ถ้าเต๋าเป็นเสือก็คงจับเขากินไปเรียบร้อยแล้ว

“เราปรับตัวไม่ทันอะ ขอเวลาก่อนนะ ถือซะว่าค่อยๆ ทำความรู้จักกันไป”  เพราะอันที่จริง เขาเองก็ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเต๋ามากมาย ไม่ต่างจากฝ่ายนั้นเลย

อ้อมแขนหนาโผเข้ากอดอีกคนเข้าอีกครั้ง คชาได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายเบาๆ ว่า  “ก็ได้”  เพียงเท่านั้นก็ริมฝีปากบางก็แย้มยิ้มออกมา

“งั้นบ่ายนี้ ไปดูหอใหม่กันไหมเต๋า? เรานัดเพื่อนไว้แล้ว”




ไม่ใช่คชาไม่เห็นว่าเต๋ามีสีหน้าอย่างไรเมื่อได้ยินว่าจะไปดูหอใหม่ เขาเองไม่ได้อยากขัดใจอีกฝ่ายหรอกในขณะที่ความสัมพันธ์มันเพิ่งเริ่มต้นแบบนี้ แต่เพราะคชาเองก็อยากมีมุมส่วนตัวและอยู่ได้ด้วยตัวเองบ้างน่ะสิ
สุดท้ายเลยต้องตบปากรับคำไปว่าจะมานอนด้วยทุกอาทิตย์ อีกคนถึงได้ดูอารมณ์ดีขึ้นมา

เฟรมเดินออกมารับเขากับเต๋าที่ยืนรออยู่ที่ริมถนนใหญ่  เขาแนะนำเฟรมให้เต๋ารู้จักอย่างเป็นทางการ แอบเห็นรอยยิ้มล้อๆ ของเพื่อนซี้ที่ส่งมาก็อยากจะตั๊นท์หน้ามันเหลือเกิน  ยืนทักทายกันไม่นานนัก เฟรมก็นำอีกสองคนเดินไปยังหอพักของของตัวเอง มันไม่ได้อยู่ไกลจากบ้านของเต๋าซะทีเดียว หากแต่ก็ไม่ได้ใกล้ขนาดเดินมาห้านาทีถึง
หอพักของเฟรมเป็นตึกสูง 15 ชั้น ไม่ใช่แค่ตึกแถวทั่วไปแบบหอพักเพียงพอ ถึงภายนอกจะดูเก่า แต่ภายในดูเหมือนจะเพิ่งทาสีใหม่ เฟรมเดินตรงเข้าไปคุยกับเจ้าหน้าที่หอก่อนจะให้เธอเดินนำพวกเขาไปยังห้องที่เป็นจุดหมาย


- 603 -

ห้องนอนสีขาวดูเรียบง่ายสบายตา แม้ว่าจะไม่ได้ใหญ่โตมากมายแต่ก็นับว่าน่าอยู่ทีเดียว พื้นที่ใหญ่กว่าห้องเบอร์ 23 ห้องนั้นพอสมควร หนำซ้ำยังมีระเบียงเล็กๆ ที่โผล่ออกไปตากเสื้อผ้าแล้วก็นั่งมองฟ้ามองดาวเรื่อยเปื่อยได้อีก

“คราวนี้ไม่มีคนตายใช่ไหมไอ้เฟรม?”  เสียงใสรีบถามขึ้นทันทีหลังจากสำรวจแล้วว่าโอเค  ห้องนี้ดีและครบครัน แต่ถ้ามีคนตายแบบห้องนั้นที่เคยจะไปอยู่เขาก็ไม่ไหวนะ

“ไม่มีเว้ย... พี่ที่เคยอยู่เขาได้งานใหม่พอดีเลยย้าย ไม่เกี่ยวกับคนตายแล้ว”

“แน่นะ”

“เออ แน่สิ”

“เจอเขาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่? ไม่ใช่พี่เขาเป็นวิญญาณไปแล้วนะ”  คชาถามด้วยสีหน้าจริงจัง  เห็นแบบนั้นเฟรมก็แทบกุมขมับ

“เจอเมื่อสองวันก่อนนี่แหละ... เอาเป็นว่า ถ้าเจออะไรแปลกๆ ก็มาเคาะห้องกูละกัน ห้อง 507 อยู่ข้างล่างนี่เอง รับรองว่าพี่เฟรมจะดูแลน้องทอมอย่างดีไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลย”

“เออ”

“งั้นเดี๋ยวพี่เฟรมขอไปเทสมาตรฐานชักโครกก่อนละกัน ปวดอีกละ เดี๋ยวมา”

หนุ่มหน้าสิวพูดปุ๊บก็เดินเข้าห้องน้ำอย่างฉับไว โดยคชาไม่ลืมที่จะตะโกนทิ้งท้ายให้อีกคนเปิดพัดลมปรับอากาศด้วย  คนตัวเล็กหันมาหาร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงปลายเตียง... ตั้งแต่มาที่นี่เต๋าก็ไม่ได้พูดอะไรมากสักเท่าไหร่ สงสัยเจอความเกรียนของไอ้เฟรมเข้าไปล่ะมั้ง

“ห้องนี้ดีไหม?”  คชาพูดพลางนั่งลงที่ปลายเตียงหันหน้ามองอีกคน

“อืม ก็ดี”
ตอบสั้นจัง... ความคิดแรกที่ผุดเข้ามาในหัวคือแค่นั้น หากแต่ใบหน้านิ่งเฉยของคนตรงหน้าที่แสดงออกมันกลับตอกย้ำว่าคนตรงหน้าไม่ได้ปกติดี

“เป็นไรเต๋า?”

“หึง”  ไม่จำเป็นต้องปกปิดความในใจ เมื่อคชาถามเต๋าก็ตอบไปตามตรง  “สนิทกันจังนะชา”

ถึงจะเขินเล็กๆ ที่ได้ยินคำคำเดียวจากปากอีกคน หากแต่ก็กังวลเมื่อสีหน้าอีกฝ่ายยังคงนิ่งสนิท  “ก็เพื่อนกันทั้งนั้นแหละ คิดมาก”  มือบางเอื้อมไปดึงมือหนาของอีกคนมาจับไว้คล้ายจะง้ออยู่ในที  “เฟรมเป็นเพื่อนคนแรกของเราในกรุงเทพเลยนะ”

“แต่เต๋าเป็นแฟนคนแรกใช่ไหม?”

วกเข้าเรื่องเดิมจนได้สิน่า... คชาไม่ได้ทำอะไรมากนอกจากส่งยิ้มบางๆ  “รอก่อนนะเต๋า” 

แม้คำตอบไม่เป็นที่น่าพอใจสักเท่าไหร่ แต่พอได้เห็นสีหน้าอ้อนๆ แบบนั้นแล้วใครจะไปทำใจแข็งลง  ไม่รู้ไปหัดทำตัวน่ารักมาจากไหน  สุดท้ายเต๋าก็ย้ายก้นมานั่งข้างอีกคนแทน  มือหนาขยี้เส้นผมอีกคนเล่นอย่างพอใจ ก่อนจะดีดแก้มใสดัง ‘แป๊ะ’ อย่างหมั่นเขี้ยว

“โอ๊ย!”  คชาร้องก่อนจะหันไปหยิบหมอนใบนุ่มเป็นอาวุธ แล้วจัดการประทุษร้ายอีกคนคืน... มือบางจัดการฟาดมันลงบนใบหน้าอีกคน ยิ่งเห็นเต๋านั่งเป็นเป้านิ่งก็ยิ่งฟาดใส่อีก

เคยเล่นแบบนี้กับน้องๆ ที่โคราช แล้วคชาก็ไม่ได้เล่นนานแล้วน่ะสิ

แต่บนเตียงมีหมอนใบเดียวเสียเมื่อไหร่ แล้วอย่างเต๋ายอมหรอที่จะเป็นผู้ถูกกระทำ...


ไม่ปล่อยไว้นานนัก หมอนอีกใบก็ถูกมือยาวฉวยมาตอบโต้อีกฝ่ายกลับไปบ้าง คชาดูจะสนุกกว่าเดิมเมื่อเขาเล่นตอบแบบนี้  มือฟาดไม่ยั้งแถมตัวก็พยายามเอี้ยวหลบไปด้วย ส่วนเต๋าน่ะหรอ... สู้ยิบตาไม่เคยถอย จะโดนหมอนฟาดใส่ยังไงไม่มีหลบ ยังไงมันก็แค่หมอนนุ่มๆ ถึงอีกฝ่ายจะลงแรงไม่ยั้งก็ตาม

ไม่นานหลังจากปล่อยให้อีกคนได้โจมตี มือหนาก็ใช้ความสงบนิ่งแย่งเอาหมอนของอีกฝ่ายมาถือไว้ในมือได้สำเร็จ ก่อนจะโยนมันทิ้งไป แล้วทำการรุกฆาตเสียเลย

หมอนใบเล็กถูกใช้ลูบใบหน้าอีกฝ่ายเบาๆ แทนการตี... แผ่นหลังคชาในตอนนี้แนบสนิทกับเตียงเล็กอีกครั้ง ก่อนที่เต๋าจะก้มหน้าลงไปใกล้


สถานการณ์คุ้นๆ นะ...ว่าไหม?


ยิ่งเห็นอีกคนทำตาโตตกใจเต๋ายิ่งสนุกกับการได้แกล้ง จมูกโด่งฉวัดเฉวียนอยู่แถวแก้มใส กลิ่นหอมที่ดมทีไรก็ไม่รู้จักเบื่อ
จะว่าเต๋าฉวยโอกาสก็ยอม แต่เวลาคชาเขินมันน่ารักจะตาย!

“ดีจังที่ชาค่ะเป็นผู้ชาย”  ไม่ได้พูดเสียงดังเพราะมันไม่จำเป็นสักนิดกับระยะห่างเพียงแค่นี้  ตรงกันข้าม เสียงแผ่วเบาที่ข้างหูกลับนั้นชวนจั๊กจี้ซะมากกว่า

“จริงหรอ?”  คชาถามกลับ... แม้จากตำแหน่งในตอนนี้จะเสียเปรียบ หากแต่คำพูดของอีกคนกลับทำเขาดีใจเป็นลิงโลด
นอกจากเต๋าจะไม่โกรธ เต๋ายังดีใจซะอีก... ที่ผ่านมาคงมีแต่เขาที่คิดเองเออเองไปโดยไม่ฟังเสียงคนอื่นเลย

“เราดีใจที่ชาค่ะคนนั้นเป็นผู้ชาย...”  ตาคู่คมจ้องมองลึกลงไปในดวงตาเรียวซะจนเข้าของยกมือขึ้นจับศีรษะด้วยความเก้อเขิน  เต๋าแอบอมยิ้มไปกับภาพนั้นก่อนจะพูดต่อ

“จะได้ไม่ท้องไงชา”


   ไอ้ หื่น เอ๊ย!


จะบอกว่ามือไวก็ไม่ผิดเมื่อหมอนที่ถูกทิ้งเอาไว้ถูกยกขึ้นตีใส่หน้าอีกคนไม่ยั้ง... ไอ้เราก็หวังจะได้ยินคำพูดซึ้งๆ เสียหน่อยดันมาทำหื่นใส่จนได้  แล้วยังรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นอีก

มือรัวหมอนใบเดิมใส่หน้าอีกคนหลายๆ ทีและไม่มีทีท่าว่ายกนี้คชาจะยอมให้ง่ายๆ อีกแล้ว... ก็ดูสิ...ไอ้เต๋ามันแกล้งโผมมมมมม!!!

“โอ๊ยชา เบาหน่อยสิ... ล้อเล่นนิดเดียวเอง”  เสียงคนกะล่อน

“ไม่! จะตีให้หายทะลึ่ง”  เสียงคนหน้าบึ้ง

“เห้ย... จะสวีทอะไรกันแถวนี้วะ”  และเสียงคนผิดจุด!


เหมือนทั้งคู่จะลืมไปแล้วว่าตอนที่กำลังเล่นจ้ำจี้ตีหมอนใส่กันบนเตียงยังมีอีกคนที่แว้บไปเข้าห้องน้ำ และคนคนนั้นก็เพิ่งจะเดินออกมาอยู่ตรงหน้านี้

“โหย... หวานไม่เกรงใจเพื่อนฝูงเลยนะน้องทอม”

“เดี๋ยวเหอะไอ้เฟรม!”  คชาที่ลุกขึ้นมานั่งหลังตรงแล้วพูดปากยื่นใส่เช่นเคย  “หุบปากไปเลย”  ไม่ได้หมายถึงแค่ตอนนี้ แต่หมายถึงกับคนอื่นด้วย... กลัวจริงๆ ว่ามันจะเอาไปเล่าให้คนอื่นฟังว่าเขากับเต๋างู้นงี้กันน่ะสิ  ทว่าแม้เฟรมจะได้ยินคำพูดของอีกคนชัดเจนทั้งสองหู แต่รอยยิ้มทะเล้นที่ส่งมากลับไม่ทำให้คนตัวเล็กไว้วางใจสักนิดเดียว

“เฟรม... ความผิดที่แกพาผู้ชายหน้าตาดี(?)ไปทิ้งไว้หอหญิงวันก่อนเปิดเทอมยังจำได้อยู่ใช่ไหม?”  คชาพูดเสียงขู่  “เต๋า...ไอ้นี่แหละที่พาเราไปอยู่หอพักเพียงพอ”  คนเดียวไม่พอแต่ยังสะกิดแขนคนข้างๆ พลางเอ่ยฟ้อง  “ถ้าจะโทษใครก็โทษมันนี่แหละ พาวุ่นวายไปหมด”

“แกก็สมยอมเองด้วยเหอะชา”

“ก็ไม่มีทางเลือกนี่หว่า หออื่นแพงจะตาย”

“นั่นไง ก็พอกันแหละ ทำมาเป็นฟ้องสามี”

“ไอ้เฟรม!”

สงครามย่อมๆ ส่อแววจะก่อตัวอีกครั้งเมื่อคนตัวเล็กเริ่มโวยวายขึ้นมา หากแต่บุคคลที่สามอย่างเต๋าฉุดข้อมือคนข้างกายไว้ก่อนจะพูดขึ้นบ้าง

“เฟรม...อย่าพูดแบบนั้น คชาเสียหาย”

ได้ยินดังนั้นเด็กน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ยิ้มกวนใส่เพื่อนซี้ตัวแสบ  ยิ่งเห็นเฟรมมีท่าทีหงอๆ ก็ยิ่งรู้สึกสะใจ ...โดนซะบ้าง อยากล้อดีนัก!

“ไว้เป็นสามีจริงๆ เมื่อไหร่จะบอกละกัน... ยังไงก็ขอบคุณนะที่พาคชาไปอยู่หอพักเพียงพอ ไม่งั้นก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้เจอกัน”


ไอ้ บ้า เอ๊ยยยยย ! T//T




- - -





หลังจากคชาตกลงเซ็นสัญญาเช่าห้อง 603 นั้นเป็นที่เรียบร้อย เขาก็กลับมาเดินเตร่ที่ตรอกหอพักเพียงพอพร้อมกับลูกเจ้าของหอคนเดิม  ถึงแม้หอใหม่จะเข้าอยู่ได้เลยหากแต่ของส่วนหนึ่งอยู่ที่บ้านโปเต้ อีกส่วนก็ฝากไว้ที่ห้องแพรวา แถมของที่เต๋าให้มาก็ยังกองอยู่ที่ห้องเบอร์ 23 เหมือนเดิม

เต๋าบอกเขาว่า... ‘ให้ไปแล้วไม่ได้ต้องการเอาคืน’


ประตูห้องเบอร์ 23 ในหอพักหญิงถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับผู้ชายสองคนที่เดินเข้ามา ภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ต่างจากภาพสุดท้ายในความทรงจำเลยสักนิด ทุกอย่างยังคงอยู่เหมือนเดิม ราวกับจะรอวันนี้ที่เขาจะเดินกลับมาหามัน

รอวัน... ที่เขารู้ใจตัวเองเสียที

กาต้มน้ำที่อีกคนยกมาให้ พัดลมตัวเดิมยังมีมุกแฟนติดเอาไว้อยู่ ขนมสองสามห่อยังคงสภาพเดิมไม่ได้เน่าเสีย ส่วนดอกลิลลี่ที่แห้งเหี่ยวไปตามกาลเวลากลับดูมีค่ามากมาย

นิ้วยาวของอีกฝ่ายตรงเข้ามาสัมผัสที่ใบหน้าของเขา ใต้ดวงตาที่มีหยดน้ำใสๆ ไหลออกมา... อยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

มันคงล้นเอ่อออกมาจากหัวใจ...

เต๋าปาดน้ำตาหยดน้อยที่ไหลรินราวหยาดน้ำค้าง ก่อนจะเป็นหลักให้อีกคนโผเข้ากอดเต็มแรง


“ขอบคุณนะเต๋า”


เขาคงไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้มากกว่านี้
ขอบคุณจริงๆ  ขอบคุณที่ไม่เคยทิ้งกัน...







TBC

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ อิอิ ดีจายในคนมาอ่านเพิ่มด้วย
ป.ล. บัตรคอนเต๋าคชาหายากจัง

[devotionNightmare]

  :z3:ขอบคุณนะเต๋า