ผมกลับมาที่หอด้วยอาการเหมือนคนจิตหลุด นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย เผลอไปคล้อยตามจูบของผู้ชายเนี่ยนะ ผมไม่ใช่เกย์นะเว้ย!!!
“อ๊ากกกกกก” ผมตะโกนแล้วทึ่งหัวตัวเองลงบนที่นอน ไม่นะ! ผมไม่ได้เป็นเก้ง กวาง กระจง ละมั่ง ผมไม่ได้เป๋นนนนนน TT_TT
“เป็นเหี้ยอะไรของมึงวะไอ้น้ำ! แม่งที่กูคิดไว้กูลืมหมดเลยสาดดดด” ไอ้ทิวที่ก้มหน้าก้มตาทำอะไรไม่รู้อยู่ตั้งแต่กลับมาหอตะโกนด่าผม
“ไอ้ทิววววว มึงช่วยกูด้วยยยย TOT”
“เป็นอะไรของมึง โดนใครตุ๋ยมารึไง”
เงียบ…
พูดไม่ออกเลยครับ
“เฮ้ย! เงียบไมวะ กูล้อเล่น” ไอ้ทิวพูดแล้วหัวเราะรวน กูยังไม่โดนเว้ย!...แต่ก็เกือบอ่ะ T^T
“มึงทำอะไรของมึงเนี่ย” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่มันจะยืดยาว แล้วเดินเข้าไปดูสิ่งที่มันกำลังทำอยู่
“งานของเพื่อนที่คณะแพทย์ มันขอให้กูช่วยทำ” ไอ้ทิวนั่งวาดร่างกายของมนุษย์แล้วคิดสัดส่วนอะไรไม่รู้มากมายกองไว้ข้างๆ
“แล้วทำไมต้องมาขอมึงทำด้วยวะ แค่วาดรูป” อันที่จริงไอ้ทิวมันเก่งวาดรุปด้วยครับ แต่ที่มันเข้าวิศวะก็เพราะพ่อมันขอไว้ มันไม่อยากขัดศรัทธาคุณพ่อก็สอบเข้ามา เป็นไงล่ะเพื่อนผม ^^
“แค่นี้พวกมันก็แทบจะไม่มีเวลาอยู่แล้ว พวกเรียนหมอแม่งเครียดตายห่า มันบอกว่าที่กูทำอยู่เนี่ย ไม่ได้ครึ่งของที่พวกมันกำลังทำอยู่ด้วยซ้ำ เพื่อนกูบอกอาทิตย์หน้ามันก็ต้องสอบปฏิบัติแล้ว ไม่มีเวลามานั่งทำหรอก”
“เรียนหมอนี่มันเครียดขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“อืม ใครๆก็ต้องเอาชีวิตไปฝากไว้ที่มันนี่ ไม่เครียดได้ไง” ไอ้ทิวพูดๆแล้วหันไปวาดรูปต่อ ผมที่ได้ฟังแล้วก็คิดถึงเรื่องเมื่อตอนเย็น หรือว่าที่หมอทำแบบนี้เพราะว่าเครียดเหรอ?...
เฮ้ย!!! ไม่ใช่หรอกไอ้หมอนั่นน่ะมันหมอหื่น!
“ไอ้น้ำๆๆ! เป็นอะไรของมึงว่ะ!” ไอ้ทิวตาลีตาเหลือกลุกขึ้นมาดูผมด้วยท่าทีร้อนรน มันจับผมขึ้นแล้วเขย่าไปมา
“ไอ้เหี้ยทิววววว มึงอย่าเขย่า! กูปวดท้องงงง TOT” ผมนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มแล้วร้องโอดโอยมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับแต่ไอ้ทิวมันแม่งหลับลึก! กูร้องจะเป็นจะตายแล้วมึงก็ไม่ตื่น ไอ้เพื่อนชั่ว T_T
“เมื่อวานมึงกินข้าวกี่โมง!” ไอ้ทิวถามผม โอย ตายแน่กู
“บะ…บ่ายสาม”
“มื้ออะไร”
“มะ…มื้อเช้า”
“ไอ้เวร! กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าให้มึงกินข้าวให้ตรงเวลา ดูดิกระเพาะแม่งกำเริบแล้วไอ้ควาย!” ไอ้ทิวด่าผมกลับมาเป็นชุดแล้วค่อยๆพยุงขึ้นมา เอาแขนผมพาดไว้ที่บ่ามันแล้วค่อยๆเดินลงจากหอไปที่รถมอเตอร์ไซด์ แล้วมันก็ขับไปที่โรงพยาบาลทันที
คือผมเป็นคนกินข้าวกินปลาไม่ค่อยตรงเวลาอ่ะครับ อีกอย่างมันไม่ค่อยหิวด้วยเลยไม่กิน ถึงได้ผอมแบบนี้ไง T_T เป็นเหตุให้โรคกระเพาะถามหา ไอ้ทิวก็คอยเตือนผมอยู่บ่อยๆนะ แต่ผมนี่แหละไม่ฟังมัน T^T
รถมอเตอร์ไซด์ขับมาจอดอยู่ที่ตึกผู้ป่วยใน บุรุษพยาบาลเอารถเข็นมาให้ผมนั่ง ส่วนไอ้ทิวไปคุยอะไรสักอย่างกับพยาบาล แล้วผมก็ต้องตกใจกับประโยคที่หล่อนพูดออกมา
“คุณรักษ์นทีเชิญที่ห้องตรวจ 2 ชั้นสองเลยค่ะ”
ฮะ!!!! อะไรนะ ถ้าผมไปผมก็ต้องไปเจอไอ้หมอหื่นนั่นอ่ะดิ ม่ายยยยยยยยยย
“เฮ้ย! ไอ้ทิวกูไม่ไป! คุณพยาบาลครับ เปลี่ยนห้องตรวจได้ไหม ไอ้ทิวมึงหยุดลากนะเว้ย!” ผมหันไปด่าไอ้ทิวที่กำลังจะลากรถเข็นไปทางลาดชันขึ้นไปชั้นสอง
“ห้องตรวจทุกห้องเต็มหมดแล้วค่ะ เหลือแต่ห้องของหมอเชนคนเดียวที่ว่าง เชิญญาติผู้ป่วยพาไปเลยค่ะ”
ว่าจบแล้วไอ้ทิวก็ลากผมขึ้นมาเลย ผมอยากจะกระโดดออกจากรถเข็นให้มันรู้แล้วรู้รอด ไม่นะ ผมไม่อยากไปเจอไอ้หมอหื่นนนนนน T^T
ห้องตรวจ 2
นพ.ณาชิน โตศนาการ
ตอนนี้ผมอยู่หน้าห้องตรวจสองอันน่าสยองขวัญ พ่อแก้วแม่แก้วที่ไหนก็ได้ช่วยผมทีเถอะ T_T
“ห้องนี้ใช่มั้ยวะ?” ไอ้ทิวถาม
“ไม่ใช่” ผมตอบ
“ก็พยาบาลบอกว่าห้องตรวจ 2 ห้องนี้แหละ” ว่าแล้วก็เปิดประตูเข้าไปเลย
ไอ้หมอหื่นนั่งเขียนเอกสารอะไรไม่รู้อู่บนโต๊ะเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าหล่อเหลาตกใจเล็กน้อยก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ
“ฝากเพื่อนผมด้วยนะครับหมอ” ไอ้ทิวพูดจบแล้วจะเดินออกไปจากห้อง แต่ผมดึงแขนมันไว้
“มึงจะไปไหนวะ”
“ออกมาหาไรแดก อีกอย่างกูไม่อยากรบกวนหมอ เดี๋ยวกูซื้อข้าวมาให้” แล้วมันก็เดินออกไป ทิ้งพจมานไว้คนเดียว T_T
หมอวางปากกาลงแล้วเอามือท้าวคางมองหน้าผม ยกยิ้มมุมปากก่อนจะถามขึ้น
“เป็นอะไรมาเหรอครับ^^” แววตาที่ผมมองอยู่นั่นส่อแววเจ้าเล่ห์อย่างเห็นได้ชัด
“ปะ…ปวดท้องครับ”
“เหรอ…งั้นไปที่เตียง”
“ฮะ!?” อะไร เตียงอะร้ายยยยยย
“ก็ไปนอนรอที่เตียงไงครับ หมอจะได้ตรวจ”
ฮู่ววววว ตกใจหมด -__-
ผมค่อยๆพยุงตัวเองจากรถเข็น แล้วเดินมานอนยังเตียงในห้องตรวจ หมอหยิบสเต็ทโทสโคปออกมาพาดคอไว้แล้วเดินมาหาผม
“เป็นโรคกระเพาะรึเปล่า”
“ครับ”
หมอเอาสเต็ทโทสโคปมาวางไว้ที่ท้องของผมแล้วฟังเสียงอะไรบางอย่างในหูฟัง สักก็ถอดหูฟังออกแล้วเปลี่ยนมาใช้มือกดแทน
“เจ็บมั้ย?” หมอหันมาถาม ผมพยักหน้า
“ปกติกินข้าวกี่โมง”
“เอ่อ…ประมาณสิบเอ็ดโมงครับ”
“ข้าวเที่ยงเหรอ”
“เปล่าครับ ข้าวเช้า”
“หึ” หมอหัวเราะในลำคอ ก่อนจะลงไปกดต่อ สักพักก็เดินออกไป ไม่ถึงสองนาทีก็เดินถือยาบางอย่างมาให้ผม
“ยาธาตุน้ำขาว กินซะ” ผมลุกขึ้นมาแล้วกระดกไอ้ยาธาตุน้ำขาวลงคอ แม่ง! ขมชิบ
“อั๊ก!” ผมสำลักทันทีที่กลืน
“ต่อไปนี้ทางข้าวให้ตรงเวลา หมอจะฟิคให้ว่าจะต้องกินข้าวเช้ากี่โมง เย็นกี่โมง เพราะดูจากร่างกายของนายแล้วท่าทางคงจะไม่เคยกินตรงเวลาเลย” หมอมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า มันรู้ได้ไงวะ!
“เอ่อแล้ว…จะหายมั้ยครับ?”
“โรคกระเพาะไม่มีวันหาย แต่สามารถทุเลาลงได้ กินอาหารให้ตรงเวลาก็พอ” ผมพยักหน้าหงึกหงัก
“ยังเจ็บอยู่รึเปล่า”
“ครับ…เจ็บอยู่” ผมว่าแล้วเอามือทาบท้องตัวเอง
“ถ้างั้นหมอขอตรวจอีกทีละกัน” หมอขึ้นมานั่งบนเตียง ผมเอนตัวนอนลงอย่างเดิม หมอใช้มือกดลงไปมาที่ท้องแล้วไล้ขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงหน้าอกของผม
“หมอครับ ผมไม่ได้เจ็บตรงนั้น” ผมพูดแล้วเอามือไปจับมือหมอไว้ หมอโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้มาก…
“จำได้มั้ยว่าวันนั้นเราคั่งค้างอะไรไว้” หมอเอาหน้าเข้ามาใกล้ผมอีกจนได้กลิ่นน้ำหอมจากตัว นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากรูปกระจับบนใบหน้าทำเอาผมใจเต้นแรง
“มะ…ไม่มีนี่ครับ” ผมเบี่ยงหน้าหนี แต่หมอเอื้อมมือมาจับหน้าผมไว้แล้วโน้มหน้าลงมาจูบ ลิ้นที่กระหวัดไปมาทำเอาผมเคลิ้มจนเผลอปล่อยมือออกจากเสื้อกาวน์ มือที่ลูบไล้ไปทั่วหยุดที่หน้าอกแล้วสะกิดยอดอกของผม
“อ่ะ หมอครับ…อื้อ” หมอละริมฝีปากออก แต่มือยังไม่หยุดสะกิด แถมยังเพิ่มความแรงมากขึ้น
“รู้อะไรมั้ย”
“…”
“คนเป็นโรคกระเพาะเนี่ย มีโอกาสเป็นริดสีดวงได้” ฮะ? จริงเหรอ
“…”
“เพราะงั้น…ขอหมอตรวจดูหน่อยนะครับ ” หมอยิ้มแล้วไล่มือลงต่ำ จากนั้นก็ค่อยล้วงมือเข้าไปในกางเกงพร้อมกับสอดนิ้วกลางเข้าไปในช่องทางของผม
ผมสะดุ้งพยายามกระเถิบตัวถอยหนี มันอึดอัดจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา หมอเคลื่อนนิ้วเข้าออกเบา ๆ ผสมแช่ไว้ จากนิ้วแรกเพิ่มเป็นสองนิ้ว ผมเบ้หน้าอ้าปากค้าง
“หมอหยุด…ฮึก ไม่เอา” มือของหมอสะกิดที่จุดกระสันของผมจนเผลอครางออกมา ร่างกายของผมสั่นระริก มือของผมจิกลงบนเตียง ผมไม่เคยต้องมาเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย
“ทนหน่อยสิ หมอตรวจแป็ปเดียว ไม่เจ็บมากหรอก” หมอสะกิดอีกสองสามครั้งแล้วถอนนิ้วออก ผมถอนหายใจโล่งอก หมอก้มหน้าลงมาจูบผมอีกครั้ง พร้อมกับรูดกางเกงของผมลง จากนั้นก็กอบกุมส่วนกลางของผมไว้
“หมอ!...อึก” ผมเบิกตากว้าง เผลอดันตัวขึ้นมาจากเตียง เพราะหมอใช้ปากของตัวเองคลอบคุมส่วนอ่อนไหวของผมไว้ ลิ้นปรนเปรอจนผมแทบจะปล่อย หมอหยุดเอาไว้แล้วหันขึ้นมามองหน้า แล้วผลักผมราบกับเตียงเหมือนเดิม
“หมอ…ทำแบบนี้ทำไมครับ” ผมสบตากับเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มตรงหน้าอยู่นานจึงถามออกไป
“…ไม่รู้สิ” คำถามที่ไม่มีแม้แต่คำตอบ พูดจบหมอก็ก้มลงมาไซร้ซอกคอ มือก็จับขาของผมแยกออกจากกัน หมอแทรกตัวเข้ามาอยู่ระหว่างขา ก่อนจะ…
“หมอเจ็บ!...ไม่เอา…ฮึก เอาออกไปนะ” หมอแทรกแก่นกายของตัวเองเข้ามาภายในด้านหลัง ผมร้องออกไปอย่างเจ็บปวด มือที่เกาะเกี่ยวร่างกายไว้พยายามผลักไสคนตรงหน้า
“ทนหน่อยนะ…คนดี” คำปลอบประโลมนั้นไม่ได้ช่วยผมมากเท่าไหร่ มือของผมที่พยายามผลักไสอยู่หยุดลงเมื่อหมอแรกส่วนกลางเข้ามาจนสุด ผมอ้าปากค้าง น้ำตาแทบจะไหลออกมาจากเบ้า
“อ่ะ…อา…หมอ” ผมร้องครางออกมาเมื่อร่างสูงขยับตัว มือเกาะเกี่ยวไว้ที่แผ่นหลังยึดเหนี่ยวไว้ ผมเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด ตอนใส่เข้ามาก็ว่าเจ็บแล้ว แต่ตอนขยับยังเจ็บยิ่งกว่า ผมได้แต่จิกนิ้วลงบนแผ่นหลังกว้าง
“ฮื่อ…อ๊า” หมอกระแทกเข้ามาหลายที ความเจ็บปวดตอนแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึก…ดี ผมครางออกมาไม่เป็นภาษา ไม่รู้ว่าร้องออกไปกี่ครั้ง รู้ตัวอีกทีก็เมื่อลิ้นร้อนๆของหมอที่เข้ามาพันเกี่ยวกลบเสียงครางของผมไว้
“อา…” เสียงครางในลำคอของหมอที่ผมได้ยินนั้นสั่นพร่าแปลกหูไม่ต่างจากเสียงของตัวเอง ในขณะที่เบื้องล่างยังถูกสอดใส่เข้ามาไม่หยุด มีแต่จะรุนแรง….และเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ
“หมอ…” ผมร้องออกมาอย่างอดไม่ได้เมื่อริมฝีปากนั้นผละจาก หมอยิ้มล้อเลียนจนผมอยากจะมุดหน้าหนีด้วยความอาย
ส่วนล่างของผมเริ่มปั่นป่วน ในขณะที่หมอก็กระแทกเข้ามาถี่ขึ้นเหมือนจะเร่ง แรงที่สอดใส่มากขึ้นทำเอาผมหอบหาบใจถี่ เสียงครางก็ยิ่งดังขึ้นทำผมรู้สึกดีจนอยากปลดปล่อย ริมฝีปากหนาก้มลงมาขบไซร้แรงๆประทับรอยไว้ ยิ่งทำเอาอารมณ์ของผมพุ่งสูงขึ้นจนแทบจะทนไม่ไหว
( -- เชน -- )
ผมมองร่างเล็กที่กำลังสั่นไหวไปตามแรงกระแทกแล้วก็อดอยากแกล้งไม่ได้ ผมขยับเบื้องล่างให้เร็วขึ้นไปอีกจนคนตรงหน้าครางออกมาเสียงหวาน ตัวบิดเกรียวเหมือนอยากจะปลดปล่อย
ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้ แต่ครั้งแรกที่เห็นเด็กนี่ก็ทำเอาผมใจเต้น ผู้ชายอะไรตัวเล็กมาก ผิวขาวเนียนเหมือนคนไม่เคยออกแดด คำพูดก็ออกจะไร้เดียงสา ช่วงนี้ผมเครียดมากจนอยากจะปลดปล่อยแต่ก็ไม่มีโอกาส ไหนจะต้องตรวจคนไข้ ไหนจะต้องเข้าเคสผ่าตัด ผมทำงานจนแทบจะไม่มีเวลาพักผ่อนเลย
วันนั้นก่อนผมจะต้องเข้าตรวจคนป่วยที่ชื่อชาติชาย ผมเข้ามาในห้องตามปกติ นางพยาบาลเดินเอาเอกสารมาให้ ไม่รู้สิ เหมือนเธอจะยั่วผม หล่อนพยายามก้มลงเพื่อให้ผมเห็นหน้าอก อีกตอนที่ผมเรียกมาดูเอกสารเธอก็แนบชิดกับผมเสียเหลือเกิน เป็นผมตอนนั้นมันก็เกิดอารมณ์ได้เหมือนกันนะ ไม่ได้ปลดปล่อยมานาน มันก็ต้องมีบ้าง…
แต่พอเด็กนั่นเข้ามา ตอนแรกก็ทำผมอารมณ์เสียอยู่นะ แต่หลังจากเด็กนั่นกลับมาเอาผลตรวจผมเลยอยากแกล้ง ตอนแรกก็แค่จะเอาให้กลัวเฉยๆ แต่ดันของขึ้น ก็เด็กนี่ตัวมันนุ่มมาก ผมจูบมันปากมันก็หวานดีครับ ร่างเล็กที่ยังมีกลิ่นครีมทาผิวของผู้ชายอยู่ทำเอาสติผมเตลิด…ตอนนี้ก็เหมือนกัน
“อ่ะ ฮื่อ…อา” ผมอดยิ้มก็ภาพตรงหน้าไม่ได้ แก้มของร่างเล็กตรงหน้าเป็นสีแดงก่ำ ผิวเนียนกลายเป็นสีชมพู ปากที่อ้าครางเสียงหวานมองแล้วเซ็กซี่เป็นบ้า ผมเร่งจังหวะทันทีเมื่อคนตรงหน้าเริ่มบิดเหมือนจะปล่อย
ผมคิดว่าครั้งนี้น่าจะเป็นครั้งแรกของมัน ยังไม่ทันที่ผมจะเสร็จมันก็ไปก่อนผมแล้ว ผมกระแทกอีกสองสามทีแล้วปล่อยน้ำใส่ร่างของคนตรงหน้า ผมทิ้งตัวลง พร้อมกับมันที่ปล่อยมือ จบลงด้วยเสียงหอบหายใจถี่ของทั้งสองคน…
น่าอาย…
น่าอายที่สุดในโลกเลย T^T เสียเอกราชให้ผู้ชายเนี่ยนะ ไม่น้า ผมไม่ได้อยากมีสามีนะโว้ยยยย ฮือ T_T
หลังจากเสร็จการตีเมืองขึ้นของหมอ ผมก็เข้าไปล้าง ตอนแรกหมอบอกจะช่วยแต่ผมห้ามไว้ ก็หน้าตาตอนหันมาถามน่ะหื่นเหลือเกิน ขืนให้เข้าไปช่วยมีหวังผมคงต้องตกเป็นเมืองขึ้นแน่ๆ T_T
ผมล้างข้างในอะไรเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมา แปลกแหะ ตั้งแต่เช้าไม่เห็นมีคนไข้ที่ไหนเข้ามาตรวจเลย…
หมับ!
“เฮ้ย!” ผมถูกรวบตัวเข้าไปนั่งตักของหมอ บ๊ะ! ท่านี้มันวาบหวิวนะเว้ย เล่นเอาผมร้องเสียงหลงเลย
“เหนื่อยไหม” หมอถาม ผมก้มหน้าลงต่ำด้วยความอาย ถามแบบนี้จะไปรู้ได้ไงวะ! T / / / T
“หึ…ชื่ออะไรน่ะเรา” หมอถามขึ้นมาอีกครั้ง แล้วจับคางผมให้มองหน้า ผมอ้อมแอ้มตอบไป
“นะ…น้ำครับ”
“เหรอ…ปวดท้องหายรึยัง” ว่าพลางลูบที่ท้องของผม จะว่าไปผมก็ไม่รู้สึกปวดแล้วนะ ตั้งแต่…เอ่อ เริ่มปฏิบัติการนั่นแหละ T_T
“หายแล้วครับ…เอ่อ หมอครับ แล้ว…วันนี้ไม่มีตรวจแล้วเหรอ?”
“เชน…เรียกฉันว่าเชน” อ่าวววว มีชื่อก็ไม่บอก ไม่ยักรู้นะเนี่ย <<< (โดนไรท์เตอร์เตะ)
“อ่า ครับ…หมอเชน” ผมก็เรียกตามชื่อที่หมอบอกไป
“วันนี้ไม่มีคิว…ฉันรับรักษานายคนเดียว” มีอย่างนี้ด้วยเหรอวะ ไอ้หมอลำเอียง T^T
“แล้ว…”
“ถามมาก อยากโดนอีกรอบรึไง”
“อ่ะ” ผมรีบเอามือปิดปากทันที ไม่ถามแล้วเว้ย ไอ้หมอหื่นนนนนน
หมอก้มลงไปเขียนอะไรยุกยิกลงในผลตรวจ เอ่อ…ช่วยปล่อยกูลงก่อนได้มั้ย มึงเขียนทั้งทีกูยังอยู่บนตักมึงเนี่ยนะ! สามารถไปไหม T^T เขียนเสร็จแล้วก็เอามายื่นให้ผม ผมรับมาไว้แล้วก็งงเพราะในใบมัน…
นัดพบ
วันที่ XX เดือน XXX พ.ศ.2555
“เอ่อ…ผมต้องมาอีกเหรอครับ” ผมถามออกไป
“แน่นอน โรคกระเพาะรุนแรงอย่างนายต้องมีการดูแลควบคุมเป็นพิเศษ” หมอเชนพูดแล้วรวบตัวผมเข้าไปชิดตัวมากขึ้น
“…”
“นัดครั้งหน้า เตรียมตัวมาให้พร้อมนะครับ ^^ ”
END...
มุมทอล์ก
สวัสดีค่ะ >< สำหรับเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องสั้นเรื่องแรกที่ลองแต่งดู แถมยังมี NC ซะด้วย เพราะอะไรน่ะเหรอคะ?...
เพราะไรท์เตอร์หื่นมาก 555555
(โดนเตะ) ไม่รุ้ว่าจะถูกใจชาวเล้ารึเปล่า ยังไงก็ติชมกันมานะคะ ^^
แถมท้าย
อิมเมจคุณหมอเชน แอร๊ยยยยยย >,.<
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
