Friend's brother Brother's friend 24, ตามบัญชา
[NET's talk]
งานที่ไซต์ต่างจากออฟฟิศใหญ่ในกรุงเทพคือทำงานหกวันและบางวันต้องอยู่คุมเครื่องจักรคนงานจนถึงทุ่มสองทุ่ม
พี่จอมลากผมออกหน้างานแทบทุกวันจนหน้าเริ่มแดงแดดไหม้ลอกเป็นขุย กลับมาคุยโทรศัพท์กับเฮียได้ไม่ถึงสิบนาทีก็ผล็อยหลับคาเครื่อง บ่นเหนื่อยออดแอดๆในช่วงวันสัปดาห์แรกแต่พอจะเข้ากลางสัปดาห์ที่สองก็เริ่มเคยชิน กระนั้นก็ยังคงเหนื่อยหมดแรงหลับสนิททุกคืน จนพี่จอมชอบแซวว่าผมเป็นคุณหนูขี้ก้าง ออกแรงทำงานนิดๆหน่อยๆก็ง่อยเปลี้ยเสียแล้ว
เราสนิทกันมากด้วยระยะเวลาอันรวดเร็ว อาจเป็นเพราะพี่จอมเป็นคนขี้เล่น แถมยังกวนประสาท บรรยากาศประหม่าจึงไม่เกิดขึ้นเลยนับตั้งแต่เจอหน้ากันจนตอนนี้ แต่แม้ว่าเป็นพวกปากปีจอ พอถึงที่ทำงาน กลับเห็นว่านิสัยน่ารักๆของพี่จอมนั้นเป็นที่ถูกใจของใครๆ ไม่ว่าจะเป็นแอดมิน ดราฟแมน ไล่ไปยังคนงานพม่าที่ถูกตั้งชื่อให้หล่อๆด้วยความทะลึ่งทะเล้นของนายช่าง ผมจำได้คนนึงชื่อจ่อเตงเด แต่พี่จอมกลับเรียกเป็นเจตรินกระทั่งกลายเป็นชื่อที่คนรู้จักไปทั่วไซต์ ผู้ชายคนนี้ชี้ให้ผมเห็นเลยว่าว่าคารมเป็นต่อ เตี้ยม่อต้อเป็นรองเลยทีเดียว นี่ถ้าสูงเตะสักร้อยแปดสิบนะ ผมว่าพี่จอมแม่งจะดูดีไม่มีที่ติเลย แต่ก็นั่นแหละครับได้แต่คิด ขืนพูดไปสิจะได้เข้าตัว ถึงมันจะเตี้ยแต่ก็ต้องยอมรับว่าพี่จอมก็ยังสูงกว่าผมอยู่ดี
“เย็นนี้กลับกรุงเทพหรือเปล่า พวกที่ไซต์จะไปกินเหล้าที่บ้าน”
ชายคนที่ถูกนินทาในใจถามพลางถอดหมวกพลาสติกสีเหลืองออกจากหัว พอถึงตู้คอนเทนเนอร์ซึ่งแปลงสภาพมาเป็นออฟฟิศก็ถอดรองเท้าบูทเซฟตี้ออกตาม ทั้งๆที่ตั้งใจจะกลับบ้านทุกสัปดาห์แต่เพราะที่ทำงานทำกันจนถึงวันเสาร์เด็กฝึกงานอย่างผมเลยถูกดับฝัน ต้องรอวันหยุดถึงค่อยวางแผนกลับบ้านกันอีกที ส่วนเฮียก็ยังยุ่งๆกับงาน สัปดาห์ที่แล้วออกต่างจังหวัดไม่ได้ผมเลยต้องให้พี่จอมพาทัวร์วัดอยุธยาไม่ให้ตัวเองนั่งแกร่วเป็นหมาหงอย ทว่าสัปดาห์นี้เฮียสัญญาเป็นมั่นเหมาะว่าจะเคลียร์งานมาหา ไอ้ตั้งก๊งกินเหล้ากับพวกพี่ๆก็น่าสนุกอยู่ แต่ใจกลับติดกังวลเรื่องเฮียจนไม่กล้ารับปาก
“วันนี้เฮียมาหาน่ะพี่จอม”
“โอ๊ะ? ไม่บอกล่วงหน้า กูจะได้จัดห้องหับให้”
“ไม่เป็นไรพี่ เฮียนอนโรงแรม แค่นี้ผมก็รบกวนพี่จะแย่แล้ว”
พี่จอมหันมาหลิ่วตาล้อ “ก็อย่างว่าแหละนะ บ้านกูมันบ้านไม้ ทำอะไรกันกระดานมันจะลั่นออดแอดๆเสียบรรยากาศหมด”
“ไอ้พี่จอม! ไม่ใช่แบบนั้นเหอะ!”
ผมตวาดแหวมองตาขวาง ไอ้เหี้ยนี่ก็ปากมอมไม่เลิก ดีหน่อยตรงที่มันจะแซวเฉพาะตอนที่อยู่ตามลำพังเท่านั้น แรงผลักจากฝ่ามือกร้านของคนตัวสูงกว่าดันประตูสำนักงานชั่วคราวให้แอร์เย็นเฉียบจากภายในแล่นริ้วเข้าปะทะใบหน้าไม่กี่นาทีหลังจากผมโวยวาย พนักงานด้านในจึงเงยหน้าขึ้นมองคนมาใหม่อย่างพร้อมเพรียง
“วันนี้พาน้องไปทำอะไรอีกล่ะจอม ดูหน้าซิเหมือนคนจะเป็นลมแดดอยู่แล้ว”
พี่บิ๊กเป็นโปรเจคเอนจิเนียร์อายุราวสามสิบต้นๆทัก พี่จอมเลยเบ้หน้าตอบ “เอามันไปหัดขับรถเครนพี่ ติดหล่มอยู่ท้ายโครงการโน่น”
“เป็นไง สนุกไหม?”
คนถามเปลี่ยนเป็นดราฟแมน ผมหัวเราะแห้งๆให้พี่ต้อมแต่ไม่ตอบ ไอ้สนุกมันก็สนุกอยู่หรอก แต่แดดตอนบ่ายแก่แบบนี้นี่มันไม่ฮาไปด้วยจริงๆ พี่จอมวางหมวกเซฟตี้ลงบนโต๊ะแล้วหันไปรับแก้วน้ำเย็นๆจากแอดมินมาดื่มเกือบครึ่งก่อนส่งต่อให้ผม เหนื่อยจนไม่อยากกระดิกตัวลุกแบบนี้ต้องอาศัยกินน้ำเหลือๆจากพี่เลี้ยงยังง่ายกว่าลุกไปเติมเองหลายเท่านัก
“แล้วยังไง เย็นนี้ กูจะได้บอกไอ้หมูซื้อเบียร์ไปเผื่อถ้ามึงจะกินด้วย”
“เอามาก็ได้พี่ กว่าเฮียจะมาถึงก็ดึกแหละ ผมรอไปกินไปด้วยก็ได้”
พี่จอมพยักหน้ารับรู้ หยิบแปลนบ้านขึ้นมาพัดไล่เหงื่อที่เกาะชื้นบริเวณกรอบหน้าก่อนไล่ผมเอาแก้วน้ำไปเก็บ
รถมอเตอร์ไซค์สีน้ำเงินค่อยๆชะลอจอดเมื่อถึงหน้าบ้านพักรั้วสีฟ้า เป็นปกติที่ผมจะซ้อนท้ายพี่จอมไปกลับที่ไซต์กับบ้านทุกวันแต่วันนี้พิเศษกว่าทุกทีตรงที่สองมือตัวเองถือหิ้วถุงน้ำแข็งกับขวดเบียร์หนักๆจนนิ้วเริ่มชามาด้วย พอเลื่อนรถไปจอดที่ประจำเสร็จเจ้าของบ้านก็ลุกไปหยิบกระติกน้ำพลาสติกสีแดงมาใส่น้ำแข็ง วางลงบนแคร่ไม้ใต้ถุนบ้าน รถมอเตอร์ไซค์พี่หมู พี่ต้อม พี่รุฒ พี่บิ๊ก พวกพี่ๆวิศวกร ดราฟแมน ตลอดไปจนถึงหัวหน้าคนงานที่สนิทๆกันตามมาเป็นทิวแถวจากนั้นไม่นาน ผู้หญิงที่ซ้อนท้ายพี่หมูมาด้วยชื่อแตน เป็นเมียที่เพิ่งพ้นคำว่าเด็กหญิงมาได้ไม่กี่วันก่อน
“เดี๋ยวแตนเอาลาบกับตับหวานไปเทใส่จานให้หน่อย มีถั่วลิสงในตู้กับข้าว เอาออกมาคลุกเกลือแล้วยกลงมาด้วย ของในตู้เย็นอยากกินอะไรก็หยิบเลยนะ ของไอ้เปี๊ยกมัน”
พี่จอมหันไปสั่งเมียเพื่อนร่วมงาน แตนพยักหน้าแข็งขันแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นบันไดให้พี่ต้อมหัวเราะไล่หลังเมียยังเด็กของพี่หมูแล้วส่ายหัวระอา
“มึงก็ไปเอามันทำเมียลงเนาะหมู เห็นตั้งแต่แก้ผ้าเล่นดินแถวตลาด”
“โถ่ พี่ เด็กเดี๋ยวนี้มันโตไวจะตาย แป๊บๆเป็นสาว ดูอย่างนังน้อยหน่าลูกไอ้แต๊ะเปี่ยงซิ เห็นแต่งตัวเอานมล่อช่างจอมทุกวัน”
พี่บิ๊กนายใหญ่หัวเราะ น้อยหน่าเป็นลูกครึ่งพม่ากับคนงานไทยที่ตอนนี้อายุย่างเข้า 14 แต่ก็อย่างที่พี่หมูว่า นังน้อยหน่าออกแนว’ปลื้ม’ นายช่างจอมออกนอกหน้านอกตาไปหน่อย พี่จอมเลยตกเป็นจำเลยงานนี้ไปเต็มๆ
“ไม่สนมันบ้างเหรอวะจอม เช้าถึงเย็นถึง กลางวันบางวันยังหิ้วปิ่นโตมาฝาก”
“โอย พี่บิ๊กก็แซวมันไป รู้อยู่ว่าทำไมไอ้จอมมันถึงถูกเนรเทศมาอยู่นี่” คำพูดของพี่รุฒทำเอาผมหูตาวาว แก้วเบียร์ถูกส่งต่อกลุ่มชายฉกรรค์ที่นั่งกันเป็นวงกลมบนแคร่ไม้จนครบ ไม่นาน แตนก็ลงมาพร้อมถาดใส่จานกับแกล้มถาดใหญ่
“ยกให้ไอ้เน็ตเถอะพี่ อายุจะได้ไม่ห่างกันมาก”
พี่พี่รุฒสมทบประโยคเดิมโดยโยนขี้มาที่ผม ทำเอาเบียร์เย็นๆที่แตะปลายลิ้นแทบพุ่งพรวดออกจากปาก
“ไอ้นั่นก็ไม่ได้พี่รุฒ มีเจ้าของแล้ว”
“หือ?? ไอ้เสือเตี้ย อย่างมึงนี่มีแฟนกับเขาด้วยเหรอวะ?”
พี่จอมพูดประโยคแรกจบทุกคนก็หันมาทำหน้าตาประหลาดใส่ผมราวกับกูมีสิบแขน สมทบด้วยประโยคตื่นๆจากพี่หมูเมียเด็ก ผมส่ายหัวระวิงก่อนมอบสายตาคาดโทษไปยังคนปากมาก
“ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน พี่จอมแม่งใส่ไข่”
“ก็เอ็งแม่งทำเหนียม กระแดะจริงๆ”
“ไม่ได้เหนียมโว้ย แค่ยังเคลียร์กันไม่ได้เหอะ ผมไม่อยากมีปัญหากับที่บ้านเขา”
ผมตอบส่งๆแล้วยกเบียร์ขึ้นดื่มโดยลืมสังเกตปฏิกิริยาชะงักกึกของพี่จอมก่อนคนอื่นจะระเบิดหัวเราะออกมาราวมุกผมเป็นเรื่องโจ๊กแห่งชาติก็มิปาน
“ฮ่าๆ ปัญหานี้พี่เลี้ยงมึงก็ประสบเหมือนกันเลยว่ะเน็ต เอ้าชนดิ๊ ปัญหาลูกเขยกับพ่อตานี่มันระดับโลกจริงๆ”
พี่หมูยกแก้วขึ้นให้ทุกคนยื่นไปชนเบาๆ พี่จอมเงียบไปก่อนซัดอึกรวดเดียวหมดแล้วดึงผมเข้าไปกอดจนมิดอก มือหยาบตบปุที่บ่า กระซิบ “กูเข้าใจ ไอ้น้อง กูเข้าใจ”ไปมา
ถามกูไหมว่ากูเข้าใจกับมึงหรือเปล่า!
ผมมองหน้าคนอื่นเหรอหรา พี่รุฒไม่รอให้ผมถามชิงเล่ายืดยาว
“ไอ้จอมมันเป็นแฟนกับลูกสาวเถ้าแก่ เจ้าของบริษัท เมื่อก่อนเป็นติวเตอร์สอนพิเศษดีๆ พอขึ้น ม.6 ได้เลื่อนขั้นเป็นว่าที่ลูกเขย พอน้องมันเข้ามหาวิทยาลัยได้ มันก็เรียนจบพอดีเถ้าแก่เขาชอบเลยช่วยเหลือมันด้วยการรับเข้าทำงาน ได้แค่ปีเดียวนั่นแหละเสือกโดนจับได้ว่าไปขี้รดบนหลังคา เถ้าแก่เลยเด้งมันจากทำงานในกรุงเทพออกมาตากแดดตัวดำหมดหล่อโดยยื่นคำขาดให้มันเลิกกับลูกสาวแกเสียถึงจะกลับไปทำงานที่กรุงเทพได้.. ไอ้จอมมันเป็นคนกรุงแต่กำเนิด พ่อแม่เปิดร้านดอกไม้สวัสดิการในโรงพยาบาลมีมันเป็นลูกชายคนเดียว อยากกลับก็อยากใจจะขาด แต่จะเลิกกับน้องเหมยก็ไม่เลิก วันๆเลยเอาแต่แดกเหล้า ดูดบุหรี่รอวันพ่อตามันเปิดใจนั่นแหละ แรกๆมาหน้าใสขาวผ่อง ผิวนิ้ง อยู่ไปนานๆเข้ามึงก็ดูเอาเถอะ ยืดอกอวดว่าเคยเป็นเดือนมหาวิทยาลัยยังไม่มีใครอยากจะเชื่อ"
จริงครับ ผมยิ้มแหยให้คนเคยขาวนิ้งแล้วถาม
“ถ้าอยากกลับไปอยู่กรุงเทพทำไมไม่ลาออกไปสมัครงานที่อื่นล่ะพี่”
“แบบนั้นจะชนะใจพ่อตาเหรอวะ?”
ประโยคสุดท้ายพี่จอมเป็นคนตอบคำถามผม มันถอนหายใจยาวจนลมแทบหมดปอดแล้วหันไปเติมเบียร์อีกรอบ
“แต่ก็นะ บางทีกูก็ไม่รู้ว่าระหว่างที่รอให้เถ้าแก่ใจอ่อน แล้วปล่อยให้ห่างตัวเองกับเหมยแบบนี้มันจะได้ผลจริงหรือเปล่า?”
พี่จอมเริ่มเข้าโหมดดราม่า คนอื่นๆเลยเงียบไปด้วย
“กูเตือนไว้อย่างนะเน็ต ถ้าทำงานพยายามอย่าห่างแฟน 3วันนารีเป็นอื่น รักแท้แพ้ระยะทาง ไอ้คำพวกนี้แม่งถูกพิสูจน์มาแล้วทั้งนั้น”
“อะไรอะ ทีพี่กับแฟนยังไม่มีปัญหาอะไรนี่”
“ตอนนี้ยัง แต่ทุกคนมีจุดอ่อนแอในตัวเองทั้งนั้นแหละเน็ต แล้ววันที่อ่อนแอแต่ไม่มีคนอยู่ข้างๆนั่นแหละ วิกฤตชีวิตคู่ กูสอนนี่ฟังเอาไว้ ไอ้ห่านี่อย่าทำอ่อน เขาแดกกันหมดเป็นแก้วๆแล้วมึงจะรอเบียร์ระเหยหรือไงวะ?”
ผมก้มลงมองแอลกอฮอลในแก้วตัวเองที่พร่องไปแค่ครึ่งแล้วยิ้มแหย พี่จอมดึงแก้วไปรินเบียร์ให้แล้วส่งยัดเข้ามือผมลวกๆ
“แดกๆไป กลับก็กลับก่อนยังทำลีลา เดี๋ยวกูยกกรอกปากทั้งขวดหรอก”
พี่จอมดูเครียดแค่แป๊บเดียวเท่านั้นครับ หลังจากนั้นมันก็ชวนคุยเรื่องสัพเพเหระ เรานั่งดื่มไป คุยไปตั้งแต่ตะวันยังเป็นสีส้มจนตอนนี้พระจันทร์ขึ้นสว่างโร่เต็มดวง ฝูงยุงเริ่มบินว่อนต่อสู้กับห่านฟ้าและกรองทิพย์กันยกใหญ่ ผมเอนตัวใช้แขนยันแคร่ไม้ ปล่อยควันบุหรี่พวยพุ่งขึ้นสูงแล้วหันมาหัวเราะกับมุกของพี่หมูเป็นพักๆ ยอมรับว่าเริ่มตึงๆแล้วเหมือนกัน พวกที่กินๆด้วยกันคอทองแดงสุดๆ เบียร์หมดไปหนึ่งลังแล้วยังไม่มีใครมีทีท่าว่าจะเมาสักนิด คนเดียวที่นอนพับไปกับตักแฟนก็คือน้องแตนโดยมีพี่หมูคอยลูบหัวอยู่เรื่อยๆ
ผมยิ้มกับภาพตรงหน้า สลับกับหันมาสบตาเหม่อๆของพี่จอมก่อนย้อนมานึกถึงตัวเอง ตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่กับเฮียก็เหมือนแตนกับพี่หมูตอนนี้ ลองนึกดูว่าถ้าต้องห่างกันแบบพี่จอมล่ะก็ ไม่รู้ว่าตัวเองจะเข้มแข็งได้สักครึ่งของพ่อหนวดครึ้มหรือเปล่า น้องแตนนอนอมยิ้มเหมือนหลับฝันดีได้ไม่นาน แสงไฟสีส้มนวลก็สาดเข้ามาใต้ถุนบ้านให้คนนอนหลับหยีตาเปิด แขนเล็กขยับดันลุกขึ้นมองไปยังทิศเดียวกับคนที่เหลือไม่นานก็เบิกตากว้าง วันนี้เฮียเอาSLKของมันขับมาเพราะไม่ต้องขนสัมภาระเยอะทำเอาพี่จอมยังอ้าปากค้างกับรถคันหรูที่’ไอ้พระเอก’ ของพี่แกขับมาจอดหน้าบ้านก่อนเดินอาดลงมาทั้งๆที่สวมเชิร์ตแขนยาวกับกางเกงสแลคดูเป็นพิธีการราวกับว่าไปออกงานก่อนมายังไงอย่างงั้น
“ใครวะ?”
พี่บิ๊กถาม เฮียเดินอาดเข้ามาในบ้านโดยยังติดเครื่องรถไว้ มันยกมือไหว้พวกพี่ๆที่ดูอาวุโสกว่าตามมารยาท แล้วเรียกผมให้ลุกด้วยสายตา
“บีม พี่ชายไอ้เน็ตมัน”
พี่จอมตอบลุกขึ้นบิดขี้เกียจสองสามทีแล้วขยับให้มีที่นั่งตรงกลางก่อนหันไปถาม
“กินเบียร์เป็นไหม?”
“เป็น แต่จะแวะมารับเน็ตแล้วไปเลย”
เฮียตอบเสียงนิ่ง พี่จอมเลยยักไหล่ส่ายหัว
“งี้แหละดารา หล่อกว่ากูไม่เท่าไหร่ ทำหยิ่ง”
ผมได้ยินเสียงขวับจากหางตาของเฮีย พี่จอมยังยกยิ้มจิบเบียร์ขึ้นดื่มด้วยท่าทีสบายๆ แต่ไอ้ผู้ชายข้างๆผมเนี่ยเริ่มหายใจถี่แล้ว
“จะให้กินก็เทมา”
“หน่ะ? เป็นดาราเมาแล้วขับโทษนักกว่าปุถุชนคนธรรมดานะคร้าบบ เป็นคนของประชาชน หัดทำตัวดีๆให้เป็นตัวอย่างหน่อย อย่าให้ต้องสอนๆ”
“เอ๊ะ ไอ้จอมนี่ยังไง กวนตีนอีกแล้วนะมึง.. มันเมาแล้วน่ะครับคุณ อย่าถือสามันเลย”
พี่บิ๊กช่วยไกล่เกลี่ย เฮียยังคงนิ่งไม่มีปฏิกิริยาชัดเจนกระทั่งเสียงหัวเราะในลำคอพี่จอมดังหยันๆ ผมก็แทบเอามือฟาดกบาลที่รู้สึกหน่วงของตัวเองอีกรอบ
“เก็กเข้าไป๊...” ผมเข้าใจความรู้สึกพี่ครับว่ามันน่าหมั่นไส้ แต่อย่าเพิ่งมาหมั่นไส้กันช่วงนี้ได้ไหม เกิดผมถูกเฮียลากไปอยู่โรงแรมตลอดการฝึกงานแล้วจะลำบาก ยังเหลือเวลาอีกเดือนครึ่งนะพี่ เห็นใจผมเห้อะ หลังจากหลับตาภาวนาในใจสักพัก เสียงเล็กใสของนางสาวแตนก็ดังขึ้นเปลี่ยนประเด็นตาเยิ้ม
“พี่บีม ปารมี... ตัวจริงหล่อมากอะ ทำไมพี่เน็ตไม่เห็นเคยบอกแตนเลยว่ามีพี่ชายเป็นดารา”
“แล้วไอ้เน็ตเป็นอะไรกับมึง อีแตน ถึงต้องมารายงาน” พี่หมูพูดเหวี่ยงๆ เมียมันเลยทำหน้างอง้ำ ก่อนยิ้มหน้าบานให้เฮียอีกรอบ
“แต่โคตรหล่อจริงๆนะ”
“ให้มันน้อยหน่อยแตน ผัวมึงหน้าเป็นตูดแล้ว” พี่ต้อมแซวขำๆแล้วหันมาพูดกับผม “จะไปกันเลยไม่ใช่เหรอ ไปเถอะ อยู่นานแล้วเดี๋ยวจะสร้างปัญหาครอบครัวให้ไอ้หมูมัน ไม่ก็ไอ้จอมจะได้โดนฟาดปากเข้าสักที”
“ครับพี่ งั้นเดี๋ยวผมไปก่อนนะครับ”
ผมยกมือไว้ปลกๆ ทิ้งก้นบุหรี่ลงขวดเบียร์ที่หมดแล้วก่อนเดินนำเฮียกลับรถไป พี่จอมยักคิ้วไล่หลัง ขณะที่น้องแตนยังมองอดีตดาราหนุ่มตาเยิ้ม ผมกับเฮียเดินขึ้นรถคนละฝั่งโดยไม่พูดจาทักทาย แม้ในใจจะเต็มตื้นไปด้วยหลากความรู้สึก กระทั่งเครื่องยนต์จะค่อยๆทะยานฉิวออกจากที่พักเข้าสู่ตัวเมืองอย่างนุ่มนวลนั่นแหละ มือเราจึงค่อยๆขยับมาจับกันไว้แล้วเสหน้ายิ้มไปยังกระจกข้างที่ฉายภาพพระจันทร์เต็มดวงลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้าสีดำทมิฬ...
---------------------------------
สะอาด...
สดชื่น..
2 คำนิยามที่สามารถจำกัดความได้เมื่อผมกระโดดผลุงเอาหน้าซุกหมอนสีขาวของโรงแรมระดับ 5ดาว โดยมีคนเปิดห้องยืนส่ายหัวยิ้มอยู่ที่บานประตู พอได้สูดกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มจากหมอนจนชุ่มปอดก็พลิกตัวนอนหงาย ยืดตัวบิดเต็มความยาวไล่อาการเมื่อยขบในร่างกายให้ทุเลา กระทั่งแรงยุบจากที่นอนข้างๆส่งสัญญาณให้รู้ว่ารูมเมทสำหรับคืนนี้ทรุดตัวนั่งใกล้ๆแล้วจึงปรือตาเปิดขึ้นมา
"เมาหรือเปล่า?"
เสียงทุ้มถาม ผมพยักหน้าตอบเพราะอาการร้อนฉ่าบนผิวหน้าทำให้แน่ใจได้ว่าฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ยังเจืออยู่ในเส้นเลือด เฮียหันหลังถอดเสื้อเชิร์ตออกจากตัวเผยให้เห็นผิวเนื้อเนียนละเอียด แผ่นหลังกว้างชื้นเหงื่อนิดๆกำลังขับความคิดที่ว่า 'เซ็กซี่ชะมัด'ออกมาจากหัว ฉุดให้ผมยันตัวขึ้นจากเตียง อาการเมาเลเวล 3 ไม่ได้ทำให้ขาดสติ ผมยังรับรู้ทุกการกระทำของตัวเองแค่ไม่อยากจะควบคุมเอาไว้ให้อึดอัดเท่านั้นจึงขยับเข้าไปกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง เฮียเอี้ยวตัวมายิ้มให้แล้ววางมือทับแขนผมที่โอบรัดรอบเอวหนาเอาไว้อีกที
"เมาแล้วอ้อนหรือไง? จำได้ว่าครั้งที่แล้วมึงเมาหลับนะ"
"เปล่า ไม่ได้เมาขนาดนั้นแค่ตึงๆ แล้วก็อยากกอด"
พูดตามที่คิด จากนั้นเฮียก็หัวเราะเบาๆขยับแกะมือผมออกแล้วลงไปคุกเข่ากับพื้น จ้องตายิ้มๆให้หัวใจเต้นระส่ำ
"ไปอาบน้ำก่อนค่อยมากอด ตัวเหม็นทั้งเหล้าทั้งบุหรี่"
"เหม็นเหล้าได้ไง กินเบียร์"
ผมทำจมูกฟุดฟิด เฮียเลยยีผมสีส้มที่เรียบแปล้ไม่ได้เซ็ทเบาๆแล้วดึงผมให้ลุกขึ้น "อาบน้ำ.. จะได้สร่าง"
มันย้ำ ผมพยักหน้าหงึกหงักว่าง่าย เดินโต๋เต๋เข้าห้องน้ำไปกระทั่งตัวเปียกความรู้สึกสดชื่นก็แล่นปราดขึ้นมาอีกหน่อย ออกจากห้องน้ำโดยสวมกางเกงบ็อกเซอร์สำหรับใส่นอน เห็นเฮียนอนดูช่องเคเบิ้ลบนเตียงก็เดินมาทิ้งตัวข้างๆ
"เสร็จแล้วเหรอ? ฝึกงานเป็นไง? เหนื่อยไหม? พี่เลี้ยงมึงก็ใจดำจริงๆ สองอาทิตย์ใช้งานจนหน้าไหม้"
คนข้างๆถามเป็นชุดพลางใช้นิ้วหัวแม่มือลูบบนรอยลอกของผิวหน้า ผมส่ายหัวดิก
"เจอเฮียก็หายเหนื่อยเลย"
"ยังไม่สร่างเมาหรือไง"
"โห่.. ไรวะ คนอ้อนมาหาว่าเมา"
ผมพลิกตัวหันหลังทำหน้าอมน้ำลายบูด ไอ้ห่า คิดดูสิครับคนคิดถึงแทบตายอยากพูดจาน่ารักๆออดอ้อนบ้างเสือกทำแซว ที่พูดนี่ก็เขินเป็นอายเป็นนะครับ เคยซักซ้อมสมัยยังแมนๆกะว่าอนาคตจะได้ใช้วิชาเกี้ยวสาวแบบนี้บ้าง สุดท้ายก่อนวิชาเป็นหมันก็ตัดใจเอามุกเด็ดงัดมาใช้เกี้ยวหนุ่มตัวยักษ์ พอโดนฮุคหมัดหนักสวนมาแบบนี้นี่อาการเสียเซลพ์ก็แล่นปราดขึ้นมาบนพวงแก้มให้ร้อนฉ่า นอนหายใจฟึดฟัดๆได้พักหนึ่งเฮียก็หัวเราะ ขยับตัวกอดจากทางด้านหลัง
เหอะ กอดไปเหอะ กูไม่สน กูไม่แคร์ แอะ แอะ แอ แอ๊ แอ!!
"คิดถึง"
เสียงทุ้มพูดแผ่ว เฮียยกคางขึ้นเกยบนหัวผมแล้วกระชับแขนแน่น เวร..ไม่ต้องย้ำว่ากูเตี้ย กูรู้ว่ากูสูงแค่คางมึงไอ้เปรตเอ๊ย!
"แล้วมึงล่ะ"
"อะไร"
ผมถามเหวี่ยง แต่เฮียยังรักษาความอบอุ่นในน้ำเสียงเนิบๆได้คงที่
"คิดถึงกูรึเปล่า"
"ไม่!"
หึ... ถ้าคิดว่ากูจะตบมุกหวานเลี่ยนของมึงให้โอกาสคิดใหม่ หน็อย! ทีกูจะหวานเสือกไม่เล่นด้วย คราวนี้มึงสร้างไปแล้วกันบรรยากาศชมพูม่วงๆน่ะ กูไม่ให้ความร่วมมือ กูงอน กูเกรียน ใครจะทำไม!
"หึหึ.."
"หัวเราะอะไร"
"ขี้งอนเอ๊ย~ ไหนหันหน้ามาให้จูบหนอยซิ คิดถึงใจจะขาดแล้ว"
"ไม่!"
"น่า... นะ... "
"ไม่! เฮือก!!!! ทำเหี้ยอะไรของมึ๊งงง"
ผมโวยวายพลิกตัวกลับ แรงกดจูบจากท้ายทอยทำเอาสยิวกิ้วก็ใช่ แต่เหตุผลหลักที่ทำเอาผมสะดุ้งโหยงร้องเสียงหลงนั่นเพราะมือใหญ่เสือกทะลึ่งมาฟอนเฟ้นบีบก้นผมเต็มๆต่างหาก ตากลมมองไอ้เฒ่าลามกเขียวปั้ด เฮียแม่งก็ไม่เค้ย ไม่เคยสลด ส่งยิ้มล้อตาวาววับสะท้อนแสงไฟมาให้ไม่รู้จักกระดากอาย
"เห็นแห้งๆแบบนี้เนื้อก็แน่นดีนะ"
"พ่อง!" “ก็มึงไม่ยอมมาหันให้กูจูบดีๆนี่”
ผมทำหน้าหงิก ขมวดคิ้วจนเมื่อยเฮียเลยใช้นิ้วหัวแม่มือที่ตอนแรกกวาดลูบแก้มผมไปคลึงให้มันคลายลง ดวงตาสีดำขลับจ้องสบกับผมนิ่งก่อนที่คนตัวใหญ่จะค่อยๆใช้แขนยันตัวลุกตะแคงจากเตียงโน้มตัวเข้าหาผมช้าๆ
ราวกับนาฬิกากำลังหยุดเดิน อากัปกิริยางอแงในทีแรกกำลังถูกสะกด ผมถูกจับให้พลิกตัวนอนหงายโดยอีกฝ่ายไล่ตามติดขึ้นมาคร่อม จมูกสันโด่งคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม ให้ได้กลิ่นลมหายใจซึ่งไม่ได้ทำให้อุ่นแค่ในบริเวณที่สัมผัส แต่กลับสะท้านวาบลึกถึงหัวใจเข้า ต่างฝ่ายต่างจ้องกันเช่นนั้นอยู่นานราวกับกำลังบอกผ่านสายตาว่ารอคอยเวลาให้ได้มาจ้องหน้าระยะประชิดนี้นานเพียงใด จากนั้นริมฝีปากก็ค่อยๆกดทาบทามซึ่งกันและกันเชื่องช้าผะแผ่ว
“คิดถึงมากเลย”
ผมก็เหมือนกัน คิดถึงจูบของเฮียมากๆเลยไม่รู้ว่าผมหลับตารับจูบอีกฝ่ายตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้อีกทีก็ตอนที่ปรือตาเปิดมองรูปปากที่ผละออกราวออดอ้อนขอจูบอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง ทว่าคนตัวสูงกลับมอบให้เพียงจุมพิตแผ่วราวปีกผีเสื้อแตะที่ปลายจมูกเท่านั้น
“วันนี้ กูโทรบอกบอมว่าทรายแก้วไปหากูที่บ้าน.."
เฮียพูดเสียงเนิบช้า แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนตัวเองถูกกระชากดำดิ่งตกเหวลึก เหลือบตามองคนตัวสูงพลันเบือนหน้าหนี..
“เจอกันเหรอ?”
“ก็พี่เจี๊ยบกล่อมให้หลายๆคนช่วยคุยเรื่องงาน ทรายก็ถูกรบเร้าเลยไปช่วยพูดเฉยๆ ไม่ต้องกังวลหรอก ไม่ได้มีอะไร”
“แล้ว.. เฮีย......”
อาการอึกอักในลำคอเกิดขึ้นเพราะหลายคำถามเกิดขึ้นพร้อมกันเกินไป คุยอะไรกันบ้าง สบตากันหรือเปล่า เฮียอยากเปลี่ยนใจกลับไปชอบผู้หญิงไหม ยังเสียใจเรื่องแฟนคนนั้นมากแค่ไหน ความสัมพันธ์ตอนนี้เป็นยังไง แล้วผม.. ยังเป็นคนที่เฮียรู้สึกรักเหมือนก่อนหน้านี้หรือเปลี่ยนไปแล้ว
ทุกคำพูดไม่อาจกลั่นผ่านก้อนแข็งๆในคอได้ สุดท้ายถึงได้สะท้อนความรู้สึกผ่านนัยน์ตาระริกไหว
“คนที่กูคิดถึงตลอดเวลามีแค่มึง เน็ต”
เฮียตอบคำถามที่ไม่ได้เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ผมชอบรอยยิ้มของมันเวลาที่มอบให้ เพราะเป็นยิ้มที่อบอุ่นเหมือนตัวเองอยู่ใต้ปีกกว้าง สามารถวางทั้งหัวใจเอาไว้ให้เฮียดูแลทั้งหมดแบบไร้้ขอกังขา เฮียสบตากับผมให้รู้สึกเบาหวิวเหมือนยกเขาออกจากอก
“แต่มีปาปารัซซี่จับภาพได้ กูก็ไม่รู้ว่าทางต้นสังกัดของทรายจะปิดข่าวได้แค่ไหน เพราะเรื่องนี้มันไม่ดีต่อภาพพจน์ศิลปินเอง แต่ก็นะ..นักข่าวชอบอยู่แล้วเรื่องถ่านไฟเก่า ขายได้ดีกว่าคู่ควงคนใหม่ๆของทรายแก้วตั้งเยอะ”
“หมายถึง....”
“ทรายไม่ได้มีแค่กูกับบอมหรอกเน็ต กูเป็นคนในวงการทำไมจะไม่รู้ ห่วงก็แต่บอม มันยังแอนตี้พี่ชายตัวเองอยู่พูดอะไรก็ไม่ฟัง”
เฮียส่ายหัวเอือมระอา พอเห็นผมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอีกก็ก้มลงเอาหน้าผากมาชนเบาๆ
“ไม่ต้องห่วงหรอก ถึงมันจะแอนตี้กูแต่มันก็แคร์มึงมาก เดี๋ยวมันก็เข้าใจเรื่องเรา รอมันนะ กูก็จะรอมันเหมือนกัน”
ผมพยักหน้าคางชิดอก แขนที่วางลีบอยู่ข้างลำตัวค่อยๆขยับขึ้นคล้องคอคนข้างบน
ทุกคำพูด ทุกการกระทำ แม้กระทั่งสายตาเฮียกำลังทำให้ผมรู้สึก
'รัก' และเต็มใจที่จะ
'รอ'Ok ครับ
you winบรรยากาศสีชมพูม่วงเบ่งบานเต็มหัวใจให้ผมชะม้ายตามองมันอย่างมีจริตแล้วเอ่ย “อยากจูบอีก...” เขินๆ
ผมรักรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเฮีย
แต่ที่ชอบมากกว่านั้นคือประโยค “ตามบัญชาครับ” ของมัน
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 24
22/08/12
เฮลโหลเวนซ์เดย์
หึ.. เราว่ามันจะหวานไปละ
ขอบคุณทุกคอมเมนต์และยินดีต้อนรับนักอ่านที่เพิ่งมาอ่านค่ะ รู้สึกว่าพาร์ทที่แล้วพี่จอมจะขโมยซีนไปหน้าตาเฉย พาร์ทนี้ดูอารมณ์เน็ตแกว่งๆเนอะ ที่จริงไม่อยากให้เลี่ยนเกินไปเลยเอาเกรียนมาตัด (อ่า.. ตัดแล้วก็ยังเลี่ยน)
ปล. มีใครรีเควสNCกรุบกริบๆมั้ยย ย ย
ปล.2 ช่วงนี้งานเยอะมาก เลิกดึกตลอด;__; ยังไงก็รอเจอกันพุธหน้าเหมือนเดิมเน่อ ^^
หัวข้อ: Friend's brother,Brother's friend เมื่อเพื่อนสงสัย... (ตอนพิเศษวันปีใหม่ P.85) (อ่าน 1230235 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก