Friend's brother Brother's friend 23 ,พี่เลี้ยง
[Net's talk]
หลังจากวนรถมายี่สิบนาทีกว่า สุดท้ายวีออสของเพื่อนสนิทที่ถูกพี่ชายหยิบยืมออกต่างจังหวัดเพราะสะดวกแก่การใช้งานก็ยอมจำนนจอดลงร้านโรตีสายไหมข้างทาง กระจกฝั่งข้างคนขับถูกลดลงยื่นกระดาษสีขาวซึ่งถูกขีดเขียนเป็นแผนที่โดยคร่าวจากลายมืออาจารย์ให้แม่ค้าเพื่อถามทาง ตามด้วย
“ขอโรตีสายไหมสองถุงใหญ่ด้วยครับ” ติดๆจากเจ้าของรถที่โชว์พาวจะพาผมไปถึงที่หมายโดยตั้งใจจะไม่ปริปากขอความช่วยเหลือจากใครด้วยใบหน้าสงบนิ่ง
เฮียสวมเรย์แบนสีชาเอาไว้ทำให้แม่ค้าวัยกลางคนไม่ทันสังเกตว่าพ่อหนุ่มในรถเป็นใคร กระวีกระวาดห่อขนมแล้วเดินมาอธิบายแผนที่โดยคร่าวของอาจารย์ให้กระจ่างชัดจนทั้งผมทั้งสารถีคนดีต้องยกมือไหว้ขอบคุณ
เพราะไซต์งานไม่ได้ตั้งอยู่ในบริเวณแหล่งท่องเที่ยว ดังนั้นคนไม่ชำนาญทางทั้งคู่จึงพากันหลงนั่งรถผ่านร้านนี้ไปมาราวสี่รอบจนถอดใจ ดังนั้นเฮียถึงปรับเกียร์เหยียบคันเร่งทันทีที่ได้รับคำตอบเพราะจากที่ควรถึงตั้งแต่เที่ยง บัดนี้มันคล้อยบ่ายมาจนควรแก่เวลาหาอะไรใส่ท้องแล้ว ทว่าตลอดถนนเอเชียยาวเหยียดกลับมีแค่ร้านขนมตั้งขายเป็นระยะเท่านั้นเราทั้งคู่จึงได้
‘ขนม’ ที่ว่า มารองท้องจนกว่าจะถึงที่พักและหวังว่าในหมู่บ้านคงมีร้านข้าวง่ายๆให้นั่งกินเป็นมื้อเที่ยงกันสักที
กระนั้นเสียงท้องร้องก็ทำให้ผมเร่งแกะยางรัดจากถุงพลาสติก หยิบแป้งออกมาแผ่แล้ววางไส้สายไหมเส้นยาวเหยียดไว้ตรงกลาง ม้วนแป้งสีเขียวเข้าหากันจากนั้นจึงส่งให้คนขับ เฮียหันมารับขนมเข้าปากแล้วขมวดคิ้วดูทางต่อกระทั่งเจอจุดเลี้ยวเข้าซอยที่คิดว่าจะเป็นหมู่บ้านตามในแผนที่จึงชะลอความเร็วลง ผมม้วนขนมจัดการกินเองบ้างสลับป้อนพี่ชายเพื่อนบ้างเป็นระยะ กระทั่งบ้านพักไม้ใต้ถุนสูงรั้วสีฟ้าตามที่อาจารย์บอกปรากฏตรงหน้าจึงค่อยผูกถุงขนมเก็บ เฮียบีบแตรเบาๆเรียกคนในบ้านที่สวมแค่กางเกงบอลสีน้ำเงินกรมท่าผ้าร่มให้เดินออกมา บนบ่าพาดผ้าเช็ดตัวสีตุ่น หนวดเคราเขียวครึ้มขณะที่แผงอกและหน้าท้องมีกล้ามเนื้อมัดสัน ผิวพรรณของคนที่หยีตาเพ่งมองรถหน้าบ้านดูปราดเดียวก็รู้ว่ามันเข้มเพราะแดด ทำให้ผมนึกหวั่นคำไอ้โชติบอกว่าตัวเองจะได้เป็นเหนี่ยงก็คราวนี้ขึ้นมาครามครัน เฮียเอามือแตะที่บ่าเบาๆหลังจากเห็นภาพของพี่เลี้ยงผมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดก็ถาม
“คนนี้เหรอที่อาจารย์จะให้เน็ตพักด้วย? น่ากลัวเหมือนโจร”
“โห! เฮีย วิศวกรนี่ครับ ไม่ใช่ดารา หน้าใสไร้สิวทำงานไซต์คนงานที่ไหนจะกลัว ลงไปเถอะจะได้รู้ว่านี่ใช่พี่จอมหรือเปล่า”
เฮียส่งเสียงครางฮึ่มฮ่ำในลำคอแล้วยื้อ “นอนโรงแรมไหม กูเปิดห้องให้ก็ได้ แค่สองเดือนเอง”
“ไม่เอาน่า อย่าทำให้ผมเป็นคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อสิ”
“ก็ดูพี่เลี้ยงมึงสิ หน้าตาไว้ใจได้ที่ไหน”
ผมเผลอหัวเราะ เหลือบตาคนแปลกหน้าแล้วคิดจริงอย่างที่เฮียว่า ยังไม่ทันลงจากพาหนะเจ้าของบ้านก็เริ่มเอะอะโวยวายคนที่มาจอดรถขวางหน้าบ้านแถมยังบีบแตรเรียกแต่ไม่ออกไปคุยด้วยเสียยกใหญ่ จนสุดท้ายต้องเป็นผมที่ฝืนข้อมือซึ่งดึงรั้งไว้ด้วยความเป็นห่วงลงจากเฮียมายกมือไหว้’รูมเมท’ชั่วคราวของตัวเองก่อนด้วยทีท่าเก้ๆกังๆ
“สวัสดีครับ พี่จอมหรือเปล่า?”
“เออ มาบ้านเขาแต่ไม่รู้จักเนี่ยนะ แล้วเอ็งน่ะใคร”
“ผมเป็นเด็กฝึกงานจากมหา’ลัย xxx ครับ อาจารย์วิมลให้แผนที่มาบอกว่าช่วงฝึกงานให้พักกับพี่”
“อ้อ เออ เอ็งจะมาวันนี้นี่หว่า ช่วงนี้ยุ่งๆเลยลืมไปเลย เข้ามาสิๆ เอารถมาจอดข้างในด้วยจอดกลางถนนแบบนั้นเดี๋ยวได้โดนเด็กแว้นซ์แถวนี้เฉี่ยวกันพอดี แล้วยังไง สรุปมากัน 2 คนรึ?”
“เปล่าครับ นั่นพี่ชาย มาส่งเดี๋ยวเย็นนี้ก็กลับ”
พี่จอมพยักหน้ารับ ดันประตูเลื่อนเปิดให้รถเข้ามาจอดในตัวบ้านแล้วเดินนำไปที่บันได ผมสังเกตเห็นแคร่ไม้และเปลญวนผูกอยู่ใต้ถุน ใกล้ๆกันนั้นเป็นซากปรักหักพังกองมหึมาของขวดเบียร์หลากชนิด ราวตากผ้าขึงด้วยลวดเหล็กเสาต่อเสาโดยมีตะปูคอยเหนี่ยวไว้ยังมีเสื้อผ้าตากอยู่ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเสื้อแขนยาวขายาวที่แม้แต่ซักแล้วก็ยังดูหม่น ใต้ราวตามผ้าพบรถมอเตอร์ไซค์สีน้ำเงินจอดสงบนิ่งอยู่ซึ่งดูจากการใช้งานแล้วคงสมบุกสมบันพอควรแล้วกวาดตาไปตามเจ้าบ้านซึ่งเดินไปล้างเท้าจากน้ำในตุ่มเล็กหัวกระไดแล้วเรียก
“ยกของขึ้นมาสิ รกหน่อยนะแล้วนี่เอ็งชื่ออะไร”
“ณัฎฐนิชครับ ชื่อเล่นชื่อเน็ต”
“เออ กินอะไรมาหรือยัง มีแกงเขียวหวานอยู่ในตู้กับข้าว ตักกันเอาเองเลยเดี๋ยวกูไปเก็บของในห้องก่อน”
พี่จอมหันมาบอกด้วยท่าทีสบายๆ ดูจากหน้าตาแล้วอายุน่าจะมากกว่าผม 3 – 4 ปี นั่นหมายความว่าคงไล่เลี่ยกับเฮีย ผมรับคำเจ้าบ้านแล้วหันไปช่วยเฮียยกกระเป๋าจากหลังรถ อันที่จริงของก็ไม่ได้มากมายเท่าไหร่คือมีกระเป๋า 2 ใบ เป็นเสื้อผ้าสำหรับ 2 สัปดาห์ซึ่งผมคิดว่าจะพยายามกลับบ้านทุกอาทิตย์หรือนานที่สุดก็เดือนละ 2 ครั้งจึงเตรียมมาเท่าที่ไม่ต้องซักให้วุ่นวาย นอกจากนี้ยังมีข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวรวมไปถึงอาหารแช่ติดตู้เย็นที่เฮียยังเป็นห่วงกลัวผมจะกินอยู่อัตคัดเลยหยิบโน่นจับนี่จากห้างสรรพสินค้ามาเต็มรถเข็น
พอขึ้นมาชั้น 2 ผมก็กวาดตามองคร่าวๆตามสัญชาตญาณ พบว่าบ้านไม้หลังเล็กถูกแบ่งไว้เป็นสัดส่วน เหนือบันไดขึ้นมาเป็นโถงโปร่งสบาย มีลูกกรงไม้กั้นเป็นผนังให้ลมโกรกได้ตลอดเวลา ห้องครัว ห้องน้ำ ห้องนอน และห้องทำงานซึ่งภายในมีโต๊ะคอมพิวเตอร์ 1 ตัว โต๊ะเขียนแบบ ตู้หนังสือและโทรทัศน์ขนาด 24 นิ้ววางจัดเป็นสัดส่วนแบบลวกๆ ในห้องน้ำมีฝักบัวไม่มีน้ำอุ่น ครีมโกนหนวดและใบมีดโกนวางอยู่หน้ากระจกข้างแปรงสีฟันแต่ดูลักษณะคร่าวๆแล้วเจ้าของคงไม่ได้หยิบใช้บ่อยนัก พี่จอมใช้สบู่ก้อนในการอาบน้ำซึ่งสำหรับผมแล้วเฮียเลือกซื้อสบู่เหลวมาโดยให้เหตุผลว่ารักษาความชุ่มชื้นได้ดีกว่า จากนั้นก็ย้ายมาที่ห้องนอนซึ่งปิดประตูเงียบ กระทั่งได้ยินเสียงกระเพาะเฮียทำงานโครกครากจึงเลิกสนใจสำรวจพื้นที่ใหม่เดินเข้าครัว ในเมื่อเจ้าของอนุญาตแล้วนาทีนั้นจึงถือวิสาสะหยิบจับจานกระเบื้องและทัพพีขึ้นมาตักข้าวสวย ตามด้วยแกงเขียวหวานไก่ในถ้วยที่ถูกวางสงบนิ่งในตู้เดินออกมาหาเฮีย
“กินข้าวกันก่อน เดี๋ยวพี่จอมจัดห้องเรียบร้อยค่อยเอาของเข้าไปเก็บ”
ผู้ชายตัวโตพยักหน้าแล้วรับจานจากผมไปถือ เหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นโต๊ะอาหารเฮียเลยนั่งจุ้มปุ๊กบนพื้น ผมเข้าไปตักข้าวของตัวเองพร้อมกับน้ำเย็นๆ ทรุดตัวลงกินข้างๆเฮีย รู้สึกขัดเขินนิดหน่อยกับที่อยู่ใหม่แต่ความหิวก็ไม่เคยปราณี ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำเราก็ต่างจัดการอาหารตรงหน้าจนหมดแบบไม่เหลือเค้าความประหม่า กระนั้นคนในห้องที่ถูกปิดตายก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะออกมา
“เดี๋ยวกูเก็บล้างให้ มึงไปดูเจ้าของบ้านดิ๊ ไว้ใจแขกเกินไปแล้วเนี่ย”
ผมรับคำมาเคาะประตูไม้สองสามที พอได้รับเสียงอนุญาตจากคนในห้องแล้วจึงเดินห่อไหล่เข้ามา
“มีอะไรให้ผมช่วยไหมพี่”
ถามทั้งๆที่เห็นเรื่องที่ให้ช่วยคับหูคับตาไปหมด กองหนังสือเอย ไม้แขวนเสื้อเอย ตะกร้าใส่ผ้ามีเสื้อผ้ากองพะเนินเทินทึกจนล้นออกมา กางเกงในที่ม้วนขดเป็นเลข 8 ใกล้กระป๋องแป้งเด็กแคร์นั่นก็ไม่รู้ใส่หรือยัง เตียงนอนเป็นลักษณะเตียงคู่ หมอนสองใบถูกโยนๆระเกะระกะรวมกับผ้าห่มและมุ้งที่สุมกันไว้บนผ้าปูสีมอซอ ทว่าเจ้าของความรุงรังแบบอินฟินิตี้กลับหันมายิ้มกว้างแล้วบอกผมว่า
“ไม่มีอะไรแล้วแหละ กูเก็บให้หมดแล้ว” สีหน้าผมตอนนี้ คือ =[]=’ ครับ
กระพริบตาปริบๆแล้วกวาดตามองห้องนอนที่ถูกอ้างว่าเก็บแล้วอีกครั้งเพื่อยืนยันว่า แม่ง
‘เก็บให้หมดแล้ว’ จริงๆ
พี่จอมเอาศอกมาเกยไหล่ผม ใช้มือข้างที่ว่างชี้ไปมุมห้องให้ผมมองตามแล้วบอก “ตรงนั้นมุมเอ็งนะ เอาของไปเก็บได้เลย”
แหม... ตอนนี้ผมล่ะนึกอยากขอบคุณนายช่างจอมเสียเหลือเกินที่มีทำให้ผมมีโอกาสได้ยืดอกภาคภูมิในความเรียบร้อยสะอาดสะอ้านของตัวเองขึ้นมาตงิดๆ เจ้าของห้องหันมายิ้มแฉ่งฟันขาวให้ผมอีกรอบแล้วถาม
“เป็นไง พออยู่ได้ไหม?” ให้ผมฝืนพยักหน้าหงึกหงักแบบจำใจ เพลงของซาซ่าสมัยข่ากระดิ่งยังฮิตที่ร้องว่า
‘แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหม...’ ลอยมากับสายลมซึ่งพัดใบไม้แห้งปลิวไหวหมุนเกลียวต่อหน้าสองรอบให้ผมชอคนิ่มๆอยู่ที่เก่า แรงตบบ่าปุเป็นสิ่งสุดท้ายที่พี่จอมทิ้งไว้ก่อนผมจะเดินคอตกออกมาลากกระเป๋าเข้าไป โดยสวนกับเจ้าของบ้านซึ่งย้ายร่างไปที่ห้องครัวแทน ทว่าไม่ทันรื้อเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าผมก็ได้ยินเสียงล้งเล้งออกมาลั่นซึ่งจับในความได้ประมาณว่าพี่จอมกำลังบ่นเฮียที่เอา น้ำผลไม้ ขนมนมเนยสำหรับดำรงชีพไปเบียดเสียดทำเบียร์วุ้นในตู้เย็นเดือดร้อน หากแต่ไม่ได้ยินเสียงคนของตัวเองโต้เถียงกลับมา ถ้าจะให้เดาล่ะก็ ตอนนี้เฮียคงทำท่าหงุดหงิดที่หางตาเล็กๆ แต่โดยรวมยังสวมโป๊กเกอร์เฟสเข้าหาคนไม่สนิท รักษาทีท่าสงบสุขุมใส่แบบที่ผมเองก็เคยหลงเชื่อว่ามันเท่ห์ระเบิดมาแล้วอยู่เป็นแน่แท้
ดังนั้นไม่นานนักเมื่ออีกฝ่ายไม่โต้ตอบดั่งใจ เสียงเอะอะของคนขี้โวยวายก็เงียบหาย ผมเดินออกจากห้องนอนถือสบู่ ยาสระผม แปรงสีฟันมาไว้ที่ห้องน้ำ ผ่านห้องครัวก็เหลือบมองเข้าไปหน่อย เห็นเจ้าบ้านนั่งยองๆข้างตู้เย็นเคี้ยวแอปเปิ้ลเขียวกร้วมขณะที่เฮียยังเอาของกินทยอยใส่ตู้ก็พอเข้าใจว่าทำไมพี่จอมเงียบได้ ที่แท้เฮียก็เอาของกินมาล่อนี่เอง
และเมื่อจัดเก็บของเรียบร้อยแล้ว ออกมาอีกทีก็เห็นชายร่างสันทัดยืนพิงกรอบประตูครัวเกาพุงมองมาที่ผม ด้านหลังเป็นเฮียที่ย้ายตัวเองไปคุยโทรศัพท์หน้านิ่วคิ้วขมวด พักนี้พี่เจี๊ยบโทรหาเฮียบ่อยเห็นว่าอยากให้ไปแคสงานให้ได้ โปรเจคหลายล้านขนาดนั้นไม่อยากให้เสียโอกาสแต่พ่อหล่อเลือกได้ก็ยืนยันปฏิเสธท่าเดียว ผมไม่ได้มีความเห็นอะไรในเรื่องนี้เพราะคิดว่าคนตัดสินใจดีที่สุดคือผู้ชายตัวโต ตัวผมเองมีหน้าที่แค่ในด้านของกำลังใจให้มันกอดหอมเอากำไรทุกวันก็เท่านั้น
“เอ็งเป็นลูกคนเล็กเหรอวะ?”
พี่จอมถาม ผมพยักหน้าตอบจากนั้นคุณพี่จำไมเลยถามต่อ “ห่างจากไอ้ดารานั่นกี่ปี ทำไมประคบประหงมเอ็งยังกับยังไม่หย่านมแม่”
“หือ? เปล่าพี่ ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ เป็นพี่ชายของเพื่อนสนิทน่ะ ผมมีพี่สาวแต่งงานไปแล้ว”
“เอ้อ ยิ่งแปลก เป็นตุ๊ดเหรอวะ?”
“เปล่าพี่ เป็นเกย์” ผมตอบยิ้มๆ ขณะที่คู่สนทนาทำหน้าแหยง
“เหี้ย! แล้วมานอนเตียงเดียวกับกูผัวมึงไม่เตะกูคอขาดหรือไง มีเสื่อกับมุ้งสำรอง มึงไปลากมานอนข้างนอกเลยไป”
พี่จอมทำท่าคอหดกลัวๆ เหลือบมองเฮียที่ยังคุยโทรศัพท์หวาดๆแล้วทำทีจะเดินหนี ผมรีบคว้าแขนเจ้าของบ้านไว้มองตาแป๋วอ้อนๆ ถึงที่นอนซกมกๆนั่นจะดูคันๆแต่ผมทนได้นะ ไม่ชอบนอนพื้นแข็งๆนี่หว่า ปวดหลังตายชัก
“เฮ้ยพี่ ไม่เอาๆ ขอนอนด้วยดิ เตียงตั้งกว้าง”
“ไอ้สัตว์! เห็นแบบนี้กูก็ดีกรีเดือนมหา’ลัยนะเว้ย เกิดมึงกระเหี้ยนกระหือรือขึ้นมาไม่ลุกมาอัดตูดกูกลางดึกหรือไง”
ผมส่ายหัวทำหน้าหยี โอเคถ้ามองแบบแมนๆเลยนะ ยอมรับแหละว่าถ้าพี่จอมผิวเนียนดูสะอาดสะอ้านกว่านี้นิด โกนหนวดเคราที่มันรกรุงรังออกจากใบหน้าสักหน่อย กอรปกับตากลมๆ จมูกเป็นสันกับปากหยักได้รูปซึ่งวางเหมาะเจาะบนใบหน้ารีมันจะเหมาะกับตำแหน่งเดือนมหาลัยแบบที่โอ้อวดไว้เลย กระนั้นผมยังย้ำครับว่านั่นมันอยู่ในขอบเขตของคำว่า’ถ้า’ ซึ่งหมายถึงว่าเวลานี้มันไม่ใช่ ดังนั้นพี่จอมแม่งไม่ใช่คนที่น่าพิศวาสห่าเหวอะไรเลยสักนิด อีกอย่าง ถึงตัวพี่แกไม่ได้สูงใหญ่เหมือนเฮีย แต่ไซส์ประมาณไอ้บูมที่ราวๆ173 ได้มันก็พอจะทำให้ผู้ชายสักคนสามารถ
’กด’ ลงสบายๆ ถ้าไม่รวมกับขาขนาดนักฟุตบอลที่กล้ามเนื้อเห็นเป็นปล้องมัดจนคิดว่าลองโดนเตะเปรี้ยงเดียวอาจเป็นเข้าชายนิทราได้เลยล่ะก็นะ
“ไม่ต้องห่วงพี่ ผมไม่ได้ชอบผู้ชายโดยกมลสันดาน ผมไม่หลงเสน่ห์พี่แน่ๆ”
ลองบรรยายไอ้สิ่งที่คิดในหัวไปสิครับ แน่นอนเหลือเกินว่านอกจากโดนไล่นอนนอกห้องตามเจตนารมณ์ของฮีแล้วผมคงต้องอัปเปหิตัวเองลงมานอนใต้ถุนบ้านเป็นแน่แท้ พี่จอมทำหน้าลำบากใจนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็ใจอ่อน
“เออ ก็ได้ๆ เห็นผัวมึงหล่อกว่ากูนะถึงไว้ใจว่าคงไม่มาอ่อนไหวกับหน้าตากู”
ช่วยด้วยครับ ผมกำลังกลั้นหัวเราะ!!
พี่จอมนี่แม่งเกรียนเหี้ยๆเลย มันเสยผมไปด้านหลังแล้วเต๊ะท่าหน่อยๆ ผมยกมือไหว้ปลกๆให้อีกฝ่ายทำท่ารำคาญ พอดีกับเฮียที่เดินหน้ายุ่งมาร่วมวงสนทนาหลังจากวางสายไปแล้ว
“พี่เจี๊ยบเหรอเฮีย?”
ผมชิงถามก่อน เฮียพยักหน้ารับแต่ยังไม่คลายสีหน้าลำบากใจนิดๆ
“มีอะไรเรื่องงานเหรอ?”
“เปล่า เมื่อกี๊กูไปดูห้องนอนมึงมา..”
“นั่นไง ซื้อหวยขอให้ถูก” พี่จอมเป็นคนแทรกบทสนทนา เฮียเหลือบตามองคนตัวเล็กกว่าแต่ไม่มีทีท่าว่าจะโต้ตอบพี่เลี้ยงผม
“เอาที่นอนปิ๊คนิคนอนแยกดีกว่าไหม?”
“ป๊าด ป๊าดดด มีหวงเว้ย ไม่ต้องกังวลเลยไอ้พระเอก กูมีแฟนแล้วอยู่บางกอก ตอนนี้เรียนหมอปี 2 เป็นสตรีหน้าตาดีมีทรัพย์มาก เพราะงั้นอย่ากังวลไปกูไปตาต่ำมาคิดวิปริตกะไอ้หูกางเมียมึงหรอก ไว้ใจได้”
เฮียยังไม่ชอบใจนัก จนสุดท้ายพี่จอมก็ไหวไหล่ “หรืออยากหาที่นอนปิ๊กนิ๊กมาก็ตามใจ๊ แต่ต้องออกมานอนนอกห้องนะในห้องกูไม่มีที่กางมุ้งแล้ว ไม่งั้นเมียมึงได้บินไปกับฝูงยุงแน่ๆ”
“เอายังไงเน็ต?”
“ผมนอนกับพี่จอมดีกว่าเฮีย ไม่มีอะไรหรอก”
“อย่าคิดว่ามึงเป็นเกย์แล้วเขาจะเป็นไปกับมึงทั้งโลกสิว้า” พี่จอมสมทบด้วยประโยคสุดท้าย เฮียถอนหายใจพรืดแล้วบอก ‘
ก็ตามใจ’ ออกมาเบาๆ ผมเลยหันไปยิ้มหวานๆให้เฮียหนึ่งที
“แต่เดี๋ยวกูคงต้องกลับเลย พี่เจี๊ยบจะเอากูไปแคสให้ได้ เห็นว่าเย็นนี้จะไปคุยกับพี่เต้ย เห็นว่ากูฟังพี่แกเลยให้ช่วยมากล่อมอีกคน”
“นะ พี่เจี๊ยบคงไม่อยากให้เฮียเสียโอกาสแหละ เฮียกลับไปเคลียร์งานเถอะ ผมอยู่ได้”
เฮียถอนใจยาวๆอีกครั้ง มันดูกังวลกับผมเกินไปจริงๆตามที่พี่จอมว่า หันไปมองคนที่งงเป็นไก่ตาแตกกับประโยคสื่อสารแบบรู้กันในวงแคบเมื่อครู่แล้วบอกกับพี่เลี้ยงระหว่างฝึกงานผมเสียงอ่อย
“ฝากดูแลเน็ตด้วยนะ”
“ทำเป็นส่งเด็กอนุบาลเข้าโรงเรียน”
พี่จอมแขวะ เฮียเริ่มมองคนกวนตาขวางขึ้นเรื่อยๆจนผมต้องลากแขนมันลงบ้าน “ไปเฮีย ผมไปส่ง”
พี่จอมโบกมือลายิ้มกวน แล้วผละเดินเข้าครัวเอาแกนแอปเปิ้ลไปทิ้งขณะที่ผมลอบถอนหายใจยกใหญ่ พอจะลงกระไดเท่านั้นเฮียก็ฝืนตัวเองหันมาตะโกนเข้าบ้าน
“แล้วเน็ตก็ไม่ใช่เมียผมด้วย ผมรู้ว่าคุณขี้เล่นแต่ช่วยให้เกียรติมันหน่อยแล้วกัน พูดแบบนี้น้องมันลำบาก”
เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเฮียโกรธคนอื่นจนหาเรื่องตรงๆ คล้อยลงมาด้านล่างผมก็เปิดประตูดันมันเข้ารถก่อนที่เจ้าของบ้านจะปะทุอารมณ์ขึ้นบ้างแล้ววิ่งไปนั่งฝั่งข้างๆคนขับ หาพื้นที่ส่วนตัวให้ตัวเองกับเฮียเงียบๆสักพักก่อนไป
“พี่เขาล้อเล่น...”
“กูไม่ชอบ อย่างแรกคือมันไม่ใช่เรื่องจริง อีกอย่างคือต่อให้มันเป็นความจริงก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาโพนทะนา เน็ต ไม่ใช่ทุกคนจะยอมรับเรื่องนี้ มึงเองก็รู้ อยู่นี่กูไม่รู้ว่าใครเป็นยังไง ใครจะดูแลให้มึงพึ่งพาได้ กูไม่อยากให้มึงอยู่ลำบากด้วยคำพูดหมาๆของใครเข้าใจไหม”
“เน็ตรู้ว่าเฮียเป็นห่วง แต่คิดมากไปแล้ว ถ้าพี่จอมเขาพึ่งไม่ได้อาจารย์ไม่ฝากผมอยู่บ้านนี้ตลอดฝึกงานหรอกนะ”
“ก็ดูปากมัน”
“ปราดเดียวก็รู้ว่าพี่จอมปากมอม เฮียก็อย่าถือสาเลย ไม่ต้องห่วงด้วย ผมเคยบอกแล้วไงว่าดูแลตัวเองได้”
“ที่ห่วงก็เพราะรัก ถ้าตามมาอยู่ด้วยได้กูตามมาแล้วเนี่ย”
“เพราะแบบนี้ไงพี่แกถึงได้แขวะเอาๆ เฮียห่วงเน็ตจนน่าหมั่นไส้ไปแล้ว”
เฮียถอนหายใจพรืดยาว พยักหน้าส่งๆ “เออๆ รู้แล้วว่ามึงเก่ง เอาตัวรอดได้ แต่มีอะไรต้องโทรมารายงานกูทุกวันนะ”
มือใหญ่วางลงบนหัวผมแล้วยีเบาๆ ผมเงยหน้าสบตาหวานที่มองมายิ้มแล้วรับคำ เรานิ่งกันอยู่บนรถพักใหญ่ ยังไม่ทันห่างด้วยซ้ำกลับรู้สึกวาบโหวงในใจเหมือนน้ำตามันจะเอ่อขึ้นมาให้เปลือกตาร้อนผ่าว ตั้งแต่สนิทกันมาถามว่าเคยห่างกันไปนานๆบ้างไหมตอบได้คำเดียวว่าน้อยมาก ถึงจะไม่เจอกันเหมือนตอนที่เฮียไปเชียงใหม่อย่างน้อยตอนนั้นผมก็รู้ว่าเฮียจะกลับมาวันไหน อีกอย่างคือความรู้สึกที่มีให้ไม่ได้มากล้นจนเปรียบเสมือนลมหายใจแบบในตอนนี้ แต่นี่เหมือนเป็น 2 เดือนที่ผมยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าจะได้กลับกรุงเทพบ่อยแค่ไหน อีกทั้งฝ่ายเฮียเองช่วงนี้นอกจากงานตัดต่อของมันแล้วยังมีเรื่องแคสงานที่เคลียร์ไม่ลงสักทีเข้ามาวุ่นวายไปหมด
ความอุ่นซ่านแผ่ลงบนหลังมือ เฮียบีบมือผมไว้แน่นแต่พอนึกเอาว่าเมื่อไหร่จะได้จับมือกันแบบนี้อีกกลับเย็นวาบเข้าไปในอก รู้สึกเหงาขึ้นมาในฉับพลัน เฮียเปลี่ยนจากกุมมือมาบีบจมูกที่เริ่มคัดของผมเบาๆแล้วยิ้มอ่อนโยน
“จมูกตาแดงหมดแล้ว นี่กูส่งเด็กอนุบาลเข้าเรียนจริงๆหรือมึงถึงจะร้องโยเยแบบนี้?”
“ใครร้องวะ ไม่ได้ร้อง ไม่ได้จะตายจากกันเสียหน่อย”
เฮียหัวเราะในลำคอแล้วจับมือผมอีกครั้ง “ไม่ร้องก็ไม่ร้อง... แต่กูดิ กลับไปจะต้องแอบร้องไห้คนเดียวหรือเปล่าก็ไม่รู้ คิดถึงแย่เลย”
“ก็พยายามทำตัวว่างๆแล้วมาหาเน็ตดิ”
“แหงล่ะ เรื่องนั้นไม่ต้องบอกเลยทำอยู่แล้ว ไหนมาให้จูบทีก่อนไป”
นิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือของชายหนุ่มตรงหน้าตระคองจับปลายคางของผมเบาๆ เชยให้เงยขึ้นเพียงเล็กน้อยก่อนวางริมฝีปากอุ่นทับเพียงแผ่ว จากนั้นก็เลื่อนมาจุมพิตที่หน้าผาก ประกายตาของเฮียละมุนเมื่อสบเข้ากับผมและกลายเป็นตัวเองที่เบือนหลบก่อน ทั้งแก้มทั้งหูเห่อแดงร้อนไปหมด ให้ตายเหอะ! นับวันกูชักจะทำตัวเป็นนางเอกช่อง 3 เข้าทุกทีแล้วณัฏฐนิช!!
“เออ มีเรื่องจะบอกอีกอย่างแน่ะ”
ผมเหลือบตาขึ้นมองคนที่ยิ้มหวานตรงหน้า เฮียยกมือที่จับผมอยู่ขึ้นมาจูบหลังมือเบาๆก่อนพูดต่อ
“กูพูดเรื่องเรากับบอมแล้วนะ”
ผมหลุบสายตาลง ความรู้สึกหลายอย่างประดังประเดเข้ามาไม่ขาด ทั้งดีใจและขลาดกลัว มือที่จับอยู่กระชับแน่นบ่งบอกว่าเฮียยังอยู่ตรงนี้ ผมสบตากับเฮียด้วยความหลุกหลิกปิดไม่มิด เพราะมีประเด็นเรื่องพี่ทรายแก้วเป็นชนักติดหลังถึงไม่กล้าช่วยเฮียพูดกับเพื่อนตัวเองอีกแรง หวังว่าเฮียจะเข้าใจว่าไม่ใช่ผมไม่อยากมีสัมพันธ์ที่ชัดเจน แต่การไปทำความเข้าใจกับน้องชายแท้ๆของผู้ชายตรงหน้านั้นออกจะเกินกำลังผมไปนิด
ถ้าถามว่า
ในเวลานี้ผมต้องการคำว่า’แฟน’ เป็นเครื่องผูกมัดตัวเองกับเฮียหรือเปล่าบอกเลยว่ามันไม่จำเป็น เราแค่รู้ว่าต่างฝ่ายต่างพอใจในความรู้สึกที่มอบให้ก็เพียงพอในระดับหนึ่ง แต่ถามว่าความสัมพันธ์แบบเปิดนี่จะเป็นสิ่งที่ทำให้เราสามารถเดินไปด้วยกันตลอดรอดฝั่งในอนาคตหรือไม่บอกได้เลยว่าผมไม่คิดแบบนั้น คนเราย่อมต้องการมีสิทธิ์มีเสียงและครอบครองคนที่รักไว้กับตัวให้พิเศษกว่าคนอื่นเป็นเรื่องธรรมดา เพียงแต่ว่าถ้าความสัมพันธ์ของผมกับเฮียมันไปทำร้ายคนที่เฮียรักแล้วล่ะก็บางทีเราอาจต้องทบทวนกันใหม่ ผมยังรอให้เฮียขอเป็นแฟนอีกครั้ง หรือไม่ก็อาจเป็นตัวเองที่หยิบยื่นโซ่พันธนาการนั้นไปให้ในเวลาอันเหมาะสมและสภาพแวดล้อมอันสมควรกว่านี้
ริมฝีปากบางเข้าหากันเล็กน้อย เฮียนวดเบาๆที่หลังมือให้ผมผ่อนคลายและเราก็สบตากันอีกครั้ง
“กูสัญญา จะทำให้บอมมันเข้าใจให้ได้...ถึงตอนนั้นมึงจะได้หมดทางปฏิเสธกูสักที”
“ผมไม่ได้อยากปฏิเสธสักหน่อย แค่ไม่อยากทำให้มันเป็นปัญหา ไอ้บอมเพื่อนสนิทผมไม่ได้สำคัญเท่าที่มันเป็นน้องชายเฮียหรอกนะ...”
“แต่เพราะมันเป็นเพื่อนสนิทมึงและเป็นน้องกูนี่แหละ มันถึงต้องเรียนรู้ที่จะรักสักที มันอยู่กับความหลงใหลมานานไปแล้ว”
เฮียเงียบไปอึดใจ ผมพยักหน้ารับรู้แล้วออกแรงบีบที่มือซ้ำ เรามองตากันนิ่งนานโดยไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมา กระทั่งท้ายที่สุดก็ค่อยๆเคลื่อนเข้าหากันอีกครั้งราวถูกแรงดึงดูดดูดเข้าหากัน ขนตาเฮียงอนยาวหลุบลงต่ำมองที่กลีบปากผมนิ่ง ลมหายใจร้อนอุ่นปะทะกันเมื่อใบหน้าเลื่อนเข้ามาใกล้ ผมค่อยๆปรือตาปิดเมื่อเฮียเอียงคอหลบสันจมูกไม่ให้ชนกันทว่าเสียงเคาะกระจกก๊อกแทรกเข้ามาทำให้ต่างฝ่ายต่างชะงัก เฮียสะบัดหน้าพรืดมองคนขัดจังหวะตาขวาง พี่จอมชูนาฬิกาให้ดูราวเตือนว่า
‘มึงบอกจะไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ’ ให้เฮียหัวเสียเป็นการส่งท้าย
“รู้ไหมเน็ต กูล่ะเกลียดพี่เลี้ยงมึงจริงๆ!”------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 23
15/08/12
แนะนำตัวละครใหม่ พี่จอมจะมีบทสักตอนสองตอนค่ะ เป็นตัวสาระ(แน)ล้วนๆ
คอมเม้นต์พาร์ทที่แล้วมีเสียงเชียร์ให้ปันนภมีภาคต่อมากๆ อันที่จริงแอบคิดแล้วนะว่านี่มันเรื่องของปันที่มีเฮีย เน็ต บูมเป็นตัวประกอบหรือเปล่า รู้สึกปันจะเด่นเกินนนไปละ 
(หมั่นไส้) ขอพักยกส่งปันไปอยู่กับแชมป์โอลิมปิกก่อนซักพักค่อยกลับมา
โปรเจคให้ปันมีเรื่องที่ตัวเองเป็นพระเอกจริงจังนี่แอบคิดเหมือนกันค่ะ แต่ต้องเอาเรื่องนี้ให้จบก่อนนะ แต่งพร้อมกัน2อันนี่ได้เขียนนิยายเป็นงานหลวงแน่นอน
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ รักคนอ่านคนเม้นมากๆ สุขสันต์วันกลางสัปดาห์ค่ะ 
หัวข้อ: Friend's brother,Brother's friend เมื่อเพื่อนสงสัย... (ตอนพิเศษวันปีใหม่ P.85) (อ่าน 1230205 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก