Heartbreaker : 05
การกระทำเพราะความจำเป็นของคนเรานั่นมีหลายสาเหตุ ต่างคนก็ต่างมีเหตุผลของตัวเอง ผมก็เช่นกัน บางครั้งต้องยอมฝืนใจ บางครั้งต้องกัดฟันทน และบางครั้งต้องเฉยชา ปล่อยวาง ในสิ่งที่ไม่สามารถจัดการได้ ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หินอ่อนใต้ตึกคณะบริหาร ผมไม่ได้เป็นเซเลป ไม่ได้เป็นคนดังของมหา’ลัย ไม่ได้เป็นเดือนคณะหรือเก่งกิจกรรมโดดเด่นจนน่าจับตามองอะไร แต่ผมเพิ่งรู้วันนี้ว่าตัวเองก็ป็อบในหมู่สาวๆบริหาร เพราะตั้งแต่ผมเดินเข้ามาก็มีสายตาจับจ้องมองจากคนหลายกลุ่ม ผมยิ้มให้พวกเขาอย่างเป็นมิตรเมื่อพวกเขามองมาและยิ้มให้ นั่งเงียบๆรอคนที่สั่งให้ผมมารอที่คณะของเขา
“กล้ามาถึงที่นี่เลยเหรอ คนอะไร หน้าไม่อาย”
ผมหันไปมองตามเสียง เพราะดังอยู่ใกล้ตัว เห็นกลุ่มผู้หญิงสวยสามคนยืนอยู่เบื้องหน้า เสียงพูดเมื่อกี้เหมือนจะดึงความสนใจจากทุกคนที่นั่งอยู่ในละแวกนี้ให้หันมามองที่ผมและพวกเธอ ผมไม่ได้พูดอะไร เพราะไม่เข้าใจว่าคนพูดหมายถึงใคร
“กลัวคนอื่นเขาไม่รู้รึไงว่าเป็นเด็กขายน้ำ ถึงได้มาหาลูกค้าถึงที่”
เด็กขายน้ำ? ผมไม่ได้โง่ถึงขนาดไม่รู้ความหมายของมัน
ผมมองหน้าคนพูด ผู้หญิงสวยหุ่นดีในชุดนิสิตที่เสื้อกับกระโปรงทรงเอของเธอดูจะฟิตโชว์สัดส่วนไปสักหน่อย ใบหน้าเรียวแต่งเครื่องสำอางจัด ผมสีบลอนด์ทองดัดเป็นลอนเคลียบ่า ตากลมโตสีน้ำตาลเพราะคอนเทคเลนส์แบบบิ๊กอาย ดูรวมๆเธอเหมือนตุ๊กตาบลายด์ แต่ถ้าตั้งใจมองดีดี ผมว่าผู้หญิงคนนี้พยายามปั้นแต่งตัวเองจนเกินไป ดูไม่เป็นธรรมชาติ แต่ผู้ชายส่วนใหญ่ก็คงจะชอบผู้หญิงแนวนี้
“อย่าทำเป็นไร้เดียงสาไปหน่อยเลย ผ่านมากี่คนแล้วล่ะ น่าสมเพช”
“ผมไม่รู้ว่าคุณพูดถึงใคร แต่ถ้าคุณกำลังพูดถึงผม ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพูด”
ผมบอกเสียงเรียบ ไม่ได้รู้โกรธหรือไม่พอใจอะไร เพราะผมไม่ได้เป็นอย่างที่เธอกล่าวหา ไม่จำเป็นต้องร้อนตัวหรือกลัวว่าใครจะเข้าใจผิด เพราะผมห้ามความคิดใครไม่ได้อยู่แล้ว
“ดูสิพวกเธอ เกิดมาเป็นผู้ชายซะเปล่า แต่ยอมขายศักดิ์ศรีแลกเงิน เสียชาติเกิดจริงๆ”
ผมถอนหายใจยาว ปลงกับกลุ่มคนตรงหน้า หันกลับมาเปิดประเป๋าเป้หยิบไอพอดมาเปิดฟังเพลง แต่เหมือนพวกเธอจะไม่ยอมเลิกราตามมากระชากหูฟังออก ผมหันกลับไปมองพวกเธอ และเหมือนผมจะคิดผิดที่หันกลับไป เพราะน้ำเย็นๆมาพร้อมกับน้ำแข็งสาดเข้าใส่หน้าผมเต็มๆ เสียงร้องตกใจดังฮือขึ้นจากคนรอบข้าง ผมส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเก็บเครื่องเล่นเพลงใส่กระเป๋า หยิบผ้าเช็ดหน้าแบบผ้าขนหนูออกมาเช็ดหน้า
“เฮ้ย! ต้าร์!”
ผมหันไปมองตามเสียงเรียกคุ้นเคย ผู้ชายร่างสูงวิ่งเข้ามาหาผมหน้าตาตื่น ในมือเขาถือชีทที่ผมจำได้ว่าเป็นของผมเอง
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเปียกแบบนี้”
ผมยิ้มแหย มองไปที่กลุ่มผู้หญิงที่ยังยืนหัวเราะคิกคักมองผมด้วยสายตาเย้ยหยัน ไม่ต้องบอกร่างสูงก็พอเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม
“พวกคุณทำอะไรเพื่อนผม ห๊ะ!”
เสียงตะคอกของเฟียซทำให้พวกเธอสะดุ้งตกใจ และเสียงรอบข้างก็เงียบลงฉับพลัน ผมยื่นมือไปดึงชายเสื้อร่างสูงกระตุกเบาๆ ผมไม่อยากมีเรื่อง ยิ่งกับผู้หญิงด้วย ผมยิ่งไม่อยากยุ่ง ผู้ชายมีเรื่องกับผู้หญิงมันดูไม่ดี เพราะยังไงซะผู้หญิงก็เป็นเพศแม่ที่ผู้ชายควรให้เกียรติ แม้ว่าพวกเธอจะมาหาเรื่องผมก่อนก็เถอะ
“ว่าไง ผมถามว่าพวกคุณทำอะไรเพื่อนผม ตอบมาสิ!”
“นายคงเป็นลูกค้าของเด็กนี่สินะ มิน่า ออกตัวปกป้องกันออกนอกหน้าขนาดนี้”
“ลูกค้า ลูกค้าอะไร”
“เฟียซ พอเถอะ จะเอาชีทมาให้ไม่ใช่รึไง”
ผมเอ่ยขัดขึ้น ดึงชีทออกจากมือเพื่อนยัดใส่กระเป๋า
“อย่ามาทำหน้าซื่อหน่อยเลย ใครๆเขาก็รู้กันทั่วมหา’ลัยว่าเด็กคนนี้มีอาชีพอะไร ขายตัว ชอบเกาะผู้ชายรวยๆ ทุเรศ น่าสมเพช”
ผมรีบลุกขึ้นกับอาการนิ่งเงียบไปของเฟียซ ผมจับมือเขาดึงไว้ด้วยรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเขาต้องระเบิดอารมณ์ใส่พวกเธอแน่
“เพื่อนกู ไม่ได้ทำอาชีพอย่างที่พวกมึงพูด”
น้ำเสียงเหยียบเย็นและสรรพนามหยาบคายของเฟียซเรียกสีหน้าขุ่นเคืองจากพวกเธอ ผมกระตุกมือเขาอย่างจะบอกให้เขาใจเย็น แต่เขาไม่สนใจ สะบัดมือผมออกเดินเข้าหาพวกเธอ
“ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้ กูบอกให้พวกมึงถอนคำพูด!”
“เฟียซ อย่ามีเรื่อง ขอร้อง”
“ไม่ กูไม่ยอม มึงไม่ได้ทำอย่างที่พวกมันเห่า กูจะให้มันถอนคำพูด ขอโทษมึงต่อหน้ากู”
“จะมากเกินไปแล้วนะ แกกล้าดียังไงมาว่าพวกฉัน!”
“แล้วพวกมึงกล้าดียังไงมาว่าเพื่อนกู!”
“พูดเรื่องจริงทำเป็นรับไม่ได้ แกเป็นลูกค้ามัน ก็ต้องเข้าข้างกันเป็นธรรมดา”
“กูบอกให้พวกมึงถอนคำพูด”
“เฟียซ ไม่เอาน่า”
ผมดึงมือเฟียซไว้เมื่อเขาจะพุ่งเข้าใส่พวกเธอ ตอนนี้รอบๆตัวมีคนมายืนมุงดูเต็มไปหมด
“ปล่อยกูต้าร์”
“ไม่”
ผมดึงดันไม่ยอมปล่อย เขาหันมามองผมตาขวาง
“มึงบอกว่ากูเป็นผู้พิทักษ์มึงไม่ใช่เหรอ ตอนนี้กูกำลังทำหน้าที่นั้นอยู่ สมบัติอย่างมึง อยู่เฉยๆ”
เฟียซพูดชัดมองตาผมอย่างเด็ดเดี่ยว ไม่คิดว่าเขาจะเก็บคำพูดผมมาใส่ใจ ผมยอมปล่อยมือเขาเพราะทนมองสบตาเขาไม่ไหว ความตั้งใจของเขาคือต้องการปกป้องผม เขาไม่ได้ทำอะไรผิด เพราะเขาไม่ได้เป็นฝ่ายหาเรื่องก่อน
“อย่าเข้ามานะไอ้บ้า!”
ผมมองผู้หญิงคนที่สาดทั้งวาจากล่าวหาผมและน้ำเย็นๆใส่หน้าก้าวถอยหลังด้วยความหวาดกลัวไปพร้อมๆกับเพื่อนของเธออีกสองคนเมื่อเฟียซเดินย่างสามขุมเข้าหา
“ถอนคำพูด แล้วขอโทษเพื่อนกู”
“ไม่!”
ผมรู้ว่าพวกเธอกลัวท่าทางของเฟียซ แต่คงกลัวว่าตัวเองจะเสียหน้ามากกว่าถึงได้ยืนกรานปฎิเสธ
“มีอะไร”
เสียงเข้มดุดังมาทางกลุ่มคนมุง ก่อนที่ร่างสูงของคนพูดจะเดินผ่านกลุ่มคนซึ่งแหวกทางออกให้เขาเดินเข้ามา นัยน์ตาคมกวาดมองไปรอบๆตัวแล้วมาหยุดนิ่งที่ผม
“พี่แซทเทิร์นคะ ช่วยเฟย์ด้วย ไอ้บ้านี่มาหาเรื่องเฟย์”
น้ำเสียงออดอ้อนของผู้หญิงที่ทำท่าหวาดกลัวเพื่อนผม เธอวิ่งเข้ามาเกาะแขนร่างสูงที่ยังยืนนิ่งมองผมอยู่ เพื่อนของพวกเธอก็วิ่งตามมายืนอยู่ข้างหลังเธอ
“เด็กมึงเองเหรอ ดี พวกมันมาว่าเพื่อนกูเป็นเด็กขายตัว แถมยังสาดน้ำใส่ด้วย กูจะให้พวกมันถอนคำพูด แล้วขอโทษเพื่อนกู เดี๋ยวนี้”
เฟียซหันกลับมาพูดกับร่างสูง เขายังยืนนิ่งไม่ขยับตัว สายตายังไม่ละไปจากผม
“ไม่จริงนะค่ะ มันโกหก”
ผู้หญิงที่เพิ่งบอกชื่อว่าตัวเองชื่อเฟย์ไปเมื่อครู่นี้ร้องบอกร่างสูงพลางเขย่าแขนเขา
“ใครๆเขาก็ได้ยินกันทั้งนั้น อย่ามาตอแหล ถอนคำพูดแล้วขอโทษเพื่อนกูซะ”
เฟียซยังไม่ยอมรามือ เขามองหน้าเฟย์นิ่ง แต่แววตาเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ
“พี่แซทเทิร์น ช่วย…”
“ปล่อย”
“ค่ะ”
“ปล่อย”
ผมมองเฟย์สลับกับร่างสูงที่สีหน้าแตกต่างกันคนล่ะอารมณ์ ฝ่ายหญิงดูจะตกใจกับคำสั่งของฝ่ายชายที่บอกให้เธอปล่อยมือออกจากแขนเขา แต่ฝ่ายชายยังมีสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ซ้ำสายตายังมองมาที่ผมไม่ใช่คนข้างตัว
“แต่ว่า…”
“บอกให้ปล่อย”
น้ำเสียงเย็นๆชวนขนลุกทำให้เฟย์รีบปล่อยมือถอยห่างจากร่างสูง
“ว่าไง จะถอนคำพูดพล่อยๆของพวกมึงได้หรือยัง”
เฟียซพูดขึ้นพลางเดินเข้าหาเฟย์ช้าๆ ผมตั้งท่าจะเข้าไปดึงเพื่อนแต่มือใหญ่คว้าแขนผมไว้ลากให้เดินตามเขาไป
“พี่แซท”
ผมเรียกเขา แต่เขาไม่พูดอะไร ลากผมเดินกลับมาที่โต๊ะเดิมที่ผมนั่งรอเขา เขาดันให้ผมนั่งลงแล้วเดินไปที่ซุ้มขายเครื่องดื่ม ผมมองเขาอย่างงุนงง เขาคิดจะทำอะไร?
ร่างสูงเดินกลับมาพร้อมแก้วน้ำสองแก้วในมือ ผมลุกขึ้นทันที รู้แล้วว่าเขาคิดจะทำอะไร!
“พี่ครับ อย่า”
ผมบอกเขาพลางส่ายหน้า แต่เขาไม่สนใจ เดินผ่านผมตรงไปหากลุ่มของเฟย์ที่ยังยืนเชิดหน้าสู้กับเฟียซอยู่ เหมือนคนที่ยืนมุงอยู่รอบๆจะพร้อมใจกันเงียบเสียงเมื่อเห็นร่างสูงเดินหน้านิ่งเข้าไปใกล้กลุ่มของเฟย์
ทำไมไม่มีใครฟังผมเลย
“พี่แซท ว้าย!”
“กรี๊ด!!!”
“พี่แซทสาดน้ำใส่เฟย์ทำไมค่ะ”
“สาดใส่พวกฉันด้วย!”
“ฮ่าๆๆๆ”
เสียงกรี๊ดโวยวายกับเสียงหัวเราะดังระงมใต้ตึกบริหาร เหมือนผมกำลังหลุดเข้าไปในละครฉากนึงที่กำลังถ่ายทำกันอยู่ น้ำแก้วนึงในมือร่างสูงสาดเข้าใส่กลุ่มเฟย์และเพื่อนของเธอ ส่วนอีกแก้วเขาเทมันลงบนศีรษะเฟย์ช้าๆเน้นๆ เขาทำลงไปด้วยความนิ่งเงียบ ไม่มีเสียงหรือคำพูดใดๆออกจากปากเขา เป็นเฟียซเสียอีกที่ยืนหัวเราะเสียงดังราวกับคนบ้า พลอยให้คนรอบข้างที่ยืนมุงดูเหตุการณ์อยู่หัวเราะตามเขาไปด้วย ส่วนฝ่ายที่โดนน้ำเย็นๆซ้ำยังเป็นน้ำแดงสาดเข้าใส่นั้นได้แต่ยืนเต้นเร่าๆกระทืบเท้ากรีดร้องเสียงแหลม
ผมถอนหายใจกับภาพเหตุการณ์เบื้องหน้า อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิดเถอะ ผมไม่มีสิทธิไม่มีเสียงห้ามพวกเขาได้อยู่แล้ว อยากทำอะไรก็เชิญ ตามสบาย
“คนที่ขายตัวมันเธอไม่ใช่รึไง เอาดีทางอาชีพนี่มาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วนี่ พวกเธอสองคนก็เหมือนกัน เพิ่งขายให้เพื่อนฉันเมื่ออาทิตย์ก่อนไม่ใช่เหรอ”
เสียงราบเรียบของพี่แซทเรียกเสียงฮือฮาจากคนรอบด้าน กลุ่มคนถูกแฉเบิกตากว้างอย่างตกใจด้วยคงไม่คาดคิดว่าจะถูกร่างสูงแฉความจริง เฟียซที่ยืนร่วมอยู่ในเหตุการณ์ก็เลิกคิ้วสูงแสยะยิ้มหยันให้พวกเธอ เฟย์ถึงกับร้องไห้ออกมาก่อนจะวิ่งหนีออกไป ตามด้วยเพื่อนๆของเธอ
“เฮ้ย! จะรีบไปไหน กลับมาขอโทษเพื่อนกูก่อน”
เฟียซตะโกนไล่หลังใบหน้าแย้มยิ้ม ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนผม กลุ่มคนมุงค่อยๆสลายตัว ผมหยิบกระเป๋าขึ้นสะพานเดินไปหาร่างสูงที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
“คนของกู กูจัดการเองได้ มึงอย่ามาเสือกอีก”
“อ้าว! ต้าร์เป็นเพื่อนกู ทำไมกูจะเสือกไม่ได้”
“พี่ครับ เฟียซ อย่ามีเรื่องกันเลย”
ผมรีบเข้าไปยืนขวางตรงกลางระหว่างร่างสูงทั้งสองที่เขม่นมองหน้ากันอย่างเอาเรื่อง
“มึงก็เห็นว่ามันหาเรื่องกูก่อน”
“เฟียซ”
ผมเรียกเพื่อนเสียงต่ำ ส่งสายตาขอร้องให้เขาเห็นใจผม เฟียซถอนหายใจแรงยกมือขึ้นอย่างจะบอกว่ายอมผมแล้ว
“กูขอพูดอะไรสักอย่างก่อนไป มึงกับไอ้ควินแยกกูออกจากต้าร์ไม่ได้หรอก เพราะกูกับต้าร์เป็นเพื่อนกัน มึงเข้าใจคำว่าเพื่อนไหม ถ้าพวกมึงรักต้าร์ ก็ให้อิสระมันบ้าง อย่าบังคับให้มันอยู่แต่ในกรอบของพวกมึง เพื่อนกูเป็นคน ไม่ใช่สัตว์”
ผมมองตามหลังเฟียซจนเขาเดินหายไปจากสายตา หันกลับไปมองร่างสูงก็เห็นว่าเขายังยืนนิ่งอยู่
“พี่ครับ”
“กูไม่เคยเห็นมึงเป็นสัตว์”
ผมยืนนิ่ง ร่างสูงเดินไปโดยไม่รอผมที่ยังยืนคิดทบทวนคำพูดของเขาอยู่
ในเมื่อไม่เคยเห็นผมเป็นสัตว์ แล้วทำไมยังทำร้ายผม ทำไม…
ผมวิ่งตามร่างสูง เขาขึ้นไปนั่งบนรถสตาร์ทเครื่องรอผมแล้ว ผมรีบเปิดประตูเข้าไปนั่ง ใบหน้าหล่อเหล่าเรียบเฉย ผมดึงประตูปิดหันไปมองเขาอีกครั้ง รถเคลื่อนตัวออกไป ท่ามกลางความเงียบเหมือนทุกที ผมหันกลับมองกระจก คำพูดของเขายังวนเวียนอยู่ในหัว ผมส่ายหน้าขับไล่ความคิด เวลานี้ผมควรจะคิดถึงคนสำคัญของผม เดี๋ยวเราจะได้เจอกันแล้ว ผมรอวันนี้มานาน วันที่ผมจะมีความสุขอย่างแท้จริง แม้เป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม ผมมองทิวทัศน์นอกกระจกรถเพลินๆก่อนจะหันควับไปมองคนขับเมื่อเขาเลี้ยวรถเข้ามาในห้างสรรพสินค้า ผมอยากไปหาคนสำคัญของผมเร็วๆ แต่ทำไมเขาพาผมมาที่นี่ จะแกล้งผมรึไง
“พี่แซท”
ผมเรียก พอดีกับที่เขาขับเข้ามาจอดในลานจอดรถชั้นใต้ดิน เขาหันมามองหน้าผมครู่นึงแล้วหันกลับไปเปิดประตูก้าวลงจากรถ ผมถอนใจลงจากรถตามเขาไป
“พี่ครับ”
เขาไม่สนใจ เดินตรงเข้าไปในห้าง ผมวิ่งตามเขาไปจนทัน คว้ามือเขาไว้ให้หันมาคุยกับผม
“พาผมมาห้างทำไม”
เขามองผมเหมือนเบื่อหน่ายที่ผมเซ้าซี้ มือใหญ่ผลิกกลับยึดมือผมไว้แล้วพาเดินไปที่ร้านเสื้อ
แบรนด์ดัง พนักงานผู้หญิงเดินเข้ามาต้อนรับเขาพร้อมยกมือไหว้ทักทายเสียงอ่อนหวาน เหมือนว่าร้านนี้จะเป็นร้านประจำของเขา ผมถูกเขาดึงให้เดินไปดูเสื้อยืดที่ราว แค่เสื้อยืดธรรมดา แต่ราคากลับตรงกันข้าม
“เลือก”
เขาสั่ง ปล่อยมือผมให้เลือกเสื้อ แน่นอนว่าผมต้องทำตาม ผมจับเสื้อที่อยู่ใกล้มือผมที่สุด เพราะผมไม่อยากเสียเวลาเลือกนาน เป็นเสื้อยืดสีดำลวดลายกราฟฟิคตรงหน้าอกให้ความเท่ห์ดูมีสไตล์ แต่คนข้างตัวผมกลับยึดเสื้อตัวที่ผมเลือกไปแขวนไว้ที่เดิมแล้วหยิบเสื้อสีขาวยัดใส่มือผมแทน
แล้วจะให้ผมเลือกทำไม
“ไปเปลี่ยน”
ผมพยักหน้า เดินตามหลังพนักงานที่ผายมือเชิญผมไปยังห้องลองชุด ผมยิ้มให้พนักงานเมื่อเธอเปิดประตูห้องให้ ผมเดินเข้าไปแขวนเสื้อไว้ที่ราว หยุดมองกระจกบานใหญ่ที่ส่องให้เห็นตัวผมทั้งตัวแล้วก็ต้องยกมือขึ้นทุบศีรษะตัวเอง เสื้อนิสิตสีขาวของผมยังมีรอยเปียกจากน้ำที่ถูกสาด อย่างนี่นี้เอง เขาถึงได้พาผมมาห้าง ผมเข้าใจเขาผิดไป คิดว่าเขาต้องการแกล้งถ่วงเวลา ผมส่ายหน้าหันกลับไปดึงประตู แต่มีมือใหญ่แทรกเข้ามาจับไว้ก่อนที่ผมจะทันได้ปิดมัน
“พี่แซท”
ร่างสูงเดินเข้ามา เขาปิดประตูเสร็จสรรพ หันมามองผมที่ยังยืนอึ้งมองเขาอยู่
เขาจะเข้ามาทำไม?
“ถอด”
“ครับ”
“ถอดเสื้อ”
ผมรีบจัดการตามที่เขาสั่ง หันหลังปลดกระดุมเสื้อจนหมดถอดออกไว้บนเก้าอี้ หยิบเสื้อบนราวมาถอดออกจากไม้แขวนเตรียมสวมใส่
“อ๊ะ!”
ผมร้องเพราะถูกร่างสูงดันตัวติดผนังห้อง ร่างสูงเบียดตัวแนบชิดผมจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ ผมมองเขาตาโต หวังว่าเขาคงไม่ทำอะไรผมในห้องลองชุดแคบๆนี่หรอกนะ!
“อื้อ…”
ผมส่งเสียงประท้วงในลำคอกับความรวดเร็วจนตั้งรับไม่ทัน จู่ๆเขาก็ฉกจูบลงมา ผมยกมือข้างที่กำเสื้อดันไหล่เขาไว้ แต่เขาก็เบียดตัวเข้ามาชิดใกล้มากกว่าเดิม ผมเบี่ยงหน้าหลบ แต่เขาก็ตามมารุกรานฉวยจูบผมไปราวกับหิวกระหาย แขนแกร่งโอบรัดเอวผมดึงแนบลำตัวเขา ผมพยายามดิ้นแต่ทำได้ไม่ถนัดเพราะร่างสูงเบียดจนผมแทบจะจมหายไปกับผนังห้อง ผมครางอื้ออึงบอกเป็นสัญญาณว่าผมกำลังจะขาดอากาศหายใจเพราะจูบของเขา
“พี่แซท อย่าครับ”
ผมบอกเสียงบาเมื่อเขาผละออกไปให้ผมได้พักหายใจ แต่ไม่นาน เขาก็กลับมาก้มหน้าซุกไซร้ลำคอผม ผมห่อไหล่เกร็งตัว สัมผัสจากทั้งริมฝีปากร้อนๆและจมูกโด่งซุกไซร้ไล่เล็มคอผมทั้งซ้ายขวาแทบทำให้ผมเข่าอ่อน
“ไม่…พี่ครับ พอเถอะ”
ผมส่ายหน้าเมื่อมือใหญ่ข้างนึงบีบเคล้นสะโพกผม อีกข้างลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่า ใบหน้าก็ยังไม่ละจากรอบลำคอ
“ผมขอร้อง”
ผมหอบหายใจแรง
สัมผัสรุกเร้าหยุดลง เขาผละออกไป นัยน์ตาคมมองผมนิ่งคลายกำลังตัดสินใจบางอย่าง
“อื้อ”
เขาพุ่งเข้ามาจูบผมอีกครั้ง รสจูบรุนแรงบังคับให้ผมอ้าปากรับเอาลิ้นร้อนชื้นเขาไปไล่ต้อนลิ้นของผม จูบครั้งนี้คล้ายกับเขาจะบอกให้ผมตอบสนองเขากลับไป ผมหลับตาส่งปลายลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระกวัดกับลิ้นของเขาที่เหมือนจะตั้งท่าคอยอยู่ก่อนแล้ว พอผมตอบสนองกลับไปรสจูบที่รุนแรงในตอนแรกก็ค่อยๆลดระดับลง ความเปลี่ยนแปลงทำให้ผมลืมตาขึ้น สัมผัสนุ่มนวลอ่อนโยนเคล้าคลึงริมฝีปากผม เหมือนตัวผมกำลังลอยขึ้นเหนือพื้น มึนเมาเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบของเขา แต่แล้วก็ตกลงมา เมื่อความอ่อนนุ่มถอนออกไป ผมมองเขาอย่างงุนงง
“รีบเปลี่ยน”
คำสั่งราบเรียบ ร่างสูงหันไปปลดล็อกเปิดประตู เดินออกไป ทิ้งให้ผมยืนหอบหายใจแรงเพียงลำพัง
อะไรของเขา ผมไม่เข้าใจเขาจริงๆ หรือว่าเขาต้องการแกล้งถ่วงเวลา…ใช่ไหม?
ผมเปลี่ยนเสื้อเรียบร้อยเปิดประตูเดินออกจากห้องลองชุด เห็นร่างสูงยืนรออยู่ด้านนอกกับพนักงาน เขาเดินเข้ามาจับผมผลิกหันหลังแล้วกระตุกตรงคอเสื้อผม หันกลับไปมองก็เห็นว่าเขายื่นป้ายราคาเสื้อให้พนักงาน ผมยิ้มเจื่อนกับความเอ๋อของตัวเองที่ลืมแกะป้ายราคาออกก่อนใส่ พนักงานหันมามองผม เธอส่งยิ้มให้เหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร ยื่นมือออกมารับเสื้อนิสิตในมือผม คาดว่าคงจะเอาไปใส่ถุงให้ ร่างสูงเดินไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินค่าเสื้อให้ผมด้วยบัตรเครดิต พนักงานยื่นถุงกระดาษตราสัญลักษณ์แบรนด์ร้านให้
“ขอบคุณครับ”
ผมบอกพลางรับถุงมาถือไว้ พอดีกับที่ร่างสูงรับบัตรเครดิตคืนมาและเซ็นชื่อลงในบิลเสร็จ เขาเดินออกไปจากร้านเลยโดยไม่รับไหว้ขอบคุณจากพนักงาน เร่งให้ผมต้องรีบเดินตามเขาไป
ความเงียบปกคลุมตลอดการเดินทางเช่นเคยจนมาถึงสถานที่นัดหมาย รถแล่นเข้ามาจอดในร้านกาแฟที่ผมคุ้นเคย ผมยิ้มออกมาอย่างดีใจที่จะได้เจอคนสำคัญ รีบเปิดประตูทันทีที่เขาปลดล็อค ร่างสูงเดินอ้อมมาจับมือผมพาเดินเข้าไปในร้าน แม้จะมีป้ายแขวนหน้าร้านว่าปิดอยู่ แต่เขาก็เปิดประตูเข้าไป ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะร้านกาแฟนี่เป็นร้านของเพื่อนเขา ซึ่งใช้เป็นสถานที่นัดพบกับคนสำคัญของผมประจำอยู่แล้ว ผมมองเห็นพี่ควินนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟอยู่บนโต๊ะด้านใน พี่แซทดึงผมให้เดินตามเขาไปนั่งร่วมโต๊ะกับคนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ผมชะเง้อมองหาคนสำคัญของผม ทำไมยังไม่มา
“กินให้หมด”
ผมเลิกคิ้วมองหน้าพี่ควินกับคำสั่งของเขา ไล่สายตาต่ำลงบนโต๊ะก็เห็นว่ามีแก้วนมสดเย็นกับจานขนมปังปิ้งทาเนยโรยน้ำตาลราดนมข้นหวานสองแผ่นหันเป็นชิ้นพอดีคำ ของโปรดของผมอีกอย่าง ผมยิ้มแล้วลงมือทานแต่ก็เงยหน้ามองไปที่ประตูร้านเป็นระยะ
“กินก่อน”
เสียงดุสั่งกำชับมาอีกระลอก ผมหันมาตั้งใจทานท่ามกลางบรรยากาศเงียบงันบนโต๊ะ
“ต้าร์!”
เสียงเรียกคุ้นเคยหยุดมือที่กำลังยกแก้วนมสดขึ้นดื่มลงทันที ผมลุกขึ้นหันไปมองตามเสียงเรียก ยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจที่ได้เห็นผู้ชายร่างบาง แต่สูงกว่าผมนิดหน่อย ใบหน้าสวยหวานเกินชายละม้ายคล้ายคลึงกับผม ผิวขาวซีดราวกับไม่เคยได้รับวิตามินจากแสงแดด ผมที่น้ำตาลคาราเมลยิ่งขับให้ใบหน้าเรียวเล็กโดดเด่น นัยน์ตากลมโตสีดำสนิททอประกายดีใจที่ได้เห็นหน้าผมเช่นกัน ผมเดินเข้าไปหาเขาราวกับคนละเมอ เขายืนนิ่งยิ้มกว้าง ก้างแขนออกอย่างรอคอยให้ผมเดินเข้าไปสู่อ้อมกอดของเขา อ้อมกอดที่ผมโหยหามาตลอด
ผมโผเข้ากอดเขาแน่น ซบหน้ากับบ่าเล็ก อ้อมแขนเขาโอบกระชับรัดตรึงตัวผมไว้แน่นเช่นเดียวกัน ผมหันหน้าไปกระซิบที่ข้างหูเขา บอกถ้อยคำที่ผมพร่ำบอกเขาทุกครั้งที่ได้เจอกัน
“พี่เนส ผมคิดถึงพี่ คิดถึงพี่ที่สุด”
เมื่อไหร่เราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม เมื่อไหร่ครับพี่ชาย
-------------------------------------------------------------------------------------------
ตึงโป๊ะ! รู้กันแล้วว่าคนสำคัญของต้าร์เป็นใคร เดาถูกกันหรือเปล่า
ตอนนี้พี่แซทรุกน้องเบาๆนะ
ตอนหน้ามีเซอร์ไพรซ์คะ!!!
บอกได้แค่ว่า จัดหนัก!!!
โปรดติดตามตอนต่อไป
ปล. เอาความสงสารของต้าร์มาแบ่งปันให้แซตกับควินบ้างก็ได้นะ
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1306252 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก