Heratbreaker : 04
ปัจจัย4ของการดำรงชีวิตคือ อาหาร ที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค ผมท่องจำเรื่องนี้ได้ตั้งแต่เด็ก เคยคิดเล่นๆว่าถ้าชีวิตขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไปมันจะอยู่ไม่ได้เชียวเหรอ คำตอบที่ได้คือ อยู่ได้…แต่อยู่ได้ไม่นาน แต่ผมว่าปัจจัยสำคัญที่สุดของชีวิตคนเราปัจจุบันนี้คือเงินกับความรัก ถ้าเราขาดเงิน ชีวิตคงอยู่อย่างยากลำบาก ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าเงินคือปัจจัยหลักที่สามารถสร้างความสุขให้กับชีวิตได้ สมมุติว่าถ้าผมอยากกินไอศกรีมรสโปรด แต่ไม่มีเงินจะซื้อ ได้แต่ยืนเกาะหน้าร้านมองตาละห้อย มันคงเป็นความเจ็บปวดในใจน่าดู แต่ถ้าผมมีเงินพอที่จะซื้อมันมาได้ ความสุขในการได้สิ่งที่เราต้องการก็เป็นผลสำเร็จ ส่วนความรัก สำหรับผม ผมคิดว่ามันคือเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อไป ถ้าพ่อแม่มีชีวิตอยู่ได้เพื่อลูก ผมก็มีชีวิตอยู่เพื่อคนสำคัญของผมเช่นกัน
“คุณลุงหมอครับ”
ผมเรียกนายแพทย์อาวุโสที่กำลังฉีดยาให้ผมอยู่ข้างเตียง ท่านเงยหน้าขึ้นยิ้มละมุนให้ผมอย่างเอ็นดู
“ว่าไง”
“คุณลุงหมอคิดว่าเงินกับความรักอย่างไหนสำคัญกว่ากัน”
ผมถามพลางมองหน้าท่านอย่างรอฟังคำตอบ อย่างรู้ว่าความคิดของคนที่ผ่านโลกมามากกว่าจะมีความคิดเห็นยังไง
“สำคัญทั้งสองอย่าง”
แทบไม่ต้องหยุดคิด คำตอบของท่านทำให้ผมแปลกใจนิดๆ ผมเลิกคิ้วสูงที่ท่านมีความคิดเหมือนกันกับผม
“แล้วชีวิตของคุณลุงหมออยู่เพื่อใครครับ เพื่อตัวเองหรือว่าคนที่รัก”
ผมถามต่อ สายตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าที่มีร่องรอยเหี่ยวย่นตามกาลเวลาของท่าน
“ลุงอยู่เพื่อตัวเอง และเพื่อคนที่ลุงรัก”
“ทั้งสองอย่างเลยเหรอฮะ”
“ใช่ ทั้งสองอย่าง”
“ทำไม”
ท่านเงียบไปพักนึง จนเมื่อฉีดยาให้ผมเสร็จ หันไปเก็บอุปกรณ์ ท่านจึงหันมาให้คำตอบผม
“ถ้าลุงไม่มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง ลุงจะมีโอกาสได้เห็นคนที่ลุงรักเหรอ จริงไหม แล้วถ้าลุงไม่อยู่เพื่อคนที่ลุงรัก เขาคนนั้นก็ต้องเสียใจ ที่ลุงไม่ได้อยู่เพื่อเขา ใช่หรือเปล่า”
ผมเงียบ คิดทบทวนคำพูดของท่าน
“ต้าร์ ลุงรู้ว่าหนูฉลาด หนูจะไม่คิดสั้นเกี่ยวกับอนาคตของหนู ลุงเชื่ออย่างนั้น คิดดูให้ดีถ้าต้าร์ไม่ได้อยู่เพื่อตัวเองแต่อยู่เพื่อคนที่รักอย่างเดียว แล้วถ้าวันนึงคนที่ต้าร์รักไม่อยู่แล้ว ต้าร์จะตามไปอยู่กับเขาด้วยอย่างนั้นเหรอ ลุงเชื่อว่าคนที่ลุงรัก เขาจะไม่ยอมให้ลุงทำอย่างนั้นแน่ ถ้านั่น คือความรักอย่างบริสุทธิ์ใจจริงๆ”
ผมมองรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนของท่านนิ่งงัน เหมือนผมเห็นภาพซ้อนทับของพ่อกับแม่อยู่ในตัวลุงหมอ มือใหญ่หยาบกร้านลูบเบาๆบนศีรษะผมก่อนจะผละจากไป ผมมองตามแผ่นหลังกว้างเดินออกจากห้องไป เหลือไว้เพียงความเงียบภายในห้อง หันไปมองปฎิทินตั้งโต๊ะข้างหัวเตียง จุดมาร์คกากบาทสีแดงของหมึกบนตัวเลขวันที่ในปฎิทินทำให้ผมยิ้มกว้างออกมา ความรู้สึกรักเอ่อล้นท่วมท้นขึ้นมาในใจ
พรุ่งนี้แล้วสินะที่จะได้พบกับคนสำคัญของผม
เสียงโทรศัพท์กรีดร้องอยู่ในบนโต๊ะข้างหัวเตียง ผมเอี่ยวตัวไปหยิบ ชื่อคนโทรเข้าโชว์หราอยู่บนหน้าจอ ผมรีบรับสายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ว่าไง”
“ว่าไงอะไรมึง อยู่ไหน ทำไมไม่มาเรียน”
ผมยิ้มขำกับน้ำเสียงเข้มดุดัน คล้ายคนปลายสายกำลังนั่งทำหน้ายักษ์ใส่ผมอยู่
“อยู่ห้อง ไม่สบายนิดหน่อย“
ปลายสายเงียบไป ผมเองก็เงียบรอฟังเสียงเขา
“กินยาหรือยัง”
ผมลอบถอนหายใจโล่ง ยิ้มตอบไป
“กินแล้ว หมอมาฉีดยาให้ด้วย”
“เป็นหนักถึงขนาดฉีดยา?”
“ไม่ถึงขนาดนั้น แค่ปวดหัว”
ผมเลี่ยงที่จะบอกความจริงว่าผมเป็นมากกว่านั้น ถ้าให้ผมบอกเขาไปว่าตัวเองเกือบถูกรุมโทรมและก่อนหน้านั้นยังมีเซ็กซ์แบบจำยอม สถานที่เดียวกันคือห้องน้ำ ทั้งสองเหตุการณ์ภายในวันเดียว คนปลายสายคงได้วิ่งโร่มาหาผมถึงที่แน่ และผมไม่อยากคิดต่อว่าถ้าเขามาแล้ว สองคนที่อยู่เฝ้าผม ไม่ยอมไปเรียน จะทำยังไงกับเขา ผมไม่อยากให้พวกเขามีเรื่องกัน
“แล้วพรุ่งนี้จะมาไหม”
“ไปสิ พักแค่วันเดียวก็หายเป็นปกติแล้ว”
แม้จะไม่เต็มร้อยก็เถอะ
“อืม”
“เฟียซ”
“อะไร”
“อย่าลืมกินข้าวเที่ยงล่ะ”
“กูไม่ใช่เด็ก”
“อย่าลืมกินนะ”
“เออ รู้แล้ว มึงเป็นเพื่อนหรือแม่กูกันแน่”
“ได้ทั้งสองอย่างก็ดี”
“ไอ้เหี้ย”
“ด่าอย่างอื่นบ้างก็ได้”
ผมบอกกลั้วหัวเราะ และได้ยินเสียงหัวเราะตอบกลับมาเช่นกัน
“เจอกันพรุ่งนี้”
“อ่ะฮะ”
“ดูแลตัวเองด้วย”
“รู้แล้ว”
ปลายสายตัดไปแล้ว แต่ผมยังถือแนบหูไว้ จนเสียงเปิดประตูปลุกผมตื่นจากภวังค์ความคิด ผมถึงได้รีบวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ร่างสูงเดินหน้านิ่งเข้ามาหยุดอยู่ข้างเตียง นัยน์ตาคมสีเฮเซลมองไปที่เครื่องมือสื่อสารของผม ผมนิ่งเงียบรอดูว่าเขาจะทำอะไรต่อ
“ใคร”
เขากำลังถามว่าใครโทรมาหาผม
“เฟียซ”
ไม่มีอะไรต้องปิดบัง เพราะเขารู้จักเพื่อนผมทุกคนอยู่แล้ว และโดยเฉพาะเฟียซเพื่อนสนิท เขายิ่งรู้จักดี
“มันโทรมาทำไม”
เสียงเข้มดังมาก่อนตัว ร่างสูงอีกคนเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารในมือ เขาวางถาดไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง ผมได้กลิ่นหอมของข้าวต้มปลาลอยออกมา เวลาผมป่วย อาหารหลักของผมคือข้าวต้มไม่ก็โจ๊ก อาหารที่ละเอียดและเคี้ยวได้ง่าย มันเป็นสูตรตามแบบฉบับคนป่วยที่นอนพักฝื้นอยู่ในโรงพยาบาล เพียงแต่เวลาผมป่วย ผมจะนอนอยู่ในห้องของตัวเองและมีคุณหมอมาตรวจให้ถึงที่ ไม่ต้องลำบากเดินทางไปถึงโรงพยาบาล ชีวิตผมสะดวกสบายมาก…เกินไป
“เขาโทรมาถามว่าทำไมผมถึงไม่ไปเรียน”
ผมตอบเสียงเรียบ
“เสือกไม่เข้าเรื่อง”
“พี่แซท เฟียซเป็นเพื่อนผม เขาแค่เป็นห่วง”
ผมบอกเขาเสียงอ่อน ทำไมเขาถึงไม่ยอมเข้าใจอะไรบ้างเลย ความสัมพันธ์ของคำว่าเพื่อน แค่เพื่อน เขาไม่เข้าใจรึไง
“หุบปาก”
“ผมแค่อยากให้พวกพี่เข้าใจ ผมกับเฟียซเป็นเพื่อนกัน”
ผมหันไปบอกพี่ควิน ที่สั่งให้ผมหุบปาก ผมไม่ได้เถียงพวกเขา ผมแค่อธิบายให้พวกเขาเข้าใจ
“โอ้ย!”
ผมร้องเสียงหลง จู่ๆพี่ควินก็โน้มตัวลงมากระชากแขนผมดึงขึ้น ผมนั่งเผชิญหน้ากับเขาในระยะประชิด ตาจ้องตา ผมเบือนหน้าหลบแต่มือใหญ่ก็ตามมาบีบบังคับคางผมให้หันกลับไปมองเขา
“ห่วงมัน”
“ครับ ผมเป็นห่วงเขา เขาเป็นเพื่อนผม เพื่อนห่วงเพื่อน แปลกตรงไหน”
ผมย้อนถาม แต่ผมคงทำผิดไป เพราะประกายในดวงตาคมกล้าของเขาฉายแววกรุ่นโกรธใส่ผม
“อื้อ!”
ผมร้องอื้ออึงในลำคอกับบทลงโทษที่กล้าปากดีใส่เขา จูบหนักๆกระแทกกระทั้นบนปากผมจนเจ็บร้าว ผมฝืนตัวพยายามเบี่ยงหน้าหลบแต่มือใหญ่เลื่อนมาบีบกระพุ้งแก้มผมไว้ไม่ให้ผมเบี่ยงหนีสัมผัสจาบจ้วงรุนแรงของเขา
“อวดเก่ง”
ผมถูกผลักให้นอนราบเมื่อคนยัดเยียดจูบผละออกไป ผมนอนหอบหายใจแรงรู้สึกเจ็บไปทั้งใบหน้า
“ยกเลิกนัดพรุ่งนี้”
ผมส่ายหน้ารัว พยุงตัวลุกขึ้นนั่งคว้ามือคนพูดไว้ มองเขาอย่างอ้อนวอน
“ไม่นะครับ ยกเลิกไม่ได้ ผมขอโทษครับพี่ อย่ายกเลิกนัดพรุ่งนี้เลย พี่แซท ผมขอโทษ”
ผมจับมือเขาไว้แน่นมองเขาด้วยสายตามีความหวัง แต่เขานิ่งไม่ตอบ ไม่พูดอะไรสักคำ ผมหันไปมองอีกคน
“พี่ควิน ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว ยกโทษให้ผมด้วย อย่ายกเลิกนัดพรุ่งนี้นะครับ นะครับพี่”
ผมปล่อยมือพี่แซท ขยับตัวเข้าไปใกล้พี่ควิน จับมือใหญ่มากุมไว้
“ได้โปรด ผมขอร้อง”
อย่าทำร้ายผมด้วยวิธีนี้เลย อย่าทำ
รอยยิ้มหยันผุดขึ้นที่มุมปากของเขา นัยน์ตาคมมองผมอย่างผู้กำชัยชนะไว้ในอุ้งมือ และผม เป็นเพียงคนแพ้ แพ้พวกเขาอย่างราบคาบ เขาปลดมือผมออก ผมพยายามยื้อไว้แต่เขาก็บีบมือผมให้ปล่อย เขาทำสำเร็จ เดินออกไปโดยไม่พูดอะไร ผมมองตามหลังจนเขาเดินพ้นประตูห้องไป หันมามองคนที่ยังยืนมองผมนิ่งอยู่
“ผมขอโทษ”
ทั้งๆที่ผมยอมพวกพี่มาตลอด แต่ทำไมพวกพี่ถึงยังทำร้ายจิตใจผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“กินให้หมด”
ผมยิ้ม มองเห็นความหวังในดวงตาคมราวผลึกนิลของเขา ผมรีบพยักหน้า
“ผมจะกินให้หมดครับ”
เขาไม่พูดอะไรต่อ แต่ก้มหน้าลงมาใกล้ จมูกโด่งเฉียดแก้มผมไป เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูแต่กลับทำให้ผมขนลุกทั่วสรรพ์พางกาย
“อย่าให้กูได้ยินชื่อมันออกจากปากมึงอีก”
ผมเผลอกำมือแน่นตอนที่เขาผละออกไปยิ้มเยือกเย็นให้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ผมนั่งนิ่งสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ หันไปหยิบชามข้าวต้ม จ้วงตักมันเข้าปากเร็วๆ ผมรีบกินจนสำลัก เพิ่งรู้ว่าตัวเองมือสั่นตอนที่ยื่นมือออกไปหยิบแก้วน้ำมาดื่ม มันสั่นมากจนน้ำในแก้วกระฉอกออก
เสียงหายใจแรงดังกลบความเงียบภายในห้อง แค่ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้พวกเขายังทรมานผมไม่พอรึไง ทำไมต้องมาตีกรอบให้ผมห่างจากเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผมอีก แค่พูดคุยกันทางโทรศัพท์ พวกเขายังตามมารังควาน ริดรอนสิทธิของผมไป ทำไมพวกเขาถึงได้ใจแคบอย่างนี้
เมื่อคืนผมนอนหลับสนิท อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปและถูกฉีดเข้าสู่ร่างกาย ทำให้นอนเต็มอิ่มตลอดคืน ตื่นมาอีกทีก็เป็นเช้าของวันใหม่ ผมรีบลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว รู้สึกว่าร่างกายเริ่มกลับมาเป็นปกติ แม้จะยังมีรอยช้ำเป็นจ้ำๆตามตัวบ้าง แต่เดี๋ยวมันก็หายไปถ้าหมั่นทายา ผมคว้าโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์ยัดใส่กระเป๋าเป้สะพานบนไหล่ หยิบหนังสือ รายงาน กับชีทรายวิชาที่ต้องเรียนในวันนี้หอบแนบอก หยุดเช็คความเรียบร้อยหน้ากระจกก่อนจะเดินออกจากห้อง พี่แซทนั่งจิบกาแฟรอผมอยู่ในห้องนั่งเล่นไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองผม ผมเดินผ่านเขาไปห้องครัว วางสัมภาระไว้บนเคาน์เตอร์บาร์ เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดนมจืดมารินใส่แก้วแล้วหยิบเอาแซนวิชห่อนึงออกมา ผมวางแก้วนมไว้บนโต๊ะแกะแซนวิชยัดเข้าปากคำโตกินอย่างเร็วจนหมด หยิบแก้วนมดื่มกระดกจนหมดแก้ว ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาก็ต้องเบิกตากว้างเพราะว่ามันสายมากแล้ว ผมมีเรียน 9 โมงครึ่ง แต่เวลาตอนนี้ปาเข้าไป 8 โมงกว่าแล้ว ผมหอบของเดินเร็วออกไปหาเขา ร่างสูงวางแก้วกาแฟลุกขึ้นเดินผ่านหน้าผมไป ผมเดินตามเขา ไม่มีเสียงพูดคุยระหว่างเราตลอดการเดินทางจนมาถึงมหา’ลัย
“ขอบคุณครับ”
ผมหันไปบอกเขาเสียงเบา เปิดประตูก้าวลงจากรถ ผลักประตูปิดเตรียมจะเดินไปที่คณะแต่เสียงสั่งหยุดผมไว้ให้หันกลับไปมองเขา
“เรียนเสร็จแล้วมารอที่คณะ”
“ครับ”
“อย่าให้เห็นว่าไปโรงยิมกับพวกมันอีก ถ้ายังอยากไปตามนัด”
“ครับ”
กระจกเลื่อนปิด รถหรูแล่นออกไปด้วยความเร็ว ผมหันกลับเดินเข้าตึก ในใจกระหวัดคิดถึงคำพูดของเขา พวกเขารู้ความเคลื่อนไหวของผมในมหา’ลัย นั่นไม่เรื่องแปลก เพราะผมรู้อยู่แล้วว่าพวกเขามีลูกน้องยั้วเยี้ยเต็มมหา’ลัยไว้ใช้งาน คอยสอดส่องดูผมอยู่ห่างๆ แต่ที่ผมสงสัย เพราะอะไรถึงเพิ่งคิดมาห้ามผมตอนนี้ เหมือนพวกเขากำลังพยายามกันผมออกจากบางสิ่งบางอย่าง
“ต้าร์!”
เสียงตะโกนเรียกผมดังมาจากใต้ตึก ผมยิ้มก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาเพื่อนที่ยืนรอผมอยู่
“มาสายนะมึง”
“ขอโทษ ตื่นช้าไปหน่อย”
“แล้วหายดีหรือยัง”
“อือ”
“เมื่อกี้คุยอะไรกับมัน”
ผมมองสบตาเฟียซ รู้สึกว่าตัวเองโง่มากที่เพิ่งมาคิดออกเอาตอนนี้
เกิดนึกกลัวอะไรขึ้นมา ในเมื่อพวกเขาถือไพ่เหนือกว่าผม จะมาระแวงอะไรตอนนี้ ผมไม่กล้าขัดคำสั่งพวกเขาอยู่แล้ว ตราบใดที่คนสำคัญของผมยังอยู่ในกำมือของพวกเขา ต่อให้ทำร้ายผมมากกว่านี้ ผมก็ต้องยอมทน
“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ความกลัวของคนที่มีชนักติดหลัง เลยพยายามแยกสมบัติออกมาให้ห่างจากผู้พิทักษ์น่ะ”
--------------------------------------------------------------------------------------
i'm back
เจอต้าร์โหมดดาร์กตอนที่แล้ว หลายคนถึงกับอึ้ง
เนื้อเรื่องมันชวนหน่วงๆอึดอัดไหมค่ะ กลัวอ่านกันแล้วหายใจไม่ออก
ยังไงก็ติชม วิจารณ์กันเข้ามาได้นะค่ะ คนแต่งยินดีน้อมรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ตอนหน้าปมจะค่อยๆคลี่คลายแล้ว โฮะๆๆ ติดตามกันต่อไปด้วยน้าาาาาา
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1307092 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก