หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1]

[sunshadow]

    แหงะ โผล่มาอีกที มีฝาแฝดของคน (?) ประหลาด โผล่มาทำอะไรประหลาดๆ ก็ไม่รู้
    แต่นับถือไอเดียจริงๆ ถึงสมองจะจำอะไรไม่ได้ แต่ร่างกายจิตใต้สำนึกยังทำงานได้ดีเยี่ยมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 69


.."ไงอเล็กซ์!"

" 'ดี คุณอเล็กซ์!"

"อ้าว! อเล็กซ์มากับไอเดียร์หรือ?"
...ฯลฯ

...คือ? คืออะไร? ...ผมพลาดอะไรไปหรือเปล่า? ไหงทุกคนใน สนพ.ถึงได้รู้จักไอ้ฝรั่งนี้ แต่ผมไม่รู้จัก?! 

.
.
.

"ออกไปหาอะไรทานข้างนอกเถอะ..."

ตัดปัญหา ...
ผมเบื่อกับการที่จะต้องมาปวดหัวว่า หลายอาทิตย์ก่อน..ไม่สิ บางทีอาจจะเป็นเดือนเลยก็ได้มั้งที่ผมลืมไปว่าเกิดอะไรขึ้น ...
.
.
.

เกิดอะไรขึ้น....จนถึงขนาดลืมไอ้ฝรั่งบ้านี้ได้ ??!!

"กินเป็ดป่ะ? อือออ...เป็นย่างชุดใหญ่ ผักสุขภาพ แล้วก็นี่ ๆๆๆๆ...บะหมี่สาม.."

กินแก้เครียด ...
ปากผมถามนะว่ามันจะกินอะไร แต่ก็ไม่ได้รอคำตอบหรอก ผมสั่งๆ สั่งอย่างที่ใจอยากทาน แล้วยื่นเมนูส่งคืนพนักงานในร้าน วันนี้คนน้อยกว่าที่คิดทั้งๆที่เป็นวันหยุด และอาหารก็มาเสิร์ฟเร็วกว่าที่คาด ผมเทของที่คิดว่าจะทานทีหลังลงไป ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพอดีกับที่สบตา เด็กอีกโต๊ะที่นั่งฝั่งตรงข้าม...ก็ว่าหน้าคุ้นๆ อยู่ มองเพลินๆ ไอ้ฝรั่งนี่ดันไอออกมา ผมเลยเบนสายตาไปหาพนักงานเสิร์ฟ ขอน้ำชาเพิ่มซะงั้น
.
.
.

"Che Cosa??"

ผมเงยหน้าขึ้นมาจากหม้อตอนที่พ่อฝรั่งที่นั่งอยู่ด้วย เอ่ยบางประโยคที่ผมไม่เข้าใจ แต่ในน้ำเสียงนั่นแฝงไว้ด้วยอารมณ์ที่แค่ฟังดูก็รู้ว่าไม่ธรรมดา อะไรกันอีก ? ผมงับเส้นบะหมี่เข้าปากแล้วมองหน้ามัน ก่อนจะหันไปเห็นน้องโต๊ะฝั่งตรงข้ามที่มองผ่านตาไปเมื่อครู่

"พี่ไอเดียร์..."

เสียงใสครางเรียกชื่อผม ....ก่อนเจ้าตัวจะโน้มโผเข้ามากอดลำคอผมแน่น ....

"โซ่มีลายเซ็นพี่ด้วย!! โซ่มีหนังสือพี่ทุกเล่มเลย!! มีน้ำหอมกลิ่นเดียวกับที่พี่ใช้ด้วย..."


เสียง สุดท้ายเหมือนเสียงครางที่แผ่วลง น้องเขายังกอดคอผมแน่น กอดเปล่าไม่ว่า แต่นี่น้องเขาดันกอดแล้วซุกหน้าลงที่ซอกคอผม เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นแค่ชั่วเสี้ยว จากนั้นเหตุการณ์มันก็ชุนละมุนกันไปหมด เมื่อพ่อฝรั่งนั้นกระชากเหวี่ยงตัวน้องเขาออก
.
.
.

'พี่ไอเดียร์....พี่..ไอเดียร์....โซ่เจ็บ...'
.
.
.

น้องเขาเบ้ปากจะร้องไห้ แรงกระแทกไม่ใช่น้อย... ผมได้แต่หันไปคาดโทษไอ้ฝรั่งร่างยักษ์ ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่การที่คนโตกว่าทำเด็กร้องไห้ มันก็ไม่ใช่เรื่องสมควร ...คนที่มาด้วยกันกับเด็กนั่นดึงน้องเขาเข้าไปกอด แต่ผมไม่รุ้ว่าอะไรที่ทำให้น้องเขาโผเข้ามาหาผม ผมที่อ้าแขนออกรับน้องเขาโดยไม่คิดด้วยซ้ำ ....



***


..
ไม่ได้คิดอะไร เมื่อดูจากท่าทางแล้ว น้องเขาก็คงจะเป็นอีกหนึ่ง....คนที่ผมลืม..

"...ไปไงมาไงอะเรา?"

ผมเอ่ยทักน้องเขาด้วยน้ำเสียงเป็นกันเองที่สุดของที่สุด น้องเขาเงียบไปแต่สายตายังมองจ้องมาที่ผมแบบชื่นชม ผมแก้เก้อด้วยการตักชิ้นเนื้อเข้าปากแล้วดื่มน้ำชาตามอึก ใหญ่ ท่าจะเขินจนอาย น้องเขาได้แต่จิ้มๆ เนื้อในถ้วยเล็กแล้วนั่งจ้องหน้าผมไม่วางตา  ...จนผมต้องทำเนียนคีบเนื้อชิ้นใหญ่อีกชิ้นเข้าปาก แล้วดื่มน้ำชาตามและถามประโยคเดิม...


"โซ่...เรียน จบมัธยมแล้ว...ไม่ได้ทำงาน.. ไม่ชอบ ...พี่ฟิวส์ ...อยากให้ทำงาน ..โซ่อยู่บ้านเหงา ..พี่ช้างทำงานโซ่เลยยิ่งเหงา .....โซ่อยากทำกับพี่ไอเดียร์...เหมือนเดิมได้ไหม ให้โซ่ทำนะ..."

"พร๊วดดดดดดดดดดดดดด!!!"
.
.
.

หลังจากจบประโยคนั้น ไอ้เบือกตัวเท่าควายที่มาด้วยกันกับน้องเขาก็พ่นน้ำชาที่เพิ่งดื่มพรวดลงข้างโต๊ะ ในขณะที่ไอ้ฝรั่งนี่กระชากคว้าผมไปกอดแน่นแล้วใช้เท้าถีบยันโต๊ะออกห่าง ....
.
.
.

...ทั้งโต๊ะมีแต่ความเงียบและเสียงเดือดของน้ำซุปในหม้อ จนน้องเขาทำลายความเงียบด้วยการเอ่ยย้ำประโยคเดิม ...ด้วยสีหน้าเปรี่ยมความหวัง ..

"ทำกันอีกครั้งนะ....พี่ไอเดียร์ ??"

"...."

...ใครก็ได้บอกกูที กูไปทำอะไรกับน้องเค้า.....???!!




***






..
...."ลูกมึงมาแล้วไอเดียร์"

เช้าวันใหม่ที่ค่อนข้างอึมครึม ผมหันไปตามเสียงไอ้ฝิ่น เป็นน้องเขาจริงๆ ครับ แต่ไม่ได้มาคนเดียว น้องเขามากับไอ้ผู้ปกครองบ้าที่กล้าพ่นน้ำชาในร้านอาหาร น้องโซ่เขายกมือไหว้ผม ไหว้ไอ้ฝิ่น แถมยังเรียกชื่อไอ้ฝิ่นได้อย่างสบายปาก ...ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ แกล้งทำเป็นจำเรื่องราวได้ดี ทั้งๆ ที่สมองไม่ได้มีความทรงจำอะไรสักนิดเลยในเรื่องของน้องเขา วันนี้งานคืบหน้าไปนิด เพราะต่อมสติของผมเหมือนจะค่อยๆ คืนมา เมื่อวานโทรไปปรึกษาไอ้ฝิ่นแล้วในหลายๆ เรื่อง รวมทั้งเรื่องที่ให้น้องเขาเข้ามาฝึกงานด้วย แต่ผมไม่คิดนะว่าน้องเขาจะมีผู้ปกครองอาสามานั่งเฝ้าน้องเขาแบบเต็มวัน ...

กดดันกันเข้าไปเมื่อ...ที่นั่งถูกจัดไว้แค่ที่เดียว ....
ผมให้ น้องโซ่ นั่งที่โต๊ะรกๆ ของผม น้องเขาก็นั่งทำนู้นทำนี่ไปเรื่อย ทั้งตัดต่อทั้งร่างแบบ ทั้งลงเส้น น้องเขาทำได้เกือบหมด หัวเร็วเสียด้วยสิแถมยังกลมกลืนเหมือนกับว่าเป็นคนของ สนพ.อย่างไงอย่างนั้น แต่จะมีแตกต่างบ้างก็แค่ไอ้คนที่ยืนกัดเล็บมองน้องเขานี่ล่ะ...
.
.
.
ที่รบกวนสมาธิและความเงียบ ...

"โซ่...ดื่มอะไรไหมหิวยัง?"

ผมเผลอหันไปถามเด็กมันอย่างกับว่าเรื่องที่มีเด็กนี่มานั่งข้างๆ เป็นเรื่องปกติ น้องเขาส่ายหน้าแล้วยิ้มให้ ผมยิ้มตอบแล้วหันกลับไปทำงาน ไม่รู้สิเหมือนโลกทั้งโลกมันมีแค่เรา แล้วพื้นที่จำกัดบนโต๊ะทำงานนี้ก็มีแค่ผมกับน้อง...
เหมือนมันเป็นแค่อาณาเขตของเรา ผมไม่สบายตัวเวลามีใครเข้ามาใกล้ และหลายครั้งที่ผมเผลอส่งสายตาอาฆาตออกไปแบบอัตโนมัติในทันทีที่มีใครเดินเข้ามาในรัศมีโต๊ะ หงุดหงิดไม่ถูกใจ และยิ่งอึดอัดใหญ่เวลาที่ผมเงยหน้าไปแล้วเห็นไอ้เด็กจีที่เคยมีเรื่องด้วย มองจ้องมาจากอีกฟากของห้อง....
.
.
.


"ไปทานข้าวกัน..."

วันเวลามันผ่านไปอย่างไม่รู้ตัว กว่าจะรู้ว่าน่าจะเลยช่วงเที่ยงแล้วก็ตอนที่ ไอ้ฝรั่งนั่น ...เอ่อ...เดี๋ยวนะชื่ออะไรวะ? เล็กๆ ไม่สิ...ไม่เล็กนะขนาดนั้น ....โอ้ย...เชี่ยอีกแล้วสมองไม่มีต่อมความจำอีกแล้ว เอ่อออออ....

"ภัทร จะทานอะไร ?"

....แววตาสีมรกต ที่มองมาอย่างเศร้าๆ เสียงมันที่แทบจะเหมือนเสียงคราง ไม่รุ้สิ ระหว่างเรามันเหมือนมีกำแพงอะไรสักอย่างมากั้นไว้ ต่างคนเหมือนต่างทำตัวปกติทั้งๆ ที่ผมจำอะไรเกี่ยวกับมันไม่ได้สักอย่าง ...

"..อยากกิน..เอล..."

หลุดปากพูดไปมั้งในตอนที่ผมเผลอโดนแววตาคู่นั่นมันสะกด ชั่วเสี้ยวนาที สาบานได้เถอะว่าผมเห็นแววตานั่นกระพริบม่านตาแบบเดียวกับที่พวกสัตว์เลือดเย็นชอบทำ ...ตาฝาด...ตาฝาดชัดๆ ผมถอยมาตั้งหลักจะเรียกสติตัวเองแต่ไม่ทัน ไอ้ฝรั่งบ้านั่นกระชากแขนผมให้เดินตามมันไปเสียก่อน
.
.
.

เสียงประตูปิดปัง
ตามมาด้วยเสียงหลังผมกระแทกกับผนังห้องน้ำ ฝ่ามือใหญ่ปิดปากผมไว้ ส่วนเจ้าของมือใช้มือข้างที่เหลือขยำก้นผม พร้อมๆ กับเลื่อนลากมือปลดทั้งกระดุมเสื้อทั้ง กระดุมกางเกง...
.
.
.


"พี่ไอเดียร์ อยู่ในนี้ไหม? โซ่หิว..."

หัวใจกระตุกวาบ ตัวผมเกร็งจนต้องจิกเล็บกดลงบนไหล่ไอ้ฝรั่งหื่น เสียงน้องเขายังถามซ้ำๆ หน้าห้องน้ำ แต่ถ้าจะให้ผมตอบออกไปตอนนี้คงต้องฆ่ากันก่อน ...

"เอล...ปะ...ปล่อย..."

ผมครางขอในตอนที่มันดันน้องชายมันเข้ามา เรียกเอลนั่นล่ะ ไม่ต้องเรียกเล็กแล้ว เพราะไอ้ที่ค่อยๆ สวนแทรกเข้ามาในร่างผมมันไม่ได้เล็กเลย คับและจุก แถมตอนนี้ร่างกายผมยังเกร็งจนสั่น สารภาพเลยว่าผมกลัว กลัวน้องโซ่จะรู้ว่าผมกับมัน กำลังทำอะไรกันอยู่ในห้องน้ำ

"momento..."

เสียงไอ้ฝรั่งบ้ามันกระซิบข้างหูผมแล้วเลียลิ้นนิ่มๆ ลงมาจนผมผวา เสียงเดินที่ใกล้เข้ามาแทบจะทำให้ผมร้องไห้ ...เสียงเนื้อกระทบเนื้อ มันไม่ได้ถี่รัวแต่มันก็หนักเน้น ทุกครั้งที่แกนเนื้อมันแทรกเข้ามาแล้วหมุนควาน ผมแทบอยากจะขาดใจตายอยู่ตรงนี้

"พี่ไอ้เดียร์?  อยู่ห้องนี้หรือเปล่า?"

เสียงฝีเท้ามาหยุดอยู่หน้าห้องผม...
ผมหันหน้าไปขอความเมตตา แต่ไอ้ฝรั่งบ้ามันกลับดึงผมไปจูบแล้ว อุ้มผมที่ตัวยังเชื่อมติดกับมันให้ลงมานั้งบนโถชักโครก ก่อนมันจะ ช้อนข้อพับขาผมยกขึ้นแล้วขย่มกระแทก..

"ไม...ไม่เอา..เอล..เอล..ไม่เอา.."

ผมครางเบาน้ำตามันไหลอาบหน้าลงมาแบบไม่รู้ตัว ไม่เอา ผมไม่อยากให้น้องเขารู้เรื่อง ไม่อยากให้น้องเขามองผมไม่ดี ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้ ...

"ผมเองโซ่....พี่เดียร์ของโซ่ ขึ้นไปข้างบนแล้ว เห็นบอกให้รอเดี๋ยวจะพาไปทานข้าว ...โซ่ลองไปขอคุณช้างก่อนสิ บอกเดี๋ยวพี่เดียร์จะพาออกไปข้างนอก.."

เอลมันบอกประโยคยาว...
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ผมไม่คิดว่าจะได้เห็นจากไอ้ฝรั่งบ้าฉาบอยู่บนใบหน้านั่นจนน่ากลัว ริมฝีปากหนายกยิ้มมาที่ผมแล้วกดเอวกระแทกสวน มือสองข้างที่ช้อนข้อพับผมไว้ ทั้งขืนยกทั้งปล่อยให้สะโพกผมกดกระแทก มันบดเบียดกันจนเสียววาบและยิ่งเกร็งไปทั้งร่างกาย เสียวจนแทบจะกรีดร้องแต่ผมจำเป็นต้องเก็บเสียงทั้งหมดไว้ไม่ให้มันหลุดรอดออกมา ในท้ายที่สุดผมจำเป็นต้องควานมือไปกดโถชักโครกให้มันเกิดเสียงน้ำ เสียงเดียวที่จะดังกลบเสียงเนื้อกระแทกเนื้อที่ดังอย่างถี่รัว

.
.
.



"...หิวก็กินไปให้หมดนะครับ ภัทร คนเก่ง..."

เสียงเย็นๆ ของไอ้ฝรั่งบ้ามันกระซิบพร่าแล้วครางอยู่ข้างหู จะเอ็กเซ็กส์ยังไงก็ช่าง เมื่อสติผมมันไม่รับรู้อะไรแล้วในตอนนี้
ผมเกร็งตัวกอดมันแน่น แรงกระแทกเสยขึ้นมาเหมือนจงใจแกล้ง ทรมานเหมือนจะเร่งให้ผมปลดปล่อยอารมณ์แล้วครางร้อง มันหื่นจนลืมไปหรือเปล่าว่าผนังห้องน้ำบางๆ แบบนี้มันไม่ได้เก็บเสียง ผมยังคงเกร็งเก็บเสียงเงียบในตอนที่เนื้อเราเบียดกัน และลงฟันกัดงับไหล่มันเพื่อเก็บเสียงครางในตอนที่ไม่อาจกลั้นอารมณ์ของตัวเองที่กำลังจะระเบิดในไม่ช้า...

[Maewjunsu]

คิดถึงพ่องูสุดๆ ดีใจพ่องูกลับมาแล้วแต่สงสารพ่องูภัทรก็ยังจำพ่องูไม่ได้อยู่ดี เมื่อไหร่ภัทรจะจำพ่องูได้ละเนี่ย

[wiwari]

วันนี้ที่รอคอย คิดถึงเรื่องนี้มากมาย

[nunnan]

งูน้อยน่าสงสารรรร 

[KURATA]

มาแล้วววววว 

[บ๊ายบายโพ]

อัพอีก อัพอีก อัพอีก  

[Maii2206]

อยากจะบอกว่าสนุกมากกกกกกกกกกกกกกค่ะ

โอ๊ย ชอบมากๆๆ >W< แต่ภัทรจำเอลไม่ได้แบบนี้ก็แย่สิ TT^TT น่าสงสารร

อ่านตอนอดีตไม่ค่อยรู้เรื่อง ต้องอาศัยมีคนมาแปลให้อ่านอีก ขอบคุณนะคะ

[schneesturm_fubuki]

 
ตามอ่านมาทันถึงตอนล่าสุดจนได้ ขอสารภาพว่า งงมากๆ  งงแต่ฟิน
ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ ยิ่งย้อนอดีตไปภาษาที่อ่านแล้วเข้าใจยากยิ่งทำให้งงหนัก
แต่ก็แปลกนะคะ ถึงอ่านรวมๆแล้วจะงงจับต้นชนปลายอะไรไม่ค่อยจะถูก
แต่เรากลับหยุดอ่านไม่ได้ ลุ้นตามมังคุดหื่นตลอดแอบเชียร์ให้ไอเดียร์หายเอ๋อเสียที
งูยักษ์ สู้ๆ

[pupapeeranat]

ค่อยๆ อ่าน ค่อยๆ ซึมซับรักของแอล
และเริ่มรักเรื่องนี้

[narunarutoboyz]

ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก 
ก็ไม่รู้สินะ แต่มันก็ฝังใจไปแล้วนี่นา ฮือๆๆๆๆ ให้เอลเป็นพระเอก...ตัวจริงของเดียร์...เถอะ 

เฝ้าระวังตอนต่อไปอย่างใกล้ชิดและขอเป็นกำลังใจให้คนเเต่งอย่างสุดซึ้งเลยนะคะ
สู้ๆค่าาาาาาาาาาาา 

[toddkung]

ความฟินจุกอก อ่านรวดเดียวจนตอนนี้......
ปกติตกไทยเป็นนิจ แต่หลงพ่องูเลยปลื้มเรื่องนี้มากฮะ>////<

รอลุ้นว่าจะฟื้นความจำได้มั้ย แต่ยำจำไม่ได้เลือด(กำเดา)ยังสาดขนาดนี้......

[rinny]

อ๊ากกกกกกกกก!!! อัพแล้วๆๆๆๆๆ สมกับที่รอคอยมานาน อัพตอนncซะด้วยยยย
อรั๊ยๆๆๆๆ เขินจุง>.< สงสารพ่อเอลอ่ะ ภัทรจำไรไม่ได้เลยสักนิดแต่ก็ยังทำเหมือนปกติ
แถมปฏิกิริยสตอบรับว่าอยากกินเอลก็แหมๆๆๆ เราเขินแทนนะ 55555
มาอัพต่อไวๆนะคะ

[pupapeeranat]

ตามอ่านจนทันแล้วก๊าบบบ
สนุกมากๆ และรักตัวละครทุกตัวเลย
ขอบคุณที่สร้างสรร ขอบคุณที่อดทนอธิบายให้ได้เข้าใจ
 

[kny]

 

[Mushroom*TBL]

อ่านรวดเดียว สนุกมว๊ากกกกกกก 
พล็อตนี้แหละที่ตามหามาแสนนาน เป็นแนวที่หาอ่านยากมาก
ทำไมพึ่งมาเจอเนี่ย 
ยิ่งอ่านยิ่งสนุก ภัทรของเรากว่าจะจบจะมีสามีและภรรยารวมกันกี่คนหว่า 5555 

รอคนแต่งนะฮ้าบ อยากอ่านต่อมากๆ เป็นกำลังใจให้จ้า

[Zitraphat]

  กาลกีรตี 70


ถ้าสมองมันสั่งรีเซตได้ ....
ตอนนี้ผมคงขอเวลารีเซตสมองตัวเองสักวันสองวัน ขอล้างระบบให้มันเข้าที่เข้าทาง ให้ทุกอย่างมันเป็นอย่างที่มันควรจะเป็น เป็นเหี้ยห่าเหวอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เป็นอย่างทุกวันนี้
สนพ. นรกมาก หันขวาไปเจอไอ้จี เด็กช่างจ้อที่ตอนนี้มันตั้งหน้าตั้งตากวนตรีนและกะจะกัดผมทุกเรื่องไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ ไหนจะน้องโซ่ ที่มีไอ้พี่ช้างมาคอยโอ๋ถึง สนพ. ทั้งๆ ที่น้องมันก็โตไปถึงไหนต่อไหน โซ่ติดผมมาก มากพอๆ กับที่เอลมันติดผมจนเหมือนตอนนี้ผมเป็นแม่ลูกหนึ่งที่ตกเย็นก็มีสามีมารับมาส่ง ...

‘ดูให้ดีๆ นี่ลูกมึง...’

ไอ้ฝิ่นมันมองหน้าโซ่มองหน้าผมแล้วก้มลงมากระซิบตอนเอาแผ่นงานที่ร่างไปลงสี ...มองเผินๆ มันก็เหมือนเรื่องล้อเล่นของเพื่อนฝูง แต่ถ้าลองมามองอีกแง่ในฐานะของคนที่ไม่รู้เรื่องอะไร จำเชี่ยอะไรไม่ได้สักอย่าง เรื่องเหล่านั้นมันน่าหงุดหงิด!!

“ไอเดียร์ คุณรามโทรมาสายสอง..”...

“นี่พี่ด้วงฝึกงาน บก.คนใหม่...”…

“...งานอยู่ที่ไอ้จี...”...

“โซ่ พี่ช้างมา...”...

“...อุ๊ย! ขอโทษ กาแฟหกไม่ทันระวัง..”...






ปัง!! โครม!!!







.
.
.

“...”
.
.
.
ล้มโต๊ะแม่งงงงงงงงงง!!

…และแล้วมันก็เงียบ...
ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดและเงียบงัน...
โต๊ะเหล็กที่ใช้อยู่ล้มตะแคงข้าง ข้าวของที่วางระเกะระกะหล่นเกลื่อนพื้น มือขวาที่กำเกร็ง กำแน่นจนดินสอมันหักคามือ..

.
.
.
.
อารมณ์ มันเหมือนจะเตลิดไปไกล หัวใจมันเต้นแรง ร่างกายมันเย็นเฉียบ และที่ยิ่งเครียดกว่าอาการของร่างกายก็ไอ้บรรดาสายตาที่มองมานี้สิ...

“ขอโทษครับ ...คือผมเหม่อไปหน่อย ขอตัวนะครับ ....เชี่ยฝิ่น จัดโต๊ะให้กูด้วย เดี๋ยวกูกลับมา...”
.
.
.


...ดาดฟ้าโล่งๆ...
ไม่ได้ช่วยให้อะไรมันดีขึ้นสักอย่าง สมองมันเหมือนอัดไปด้วยอะไรบ้างก็ไม่รู้ที่เหมือนถูกทับปนๆ กันหลายชั้นหลายซับหลายซ้อน เหมือนกองใบไม้ตายซากที่รอวันผุพังหล่นทับลงมาเรื่อยๆ จนพื้นที่หายใจมันน้อยลง ..
.
.
.
พร้อมกลุ่มเมฆฝนลอยเอื่อย ..
แล้วหล่นลงมาเป็นเม็ดฝนพราว ...อธิบายอะไรไม่ได้ พูดอะไรไม่ถูก...เมื่อทุกสิ่งที่รับรู้ ..
.
.
.
.
.



..คือการไม่รู้อะไรเลย ....



***



... “...คุณไอเดียร์?! ไปทำอะไรมาคะเปียกหมดแล้ว ...”

เสียงเรียกที่ดังแทบจะทันทีที่เปิดประตูร้าน 'เรือนน้ำชา' เข้ามาได้ ดูไม่ดังนักแต่ก็รู้ว่าป้าเขาห่วง ...ใช่...ป้าเขาห่วง ...ห่วงทั้งๆ ที่ไอ้เด็กคนนี้จำป้าไม่ได้...จำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ...
.
.
.

“ป้า....คุณรามอะครับ?”

“...ไปรับรองลูกค้าคะ คุณไอเดียร์จะเอาอะไรไหมคะ เดี๋ยวป้าจะโทรบอกแกให้..”
.
.
.


...ความรู้สึกมันพังทลาย...เหมือนทุกอย่างมันตายไปแล้ว...
ทุกครั้ง...ทุกๆ ครั้งที่เรียกหา...ในเวลาที่ต้องการที่สุด...ในเวลาเหล่านั้นไม่เคยมีคุณราม...ไม่เคย..ไม่เคยสักครั้ง ...
.
.
.


“...ไม่มีอะไรหรอกป้า...ผมขอตัวขึ้นไปอาบน้ำนะครับ...รู้สึกง่วงยังไงไม่รู้...”

“ตอนตื่นอยากทานอะไรหรือเปล่าคะ? เดี๋ยวป้าจะบอกกลอยให้ยกขึ้นไปให้...”
.
.
.

ไม่ได้ตอบคำถาม ไอเดียร์ได้แต่ยิ้ม... ยิ้มอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร เพราะถ้าขืนตอบออกไป ...
.
.
.
.
คำตอบมันจะคือ ...
.
.
.

‘ผมไม่อยากตื่นอีกแล้ว..ครับป้า...’

 

[teatimes]

อ๊ากกก  น่าสงสารไอเดียร์  คุณรามนี่ไม่ได้เรื่่อง  ไม่เคยช่วยไอเดียร์ได้  ตั้งแต่เมื่อก่อนและ  แบบนี้ต้องกระทืบ!!!

เฮ้อ  แต่ก็แอบสงสารพ่องูเหมือนกันน้า  เมื่อไหร่ไอเดียร์ถึงจะจำได้นะ  หรือต้องสร้างความทรงจำใหม่เลย  เศร้าจัง 

[nunnan]

ตื่นมาอยู่เป็นเพื่อนงูน้อยเถอะะ 

[KURATA]

อ๊าสสสสสส สั้นอ่ะ
สงสาร ไอเดียร์ เฮ้อ

[wiwari]

อย่าหลับเลยนะ มีคนอยากอยู่ด้วยเยอะแยะ

[Fujoshi]

มาต่อนะๆๆๆๆ

[kakaris]

มาแล้วอ้า. มาแบบเศร้าๆ

[ppoi]

"I'm lost in the middle of nowhere." นี่ใช่เลย...

...อยากได้ยาวๆกว่านี้อ่าาาาาา... 

รอออออออออออออออออออออออออ 

[maxiyorka]

คนกับงู เอ๊ะยังไง ขอลองติดตามอ่านนะคะ

[minjeez]

โอ๊ยยยยยย สงสารไอเดียร์อ่ะ
เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากการเป็นแบบนี้สักทีนะ
เข้าใจเลยว่ารู้สึกยังไง มีเราคนเดียวที่ไม่รู้อะไรเลย
สู้ไปในที่ที่มีแต่เรารู็และเข้าใจดีกว่า
แต่ก็ไม่อยากให้เป็นแบบที่ไอเดียร์คิดหรอกนะ
สงสารคนที่ยังอยู่บ้างก็ดี สู้ต่อไปไอเดียร์เอ๋ย

[infinitez123]

มาแล้ววว เย้ๆ

[Zitraphat]

กาลกีรตี 71


ความฝัน และความฝัน...
มันตีกันจนมั่วซั่ว...อึดอัด ทรมาน กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่มีแต่ความกังขาละน้อยเนื้อต่ำใจ ..
.
.
.
...กี่ครั้งที่ในความฝันต้องเฝ้ารอ...
...กี่ครั้งที่ตะโกนเพรียกหา...และได้กลับมาแค่...
.
.
.
.


ความว่างเปล่า..
.
.
.
.
ไม่มีใคร...ไม่มีใครทั้งนั้น...ทั้งตนที่เคยออกปากสัญญาว่าจะดูแล ...
.
.
.
และทั้งตน ที่ถวายบูชาสุดหัวใจ ...ไม่ว่าใคร...ไม่ว่ามันตนใด..
.
.
.
ก็ทิ้งให้ข้าตกตายแต่เพียงลำพัง...





...'ตนเรา...เกิดมาแต่ตนเดียว...ตายไป..ก็ตายแต่เพียงตนเดียว...'




.
.
.




เสียงนั้นแว่วรำพึงมาแต่แดนไกล...

'ฤ จักเถียงข้ารึ? ฤา มันมิจริง ?'


































...
แสงแดดสีส้มแสด แยงตาเข้ามาในตอนที่ ป้า...
.
.
.



...ป้าแวว....เปิดม่านที่คลุมหน้าต่างออก...แสงแดดสีส้มสะท้อนผิวน้ำส่องแสงสว่างระยิบเป็นประกาย ...คลื่นที่เกิดจากเรือโดยสารกลางแม่น้ำ กระเพื่อมไหวแล้วลดระดับลงราบเรียบ...
คนบนที่นอนผยุงตัวขึ้นมานั่งนิ่ง ...สายตาที่จดจ้องผิวน้ำสะท้อนประกายแสง เปลือกตาหลุบต่ำโดยสัญชาติญาณ ...ก่อนมันจะปิดลงแล้วค่อยๆ ลืมขึ้นอย่างอ่อนแรง

"..."

"คุณไอเดียร์เอาน้ำชา ไหมคะ? สีหน้าไม่ค่อยดีเลย หลับไปทั้งที่ยังตัวเปียกๆ ด้วย ..."

.
.
.
ไม่มีคำตอบ หรือทักทาย ...
สิ่งที่ป้าแววได้คือสายตาเย็นชาที่เหลียวสบมาอย่างแข็งร้าวจนฝ่ายคนสูงอายุกว่าต้องหลบสายตาเสียเอง ... เส้นผมยาวหล่นปรกลงมาถึงกลางหลัง ยามคนเพิ่งตื่น ก้าวเท้าเปล่าลงแตะกับพื้นห้อง ปิ่นสีทองที่วางบนโต๊ะแป้งฉลุลายข้างที่นอน ถูกปลายนิ้วเรียวหยิบขึ้นมา ม้วนปักมวยผมอย่างชินมือ...


...ท่าทางเย็นชา หากแต่งามสง่าและถือตัว ...
ป้าแววแทบจะขอตัวออกมาไม่ทันเมื่อ เด็กหนุ่มที่เคยใจดีและว่าง่ายนั้นชี้นิ้วและส่งสายตาดุๆ เหมือนไล่ให้ออกมาจากพื้นที่ส่วนตัว ...
.
.
.



...
"...กลอย...กลอยโทรบอกคุณราม ...โทรบอกคุณรามให้กลับมา คุณไอเดียร์แย่แล้ว.."

ป้าแกเสียงสั่นตอนวิ่งไปตามหลานสาว..
...เกือบสามชั่วโมงผ่านมาแล้ว ที่คุณไอเดียร์ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ ..
ท่าทีแปลกๆ กับเสียงที่พร่ำบ่นเหมือนคนไม่ได้สติ บ้างคำรามบ้างพร่ำพูดเป็นศัพท์สำเนียงที่ป้าแกไม่เข้าใจ ..ภาษาแปลก..แปลกทั้งภาษาและลักษณะการออกเสียง... และที่แปลกกว่านั้น..
.
.
.
ก็คงเป็นแววตาที่สะท้อน สีเขียววาวสว่างจนน่ากลัว ...

ป้าแกเกินทน จนต้องวิ่งลงมาบอกหลานสาวให้โทรแจ้งข่าวกับเจ้านาย ..
.
.
.
แต่ยิ่งโทรไปแกยิ่งแปลกใจหนักกว่าเก่า เมื่อหลานสาวตัวแสบวางสายโทรศัพท์และตอบกลับมาว่า..



"คุณรามบอกว่า คุณไอเดียร์....ตอนนี้อยู่กับคุณราม.."

.
.
.



มือไม้ป้าแกสั่นตอนไขกุญแจห้องอาบน้ำบนชั้นสอง..
.
.
.

...
ไม่มีใคร ..ในอ่างอาบน้ำว่างเปล่า แม้จะมีน้ำที่ยังไหลล้นเพราะคนอาบเปิดก็อกน้ำทิ้งไว้...
.
.
.
ป้าแกหันไปหาหลานสาว ก่อนจะถามย้ำให้แน่ใจ ..
.
.
.
ให้แน่ใจว่าคุณไอเดียร์ไม่ได้ก้าวลงไปที่เรือนชั้นล่างแน่นอน...

 

[lekapuk]

ต่อได้มั๊ย.....Please

[wiwari]