ตอนพิเศษ [รักผม..?.]
“....หนู....เดือนหน้า...ป๋า....จะแต่งงานนะ”
“...”
มัน ชาไปทั้งหน้าเลย เสียววาบไปทั้งแผ่นหลัง... คำว่ารัก มันมีมากมายเท่าไหร่? มันกำลังพังทลายลงทั้งหมด จะร้องไห้คร่ำครวญ หรือต่อว่าอะไรกับรักที่ไม่เคยจะได้เอ่ย....ที่ผมทำได้ก็แค่พยักหน้า แล้วก้มลงไปเล่นเกมต่อ...
“...หนู....จะไปงานป๋าหรือเปล่า?”
“....ไม่ไป...มีสอบสัมภาษณ์ทั้งอาทิตย์ ...”
“แล้วถ้าป๋าเลื่อนไปอีกเดือนล่ะ? จะว่างไหม?”
“...ไม่....น่าจะกลับบ้าน”
“แล้วถ้า....”
“ป๋า!! ป๋าจะเลื่อนงานแต่งเพราะคนๆเดียวไม่ได้หรอกนะ!! ผมมันก็แค่คนๆเดียว คนๆเดียวที่ไม่มีสิทธิเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวด้วยซ้ำ!!”
ไม่รู้เพราะรำคาญเสียงถามเซ้าซี้ หรือเพราะอารมณ์ที่หลุดไปแล้ว...ผม...เผลอหลุดตะคอกใส่จนได้ ...
รุ่น พี่ที่คอยเป็นห่วงเป็นใย รุ่นพี่ที่เกือบจะทิ้งชีวิตทั้งชีวิตไว้ที่ผม เสาร์อาทิตย์ที่ต้องขับรถจากต่างจังหวัดมาอยู่เป็นเพื่อนเด็กขี้เหงา อยู่..โดยไม่ได้อะไรตอบแทนนอกจาก ... กอดที่แสนธรรมดา
...ผมเคยสงสัยว่า คนๆนี้จะทนผมได้นานเท่าไหร่ จะทนทำดีโดยไม่มีอะไรกลับคืนได้ถึงเมื่อไหร่ ....
จนมาวันนี้ผมก็ได้คำตอบ
7 ปี ....
...
.7 ปี ที่อะไรๆ มาจนสุดทาง ....
ไม่ มีหรอกคนแสนดีที่ยอม....โดยไม่ได้อะไร ….มันก็เหมือนป๊ะกับมี้ นั่นล่ะ ไม่มีจริงหรอกไอ้พรหมลิขิตบ้าๆ จะมีก็แต่คนโง่ที่หลอกตัวเองไปวันๆ กลับมาอยู่ในโลกของความจริงสักทีเถอะ....
...เกิดมาคนเดียว จะกังวลอะไร...ถ้าจะต้องตายคนเดียว...
“...ป๋า...กลับไปหาพี่มดเถอะ...แล้วก็.....ไม่ต้องมาทีนี้แล้ว...ไม่ต้องมาอีกแล้ว....”
“...หนู....”
“ผมอยู่คนเดียวได้ .....อยู่ไม่ได้จริงๆก็ยังมีไอ้ฝิ่น ...ไปนอนค้างกับมันก็ได้ ....”
“ป๋า...แต่งแต่อะไรมันก็ไม่ได้เปลี่ยน....”
“...มันเปลี่ยน....ป๋า....มันเปลี่ยนตั้งแต่ป๋าคิดว่าจะแต่งกับพี่มดแล้ว.....”
…..
.
.
..
คงเพราะเคยแต่ได้ ‘รัก’ มาจนชิน ....ได้มาโดยที่ไม่เคยร้องขอ ทุกอย่างมันเลยเหมือนกับไม่สำคัญ ทุกอย่าง...
...ทั้ง ความห่วงใยที่มากเกินกว่ารุ่นพี่- รุ่นน้อง ทั้งชื่อเรียกที่ตั้งให้กัน อย่างไม่คิดจะหาเหตุผล ทั้งความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ เมื่อร่างกายไม่เคยแสดงออก เมื่อความรู้สึกไม่เคยส่งให้รับรู้ ....
...ไม่เคยแสดงออกสักอย่าง
.ไม่...เคย แม้แต่จะจูบ...ด้วยซ้ำ
.
.
.
.
.................................
......
“เฮ้ย!ไอเดียร์ ไม่ไปงานแต่ง พี่นพจริงๆหรอวะ? มึงนี้น้องรักของพี่เขาเลยนะ”
“....ถ้าเขารักกูจริงไมไม่แต่งกับกูอะ?”
ผมหลุดถามฝิ่นออกไป...จากนั้นก็ได้แต่เงียบ แล้วหันไปเล่นเกมต่อ ปล่อยให้ทั้งห้องเงียบลง....
“....”
.
.
.
"ถ้าเขารักกูจริง....เขาก็ต้องแต่งกับกู..."
ผม ยังเอ่ยลอยๆกับสิ่งที่คิดอยู่ในหัว...เหมือนปากมันไปเอง ทั้งๆที่ตาจ้องหน้าจอคอมฯ ผมไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว ...ใจมันชาไปหมดแล้ว ที่ยังติดใจก็แค่สงสัย.....
ถ้าเขารักผมจริง
.
.
.
....ทำไมแต่งกับคนอื่น.....
END>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
โพลล์
หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1] (อ่าน 617460 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก