หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค]

[❥ʞαxiќɒ。]

ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!

น้องสาลี่รู้แล้วววววว 
หวังว่าสาจะยอมรับนะ! T ^ T

[Jesale]

อ๊าย เห็นความลับเข้าแล้ว

นักรบ ตอบดีๆ ทำคะแนนหน่อยจ้ะ

[MiSS-U]

  ค้างมากเลยค่ะ

ไม่รู้สาลี่จะทำตัวยังไงเมื่อรู้ความในใจนักรบแล้ว

แต่ฟังรบก่อนนะลี่นะ 

บวกเป็ด

[nopkar]

บอกไปเลยนักรบ...กล้าๆสมชื่อหน่อย : )

[bulldog17]

หวานเวอร์

สาลี่ว่าไงละเนี่ย

 

[PEENAT1972]

ความลับไม่มีในโลก แตความรักหาได้แค่ใช้ใจมองหา ใช่ไหมนักรบ 555

[why yyy]

เอาแล้วไง จะยังไงต่อล่ะเนี่ย??

[kasarus]

ลูกแม่เดือนให้คำตอบไปแล้ว
ลูกแม่พลอยจะเซย์เยสหรือโน
รอลุ้นอยู่นะครับ

[goosongta]

คงไม่ต้องบอกแล้วล่ะเป็นกับตาเองเลย
ทีนี้ก็มารอผลที่ตามมาดีกว่า

[Maprang_W]

จีบเลยๆๆๆ

[fullmoonny]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
งานเข้าแล้วนักรบบบบบบบบทำไงต่อล่ะงานนี้
สาลี่จะโกรธรบมั๊ย? T3T

[beautifuldead]

ผ่างงงงง!! น้องสาลี่เห็นหมดแล้ว เอาไงต่อดีนักรบ

[insomniac]

โอ้ย ตื่นเต้นๆ เค้าจะว่ายังไงกัน
ว่าแต่อย่าให้ค้างตอนนี้นานนะครับ เดี๋ยวขนมปังสังขยากับลาวาช็อคโกแล็ตจะบูดแย่ อิอิ

[PetitDragon]

เอาใจช่วยนะนักรบ

 

[gookgik]

แล้วความลับก็ไม่มีในโลก  อยากรู้ว่าน้องสาจะทำยังไง  เดินเข้าไปถามนักรบ  หรือเดินหนีไปตั้งหลัก

คนเขียนมาต่อชิ้นที่ 16 ด่วนค่ะ

กด + 1 ให้กับคนเขียน

[YuuYuu]

กรี๊ดดดดดดด  นักรบงานเข้าาาา

สาลี่จะตอบยังไงอะ  จะตกใจแล้วหนีไปหรือเปล่า  แล้วพอเจอหน้านักรบก็จะไม่คุยด้วยหรือเปล่า
จะเปลี่ยนไปจากเดิมมั้ย  อย่านะน้องสา  อย่าทำแบบนี้นะคะ...

นักรบเค้าแค่แอบรักเองนะคะ  อย่าได้รังเกียจอะไรเลยเนาะะะะะะ 

ว่าแต่... ไหนๆ ก็รู้ความจริงแล้ว  ปล้ำจูบแม่มเลยนักรบ  กร๊ากกกกกกกกกกกกกก

[♠DekDoy♠]

สาลี่จะทำยังไงต่อไป

[roseen]

รู้แล้วรับได้หรือเปล่าสาลี่


งานเข้าแล้วเจ้ารบ

[seaz]

ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตัดจบตอนแบบนี้ทุกทีเลยสิ ^^"

[moredee]

::ค้าง...ที่ห้องพี่รบไปเลย OK.นะคะ

[Mc_ma]

น้องสาลี่รู้ความจริงโดยบังเอิญเข้าซะแล้ว จะเป็นไงต่อล่ะเนี่ย 
อย่าเพิ่งวิ่งหนีไปนะ รอฟังรบ ได้พูด ได้อธิบายก่อน

รบก็บอกน้องไปเลย.....ว่า "รัก"     รักก็บอกเลยเซ่....ชูวับ ชูวับ


ควบรวมทั้งคนทั้งกิจการไปเลย เพื่อความแข็งแกร่งของธุรกิจและหัวใจ คิคิ
+1 
 

ลุ้นๆๆๆๆๆ กับตอนหน้าซะจริงๆ

[ฮาเดส]

ในที่สุด....

รบไม่ต้องบอกเองละ
สาลี่รู้เองเลย 

ตอนหน้าจะเป็นยังไงละเนี่ย..
ลุ้นๆๆๆๆ

[RAKDEK_KA]

เอิ้ก .... จะเอาไงกันต่อละเนี่ย

[BitterSweet]

ซีรีย์หวานอมขม : ภาค ขนมปังสังขยา กับ ลาวาช็อคโกแล็ต


ชิ้นที่ 16



เอาไงดี...

สาลี่นั่งนิ่งอย่างคนที่ตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ภาพหน้าจอปรากฏรูปของเขาที่ถ่ายคู่กับนักรบ
ซึ่งเจ้าตัวก็จำไม่ได้แม้เพียงนิดว่าไปถ่ายกันตอนไหน

รู้อยู่หรอกว่านี่คอมของคนอื่น
และเขาก็ไม่ควรจะเปิดดูพร่ำเพรื่อ
แต่ทำไงได้หลักฐานมันคาตาอยู่ตรงหน้า

อีกอย่างมันไม่ใช่ความผิดเขาสักหน่อย
รูปพวกนี้ก็รูปของเขาทั้งนั้น
ลูกแม่เดือนต่างหากที่ทำตัวโรคจิต
ไปตามแอบถ่ายเขาได้มากมายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร
แล้วไหนจะยังมีข้อความพวกนั้นอีก


ข้อความ...

...ที่ชวนให้สับสนในความรู้สึก


ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่...


โอยยยย!!!  ปวดหัวไปหมดแล้วโว้ยยยย!!



ในสมองผสมปนเปด้วยคำถามมากมายวิ่งชนกันให้วุ่น
แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้ก็แค่เพียงนั่งก้มหน้า
เบนหลบสายตาของร่างสูงซึ่งยืนนิ่งมองมาไม่แพ้กัน


ต่างคนต่างเงียบอยู่อย่างนั้น


แค่เพียงอึดใจ...


ฝ่ายที่เป็นคนขยับก่อนก็คือหนุ่มมาดเซอร์เจ้าของห้อง
เอื้อมมือคลิกเมาส์ปิดหน้าต่างที่เปิดค้างลงไป
ก่อนจะกดเปิดไฟล์ซึ่งคราวนี้สาลี่เห็นชัดเต็มตาว่าชื่อ ‘Knom’
ตั้งค่าโฟล์เดอร์ใหม่อีกสองสามคลิก
แล้วก็ผละออกห่างพร้อมกับร้องบอกด้วยน้ำเสียงเป็นปกติ


“เลือกรูปไหนก็ให้ลากเข้าไฟล์นี้นะ
เสร็จแล้วก็บอก จะได้ไรท์ใส่แผ่นให้”



...เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น


ลูกแม่เดือนมันทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พูดจบก็เดินไปนั่งบนเตียง
หยิบหนังสือพิมพ์กีฬามาเปิดอ่าน
เงียบ ๆ อยู่แบบนั้น...


...จะไม่อธิบายอะไรสักหน่อยเลยเหรอ

แต่ถ้าไอ้ลูกแม่เดือนมันเริ่มก่อน
เขาเองก็จะเลือกแสดงออกด้วยท่าทีไม่ต่างกัน

ดวงตากลมจึงไล่ดูรูปโดยไม่พูดอะไรออกมา
คลิกลากภาพส่ง ๆ เข้าโฟล์เดอร์ใหม่โดยเร็ว
เพราะแม้จะถ่ายเผื่อเอาไว้ห้าหกรูปในคนละมุม
แต่ลักษณะของงานก็ออกมาสวยไม่มีที่ติอยู่ดี
อีกอย่างตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะมาพิจารณารายละเอียดของภาพอะไรแล้วด้วย


“เสร็จแล้ว”

ใช้เวลาแค่ห้านาทีคนที่ลากรูปสุดท้ายลงโฟล์เดอร์ก็ร้องบอก
นักรบลุกขึ้นค้นกุกกักตรงตู้ หยิบแผ่นซีดีเปล่าออกมา
เขารีบลุกให้เจ้าของห้องนั่งแทนที่ตัวเอง
เพื่อจัดการไรท์ไฟล์ให้เรียบร้อย


บรรยากาศยังไม่คลายความอึดอัด...


สาลี่ยืนนิ่งอย่างสับสน
ใจนึกอยากจะหาเรื่องคุยเพื่อทำลายบรรยากาศแปลก ๆ นี้ลงไป

แต่ในสถานการณ์แบบนี้จะให้พูดเรื่องอะไร


จริงสิ...



“อ่ะ”

ซองสีขาวเรียบ ๆ ถูกยื่นมาตรงหน้าร่างสูง
นักรบละสายตามามองแว๊บหนึ่งก่อนเอ่ยถามสั้น ๆ

“อะไร”   


“ค่าเสียเวลา”


มือที่จับเมาส์กระตุกกำเข้าหากัน
แต่คนฟังกลับยังคงปั้นหน้านิ่งตอบกลับเสียงเรียบ


“คุณไม่ต้องให้หรอก”


“รับ ๆ ไปเถอะ
ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าต้องคิดค่าจ้างยังไง
คุณเล่นไม่บอกนี่ เลยอาศัยเดา ๆ เอา
ไม่รู้ว่าจะน้อยเกินไปรึเปล่า”


“ผมไม่รับ เก็บไปซะ”


“เถอะน่า กล้องคุณมันงอกออกมาเองได้เมื่อไร
ไหนจะพวกค่าน้ำ ค่าไฟ ที่ผมชอบยืมครัวคุณมาใช้ด้วย
ของพวกนี้มันต้องมีค่าใช้จ่ายทั้งนั้น”


“ผมออกเองได้”


“เอ๊ะ เดี๋ยวก็หาว่างกอีก
ผมเคยบอกแล้วไง ถึงเราจะเป็นเพื่อนกันแต่...”


“หยุดได้แล้ว!!
ผมไม่เอาอะไรทั้งนั้น!!!

แล้วผมก็ไม่อยากเป็นเพื่อนคุณด้วย!!!”


นักรบโพล่งขึ้นมาอย่างหมดความอดทน
ลุกขึ้นพรวดเดินเข้ามาใกล้ใครอีกคน

อารมณ์ไม่พอใจ... โมโห... สับสน...
คุกกรุ่นอยู่ในห้วงความคิด
บีบให้พรั่งพรูทุกสิ่งที่อยู่ในใจจนเกินกว่าจะเก็บไว้

คล้ายกับระเบิดเวลาที่ดำเนินมาถึงจุดสิ้นสุด


“เห็นรูปพวกนี้แล้ว
ยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณ
คุณไม่ได้คิดอะไรถึงพูดออกมาได้
แต่รู้มั้ยว่าความจริงผมเจ็บแค่ไหน
ถ้าคุณอยากให้ผมเป็นเพื่อน
งั้นบอกหน่อยว่าเพื่อนของคุณ
มันทำแบบนี้ได้มั้ย!!”


จบคำ สาลี่รู้สึกถึงแรงกระชากตัวให้ปลิวเข้าปะทะร่างตรงหน้า
และก่อนที่จะทันได้คิดว่าอะไรเป็นอะไร
ริมฝีปากของเขาก็ถูกบดขยี้อย่างรุนแรง


จูบ...


ลูกแม่เดือนมันจูบเขา...


ไม่ใช่จูบเหมือนยั่วเย้าเช่นครั้งแรก
แต่เป็นจูบที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์
เร้าร้อน...แนบแน่น...
คล้ายกับจะฉกฉวยลมหายใจจากเขาไปจนหมดสิ้น


“อืออ...มะ..ไม่”

คนตกใจเบือนหน้าหลบ พยายามยกมือขึ้นดันร่างอีกฝ่าย
แต่กลับถูกมือแกร่งจับล็อกไว้แน่นไม่ให้ขยับ
ทั้งยังคงใช้ริมฝีปากตะโบมจู่โจมไม่ยอมหยุด
สาลี่จึงทำได้แค่เพียงดิ้นกุกกักก้าวถอยหลังอย่างคนคิดหนี
ทว่าที่สุดปลายทางกลับมีเตียงนอนมาขวางกั้น

“อ่ะ...เฮ้ยย!!”

สาลี่ร้องลั่นแรงสะดุดทำให้เขาหงายหลังล้มลงไปนอน
โดยมีร่างสูงหนักของหนุ่มเซอร์ทาบทับจนไม่อาจขยับไปไหนได้


ราวกับเวลาหยุดนิ่ง...


เมื่อดวงตากลมโตประสานสายตาเข้ากับดวงตาคม
ที่คล้ายจะส่งผ่านความรู้สึกทุกอย่างที่เก็บไว้ในใจ


....ความรู้สึกที่ค่อย ๆ ถ่ายทอดออกมาเป็นถ้อยคำพูด


“คุณอยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าจริง ๆ แล้วผมคิดยังไง
งั้นคุณฟังให้ดี

ผมอยากบอกคุณมานานแล้วว่า
ผมอยากกอดคุณ
ผมอยากจูบคุณ
ผมหึง ผมหวงคุณ
ไม่เจอหน้าคุณผมก็นึกเพ้ออะไรบ้า ๆ
คิดถึงคุณอยู่ทุกคืน
ผมไม่อยากปล่อยให้คุณเป็นของใครนอกจากของผมคนเดียว
และผมก็อยากให้คุณ....

....อยากให้คุณ ‘รัก’ ผม

เหมือนที่ผม ‘รัก’ คุณ”



สาลี่นิ่งอึ้งให้กับข้อความที่ได้ยิน
ในหัวหมุนวนเวียนด้วยความสับสน

หมายความว่ายังไง...

ลูกแม่เดือน


รัก?


รักเขา?


ยังไม่ทันได้คิดอะไรเพิ่ม
ริมฝีปากจากคนด้านบนก็โน้มลงมาจูบซ้ำ
สาลี่พยายามเบี่ยงหลบอีกครั้ง
แต่เมื่อร่างกายถูกกันอิสรภาพทั้งมือก็ยังถูกตรึงไว้แน่น
ต่อให้ขยับหนีอย่างไรก็หลบไม่พ้นการจู่โจมอันร้อนแรง
ทั้งจมูก แก้ม ปาก ดวงตา ไม่มีส่วนไหนที่เล็ดลอดริมฝีปากของนักรบไปได้
ลำคอขาวถูกซุกไซร้ ปลุกความรู้สึกแปลก ๆ ให้ปั่นป่วน
เรี่ยวแรงที่เคยมีเริ่มหดหาย
เมื่อสัมผัสได้ถึงมือซึ่งแตะร่างอย่างจาบจ้วง
ผ่านเสื้อยืดแขนสั้นที่ห่อหุ้มกายเขาเอาไว้

...ไม่ใช่

นี่ไม่ใช่แค่การแกล้งเล่น
ลูกแม่เดือนมันตั้งใจจะทำจริง ๆ


...ไม่เอานะ

แบบนี้ไม่เอา


...เขากลัว


กลัว...



“ฮึก.....”

เสียงสะอื้นในลำคอทำให้คนที่จมดิ่งอยู่ในห้วงอารมณ์ได้สติ
นักรบหยุดการกระทำของตัวเองลง
เมื่อสังเกตเห็นหยาดน้ำใส ๆ รินไหลออกจากดวงตากลมโต
พร้อม ๆ กับที่ร่างเบื้องล่างสั่นเบา ๆ ด้วยแรงสะอื้น


นี่เขา...

ทำอะไรลงไป...



“สา...ผม...ผมขอโทษ...”

ร่างสูงเอ่ยออกมาอย่างคนสำนึกผิด
ไม่คิดว่าการกระทำของตัวเองจะทำให้คนรักต้องเจ็บช้ำขนาดนี้
เขาปล่อยมือที่เกาะกุมไว้ แล้วใช้มันเกลี่ยน้ำตาเบา ๆ บนใบหน้าเนียน
แต่อีกฝ่ายกลับผลักเขาออกห่างอย่างรุนแรง
แล้วรีบวิ่งเปิดประตูออกไปจากห้องทันที

“เดี๋ยว สา...”

คนทำผิดรีบวิ่งลงบันไดตาม
แต่ยังไม่ทันได้คว้าตัว
เสียงของผู้เป็นแม่ก็เอ่ยขัดเขาที่กำลังจะออกนอกร้าน

“รบ เค้กของลูกอบได้รึยัง
แม่ได้กลิ่นอะไรไหม้ ๆ จากในครัว”


เฮ้ย เค้ก!!

คนถูกทักรีบเปลี่ยนเป้าหมายพุ่งไปเปิดเตาอบทันที
เป็นจริงดังคาดเมื่อเค้กของเขาไหม้ดำส่งกลิ่นควันลอยตลบ


“โธ่เว้ย!!”

นักรบสบถด่าออกมาอย่างหงุดหงิดให้กับความผิดพลาด
ทุกสิ่งหลุดลอยไปเพราะความไม่ตั้งใจของเขาแท้ ๆ

ไม่ว่าจะเป็นเค้ก...


หรือคนที่ตัวเองรัก...


ไม่น่าเลย...

ไม่น่าทำแบบนั้น

ทั้ง ๆ ที่คิดไว้แล้วว่าจะตั้งใจทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ก็ดันเผลอใส่อารมณ์
เพราะคำพูดที่ตอกย้ำ ‘สถานะ’ ชัดเจนจากลูกแม่พลอย

เพียงแค่โดนสะกิด
สิ่งที่ทนเก็บไว้ในใจก็ระเบิดออกมาไม่หยุดยั้ง

แล้วที่นี่จะทำยังไง
จากแค่บรรยากาศอึดอัดแปลก ๆ
จะพาลกลายเป็นมองหน้ากันไม่ติดอีกเลย


หึ สมควรแล้ว
ก็กูมันอยากโง่เองที่คิดไว้ว่าทุกสิ่งมันจะเป็นไปในแบบที่หวัง
 
อยากให้ลูกแม่พลอยเขารู้ว่ารัก

แล้วสุดท้ายเป็นไงล่ะ ไอ้รบ

สุดท้ายมึงพอใจรึยัง


...นี่แหละคือ ‘คำตอบ’ ที่มึงต้องการจะได้ยิน



....


..


.


สาลี่ปิดประตูห้องนอนของตัวเอง
หลังจากอ้างกับแม่ว่าปวดหัวอยากขอตัวขึ้นไปนอนพัก

เรื่องมากมายที่เกิดขึ้น
มันรวดเร็วจนจับต้นชนปลายไม่ถูก

รู้แค่เพียงหัวใจมันชา...
ร่างกายมันไร้เรี่ยวแรง...

เขาทรุดตัวกอดเข่า
ปล่อยให้น้ำตาที่กักเก็บไว้พังทลายลงมาไม่ขาดสาย


ไอ้ลูกแม่เดือนเฮงซวย!!!

ทำไมถึงมาทำกันแบบนี้
ทั้ง ๆ ที่คิดว่าเป็นเพื่อนกันแท้ ๆ


...เพื่อน


ถ้อยคำเดียวแต่กลับทำให้เสียงของใครบางคนสะท้อนก้องอยู่ในความทรงจำ


‘ผมไม่อยากเป็นเพื่อนกับคุณ

ผมอยากให้คุณรักผม

เหมือนที่ผมรักคุณ’



ลูกแม่เดือน ‘รัก’ เขา


‘รักที่ไม่ใช่แค่เพื่อน’


แล้วเขาล่ะ...

เขาเองรู้สึกยังไงกับมัน


อยากให้เป็นเพื่อนกันต่อไป

อยากให้จบลงที่ตรงนี้

หรืออยากจะให้เป็นมากกว่านั้น


ไม่รู้...


...เขาไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ




------------------------------------------------------------------------------------------------------------



“น้องสาเขาไม่สบายนะจ๊ะ
รบฝากแม่ไว้ก่อนก็ได้ลูก
เดี๋ยวแม่เอาไปให้น้องสาเอง”

คำปฏิเสธที่ได้ยิน
ทำให้คนซึ่งเอาแผ่นซีดีที่ไรท์เสร็จเรียบร้อยพยักหน้าลงอย่างเข้าใจ
แม้ภายในจะรู้สึกเจ็บแปล็บขึ้นมาลึก ๆ ก็ตามที


...หึ น่าจะรู้ดีอยู่แล้วแท้  ๆ ว่ายังไงก็ต้องไม่มีทางได้พบ
แล้วเขาจะมาหวังลม ๆ แล้ง ๆ บ้าบออะไรอีก


แต่...


แต่อย่างน้อยเขาก็อยากจะเจอ
อยากขอโทษอีกครั้ง
อยากอธิบายถึงความรู้สึกจริง ๆ ข้างใน
ให้มันรู้ชัด ๆ ไปเลยดีกว่าว่าคิดอะไร
จะเกลียดหรือตัดขาดความสัมพันธ์ก็ว่ามา
แต่ขอร้องได้มั้ยลูกแม่พลอย


ขอร้อง....

...อย่าเงียบหายกันไปแบบนี้



นักรบเดินออกมานอกร้าน
พระอาทิตย์ยามเย็นเริ่มโพล้เพล้
เงยหน้ามองขึ้นไปบนชั้นสองซึ่งมีดวงไฟเปิดสว่าง
ใครบางคนอยู่ข้างในห้องนั้น

เอาเถอะ...
บ้านก็อยู่ใกล้กันแค่นี้จะไม่เจอกันอีกคงเป็นไปไม่ได้
ไว้โอกาสหน้า เขาก็จะขอปรับความเข้าใจ
เอาให้มันเคลียร์ ให้มันรู้กันชัดเจนไปเลย
ว่าตกลงแล้ว...


เขาสองคนควรอยู่ใน ‘สถานะ’ อะไรระหว่างกัน


ทว่าจนแล้วจนรอด
ผ่านไปห้าวันเต็ม
นักรบก็ไม่เห็นสถานการณ์ที่จะเอื้อให้คุยกับใครบางคนได้เลยสักนิด
ถึงจะเห็นหน้า แต่อีกฝ่ายก็มักจะอยู่ในร้านใกล้กับแม่ของตัวเองตลอด
ซ้ำยังพยายามหลบสายตาไม่มองหน้าเขาเลยแม้เพียงนิด


แม้กระทั่งเย็นวันศุกร์
ที่เขามักจะมารับหนุ่มร้านขนมไทยขึ้นรถไปตั้งแผงขายบนถนนคนเดินด้วยกัน
แต่อีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะหนีเขาไปได้อีกครั้ง


“อ้าว...น้องสาเขาไปตั้งนานแล้วนี่ลูก
ไม่ได้ออกไปพร้อมรบหรอกเหรอจ๊ะ”


อะไรนะ...

ออกไปแล้ว...


ถ้อยคำที่ได้ยินทำให้คนฟังต้องรีบเดินไปนอกร้าน
มองหามอเตอร์ไซต์ฟีโน่ของใครบางคน
ซึ่งแน่นอนว่ามันว่างเปล่า


ลูกแม่พลอยจะไม่ยอมเคลียร์กันใช่มั้ย...

สำหรับเขาแค่ห้าวันมันก็มากเกินพอแล้ว!!


คนใจร้อนรีบเหยียบคันเร่งรถโฟล์กขับมุ่งหน้าไปที่ตลาดทันที
เลี้ยวเข้าจอดเปิดประตูออกอย่างรวดเร็ว
เดินพุ่งตรงไปหาเจ้าของร้านขายขนมไทย
ซึ่งวันนี้กลับไปใส่ชุดปกติธรรมดากำลังจัดของอยู่หน้าแผง


“สา คุยกันหน่อยได้มั้ย”


“....................”


คนตรงหน้ายังคงนิ่งเงียบ
ก้มลงหยิบถุงขนมขึ้นมาเรียงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น


“สา ไม่ได้ยินที่พูดเหรอ”


นักรบถามซ้ำ ครั้งนี้เจ้าของร้านขนมไทยเงยหน้าขึ้นมา
แย้มรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพ


“ร้านผมยังจัดไม่เสร็จเลยครับ
ถ้าคุณอยากซื้อขนมช่วยรอสักครู่ได้มั้ยครับ”


...ความห่างเหิน

ตอกย้ำ ‘สถานะ’ ของคนที่ยืนรออยู่อย่างชัดเจน


...อย่าว่าแต่จะให้กลับมาคืนดี
หรืออยากให้อีกฝ่ายบอกว่าเป็นเพื่อนกันเลย
ตอนนี้ในสายตาของลูกแม่พลอย
เขากลายเป็นแค่เพียงคนแปลกหน้าเสียด้วยซ้ำ


“ถ้าสาไม่อยากเจอผมก็บอกมาตรง ๆ
แต่อย่ามาทำเหมือนผมไม่มีตัวตนแบบนี้”


“...................”


ความเงียบถูกเลือกใช้เป็นคำตอบ

แต่ความเงียบในครั้งนี้

กลับกลายเป็นเสียงที่ดังที่สุด


...ดังกว่าคำว่า ‘โกรธ’


...ดังกว่าคำว่า ‘เกลียด’


...ดังกว่าคำว่า ‘ไม่รัก’


และเป็นความเงียบที่ทำให้นักรบเจ็บปวดทรมาน

ราวกับบางสิ่งในความรู้สึกได้แตกสลายลง....


แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังเลือกจะพูดประโยค
ที่ทำร้ายหัวใจของตัวเองให้เจ็บลึกลงไปอีกครั้ง


“ผมเข้าใจแล้ว
ถ้ามันทำให้สาลำบากใจ
ผมก็จะไม่มาให้สาเห็นหน้าอีก”


ถ้อยคำสุดท้ายหยุดลง
พร้อมกับที่นักรบหมุนตัวหันหลังเดินกลับไป


ปล่อยให้คนที่ทำทีเป็นนิ่งเงียบ
เงยหน้าขึ้นมองอยู่ห่าง ๆ


เข้าใจ...

ลูกแม่เดือนมันเข้าใจว่าอะไร...


ถ้าเข้าใจจริงก็น่าจะรู้
ว่ารอยยิ้มของเขาเมื่อกี๊
มันฝืนแค่ไหน


...ยิ้มที่ไม่ได้ออกมาใจ

ก็เพราะดวงตาของเขามันคลอไปด้วยน้ำตาแบบนี้...



   
“รออีกหน่อยไม่ได้หรือไง

ก็แค่อยากขอเวลา...

รอกันแค่นี้ไม่ได้เลยใช่มั้ย

แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าเข้าใจ


ไอ้ลูกแม่เดือนคนโกหก...


...มึงไม่เห็นจะเข้าใจอะไรกูเลยสักนิดเดียว”




------------------------------------------------------------------------------------------------------------



TBC

[eaey]

  :z3:ทำไมเป็นแบบนี้

[goosongta]

เจ็บแทนนักรบทำไมคนแต่งทำแบบนี้
สาลี่อย่าใช้เวลานานนะสงสารนักรบบ้าง

[bulldog17]

 
นี่มันอะไรกันนนนนนน!!!!

[why yyy]

ม่ายยยยยยยย  !!!

[Mc_ma]

เข้าใจว่ารบเป็นศิลปิน จึงมีอารมณ์ติสต์และอ่อนไหวมาก.....เป็นพิเศษ
เลยทำให้เหตการณ์กลายเป็นแบบนี้

  งื้อ...เศร้า เรื่องราวเลยไปกันใหญ่เลย
แต่หัวใจน้องสาก็ยังไม่ได้ปฏิเสธรบนี่นะ แค่ยังสับสนไม่แน่ใจเท่านั้นเอง

มองในแง่ดี การที่รบจะไม่มาให้สาเห็นหน้า อาจเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาที่ดีก็ได้นะ
สำหรับน้องสาลี่ที่จะได้เข้าใจความรู้สึกตัวเองไวขึ้น

รอลุ้นกับตอนหน้าดีกว่าว่าจะผ่านปัญหานี้ไปยังไง
เอาใจช่วยทั้ง 2 คนนะ

และเป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ 

[PetitDragon]

 

อย่าเพิ่งไปสินักรบ