>29 G.Become 21 Boy.ถ้ากล้ารักจะจัดให้!#แก้คิดถึง 27/6/57
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: >29 G.Become 21 Boy.ถ้ากล้ารักจะจัดให้!#แก้คิดถึง 27/6/57  (อ่าน 138764 ครั้ง)

Tuna Omega

  • บุคคลทั่วไป
ตามมาจากสาป รากไทร....เรื่องนี้มันสุดๆ อ่านแบบนอนสต๊อปสองวัน ทดปริศนาไว้ในใจเพียบ รอเฉลย

สนุกมาก....มาต่อด่วนๆนะจ๊ะ.....จุบุจุบุ

เป้าหมายต่อไประหว่างรอ กาลฯ......

ออฟไลน์ Zitraphat

  • ความแน่นอนตั้งอยู่บนฐานแห่งความไม่แน่นอน
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1447
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1025/-43
    • https://www.facebook.com/zitraphat.chonlavade
กำลังจะนับถอยหลังแล้วสำหรับ >29 G.Become 21 Boy.ถ้ากล้ารักจะจัดให้!

ไม่สปอยว่าเรื่องราวจะเป็นไปแนวไหน เมื่อ ภินทร์เลือกที่จะจบทุกอย่างโดยการทิ้งวิญญาณไว้ที่ พระแพง  ตรินทร์ที่ตอนนี้อยู่ในร่างของภัทร และ ภัทร ของหมอที่รู้ชะตากรรมตัวเองดี ว่าจุดจบมันอยู่ตรงไหน ...

การเดิมพันที่หวังเพียงอนาคตที่ยังเลือนราง ...

.
.
.
.









สปอย ซีซั่น 2 ดีกว่า เหอเหอเหอ....







   Romeo X Juliet [17 VS. 39] เด็กกว่าแล้วไง ??




...สายลมมันพัดผ่าน...ความฝันเดิมที่ซ้ำซาก ..ลำน้ำสีครามที่โอบล้อม..กว้างสุดสายตา...นี้เป็นที่ของผม ที่ๆมีแค่ผม ...มันเป็นอย่างนี้มาตลอด ฝันอันแสนอ้างว้าง...
ไม่มีใคร ....ไม่มีใครสักคน...

‘ภินทร์’

เสียงทุ้มที่ฟังดูอบอุ่น...ปลุกสติผมให้ลุกขึ้นมองหาเสียงจากแขกแปลกหน้า ...
.…ครั้งแรกที่ผมอยู่ที่นี่แล้วมีคนอื่นเข้ามา...
.
.
.
อ้อมกอดที่โถมเข้าใส่ รัดจนแน่น ...
กอดที่แสนอบอุ่น...ไม่รู้ว่าผมควรจะดีใจหรือเสียใจ ...
....กอด ที่ถ่ายทอดทุกความรู้สึก...

คิดถึง..
ห่วงใย..
รัก..
โหยหา..
.
.
แต่มันไม่ใช่....
.
.
.
ของผม....
.
.
.
ไม่ใช่...ผม ...
.
.
.

คนที่เขาเรียกหา...
.
.
.
....มันไม่ใช่ผม....




**
'อะตรอม.'

น้ำเสียงและสำเนียงที่คุ้นหู นานแค่ไหนที่ไม่ได้ยินใครเรียกชื่อนั้น?
มันคงจะนานพอๆกับการสูญเสีย...
แรงโถมที่โผเข้ามากอดรัดทำเอาร่างใหญ่ของชายหนุ่มชาเกร็งไปทั้งร่าง  กลิ่นหอมที่คุ้นเคย ไออุ่นที่โหยหา แต่พอเขาเอื้อมมือจะโอบกอดเจ้าของร่างนั้นเอาไว้ คนๆนั้นกลับค่อยๆจางหายไป...
..อ้อมแขนใหญ่มีแต่ความว่างเปล่า ...
.
.
.
..อีกคืนที่ชายหนุ่มลืมตาโพล่งหอบหายใจแรง หัวใจเต้นเร็วพอๆกับเม็ดเหงื่อที่พร่างผุดขึ้นทั่วใบหน้า จนท้ายที่สุดมือใหญ่ก็เอื้อมคว้ากรอบรูปที่วางอยู่บนหัวนอน ...
คนในรูปถ่าย ยังยิ้มให้เหมือนกับทุกครั้ง ...
ภาพเด็กหนุ่มขี้เล่นกำลังจูบกับเด็กหนุ่มร่างใหญ่อีกคน...สายตาที่ท้าทายกล้องและแฟลต สายตาที่เหมือนจะยิ้มได้....ปลายนิ้วแกร่งไล้ลูบไปที่ใบหน้าเด็กหนุ่มนั่น...
.
.
ก่อนที่..
.
.
ชายหนุ่มจะกอดรูปนั้นไว้แน่นแล้วคำรามร้องอย่างทรมาน ....


***
"เฮ้ยลุง!!  ผมชอบลุงอะ...ไม่สิ เรียกว่า รักแรกพบเลยดีกว่า ...คบกับผมนะ ผมชื่อ..."
.
.
.
"ว๊ากกกกกกกกกกกกก!!"

ยังพูดอะไรไม่ทันจบ เด็กหนุ่มก็โดนผู้ใหญ่ร่างยักษ์จับโยนออกมาจากร้านต้นไม้แล้ว...ใบหน้าขี้เล่นเหย่เกด้วยความเจ็บระบม มือเล็กลูบก้นตัวเองที่กระแทกฟุตบาท พร้อมบ่นอุบ..
.
.
.
 

***


ร่างโปร่งของเด็กหนุ่ม พยุงตัวเองขยับขึ้นมาเกยทับบนร่างใหญ่ แผงหน้าอกกว้าง ระอุร้อนไปด้วยไออุ่นของร่างกาย  ปลายนิ้วเรียวลูบไล้ลงบนโครงหน้าเข้ม หนวดเคราเขียวจางยิ่งส่งให้ใบหน้านั่นดูน่าเกรงขาม เด็กหนุ่มใช้แรงยันกายตัวเองขึ้นมานั่งทับบนช่วงกลางตัวร่างใหญ่ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉาบอยู่บนใบหน้าหล่อ ปลายนิ้วเรียวค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตคนเมาออกทีละเม็ด จนเห็นแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม มือเย็นไล้ลูบไปทั่วแผ่นอก พร้อมๆกับที่ปลายจมูกรั้นกดลงบนโครงหน้าเข้ม ไซ้ซบกับสันกรามและเคราเขียว  ก่อนจะไล่เรื่อยมาถึงใบหู มือใหญ่ของคนไร้สติ เผลอโอบกอดเจ้าของสัมผัสหวามนั้นไว้แน่น อารมณ์ร้อนค่อยๆทวีขึ้นตามรสจูบที่หนักหน่วง ระคนเสียงหอบหายใจและเสียงครางกระเส่า..
.
.
.

"...ภินทร์..."

..เสียงทุ้มพร่าเรียกชื่อนั้นอย่างโหยหา ...
ลิ้นร้อนของคนตัวใหญ่ สอดรุกเข้ามาในโพรงปาก จูบร้อนที่เว้าวอน และรุนแรงไปด้วยความต้องการ  ....
เด็กหนุ่มหยุดทุกอย่างก่อนจะดันตัวเองออกมาจากอ้อมแขนใหญ่...ริมฝีปากอิ่มกัดขบเข้าหากันจนเจ็บระบม ..เสียงครางที่เคยหลุดออกมากลายเป็นเสียงสะอื้นไห้...ที่อดทนกักไว้ในลำคออย่างยากเย็น...
.
.
.
ดวงตาวาวสีแปลก จดจ้องคนร่างใหญ่ที่ไร้สติ...มือเย็นไล้ลูบโครงหน้านั้นแล้วซบแก้มตนลงไปกับกับแก้มสาก..ริมฝีปากอิ่มคลอเคลียอยู่ที่เรียวปากหนา หยดน้ำตาใส ค่อยๆหยดลงบนใบหน้าเข้ม และแผงอกแกร่ง ..มีบางอย่างที่ทำให้อึดอัด แม้จะสูดหายใจเข้าเต็มปอดแต่เหมือนกับไม่มีออกซิเจนเข้าไปเลย สมองตอนนี้เหมือนจะเริ่มตัดสวิตซ์ ที่นี้ไม่ใช่ที่ของตน เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกตัว ดวงตาวาวค่อยๆมองสำรวจไปทั่วห้องกว้าง ทุกมุมมีแต่รูปของเขาคนนั้น รอยยิ้มที่คล้ายกัน แต่มันก็แค่คลาย ที่นี้ไม่ใช่ที่ของเขา ...รูปนั้นไม่ใช่รูปของเขา ..ทำไมเพิ่งมาคิดตอนนี้ ??

ยิ้มเยาะให้กับความดื้อรั้นของตัวเองที่สำคัญตัวผิด เด็กหนุ่มค่อยๆสูดหายใจยาวและยันตัวเองออกมาจากแผงอกกว้าง... ไม่มีสักครั้งที่ริมฝีปากหนา ของคนเมาจะเรียกชื่อเขาตรงๆ ...ไม่เคยเลย...สักครั้ง....
.
.
.   

"..ขอโทษนะ..ผมไม่ใช่ ...ไม่ใช่..เขาคนนั้นของลุงหรอก..."
.
.
.


***


.
.
.
"...ป๊ะ...ผมเอง...อีกชั่วโมง...อีกชั่วโมง ป๊ะเจอผมที่สนามบินแล้วกัน ...ผมจะไปเรียนต่อญี่ปุ่นกับอาจรินทร์...ครับ พาส์ปอร์ตอยู่ที่ผมแล้ว ...ผมตัดสินใจแล้วป๊ะ...ไม่หรอกไม่เกี่ยวกับบั๊พ ผมแค่เพิ่งคิดได้ ...เพิ่งคิดได้ว่าตอนนี้ผมไม่สมควรอยู่ที่นี้.."

เด็กหนุ่มบังคับเสียงตนไม่ให้สั่นแล้วกรอกเสียงไปยังปลายสาย วาวตาสีแปลกฉายแววไหวหวั่นระคนน้อยใจก่อนจะเงยหน้าที่คลอไปด้วยหน่วยน้ำตาขึ้น ให้น้ำตาที่เอ่ออยู่บนขอบตาที่ร้อนผ่าวไหลกลับไปยังที่เดิม ...
ใช่...
บั๊พพูดถูก... ผม...ไม่สมควรจะเจอลุงอีก ผม....ไม่สมควรอยู่ที่นี้..

...กระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่เคยคิดจะเอามาไว้ห้องนี้อย่างถาวร ถูกเด็กหนุ่มยกสะพายขึ้นบ่าอีกครั้ง ...ครั้งนี้มันคงต่างออกไป เพราะเขาสะพายมันออกไปเอง ไม่ได้โดนลุงยักษ์ไล่ หรือโยนออกไปเหมือนทุกครั้ง ..

ก้อนอะไรสักอย่างมันเหมือนมาจุกอยู่ที่ลำคอ อาการพะอืดพะอมที่แล่นลิ่วมารวมกัน สุดท้ายพอขึ้นรถแท็กซี่และบอกจุดหมายปลายทางที่สนามบินได้ ร่างโปร่งก็เริ่มต้นร้องไห้อย่างไม่อายใคร ...
.
.
ในสมองที่เคยอัดแน่นไปด้วยคำถามมากมายได้คำตอบให้ตัวเองในที่สุด...

'...แค่คุณภินทร์...ลุง รักแค่คุณภินทร์...มันไม่มีที่ว่างให้เด็กอย่างเขามาแทรกได้หรอก... ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน.. สุดท้าย.. ชื่อที่ลุงเรียกก็เป็นชื่อคุณภินทร์ ไม่ใช่ชื่อของ ไอ้เด็กกะโปโลอย่างเขา คนนี้ ... ลุง...ผมพอแล้วนะ ...ผมจะหยุดแล้ว...ผมจะไม่วิ่งตามลุงอีกแล้ว...จะไม่รัก...จะไม่คิดถึงลุง..อีกแล้ว '


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-02-2013 19:54:16 โดย Zitraphat »

ออฟไลน์ takara

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4145
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +379/-13

ออฟไลน์ RainyMooD

  • กลิ่นของต้นหญ้าในฤดูร้อน สายลมในหมู่เมฆสีขาว ไม่ว่าจะผ่านไปอีกสักกี่ปี ก็เหลือเราอยู่เพียงลำพัง...
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 367
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +208/-3
โอ๊ะ  มีซีซั่น2ด้วย
ไอ้เราก็นึกว่าภินทร์จะแอบกลับมาเกิดเป็นลูกของตรินทร์กะโฆ แล้วค่อยมาหาอะตรอม
เอ๊ะ แต่ชื่อจรินทร์นี่คุ้นๆนะ งั้นแสดงว่าก็ไม่ใกล้ไม่ไกลกันเท่าไหร่อ่ะดิ
o18 o18



สายตาที่ท้าทายกล้องและแฟลต >>>แฟลช
ใบหน้าขี้เล่นเหย่เกด้วยความเจ็บระบม>>>เหย
ยิ้มเยาะให้กับความดื้อรันของตัวเอง>>>รั้น
พาส์ปอร์ตอยู่ที่ผมแล้ว>>>พาสปอร์ต
 

sunshadow

  • บุคคลทั่วไป



     อาฮ่า มีต่อซีซั่น 2 ซะด้วย
     อะตรอมรอจนวัยวุฒิอำนวยให้ชาวบ้านเรียกลุงเลยเรอะ
     แล้วภินทร์ล่ะ หายไปไหน




ออฟไลน์ Zitraphat

  • ความแน่นอนตั้งอยู่บนฐานแห่งความไม่แน่นอน
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1447
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1025/-43
    • https://www.facebook.com/zitraphat.chonlavade
บทที่ 79  ไม่ให้เตรียมใจ 


....
"หมอ...ไปเที่ยวทะเลกันดีกว่า"

นั่นเป็นคำสั่งไม่ใช่คำขอแสดงความคิดเห็น เมื่อปลายเท้าเย็นของคนที่นั่งบนโซฟาสอดเข้าไปในสาบเสื้อของคุณหมอที่นอนดูโทรทัศน์อยู่บนพื้นปลายเท้าสะกิดแผงอกกว้างและลากต่ำลงไปยังจุดกึ่งกลางลำตัว ...
...ก่อนจะขยี้เบาๆ...


***

...

"ไม่ชวน ตรินทร์ งั้นหรือ ภัทร?"

พลขับหันมาถามตุ๊กตาหน้ารถที่ตอนนี้นั่งอมยิ้มพร้อมฮัมเพลงคลอไปกับเครื่องเสียงในรถ ... ที่ดูเป็นตุ๊กตาไปจริงๆเมื่อ คนที่นั่งข้างๆใส่หมวกหูหมีใบใหญ่  ตุ๊กตาไม่ได้ตอบอะไร นอกจากอมยิ้มแล้วหันไปหยิบแก้วชาเขียวที่เพิ่งแวะซื้อมาเจาะใส่หลอดแล้วส่งให้คนขับดื่มเพื่อปิดปาก...

รถคันเล็กขับไปเรื่อยจนเห็นแนวชายหาด...
กระจกรถถูกเปิดออกปล่อยให้สายลมค่อยๆพัดกลิ่นไอทะเลเข้ามา...ลมแรงเสียจนตุ๊กตาต้องจับหมวกใบใหญ่บนหัวไว้แน่น...
.
.
.

"หมอ...ภัทร ชอบชาเขียวมะลิ...ต้องเป็นชาเย็นด้วย ไม่ใส่นมด้วย ..."

"...ร้านประจำก็ต้อง XXX"

คนขับพูดประโยคต่อ...ปล่อยให้คนที่ฟังหัวเราะร่าด้วยความชอบใจ ..

"หมอ ภัทร อยากเลี้ยงหมา...เอาหมาที่วิ่งได้อุ้มได้ กอดได้ "

"บลูเทอเรียไง...บ้าพลังดี"

"เลี้ยงปลาด้วยนะหมอ ...ภัทร อยากเลี้ยงฟิชโช่..."

"กลับไปค่อยไปดูกัน...จะซื้อให้แต่นายต้องล้างตู้ปลานะ"

"หมอ...ภัทร ยังมีหนังสือที่อ่านไม่จบตั้งหลายเรื่อง..."

"ก็ค่อยๆอ่านดิ...ไม่เห็นต้องรีบ"

"หมอ...."

เสียงใสออดอ้อน หยุดลงแค่นั้น มือเย็นจะเอื้อมมาจับมือใหญ่ที่กุมคันเร่ง....

"....หมอ....ภัทร ขอ ตรินทร์นะ.... หมอปล่อยตรินทร์ไปนะ..."

"....ทำ....ไม??"

เสียงใหญ่สะกดคำพูดออกมาแทบจะไม่เป็นประโยค ...เมื่อสำนึกได้ถึงอะไรบ้างอย่างที่ไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึง ....กลิ่นดินโชยฟุ้งเข้ามาในรถ สายฝนห่าใหญ่ตกกระทบหลังคารถจนหน้าปัดน้ำฝน เร่งความเร็ว ในขณะที่มือใหญ่ กำจิกพวงมาลัยรถแน่น...
เมื่อเพิ่งรู้ถึงความผิดปกติ...

"ปกติ...ภัทร เคยแต่สั่งหมอ...แต่ตอนนี้ ภัทร ขอร้องหมอ...ปล่อย ...ตรินทร์ไป..."

".....ถ้าเราบอกว่าไม่ล่ะ??"

"...หมอก็จะไม่ได้เห็น ภัทร อีก..."

"เราไม่ยอมให้ ภัทร ไป...ไม่มีทาง...ภัทรเป็นของเรา ...ไม่ใช่ของอีกาลีนั่น ..ไม่ใช่ของใครทั้งนั้น.."

คนขับยังสะกดอารมณ์ตัวเองไว้ สายตาแข็งกร้าวจดจ้องถนนเบื้องหน้าที่ทัศนวิสัยมัวไปด้วยสายฝน...เสียงฟ้าร้องดังก้องเป็นระยะ ในขณะที่ บรรยากาศข้างนอกเริ่มมืดลง...

"หมอ...."

"...."

"หมอเคยกินกุ้งเผาไหม? ชอบกลิ่นมันไหม?"

"..."

"...ภัทร ลืมไปแล้ว ..เปลือกกุ้ง...มันเป็นโปรตีน หรือเป็นแคลเซียม...? "

"....ภัทรหยุดพูด!!"

"...ต่อให้ตัดหัว..."

"ภัทร!!"

"...ต่อ...ให้โดนตัดหัวก็ไม่ตาย...ตัวประหลาดที่หมอชอบ....ต้องทำยังไงให้ตาย??"

"ภัทรหยุด!!"




'เอี้ยดดดดดดดดดดด!!!'




เสียงล้อรถเสียดบดไปกับถนน เพราะคนขับเหยียบเบรก เข้าไปเต็มแรงจนล้อมันปัดไปกับน้ำฝนที่ฉาบถนนไว้จนลื่น ... รถคันเล็กหยุดการเคลื่อนไหวได้เสียก่อนจะตกลงไปที่เชิงหน้าผา ....ที่จุดน่าหวาดเสียว ...

คนขับร่างใหญ่ หอบหายใจกำพวงมาลัยรถนิ่ง สายฝนยังตกมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา จนลมแรงพัดเข้ามาในรถ สายลมกระโชก หมวกหมีหลุดมือไปไกล ..จนเจ้าของหมวกเปิดประตูรถ เตรียมจะวิ่งไปเก็บ...
.
.
.
อุ้งมือใหญ่ ...คว้าข้อมือเจ้าของหมวกไว้แค่นั้น อารมณ์ร้อนหยุดลงเมื่อ มือใหญ่ของคนขับ เอื้อมมาขยี้หัวทุยๆของเจ้าของหมวกแล้วขยับปากบอกว่าจะไปเก็บให้...
.
.
.
ร่างใหญ่ของคุณหมอวิ่งตามหมวกหมีที่ถูกแรงลมพัดไปติดกิ่งไม้ใหญ่ ห่างจากรถรถไปไกลอยู่ ....จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของคุณหมอก็ดังขึ้น...

แววตาเข้มหันไปหาอีกคนที่นั่งอยู่ในรถ ...เงาลางๆที่เห็นในรถใครคนนั้นยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู ..
คุณหมอเลยหยิบโทรศัพท์ที่ดังอยู่ของตัวเองขึ้นมาทั้งๆที่ฝนตก...
และก็เดาไม่ผิด...ชื่อที่หน้าจอเป็นชื่อของเจ้าของหมวก

"หมอ...ภัทร รักหมอนะ ....รักมากกว่าใครเลย..."

เพียงแค่ได้ยินประโยคนั้น สมองก็สั่งให้สองขาวิ่งกลับไปที่รถ!!

"ต่อให้ตัดหัวก็ไม่ตาย ....ต้องโดนเผาจนไม่เหลือซาก...กลิ่นของเปลือก...มันจะหอมมากไหมหมอ?...หมอ....มันคงไม่เจ็บมากใช่ไหม...ถ้าโดนเผาทั้งเป็น...หมอ....ภัทร กลัว...."







'โครมมมมมมมมมมมมมม!!!'
 












ประโยคคำถามหยุดอยู่แค่นั้น เพราะรถคันเล็กถูกรถขนน้ำมันคันใหญ่ชนอัดเข้ากับเสากั้นริมถนนแล้วครูดลากกับพื้นถนนไปหยุดนิ่งอยู่กับต้นไม้ใหญ่ ...

"รัก...หมอนะ..."

เสียงสุดท้ายถูกส่งมาจากปลายสาย ก่อนที่รถคันเล็กจะเกิดประกายไฟที่ลุกลามไปถึงตัวถังรถขนน้ำมันคันใหญ่ ....เสียงระเบิดดังสนั่น ท่ามกลางสายฝนที่โถมเม็ดลงมา ...เพียงแค่ชั่วพริบตา...รถคันเล็กเหลือเพียงแค่โครงเถ้าถ่าน...
.
.
.
.

'รักหมอนะ...'

ประโยคนั้นมันยังฝังอยู่ในหัว.....ไม่ต่างจากคำว่า 'กลัว....'


***


สายลมระลอกใหญ่ พัดผ่าน ...พัดดอกไม้สีแดงมาตกอยู่ตรงหน้า ของร่างใหญ่ที่หมดแรง ...
..
.
.

กลีบดอกไม้สีแดงฉาด....

.
.
.
.

ดอกชบาสีแดงสด ปลิวละล่องไปกับสายลม...เสียงหัวเราะใสของผู้ชนะเหมือนแว่วมาเย้ยเยาะ...เสียงที่คนเป็นหมอจำได้ดี เสียงของผู้หญิง...ที่ชื่อ พะเตรียง



 







              กลัวความตาย


เธอเคยได้ยินเรื่องราวนี้ไหม  มีคนคนหนึ่ง ที่ไม่เคยรู้ว่าตัวมีหัวใจ

ไม่เคยคิดว่าต้องทำดีสักแค่ไหน  แค่ให้เวลาผ่าน เวียนหมุนไป

        * เรื่องราวที่ฉันเอ่ย เป็นความจริงข้างในที่เก็บไว้

        จนมาได้พบเธอคือหัวใจ โอ้เธอรู้ไหม เธอทำให้ฉัน ไม่อยากตาย

               ** ฉันอยากหายใจ เอาไว้ให้นาน โอ้ฉันกลัวความมืดมัว เธอฉันกลัวฉันไม่อยากหายไป

               ทุกเศษลมหายใจ เก็บเอาไว้เพื่อให้เธอ เธอรู้ไหมเธอทำให้ฉัน กลัวความตาย

ชีวิตที่เกิดมาเพียงแค่หนึ่งครั้ง กลับเหมือนมีพลัง  ลืมความหลังไม่อยากจำให้ฝังใจ

ต่อแต่นี้เธอโปรดจำคำของฉันไว้ ว่าชีวิตที่ฉันเหลืออยู่  ฉันจะขอทำเพื่อเธอ

( * , ** )

( ** )

ชีวิตที่ฉันมีอยู่ โลกนี้ยังมียังมีความหมาย นั่นเพราะมีเธอ ฉันมีเธอ ฉันจึงยังหายใจ

หากฉันไม่มีเธออยู่ ชีวิตจะเป็นเช่นไร เธอรู้ไหมเธอทำให้ฉัน กลัวความตาย

ชีวิตที่ฉันมีอยู่ โลกนี้ยังมียังมีความหมาย นั่นเพราะมีเธอ ฉันมีเธอ ฉันจึงยังหายใจ
 
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 29-12-2012 18:58:37 โดย Zitraphat »

ออฟไลน์ RainyMooD

  • กลิ่นของต้นหญ้าในฤดูร้อน สายลมในหมู่เมฆสีขาว ไม่ว่าจะผ่านไปอีกสักกี่ปี ก็เหลือเราอยู่เพียงลำพัง...
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 367
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +208/-3
เฮ้ย!!!
อย่าว่าแต่หมอเลย เราก็...
  :sad4:
 :o12: :o12:

เมื่อปลายเท้าเย็นของคนที่นั่งบนโซฟาสอดเข้าไปในสาปเสื้อ>>>สาบ
กระจกรถถูกเปิดออกปล่อยให้สายลมค่อยๆพัดกลิ่นไอทะเล>>>อาย
เพราะคนขับเหยียบเบรค>>>เบรก
ที่จุดหน้าหวาดเสียว>>>น่า
ดอกชบาสีแดงสด ปลิวระล่องไปกับสายลม>>>ละล่อง
 

ออฟไลน์ takara

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4145
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +379/-13
เฮ้อ สงสารหมออะ ตอนนี้อะ

ออฟไลน์ Zitraphat

  • ความแน่นอนตั้งอยู่บนฐานแห่งความไม่แน่นอน
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1447
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1025/-43
    • https://www.facebook.com/zitraphat.chonlavade
บทที่ 80  ต้องพูดด้วยเหรอถึงจะรู้...(ว่ากูกลับมา)


"ปิด TV."

เสียงนั่นดังเรียบๆข้ามหัวผม พร้อมกับเสียงการทิ้งสัมภาระดังกระแทกโต๊ะ  ก่อนเจ้าของ จะทิ้งตัวลงบนเตียง...
..
ผมนิ่งไปนานกว่าจะกล้าหันไปมองเท้าที่โผล่พ้นขอบเตียง รองเท้าส้นสูงแบบ รัดข้อ ข้างหนึ่งกลิ้ง เตียงกำลังหลับ พอจะมีสติบ้างผมก็พยายามพยุงตัวยืนขึ้นดูร่างนั้น...
...สภาพที่ผมเห็น...
มันเป็นภาพของผู้หญิงคนหนึ่ง นอนคว่ำตัวตะแคงหน้านิ่งไปกับเตียง แต่หูฟังนั้นยังมีเสียงดังออกมาแผ่วๆจากเครื่องเล่น MP ผมยาวดัดเป็นลอนใหญ่ ผมบางส่วนปรกหน้าผากมน ใบหน้าด้านข้างที่ผมเห็นนั้น แต่งตาเข้มๆด้วยสีดำที่กรีดลงบนขอบตา ไม่ได้สวยอะไรมากมายแต่ผมคิดว่าเฉียดไปทางน่ารักมากกว่าแก้มป่องๆนั้นเหมือนเคยเห็นที่ไหน จมูกเชิดๆนั้นก็ด้วย...

เสื้อสูทสีดำคลุมท่อนบน ไว้มิดชิดในชุดทำงานแต่กระโปรงสั้นลายลูกไม้ ที่ตอนนี้มันรั้งขึ้นมาเกือบจะถึงขาอ่อน...

...อย่างเซ็ก....
เฮ้ย!!ไม่สิ ...ที่ผมคิดผมควรจะถามมากกว่าว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร !? แล้วเข้ามาได้ยังไงในบ้านของผม !?ในห้องของผม!!??
...
ความเงียบไม่ได้ช่วยอะไรเลยนอกจากทำให้เสียงหายใจบนเตียงและเสียงเพลงจาก MP นั้น ดังขึ้น นาน...กว่าเจ้าของร่างนั้นจะรู้สึกและพลิกตัวตื่นขึ้นมาบิดสองสามทีก่อนจะพยุงตัวให้ลุกขึ้นเผชิญหน้ากับผม

..แขนเล็กกางออกกว้าง เหมือนรอให้กอด ผมได้แต่จ้องวงหน้ากลมนั้นดวงตา สีน้ำตาลเข้มจ้องตอบกลับผมด้วยสายตาแปลกๆ เหมือนไม่เข้าใจ กึ่งตัดพ้อกึ่งจะร้องไห้ แต่วงแขนนั้นยังคงกางค้างอยู่อย่างนั้น แล้วริมฝีปากอิ่มที่เม้มเข้าด้วยกัน ก็คลายออกพร้อมเอ่ยประโยคหนึ่งอย่างแผ่วเบา

"ต้องพูดด้วยเหรอ...ถึงจะรู้ว่าเป็นกู.."
 
ผมชาไปหมดทั้งตัว... หัวใจมันเต้นรัวไม่หยุด กับแค่คำพูดประโยคนั้น....

"..."



***


...
ผมนอนกอดร่างเล็กข้างๆที่หอมและนิ่มไปทั้งตัว มือของผมจับมือคนข้างๆยกขึ้นแล้วมองไล่ไปตามเรียวแขนเล็กนั้นจนสุดที่นิ้วเล็กเรียวที่เกาะกุมไว้กับนิ้วผม... มีคำถามมากมายอยู่ในหัวจนไม่รู้ว่าจะเริ่มมันยังไง ตัวผมตอนนี้ถ้าเทียบกับร่างที่กกกอดอยู่เหมือนพี่กับน้องมากกว่า ผมรู้สึกว่าตัวเองตัวใหญ่มากกว่าที่จะกอดคนข้างๆได้ตามใจคิด
ผมกลัวคนตัวเล็กนั้นจะกระดูกหักไปเสียก่อน มือเล็กนั้นขืนดึงมือผมลงให้จับที่เนินอกอูมในห้องมันเงียบมากเงียบ จนผมสัมผัสได้ถึงแรงเต้นของหัวใจข้างๆ ที่รัวและแรงไม่แพ้ของผมเอง....

"กูเป็นอย่างนี้เกลียดกูหรือเปล่า กูทำใจตั้งนานกว่าจะกล้ากลับมาบ้าน กูกลัวมึงมองกูเป็นคนอื่น แล้วทิ้งกูไว้คนเดียว แต่กูก็พยายามคิดในแง่ดีนะว่าบางทีถ้ามึงมีใครเข้ามาในชีวิตมึงอาจลืมกูแล้ว...แต่ความรู้สึกกูมันกลับดึงกูกลับมา กูว่ามึงน่าจะเหมือนหมา... หมาที่เจ้าของหายไปนานถึง มึงจะตัวใหญ่ขึ้นไม่ใช่ลูกหมาเหมือนเดิม ถึงกูจะเปลี่ยนไปแค่ไหน แต่กูก็หวังว่าหมาอย่างมึงต้องจำกูได้ หรือถ้าโชคร้ายมึงเสือกมีเจ้าของใหม่กูว่ามึง ก็ต้องไม่ลืมเจ้าของเก่าอย่างกูไม่ลืม ว่ามีแค่กูที่เป็นนายมึง...ไม่ใช่คนอื่น ถึงจะคิดอย่างนั้น แต่กูก็กลัวนะ กลัวว่ากูจะคิดผิด..."
 
"หัดพูดเป็นประโยคตั้งแต่เมื่อไหร่ ตรินทร์?"

ผมกระซิบถามข้างๆซอกคอ ร่างเล็กพร้อมกอดร่างนั้นให้แน่นแนบกับตัวขึ้นอีก
 
"ถ้ากูไม่พูดมึงจะเข้าใจไหม กูหายไปนานแล้วกลับมาหามึงในสภาพนี้ถ้ากูไม่พูดมึงจะรู้ไหม
ว่าเป็นกู? กูขี้เกียจให้มึงถาม"

"มีอะไรหลายอย่างเกิดตอนนายไม่อยู่ เราเองก็ขี้เกียจรอให้นายถามเหมือนกัน"

จบประโยคความเงียบก็เข้ามาแทน จนร่างข้างๆปลดวงแขนผมออกแล้วพลิกตัวขึ้นคร่อมทับพร้อมทาบริมฝีปากอิ่มนั้นลงมาที่ซอกคอผม แล้วไล่เลียลิ้นเรื่อยไปจนถึงติ่งหู ไม่ต้องถามอะไรมากคนเดียวที่ทำแบบนี้กับผมได้...

'ษิตรินทร์...'

ผมกอดร่างเล็กนั้นไว้แล้วได้แต่ร้องไห้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่ความรู้สึกอย่างนี้เกิดขึ้นผมได้มันกลับมาแล้ว ได้มันกลับมาจากคนคนนั้น ได้มันกลับมาจากพระแพง ได้มันกลับมาจากชั่วเสี้ยวที่คิดว่ามันจะหายไปตลอดกาล...

ข่าวที่ลงหนังสือพิมพ์เมื่อ สองเดือนก่อน ทำเอาผมเข้าโรงพยาบาล...และกว่าจะทำใจกับข่าวนั้นได้ก็ผ่านมาเกือบอีกเดือน ...

..คุณเคยเห็นน้ำพุกลางทะเลทรายไหม?? นั้นล่ะที่จะอธิบายความรู้สึกของผมในตอนนี้ ...

"นายอยู่ที่นี้กับเราจริงๆใช่ไหม?...เราไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?...ที่เรากอดคือนายจริงๆใช่ไหม? ตรินทร์ ...อย่าหายไปจากเราอีกนะ เรากลัวนายหายไปจากชีวิตเราอีก เรากลัวที่จะต้องอยู่ห้องนี้คนเดียวอีก.... ตรินทร์... นี่เป็นนายจริงๆนะ นายจะไม่ทิ้งเราไปไหนอีกนะ..."

..ประโยคทั้งหมดถูกหยุดไว้ด้วยริมฝีปากอิ่มที่ไล้เลียน้ำตาผม แล้วลดลงทาบที่ริมฝีปากอีกครั้งที่จูบนั้นอ่อนหวานและเร่าร้อนพอๆกัน มือผมถูกรั้งขึงไว้ด้วยแขนเล็กๆนั่น แค่สะบัดก็หลุด แต่ผมเองไม่มีแรงใดจะขัดขืนแขนเล็กคู่นั้น แค่รู้ว่าเป็น ษิตรินทร์ ผมก็ไม่เคยที่จะขัดขืนอะไร ความรู้สึกของ จูบที่ผมไม่คิดว่าจะมีใครเรียกกลับมาได้ เกิดกับผมอีกครั้งนานกว่าผมจะปล่อยให้ริมฝีปากนั้นถอนออกอยากลิ้มรสริมฝีปากนั้นอีกอยากกอดอยากจูบอยากทำมากกว่าที่เคยทำ ผมพลิกตัวขึ้นคร่อมทับร่างเล็กนั้น แทนแล้วไล่จูบตั้งแต่หน้าผากเรื่อยไปถึงเนินอกกลิ่นหอมที่คุ้นเคย น้ำหอมกลิ่นแปลกที่ตรินทร์เคยใช้น้ำหอมที่ผมเป็นคนสอนให้มันผสม...

กลิ่นที่ทำให้รู้ว่าเป็นมันจริงๆ ตรินทร์นิ่มไปทั้งตัว หวานไปทั้งตัวตอนผมซุกใบหน้าเข้ากับเนินอกอิ่มคู่นั้น เสียงครางนั้นดังขึ้นเบาๆ ตอนผมปลดบรา นั้นออกแล้วเม้มเลียเนินอกมือไม้มันไม่อยู่สุขเลยเพราไม่ว่าจะสัมผัสไปทางไหนมันก็เนียนลื่นมือไปหมด กระโปรงสั้นนั้นถูกผมปลดออกไปกองอยู่ตรงปลายเท้า มือคู่ใหญ่ของผม จับไล่วนคลึงไปตามอกอิ่มเต็มไม้เต็มมือชะมัดทั้งนิ่มและเนียน ในหัวตอนนี้มันว่างไปหมดคิดเพียงแค่อยากจูบ อยากจับ อยากเลีย อยากชิมร่างที่อยู่ใต้วงแขนนี้ อยากทำทุกๆอย่าง อยากได้มากกว่านี้...

"เนียนได้โล่ เลยนะมึง...ร้องไห้แล้วจะจับกูกดเนี้ยนะ หยุดเลยไอ้โฆ"

ไม่พูดเปล่ามือเล็กนั้นดึงหน้าผมให้ขึ้นมาจากช่วงกลางลำตัวแล้วตบแก้มผมเบาๆ เหมือนเรียกสติ ผมที่ตอนนี้เตลิดไปไหนต่อไหนแล้ว

มือคู่นั้นกดหน้าผมลงกับอกอิ่มแล้วลูบหัวผมเบาๆซ้ำๆเหมือนปลอบ ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงผมจะหยุดแต่ลูกชายผมไม่ได้หยุดด้วยเลยมันร่าเริงขึ้นมาซะอย่างนั้นเพียงแค่รู้ว่าคนที่ผมกอดคือ ตรินทร์ ...

"มึงเข้าใจอะไรบ้างไหมเนี้ย...กูมาในสภาพนี้มึงคิดว่ากูเป็นกระเทยแปลงเพศหรือไง โฆ...ตอนนี้กูเป็นผู้หญิง... เป็นผู้หญิงจริงๆ.. เป็นผู้หญิงที่ถ้ามึงทำอะไรมากไปกว่านี้... กูกับมึงได้เป็นพ่อแม่คนแน่ "

"งั้นคุณชายตรินทร์ก็เตรียมตัวเป็นแม่คนได้เลย...ส่วนเรื่องแต่งไว้ที่หลัง ยังไงเราก็แต่งกับนายอยู่แล้ว"

ผมพูดทั้งๆที่เลียลิ้นลงไปที่ช่วงอกของมันเลียหนักๆซ้ำๆอยู่อย่างนั้นจนเนื้อขาวนั้นเป็นรอยแดงจางๆ อยากกินมันเข้าไปทั้งตัวด้วยซ้ำถ้าทำได้... มันจะได้อยู่กับผมตลอด จะได้ไม่ทิ้งผมไปอีก ชั่วโมงนี้ผมแยกไม่ออกแล้วระหว่างความกระสันอยากตามประสาผู้ชายหรือความอยากครอบครองเพื่อไม่ให้มันหายไปจากชีวิต
..ผมขืนมือเล็กคู่นั้นแล้วไล้เลียลึกจากอกลงไปถึงช่วงขอบบ๊อกเซอร์?! แต่ชั่วโมงนั้นผมไม่ได้คิดอะไรแล้วผมลากลิ้นชื้นๆ สากๆของผมลงไปที่เนินอูมแล้วฝังลิ้นลงไปที่รอยแยกที่เปียกลื่นนั้น กลิ่นหวานหอมแปลกๆติดจมูก แต่ยิ่งเร่งความกระสันอยากให้ทวีคูณ ตรินทร์ ตอนนี้ครางแทบไม่เป็นภาษา ผมช้อนสะโพกอวบนั้นขึ้นมาแล้วกดหน้าตัวเองให้จมลงไปดูดเลียรอยแยกนั้นให้ถนัดขึ้น แต่ทุกอย่างก็หยุดลง สติของผมกลับมาหลังจาก มือเล็กคู่นั้นดึงหน้าผมขึ้นมา แล้วตบฉาดใหญ่เข้าที่แก้มข้างซ้าย ผมเงยหน้ามอง มันที่หอบหายใจถี่ หัวใจเต้นแรงจนได้ยิน หน้ามันตอนนี้บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงจนน้ำตามันเอ่อพรากลงมา แล้วร้องไห้โฮจนผมตกใจ

"กู...ก็อยากทำกับมึงนะ...แต่คนที่ท้องเป็นกูนะ...ไม่ใช่มึง... เหี้ย...มึงเข้าใจกูบ้างไหมเนี้ย...ไอ้โฆ...ไอ้ควาย...ถ้าเป็นอะไรไปมึงท้องเองรึไง...กูทำใจไม่ได้นะ...ถ้าจะท้องตอนนี้...ไอ้ควายโฆ!!"

ผมแทบหัวเราะกับความคิดรวมไปถึงสีหน้าของตรินทร์ในตอนนี้  ถึงจะยอมรับว่าตัวเองอยากได้ตรินทร์มากจนขนาดคิดจะจับกด แต่ก็ไม่ได้คิดเกินเลยไปขนาดนั้น.. นี่ตรินทร์ของผมคิดไปถึงตอนท้องเลยหรอว่ะ?

แต่ยังไงมันก็คือความจริงถ้าผมบังเอิญทำอะไรมากไปกว่านี้ .....เอาไงดีว่ะ?? ผมมองหน้าตรินทร์แล้วรวบตัวนิ่มๆเข้ามากอด...แน่นและนานจน ลูกชายผมยอมหลับลงไปอีกครั้ง ตอนนี้ตรินทร์หยุดร้องแล้ว แต่ยังสะอึกสั่นๆอยู่บ้างถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้ผมเดาได้ว่า คงไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น นอกจากผมแล้วตรินทร์ไม่เคยอ่อนแอให้ใครเห็น...

"งั้นถ้าเราเรียนจบแล้วแต่งกับเรานะ...เราจะเลี้ยงตรินทร์เอง"

ผมบอกตรินทร์ทั้งๆที่ยังกอดกันแน่น

 "สรุปตอนนี้กูต้องเลี้ยงมึงใช่ไหม...?"

"เลี้ยงเรา ? ทำไม?"

"มึงจะฟัดกู มึงไม่ดูสภาพกูเลยหรอ? ตอนนี้กูอายุ 29 แล้ว ทำงานแล้วถึงเงินจะไม่ดีเท่าที่ป๋าเคยจ่ายให้ทุกเดือนก็เหอะ แต่กูก็แก่กว่ามึงมีงานทำแล้วด้วย กูต้องเลี้ยงหมีควายอย่างมึงดิ "

"จะส่งเสียหมีควายอย่างเราเรียนด้วยหรือเปล่าล่ะ...เราจะได้เตรียมตัวผลาญเงินตรินทร์ถูก"

"เหี้ยแล้วไง ไหนบอกถ้าแต่งจะเลี้ยงกู..."

"ตรินทร์อยากเคี้ยวหญ้าอ่อนอะดิ.. ได้แต่งกับโคแก่อย่างตรินทร์...อืมส์.. ตอนนี้เรา 20 กว่าๆตรินทร์คิดจะเคี้ยวหญ้าอ่อนอย่างเราเหรอ? ไม่เอาดีกว่าเราว่าเราน่าจะไปหาโคอ่อนๆดีกว่าอ่ะ? ยังไงโคอ่อนมันคงไม่ใช้บ๊อกเซอร์ให้เราหมดอารมณ์"

"หมด'รมณ์เหี้ยไรเห็นนายเลียเอาเลียเอา...ถ้ามึงจะไปก็ไม่ต้องมากอดกู กูแก่แล้วมึงไม่รักใช่ไหม?"

จากน้ำตานองหน้าตอนนี้กลายเป็นต่อล้อต่อเถียงกันซะงั้น

ผมได้แต่ดึงตรินทร์เข้ามากอดถึงตรินทร์จะเป็นยังไงผมก็รักของผม แล้วยิ่งตรินทร์น่ารักขนาดนี้ถึงจะอายุ 29 แต่ตรินทร์ก็หวานไปทั้งตัว... ผมจะกลัวก็แต่จะมีหมามาคาบตรินทร์ไปอีก ตรินทร์มีการมีงานทำไม่ได้มีสังคมแคบๆที่อยู่แต่กับผม
ที่ผมกลัวตอนนี้คือ ..ตรินทร์จะเลือกผมอีกหรือเปล่า?

..คิดแล้วอยากจับกดให้แมร่งท้องจริงๆ ตรินทร์ จะได้ไม่ต้องมีใครอีก อยู่บ้านเลี้ยงลูกให้ผมอย่างเดียว ...ผมได้แต่คิดในใจลองดูจากสภาพนี้มันคงไม่ยอมท้องตอนนี้แน่เอาไว้ให้เรียนจบก่อนพอมีการมีงานดีๆที่สามารถเลี้ยงมันได้จริงๆ ผมจะแต่งกับตรินทร์ จะมีลูกกับตรินทร์ จะจับกดวันละสามเวลาเลย...

ส่วนตอนนี้ ถ้ายังไม่พร้อมจะมีลูก..ผมจะซื้อถุงเองขืนให้ผมกอดตรินทร์อย่างเดียวผมบ้าตายแน่...

แผนการณ์ที่วางไว้ผมร่างมันไว้หมดแล้ว ..ได้แต่คิดในใจไม่กล้าพูดกับตรินทร์...

"นี้ ไม่ถามชื่อใหม่กูตอนนี้หรอ? กูชื่อ .....อื้ออออออออออออ!!!"

ผมไม่ได้รอให้ตินทร์พูดจบ... แต่เลือกที่จะปิดปากอิ่มด้วยปากผม และกอดตรินทร์มันไปพร้อมๆกัน...

"เราไม่อยากรู้หรอกว่าตอนนี้ตรินทร์จะชื่ออะไร... เพราะยังไงตรินทร์ก็คือ ษิตรินทร์ ของเรา ส่วนนามสกุล...ยังไง ตรินทร์ก็ต้องกลับมาใช้นามสกุลเดิม นามสกุลของเรา เพราะตรินทร์ต้องแต่งกับโฆไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกก็ตาม ตรินทร์ก็ต้องแต่งกับโฆ.."


***



... 
[10 เดือนหลังจากนั้น...]





"หายใจยาวๆสิตรินทร์!!!"

"ไอ้สัด!! พูดง่ายดิ!!! มึงมาท้องแล้วคลอดเองไหมล่ะ!!! กูบอกแล้วว่าให้ใส่ถุง ไอ้เหี้ยโฆ!!! แม่งหลอกกูว่าปล่อยนอก ปล่อยนอกบ้านแม่งมึงดิ เวลาหมอซาวด์ถึงได้ลูกแฝด!!!"

"ก็แต่งแล้วเราอยากมีลูกเลย...ลูกคนเดียวกลัวลูกเหงา..อย่าโกรธน่าเก็บแรงไว้คลอดดีกว่า..นะที่รักนะ.. "

"ที่รักบ้านมึงดิ!!...ไอ้ควายบ้า!!!! อย่าให้กูออกจากโรงพยาบาลได้นะมึง ไอ้ควายชั่ว!!!"

"...ชั่วแล้วรักไหมละคุณแม่ตรินทร์ ?"

"..อะ...ไอ้.. >////<  ควายชั่ว...."

.
.
.
.
.


[ หนึ่งแลก สอง .....จากจุดจบสู่จุดเริ่มต้น .... การจากลาที่แสนทรมาน สู่การหวนคืนที่แสนหวาน...และครั้งนี้จะไม่มีการยอมรับชะตากรรม ... ] 


 .END. #1 >29 G.Become 21 Boy.ถ้ากล้ารักจะจัดให้!
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 30-12-2012 12:16:39 โดย Zitraphat »

ออฟไลน์ takara

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4145
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +379/-13
โอ๊ะโอ จบแล้วหราเนี้ย กลายเป็นว่าเหลือตรินทร์ แล้วยังได้ลูกแฝดอีก

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ RainyMooD

  • กลิ่นของต้นหญ้าในฤดูร้อน สายลมในหมู่เมฆสีขาว ไม่ว่าจะผ่านไปอีกสักกี่ปี ก็เหลือเราอยู่เพียงลำพัง...
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 367
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +208/-3
อารมณ์ตอนนี้กะตอนที่แล้วตัดกันชึ้บชับ :a5:
โอววว ตรินทร์ลุคส์ใหม่ ไฉไลกว่าเดิม  คริคริ
แอบซึมซับมาจากเจ๊ภัทรเหรอตรินทร์ บ่นยาวซะเป็นขบวนรถไฟเลย
ของเขาดีจริงนะบัฟนะ ดีและจะได้แบ่งให้ คุณลุงออพติมัส ไพร์มหนึ่ง คุณลุงหมอหมิงอีกหนึ่ง
ว่าแต่ได้แฝดชายใช่มั้ยตัว  :laugh:


:mc4: :mc4:  จบแล้วเฟ้ยย  กร๊ากกกกก    ยินดีด้วยนะจร๊าาาาา :mc4: :mc4: 
พร้อมกับเสียงการทิ้งสัมพาระดังกระแทกโต๊ะ>>>สัมภาระ
รองเท้าส้นสูงแบบ รัดข้อ ข้างหนื่งกลิ้ง>>>หนึ่ง
จนร่างข้างๆปลดวงแขนผมออกแล้วพลิกตัวขึ้นค่อมทับ>>>คร่อม
นั้นล่ะที่จะอธิบายความรุ้สึกของผมในตอนนี้>>>รู้
ที่เราอดคือนายจริงๆใช่ไหม? ตรินทร์>>>กอด
จูบนั้นอ่อนหวานและเร้าร้อนพอๆกัน>>>เร่า
ผมพลิกตัวขึ้นค่อมทับร่างเล็กนั้น>>>คร่อม
ผมขืนมือเล็กคู่นั้นแล้วไล้เลียลึกจากอกลงไปถึงช่วงขอบบ็อกเซอร์?!>>>บ๊อก
แล้วฝังลิ้นลงไปที่รอยแยกที่เปียกลืนนั้น>>>ลื่น
มึงจะฟัดกู มึรึงไม่ดูสภาพกูเลยหรอ?
ยังไงโคอ่อนมันคงไม่ใช่บ็อกเซอร์ให้เราหมดอารมณ์
ยังไง ตรินทร์ก็ต้องกลับมาใช่นามสกุลเดิม>>>ใช้
เวลาหมอซาวส์ถึงได้ลูกแฝด>>>ซาวด์

ออฟไลน์ $VAN$

  • Moderator
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1738
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +307/-6
หมอกับภัทร(พลำ) เศร้าจังคู่นี้
แล้วพลำตายจริงเหรอ ร่างก็ไหม้หมด
แล้วตรินทร์มีร่างใหม่ไปหาโฆเหรอ?
แล้วพะเตรียงจะได้อะไร??

โฆ-ตรินทร์ อ๊ายยยยย คู่นี้น่ารักมั่กๆ  :impress2:
ในที่สุดก็มีฉากหวานๆซะที :laugh:
ฮาตรินทร์ ท้องลูก(ควาย)แฝดซะด้วย เอิ๊กๆ
เห็นด้วยกับคุณ RainyMooD ภินทร์กับพลำมาเกิดใหม่ แบ่งให้อะตรอมกับหมอพอดีเล้ย^^

ซีซั่นสอง
เด็ก 17 นี่ใช่ลูกโฆ-ตรินทร์ป่ะ มาชอบลุงอะตรอม หุๆ
สงสัยยัยพระแพง (39?) จะมาตามราวีเด็กแฝดอีกป่ะเนี่ยะ

บวกๆจ้า^^

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 30-12-2012 13:29:38 โดย $VAN$ »

ออฟไลน์ kakaris

  • หากชีวิตเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เราสามารถให้ผู้เป็นที่รักยิ่งนั้นได้ แล้วเราจะไม่มอบให้เ
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 149
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-0
อยากกระทืบไลท์แรงๆอ่ะ

555



sunshadow

  • บุคคลทั่วไป



     อ่าเหอๆๆๆ หายไปซะนาน โผล่มาก็จบซะแล้วสิ
     แต่หลังๆนี่ตรินทร์กะโฆพูดมากจัง
     พอตรินทร์กลับมาร่างนี้ ไม่มีการถามไถ่ ตั้งหน้าตั้งตารังแกกันไม่บันยะบันยังเลยนะโฆ
     ถ้าพี่หมอรู้ว่าร่างที่อุตส่าห์ดูแลมาตั้งนานมาโดนอย่างนี้จะเป็นไงเนี่ย
     แล้วภัทรกะภินทร์ล่ะ โดนพะเตรียงพาไปไหนแล้ว T T


     ปล. ใส่กระโปรงลูกไม้กะบ๊อกเซอร์นี่มัน. . . เฮ้อ. . . . .




ออฟไลน์ Zitraphat

  • ความแน่นอนตั้งอยู่บนฐานแห่งความไม่แน่นอน
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1447
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1025/-43
    • https://www.facebook.com/zitraphat.chonlavade
จบแล้ว สำหรับ >29 G.Become 21 Boy.ถ้ากล้ารักจะจัดให้!

ความรู้สึกเดียวกับ เจ้ภัทร[พลำ] ว่าไม่ควรยื้อให้นานกว่านี้ บางทีถ้าเนื้อมันเน่ามันก็ต้องตัดสินใจตัด ดีกว่ามายื้อเวลาให้ทุกอย่างยิ่งเลวร้าย เจ้ภัทรในร่างของตรินทร์นับวันยิ่งย่ำแย่ เพราะการลอกคราบมันควบคุมไม่ได้ สัญชาติญาณของตะบองพลำมันตาม วิญญาณเจ้แกไม่ได้ตามร่างนั้นๆ ตรินทร์ในร่างเจ้เลยไม่มีข้อผูกพันกับตะบองพลำ ถ้าพูดตามตรง เจ้ภัทร แกคงกลัวสักวัน เจ้แกจะกินหมอเข้าไป เพราะควบคุมตัวเองไม่ได้ เลยตัดสินใจจบแบบนี้ ให้โดนเผาไปทั้งร่างดีกว่า เหลือเปลือกหรือร่างกายของตะบองพลำบางส่วนไว้เพื่อตอกย้ำว่าตัวเองเป็นอะไร  ส่วนภินทร์ รายนั้นใจอ่อนเกินไป นั้นก็เมีย[พระแพง]นี้[อะตรอม]ก็รัก.... ทำอะไรไม่ได้กับความสัมพันธ์แบบนี้ ซ้ำยังยอมเมียอีกต่างหาก คงไม่ผิดอะไรที่สุดท้าย ภินทร์จะเลือกคนที่อ่อนแอกว่าอย่างพระแพง ...แต่ก็แค่นั้น เลือกพระแพงแล้วไง สุดท้ายที่พระแพงได้ไปก็แค่ร่างกาย ...
.
.
.
เพราะรักทำให้ได้ทุกอย่าง ...
.
.
.

เพราะรัก ...เราถึงบอกให้ 'รอ' .... มีชีวิตอยู่เพื่อรอการกลับมา



สวัสดีปีใหม่เน้อออออออออออออ :L2: :L2: :L2: :L2:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 30-12-2012 16:25:00 โดย Zitraphat »

sunshadow

  • บุคคลทั่วไป



      ร่างเจ๊พลำก็ตัดสินใจเผาไปแล้ว เรื่องราวที่อย่างก็ตัดสินใจทำให้จบที่ต้นเหตุแล้ว
      งี้ภัทรเกิดใหม่คราวหน้าก็ไม่ได้เจอเจ๊พลำแล้วรึเปล่านะ

      สวัสดีปีใหม่งับ

     


ออฟไลน์ RainyMooD

  • กลิ่นของต้นหญ้าในฤดูร้อน สายลมในหมู่เมฆสีขาว ไม่ว่าจะผ่านไปอีกสักกี่ปี ก็เหลือเราอยู่เพียงลำพัง...
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 367
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +208/-3
เจ็บ แต่จบ...
รอเวลา เพื่อพบกันใหม่
ไม่ใช่ "เงา" ซ้อนซ่อนใคร
แต่เป็นอีกครึ่ง ของดวงใจ ตลอดกาล...



สวัสดีปีใหม่ทุกคนจ้าาาาาาา  :mc2:


ออฟไลน์ Chichi Yuki

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1584
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-3
อ่านช่วงแรกๆ ก็ออกอาการงงที่ ภัทรบอกตรินทร์ที่ทะเลน้ำตาว่าอยากได้ตรินทร์เป็นแม่ และที่ภินทร์บอกกับโฆษิตว่าอยากได้โฆเป็นพ่อ ตอนนี้ก็เข้าใจแจ่มแจ้งแล้วค่ะ เข้าใจตั้งแต่สปอยช่วงที่สองแล้ว

และยิ่งแจ่มแจ้งมากที่สุดก็เห็นเป็นจะได้ลูกแฝดเนี่ยแหละ แต่มันต่างกันมากนะ 17 กับ 39 เนี่ย โหกินหญ้าอ่อนชัดๆ เลยนะอะตรอมงานนี้

สปอยมาก็อย่าลืมเฉลยให้หน่อยนะคะว่าทำไมพะเตรียงถึงยอมปล่อยให้ภังคียะไปเกิดใหม่ทั้งๆ ที่คุณเธอก็ได้วิญญาณขององค์ภังคียะไปแล้ว (แม้จะไม่ได้หัวใจขององค์ก็เถอะ) ไหนบอกว่าคนเขียนไม่นิยมให้หญิงร้าย แล้วนี่มันอะไร หัวเราะเยาะตอนภัทรของหมอตายเนี่ย รับไม่ได้จริงๆ ก็รู้อยู่หรอกว่ารักมากอยากได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นขององค์ภังคียะทั้งร่างกายและวิญญาณหากแต่ก็ไม่ได้หัวใจ

เริ่มร้องตอนที่อะตรอมทิ้งหัวโขนและร้องหนักก็ตอนเพลงกลัวความตายเนี่ยแหละ มันเข้ากับภัทรของหมอมาก

ยังไงก็ขอขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ รอภาคสอง (^____^)v (ขออย่าซดมาม่าซักคู่เลยนะคะ)

ออฟไลน์ entirom

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1010
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-2
[ หนึ่งแลก สอง .....จากจุดจบสู่จุดเริ่มต้น .... การจากลาที่แสนทรมาน สู่การหวนคืนที่แสนหวาน...และครั้งนี้จะไม่มีการยอมรับชะตากรรม ... ]

แล้วหมอจะยุอย่างไรเนี้ย  เจ้พลำใจร้ายมาก บอกลาอย่างกระชั้นชิด

ออฟไลน์ wiwari

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 420
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +93/-1
ชอบสุดๆอะ  :L1: :L1: นั่งอ่านมา 2 วัน จนจบ อ่านจริงจังพอๆกับอ่านหนังสือสอบเลย 5555  :laugh:
หนึ่งแลกสอง อย่างน้อยก็มีคนที่จบอย่างมีความสุขอะนะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ tamako

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1198
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +65/-6
จบแล้วเหรอ  ลูกแฝดซะด้วยสิ
แฝดใครกับใครหว่า  แล้วมาเกิดใหม่แบบนี้จะตามมาอาฆาตกันไหมเนี่ย

breath

  • บุคคลทั่วไป
ฮืออออออออ
ภัทรไปงี้แล้วหมอละ TT
ใจร้ายยยย แล้วพี่หมอฉันล๊าาาาาาาาาาาาาาา TT////////////////////////TT

ออฟไลน์ Asuke

  • แค่อยากบอกว่า ตอนนี้ผมไร้คู่
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 177
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-2
รวดเดียวจบ ....น้ำต่จะไหล ฮือๆๆ

ออฟไลน์ Chichi Yuki

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1584
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-3
จะฮาก็ก็ฮาจะเศร้าก็เศร้า

สรุปเลยร้องไห้อย่างเดียว T^T

ออฟไลน์ infinitez123

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 87
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-2
ตามมาอ่านจบแล้ว เย้ๆ สนุกมากเลย รอที่จะได้พบกันใหม่อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อ ภาค 2
แ่ต่กว่าจะได้อ่านคงอีกนาน อ่านเรื่องกาลไปก่อน เรื่องโซลเมททำใจอ่านไม่ได้
ปล.คิงส์จะมีคู่ป่ะอ่ะ ชอบ พี่รามก็ด้วย 555 (ชอบพระรองตลอดเลยตรู TT)

pudson

  • บุคคลทั่วไป
:z10: :m20: :m15: :monkeysad: :katai1:  :sad4:  :ling1::hao5: o13
จบแล้ววววว  เป็นเรื่องที่หนักอีกเรื่องหนึ่ง แต่สนุกมากๆ
อดคิดไม่ได้ว่าทุกอย่าเริ่มจากรักของนางกาลี รักของนางเป็นรักที่เห็นแก่ตัว อยากได้มาครอบครอง
นางได้โอกาสนั้นแล้วตั้งแต่ในอดีต แต่เป็นนางเองที่ทำลายความรักนั้นด้วยตนนางเอง
จะตามไขว่คว้ารักนั้นคืนมาก็สายไปเสียแล้ว แต่ยังคงโลภอยากได้กลับมาครอบครอง
แม้จะทำให้ทุกฝ่ายต้องเจ็บปวดก็ตาม อย่างกรณีของตรินทร์ นางก็เลือกที่จะทิ้งรักนั้นทันทีที่เจอภินทร์
ทำให้คิดว่านางไม่สมควรได้รับความรักจากใครเลย สมแล้วที่นางยังต้องเจ็บปวดอย่างนี้ต่อไป

ตอนจบ ถึง ตรินทร์กับโฆจะได้อยู่ด้วยกันแต่ก็ต้องแลกมาด้วยการเสียสละของภัทรกับภินทร์ เฮ้อ ยังไงเรื่องมันก็เศร้า

ยังแอบสงสัย ถ้าไม่ใช่มหินทรา ที่ล่อลวงให้นางพะเตรียงฆ่าและสร้างมลทินให้องค์ภังคียะด้วยไข่พลำก่อนที่จะสลายไป
แล้วใครกันล่ะทีเป็นคนล่อลวงนาง ส่งผลให้กลายเป็นโศกนาฏกรรมความรักเช่นนี้ หรือมหินทราจะมีร่างแฝง (พลำอีกตน)
 โอ๊ย....คิดไปได้ไม่ไหวๆ คนเขียนช่วยเฉลยได้ไหมคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:

ออฟไลน์ iammoonoi

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 269
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +43/-0
สนุกมากค่า สนุกมากๆ

คนเขียนวางโครงเรื่องได้ซับซ้อนแต่ไม่ทำให้งงเลย น่าติดตาม และสนุกมากๆ

ภาษาที่ใช้ก็ดีมากๆ ไม่สะดุด โดยเฉพาะ ฉาก NC ขอบอกว่าเฉพาะตัวและเซ็กซี่มากๆ เลย

นับถือ นับถือคะ

อ่านอยู่ วันวันครึ่งไม่ทำอะไรเลย เกือบจะจนจบแล้ว สุดยอดจริงๆ ค่ะ

อดไม่ไหวขอชมก่อน..แล้วค่อยไปอ่านต่อจนจบ

ไม่ทันได้กดเป็ด เพราะอ่านจนเพลิน

+800 เป็ดเลยจ้า...ขอเป็นแฟนคลับคนเขียนเลยแล้วกัน จะค่อยๆ ตามอ่านทุกผลงานนะจ๊ะ

ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ผลิตผลงานสนุกๆ แบบนี้มาอีกเรื่อยๆ น้า

ออฟไลน์ iammoonoi

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 269
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +43/-0
ฝากคำถามหน่อยค่า

คาใจ ถ้าคนเขียนกลับมาเห็น

คือ..มีเล่าไว้หรือเปล่า ว่าทำไม ตรินทร์ถึงละเมอฆ่าตัวตาย..เหมือนเห็นแว๊บๆ แต่ตามหาไม่เจอ..

หรือใบ้หน่อยได้มะคะ

ขอบคุณค่า

ออฟไลน์ Zitraphat

  • ความแน่นอนตั้งอยู่บนฐานแห่งความไม่แน่นอน
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1447
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1025/-43
    • https://www.facebook.com/zitraphat.chonlavade
ฝากคำถามหน่อยค่า คาใจ ถ้าคนเขียนกลับมาเห็น คือ..มีเล่าไว้หรือเปล่า ว่าทำไม ตรินทร์ถึงละเมอฆ่าตัวตาย..เหมือนเห็นแว๊บๆ แต่ตามหาไม่เจอ.. หรือใบ้หน่อยได้มะคะ  ขอบคุณค่า

V
V
V

ร่างของตรินทร์ บรรจุทุกความทรงจำของ ภังคียะ เอาไว้ และในความฝันที่เด่นชัดที่สุดในความทรงจำ สิ่งที่ตรินทร์เห็นมาตลอด คือสิ่งเดียวกันกับที่ภินทร์เห็น

ความทรงจำที่พี่ชายข่มขืนตัวเอง และ ภาพของบิดาที่ถูกบั่นศีรษะ และตอกแขวนบนผนัง นั่นทำให้ ภังคียะหาหนทางหลีกหนี และหนทางเดียวที่คิดได้ในตอนนั้นคือ ความตาย

ความรู้สึกทั้งหมดของภังคียะ ตกมาที่ ตรินทร์ และ ภินทร์ คือคนที่รับช่วงต่อ

ออฟไลน์ iammoonoi

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 269
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +43/-0
อ๊า..ขอบคุณคนเขียนมากค่า :pig4: :pig4:

จบแล้วอย่างสมบูรณ์..สนุกสนานมากมายค่า ขอบคุณที่ทำให้สนุก สุข ขนาดนี้ :3123: :กอด1::L2:

ชอบเรื่องของหมอ กับ ภัทร(พลำ) มากที่สุดค่า...คนอ่านแอบซาดิสต์ ชอบรักหน่วงๆ 5555+

แต่เอาจริง ชอบ เรื่องที่คนเขียนแต่งทุกเรื่องคะ...หวังว่าจะมีเวลาว่างตะลุยอ่านแบบนี้อีก..

คนเขียนสู้ๆ น้า รอชมผลงานอื่นๆ ค่า  :mew1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด