ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชมกรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ทุกสิ่งทุกอย่างในเรื่องนี้ ไม่มีสิ่งใดเป็นความจริงแม้แต่เรื่องเดียว
Shining
ตอนที่ 1ศรัยเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในวัยทำงาน ถึงจะยังอยู่บ้านกับพ่อและแม่ แต่ก็มีที่พักสำรองคือคอนโดฯ กรีนเฮ้าส์ เพราะปชาที่เป็นลูกพี่ลูกน้องพักอยู่ที่นี่
ปชาเป็นชายหนุ่มที่มีอายุมากกว่าศรัย นิสัยรักสนุก อกหักง่ายเพราะรักง่าย แล้วก็ไม่เคยลังเลที่จะเริ่มต้นรักใหม่ได้ทันทีเหมือนกัน ถึงอย่างนั้นก็อย่าคิดว่าปชาจะเป็นคนกล้ายืดอกรับความผิดหากมีเรื่องขึ้น อย่างมากที่สุดปชาก็จะแค่ก้มหน้า ไม่ตอบรับไม่ปฏิเสธ แล้วก็อย่าไว้ใจว่าความผิดในลักษณะนั้นมันจะไม่เกิดขึ้นอีก
หลังการรู้จักกันมาตลอดชีวิตศรัยก็ไม่รู้แล้วว่าใครเป็นพี่ ใครเป็นน้อง รู้แต่ว่าปชามีศรัยเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวในเมืองหลวง จะทุกข์จะสุข ปชาจะบอกกับศรัยทุกเรื่อง
ขีดเส้นใต้ที่คำว่าทุกเรื่องด้วยความมั่นใจ
และวันนี้ปชาโทรหาศรัยตั้งแต่พักเที่ยงด้วยเหตุผลที่ว่าอกหัก ศรัยเกือบถอนหายใจก่อนถามคำถาม
“ทำไมไวนักล่ะ” เพราะมานึกดูเหมือนคนนี้ปชาจะแนะนำว่ากำลังคุยกันเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนนี่เอง
“ไม่ไวนะโว้ย กูมองมาตั้งนาน กว่าจะได้คุยกัน จู่ๆ เค้าก็โทรมาบอกเลิก เย็นนี้เลิกงานมึงมากินเหล้าห้องกูเหอะ ขี้เกียจไปกินที่ร้าน กินได้นิดเดียวต้องเลิกไม่งั้นเจอจ่า” ปชาพูดไปเรื่อยขณะที่ศรัยก็ฟังไปพร้อมกับกินข้าวกลางวันกับเพื่อนร่วมงาน จนใกล้จะได้เวลากลับเข้าทำงานอีกครั้ง ปชาก็ย้ำก่อนวางสาย “ซื้อมาแต่มิกเซอร์ เหล้ายังอยู่”
“เออ” ศรัยตอบรับเหนื่อยๆ
เพื่อนตุ้มที่กำลังสูบบุหรี่หลังอาหาร แล้วก็นั่งฟังมาตลอด หันมาถาม “พี่มึงมีปัญหาอีกแล้วหรือวะ”
ศรัยพยักหน้า อัดบุหรี่เข้าปอด “คืนนี้ไปกินเหล้าคอนโดฯ พี่กูมั้ย”
เพื่อนตุ้มหันไปถามความเห็นเพื่อนเฟื่องอีกคนว่าไปมั้ย แต่เฟื่องส่ายหน้า
“อีก 2 วันกูต้องส่งแบบเข้าห้องประชุมใหญ่ ไปไม่ได้หรอก”
“มึงอย่าลืมบอกเก๋ว่าวันนี้มึงไปกินเหล้ากับพี่”
ศรัยส่งเสียงไม่เห็นด้วย “แฟนกันไม่ต้องรายงานหรอก เก๋เข้าใจ”
“เหรอ~~~” เพื่อนตุ้มทำเสียงล้อเลียน “มึงเข้าใจไปคนเดียวหรือเปล่า เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือนนะโว้ย ไม่ไปรับไม่ไปส่ง ไม่มีโทรหา หญิงก็จะหายไปในอากาศ”
ศรัยอัดบุหรี่อีกครั้ง
เก๋เป็นคนรัก ที่เริ่มต้นจากการพบกันเพราะการที่ต้องติดต่องานกัน แต่ความสัมพันธ์ไม่ได้เริ่มจากเพื่อนหรือคนรู้จัก ก็เจอกันครั้งแรกศรัยก็ขอเบอร์แล้วก็นัดกินข้าวด้วยกัน
รวดเร็วจนทุกคนเตือน ว่าความรักที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมันก็พร้อมที่จะดับลงอย่างรวดเร็วพอกัน
พอเวลาผ่านไป ศรัยก็ยอมรับว่าที่เพื่อนตุ้มพูดมาก็มีส่วนถูก
เพียงแต่ความรักของศรัยกับเก๋ไม่ได้ดับ มันกำลังเติบโตไปในแบบของคนทำงานต่างหาก
ศรัยบอกกับตัวเองว่า เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน รู้ตัวอีกทีก็ดึกแล้ว และรู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนว่าจะมีความห่างไกลระหว่างคนรักมากขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่หรอก เพราะกูไม่เคยทะเลาะกัน เก๋เข้าใจกู”
คนรูปหล่อตัวโต ตอบทุกคำถามที่เกี่ยวกับความรักของเขาแบบนั้น
ก็ที่ต่างคนต่างทำงานอยู่ตอนนี้ เพื่ออะไร ก็เพื่อสร้างครอบครัวที่มั่นคงไม่ใช่หรือไง เก๋เข้าใจดีแล้วเก๋จะหายไปไหน
คุยกันบุหรี่ใกล้หมดมวนลูกน้องในทีมเดียวกันก็เรียก “หัวหน้า จะเช็กโมเดลงานนิทรรศกาลก่อนหรือเปล่า”
“เช็กสิ” คนตัวโตบอกสั้นๆ แล้วดีดบุหรี่ลงที่เขี่ยบุหรี่ทันที
นี่คือศรัย คนที่ได้เป็นหนึ่งในหัวหน้ากลุ่มงานช่างทำโมเดลตั้งแต่อายุงานยังไม่ถึง 2 ปี
คนรูปหล่อ ทำงานดี และมีมนุษยสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงานในระดับดีเยี่ยม และมีคนรักเปี่ยมความเข้าใจ
“ไอ้ไรมันรู้จักพัก รู้จักเหนื่อยมั้ยวะ” ตุ้มถามขณะที่มองกาแฟร้อนในถ้วยแล้วยกขึ้นจิบ
ส่วนเฟื่องพ่นควันบุหรี่ช้าๆ “คนมันกำลังเก็บเงินปลูกเรือนหอ”
“เออ เห็นว่าเมื่อเดือนก่อนเพิ่งไปตระเวณดูบ้านแถวประชาชื่นกัน”
เวลาเลิกงานคือ 5 โมงเย็นแต่ศรัยปิดไฟห้องทำงานกว้างในเวลาเกือบทุ่มหนึ่ง ปล่อยโมเดลขนาดใหญ่วางอยู่บนโต๊ะตัวใหญ่กลางห้อง แล้วเดินออกมาที่ลานจอดรถ ยังมีรถจอดอยู่อีกหลายคัน เมื่อเงยหน้ามองกลับขึ้นไปที่อาคารสูงหลายชั้นของบริษัทมัลติมีเดีย พบว่าหลายแผนกยังคงทำงานอยู่ และก็คงมีหลายคนที่คืนนี้จะนอนอยู่ที่บริษัทเพราะงานเร่ง ในกลุ่มนี้อาจมีเฟื่องรวมอยู่ด้วย
เฟื่องเป็นคนทำงานประเภทศิลปิน ตอนที่คิดงานไม่ออกก็ได้แต่นั่งหมุนดินสอในมือ แต่ถ้าคิดออกก็จะขีดเขียนไปได้เรื่อย เคยทำสถิตินั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ ข้ามวันข้ามคืนไม่หลับไม่นอน มีแค่ลุกมาเข้าห้องน้ำ กับต้มบะหมี่กินแล้วก็กลับไปทำงานต่อ
ส่วนตุ้มเป็นฝ่ายประสานงานลูกค้า แต่ศรัยกับเฟื่องเรียกตำแหน่งของเพื่อนคนนี้ว่าหนังหน้าไฟ มีปัญหายกให้เพื่อนตุ้มไปคุย เพื่อนตุ้มก็พร้อมเคลียร์ทุกปัญหา วิ่งกล่อมลูกค้าที วิ่งมาปลอบฝ่ายช่างศิลป์อีกที จนกระทั่งงานเสร็จ
ดังนั้น อาการติดงานของศรัยไม่ใช่เรื่องแปลกของบริษัทนี้เลยสักนิด
3 หนุ่มสนิทกันขนาดนี้ ไม่ใช่แค่เพราะพื้นฐานนิสัย แต่ศรัยกับเฟื่องยังจบจากมหาวิทยาลัยเดียวกัน ส่วนตุ้มก็มีนิสัยเป็นมิตร เข้ามาทำงานวันแรกก็สนิทกันแล้ว
ศรัยกดโทรศัพท์หาตุ้ม ก่อนที่จะออกรถ “กินอะไรหรือยัง”
“กินแล้วสิ” เพื่อนตุ้มบอกมาตามสาย “กูกำลังซื้อข้าวผัดปูกับแกงจืดขึ้นไปให้เฟื่อง”
“แล้วของมึงล่ะ”
เพื่อนตุ้มหัวเราะร่วนมาตามสัญญาณคลื่นความถี่ “อิ่มแล้วโว้ย ถึงได้ซื้อไปให้มัน เรื่องอะไรไปกินพร้อมมัน เดี๋ยวก็ต้องล้างให้มันอีก มึงก็เหมือนกัน อย่าลืมกินข้าวก่อนกินเหล้า มันจะได้ไม่เปลือง” หนุ่มอารมณ์ดีหัวเราะร่วนส่งท้าย
ศรัยขับรถออกมาใกล้ถึงคอนโดของปชา ถึงได้กดโทรศัพท์อีกครั้ง ปรากฏว่าเจ้าของห้องมาถึงตั้งแต่บ่าย เหล้าพร่องไปมากแล้ว และสั่งให้ซื้อมาเพิ่มอีก
ตอนที่กำลังเดินมาที่เซเว่น ถึงได้เป็นโทรศัพท์ของเก๋
“ผมมาหาพี่ปชา ไม่ ผมมาคนเดียว พรุ่งนี้ยังเป็นวันทำงาน คงไม่ดึกหรอกเดี๋ยวสามทุ่มผมก็เอามันเข้านอนผมก็กลับบ้านแล้ว มันเป็นคนเมาแล้วหลับลึก ก็มาดูๆ กันมันคิดสั้นกระโดดตึกเท่านั้นแหละ”
ประตูอัตโนมัติเลื่อนเปิด พร้อมกับเสียงหัวเราะของกลุ่มหนุ่มสาวนักศึกษาในร้านที่ดังออกมา แต่ที่หยุดสายตาของศรัยไว้ได้คือหนุ่มตากลม ผิวใส ที่กำลังยิ้มเขินๆ ให้กับคนขาย ได้ยินเสียงพูด “ก็ไม่รู้ กูกินแต่นมรสนี้เพราะมันหอมดี ไม่ได้คิดว่ามันสีชมพูอะไรหรอก”
“มึงแกลองเปลี่ยนเป็นนมจืดหรือรสอื่นดูสิ เผื่อจะตัวสูงขึ้น” เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มที่ตัวเท่าๆ กันกับหนุ่มหน้าใสพูดแซมด้วยเสียงดังกว่าหนุ่มน้อยเป็นเท่าตัว
ดวงตากลมเหลือบมาเห็นศรัยที่ยืนมองอยู่ แล้วหันไปทางอื่น แก้มใสยิ่งแดงเรื่อขึ้นไม่ได้ตอบโต้เพื่อน
พนักงานขายอีกคนถามศรัยว่าต้องการอะไร ชายหนุ่มบอกชื่อยี่ห้อเหล้า กับบุหรี่ แล้วเดินไปหยิบมิกเซอร์ และกับแกล้ม เดินมาอีกทีกลุ่มนักศึกษาก็กำลังก้าวออกจากร้าน
สบตากลมที่ทำเป็นมองผ่าน เหมือนไม่เห็น ไม่รู้ตัวว่ากำลังโดนมอง ศรัยถึงกับต้องอมยิ้มแล้วเตือนตัวเองในวินาทีถัดมาว่า เรามีแฟนแล้ว ถึงจะไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกันมาหลายวัน แต่ก็โทรศัพท์หากันไม่เคยขาด
นายมีแฟนแล้วศรัย
เดินกลับมาที่คอนโดฯ ผ่านยามไปโดยไม่ต้องแจ้งว่าจะไปที่ไหน ไม่ต้องแลกบัตร ตรงไปกดลิฟต์ มองตัวเลขที่กำลังเลื่อนขึ้นไปชั้นบน ชายหนุ่มผิวเข้มรูปร่างล่ำสันตบไหล่ทักทาย
“ไร มาหาปชาหรือ”
“สวัสดีครับพี่มีน มากินเหล้ากันน่ะครับ”
พี่มีนพยักหน้า “เออว่าที่จริง กินเหล้าที่บ้านมันก็ดีนะ กินเสร็จก็เดินไปนอน เสียแต่ที่บ้านพี่นี่ แหม่มมันไม่ชอบ บ่นว่าต้องมาเก็บล้าง ไปกินกับเพื่อนมันก็ไม่ชอบ”
พี่มีนบ่นเมียไปเรื่อย จนเข้ามาในลิฟต์ “ไรมีแฟนหรือยัง”
“มีแล้วครับ”
“เออ ดูแลกันดีๆ อย่ามัวแต่ดูแลพี่ชายอยู่”
ศรัยหัวเราะขำ คิดว่าเพื่อนบ้านของปชาคนนี้ คงรู้เรื่องส่วนตัวของปชาอยู่ไม่น้อย
ผ่านจากเรื่องปชา พี่มีนก็กลับมาบ่นเมียต่อจนเดินมาถึงห้องก็เคาะประตูก่อนเปิดประตูเข้าไป ศรัยยืนรอสวัสดีพี่แหม่มภรรยาของพี่มีน แล้วก็เดินต่อมาที่ห้องของปชา ที่ตอนนี้อยู่ในสภาพที่ใบหน้าแดงจัด กลิ่นเหล้าโชยออกมากระทบจมูกตั้งแต่เปิดประตู
ห้องขนาด 1 ห้องนอน ห้องครัวและห้องนั่งเล่น ส่วนระเบียงตอนนี้เปิดกว้าง เพราะเจ้าของห้องกำลังสูบบุหรี่พร้อมกับดื่มเหล้าไปด้วย
สิ่งแรกที่ศรัยทำก็คือ ขยับกองเครื่องดื่ม เข้ามาด้านในให้ห่างจากระเบียงอีกนิด จากนั้นก็คือการนั่งฟังพี่ชายบรรยายเรื่องเศร้าเคล้าน้ำตา
ปชาเป็นคนที่เวลาหลับจะหลับลึกชนิดที่ต่อให้แผ่นดินไหวอาจทำได้เพียงแค่ส่งเสียงอือรับรู้ว่ามีแผ่นดินไหว แต่ยังไงก็ไม่ได้ทำให้สะดุ้งตื่นขึ้นมาได้ก็จริง แต่พอมอมเหล้าพี่ชายจนหลับไปตอนสี่ทุ่มกว่า ชายหนุ่มตัวโตก็ลากพี่ชายเข้าไปในห้องนอน แล้วลากโต๊ะกินข้าวมาวางขวางระเบียง จัดการถอดปลั๊กอุปกรณ์ไฟฟ้าทั้งหมด มองรอบห้องอีกครั้ง
ตอนที่เดินกลับออกมาพบกับพี่หมูชายวัยกว่า 40 ปี ท่าทางเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายวัน ศรัยยกมือสวัสดีแต่ พี่หมูก็แค่ยกมือรับไว้ ไม่ได้พูดอะไร ยังคงเดินโผเผลงลิฟต์มาด้วยกัน
ก่อนเข้างานวันถัดมาศรัยถึงได้โทรหาเก๋
เพื่อนตุ้มและเฟื่อง ไม่จำเป็นต้องได้ยินเสียง ไม่ต้องรับรู้ข้อความที่พูด
เห็นแค่สีหน้าของศรัยก็พอจะเดาได้ ว่าเรื่องเครียดในระดับใกล้เคียงกับปชากำลังเข้ามาทักทายศรัย
"เลิกงานวันนี้แวะไปกินข้าวบ้านเก๋สิ" เฟื่องเสนอ
ศรัยพยักหน้าขณะที่อัดบุหรี่เข้าปอด
"มึงสูบบุหรี่เยอะไปแล้วนะ ไร" เพื่อนตุ้มเตือน "ก่อนนี้มึงสูบแค่หลังข้าวเที่ยง แล้วก็เพิ่มตอนกินกาแฟบ่าย ตอนนี้มีเช้าด้วย"
ศรัยมองบุหรี่ในมือ "กูไม่รู้ตัวเลย"
เพื่อนตุ้มยิ้มแหย "กูกดดันเรื่องงานมึงมากไปป่ะ"
ศรัยดีดเหม่งเพื่อนไปที "ไม่หรอก เวลาทำงานเราก็อยากให้มันออกมาดีด้วยกันทุกคน"
"โดนคนเก่าท้าทาย เด็กใหม่ลองของเป็นเรื่องธรรมดา" เฟื่องพูดขึ้นลอยๆ "มึงมันเด่นเกิน ถือซะว่าเป็นแรงผลักดันให้งานดีขึ้น"
"แต่มันยังอยู่ที่เรื่องงานใช่มั้ย" เพื่อนตุ้มหันไปถามเฟื่อง
"แล้วมันมีเรื่องส่วนอะไร" เฟื่องถามย้อน
ศรัยรีบบอกก่อนที่เพื่อน 2 คนจะต่อเรื่องไปกันใหญ่ "ไม่มีใครอะไรกับกูหรอก กูแค่อยากให้งานนิทรรศการนี้มันออกมาดี เท่านั้นแหละ"
"ไม่มีใครพยายามสกัดมึงแน่นะ" เพื่อนตุ้มถามด้วยความเป็นห่วง
"ถ้ามีแล้วมึงจะไปทำอะไรเขา" เฟื่องถาม
"จะไปจี้งานมันให้ยิบตาน่ะสิ งานตัวเองทำให้มันได้ดีก่อนที่จะไปวุ่นวายกับคนอื่น" เพื่อนตุ้มทำสีหน้ามั่นใจ
*-*-*
ฟ้าครึ้มมาตั้งแต่บ่าย แต่คาดเดาไม่ได้ว่าฝนจะตกหรือไม่ตก สภาพอากาศแปรปรวนจนเหนือกว่าการพยากรณ์ เพราะจนกระทั่งเดินออกมาจากที่ทำงานตอน 6 โมงครึ่งฝนก็ยังไม่ตก มีเพียงอากาศเย็นที่กระทบผิวให้รู้ว่า อาจมีบางพื้นที่ฝนตกไปแล้ว เพียงแต่ยังมาไม่ถึง
กว่าจะฝ่ารถติดมาถึงบ้านของเก๋ก็เกือบ 2 ทุ่มมีรถอีกคันจอดอยู่หน้าบ้าน ศรัยจอดรถต่อท้าย แล้วเปิดประตูเดินเข้าไปในบ้าน
ดูเหมือนว่าคนในบ้านจะกินอาหารค่ำกันเสร็จแล้ว เพราะทุกคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่ห้องรับแขก
เก๋เป็นคนแรกที่หันมาเห็นศรัยที่เดินเข้ามา
เพราะสีหน้าซีดเผือดของเก๋ กับการลุกมาหาในทันที ทำให้ศรัยต้องหันไปมองชายหนุ่มท่าทางสุภาพที่กำลังคุยอยู่กับพ่อและแม่ของเก๋
ศรัยไหว้พ่อกับแม่ของเก๋ตามารยาท ยังไม่ทันได้ทักทาย เก๋ก็รีบดึงข้อมือของศรัยออกมาที่หน้าบ้าน
"ตั้งแต่เมื่อไหร่" ศรัยถามเหมือนละเมอ
เก๋ได้แต่ก้มหน้าตอบไปเรื่องอื่น "บวรทำงานที่เดียวกับเก๋"
ศรัยขมวดคิ้ว "หมายความว่า คุณคบเขาซ้อนกับผมมาตลอดเวลา"
"ไม่ใช่" เก๋รีบบอก "เราเป็นเพื่อนกัน คือ เราอาจไปไหนด้วยกัน แต่ไม่ใช่ไง..เก๋ยัง...."
“คุณไปไหนมาไหนกับเขา ทั้งที่คุณใส่แหวนคู่กับผม ทั้งที่รู้ว่าผมทำงานหนักก็เพื่อซื้อบ้านเป็นเรือนหอตามที่เก๋อยากได้ เก๋อยากให้เราแยกไปอยู่ด้วยกันตามลำพัง อยากสร้างครอบครัวใหม่...” ยิ่งพูดคนตัวโตรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก ยก 2 มือขึ้นเสมอไหล่ "โอเค ผมเข้าใจแล้ว"
"ศรัย เก๋ไม่ได้นอกใจคุณ เขาก็ไม่เคย.."
"แล้วที่ผมเห็นวันนี้มันคืออะไร" ศรัยพูดเสียงต่ำๆ ทั้งที่มือเย็นเฉียบ "คุณพาเขามาแนะนำกับพ่อแม่ว่าอะไร”
เก๋ส่ายหน้า “เขาเคย...”
"เขาเคยมาที่นี่หลายครั้งแล้วใช่มั้ย พ่อแม่คุณรับรู้มานานแล้วใช่มั้ย"
เก๋กัดปากพยักหน้า ขณะที่หยดน้ำตาไหลลงแก้ม
"โอเค เก๋ไม่ได้นอกใจผม เขาก็ไม่ผิดที่เฝ้าคุณ ผิดที่ผมเองที่มัวแต่ทำงานเก็บเงินจนไม่มีเวลาให้คุณ แบบนี้พอใจมั้ย"
"ทำไมศรัยต้องประชด"
"เพราะมันคือสิ่งที่เก๋บอกกับผมไง" ระดับน้ำเสียงของศรัยไม่ได้เปลี่ยนไป จนเก๋ต้องดึงข้อมือใหญ่ไว้
"ศรัย เก๋ขอโทษ"
"ขอโทษอะไร ไม่มีอะไรต้องขอโทษ คุณมีสิทธิ์เลือกคนที่ดี เพียงแต่....เมื่อถึงเวลาที่เขาต้องไป ขอให้บอกกับเขาตรงๆ อย่าทำกับเขาแบบที่ทำกับผม" ศรัยถอนหายใจหนักๆ หันไปมองบวรที่เดินออกมาดู ด้านหลังคือพ่อกับแม่
“ศรัย พ่อกับแม่...” พ่อพูดไม่ออก เพราะรับรู้เรื่องนี้มานาน เตือนลูกสาวไปแล้วหลายครั้ง แต่เก๋ก็ยังบอกว่าไม่มีอะไร ก็ได้แต่เฝ้ามอง
จนกระทั่งมาถึงวันนี้ที่ศรัยเดินเข้ามาที่บ้าน ด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูเหน็ดเหนื่อย แล้วยิ่งเมื่อได้ยินคำสนทนา ยิ่งรู้สึกลำบากใจ
ศรัยยกมือไหว้พ่อกับแม่ของเก๋อีกครั้ง แล้วกลับออกมาโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก
=======จบตอนที่ 1===========
ขอบคุณที่ให้ความสนใจ พบกันวันเสาร์ครับ
เพี้ยงๆ คนอ่านไหลมาเทมาเพี้ยงๆๆๆ
ไจฟ์ครับ ทีครับ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
