หัวข้อ: "Shining"

[เพื่อนบ้าน]

ความรู้สึกแรกที่อ่านตอนนี้จบรอบแรกคือ นึกไปถึงตัวเองตอนอายุ 14-15 กำลังนั่งอ่านนิยายแปลอยู่ที่ระเบียงบ้าน 555
ที่คิดอย่างงั้นเพราะบางครั้งก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ดำเนินเรื่องเหมือนนิยายฝรั่งอ่ะ บอกไม่ถูกเหมือนกัน อ่านแล้วมันคิดไปถึงตอนนั้นได้ไงไม่รู้

สำหรับตอนนี้อ่านจบแล้วแอบจิ้นพี่เขียนกับตุ้มนะเนี่ย ชวนกินข้าวอ่ะคิดไรป่ะพี่ ฮ่ะ ๆๆ
มันตลกดีพี่เขียนอาจจะแค่หวงน้อง แต่ไอ่เรานี่คิดไปไกล ><~
ส่วนคุณพี่ศรัย แมนม๊ากกกกกกกกกกกก มาหาจิ๊กซอว์แบบงงๆเบลอๆ
แล้วก็เจอแบบงงๆเบลอๆ ถ้าน้องไม่ทำท่าลนๆพี่จะจำได้ไหมหนอ ??
แล้วพี่ก็เอาหน้าไปรับหมัดแบบมึนๆอย่างนั้นอ่ะนะ นับถือจริงๆ
ส่วนน้องวาด รอพี่เขียนมาสอบปากคำ อยากรู้เหมือนกันน้องจะว่ายังไง
แต่จะบอกว่าอ่านน้องวาดตอนนมชมพู กับน้องวาดตอนโดนถองลิ้นปี่นี่
งงๆว่าคนเดียวกันป่ะ 555 คือตอนแรกแบบนมชมพูไงนึกว่าจะหวานๆ นิ่มๆไรงี้
แต่พอมาอีกที "กูไม่ใช่เก๋ปล่อยกูเลย" อุ๊ย !! นมช๊อคโกแลตขึ้นมาทันที
แต่ก็อย่างว่านะ คนมันจะโดนปล้ำ คงนมชมพูต่อไปไม่ไหวอ่ะ กร๊ากกกกก

จัด + ไปเบาๆ อิอิ

[yeyong]

น่าจะมีหลายคู่หรือเปล่าคะ

[jira]

กอดดดค่าาา
เม้นท์ตอนแรกก่อนค่ะ
ศรัยเป็นผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่มากค่ะ    คิดแต่จะสร้างหลักปักฐาน  มั่นใจเสมอว่าอีกฝ่ายรักตนเหมือนที่ตนรู้สึก  คิดว่ารักมันฝังอยู่ในใจแม้ไม่ค่อยได้ดูแลอีกฝ่าย  มันไม่ใช่ช่วงของปั๊บปี้เลิฟ  มันเป็นช่วงของการสร้างอนาคต
แต่ก็นะ..ใครจะมาเข้าใจคุณไสย(คล้ายไสยศาสตร์ค่ะ -/////-)ได้ตลอดล่ะคะ  ในเมื่อเค้าเองก็มีคนคอยทำให้เขวอยู่เหมือนกัน  ปล่อยไปนั่นล่ะ..ทำถูกแล้วค่ะ  แล้วเส้นลายมืคุณไสยมันไม่ได้ขีดให้คู่ผู้หญิง  ไอ้เรื่อนหอนั้นก็ต้องเเปลี่ยนมาใช้กับผู้ชายแทน..อาจจะเป็นหนุ่มตากลมที่ดูดแต่นมกล่องสีชมพูคนนั้น  กร๊ากกกกก
วันนี้ว่างอ่านแค่ตอนเดียว  เมื่อเช้ากะจะเม้นท์แล้ว  แต่มีงานเข้ามาด่วนเลยต้องปล่อยไว้ก่อน  แล้วจิจะเข้ามาเก็บเพิ่มนะคะ
ขอบคุณที่เขียนงานดี ๆ ออกมาให้อ่านอีกครั้งค่ะ
บวกและเอาเป็ดไปนอนกอดนะคะคุณไจฟ์ คุณน้ำชา
 
ปล.จิชอบอ่านงานคุณเพราะงานคุณไม่เวิ่นเว้อ  ไม่อืดยืดยาด  ทุกตอนเป็นไปตามจังหวะเวลา  และแน่นอนว่าต้องมีที่มาที่ไปด้วย  แต่เรื่องตอนพิเศษของต้อล..จิไม่มีปัญญาแล้วค่ะ  ขอเปลี่ยนมาตามเรื่องนี้แทนนะคะ >.<

[Whatever it is]

ลูกผู้ชาย ทำผิดต้องยอมรับผิด 

[@PurPle SuN@]

จะเข้านอนแล้ว พรุ่งนี้จะมารอตอนใหม่แต่เช้า

[Salome]

พี่ไรทำไมเป็นเช่นนี้คะพี่ แต่พยายามรับผิดชอบก็นะ พอให้อภัย ขนาดจะยอมให้จับเข้าคุกก็ยอม พระเอกมากค่ะพี่
สงสัยใครคือผู้ชายคนที่ทักพี่ไร แล้วเดินออกจากห้องใครอ่ะ พี่มีนเหรอ
แอบจับคู่รองแล้ว พี่เขียนกับตุ้มใช่ไหมเอ่ย พี่ปชากับทอรุ้งอีกคู่ จิ้นไปเรื่อย
รออ่านตอนต่อไป รักพี่ไจฟ์น้องที 

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 4

เขียนฟ้ากับปชากลับมาถึงคอนโดฯ พร้อมกัน ขึ้นลิฟต์ตัวเดียวกัน แต่ไม่ได้พูดกันสักคำ เพราะพอถึงชั้นที่พักก็แยกกันไปคนละฝั่ง จนกระทั่งใกล้จะหกโมงเย็นปชาโทรถามน้องชาย พอรู้ว่าใกล้จะถึงคอนโดฯ ถึงได้เดินกลับไปที่ห้องใหญ่ ทอเป็นคนเดินมาเปิดประตูห้อง
มันแปลกๆ ที่คนที่เป็นเพื่อนบ้านกัน กลับต้องมาแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ

"หมายความว่าคุณรู้เห็นเป็นใจให้มันเกิดเรื่องขึ้น" เขียนสรุปเรื่อง
"ไม่เลย ถ้าคุณไปอยู่ห้องทางฝั่งผมคุณจะเข้าใจ ไม่ห้องนั้นก็ห้องนี้ทะเลาะกัน ไม่ก็ห้องข้างล่างเปิดเพลงเสียงดัง" ปชารีบอธิบาย "แล้วผมก็เมาหนัก ไอ้ศรัยมันก็ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้ ผมบอกกับน้องทอตั้งแต่เช้าวันถัดมา ว่าทุกอย่างแล้วแต่น้องวาด ปัญหาก็คือเขาบอกกับผม บอกกับทอว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"
เขียนพยักหน้า เพราะเท่าที่คุยกันในระหว่างทางไปมหาวิทยาลัยเมื่อเช้า วาดก็ย้ำแต่คำนี้เหมือนกัน
แล้วก็คิดเหมือนกับที่ปชาและทอ ว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้น เพราะท่าทางที่เปลี่ยนไปของวาด และการแสดงออกของศรัย
ศรัยอาจมีพื้นฐานเป็นคนกระตือรือร้น แต่ความพยายามรับผิดชอบมันอยู่ในระดับเกินปกติ
เพราะหากเป็นคนทั่วไป หากจำไม่ได้ คงไม่พยายามรื้อฟื้นความจำของตัวเองขนาดนี้ และแสดงความรับผิดชอบแบบนี้ ยิ่งเจ้าทุกข์ย้ำแล้วย้ำอีกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เป็นใครก็ต้องรีบคว้าคำว่าไม่มีอะไรนั่นไว้ แล้วอาจจะแสดงท่าทีว่าเป็นคนดีด้วยการพูดว่า อนาคตมีเรื่องให้ช่วยเหลือก็บอกกันอะไรทำนองนั้น
เขียนฟังเรื่องในส่วนของปชาแล้วต้องนวดขมับตัวเอง
ไอ้ที่ไม่พอใจศรัยก็ยังไม่พอใจอยู่เหมือนเดิม ชกไปหลายหมัดมันไม่ได้ทำให้ความไม่พอใจลดลงสักนิด แต่พอเห็นท่าทีของวาดแล้วมันทำให้ต้องใจเย็นลง และแก้ไขเรื่องนี้อย่างรอบคอบกว่าเดิม

หลังหกโมงเย็นเล็กน้อย ศรัยมาพร้อมกับตุ้มและกระเช้าของฝาก
ตุ้มทำหน้าที่ทันทีที่เดินเข้าบ้าน
"ถ้าผมเป็นคุณ ผมจะคิดหาทางใช้งานไอ้หมอนี่ให้คุ้ม มีคนรับใช้เพิ่มมาคนดีกว่าส่งมันเข้าคุก"
แต่เขียนยังคงแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจศรัย เพียงแต่ศรัยไม่ได้พยายามชี้แจงหรือหาข้ออ้างอะไร นอกจากนั่งก้มหน้า มันก็ทำให้เขียนเย็นลงบ้าง
ที่สำคัญเวลาผ่านไปเกือบทุ่มหนึ่ง วาดก็ยังไม่กลับมา
ศรัยขอตัวออกไปดูวาด เพราะอาจมาแล้วไม่เข้าห้องก็ได้ เขียนทำท่าจะออกมาด้วย แต่ตุ้มกั๊กไว้ เพราะรู้ว่าระหว่างน้องสาวกับน้องชาย เขียบนเอนเอียงมาทางน้องสาวมากกว่า "ไม่เป็นไร ผมกับพี่ปชาจะดูแลน้องทอให้"
นั่นแหละ เขียนถึงได้นั่งกอดอกอยู่ที่เดิม แต่ก่อนที่ศรัยจะออกมา ปชาก็บอกให้ศรัยไปเอาโทรศัพท์ที่ห้องพักมาให้ก่อน
"เดี๋ยวกูเอามาให้" ศรัยบอกเมื่อเปิดประตูห้อง

มีความเคลื่อนไหวจากอีกด้านของอาคาร ศรัยเห็นเพียงเงาหลังของคนที่เดินเข้าห้อง กับเสียงปิดประตูห้อง เสียงด่า แต่ไม่ได้ให้ความสนใจมากไปกว่า การตามหาคนที่ยังไม่กลับบ้าน
ศรัยเดินไปหยิบโทรศัพท์กลับมาให้กับปชา แล้วกลับออกมารอลิฟต์
เมื่อประตูลิฟต์เปิดแล้วศรัยก้าวเข้าไป ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในความเงียบสงบ แต่ตอนที่เดินออกมาจากลิฟต์ ได้ยิงเสียงคนร้องตะโกน กับกลุ่มคนที่วิ่งไปในทิศทางเดียวกัน
รู้ว่าต้องตามหาคน แต่ศรัยเลือกที่เดินตามกลุ่มคนไป
ผู้ชายคนหนึ่งนอนจมกองเลือดสภาพศพที่บิดเบี้ยว อวัยวะภายในกองอยู่ข้างนอก 
คนที่เห็นเหตุการณ์เล่าด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกว่ากำลังขายของอยู่ ก็เห็นร่างของคนๆ หนึ่งร่วงหล่นลงมา
ศรัยจำผู้เสียชีวิตได้ พี่มีน เพื่อนข้างห้องของปชา คนที่มักพบกันในลิฟต์ และคือคนที่มักจะทะเลาะกับเมียเช้าเย็นคนนั้น
ขณะที่กำลังยืนงง มือใหญ่แข็งแรงก็คว้าเข้าที่ข้อมือของศรัย
"ไปด้วยกันหน่อย"
ศรัยหันไปมอง ตำรวจนายหนึ่งที่สวมเครื่องแบบครึ่งท่อน เพราะอาจจะแวะกินข้าวก่อนกลับบ้าน แต่มาพบเหตุซึ่งหน้า เลยต้องปฏิบัติหน้าที่ก่อน ถัดจากตำรวจคือยามคอนโดฯ 2 คนที่บอกกับตำรวจ
"พี่เขาไม่ได้อยู่ที่คอนโดฯ นี้ แล้วเขาก็เพิ่งออกมาจากลิฟต์"
"หมายความว่าไง" ศรัยถาม ขณะที่เห็นหนุ่มนักศึกษาคนที่กำลังตามหา กำลังเดินเข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าท่าทางดูงุนงง
"ผมยังไม่ได้จับคุณหรอกน่า แค่คิดว่าคุณอาจรู้หรือเห็นอะไร ก็อย่างที่ยามบอกน่ะแหละ คุณไม่ใช่คนในคอนโดฯ นี้แล้วก็ออกมาหลังจากที่มีคนตกตึกแป๊บเดียว"
ระหว่างนั้น ภรรยาของมีนออกมาจากคอนโดฯ พร้อมกับผู้หญิงอีกคนที่คาดว่าจะเป็นคนขึ้นไปบอก แต่ตำรวจเพียงแค่มองตาม
"ผมลงมา...รอ...." ศรัยกลืนคำพูดลงคอ เมื่อนึกได้ว่า คำพูดต่อไปอาจยิ่งสร้างปัญหาให้วาดมากขึ้นอีก
"รอใคร"
ทั้งที่ไม่ได้อยากให้วาดเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แต่หนุ่มตัวเล็กกลับเดินมายืนอยู่ข้าง แล้วจับแขนเสื้อของศรัยไว้
ไม่มีคำพูดจากปากของวาดรวี มีแต่ดวงตาที่มองนายตำรวจนิ่งๆ
"น้องเขาอยู่ชั้น 5" ยามคนหนึ่งบอก อีกคนก็ช่วยเสริม "ชั้นเดียวกับคนตาย"
นายตำรวจพยักหน้า "งั้นรบกวนนั่งรออยู่แถวนี้ก่อนนะ รอร้อยเวรมาก่อน"
ศรัยพยักหน้า เดินไปนั่งที่เก้าอี้หินอ่อนใกล้ๆ ชาวบ้านในละแวกเดียวกันหลายคนหันมามอง แล้วก็หันไปให้ความสนใจพี่แหม่มที่เป็นเมียของพี่มีนมากกว่า
หญิงสาวร่างท้วมผิวเข้ม เหมือนพี่มีน ร่ำไห้อยู่ข้างร่างของสามี จนกระทั่งสายตรวจมาถึงพร้อมกับรถของมูลนิธิ ที่เข้ามากั้นพื้นที่และคลุมศพอย่างรวดเร็ว

"พี่ๆ คอยอยู่ที่ห้อง จะทุ่มหนึ่งอยู่แล้ว วาดยังไม่มา พี่ก็เลยลงมาดู" ศรัยบอกกับคนที่นั่งลงข้างๆ
วาดพยักหน้าแล้วกดโทรศัพท์หาพี่ชาย บอกว่าอยู่ข้างล่าง เพราะมีคนตกตึกตาย แทบไม่ถึง 2 นาทีเขียนก็ลงมาพร้อมกับตุ้ม
ความเป็นห่วงของพี่ชายคนนี้ ทำให้ศรัยต้องทึ่ง
ร้อยเวรสอบปากคำศรัยเสร็จก็กำชับว่าขอให้เปิดโทรศัพท์มือถือไว้ และอยู่ในพื้นที่ใกล้เคียง เพื่อให้สามารถติดต่อได้ตลอดเวลา
"มึงเป็นผู้ต้องสงสัย ไม่ใช่แค่พยาน” เพื่อนตุ้มหันมาซ้ำ แต่คนที่หน้าซีดทันทีกลับเป็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
ดวงตากลมๆ มองพี่ชายสลับกับศรัย แล้วก็ก้มหน้าเหมือนเดิม

เป็นท่าทีที่ทำให้พี่ชายต้องคิดหนัก ทั้งแนวโน้มของความคิดยังเอียงไปทางฝั่งของตุ้มเสียด้วย

"ไง" ตำรวจรูปร่างสูงใหญ่ก้าวมายืนข้างหน้าของศรัย "อยู่ชั้นเดียวกับคนตายหรือ"
"ครับ" เขียนชิงตอบก่อน "เขาอยู่ห้องอีกฝั่งหนึ่ง เคยเห็นหน้าทักทายกัน แต่ไม่รู้จักกันส่วนตัว"
"แล้วรู้จักกับเมียเขาหรือเปล่า"
เขียนมองหญิงสาวที่กำลังร่ำไห้แล้วส่ายหน้า
ปชายกมือ "ผมอยู่ห้องใกล้กว่า กับพี่มีน คนตายน่ะครับมักเจอกันเช้าเย็น แล้วก็ได้ยินเสียงเมียเขาด่าอยู่เช้าเย็นเหมือนกัน"
"เดินขึ้นไปดูที่ห้องด้วยกันหน่อย" นายตำรวจเรียกศรัย ขณะที่หันไปบอกตำรวจอีกคนที่มาด้วยกันให้ดูแลภรรยา แล้วกำชับเจ้าหน้าที่กู้ภัยกับนิติเวชอีกครั้ง
ศรัยหันกลับไปมองศพผู้เสียชีวิตอีกครั้งแล้วขมวดคิ้วแน่น ยิ่งเมื่อเงยหน้าขึ้นมองระเบียงที่อยู่ด้านบนยิ่งมีแต่คำถาม
นายตำรวจที่อยู่ข้างๆ หัวเราะเบาๆ "เห็นใช่มั้ย"
"เห็น" ศรัยตอบ "แต่ที่เรียกให้มาด้วยนี่เพราะเป็นผู้ต้องสงสัยใช่มั้ย"
"ใช่" นายตำรวจตอบตามตรงหันไปหาทุกคน "ไปด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ “
นายตำรวจเดินนำกลุ่มชายหนุ่มทั้งหมดมาที่หน้าลิฟต์ ยามรักษาความปลอดภัยเอาวิดีโอเทปมาส่งให้
พอออกมานอกลิฟต์ คนน้อยลงกว่าที่ด้านล่าง นายตำรวจก็ขอให้ศรัยเล่าเหตุการณ์ตอนที่ออกมาจากห้อง

"พวกเราอยู่ในห้องใหญ่ฝั่งโน้น ก็คุยกันไปเรื่อย จนเกือบทุ่มน้องยังไม่กลับ ก็เลยจะออกมารอ แต่พี่ปชาบอกให้มาเอาโทรศัพท์ที่ห้องนี้ไปให้เขาก่อน ตอนที่เปิดประตูห้องออกมา เหมือนเห็นเงาหลังไวๆ กับเสียงปิดประตูฝั่งนี้ แต่พอเข้าไปเอาของ ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงด่าใครบางคนในห้องตรงข้าม แต่ก็เดินผ่านมาจนถึงลิฟต์ พอถึงข้างล่างก็เห็นคนวิ่งไปดู คนตกตึกแล้ว"
นายตำรวจรับฟังขณะที่มองไปรอบๆ แล้วหันมาถามยาม ว่าห้องของผัวเมียคู่นั้นคือห้องไหน ยามชี้บอกห้องเยื้องๆ กับปชา แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง
ห้องขนาดเล็ก กั้นห้องนอนเพียงห้องเดียว เหมือนห้องของปชา โทรทัศน์ยังเปิดอยู่ อาหารมื้อค่ำที่เป็นข้าวกับน้ำพริกกับผักยังวางอยู่บนโต๊ะ ลักษณะเหมือนยังไม่มีใครได้กินข้าว
นายตำรวจเดินผ่านไปถึงระเบียงที่มีเครื่องซักผ้าขนาดเล็กวางอยู่ เปิดประตูออกแล้วก้าวออกไปด้านนอก
2 มือไขว้หลังขณะที่ก้มลงไปมองด้านล่าง แล้วมองที่ราวระเบียงอีกครั้ง
ดวงตาคมกริบมองไล่ไปตามแนวระเบียงและพื้น วนกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง พบว่าศรัยยืนอยู่ที่แถวหน้าประตูห้องนอน กำลังมองหาอะไรบางอย่าง
"มีหรือเปล่า"
ศรัยส่ายหน้า
ตุ้มสะกิดเขียนที่ยืนอยู่นอกประตูห้อง "เขาคุยอะไรกันน่ะ"
เขียนส่งสายตาตำหนิมาเป็นคำตอบทำให้ตุ้มทำหน้างอ
นายตำรวจกดโทรศัพท์หาใครอีกคนคาดว่าจะอยู่กับภรรยาของผู้ตาย "พาไปโรงพักด้วย เราต้องปิดห้องนี้ก่อน" พอกดวางสายโทรศัพท์ก็หันมาถามย้ำปชา "ห้องคุณอยู่ฝั่งตรงข้าม"
ปชาพยักหน้า
"งั้น คุณกับน้องชายไปโรงพักกับผม"
ทั้ง 2 คนตอบรับโดยไม่ลังเล ปชาหันมาเตือนน้องชาย "มึงโทรบอกแม่มึงด้วย เดี๋ยวเขาเป็นห่วง"
ศรัยกดโทรศัพท์ แต่พอจะก้าวขาไปหาที่พูดโทรศัพท์ที่อื่น ก็ต้องเปลี่ยนใจ เพราะสายตาของทุกคนรอบตัว โดยเฉพาะคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ จับชายเสื้อทำงานของศรัยไว้แน่น

"แม่ วันนี้ผมกลับดึกนะ พอดีมีคนตกตึกที่คอนโดฯ ปชา ผมไม่ได้พักที่นี่แล้วออกมาจากลิฟต์เฉียดๆ กับที่คนตกตึก เลยต้องไปให้ปากคำนิดหน่อย" ศรัยเงียบฟังเสียงจากปลายสาย ขณะที่จ้องมองคนข้างๆ "ห้องปชามันอยู่เยื้องๆ เขาน่ะ ก็ไปทั้งผมทั้งปชาน่ะแหละ ช่วยๆ กัน สงสารเมียเขาด้วย ไม่รู้หรอก คงฆ่าตัวตายน่ะแหละ อย่าเดาเลย เราแค่เพื่อนบ้านกัน ไม่รู้อะไรส่วนตัวเขาหรอก"
พอกดโทรศัพท์วางสาย คนตัวโตก็ถาม "กลัวหรือ"
วาดส่ายหน้า ขณะที่ได้ยินเสียงกระแอมเชิงขู่มาจากคนสวมแว่นที่ยืนอยู่ข้างๆ

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงถัดมา ศรัยกับปชาก็มาถึงโรงพัก
พนักงานสอบสวนที่นี่เป็นนายดาบ ท่าทางเหมือนไม่เชื่ออะไรสักอย่างที่ปชากับศรัยบอก
"โทรศัพท์มันติดตัวอยู่ตลอดเวลา แล้วทำไมไม่ถือไปด้วย"
"ก็ผมโทรคุยกับน้องชายว่ามันมาหรือยัง พอมันบอกว่ามาใกล้แล้ว ก็วางไว้แถวตู้รองเท้าแล้วก็ออกมาเลย ไม่ได้ถือออกมาด้วย" ปชาบอก
"แล้วทำไมไม่กลับไปเอาในทันที"
"โห เพราะผมไม่คิดว่าจะต้องใช้มันน่ะสิ นอกเวลางานแล้ว ส่วนแม่ผมที่บ้านนอกก็คงไม่โทรมาหาหรอก แต่เพราะว่าไอ้ศรัยมันจะลงมาข้างล่าง ก็บอกให้มันเอามาให้ก่อน เผื่อว่ามีปัญหาอะไรจะได้โทรขึ้นมาบอก"
"แล้วมันจะมีปัญหาอะไร"
"ใครจะไปรู้" ปชาย้อนตรงๆ "อย่างเนี่ย มีคนตกตึกตายพอดีแบบนี้ ใครจะไปคาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้น"

นายดาบตำรวจคนที่สอบปากคำศรัยกำลังยื่นแผนภาพห้องพักที่ชั้น 5 ให้ชี้
"คุณระบุได้ชัดเจนมั้ยครับ ว่าห้องที่คุณว่าเห็นหลังไวๆ ว่าเดินเข้าห้องน่ะมันห้องไหน"
ศรัยหลับตาพยายามนึก "ห้องของปชาอยู่ถัดจากห้องมุม ห้องนี้อยู่ตรงข้ามห้องปชา ถัดเข้ามาอีก....2 ประตู"
"ห้องผู้ตายหรือครับ"
ศรัยส่ายหน้า "ห้องก่อนห้องผู้ตายครับ ห้องตรงข้ามกันเป็นผู้ชาย ผมเคยเห็นเขาอยู่ครั้งหนึ่ง" นิ้วมือใหญ่ชี้ที่ห้องตรงข้าม แล้วเลื่อนมาที่ห้องถัดมา "ห้องถัดมาคือห้องพี่มีนกับพี่แหม่มแฟนเค้า แล้วห้องถัดมาชื่อพี่หมูคนนี้ ก็ไม่ค่อยได้ทักหรือคุยกัน เพราะแกเหมือนคนนอนไม่พอ อาจเขียนหนังสือ หรือทำอะไรสักอย่าง"
"แสดงว่าในละแวกห้องพักของพี่ชาย คนเดียวที่คุณคุยบ่อยที่สุดคือผู้ตาย"
"ครับ" ศรัยยอมรับตามตรง
สักพักนายตำรวจคนที่ขึ้นไปดูห้องของพี่มีนด้วยกันก็เดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มภาพ หยิบภาพหนึ่งออกมาวางข้างหน้าศรัย
"มึงเห็นความผิดปกติเหมือนกับที่กูเห็นใช่มั้ย"
"เห็น" ศรัยบอกแล้ว ชี้ไปที่ภาพ "เขาใส่รองเท้า ทั้งที่กระโดดลงมาจากระเบียงห้องพักของตัวเอง ดังนั้น จึงมีความเป็นไปได้ว่า เขาอาจไม่ได้กระโดดลงมาเอง และไม่ได้มาจากห้องของตัวเอง"
นายดาบตำรวจที่สอบปากคำ หันมามองหน้าศรัยแล้วหันไปหาผู้กอง
"อ้าวรู้จักกันหรือ"
ผู้กองคลี่ยิ้ม "มันสอบโรงเรียนนายร้อยตำรวจไม่ติด ทั้งที่มันฝันอยากเป็นตำรวจมาตลอด"
ศรัยทำเสียงขึ้นจมูก ขณะที่นายตำรวจทำเป็นยิ้มเยาะ
"อิจฉาละสิ"
"คนละเรื่องแล้วสัดหมอก แล้วกูอ่านหนังสือออกว่าที่ไหล่มึงเขียนว่ากองปราบ แต่ที่นี่มันสถานีตำรวจ"
จากฟอร์มยิ้มเยาะ ผู้กองหมอกหัวเราะเสียงดัง "ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี มึงยังเหมือนเดิม"
ศรัยกดนิ้วมือที่ขมับอีกที
"แล้วเรื่องคดีว่าไง มึงรู้จักกับกูแล้วจะทำคดีนี้ได้หรือ"
"ได้สิ กูคนกว้างขวาง แค่ช่วยคดีเท่านั้นแหละ" ผู้กองหันไปบอกนายดาบตำรวจ ให้บันทึกปากคำไปเรื่อยๆ "ถ้ามีนไม่ได้กระโดดจากระเบียงห้องตัวเอง แล้วจะเป็นระเบียงห้องใคร ระหว่างห้องของผู้ชายทำงานคนนั้น กับห้องของหมูคนที่เหมือนอดนอนตลอดเวลา"
ศรัยกอดอกของแผนภาพห้องพัก "ห้องคนทำงานไม่น่าจะกลับมาแล้วนะ แต่ถ้าพี่หมูละก็ไม่แน่"
"เก่งมาก แต่กูต้องขอหมายเข้าไปในห้องเขาก่อน" ผู้กองหมอกบอกพลางยักไหล่ "ที่จริงขอเข้าไปดูเลยก็ได้ แต่ว่าต้องมีพิสูจน์หลักฐานเข้าไปด้วย มันก็ต้องมีระเบียบวิธีการกันสักหน่อย" เว้นช่องว่างแล้วถามต่อ "มึงเข้าไปในห้องมีน แล้วจับเขาโยนลงมาได้มั้ย"
ศรัยส่งเสียงในลำคอ "กูสามารถเข้าไปในห้อง โดยไม่มีลายนิ้วมือ เมียเขาไม่โวยวาย ทั้งที่กูจับผัวเขาโยนลงมา แล้วกูก็กดลิฟต์ตามมาดูผลงานหรือไง"
"ถ้าทำอย่างนั้นมึงต้องกดลิฟต์รอไว้"
"อย่างไว กูไม่ใช่นักวิ่งโอลิมปิก"
"แต่มึงตัวใหญ่พอที่จะผลักคนสูงสัก 165 ให้หล่นลงมาได้"
"ได้" ศรัยยอมรับ ให้ 170 หรือสูงกว่าก็ยังไหวถ้ารู้วิธีจับล็อคแล้วทุ่มลงมา
หมอกหันไปหานายดาบตำรวจ "นี่คือข้อดีที่สุดของมัน ยอมรับทุกสถานการณ์ ผิดเป็นผิด ถูกเป็นถูก พาเพื่อนยืนกางแขนหน้าเสาธงตั้งแต่ 7 โมงเช้ายันเที่ยงมาแล้ว"
“อย่างกับมึงโดนด้วยงั้นแหละ”
“โชคดีมากที่มึงกะกูอยู่คนละห้องกัน”
“พวกมึงน่าคบงั้นแหละ ยิ่งไอ้บาลีเห็นหน้ามันทีไร แทบอยากวิ่งเข้าไปสารภาพผิดทุกเรื่องตั้งแต่เกิด”
“ไว้มึงว่างก็ไปสารภาพได้ มันอยู่ที่ร้านหนังสือเหมือนเดิม” หมอกตอบโต้ทันที จนศรัยต้องพากลับมาเรื่องเดิม
“แล้วเอาไง”
“ก็อย่างที่มึงว่า ผัวเมียทะเลาะกัน แต่ผัวไปกระโดดระเบียงมาจากอีกห้องหนึ่ง ยังไงมันก็ต้องซักเมีย แต่ตอนนี้ต้องรอตำรวจหญิงก่อน แล้วเรื่องสถานที่ ยิ่งมองข้ามไม่ได้”
“แล้วกูต้องรอมั้ย”
“ไม่ต้อง” หมอกหันไปถาม นายดาบตำรวจที่สอบปากคำ “เก็บหลักฐานจากมันหมดแล้วใช่มั้ยพี่”
“เรียบร้อย”
“ขอบคุณมากครับ” หมอกตอบอย่างสุภาพ แล้วลุกนำศรัยออกมาข้างนอก พบกับปชาที่นั่งรออยู่
“ยังไงก็อยู่แถวๆ นี้อย่าเพิ่งไปไหนไกล”
“ครับ” ปชาขานรับขณะที่ยกมือขึ้นเสยผมลวกๆ แหวนพระที่นิ้วก้อยทำให้ผู้กองหมอกรู้สึกสะดุดตาแล้วมองผ่านเมื่อศรัยเดินนำปชาลงไปจากโรงพัก

“ปชา”
“เออ”
“ทำไมอยู่ดีๆ กูถึงไม่คิดว่านั่นเป็นเสียงพี่แหม่มด่าพี่มีนก็ไม่รู้ว่ะ”
“อ้าว..”
“เพราะพอนึกไปนึกมา มันเหมือนกูได้ยินแต่เสียงพี่แหม่มตะโกนด่าผัวอยู่คนเดียว ไม่เห็นได้ยินเสียงผัวเถียงสักคำ”
ปชานึกตาม “แต่หลายครั้งกูก็ได้ยินพี่แหม่มด่าอยู่คนเดียวนะ บางครั้งพี่มีนไม่ไหว ก็จะออกมาสูบบุหรี่ข้างนอก”
ศรัยส่งเสียงอือ แล้วโบกเรียกรถแท็กซี่

========จบตอนที่ 4========

ขอบคุณจากใจที่คุณแวะเข้ามาอ่าน ดีใจมากที่คุณชอบเรื่องนี้ ยินดีอย่างยิ่งที่สละเวลาให้คำแนะนำ มีความสุขที่สุดที่คุึณ "อิน" ไปกับเรื่องราวที่เราอยากบอก
พบกันวันศุกร์ครับ
ไจฟ์็กับที

[zaabbo]

 

เหมือนกำลังอ่านเชอร์ลอกโฮมเลย อิอิ สนุกอ่ะชอบๆ  ว่าแต่ใครจะเป็นฆาตกรน้อ

รอติดตามตอนต่อไป

[MiSS-U]

เพิ่มเรื่องคดีฆาตกรรมมาด้วยยิ่งเล้าใจ

ชอบมาก  งานนี้ศรัยเลยได้ความเห็นใจจากน้องวาด้วย

อยากรู้จังว่าใครคือฆาตกร

บวกเป็ด

[kakuro]

 ขอบคุณไจฟ์ที
สนุกมากตื่นเต้นน่าติดตาม
ดีใจจังได้เจอผู้กองหมอกด้วย
แหวนปชามีไรเหรอ

[love2y]

มีอะไรให้ลุ้นตลอด คิดถึงหมอกกะบาลี >_<

[BeeRY]

ชอบอ่ะ นิยายแนวสืบสวนสอบสวนอะไรแบบนี้ สนุกดี
ตอนเรียนอยู่มีครั้งนึงย้ายหอแล้วได้ข่าวว่าอีกเดือนต่อมาที่หอเก่ามีคนฆ่ากันตายในหอ
รู้สึกโชคดีที่ย้ายออกมาก่อน ไม่งั้นคงเจอเหตุการณ์คล้ายๆศรัยนี่แหละมั้ง แต่เค้าไม่มีคนน่ารักนั่งหน้าซีดเป็นเพื่อนนะ
กดบวกให้ค่ะ จะมีผีพี่มีนมาให้เบาะแสไหมเนี่ย

[wanmai]

มีคดีฆาตกรรมด้วยอ่า

ผู้กองหมอกโผล่มาด้วยกอดๆผู้กอง

ตอนนี้น้องวาดเป็นห่วงคุณพี่ไรของเราด้วยอ่ะ น่ารัก><

ปล.ให้น้องคอสเป็นเพื่อนน้องวาดด้วยดีไหม คิดถึงจัง

บวกหนึ่งบวกเป็ดจัดไปค่ะ!!

[AllRiseApril]

กรี๊ดตั้งแต่พี่หมอก  พอมีพี่บาลีอีกคน  อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
เริ่มซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ T^T
เราไม่เคยเดาทางนิยายของไจฟ์ตอนแรกๆถูกเลยค่ะ  ฮ่าาา
ไปพอเดาออก นุ้นนนนนนนน  ท้ายๆเรื่องง
โคตรลุ้นนเลยค่ะ 
อยากอ่านทุกวันจังเลยยยยย   วันนี้น้องวาดออกนิดเดียววว 

[LalaBam]

เหอะๆ มันมีผีเข้ามาเกี่ยวด้วยไหมเนี่ย

หนู กลัว ผี

[Yukisae]

โอ้ แนวสืบสวน น่าติดตามมากๆ มีผู้กองหมอกด้วย >_<
ศรัยมีเซ้นส์ด้านสืบสวนเหมือนกันนะเนี่ย
และยังคงมึนกับน้องวาด 55
++ น้องเป็ดค่ะ รอต่อไป ใครเป็นคนทำ

[a_tapha]

ขอบคุณค่ะ จะรอวันศุกร์นะค่ะ

[jeeu]

มีเรื่องน่าให้คิดตามอีกแล้ว
เจอแบบนี้คิดถึงพี่บาลีอ่ะ
พี่ศรัยออกจะห่วง เมื่อไหร่น้องวาดจะใจอ่อนน้อ
+1+เป็ดจ้า

[gupalz]

ตื่นเต้นๆ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว

[iforgive]

น้องวาดมีใจให้แน่นอน  แต่งานนี้พระเอกเราดันกลายเป็นผู้ต้องสงสัยซะนี่
แบบนี้ต้องพึ่งเจ้าหนูยอดนักสืบโคนัน  ความจริงมีหนึ่งเดียวววววว

[rubymoona]

อั่ก สะสนุกมาก ลุ้นสุดๆ รู้สึกเหมือนอ่านโคนันอยู่ ชอบคะ

[hpsky]

ว้าววว ตอนนี้มีผู้กองหมอกมาเป็นแขกรับเชิญด้วย คิดถึงๆๆ
เรื่องราวจะเป็นไงต่อนะ ลุ้นดีแท้เหลา

[sukie_moo]

ยังไม่ได้คุยกะน้องวาดให้เข้าใจ มีเรื่องปริศนาฆาตกรรมมาแทรกซะงั้น

[BossoM]

วาด ชอบพี่เขาใช่มั้ยลูก คริ คริ

ฆาตกรรมแบบนี้ตามตัวคินดะอิจิด่วน
(น้องทีจะรู้จักมั้ย หรือรู้จักแต่โคนันหว่า อิอิ)

[pla_naka]

มีหมอกโผล่มาด้วย อิอิ
อย่างนี้ต้องเอาบาลีมาคุยกับวิญญานคนตายด้วยอีกคน
คิดถึงบาลีกะน้องคอสจัง
น้องวาดเกาะติดศรัยตลอดชอบอ่ะ..จะรอนะคะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆ

[nongrak]

น้องวาดโผล่มาได้ไงเนี่ย แถมไม่พูดไม่จาอีกตั้งหากมึนกับหนูนะเนี่ย

[malula]

อะไรกันนี่พี่ศรัยของเรา คดีล่วงละเมิดยังไม่ทันสรุป โดดไปร่วมคดีฆาตกรรมอำพรางซะงั้น
ขออิฉันเดาหน่อย 1.พี่มีนโดดตึกหนีเมียขี้บ่น 2.เมียร่วมกับชู้ฆ่าผัว3.เกิดคดีรักหลายเส้าเรามาตายด้วยกัน ว้าก...มั่วสุดฤทธิ์
อิฉันต้องใช้เวลาละเลียดอ่านเป็นอย่างมาก กลัวพลาดช็อตสำคัญ ดีใจที่เห็นตัวละครจากเรื่องเก่ามาร่วมแจม

[natalee22]

โฮ๊ะๆๆๆๆๆ นึกว่าศรัยจะงานเข้ารอบสองซะแล้ว ที่ไหนได้เป็นเพื่อนกับผู้กองหมอกนี่เอง แอบคิดถึงผู้กองหมอกเหมือนกันนะเนี่ย

ดูท่าเรื่องนี้จะมีอะไรซับซ้อนกว่าที่เห็นนะ ท่าทางคุณไจฟ์กับน้องทีจะติดใจแนวลึกลับฆาตกรรมซ่อนเงื่อนนะคะ แต่ดีนะตื่นเต้นดี ชอบๆๆๆ อิอิ

ตอนนี้ทุกคนก็ดูออกหมดแล้วล่ะสิว่าศรัยกับวาดมีอะไรต่อกันมากกว่าแค่เมาแล้วเผลอปล้ำอ่ะ ห่วงกันออกหน้าออกตาซะขนาดนั้น

รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ^^

[โจ๊กกุ้ง]

น้องวาดน่ารักนะนี่ อิอิ จริงๆแอบชอบพี่ศรัยมาก่อนสิน้า หรือว่าวันนั้นน้องสมยอมถึงได้ไม่อยากพูดถึง หึหึหึ

[yeyong]

อ่านไปก็ลุ้นไป มีเรื่องสืบสวนสอบสวนเข้ามาอีก หนุกอ่ะ