หัวข้อ: "Shining"

[BeeRY]

คราวนี้พี่ปชาคงได้กินเหล้าเป็นเพื่อนน้องศรัยแน่เลย
อย่าเสียใจนานเลย น้องตากลมคนนั้นกำลังรออยู่นะ

[yeyong]

ขออ่านด้วยคน

วัยทำงานกับน้องนักศึกษา เดาว่าน้องตากลมเป็นนายเอก

แบบนี้เรียกว่ากินเด็กหรือยังน๊า

[Gohan]

  จุดประทัดฉลองเรื่องใหม่
ตอนแรกมา ก็เจอคู่พี่น้องชาวไร่(แห้ว)เลยวุ้ย
งานนี้ท่าจะเมายาววววววววว
แต่เลิกกันตอนยังไม่แต่งงานก็ดีแล้วล่ะ เก๋ดูท่าจะรับพวก Workaholic ไม่ได้
ป่ะ ศรัย ให้น้องตากลมเขาช่วยปลอบใจ อิอิ

[Love U All]

มาเจิมเรื่องใหม่ค่า  ^^

หญิงเก๋แย่นะ  สวยเลือกได้เรอะ  ชิส์
แต่ก็ดีและ  เลิกกันไปเร็ว ๆ พี่ไรเค้าจะได้ไปหาคนที่ใช่จริง ๆ ซะที

ส่วนพี่ไร  อกหักครั้งนี้ไม่เป็นไรน้า  ชวนพี่ปชากินเหล้าย้อมใจเลย
หนุ่มนักศึกษาตากลม  ชอบกินนมสีชมพู  ยังรออยู่ที่เซเว่นนะจ๊ะ    อิอิ

[LoveBaBy]

มาแว้ววววววววววววววววว ^_^

ไร ไร ไร ปล่อยเก๋ไป แล้วไปซดนมกลิ่นหอม สีชมพู ดีกว่าเนอะ อิอิ

วันเสาร์เด๋วมาส่องว่าไร จะซดนม หรือซดเหล้านะ คิคิ

ขอบคุณ 2 หนุ่มจ้า ^^

[♠DekDoy♠]

เหตุผลคลาสสิคสำหรับการนอกใจ

[nolirin]

อ๊ากกก เรื่องใหม่ทำไมเค้าเพิ่งจะเห็น
แต่ไม่เปงไรเนอะ มาอ่านช้าดีกว่าไม่มาอ่านเนอะ

ประโยคปิดท้ายของพี่ไรโดนใจจริงๆ
พระเอกคือพี่ไร ส่วนหนูนายเอกคือน้อง(หนุ่ม)ตากลม รึป่าวน๊า

[taem2love]

ชะนีก็เป็นอย่างนี้ทุกตัวมั่นใจว่าสวยเลือกเลยสวมเขาให้ผู้ชายโง่ๆด้วยคำว่า"เป็นแค่เพื่อน"โทษนะค่ะอยากจะบอกว่า"ชะนีอย่าจีบยาก เพราะกระเทยสวยกว่าหล่อนมาก แล้วผู้ชายหล่อน่าลากก็เป็น'เกย์"อย่าทนงตนเกินแล้วผู้ชายดีๆก็กินกันเอง

[๛ナーリバス๛]

 แอบสงสารศรัยเบาๆ เห็นชื่อเล่นว่าไร เลยยังงงว่า ชื่ออ่านว่า

ศฺรัย หรือสะ-รัย กันแน่

รอลุ้นนายเอกนะ แต่เดาว่าคงเป็นคนที่เจอที่ร้านค้าตอนไปซื้อเหล้ากะบุหรี่


  ให้ดอกไม้คุณไจฟ์
    กอดน้องทีค่ะ

[MiSS-U]

 

มาแล้วๆ  ดีใจที่เห็นเรื่องใหม่ค่ะ

ตอนแรกมาก็อกหักจากหญิงซะแล้ว แต่ไม่เป็นไรยังมีน้องตากลมชอบกินนมรสสตอเบอรี่อยู่เนอะ

[gupalz]

เรื่องใหม่ๆ

[THiiCHA]

จ๊ะเอ๋ จุดพลุฉลองต้อนรับเรื่องใหม่ของสองหนุ่ม

เห็นชื่อปุ๊บ รีบพลิ้วไหว ไหลมา ตามคำอธิษฐาน 5555

เรื่องนี้แนวไหนนะ แนวตั้งแนวนอน ปมเป็นล้านแบบเรื่องที่แล้วอ๊าป่าว หึหึหึ ลุ้นๆๆ

จัดบวก รอตอนต่อไปจ้า

[MadamLilac]

อ่านจ้ะ

[jira]

   2  หนุ่ม
มาลงชื่อค่ะ!!!
ไว้เสร็จงานจะอ่านทั้งตอนนี้และตอนหน้าแล้วเม้นท์รวบยอดนะคะ
 

[@PurPle SuN@]

มาดันรอป๋าอัพตอนต่อไป ^____^

[MyTeaMeJive]

Shining ตอนที่ 2


"ปชา มึงเมาอยู่หรือเปล่า"
"เปล่า วันนี้กูนอนทั้งวัน พรุ่งนี้จะไปทำงานแล้ว มึงมีอะไร"
"กูเพิ่งโดนทิ้ง จะไปกินเหล้าห้องมึง"
"สัด มึงกะกูต้องไปไหว้พระ 9 วัดรดน้ำมนต์ล้างซวยกันซะทีดีมั้ย"
เหมือนปชาจะพูด หรือบ่นอะไรไปเรื่อยในระหว่างที่ศรัยขับรถไปจนถึงคอนโดฯ เพียงแต่สติที่มันหลุดหายไป จำได้ว่าเห็นพี่ชายลงมายืนรออยู่หน้าคอนโดฯ แล้วก็วิ่งมารับถึงรถ กอดคอกลับขึ้นไปถึงห้อง
อกหักเองกับนั่งปลอบใจคนอกหักนี่มันคนละอารมณ์กันโดยสิ้นเชิง

ข้างนอกฝนตกแล้ว เหล้าหมดขวด ศรัยปรือตาหันไปมองประตูห้องนอนที่ปชาเพิ่งเข้าไป "ปชา~~ กูลงไปซื้อเหล้านะ"
คนตัวโตบอกขณะที่เดินไปเปิดประตูห้องทันที เดินปัดเป๋ไปมาจนมายืนพิงประตูลิฟต์ จนเมื่อประตูลิฟต์เปิดออกก็ถลาเข้าไปหาคนที่ยืนอยู่ในลิฟต์
กลิ่นหอมอ่อนๆ เหมือนผลไม้ รูปร่างผอมบาง กับความเย็นของน้ำ
"เก๋~~"

"เฮ้ย คุณ เมาอะไรขนาดนี้วะ" วาดรวีพยุงคนตัวโตออกมาจากลิฟต์ ท่าทางเมาหนักพึมพำเรียกชื่อผู้หญิง "คุณอยู่ห้องไหนเนี่ย"
มือใหญ่ชี้ไปที่ห้องด้านใน ฝั่งตรงข้ามกับห้องพักของวาดกับพี่ชาย คนที่ตัวเล็กกว่ากันเป็นคืบ เปียกโชกตั้งแต่หัวจดเท้า ดีที่หนังสือเรียนอยู่ในกระเป๋าสะพายข้างที่กระเป๋าหนัง ไม่งั้นก็คงเปียกเหมือนกัน
คนตัวโตพอเข้ามาในห้องก็หันมากอดวาดไว้แน่น
"เฮ้ย ไรวะเนี่ย"
"เก๋~~"
"กูไม่ใช่เก๋ปล่อยกูเลย" วาดบอกทัhงที่พยายามลากคนตัวไปไปหาโซฟาใกล้ประตู แต่กลับโดนดึงให้ล้มตามลงไปด้วย
"เก๋~~" คนตัวโตขานชื่อคนอื่นอีกครั้ง ขณะที่พลิกตัวให้วาดลงไปอยู่ล่าง
"กูไม่.." ริมฝีปากหนากดจูบปิดเสียง วาดดิ้นขลุกขลัก ทั้งผลักทั้งถีบ เสื้อนักศึกษาถูกกระชากขาดตลอดแนว มือใหญ่ ขยำผิวเนื้อ แรงจนทิ้งรอย
แอลกอฮอล์จากคนตัวโต กำลังพาให้วาดเริ่มเมาตาม แม้จะสอดลิ้นเข้ามาหาแต่กลับไม่คิดขัดขืน จนกระทั่งคนตัวโตละจูบออก
"ปะ.." มือใหญ่เข้ามาปิดสนิท ขณะที่ริมฝีปากใหญ่เลื่อนลงมาจูบแรงเหนือราวนม อีกมือเลื่อนลงไปหาเข็มขัด กระชากออก
"เหี้ย!" วาดได้โอกาสเงื้อขาแล้วถีบเต็มแรง
ศรัยโถมกลับเข้ามาหาพร้อมกับหมัดที่กระแทกเข้าลิ้นปี่ คนผอมบางจุกจนร้องไม่ได้ มือใหญ่กระชากเข็มขัด
คนตัวโตทั้งจูบ ทั้งขบกัดที่ไหล่บาง  กางเกงนักศึกษาถูกกระชากออก

ปชาเมาก็เดินเข้าไปนอน ปล่อยให้น้องชายกินเหล้าต่อไปคนเดียว ได้ยินเสียงด่าอยู่เหมือนกัน แต่เพราะนิสัยหลับลึกทำให้การฝืนเปลือกตาให้เปิดกลายเป็นงานหนักเกินกำลัง อ้างกับตัวเองว่า อาจเป็นเสียงทะเลาะของห้องข้างๆ แล้วก็หลับต่อจนได้ยินเสียงร้องด่าอีกครั้ง
“มันยังทะเลาะกันไม่จบอีกหรือวะเนี่ย” ปชาปรือตามองนาฬิกาปลุก ตัวเลขบอกว่า ตี 2 แล้ว “ไอ้ไรมันหลับไปหรือยังวะ”
นั่นแหละ ปชาถึงได้ดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงอย่างลำบากยากเย็น
ภาพที่เห็นก็คือ หนุ่มนักศึกษาในห้องรับแขกที่กำลังสวมกางเกง ดวงตากลมโตหันมามองด้วยความตกใจ
ปชาเองก็ตกใจ
“นี่ไอ้ไรมัน...”
“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ” เด็กหนุ่มคนนั้นรีบบอก มือขาวขยุ้มเสื้อนักศึกษาที่ถูกกระชากจนขาด แล้วรีบวิ่งไปที่ประตู แต่เมื่อเปิดประตูออกก็กลับหันมาย้ำกับปชาอีกครั้ง
“อย่าบอกใครนะ”
ปชาพยักหน้างงๆ แล้วหันมามองน้องชายที่หลับไม่รู้เรื่อง
“สัดไร เมาหนักครั้งแรก ก็พาตัวเองเข้าคุกซะแล้วมึง”

ปชาอาบน้ำแต่งตัวจะไปทำงาน ตอนที่เปิดประตูห้องนอนศรัยได้ยินเสียงก็ลุกขึ้นนั่งงัวเงียมองไปรอบตัว คุณพี่ชายอดปากไมไหว
“ไง ไอ้น้องชายตัวดี”
“เก๋ล่ะ”
“เหอะ” พี่ชายทำเสียงขึ้นจมูก “เก๋น่ะทิ้งมึงไปหาคนที่เขามีเวลาให้แล้ว”
“ก็เมื่อคืน...” ศรัยพูดแล้วขมวดคิ้ว “ไม่ใช่เก๋”
“เออ ไม่ใช่”
“แล้วใคร”
พี่ชายอ้าปากจะพูดแล้วนึกขึ้นได้ “กูไม่บอก”
“อ้าว” ศรัยทำเสียงงึมงำขณะที่ยกมือนวดที่ขมับ
“เมาค้างสิมึง ค่อยๆ คิดว่ามึงทำอะไรใครเขาเมื่อคืน กูต้องไปทำงานแล้ว”
ศรัยมองพี่ชายออกไปจากห้องพักแล้วเอนตัวลงนอนลืมตามองเพดาน
ไม่เชิงว่าจำอะไรไม่ได้ แต่มันเหมือนไม่อยากจำทำให้ทุกอย่างดูสลับที่ กลับไปกลับมาเรียงเวลาไม่ถูก
มันมีสัมผัสบางอย่างที่เหลืออยู่
ความเย็นของน้ำ กลิ่นผิวเนื้อ สัมผัส
ศรัยผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรง
“ผู้ชาย!”

ปชายังไม่ได้ไปทำงาน แต่เดินไปที่ห้องอีกฝั่งหนึ่งของลิฟต์ ตรงไปห้องชุดที่อยู่ท้ายสุด แล้วกดออดเรียก
คนที่เดินมาเปิดเป็นหญิงสาวผมยาว
“คะ”
“ขอโทษที่มารบกวนแต่เช้าครับ ผมชื่อปชาแค่อยากคุยกับน้องชายของคุณ”
หญิงสาวขมวดคิ้ว แต่ยังไม่ยอมให้ปชาเข้าไปในห้อง
ถึงจะเคยเห็นหน้า รู้ว่าอยู่คอนโดฯ เดียวกัน แต่ไม่เคยคุยกันจะให้เข้าห้องได้ง่ายๆ ได้ยังไง
ชายหนุ่มรูปร่างหนาพยายามวางท่าให้น่าเชื่อถือ “เมื่อคืนเขาอยู่ห้องผม แล้ว...เขาสั่งผมว่าอย่าบอกใคร” ประโยคสุดท้าย ชายหนุ่มลดระดับเสียงลง ทำให้หญิงสาวยกมือปิดปากทันที แล้วเบี่ยงตัวให้ปชาเข้ามาในห้องแล้วปิดประตู เพียงแต่ไม่ได้เชิญให้เข้าไปข้างใน
“มีอะไรคะ”
ปชาเกาหน้าผาก “ก็อย่างที่ผมบอก ผมตื่นมาเห็นเขาในสภาพไม่สู้ดี แต่เขากลับบอกผมว่า อย่าบอกใคร มันทำให้ผมไม่สบายใจ คุณเป็นพี่สาว ลองเลียบๆ เคียงๆ คุยกับเขาดู”
“ไม่สู้ดี ยังไงคะ”
ปชาเกาทีหน้าผากอีกที “ไปดูเสื้อผ้าของเขาก็แล้วกัน ผมไม่เห็นว่ามันเกิดอะไรขึ้น เห็นก็ตอนที่เขาจะออกมาจากห้องแล้วเขาสั่งแบบนั้น คิดเยอะก็ยิ่งยุ่ง ไม่คิดเลยมันก็ไม่ยุติธรรม” ชายหนุ่มหยิบนามบัตรจากกระเป๋าสตางค์ส่งให้ “ได้ความคืบหน้ายังไงโทรหาผมนะ”

ทอรุ้งยืนมองนามบัตรในมือแล้วเดินไปเคาะประตูห้องน้องชายที่ห้องนอนเล็ก ซึ่งไม่เคยล็อกห้อง แต่คราวนี้น้องชายกลับล็อกคห้อง
“วาด ตื่นได้แล้ว ไม่ไปเรียนหรือไง”
มีเสียงกุกกักในห้อง สภาพของน้องชายที่ยืนอยู่หน้าประตูพลอยทำให้ทอรุ้งคิดเยอะตามปชาไปอีกคน
ใบหน้าซีดเผือด ขอบตาแดงเรื่อ ปากบวมแดงเจ่อทั้งเหมือนมีรอยแตก แล้วก็ยังมีรอยแดงเป็นจ้ำที่คอ ที่แขน
“วาด เป็นอะไร”
“ไม่เป็นอะไร” น้องชายตอบทันทีขณะที่ยกมือปิดปาก
ทอคว้าข้อมือไว้ “วาด”
“ไม่มีอะไร ไม่เป็นไร อย่าบอกพี่เขียนนะ”
“ฉันจะบอก ถ้าแกเอาแต่พูดว่า ไม่มีอะไร ไม่เป็นอะไรแบบนี้ ฉันจะบอก”
“เพราะมันไม่มีอะไรจริงๆ น่ะสิ”
“วาด....” ทอรุ้งใกล้จะร้องไห้เต็มที “ใครทำแกแบบนี้”
วาดส่ายหน้า “อย่าร้องไห้ ไม่มีอะไรจริงๆ”
“แกโกหก” พี่สาวจับใบหน้าของน้องชาย ขณะที่หยดน้ำตาอุ่นๆ เปียกแก้ม “ขนาดนี้แกยังว่าไม่มีอะไรได้ยังไง”
วาดกอดพี่สาวไว้ ลูบแผ่นหลังบาง “อย่าร้องไห้ ผมไม่เป็นไรจริงๆ วันนี้ผมขอหยุดเรียนวันนึงนะ”
ทอรุ้งพยักหน้า “งั้นกินยาแก้ไข้แล้วนอนแล้วกัน พี่จะทำข้าวต้มไว้ให้” หญิงสาวหันหลังให้แล้วนึกขึ้นได้ “เสื้อผ้าแกล่ะ”
วาดเดินกลับเข้าไปในห้อง หยิบเสื้อผ้าเปียกชื้นมาส่งให้ พี่สาวเห็นเสื้อผ้าก็ยิ่งร้องไห้โฮ
“พี่ทอ ไม่มีอะไร ผมไม่เป็นไรจริงๆ อย่าร้องไห้เลย”
“ไอ้น้องบ้า” ทอรุ้งว่าน้องชายแล้วเดินไปหยิบยามาส่งให้ ทำข้าวต้มไว้ แล้วก็เก็บเสื้อของน้องชายใส่ถุงไปทิ้งที่ถังขยะ 

พอออกมาพ้นหลังคาคอนโดฯ ทอก็โทรศัพท์หาปชา แต่เพราะปชาขาดงานเมื่อวันก่อน ส่วนทอรุ้งก็มีติดเรียน สุดท้ายก็เลยต้องกลับมาคุยกันที่ห้องในตอนเย็น
ส่วนศรัยออกจากห้องของปชา กลับไปบ้านอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็มาทำงาน ไม่ได้มองว่าเข้างานตอนกี่โมง รู้แต่ว่าก้มหน้าก้มตาทำงาน จนกระทั่งเที่ยงกว่า เพื่อนตุ้มถึงได้เดินมาตาม
“หัวหน้าศรัย ไปกินข้าวได้แล้ว”
“ไปกันเถอะ กูไม่หิว” ศรัยบอกทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตาอยู่กับงานข้างหน้า
“ไปก่อนเหอะ ไม่มีใครว่าอะไรที่มึงมาสายหรอก ไม่ต้องทำงานทดเวลาแบบนี้ก็ได้”
แต่ศรัยยังคงไม่เงยหน้าขึ้นจากงาน ตุ้มลดเสียงลงมาอีกนิด
“เมื่อวาน ไม่ค่อยดีหรือไง”
ศรัยส่งเสียงตอบรับ “เลิกกันแล้ว”
“ห๊ะ เลิกกัน!” นอกจากตุ้มจะตกใจ ลูกน้องของศรัยที่ยังไม่ไปกินข้าวเที่ยงก็พากันเงยหน้าขึ้นมอง
“เออ ทำไมต้องตกใจ”
“ตกใจสิ พวกมึงไปดูบ้านด้วยกัน จะจูงมือไปดูฤกษ์แต่งงานกันวัน 2 วันนี้อยู่แล้วนี่หว่า”
“เขาคบคนอื่นอยู่”
ตุ้มทำหน้าตาไม่เข้าใจ หันไปหาความเห็นจากบรรดาลูกน้องของศรัย แต่ละคนก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน
“ยังไง เขาคบคนอื่นอยู่ แต่จะแต่งกับมึง แล้วขอเลิกกับมึงน่ะเหรอ”
ศรัยเงยหน้าขึ้น วางดินสอลงกับโต๊ะ “เขาไม่ได้พูดคำว่าขอเลิก เขาว่าคนนั้นเป็นเพื่อนกัน แต่ก็ไปไหนด้วยกัน” มือใหญ่กดที่ขมับ “ช่างเขาเถอะ”
“ช่างง่ายๆ ได้ไงวะ มึงต้องเอาเก๋คืนมาสิ”
ดวงตาสีเข้มมองออกไปนอกหน้าต่าง “ไม่ เพราะพอมาคิดดูแล้ว มันเป็นสิทธิ์ของเก๋ ที่จะเลือกคนที่ดีที่สุด ซึ่งคนนั้นไม่ใช่กู”
ตุ้มกอดไหล่เพื่อนตัวใหญ่ไว้ “ตอนนี้ไปกินข้าวกันก่อน แล้วค่ำๆ ค่อยไปกินเหล้ากัน”
“ไม่ละ เมื่อคืนกูเพิ่งกินที่บ้านปชามัน” ศรัยขมวดคิ้วแน่น หันมาหาเพื่อน “เดี๋ยวนะ ขอกูจัดลำดับความคิดอะไรนิดหน่อย”
“อะไรของมึงวะ” ตุ้มไม่เข้าใจ
“เมื่อคืน ลิฟต์ แสดงว่าชั้นเดียวกัน ไม่นี่หว่า อาจจะกำลังลงหรือขึ้นแล้วลิฟต์เปิด”
ตุ้มเกาหัวแกรกๆ “หัวหน้าศรัยครับ กูจะรู้เรื่องกับหัวหน้าศรัยมั้ยเนี่ย”
“กูยังไม่ค่อยสร่างน่ะ คิดอะไรแล้วมันไม่ค่อยเคลียร์” ศรัยยอมรับ
ตุ้มดึงแขนศรัยให้ลุกขึ้น “อย่างกะกูไม่รู้แน่ะ ป่ะ ไปทั้งหมดห้องนี่แหละ กินส้มตำช่วยหัวหน้าพวกมึงหายเมาค้างกันดีกว่า”

ทอรุ้งกลับมาถึงห้องของตัวเอง ทำรายงาน และกิจวัตรต่างๆ ไปตามปกติ แต่ไม่วายหันไปมองน้องชายคนเล็กเป็นระยะ จนวาดรวีขำ “ผมรู้สึกเหมือนผมป่วยใกล้ตายก็เพราะพี่นี่แหละ”
“ก็แกน่ะ แกน่ะ” ทอรุ้งพูดแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ทำให้น้องชายรีบบอก
“หยุด อย่าร้องไห้ พรุ่งนี้ผมก็ไปเรียนได้แล้ว”
“แล้ว .... แกกลัวหรือเปล่า”
“กลัวอะไร ทำไมต้องกลัว” วาดย้อนพี่สาว “ก็บอกว่า ไม่มีอะไร ข้างนอกนี่มันอาจดูสาหัส เพราะ....แต่ไม่มีอะไรหรอก”
“ทำไมแกชอบพูดว่าไม่มีอะไรตลอดเวลาเลยนะ”
เกือบ 6 โมงเย็นทอรุ้งทำอาหารเย็นวางไว้บนโต๊ะ บอกให้วาดกินข้าวแล้วกินยา ส่วนตัวเองเดินออกมาที่ห้องพักอีกด้าน
ปชาเปิดประตูออกมาต้อนรับ 
“อย่างที่พี่ว่าน่ะแหละ เพราะวาดมันเอาแต่พูดว่าไม่มีอะไร มันยิ่งทำให้ทอเชื่อว่ามันมีอะไรแน่นอน”
“แล้ว...จะไปแจ้งความกันหรือเปล่า” ปชาถามเรื่องที่มันอยู่ในใจมาตั้งแต่เมื่อคืน “คือไม่ใช่ว่าพี่จะเข้าข้างน้องชายตัวเองหรอกนะ แต่ก็คิดว่าน่าจะคุยกันได้”
ทอรุ้งกอดอกจ้องมองชายหนุ่มรูปร่างล่ำสันตรงหน้า คนที่เคยเห็นหน้ากันมาเป็นปี “พี่คิดว่าไอ้วาดมันเป็นผู้ชายมันไม่เสียหายใช่มั้ย”
“เฮ้ยไม่ใช่” ปชารีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ “จะผู้หญิงหรือผู้ชาย ถ้าไม่เต็มใจมันก็เสียหายไม่ต่างกัน กฎหมายเขาก็มีบอกไว้ เพียงแต่...ไม่รู้สิ ท่าทางของวาดตอนที่พี่เห็น กับที่เขาบอก แล้วก็ท่าทางของไอ้ศรัย มันทำให้พี่ไม่กล้าตัดสินใจแทนมัน 2 คน”
“น้องชายพี่หรือคะ”
“เออ น้องชาย คนที่มาที่นี่บ่อยๆ น่ะชื่อศรัย” ปชาตั้งท่าจะเล่าเรื่องแต่มีเสียงกดออดเรียก ก็เลยเดินมาเปิดประตู เป็นตุ้มหนุ่มท่าทางคล่องแคล่ว ก้าวเข้ามาพร้อมกับยกมือไหว้
“มายังไงวะ”
“ผมมาถามเรื่องไอ้ไร” ตุ้มจะเข้าเรื่องแต่เห็นหญิงสาวอยู่ในห้องอีกคน ก็เลยเกรงใจ “ไว้ผมมาวันอื่นก็ได้”
“เรื่องเดียวกันน่ะแหละ เข้ามาเถอะ” ปชาบอก
ตุ้มเข้ามาก็แนะนำตัวทันที “พี่ชื่อตุ้มนะ”
“ทอรุ้งค่ะ”
ก่อนที่จะเข้าเรื่อง ตุ้มรีบออกตัวไว้ก่อน “ไม่ใช่ว่าผมเห็นแก่เรื่องงานจนไม่สนใจเรื่องส่วนตัวของมัน แล้วก็พอจะรู้ว่า เวลาคนอกหักน่ะมันต้องใช้เวลา เพียงแต่ว่าเราจะต้องส่งงานอาทิตย์หน้า แล้วงานนิทรรศการมันก็งวดเข้ามา”
“ก็เข้าใจ” ปชาบอก แต่ทอรุ้งทำหน้าเหมือนจะถามว่าแล้วไง “เราไม่ได้จะเกลี้ยกล่อมไม่ให้ทอเอาเรื่องไอ้ศรัย ผิดก็ว่าไปตามผิด” ผู้ที่มีอาวุโสที่สุดในห้องย้ำอีกครั้ง “ทอรุ้งเป็นพี่ของคนที่ศรัยไปทำอะไรเขาเมื่อคืน”
“ศรัยทำอะไรครับ” ตุ้มทำหน้าตาไม่เข้าใจ “เมื่อวานเก๋บอกเลิกไอ้ศรัย แล้วมันเมาค้าง วันนี้มันทำงานแบบไม่เงยหน้าขึ้นมามองโลก จนเย็นนี้ต้องฝากลูกน้องมันให้พาหัวหน้ากลับบ้านด้วย แล้ว อะไร ยังไงกัน”
ปชากับตุ้มเลยต้องช่วยกันสรุปเรื่องใหม่ทั้งหมด แล้วก็พากันนั่งกอดอกมองหน้ากัน
“มันไม่เคยแบบ เมาแล้วหื่นจับมาก่อนเลยนะ” ตุ้มบอก
“ทำไมพวกพี่ ถึงพูดเหมือนเขาเป็นคนดี ทั้งที่คนนั้นทำร้ายน้องของทอ”
ชายหนุ่ม 2 คนรีบปฏิเสธ “ไม่ใช่อย่างนั้น เรากำลังพยายามทำความเข้าใจว่า ศรัยมันก็มีวันที่ทำอะไรแบบนี้เหมือนกัน”
“แล้วไงคะ”
ตุ้มลุกขึ้นเดินวนไปวนมา
“น้องวาดของน้องทอ เป็นคนยังไงคะ”
ทอกระพริบตางงๆ กับคำว่าคะของตุ้มแล้วยิ้มขำ “วาดเป็นเด็กดีค่ะ ไม่เคยขอเที่ยวกลางคืน เคยเห็นดื่มกับพี่เขียน พี่ชายคนโตน่ะคะอยู่ครั้งสองครั้ง”
“มีแฟนหรือยังคะ”
หญิงสาวตอบทันที “ไม่มีค่ะ แต่...” ทอนึกทบทวนใหม่ “มีเพื่อนที่โทรมาหา หรือแวะมาหาที่ห้อง ที่เล่นเฟซ เล่นสไกป์ด้วยกันก็มี ไม่น่าเรียกแฟนนะ เพราะทอก็อย่างนี้เหมือนกัน”
“แสดงว่ามีที่สนิทกันแบบพิเศษสินะ”
“ค่ะ มีอยู่ 2-3 คน”
ตุ้มทำมือไม้วุ่นวาย เหมือนกำลังไล่จับตัวอะไรสักอย่างในอากาศ “พี่อาจมั่วไปนิด จับแพะชนแกะมากไปหน่อย เอางานเป็นหลักอะไรก็ตามเถอะ แต่เราควรให้ศรัยคุยกับน้องวาด”
“ไม่ได้” ปชาแทรกทันทีด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ทำไม”
“วาดสั่งว่าห้ามบอกใคร ที่เรากำลังคุยกันอยู่เนี่ย เรากำลังขัดใจเขาอยู่นะ” คนรูปร่างล่ำสันอธิบายต่อ “ในฐานะที่เขาเป็นผู้เสียหาย เราที่เป็นพี่สาว พี่ชายของเขาสมควรเคารพความเห็นของเขาเป็นหลัก”
ตุ้มนั่งลงที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าวตัวเล็ก “หมายความว่า ไอ้ศรัยยังไม่รู้ว่ามันทำอะไรน้องวาด คือมันรู้ว่ามันทำอะไรบางอย่างกับใครสักคน แต่ไม่รู้ว่านั่นเป็นเพื่อนบ้าน” หนุ่มท่าทางคล่องแคล่วพูดสรุปต่อไป “แต่ผมคิดว่ามันใกล้จะรู้แล้ว เพราะวันนี้มันพยายามเรียงจิ๊กซอว์เรื่องน้องวาดอยู่ แต่เพราะมันทั้งอกหัก ทั้งเมาค้างมันก็เลยยังไม่แน่ใจ ไม่แน่ พรุ่งนี้มันก็นึกออก”
“ก็ให้มันนึกออกเองแล้วกัน” ปชาสรุปง่ายๆ “แล้วให้มันไปคุยกับน้องเขาว่าจะให้ทำอะไร”
ตุ้มทำท่าเหมือนกำลังเกาที่หัวใจ “ไม่รู้สิพี่ ผมไม่เคยเห็นน้องวาดก็จริง แต่ผู้ชายกับผู้ชายนะ มันจะสู้ไม่ได้เชียวเหรอ แล้วที่พี่บอกน่ะ พี่นอนอยู่ในห้อง แล้วเหตุเกิดในห้องนี้ มันแค่ประตูกั้นเองนะ”
“ถ้าวาดมันสมยอมแล้วมันจะเป็นอย่างนั้นหรือคะ” ทอรุ้งเสียงแข็ง จ้องหน้าตุ้ม
“ก็คิดไงคะ คิดในฐานะผู้ชาย น้องทอลองคิดดูนะคะ ต่อให้เป็นผู้หญิง ถ้าไม่เต็มใจมันก็ต้องสู้ตายกันละงานนี้”
ทอคิดตาม แล้วถามตุ้ม “เก๋ที่พี่ว่าเพิ่งเลิกกับพี่ศรัยนี่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายคะ”
“ผู้หญิง คบกันตั้งแต่ตอนที่ศรัยเพิ่งเริ่มงาน ก็...เกือบ 2 ปีหรือ 2 ปีกว่าๆ นี่แหละ เห็นว่ามีแผนจะแต่งงานกันแล้ว ไปดูบ้านเตรียมหาฤกษ์ แต่ศรัยมันไปเห็นว่าเขาพาผู้ชายอีกคนเข้าบ้าน ก็เลยจบ”
“เปลี่ยนจากผู้หญิงมาหาวาดเลยหรือคะ” ทอรุ้งเหมือนกำลังพูดกับตัวเอง
“นั่นไง พี่ถึงบอกว่า เขา 2 คนควรคุยกัน มันเหมือนมีเบื้องหลังอะไรที่เราไม่รู้” ตุ้มรีบบอก
ปชารีบส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “มันจะมีอะไรตอนไหน ศรัยมา มันก็เมาอยู่ที่นี่ แล้วตุ้มก็บอกเอง ว่ามันยังไม่รู้เลยว่าเมื่อคืนมันทำใคร”
“เดี๋ยวมันก็รู้” ตุ้มย้ำคำเดิม

คุยไปคุยมาได้ข้อสรุปว่าตุ้มจะทำเนียน ให้ทอพาไปหาน้องวาดที่ห้องทำความรู้จักกันโดยไม่บอกวัตถุประสงค์  ส่วนปชาไปไม่ได้เพราะวาดสั่งไว้ว่าห้ามบอกใคร
ถึงทั้ง 3 คนจะรู้ดีว่า สุดท้ายวาดก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่ดี แต่ก็...ไว้ก่อนเถอะ จัดการเรื่องวันนี้ให้มันเข้าที่เข้าทางก่อนแล้วกัน

ตอนที่เดินออกมาจากห้องของปชา ตรงไปที่ห้องชุดอีกฝั่งของตึก ตุ้มกับทอสวนกับพี่มีน ชายหนุ่มร่างท้วมที่พอเปิดประตูเข้าห้องพัก ก็ได้ยินเสียงด่าจากคนในห้องสวนออกมาต้อนรับทันที
ตุ้มหันไปมองหน้ากับทอรุ้ง แสดงว่าที่ปชาจะคิดว่าเป็นเสียงทะเลาะกันของห้องอื่นมันก็อยู่ในข่ายที่พอจะเชื่อได้อยู่เหมือนกัน
พอถึงหน้าลิฟต์ มีชายหนุ่มสวมแว่นสายตารูปร่างสูงเกือบเท่ากับศรัยก้าวออกมา ในมือถือกระเป๋าเดินทางแบบลากใบเล็ก
“พี่เขียน” ทอรุ้งแนะนำพี่ชายคนโต
ดวงตาสีเข้มภายใต้แว่นสายตาจับจ้องตุ้มเหมือนจะสำรวจ
“ผมชื่อตุ้ม ยอยศครับ”
เขียนพยักหน้า แล้วหันไปมองห้องฝั่งที่ทอเพิ่งเดินผ่าน ยังได้ยินเสียงทะเลาะกันดังแว่วมา กับเห็นประตูห้องข้างๆ เปิดออก ชายหนุ่มอีกคนท่าทางเหมือนคนนอนไม่พอเดินโผเผมาทางนี้ เขียนเลยถามตุ้ม
“จะกลับแล้วใช่มั้ย”
“เปล่า จะเดินไปคุยกับทอต่อที่ห้องต่างหาก”

เพราะท่าทางของคนที่กำลังเดินมาหาไม่สู้ดีนัก ทำให้เขียนหันไปมอง “คุณไม่สบายหรือเปล่าครับ”
ชายหนุ่มคนนั้นแค่ยกมือ แล้วกดลิฟต์ลง เขียนก็เลยพยักหน้าเรียกทั้ง 2 คนกลับไปที่ห้อง

หนุ่มคนที่เดินมาเปิดประตูห้อง ทำให้ตุ้มถึงกับคลี่ยิ้มกว้าง
พับทุกแผน เก็บทุกเรื่องที่คิดไว้ไปให้หมด
....ไม่ว่าเรื่องมันจะเริ่มต้นด้วยอะไร หรือมีทางเลี้ยวทางแยกอะไรก็ตาม ศรัยต้องมีใจกับหนุ่มน่ารักคนนี้อยู่นิดๆ
ก็นะ... หนุ่มน่ารัก..ไม่รักได้ไง...

======จบตอนที่ 2======

ศรัย อ่านว่า ไสย แต่ชื่อเล่นว่าไรมาจากการตัด ศ ออกครับ
เขียนเรื่องนี้ติดอยู่ตอนที่ 2 นี้นานมาก เพราะทีเห็นว่าเกือบครึ่งหนึ่งของเรื่องในบอร์ดนี้คือความเมาเป็นเหตุ บอกว่าไม่ใช่ เขาว่าเขียนมาก่อน เดี๋ยวป๋าก็เปลี่ยนอีก ผมก็ต้องเขียนพล็อตจนเสร็จ เติมเรื่องไปเกือบครึ่งเรื่อง ทีถึงจะยอมเขียนวาดรวี ทอรุ้ง และตุ้มกับช่วยเพิ่มเติมคำบรรยายอื่นๆ 
เรื่องนี้ยาว 23 ตอนจบจะลงวันเว้นวันไปจนกว่าจะจบครับ
ขอบคุณที่ติดตาม และให้คำแนะนำ
ขอบคุณมากครับ
ไจฟ์]กับที
ขอบคุณที่เตือนเรื่องที่ผมยังไม่ได้เปลี่ยนหัวข้อที่หน้าแรก ผมพยายามมาตั้งแต่เมื่อวาน แต่เหมือนเน็ตไม่แรงพอ หรืออะไรสักอย่าง เพราะแก้ไขเสร็จจะโพสต์ หน้ากลับไปอยู่ที่ขึ้นหัวข้อใหม่ เพิ่งจะทำได้เช้าวันนี้ เมื่อผมเปลี่ยนคอมพ์
ขอบคุณมากครับ พบกันวันจันทร์นะครับ.. ไจฟ์

[jeeu]

งานเข้า....น้องวาด~~
พี่ไรก็นะ เมาแล้วหื่นแตกอ่ะนะ
แถมยังจำอะไรไม่ได้อีก
+1จ้า

[@PurPle SuN@]

เฮ้อ กว่าอีตาพี่ไรจะต่อจิ๊กซอเสร็จ น้องวาดเสียใจตายไปแล้วม้างงงง

งี้แหละกินเหล้าจนขาดสติ เนอะน้ำชาเนอะ

[eaey]

เค้าแค่ชวนมากินเหล้าบ้านพี่ปชา จะได้เจอน้องนมชมพู ไม่ได้ให้มาปล้ำนะไรอ่ะ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
เหล้าทำให้ขาดสติ ถ้าศรัยไปปล้ำคนที่ไม่ใช่น้องวาด อนาคตจบแหง
พระเอกของเราต้องให้พี่กับเพื่อนช่วยซะแล้ว

[hpsky]

เห้ยๆๆๆ รักแรกปล้ำ
รัยเอ้ยปล้ำน้องไปซะแล้ว
ท่าทางงานนี้ตุ้มจะเป็นกามเทพซินะ 555

[Salome]

พี่ไจฟ์คะ ยังไม่ได้เปลี่ยนหัวข้ออ่ะค่ะ ยังเป็นชื่อตอนเก่าอยู่เลย
แวะมาบอกก่อนจะไปอ่าน เดี๋ยวคนอ่านคนอื่นจะนึกว่าตอนใหม่ยังไม่มาค่ะ

[donutnoi]

ศรัยรีบจำให้ได้นะ น้องวาดน่ารักออกปานนั้น 

[pla_naka]

อั๊ยยะ..ศรัยจับน้องวาดปล้ำซะแล้ว
อยากให้ศรัยนึกตอนปล้ำออกจัง
จะได้มาลำดับเหตุการณ์ให้เรารู้ด้วย

[badcow]

ผญ อย่างคุณเก๋ เหมาะกับการ ...ฟันเเล้วทิ้งที่สุดเลยครับ

[Tiamo_jamsai]

 

[nolirin]

 :z13:จิ้มก่อน

คุณพี่ไร ทำไมทำเยี่ยงนี้ละคะคุณพี่ 
นึกเรื่องน้องนมชมพูให้ออกแล้วตามไปจีบด่วน!!!!
+1+เป็ด ให้เรื่องชวนลุ้น

[malula]

เพื่อนตุ้มจะทำตัวเป็นพ่อสื่อใช่ไหมนี่...

[hobazaki]

อ้าว..... เสียใจเฮิร์ทหนักจนเมาก็สร้างเรื่องเลยนะพี่ไร เมื่อวันก่อนอุตส่าห์ให้กำลังใจมาวันนี้อยากจับพี่รไรตีก้น..... กินเหล้าอย่างไม่มีสติ แล้วดูดิ๊ทำกับน้องวาดซะแบบนั้น รึบนึกให้ออก แล้วสำนึกตัวมารับผิดชอบน้องซะดีๆนะ ชิ

น้องวาด... ทำไมหนูเอาแต่พูดว่าไม่เป็นไรแบบนั้น ทั้งๆที่โดนพี่รไรทำร้ายร่างกายและจิตใจ กอด.... เข้มแข็งให้ได้อย่างที่พูดจริงๆนะลูก แล้วเตรียมตัวทำโทษพี่รไรซะให้เข็ด

[Love U All]

กรี๊ดดดดดด  พี่ไร  ทำไมทำตัวแบบนี้  เดี๋ยวไม่ยกน้องวาดให้ซะหรอก   
เมาแล้วไปขืนใจคนอื่น แถมยังเรียกชื่อแฟนเก่าอีกนะ
ถ้าเราเป็นน้องวาด  จะเอาคืนให้หนักเลยเชียว

แล้วเนี่ย  พี่ไรจะใช้เวลานึกอีกนานป่ะคะ
กว่าจะนึกออกว่า  คนที่พี่ไปทำมิดีมิร้ายเนี่ย  คือน้องนมชมพูที่พี่แอบติดใจ
งานนี้ พี่ไรคงจัดการคนเดียวไม่ได้  ตุ้มคงต้องออกโรงช่วยแล้ว
ว่าแต่  เจอกันไม่ประทับใจแบบนี้  คาดว่าพี่ไรคงต้องเจองานหนักเนอะ
ว่าแล้วก็ไปนั่งกอดปลอบใจน้องวาดต่อดีกว่า   
ปล. ตรงหัวทู้ ยังเป็นตอนที่ 1 อยู่เลยนะคะ กลัวคนอ่านท่านอื่นจะไม่รู้ว่าตอน 2 มาแล้ว