หัวข้อ: [กระซิบ] + [บอก] จบในตัว

[TiiTa]

กระซิบ
อะแฮ่ม วันนี้จะชวนคุณนักเขียนมามึนๆงงๆ กับคอมเมนท์ป่วงๆ ของอิฉัน^^ ถ้าไม่ขี้เกียจอ่านซะก่อนนะคะ
ตอนแรกที่อ่านจะบอกว่าชอบประโยคนี้มาก "แต่สามสิบแล้วนะครับ... ทำไมเดินนานจังอ่ะ อย่าบอกนะว่าเพิ่งเกิด!" พูดถึงเรื่องนายกระซิบคนนั้นแน่นอนว่าน้องกัสนี่ไม่ใช่แน่ๆ ถึงปกติจะเชียร์คนที่เจอครั้งแรกในเรื่องก็เถอะแต่ว่ามันง่ายเกินไปสำหรับคุณนักเขียนและเนื้อหามันบอกไว้ตั้งแต่ต้นแล้วว่าครั้งนี้ก็กลายร่างเป็นสะพาน ตลกตอนที่กันเชษฐเถียงกันเรื่องขึ้นไปส่งนายมะยมอะ นั่นเพราะหึงกันเองใช่ป่ะน่ารักดี ยิ้มๆแน่นอนว่าสิ่งหนึ่งที่คิดตอนแรกคือนายกระซิบอยู่ชั้น5ตึกเดียวกับนายมะยมแน่ แถมต้องเป็นคนที่คอยมองตลอดเวลาถึงเอานายมะยมมาส่งที่ห้อง จากที่แอบเดาว่าจะตื่นอยู่ห้องคนอื่น ตอนที่นายมะยมหลับข้ามวันก็แอบชอบประโยค "วันอาทิตย์มันหายไปไหน?!" แต่ครั้งนั้นแอบคิดไปไกลว่าคนที่แอบรักมะยมคือผู้บริหาร ก๊ากกก ฮาตัวเองมาก คิดได้ไง แต่มาตะงิดๆคิดว่าเป็นหัวหน้าตอนที่นายมะยมนัดเจอน้องกัสโดยที่ให้ศรไปนั่งสังเกตการณ์ห่างๆ แล้วศรบอกว่า พ่อมึงจ้องมึงนิ่งเลยว่ะ ตอนนี้แอบเชียร์หัวหน้าไปนิดนึงเพราะว่าจากตอนที่ศรบอกว่าดูแลนายมะยมเหมือนน้อง ตอนนั้นคิดว่านิสัยเหมือนเด็กน่าจะมีแฟนเป็นผู้ใหญ่ แต่ดันมาเขวมากตอนที่เจอน้องป๋องถามว่า "พี่....ไม่คุ้นหน้าผมเลยเหรอ?" แล้วร่ายรายละเอียดงานของมะยมแถมอยู่ชั้น5อีก แงะ พอมาญี่ปุ่นที่นายมะยมบรรยายคุณสมบัติหัวหน้าเธอนั้น เริ่มกลับมาเชียร์หัวหน้าอีกรอบเพอร์เฟ็คแมนมาก แล้วที่เดินไปยืนข้างๆแล้วบอก "ยิ้มครับ" น่ารักมาก ตอนไปซื้อหนัง “ให้เกย์เลือกหนังโป้ให้ผู้ชายเนี่ยนะ! เพื่อนผมมันก็อ้วกกันหมดสิครับ!” ชอบประโยค แต่แอบสงสัยก็เพื่อนในก๊วนเป็นเกย์หมดไม่ใช่เหรอ แล้ว..ไม่เลือกแบบที่มะยมชอบอะ แต่ก็ถึงบางอ้อตอนที่ไปเซี่ยงไฮ้ว่าเพื่อนคุณต้นไม้เค้าฝากซื้อ แล้วหัวหน้า ชั้นที่อยู่ข้างๆ คืออารายยยยย ตอนนี้เลเวลเชียร์หัวหน้าเพิ่มขึ้นอีกนิด และเพิ่มขึ้นอีกเยอะตอนเรียนภาษาญี่ปุ่นจากคำโปรยดีวีดีโป้ นานสองนาน ฮา น่ารักเนาะ แล้วนั่นเคยเห็นแต่คนอื่นปฏิเสธว่าไม่ใช่เกย์ แมนร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่นายมะยมมาเหนือไม่ใช่ชายแท้ แต่เป็นเกย์100% ซะงั้นอะ เลเวลเชียร์หัวหน้าเพิ่มอีกตอนเลือกกางเกงยีนส์(รู้สึกช่วงนี้อัพเลเวลเร็วมาก) และเพิ่มขึ้นจนถึงขีดสุดก็ตอน แช่น้ำร้อนวันสุดท้าย! กรี๊ดหนัก ก็ตอนที่นายมะยมถามเรื่องสายตาว่า "แค่ไหนถึงจะเห็น" แล้วหัวหน้าเคลื่อนตัวมาซะใกล้ขนาดนั้น อ๊ากกกกก ตาย เล่นเอาเคารพธงชาติซะนาน คิกๆ ตั้งแต่ตอนนั้นมาไม่เขวอีกแล้ว ถึงจะไม่ได้หวังก็เถอะว่านายกระซิบจะเป็นหัวหน้าแต่เชียร์เต็มที่ อิอิ ตอนที่น้องหนูกับคุณแม่โผล่มา อาจทำให้หลายคนเขว แต่นางคนนี้ยึดมั่นในความตั้งใจ ฮ่าๆๆ มันต้องมีบางอยากที่ไม่ปกติ อิอิ แล้วคนชุดวอร์มก็โผล่มา แฮ่ แถมเป็นชั้น5อีก ถึงตอนนี้คิดในใจว่าคนที่อยู่ชั้นห้าห้องใต้มะยมนี่แหละปลูกตำลึงเหมือนกัน(ตรรกะอะไรของแก๊) แล้วก็ต้องไม่ใช่ป๋องเพราะห้องป๋องมะยมไปมาแล้ว(ถึงจะคิดยังไงแต่ก็ยังเชียร์หัวหน้าอยู่ดี ฮ่าๆ)  พอมาถึงตอนที่ มะยมไปรับรองลูกค้าแล้วตากฝนกลับมาจนป่วย หัวหน้าให้ไปนอนพักในห้อง แล้วนายกระซิบก็โผล่มาแน่ล่ะว่าแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่านายกระซิบจะเป็นหัวหน้า เพราะห้องทำงานส่วนตัวถ้าเจ้าของห้องไม่อยู่ใครจะเข้ามา แต่ก็บอกกับตัวเองว่าอย่าเดาๆ ดูไปเรื่อยๆ (ทั้งๆที่ใจทุ่มกับหัวหน้าไปหมดแล้วตอนนั้น) เพราะคุณนักเขียนบอกว่าอาจไม่เป็นดังที่หวังก็เลยไม่กล้าหวัง ฮ่าๆๆ จากนั้นก็เลยได้แต่นั่งอ่านโดยที่เชียร์หัวหน้าไปพลางบอกตัวเองว่าอย่าเดาไปพลาง ฮ่าๆๆ กันเชษฐ แอบตะงิดตั้งแต่ตอนกันยืนถือถุงฝรั่งอยู่หน้าลิฟต์(แรกๆ) พอมาถึงตอนที่มะยมทักคุณเชษฐว่ามากี่วันแล้วก็นึกถึงเรื่องกระดาษเลย แอบฮาที่มะยมสงสัยในตัวนายศรอยู่แล้วหัวหน้ามาถาม "เพื่อนคุณเป็นอะไร?" "เออ กูก็คิดอยู่เนี่ย!" ฮามากตรงนี้เพราะเคยมีประสบการณ์ตรง ที่แบบกำลังยืนเม้ามอยกับเพื่อนอยู่ ผู้ใหญ่เดินมาข้างหลังสะกิดไหล่พร้อมเรียกชื่อเราถ้าเรียกชื่อจริงจะไม่ว่าอะไรเลย ดันเรียกชื่อเล่นก็เลยหันไปพร้อมพูดว่า "มีไรวะ" เต็มๆตอนนั้น อยากมุดดินหนีมากพูดแบบนั้นกันผู้ใหญ่ ได้แต่ยิ้มแหยๆเลยทีเดียว เอ๊ะแล้วนอกเรื่องทำไมเนี่ย กลับมาๆ หัวหน้าแอบยิ้มในห้องน้ำคนเดียว น่ารักอะ ช่วงหลังหัวหน้ากับมะยมกลับมาจากเซี่ยงไฮ้ เป๊ะมากอะ กระเป๋าหนัง+กดลิฟต์เลข5 แทบกรี๊ด อิอิ แต่ก็ยั้งไว้ พอรดน้ำตำลึงเท่านั้นแหละ กรี๊ดดดดดด เป๊ะ เป๊ะเวอร์ แล้วช่วงที่น้องกัสเรียบร้อยลงเอยไปกับนายศร นายมะยมนั่งร้องไห้อยู่ส่วนหย่อมแล้วยังเอาผ้ามาให้อีก ช่างเป็นบุคคลลึกลับที่ทำตัวได้น่ารักจริงๆเชียว>< กะรี้ด~ ตอนที่หัวหน้ามัดผมอะ น่ารักจนตบหน้าตัวเองแล้วตีโต๊ะอีกหลายปั่ก ในวันคริสต์มาสแอบฮาตอนที่บริกรรับข้อความมาบอกต่ออะ เหมือนมะยมโดนบริกรสารภาพรักเลย ประโยคอาจเป็นภาษาอังกฤษ อ่านตอนแรกโอเคเข้าใจความหมายในตัวไม่ต้องแปล แต่พอลองแปลเป็นไทยแล้วนึกถึงเพลง "เพื่อเธอตลอดไป" แล้วก็ใช่จริงๆด้วยแฮะ ดีใจอะที่เดาถูก ชอบอะ "คุณมะยม เคยคิดแบบนี้มั้ยครับ คือระหว่างที่เรามองหาคนที่ใช่....เราอาจมองข้ามคนที่รักเราอยู่....ก็เป็นได้นะครับ" ที่คุณเชษฐเหมือนจะออกตัวเชียร์นายกระซิบเพราะตัวเองก็คล้ายแบบนี้เป็นนายกระดาษมาก่อนสินะ ^^ ตอนที่ไปขอเพลงให้มะยมรับปีใหม่นี่ถือว่ากล้าพอตัวนะ น่ารัก น่ารักสุดๆเลย เริ่มจะมั่นใจกับตัวเองว่านายกระซิบคือคุณภักดีก็ตอนที่สาววายเด็กเสิร์ฟร้านกาแฟ บอกว่าคนที่คุยกับผู้จัดการคงมีต่ำแหน่งใหญ่ใช้ได้นั่นแหละคิดล่วงหน้าไปก่อนอีกแล้ว แล้วที่นายมะยมนั่งร้องไห้หลังจากได้ข่าวว่าหลวงพ่อมรณะภาพ นายชุดวอร์มเข้ามานั่งเป็นเพื่อน ตอนมะยมจิ้มแก้มก็อมยิ้มบางๆอยู่หรอก พอถอดแว่นแล้วเรียก "หัวหน้า" กรี๊ดเลย ^^
ขำกิ๊กเลยตอนที่นายมะยมรู้ว่าพ่อตัวเองโสด มาประชุมบอกเพื่อน ชอบที่กันบอกว่าให้ไปแก้ผ้าอ่อยเหยื่อ เหมือนนายกันจะเชียร์หัวหน้า เพราะรู้หรือเปล่านะว่าเป็นคนเดียวกับนายกระซิบ แต่ก็นั่นแหละ ตอนสุดท้ายของ "กระซิบ" ทำเอาอ่านไปอมยิ้มไป มีความสุขมากกับการอ่านเรื่องนี้มาก หัวหน้าที่รู้ตัวว่าตัวเองไม่ใช่สเป็คแต่ก็ยังกล้าที่จะเดินหน้า แบบนี้แหละมะยมที่เขาเรียกว่ากล้าแล้ว
"บอก" ไม่ต้องจับจุดอะไรมากมาย ไม่ต้องไขปริศนาว่าใครเป็นใคร มีเพียงเรื่องราวระหว่างคุณภักและมะยม ที่ทำให้อ่านไปยิ้มไปกับทั้งสองคน เรื่องราวความรักที่ติดตามกันต่อมาจนถึง "คำที่รอคอย” คลั่งที่สุดก็ตอนที่บอกว่า “มีอะไรก็บอกผมสิครับ เราเป็นแฟนกันแล้วนะ” ทั้งยิ้มทั้งจะร้องไห้ตามคุณภักเลยอะ ซึ้งมาก) หวานกันมากที่สนามบิน ถ้าอยู่แถวนั้นไอดอลไอดอลเถอะ ไม่สนอะจะมาแอบมองคุณภักกับนายมะยมนี่แหละ>///<

ผลจากการอ่านเรื่องนี้
เวลาเห็นการอัพเดตหน้าเรื่องสั้นก็จะยิ้มแล้วรีบคลิกเข้ามา
เวลาไม่เห็นการอัพเดตก็จะค่อยๆ กดปิดออกไปจากหน้านิยาย
เวลานั่งเด็ดใบตำลึง ซึ่งช่วงนี้(ตั้งแต่อ่านตอนแรกๆจนถึงตอนนี้)กินเกือบทุกวัน จะคิดถึง---นายมะยม
เวลามองแก้วน้ำใบย่านางที่คั้นไว้ก็จะคิดถึง---นายมะยมและคุณภัก
เวลานอนก็จะนึกถึงท่านอนของนายมะยมกับคุณภัก อมยิ้มแล้วหลับไปด้วยการกอดหมอนข้าง
อยากลองดูว่าเมาหลับข้ามวันเป็นอย่างไร
อยากลองซื้อต้มเลือดหมูมากินสักครั้ง(ไม่เคยเลยจริงๆเคยได้ยินแต่เพื่อนพูด)
อยากลองทำงานจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนแล้วหลับเป็งอย่างไร
อยากบอกว่าเรื่องนี้ช่างมีอิทธิพลต่อความคิดของคนอ่านคนนี้อยากมาก
เข้าใจอารมณ์นักอ่านคนอื่นๆว่ากดF5 ตลอดเป็นอย่างไร เพราะได้สัมผัสมาแล้วด้วยตัวเอง
ทั้งยิ้มทั้ง ทั้งกรี๊ด ทึ้งหัว ตบหน้า ตบโต๊ะ ดิ้นบนที่นอน(เป็นเอามาก) เวลาอ่านฉากน่ารัก แบบ เบาๆ
ขอบคุณคุณนักเขียนค่ะ ^______^

ปล.รอบนี้เวิ่นมากไป และแปลกๆ เนื่องจากช่วงที่คอมเมนท์ “กระซิบ” นางคนนี้อ่านไปพิมพ์ไป แบบว่าเก็บความรู้สึกเป็นช่วงๆ เกือบทุกช็อต อาจจะมึนๆ เบลอๆ คุณนักเขียนโปรดอย่าถือสา ฮ่าๆๆ

[TiiTa]

แว๊บมาบอกอีกอย่างว่า คำว่า “ต่อสิครับ” พร้อมกับจินตนาการถึงหัวหน้าในตอนนั้น กำลังทำให้ฉันคลั่ง คิดถึงทีไรใจสั่นทุกที ฮู้ววว

[Rafael]

มันมีต่อสินะ อิอิ

[BaoBao]

คำขอ

วันสุดท้ายของสัปดาห์การทำงาน...หน้าตาของพนักงานกินเงินเดือนต่างดูสดชื่นกันอย่างถ้วนหน้า

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมและเพื่อนสนิทเดินมาจนถึงประตูใหญ่ของหน้าตึกแล้ว แต่พวกเขายังออรวมอยู่กับพนักงานออฟฟิศคนอื่นๆ

หน้าฝน...ฝนจะตกเมื่อไหร่ ฝนไม่เคยบอกล่วงหน้า แม้บางครั้งฟ้าจะแลบหรือท้องฟ้าจะคำราม ทว่า มันอาจไม่ตกก็ได้...ไม่ใช่หรือ?

......

.....

....

...

..

.

“มึงไม่ได้หยิบร่มมาเหรอวะ?” นายศรถามเพื่อนตัวเอง

“กูคิดว่าไม่ตกนี่หว่า” นายมะยมบอกเพื่อน

“หน้าอะไรแล้ว จำใส่หัวไว้บ้าง มันจะตกไม่ตกมึงก็ต้องถือติดมือมา!” นายศรดุเพื่อนตัวเองตามความเคยชิน

“เออ...” ขณะที่นายมะยมจะต่อปากกับเพื่อน มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขา...สั่น

นายมะยมล้วงเอามือถือขึ้นมาแนบหู... “ครับ!”

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมวางสายและหันไปบอกเพื่อนสนิท “เดี๋ยวกูตามไป มึงเดินไปก่อนเลย”

“ไปกับกูนี่แหละ ไม่ต้องเสียเวลาขึ้นไปเอาร่มของมึงหรอก” นายศรบอกเพื่อนสนิทพลางเหนี่ยวคอเพื่อนให้เข้ามาในร่มคันเดียวกัน

“เปล่า! กูจะรอพ่อกูก่อน เค้าประชุมเสร็จพอดี” นายมะยมรีบบอกเพื่อนสนิท

“อ่าว! แล้วก็ไม่รีบบอก” นายศรปล่อยมือจากเพื่อน “งั้นกูรอด้วย! จะได้ดูเป็นปกติ” นายศร...รู้หน้าที่

......

.....

....

...

..

.

รักสำหรับผู้ชายด้วยกัน...ไม่ใช่เรื่องที่ต้องหลบซ่อน

ความรักในที่ทำงาน...ไม่ใช่เรื่องที่ผิด

แค่.....เขาและแฟนเคารพงานที่พวกเขาทำ----สังคม...เกิดจากคนหมู่มากมารรวมตัวกัน ยิ่งมากคนก็ยิ่งมากความ ถึงการที่เขาและแฟนคบหากันจะไม่ใช่เรื่องที่ผิดและเป็นสิ่งซึ่งต้องหลบซ่อน ทว่า พวกเขาก็อยากแยกเรื่อง “ส่วนตัว” ออกจาก “งาน”

ดังนั้น ในระหว่างเวลางานและในสถานที่ทำงาน พวกเขาจึงค่อนข้างระวังตัวไม่ให้ผิดสังเกตุ...มากจนเกินไป

......

.....

....

...

..

.

ชายที่สวมเสื้อเชิ้ตสีเขียวอ่อนดูภูมิฐานและสุภาพไปทั้งตัวเดินตรงมาหานายมะยมและนายศร...พร้อมร่มคันยาวในมือ

นายศรเดินออกไปจากประตูใหญ่ของตึกและกางร่มให้ตัวเองก่อนที่จะหันหลังไปมองอีกสองคน...และยืนรอกลางสายฝนพรำ

เมื่อร่มถูกส่งมาอยู่ในมือนายมะยมแล้ว ร่มจึงถูกกางออก...นายมะยมเว้นที่ว่างด้านขวามือให้กับคนที่สวมเสื้อเชิ้ตสีเขียว

......

.....

....

...

..

.

ร่มที่นายมะยมถือกว้างกว่าของเพื่อนสนิท มันจึงสามารถกางให้ร่มแก่ผู้ชายตัวโตสองคนได้โดยที่ไม่มีใครต้องเปียกจากละอองฝน

......

.....

....

...

..

.

พวกเขาสามคนเดินมาไกลจากตึกที่ทำงาน...ทุกครั้งที่คนซึ่งสวมเสื้อเชิ้ตสีเขียวจะลงมากินข้าวกลางวันพร้อมกัน พวกเขาจะไปกินไกลจากบริเวณตึกที่ทำงานหน่อย

......

.....

....

...

..

.

ร้านก๋วยเตี๋ยวสีเขียววันนี้มีผู้คนบางตาแม้เกินเที่ยงวันมาแล้วสิบห้านาที จึงสามารถเลือกที่นั่งกันไดตามสบาย

พวกเขาเลือกที่นั่งซึ่งไกลจากพัดลมมากหน่อย เพื่อไม่ให้คนคนหนึ่งหนาวจนเกินไป

“ข้าวสองหน้าครับ ขอน้ำเปล่าไม่เอาน้ำแข็งนะครับ” นายศรสั่งอาหารกับเด็กที่มารับออเดอร์

นายมะยมยื่นมือไปเลื่อนเก้าอี้ตัวหนึ่งออกมา และพาตัวเองไปหย่อนก้นนั่งที่เก้าอี้อีกตัวที่อยู่ข้างๆ กัน...ซึ่งมันอยู่ใกล้กับพัดลมมากกว่า

“บะหมี่น้ำพิเศษครับ ขอน้ำเปล่าไม่เอาน้ำแข็งเหมือนกัน” นายภักดีบอก พร้อมนั่งลงที่เก้าอี้หนึ่ง...ซึ่งอีกคนเลื่อนออกมาให้แล้ว

“บะหมี่แห้งหมูแดงล้วน ข้าวหมูแดง โค้กขวดเล็ก น้ำแข็งแก้ว ครับ” นายมะยมสั่งรายการอาหารของตัวเอง

เด็กที่จดรายการพยักหน้าและเดินห่างไปจากโต๊ะของพวกเขา...นายศรก็บ่นเพื่อนทันที “หนาวๆ แบบนี้ยังกินน้ำแข็งอีกนะมึง เดี๋ยวก็เข้าไปนั่งตากแอร์อีก!”

“อ๊าว! กินโค้กไม่ใส่น้ำแข็ง แม่งก็เหมือนกินส้มตำไม่ใส่พริกนะมึง” นายมะยมแย้งเพื่อน

น้ำดื่มถูกวางลงที่โต๊ะไม่ทันไร พนักงานอีกคนก็เอาอาหารที่พวกเขาสั่งมาให้....

นายศรเลื่อนข้าวสองหน้าของตัวเองไป

นายมะยมเลื่อนเอาข้าวหมูแดงไปวางตรงหน้าตัวเอง

นายภักดีเลื่อนบะหมี่แห้งมาใกล้และค่อยๆ ปรุงรส จากนั้นจึงสลับเอาบะหมี่น้ำของตัวเองมาไว้ตรงหน้า และหยิบตะเกียบคีบเส้นเข้าปาก...โดยใช้ช้อนตักน้ำซุปร้อนๆ เข้าปากเป็นช่วงๆ
 
......

.....

....

...

..

.

เมื่อข้าวหมูแดงหายวับไปจากจาน นายมะยมจึงหยิบเอาชามบะหมี่แห้งมาวางตรงหน้าแทน เขาคลุกทุกอย่างในชามจนเป้นที่พอใจแล้วจึงคีบเส้น...เข้าปาก

“...งึม...เผ็ดอ่ะ...” นายมะยมพูดทั้งๆ ที่ยังเคี้ยวไม่เสร็จ

“อืม...กินน้ำสิครับ สงสัยหนักมือไปหน่อย” นายภักดีบอก

“จะไปทำของกันวันไหนครับ” นายศรถามหัวหน้าของตัวเอง

นายภักดีเงยหน้าขึ้นมา “พรุ่งนี้เช้ามั๊งครับ ลองดูก่อน”

“เตามาแล้วนะครับ เมื่อเย็นเค้าเอามาส่งที่บ้านผมแล้ว ว่าแต่หัวหน้าจะทำอะไรมั่งล่ะครับ?” นายศรบอกและถามต่อ

นายภักดีเคี้ยวหมูแดงในปากอยู่จึงไม่ได้ตอบคำถามในทันที แต่เขายื่นหน้านิดๆ ไปทางคนที่นั่งข้างๆ ซึ่งกำลังเหงื่อแตกพลักเต็มหน้า

“...ฮู๊ยย เผ็ด!” พูดจบนายมะยมก็หยิบแก้วโค้กเย็นเฉียบมาดับความเผ็ดร้อน

......

.....

....

...

..

.

พอคนเริ่มเข้าร้านมาเรื่อยๆ จนเต็มทุกโต๊ะ พวกเขาสามคนก็ทานมือกลางวันกันเสร็จ

ขณะที่อีกสองคนเดินไปจ่ายค่าอาหาร นายมะยมเดินออกมายืนรออยู่หน้าร้าน...พร้อมยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก

“แวะซื้อกาแฟก่อนเปล่าวะ?” นายศรกางร่มพลางหันหน้าไปถามเพื่อนตัวเอง

“เออ...ซี๊ด...” นายมะยมยังเผ็ดร้อนปากไม่หาย...กางร่มบ้าง

นายภักดียื่นผ้าเช็ดหน้าไปให้นายมะยม พลางรับร่มมาถือไว้ในมือพร้อมกับตอนที่นายมะยมรับผ้าเช็ดหน้าไปซับเหงื่อที่หน้าและคอ

“ไปเถอะครับ เหมือนจะตกกว่าเดิมล่ะ” นายศรบอกหัวหน้าของตัวเอง พลางเดินนำไป

นายมะยมก้าวขาตามเพื่อนไปพร้อมๆ กับขาอีกคู่ซึ่งกางร่มให้เขา “พี่แกล้งผมป๊ะเนี่ย...ซี๊ด...” ยังเผ็ดไม่หาย

“มองโลกในแง่ร้าย ไม่ดีนะครับ” นายภักดีพูด

นายมะยมเหล่ตามองคนที่เดินข้างๆ กัน.....ไม่เชื่อ! “.....ซี๊ด....ไม่ให้กินน้ำแข็งก็บอกดีๆ สิคร๊าบ”

นายภักดีเหล่ตามองคนที่เดินข้างๆ กัน “พูดแล้วจะฟังเหรอครับ?”

“ฟังสิครับ!” นายมะยมยืนยันเสียงแข็ง

“งั้นไปร้านกาแฟกับคุณศร คุณห้ามสั่งกาแฟเย็นล่ะ” นายภักดีบอก

“อ๊าว! ก็คนมันเผ็ดอ่ะ!” นายมะยมโวย

“กินหมดนี่ก็ไม่เผ็ดแล้วมั๊ง” นายภักดีล้วงเอาห่อกระดาษออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตัวเองส่งให้นายมะยม

นายมะยมรับห่อกระดาษนั้นมาเปิดดู “เอามาจากไหนอ่ะครับ ไม่ใช่ที่พี่ทำไว้นี่” พุดพลางหยิบคุ๊กกี้ชิ้นหนึ่งในห่อกระดาษเข้าปาก

“เค้าให้ตอนประชุมน่ะครับ เห็นว่าเจ้ามีชื่อ” นายภักดีบอก

“อร่อยดีครับ” เคี้ยวตุ้ยๆ อย่างมีความสุข

“อื้ม...” นายภักดีฮัมเบาๆ ในลำคอ

“แต่ผมชอบคุ๊กกี้ที่แฟนผมทำให้มากกว่าอ่ะ” นายมะยมพูดพลางส่งคุ๊กกี้ชิ้นที่สองเข้าปาก

“อื้อ...”นายภักดีฮัมเบาๆ ในลำคอ

......

.....

....

...

..

.

หากเราเดินท่ามกลางฝนที่ตกพรำเม็ดหนามากขึ้นเรื่อยๆ เราอาจรู้สึกหนาวได้... ทว่า แขนนายภักดีมันก็รู้สึกเย็นๆ อยู่หรอกนะ แต่ทำไมมันร้อนที่หน้าพิกล

......

.....

....

...

..

.

[yeyong]

เริ่มเห็นความสัมพันธ์ของคำว่าแฟนชัดเจนขึ้นจริงๆ
ช่างถ้อยทีถ้อยอาศัย ดูแลกันจริงๆ

[Rafael]

อิอิ ดีใจที่มีต่อ
สองคนนี้เค้าน่ารักกันจริงๆ

[kenshinkenchu]

อิ..อิ เราก็ชอบให้นายมะยมกินคุ๊กกี้ที่แฟนทำให้มากกว่านะ  >_<

[Salome]

แค่เห็นว่ามีต่อ ก็ลนลานเปิดเข้ามาอ่านแทบไม่ทัน 
พออ่านจบ คนอ่านยิ้มแก้มแตก มีความสุขมาก ฟินนาเล่ อยากร้องกรี๊ดให้กับความน่ารักในตอนนี้
   ขอบคุณมากค่ะที่มีมาให้พวกเราอ่านต่อ
รักมะยมพ่อมรึง และก็คุณ Bao Bao กดเป็ดให้แล้วนะคะ ยังกดคะแนนให้ไม่ได้ เสียดาย

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

เสียงจอแจจากเหล่าพนักงานในฝ่ายต่างประเทศดังขึ้นทันทีที่ถึงเวลาเลิกงาน...

เพื่อนร่วมงานค่อยๆ เปิดคอมพิวเตอร์และเก็บกระเป๋า

พนักงานสาวต้องเจียดเวลาเข้าไปเติมความงามก่อนกลับบ้าน พนักงานหนุ่ม โทรหาแฟนเพื่อนัดเวลากัน----นายมะยมก็ไม่แตกต่างจากคนอื่นๆ

“พ่อมึงกลับมายังวะ?” นายศรหันมาถาม

“ไม่รู้ดิ ส่งเมสแซสไปถามแล้ว ยังไม่เห็นตอบกลับเลยว่ะ” นายมะยมบอกเพื่อนสนิท

“งั้นกูคุยกับไอ้กัสดีกว่า” นายศรพูดเสียงระรื่นจบก็เปิด Facebook ในคอมเครื่องของตัวเองและแชทคุยกับแฟนไปเงียบๆ

นายมะยมค้นหารายชื่อของหวานใน google ....พลางรอเมสแซสตอบกลับ

......

.....

....

...

..

.

ติ๊งหน่อง!.....เสียงเตือนเข้าของข้อความดังขึ้นมาจากมือถือของนายมะยม----รอที่ลานจอดรถใต้ตึกนะครับ

นายมะยมอ่านข้อความเสร็จก็หันไปบอกเพื่อนสนิท “ป๊ะ ปิดเครื่อง”

......

.....

....

...

..

.

พวกเขาปิดไฟในแผนกจนหมดทุกดวง...ก่อนพากันเดินไปที่ลิฟท์

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมเดินนำเพื่อนสนิทไปยังลานจอดรถใต้ตึก...

......

.....

....

...

..

.

พวกเขาสองคนเดินเข้าไปนั่งในรถ BMW สีดำคันหนึ่งซึ่งสตาร์ทเครื่องรออยู่

......

.....

....

...

..

.

“ร้านอยู่แถวไหนครับ?” นายภักดีถามเพื่อนสนิทของแฟนตัวเองที่นั่งอยู่เบาะหลัง

“แถวxxxxx ครับ จะไปทันมั้ยครับ” นายศรไม่แน่ใจ

“น่าจะทันครับ” นายภักดีพูดจบก็ออกรถไปทันที

“พี่! เอานี่นะ ขนมปังไส้หมูหยองพริกแกงนะครับ แล้วก็ไส้ช็อคโกครีม เอาวานิลลาด้วย  ทำเป็นทรงแบบครัวซองได้มั้ยครับ?””

“ได้ครับ แต่คุณทำนะ ผมสอนตอนเริ่มให้” คนขับพยักหน้าพร้อมยื่นข้อเสนอ

“ไม่มีปัญหา!” นายมะยมรับคำหนักแน่น “แล้วก็เอาหนมปังลูกเกดด้วยดีมั้ยครับ ส่วนอีกอันก็เอา....ขนมปังเฉยๆ แต่เราเอาทำเนื้อแป้งสองสามรสมาพันๆ ผสมกันไปเลย...ดีมั้ยครับ?” คนทำรายการหันหน้ามาถามคนทำอีกครั้ง

“ขนมปังลูกเกดเอาลูกเล็กหน่อยไหมครับ ผสมไปในเนื้อขนมปังเลย คุณจะได้กินง่ายๆ” คนทำเสนอบ้าง...

“เอ่อ ผมได้ข่าวว่าทำส่งร้านเค้าไม่ใช่เหรอครับ” นายศรที่นั่งเงียบมาตลอดสอดปากแย้ง

“หึหึหึ...” คนขับยิ้มที่มุมปากพร้อมหัวเราะในลำคอ

“เค้าให้กูคลีเอทของไปให้เลยเว้ย! เหี้ยนี่! กูก็ทำการบ้านมาเยอะนะ!” นายมะยมหันไปว๊ากเพื่อน

......

.....

....

...

..

.

นายภักดีขับรถไปพลางฟังเพื่อนสนิทเค้าเถียงกันไปพลาง....พร้อมใบหน้าที่อมยิ้ม

......

.....

....

...

..

.

ปกติ...นายศรไม่ได้กลับด้วยกันแบบนี้ แต่เพราะวันก่อนนายศรซื้อจักรยานคันใหม่มาให้น้องชายตัวเอง แล้วนายมะยมเกิดไปโดนใจกับมันเข้า วันนี้จึงต้องรบกวนนายศรมาบอกทางไปร้านนั้นให้...

ไม่พอ ก่อนหน้าคดี BMX ... มีอีกหนึ่งดคี

ไม่รู้ผีอะไรเข้าสิง อยู่ดีๆ นายมะยมก็ดันเกิดนึกครึ้มเห็นดีด้วยกับคำขอของเจ้าของร้านกาแฟในตึกที่ทำงานซึ่งไปกินกันเป็นประจำ ทำให้เขาต้องทำขนมส่งร้านนั้นอาทิตย์ละครั้ง-----แต่ก็แค่ลองดูก่อน

ทีแรกนายศรด่าเจ้าหัวลูกเจี๊ยบจนหงอยไปเยอะทีเดียว... แต่แล้วสองสามวันต่อมา นายศรก็มาบอกเขาเป็นเชิงปรึกษาว่าให้เขาไปทำขนมที่บ้านตัวเอง

เขาก็เห็นดีด้วยกับนายศร เพราะหอพักถึงผ่อนปรนให้เขาซึ่งทำขนมให้เจ้าหัวลูกเจี๊ยบทุกวันอาทิตย์ได้ แต่หากทำเพื่อส่งร้าน...กลิ่นอาจรบกวนห้องข้างเคียงมากเกินไป

อันที่จริง...ไปทำที่บ้านพี่ชายของเขาก็ได้ แต่ดูท่าเจ้าหัวลูกเจี๊ยบจะสะดวกใจกับบ้านเพื่อนสนิทของตัวเองมากกว่า

ส่วนเขาน่ะเหรอ...ทำที่ไหนก็เหนื่อยเหมือนกัน แต่ใกล้ที่พักมากกว่าก็ดี ไปมาง่ายๆ ไม่เหนื่อยกับการเดินทาง

......

.....

....

...

..

.

[Supermimt]

อร๊ายยยยยยเขิล

กลับมาตามคำเรียกร้องด้วยอ่ะ ><

[Salome]

น่ารักกกกอ่ะ เจ้าหัวลูกเจี๊ยบ พ่อมรึงใช้คำแทนมะยมได้น่าเอ็นดูมากๆ
แล้วคุณภักกลับมาอยู่หอเดิม หรือเปล่าคะ อยู่ห้องใครเยอ หึหึ 
รอตอนกลับห้อง จะเกาะขอบเตียงกันเลยทีเดียว

[TiiTa]

น่ารักกกกอ่ะ เจ้าหัวลูกเจี๊ยบ พ่อมรึงใช้คำแทนมะยมได้น่าเอ็นดูมากๆ
แล้วคุณภักกลับมาอยู่หอเดิม หรือเปล่าคะ อยู่ห้องใครเยอ หึหึ 
รอตอนกลับห้อง จะเกาะขอบเตียงกันเลยทีเดียว

ชอบสรรพนาม "เจ้าหัวลูกเจี๊ยบ" เหมือนกันเลย
เกาะขอบเตียงด้วยคน จนตอนนี้ยังเอาคำว่า "ต่อสิครับ" ออกจากหัวไม่ได้

[MiSS-U]

น่ารักอ่ะ  แต่เมื่อไหร่จะร้อนแรงบ้างน้า

 

[BitterSweet~]

พ่อมึงกับเจ้าหัวลูกเจี๊ยบ
ตอนนี้อ่านแล้วยิ้มแก้มแตก ^^

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

“ไม่มีแบบที่มีเบาะหลังเหรอครับพี่” นายมะยมถามคนขาย...หน้าซื่อๆ

“มึงบ้าป่าว! BMX มีเบาะหลังแม่งเค้าไม่เรียก BMX แหละ!” นายศรเจริญพรให้เพื่อน

“ไม่เป็นไร ไว้กูไปต่อเบาะหลังเองก็ได้” นายมะยมยักไหล่...ไม่แคร์ศักดิ์และศรีของBMXเลยสักนิด

“น้อง! แต่งอะไรแต่งได้ อย่าเสริมเบาะหลังเพิ่มนะพี่ขอร้อง” คนขายหน้าเหวอ

“ไอ้ยม! มึงอย่าหยามBMXกูนะ ถ้ามึงอยากได้แบบมีเบาะ เดี๋ยวกูพามึงไปดูร้านอื่น!” นายศรเสียงเข้มใส่เพื่อน

“ก็กูชอบทรงเนี้ย! กูจะเอาคันเนี้ย!” นายมะยมชี้นิ้วไปที่จักรยานคันที่ตัวเองเล็งไว้แล้ว

“ซื้อแล้วห้ามเสริมเบาะหลัง ไม่งั้น มึงกับกูมีเฮ!” นายศรเข้มใส่เพื่อนสนิท...เพื่อศักดิ์ศรีของรถที่รัก

“อ๊าว!”

ขณะที่นายมะยมกำลังขึ้นเสียงสูง คนที่ยืนเงียบอยู่ข้างหลังมาตลอดเอามือมากุมบ่าเขา แล้วถามเสียงเรียบว่า “มันสวยอยู่แล้ว คุณจะไปทำเพิ่มทำไมครับ?”

“ก็ถ้าไม่เสริมเบาะหลังพี่จะนั่งยังไงอ่ะ” นายมะยมบอก

“ผมยืนก็ได้ครับ ถ้า BMX มันก็ต้องปั่นคนนึง ยืนหลังคนนึง” นายภักดีบอก-----ถึงเป็นสิงห์ BMW แต่การให้เกียรติรถทุกประเภทมันติดอยู่ในสายเลือดของคนรักรถทุกคน

“ไม่ได้ครับ!” นายมะยมเสียงแข็ง.....แก้มเริ่มป่อง

......

.....

....

...

..

.

ระหว่างที่นายมะยมกับนายศรกำลังเถียงกัน เขาถอนหายใจเฮือกยาวและมองดูเวลาจากนาฬิกาของทางร้าน จากนั้นจึงเดินไปกระซิบบอกเจ้าของร้าน แล้วเดินออกไปที่รถของตัวเองซึ่งจอดอยู่หลังร้าน

......

.....

....

...

..

.

นายภักดีปิดกระโปรงรถพร้อมทั้งกล่าวขอโทษกับเจ้าของร้านอีกครั้ง...เป็นการทิ้งท้าย

......

.....

....

...

..

.

นายภักดียกมือถือขึ้นมากดสาย เมื่อปลายสายรับ เขาจึงบอกกับปลายสายว่า “มะยมครับ กลับเถอะครับ”

เมื่อเขาพูดเสียงเข้ม ปลายสายจึงรีบรับคำอย่างไม่เยิ่นเย้อ

เขาเดินเข้าไปรอคนทั้งสองในรถ... สักพักนายมะยมก็เดินหน้ามุ่ยมาพร้อมนายศร

......

.....

....

...

..

.

รถมาจอดส่งนายศรที่บ้าน นายมะยมก็ยังไม่พูดอะไรกับเพื่อนสนิทสักคำ...

......

.....

....

...

..

.

“พรุ่งนี้คุณไปขอโทษคุณศรเค้าซะนะครับ” นายภักดีดับเครื่องพลางบอกคนที่นั่งแก้มป่องอยู่ข้างๆ

“ผมไม่ผิด!” นายมะยมยืนยัน

“ถ้าคุณซื้อ BMW แล้วคุณเอามันไปทำแต่งลายแบทแมน ผมก็ไม่ยอมนะ” นายภักดีพูดพลางหันไปหยิบกระเป๋าหนังที่วางอยู่เบาะหลังมาไว้ในมือ

“เหมือนกันตรงไหน!” นายมะยมขึ้นเสียงแข็ง----พูดจบเขาก็เปิดประตูรถและเดินออกไปเลย

......

.....

....

...

..

.

นายภักดีเดินตามหลังนายมะยมไปแบบห่างๆ

......

.....

....

...

..

.

ลิฟท์เลื่อนขึ้นมาถึงชั้น 6

......

.....

....

...

..

.

นายภักดีเดินเข้าไปในห้อง วางกระเป๋าไว้เหนือตู้รองเท้า ถอดรองเท้าเก็บเข้าตู้รองเท้า แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปในห้องพลางปลดเน็คไทออกจากคอ

......

.....

....

...

..

.

แขนคู่หนึ่งรัดรอบเอวของเขา...พร้อมเสียงกระซิบที่ดังขึ้นข้างหูด้านหนึ่ง “ไม่เอา BMX แล้วก็ได้”

“แย่ล่ะ! ผมจะทำไงกับไอ้นี่ดีล่ะ?” นายภักดีอุทานเสียงเครียด

คิ้วของนายมะยมขมวดปม

กระดาษที่พับสองทบใบหนึ่งถูกชูขึ้น

......

.....

....

...

..

.

ใบเสร็จค่าของ

......

.....

....

...

..

.

“แบบนี้โอเคไหมครับ?” ทันทีที่นายภักดีถามจบ แก้มของเขาก็ถูกระดมกดจนแทบช้ำ

......

.....

....

...

..

.

อาบน้ำเสร็จ...นายภักดีก็ถูกอีกคนรบเร้าให้พาไปดูจักรยาน BMX สองคันซึ่งนอนนิ่งอยู่ในกระโปรงหลังรถ----คาดว่าหากไม่ได้เห็นกับตาคงนอนไม่หลับ

......

.....

....

...

..

.

[Sye.B]

 
ดีใจกว่าตอนจบอีก
ดีใจที่คู่หัวหน้ากับหัวลูกเจี๊ยบยังอยู่กับเราต่อ
อิอิ

[thejaoil]

ถึงนั่งคันเดียวกันไม่ได้ แต่ก็ขี่ไปข้างๆกันได้นี่เนอะ

 

[นอนกินแรง]

น่ารัก

[RinNam]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

อันนี้คือความรู้สึกหลังอ่านจบ จริงจัง

แม่ง น่ารักเวอร์

อ๊ายยย คืนนี้ฝันดีแน่ๆเลยเรา
 
 

[malula]

ยิ้มแก้มแตก แอร๊ยยยยยยยยย พ่อมึงน่ารักเหลือเกิน ป๋ามาก

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

ตี๊ด! ตี๊ด!-------- เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น

ทันทีที่แขนซึ่งพาดอยู่บนตัวเขาถูกดึงไปปิดเสียงนาฬิกาปลุก ตาเขาก็เริ่มเปิดขึ้นมา...ลืมตาสักพัก จนสายตาปรับให้เข้ากับความมืดได้แล้ว เขาจึงลุกออกจากเตียง

......

.....

....

...

..

.

เขารูดซิปเสื้อวอร์มและเดินไปหยิบแว่นตากรอบหนามาสวม...คนที่เข้าไปล้างหน้าแปรงฟันก็เดินออกมาจากในห้องน้ำ

เขาเดินไปหยิบรองเท้าผ้าใบคู่หนึ่งออกมาวางตรงพื้น และหยิบอีกคู่มาสวมเอง

......

.....

....

...

..

.

คนที่ลงลิฟท์มาด้วยเริ่มวิ่งเหยาะๆ ไปพร้อมกับเขาตั้งแต่เริ่มก้าวออกจากลิฟท์

......

.....

....

...

..

.

วิ่งจนเหงื่อชุ่มและครบรอบตามที่กำหนดแล้ว เขาจึงไปนั่งรออีกคนที่เก้าอี้ยาวตัวหนึ่ง

......

.....

....

...

..

.

เมื่ออีกคนวิ่งครบรอบแล้วก็เดินมาหาเขา ชุดวอร์มของเขาก็แห้งพอดี

......

.....

....

...

..

.

เดินมาถึงตัวปุ๊บ คนนั้นก็ยื่นมือมาหยิบผ้าขนหนูที่เขาคล้องคออยู่ไปเช็ดเหงื่อที่หน้าและคอของตัวเอง

......

.....

....

...

..

.

เมื่ออีกฝ่ายหายหอบเหนื่อยแล้ว พวกเขาจึงลุกขึ้นและเดินออกไปจากสวนหย่อม...

พวกเขาเดินเลยตึกหอพักไป...เดินไปเรื่อยๆ จนถึงซอยหนึ่งซึ่งมีพ่อค้าแม่ค้ามาชุมนุมกัน

......

.....

....

...

..

.

ปกติในวันทำงาน เขาไม่เอาแน่เอานอนกับอาหารเช้า...ต่างกับอีกคนที่มุ่งมั่นกับการกินตำลึงที่ปลูกเองตรงระเบียงกับต้มเลือดหมู----เป็นมื้อเช้า

แต่หากเป็นวันหยุด เขาต้องกินเมนูเดียวกัน...เท่านั้น

นายมะยมบ่นว่าเขาผอม

ส่วนเขา...เขาชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายอ้วนเกินไปรึเปล่า? เพราะอาทิตย์นี้เขาวิ่งครบรอบเร็วกว่านายมะยมมาทั้งอาทิตย์!!

......

.....

....

...

..

.

“ผมว่าคุณเลิกกินขนมปังเล่นเถอะ เอาแค่กินกับกาแฟก็พอมั้ย?” เขาลองเลียบเคียงขอความเห็นจากอีกฝ่าย

“หือ?...” ปากที่กำลังจะอ้างับหมูชะงักค้าง “ทำไมล่ะ?”

“ผมว่าคุณเหนื่อยง่ายนะช่วงนี้” เขาบอกอีกฝ่าย

“ก็เมื่อคืนพี่ Hot เกิ๊น ผมเลยเสร็จเร็วเฉยๆ หรอกน่า” อีกฝ่ายบอกเขา

“ผมหมายถึงตอนคุณวิ่ง!” นายภักดีเถียงทันควัน

“ไมอ่ะ? เกี่ยวไรกับวิ่ง” อีกฝ่ายพูดจบก็งับเนื้อหมูเข้าปาก

“กินขนมปังมากมันสะสมในร่างกายนะครับ” เขาบอกอีกฝ่าย

“ผมไม่มีพุงน๊า พี่อย่าหาว่าผมอ้วนสิ!” อีกฝ่ายพูดพลางลุกขึ้นมาเลิกเสื้อให้ดู...พุงที่เรียบแต้-----กินไปตั้งเยอะ ไม่รู้ไปออกส่วนไหนหมด

“มันไม่ได้ไปจุกอยู่ตรงนั้นอย่างเดียวนะครับ ถ้ามันไปสะสมที่อื่น อาการที่แสดงออกมาคือเหนื่อยง่าย กำลังถดถอย” เขาบอกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียง...เอาจริงเอาจัง

“อ๋อ! ช่วงประจำเดือนจะมาก็งี้แหละครับ” อีกฝ่ายยียวน

เขาระบายลมหายใจยาวและเลิกที่จะพูดเรื่องนี้กับอีกฝ่ายอีก

เขาคิดไว้ในใจแล้ววันนี้ว่าจะทำขนมปังในส่วนของนายมะยมให้น้อยชิ้นลง----เอาแค่พอกินวันละสองชิ้น...พอ

......

.....

....

...

..

.

นายภักดีจอดรถที่หน้าบ้านนายศร และช่วยกันขนของที่เพิ่งไปซื้อมาจากร้านค้าขนาดกลางซึ่งขายทุกอย่างเกี่ยวกับการทำขนมหวานและเบอเกอรี่...ใกล้กับหอพักของพวกเขา...เข้าไปด้านในบ้าน

......

.....

....

...

..

.

เป้าหมายทำส่งร้านตามนายมะยมวางแผนไว้คือ...อย่างละสิบชิ้น

ขนมปังไส้หมูหยองพริกแกง ช็อคโกแลตครีม วานิลลาครีม กับขนมปังลูกเกด ขนมปังสามสีแบบไม่ใส่ไส้----รวมแล้วก็แค่ 50 ถุงเอง!!

ด้วยเตาไมโครเวฟที่มีขนาดใหญ่กว่าปกติหน่อย...ถึงไม่ใช่งานยาก (เพราะมีผู้ช่วยถึงสองคน) แต่มันก็เป็นงานที่ใช้เวลา

......

.....

....

...

..

.

เที่ยงกว่าๆ ขนมปังทุกอย่างก็เสร็จพร้อมใส่ถุง แต่คนทำและผู้ช่วยต่างเหงื่อซกท้องเบาหวิว...จึงต้องพักเบรคกันก่อน

......

.....

....

...

..

.

เขาเดินไปล้มตัวนอนยาวที่เก้าอี้ไม้ริมหน้าต่าง...สักพักนายมะยมก็นั่งยองๆ เกาะเก้าอี้ถามเขาว่า “พี่อยากกินอะไรครับ?”

“กระเพราไข่ดาวกรอบครับ” เขาบอก

“เอาหมูหรือไก่ครับ?” นายมะยมถามเขา

“ไก่ครับ” เขาบอก

นายมะยมบอกเขาก่อนลุกขึ้นยืน “ถ้าง่วงพี่นอนเลยนะ” และเดินเข้าไปทางครัว

เขาหลับตา...นอนฟังเสียงที่ดังมาจากในครัวไปเรื่อยๆ....จนผลอยหลับไปเอง
   
......

.....

....

...

..

.

กินข้าวกลางวันเสร็จ พวกเขาก็มานั่งสบายๆ เอาขนมปังใส่ถุง

“หนุกดีเนอะมึง” พนักงานแม็กปากถุงทำหน้าที่อย่างพิถีพิถัน

“หนุกกับผีสิ! ร้อนจะตายชัก!” พนักงานจัดเรียงพูดพลางรับถุงที่แม็กปากแล้วไปเรียงในกล่อง

“หึหึหึ...ถ้าไม่ได้ทำงาน แล้วให้ทำแบบนี้ไปวันๆ ก็สบายดีเหมือนกันนะครับ” เขาพูดพลางยื่นถุงที่ใส่ขนมปังเข้าไปแล้วให้แผนกแม็ก

“เนอะ!” พนักงานแม็กปากถุงหันมาหาพรรคพวก....เขาส่งยิ้มคืนให้

“แค่นี้มันจะได้สักกี่ตังค์วะ ไอ้ย๊ม! กูว่าจะไม่คุ้มค่าน้ำค่าไฟซะล่ะมั๊ง!” พนักงานจัดเรียงรับถุงที่แม็กปากแล้วไปเรียงในกล่อง

“กูไม่ได้กะเอากำไรเว้ย!” พนักงานแม็กปากถุงหันไปบอกเพื่อนตัวเอง

“ไม่ได้เอากำไรแล้วทำทำเหี้ยไร? ไม่ใช่เรื่องมาเล่นขายของนะมึง!” พนักงานจัดเรียงเจริญพรเพื่อนตัวเอง

“กูทำฝึกฝีมือเอาแค่ทุนคืนเฉยๆ เว้ย!” พนักงานแม็กปากถุงหันไปบอกเพื่อนตัวเอง ก่อนจะหันหน้ามาพูดกับเขา “เผื่อวันไหนที่พี่เกษียณแล้วเรามาทำขนมขายกันเนอะ”

เขาส่งถุงที่ใส่ขนมปังเข้าไปแล้วให้แผนกแม็ก “เผื่อเร็วไปไหมครับ ผมไม่ได้แก่ขนาดนั้นซะหน่อย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” พนักงานจัดเรียงหัวเราะร่า

“พี่อ่ะ! ผมพูดถึงอนาคต ไม่ได้แอบว่าพี่น๊า” พนักงานแม็กปากถุงพูดเสียงอ้อน

“เอาจริงน่ะ?!” เขาถามย้ำ

“อื้อ!” พนักงานแม็กปากถุงพยักหน้าหงึกๆ

“แล้วระหว่างผมรอคุณเกษียณ ผมจะทำอะไรล่ะ?” เขาถามพนักงานแม็กปากถุง

“พี่เกษียณ ผมก็ลาออกไง!” พนักงานแม็กปากถุงยักคิ้วให้เขา----แบบผู้ชนะ

“ฮ่าฮ่าฮ่า...เอาไปแล้วไม่รับคืนนะครับ!” พนักงานจัดเรียงหัวเราะร่า

“ไม่เคยคิดคืนครับ” เขายกยิ้มมุมปากให้พนักงานจัดเรียง

......

.....

....

...

..

.

[stupidchild]

ฟินนนนนนนนนน มะยมน่ารักตลอด

[nokkaling]

น่ารักกกกกกกกกกกกก

[MiSS-U]

หวานมากกกก  แอบจิ้นที่มะยมว่า  เมื่อคืนพี่ hot เกินผมเลยเสร็จเร็ว

 

อยากไปเกาะขอบเตียงเลยทีเดียว

[หมวยลำเค็ญ]

ช๊อบบบชอบ  นึกว่าจบแล้วมีต่ออีกดีใจจัง
อบอุ่น รักแบบผู้ใหญ่ เวลาพักกลางวันยืนรอลิฟท์เห็นหนุ่มๆเค้าเดินมาด้วยกันก็จิ้นไปเรื่อยๆ
จนเค้าสะกิดกันเองนึกว่าเราสนใจเค้าซ๊ะงั้น ถ้ารู้ว่าเราเอาเค้าไปจิ้นจะเป็นไงนะ

[CarToonMiZa]

นายมะยมน่ารักเกินไปแล้ว

[sukie_moo]

เอาไปเอามากรี้ดคุณภัก มากกว่ามะยมซะแล้วเรา   อบอุ่นจัง

[Rafael]

มันน่ารักนักสองคนนี้
ไอหัวลูกเจี๊ยบมันกวน แต่น่ารักอ๊าาาา 555

[$VAN$]

แต่ผมชอบคุ๊กกี้ที่แฟนผมทำให้มากกว่าอ่ะ

วี๊ดวิ้วๆ วู้~ไม่ค่อยจะหวานเล้ยหนูมะยม   
ฮาคุณภักห่วงมะยมจะอ้วน

ก็เมื่อคืนพี่ Hot เกิ๊น ผมเลยเสร็จเร็วเฉยๆ

 :a5:เฮ้ยๆ อิ๊อ๊ะกันแล้วเรอะ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ยังไง ท่าไหนบ้าง (ไทเกอร์กุ๊กๆ อ่ะ)
แว๊ก! วิ่งหนีคุณภัก

[ทิวลิปสีส้ม]

วุ้ย ไม่ไหว น่ารัก น่ารักจนทนไม่ไหว คิดดีแล้วจริงๆ ที่อดทนรอจนมาอ่านรวดเดียวแบบนี้
จริงๆ ก็แอบชะแว้บๆ มาอ่านผ่านๆ แต่ก็กลั้นใจปิดเก็บไว้เพราะติดงาน
เป็นเรื่องที่จะอ่านตอนฟุ้งซ่านไม่ได้เด็ดขาด กว่าจะเริ่มอ่านนี่ต้องรวบรวมสมาธิขนานใหญ่
อ่านเรื่องนี้อารมณ์เหมือนจิบกาแฟอ่ะค่ะ มันจะรีบๆ ซดไม่ได้
ต้องให้ได้ไอ ได้กลิ่นแล้วค่อยๆ เอาลิ้นแตะๆ ชิม รับรู้รสชาติซาบซ่าน ฮา
อบอุ่นจริงๆ เลยค่ะ ยังรอตอนต่ออีกนะ คาดว่าจะมีมาอีก ใช่ไหม ใช่ไหม อิอิ
บวกหนึ่งนะคะ ขอบคุณค่ะ หนูมะยมกับคุณภัก แอนด์เดอะแก้งค์น่ารักมากๆ เลยค่ะ