หัวข้อ: [เรื่องสั้น]"เธอคือดวงตะวัน" By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษวัดหยุด P.29 (01/05/59)

[Angel.JS~]

 

หว๊านนนนนหวาน TwT

แอร๊ย แอร๊ย รอตอนต่อไปนะค่ะ
ดวงตะวันน่ารักจริงๆ TwT

[ormn]

:z13:อิดฉาตะวันอะภัทรรักตะวันจนมองไม่เห็นใครแล้ว


จะรออออออออออออออออออเน้อ

[ขนมสัมปันนี]

ขอบคุณคราฟฟฟ

[DIIK]

แอร๊ยยยยยยยยยย
เพอร์เฟคแมนเกินไปปปปปป
เปลี่ยนชื่อเรื่องจาก เธอคือดวงตะวันเป็น
"นายคือยอดชาย" ได้ไหมคะ 555555555555

[Panehove]

เฮ้อ พ่อคุณเอ๊ยหล่อ รวย แถมยังหนักแน่นมั่นคง  พ่อจะเพอร์เฟ็คไหนเนี่ย ผู้ชายอย่างคุณชายภัทร ต่อให้พลิกแผ่นดินหาก็คงจะไม่เจอเป็นแน่ อยากได้จังเลยผู้ชายอย่างนี้

[CarToonMiZa]

 

[ขนมสัมปันนี]

เป็นกำลังใจให้ผู้แต่ง และรอคราฟฟฟฟ

[smirnoi]

รออยู่นะะะ

[boylove_yj]

บทที่ 11


นกกระดาษ









“เสียดายพุฒและอุ๋มไม่ได้มาด้วย”   



ภัทรเหลือบมองคนพูด ที่นั่งทำปากยื่นปากยาวอยู่ด้านข้าง  ขณะที่กำลังเดินเลือกของอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังของกรุงเทพฯ พุฒและอุ๋มก็บอกเพื่อนตัวเองอย่างรีบเร่งว่าผู้ปกครองของทั่งคู่มาหาที่หอพัก เลยทำให้พุฒและอุ๋มต้องรีบกลับไปมหาลัย ทำเอาดวงตะวันตัวบางเกือบงอแงใส่ภัทร เกียรติบูรพา เพราะตนไม่มีเพื่อน ร่างสูงจึงต้องปลอบใจคนตัวเล็กด้วยการพาไปนั่งกินโดนัท นั่นแหละดวงตะวันคนเดิมที่สดใสร่าเริงก็กลับมาอีกครั้ง




“ครั้งหน้าก็มี วันพระไม่ได้มีหนเดียว ตะวันไม่เคยได้ยินเหรอ” 




“ไม่เคยได้ยิน ฮ่าๆ” 




ร่างสูงเผยยิ้มกว้างเพราะรอยยิ้มจากคนด้านข้างที่เพียรส่งมาให้ เสียงหัวเราะสดใสกังวานของดวงตะวันทำเอาชีวิตที่เคยเรียบง่าย ไม่มีอะไรหวือหวาอย่างภัทรนั้นค่อยๆเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ จากคนที่ไม่เคยสนใจใครกลับต้องมาคอยตามดูแลเอาใจใส่ ความรู้สึกเล็กๆที่ถักทอมาจากความเอาใจใส่ซึ่งกันและกันจนมันกำลังจะกลายเป็นสิ่งที่มีความหมายมากที่สุดกับภัทรและดวงตะวัน




“แม่ภัทรดุไหม”   ภัทรจับสังเกตน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลของร่างบางได้ มือหนาจึงเอื้อมมากอบกุมฝ่ามือเรียวบางพร้อมบีบกระชับเบาๆอย่างปลอบประโลม




“ไม่ดุ น่ารักมาก”




“อืม......จริงเหรอ ทำไมไม่เหมือนลูกชายนะ” 




“ใครบอก ลูกชายก็น่ารักนะ ตะวันพิสูจน์มาแล้วไม่ใช่เหรอ”




“ตอนไหนเหรอ” ร่างบางเหลือบมองไปยังคนขับรถที่ทำหน้าเจ้าเล่ห์อยู่ข้างๆ กิตติศัพท์เรื่องความเย็นชาที่ดวงตะวันเคยได้ยินมานั้นถูกลบออกไปอย่างรวดเร็ว เพราะตั้งแต่รู้จักกับภัทรมา ยังไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเห็นสายตาเย็นชาไม่สนใจโลกของอีกฝ่าย




“ตอนนี้ไง”  พูดเสร็จ ภัทรก็กุมมือบางขึ้นมาแล้วจรดริมฝีปากลงบนหลังมือขาวอย่างแผ่วเบา




“ภัทร! ขับรถอยู่นะ”  แม้จะแกล้งเอ่ยเสียงดุเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายของตนเอง แต่ภัทรก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังเขินอยู่ เพราะใบหน้าขาวเนียนตอนนี้มีริ้วสีชมพู ทำเอาคนมองอดใจไม่ไหวต้องจรดริมฝีปากลงไปบนหลังมือขาวอีกครั้ง




“หอม”   




“ไม่หอมเลย!”




“อย่ามาเถียงคนดม พิสูจน์มากลับตัวเองแล้ว”   ประโยคดังกล่าวทำเอาร่างบางถึงกับนั่งเงียบไปทันที ร่างสูงหลุดหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้แต่เมื่อคนข้างๆส่งสายตาคมๆมาให้ ก็ต้องทำหน้าที่ขับรถต่อไป  โดยที่ ฝ่ามือบางยังคงอยู่ในฝ่ามือหนา เพราะภัทรไม่ยอมปล่อยนั่นเอง




“ภัทร..... ถ้าแม่ภัทรไม่ชอบตะวัน  ตะวันคงต้องถอยออกมา”   ร่างบางเอ่ยเสียงแผ่วเบา ความสับสนและหวาดกลัวถูกถ่ายทอดออกมาผ่านทางน้ำเสียงและแววตา เพราะถึงแม้ภัทรจะเอ่ยซ้ำไปซ้ำมาว่ามารดาของตนเองนั้นใจดี แต่ถ้ามารดาของภัทรรู้ว่าลูกของตนเองชอบผู้ชาย ความใจดีจะยังคงมีอยู่ไหม




“ถ้าตะวันถอยออกไปแล้วผมล่ะ จะทิ้งผมไปเหรอ”   ประโยคคำถามของอีกฝ่ายทำเอาคนฟังสะเทือนใจอยู่ไม่น้อย ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันอย่างสกัดกลั้นอารมณ์ ดวงตากลมโตมีละอองของหยาดน้ำตาที่ค่อยๆซึมออกมาอย่างช้าๆ ดวงตะวันหันหน้าออกไปด้านข้างเพื่อซ่อนหยาดน้ำตาของตนเอง แต่เพราะแรงสะอื้นที่เล็ดลอดออกมาก็ภัทรเอ่ยถามร่างบางอย่างห่วงใย



“ตะวันร้องไห้ทำไม”   ภัทรตบไฟเลี้ยวจอดข้างทางแล้วหันมาถามคนร่างบอบบางอย่างห่วงใย



“ตะวันไม่ได้จะทิ้งภัทรไปไหน แต่ถ้าแม่ภัทรรับไม่ได้ ภัทรจะให้ตะวันทำอย่างไง ความรักของเรามันผิดนะภัทร”   ร่างบางหันมามองร่างสูง ใบหน้านวลเนียนมีคราบน้ำตาเต็มไปหมด ภัทรค่อยๆใช้นิ้วมือปาดออกจากใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน



“มันไม่ผิด เพราะผมไม่สนอะไรทั้ง สิ่งที่ผมสนอย่างเดียวก็คือตะวัน” 



“ภัทรดื้ออีกแล้ว”   ดวงตะวันพูดไปก็สะอึกไป ร่างสูงจึงโอบร่างบางเข้ามากอดอย่างปลอบประโลม ดวงตะวันปล่อยน้ำออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ หยาดน้ำที่ไหลลงมาจากตาคู่สวยทำเอาเสื้อเชิ้ตนักศึกษาของภัทรเปียกชุ่มอยู่ไม่น้อย



“ทำไมต้องร้องด้วยนะตะวัน แม่ผมไม่ดุขนาดนั้นหรอกนะ ตาแดงหมดเลยเห็นไหม”   ภัทรเอ่ยเสียงเครียดเมื่ออีกฝ่ายผละออกมา ทำให้เห็นว่าตอนนี้ดวงตากลมโตขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะร้องไห้ไปเมื่อสักครู่  พูดไปมือหนาก็ไล่เช็ดหยาดน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าของอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ



“.............................”   ดวงตะวันนั่งเงียบ ตาคู่สวยมองการกระทำของคนด้านข้างอย่างประทับใจ ความใส่ใจและอ่อนโยนทำเอาหัวใจดวงน้อยสั่นไหวรุนแรงนับครั้งไม่ถ้วน



“ตาเริ่มบวมแล้ว”



“อือ”   ดวงตะวันเอ่ยเสียงแผ่ว 



“เขาบอกว่าคนร้องหนักๆ จะปวดหัว ตะวันปวดหัวไหม”



“ไม่นะ แข็งแรงดี”   



“ยิ้มนะ เห็นคุณร้องแล้วผมใจไม่ดี”



“ขอโทษนะ ที่ตะวันขี้แงใส่ภัทร”



“ไม่เป็นไร ทำบ่อยๆก็ได้.....ชอบ”   ร่างสูงเอ่ยเสียงเหย้า ทำเอาร่างบางต้องหันมาส่งค้อนให้กับความเจ้าเล่ห์ของเจ้าของรถด้วยความหมั่นไส้



“กลับบ้านกันนะ”



“ครับ”



.
.
.
.
.



“สวัสดีครับ”   ดวงตะวันยกมือไหว้ผู้สูงวัยที่นั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขกอย่างเคารพ แต่เมื่อได้รับรอยยิ้มที่อ่อนหวานส่งกลับมาความประหม่าที่ตีวนอยู่รอบกายก็ค่อยๆจางหายไปอย่างช้าๆ



“สวัสดีจ้ะ” 



“แม่ครับ นี่ดวงตะวัน เจ้าของขวดโหล”    ผู้สูงวัยพยักหน้าเข้าใจแล้วลอบส่งสายตาล้อเลียนบุตรชายเล็กน้อย คุณปรางมองเจ้าของขวดโหลคุกกี้ที่บุตรชายหวงรักหวงหนาอย่างพิจารณา แม้อีกฝ่ายจะเป็นผู้ชายแต่รูปร่างหน้าตาอีกทั้งกิริยาท่าทางช่างอ่อนน้อมน่ารักเสียเหลือเกิน



“อ๋อคุณนี้นี่เองที่อบคุกกี้.....ทำเองเหรอจ้ะ” 



“ครับ.....ผมทำได้นิดหน่อยน่ะครับคุณป้า”



“แต่รสชาติไม่นิดนะ ถึงแม้ลูกชายป้าจะให้ป้าลองชิมแค่สามชิ้นแต่พอจะรู้ว่ามันอร่อยมาก”   นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์วันที่บุตรชายประกาศให้ลองชิมแค่สามชิ้นแล้วอดยิ้มไม่ได้ พอได้มาเห็นหน้าคนทำก็เข้าใจบุตรชายทันที ว่าหวงไปเพราะอะไร



“ทำไมทานแค่สามชิ้นล่ะครับ”



“ไปถามลูกชายป้าดูนะว่าเพราะอะไร”  ดวงตะวันเหลือบมองคนร่างสูงที่นั่งทำหน้าเรียบเฉยอยู่ข้างๆ 



“ตะวันทำมาให้ใคร”



“ก็ให้ภัทรไง”



“ก็แสดงว่าเป็นของผม”    คำตอบของอีกฝ่ายทำเอาคนร่างบางอึ้งไปทันที ต่างจากผู้สูงวัยที่แอบหัวเราะออกมาอย่างชอบอกชอบใจในความตรงไปตรงมาของบุตรชาย



“เอ่อคุณป้าครับ เดี๋ยวผมจะอบมาให้ทานใหม่นะครับ”   พูดไปมือบางก็แอบประทุษร้ายคนเอวสอบไปเล็กๆน้อยๆ 



“ขอบใจจ้ะ  แล้วตะวันเรียนคณะเดียวกับลูกชายป้าหรือเปล่า”   



“เปล่าครับ ผมเรียนวิทยาศาสตร์ครับฯ” 



“เหรอจ้ะ แล้วมาพบมาเจอพ่อลูกชายของป้าได้อย่างไรล่ะเนี่ย อยู่คนละคณะกัน”



“พรหมลิขิตน่ะแม่  โอ๊ย!”     คราวนี้เล็บมือของคนร่างบางที่จิกลงบนต้นขาก็ทำเอาร่างสูงหลุดเสียงออกมาอย่างเจ็บปวด แต่ก็ต้องรีบกลั้นเอาไว้เพราะถ้าขืนร้องออกไปมากกว่าเดิม คงมีหวังได้โดนหนักกว่านี้



“เป็นอะไรหรือเปล่าสุดหล่อ”   



“เปล่าครับ ไม่มีอะไร” 



“คือวันนั้นฝนตก แล้วภัทรก็ให้ผมยืมเสื้อสูทไปบังฝนน่ะครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ” 



“อ้อ เป็นอย่างนี้นี่เอง  แล้วทานอะไรมากันหรือยัง อยู่ทานข้าวเย็นเป็นเพื่อนป้าหน่อยนะ”



“เอ่อ....ครับ”



“เดี๋ยวผมไปเอาของในรถก่อนนะ” พูดเสร็จร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนแล้วก้าวขาออกไปจากห้องรับแขกทันที เมื่อลับแผ่นหลังของภัทรไปแล้ว ความประหม่าก็กลับมาเยือนดวงตะวันอีกครั้ง



“ตะวันเป็นแฟนกับลูกชายป้าเหรอจ้ะ”   



“เปล่าครับ! เป็นเอ่อ...เพื่อนกันเฉยๆครับ”   ร่างบอบบางเอ่ยเสียงแผ่ว ฝ่ามือประสานเข้าหากันอย่างหวาดหวั่นเพราะนึกอยู่ในใจอยู่แล้วว่าผู้สูงวัยจะต้องถามคำถามนี้



“แต่ลูกป้าไม่เคยพาเพื่อนเข้าบ้านเลยนะ”



“.............................”     ดวงตากลมโตกรอกไปมา ไม่กล้าแม้แต่จะมองใบหน้าของผู้สูงวัยที่นั่งอยู่เบื้องหน้า



“หนูไม่รู้เหรอว่ารักแบบนี้มันผิด”



“รู้ครับ”



“รู้แล้วทำไมไม่เลิกล่ะจ้ะ ต่อไปภัทรจะต้องเป็นผู้บริหารนะจ้ะ ป้าขอได้ไหม”



“...........................”



“ถือว่าป้าขอร้องนะ”



“...........................”



“ได้ไหมจ้ะ”



“คง...............ไม่ได้ครับ”    ดวงตะวัยเงยหน้าขึ้นมองมารดาของภัทรอย่างช้าๆ ดวงตากลมโตระเรื่อไปด้วยละอองน้ำตา แต่เจ้าตัวก็กระพริบตาไล่ให้มันเหือดหายไปอย่างรวดเร็ว ความอ่อนแอที่ตนเองเกลียดนักเกลียดหนา บัดนี้ได้ถูกหัวใจสั่งการให้ต่อสู้เพื่อความรักของตนเอง ความรักที่เพิ่งถักทอสานใยกันมา ความรักที่กำลังจะเป็นหนึ่งเดียวกัน.....



“มันผิดเพราะผมเป็นผู้ชาย และภัทรก็เป็นผู้ชาย แต่ความรักมันไม่เคยจำกัดรูปแบบหรอกนะครับ กว่าผมจะเจอกับภัทร ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราสองคนผ่านด้วยกันมา มันทำให้ผมแน่ใจว่า ผมจะไม่ปล่อยมือไปจากภัทรแน่นอน”    ดวงตากลมโตสบกับดวงตาทอแสงของผู้สูงวัย น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวที่ตัวเองยังตกใจ ความกล้าที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนมันช่างมากมายมหาศาลทำให้ดวงตะวันที่แสนจะเปาะบางเข้มแข็งขึ้นมาอย่างน่าแปลกใจ




เพียงแค่อยากจะปกป้อง.....ความรัก





“ออกมาเถอะสุดหล่อ อยากฟังก็ออกมาฟังให้เต็มหู จะได้ชื่นใจ”   ดวงตะวันเบิกตากว้าง ริมฝีปากบางแยกออกจากกันอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าภัทรจะได้ยินสิ่งที่ตนเองพูดออกไป 



“ตะวันเข้มแข็งมาก ขอบคุณนะ”   



“ภัทรแอบฟังเหรอ นิสัยไม่ดี”



“ผมเปล่านะ แค่มาสบจังหวะเฉยๆ”



“เจ้าเล่ห์นักนะ”



“จัดการได้เต็มที่เลยนะจ้ะ เดี๋ยวแม่ขอตัวไปดูอาหารเย็นก่อน ตามสบายนะจ้ะ”  พูดเสร็จคุณปรางก็ลุกออไป ทิ้งให้บุตรชายถูกประทุษร้ายอยู่เบื้องหลัง



“โกรธเหรอ”   ร่างสูงเอ่ยถามคนร่างบางที่นั่งหน้างออยู่ข้างๆ มือหนาปัดเส้นผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากให้ร่างบางอย่างอ่อนโยน



“เปล่า”



“ถ้างั้นไปทัวร์ห้องผมไหม ตะวันจะได้อารมณ์ดี”    ดวงตะวันมองดวงตาคมเข้มของภัทรที่ตอนนี้ทอประกายอย่างเจ้าเล่ห์อย่างหมั่นไส้ อดไม่ได้เลยต้องหยิกลงต้นขาแข็งแรงของอีกฝ่ายไปทีสองที



“ไม่เป็นไร ตะวันเกรงใจ”



“ไม่ต้องเกรงใจ คนกันเอง”



“ไหนที่มหาลัยเขาลือนักลือหนาว่าภัทร เกียรติบูรพา นิ่งเป็นน้ำแข็ง เย็นชา แถมดุอีกต่างหาก แต่ตะวันว่ามันไม่ใช่แล้วล่ะ”



“หึหึ แล้วเป็นแบบไหน”



“ก็นี่ไง เป็นแบบนี้เลย เจ้าเล่ห์ เพทุบาย”   ภัทรถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมาเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยจบ



“ผมไม่ทำอย่างนั้นกับตะวันหรอกนะ เดี๋ยวจะร้อง”



“ไม่กลัวหรอก”



“ขอให้เก่งไปตลอดนะครับ”   พูดเสร็จร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนแล้วฉุดร่างบางให้ลุกตาม มือหนาจับข้อมือบางแล้วเดินออกไปจากห้องรับแขก ดวงตะวันมองสำรวจบ้านของภัทรอย่างสนใจ การตกแต่งสไตล์คลาสสิคช่างลงตัวกับความเป็นไทยอย่างน่าประหลาด



“ถ้าตะวันมาคนเดียว คงหลง”



“ก็มากับผมไง ตะวันไม่ทางหลงแน่นอน”



“มากับภัทรไม่น่าไว้ใจ ฮ่าๆ”   ร่างบางย่นจมูกใส่แผ่นหลังกว้างที่เดินขึ้นบันไดนำหน้าไป



“ถ้าอย่างนั้นก็ระวังตัวไว้ดีๆนะตะวัน”



“แน่นอนอยู่แล้ว”    ชั้นบนของตัวบ้านแบ่งเป็นห้องๆ และที่ดวงตะวันเดินนับมานั้นได้ประมาณ 8 ห้อง และแต่ละห้องก็อยู่ห่างกันเสียจนคนเดินตามหลังอย่างดวงตะวันถึงกับเหนื่อย



“บ้านภัทรกว้างเกินไปแล้วนะ ตะวันเหนื่อยแล้ว”



“ยังไม่ถึงห้องผมเลยนะ  ที่ตะวันเดินผ่านมาเมื่อกี้ก็ห้องพระ ห้องทำงานของคุณพ่อ และห้องพักแขก ส่วนห้องที่อยู่มุมสุดเป็นห้องของพ่อกับแม่ผม”




‘เด็กชายภัทร เกียรติบูรพา’   ป้ายที่แขวนอยู่บนประตูห้องทำเอาดวงตะวันอดหัวเราะออกมาไม่ได้




“น่ารักจัง”



“ขอบคุณครับ”



“ตะวันชมป้ายเถอะ”



ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง ดวงตะวันก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของภัทรที่ลอยอบอวลอยู่ทั่วบริเวณห้อง ชั้นหนังสือวางเรียงชิดผนังห้อง วอลเปเปอร์นักฟุตบอลชื่อดังติดอยู่ข้างผนัง เหมือนห้องของผู้ชายทั่วๆไป โต๊ะทำงานวางอยู่ข้างๆชั้นหนังสือบน และสิ่งที่สะดุดตาดวงตะวันที่สุดก็คงจะเป็นเตียงนอนสีดำที่วางเด่นอยู่กลางห้อง



“ทำไมเตียงถึงเป็นสีดำล่ะภัทร”



“ผมชอบสีดำ อีกอย่างนอนแล้วรู้สึกดี” 



“แปลกคน อ๊ะ! ขวดโหลของตะวันนี่”  ร่างบางสาวเท้าเข้าไปหาขวดโหลที่ว่างเด่นอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงอย่างรวดเร็ว และสิ่งที่นอนอยู่ข้างในขวดโหลก็ทำตะวันแปลกใจขึ้นทันที



“ทำไมมีนกล่ะ ภัทรพับเองเหรอ ว้าวๆ คุณชายไม่กินผักพับนกเป็นด้วย” 



“ก็ให้แม่สอนให้น่ะคุณเหมียว”



“ไม่ต้องมาเรียกเหมียวเลย.........ว่าแต่ทำไมมีน้อยจัง ภัทรไม่พับให้เต็มไปทีเดียวเลยล่ะ”






“ก็มันเท่ากับจำนวนวันที่เราสองคนพบกัน”



.
.
.
.
.
.
.





๐ เธอคือดวงตะวันยามเช้า...............

๐ คนอ่านที่น่ารักทั้งหลาย อยากจะกินมาม่าหรือไม่...............

๐ ใครกด+ (แฟนหล่อ) ใครเม้น (แฟนโคตรหล่อ)  ใครกดเป็ด (แฟนโคตรของโคตรหล่อ)

๐ และใครทำครบทุกอย่าง จงได้แฟนอย่างภัทรไปครอบครอง เพี้ยงงงงงงงง 555+

๐ ไม่ค้างนะคะนักอ่าน อิอิ



รักและขอบคุณ

By Chocolate Love ~

[Giniz]

ภัทร เกียรติบูรพาต้องเป็นของเราแน่นอน!!! 

[harumi]

 

[yeyong]

ไม่อยากกินมาม่าค่ะ สารอาหารไม่ครบถ้วน

รอตอนต่อไปแบบสวีทๆค่ะ

[GETIIZ]

โอ้ยยยยยยยย น้ำตาคลอเลยยย คุณแม่อะ 555555555
ดวงตะวันดวงนี้เข้มแข็งมาก เข้มแข็งเพื่อความรัก !! คุณค่าที่ภัทร เกียรติบูรพา คู่ควรจริงๆ 

ภัทรรรรรรรรรรรรรร โรแมนติกมากกกก จะมีผู้ชายสักกี่คนนั่งพับนักตามจำนวนวันที่ได้พบกัน
โอ้ยยยยยย ถ้าตะวันปล่อยให้หลุดมือหละน่าดู 

[MiSS-U]

อุ๊ย  หวาน  หวานมากกก

แต่มาม่าจะมาเหรอคะ  ใคร อะไร ที่ไหน อยากรู้

แต่อย่ามาเยอะนะคะ  แม้กลิ่นจะหอมแต่มันอืดพาลจะปวดท้องอ่ะ

บวกเป็ด

[pooinfinity]

ภัทรน่ารักมากกกกกกกกก แต่ตะวันน่ารักกว่า 55555
คนเขียนค่ะ เราไม่กินมาม่าอ่ะ มันไม่อิ่ม ไม่ต้องเอามาเสิร์ฟเลยน้าาาา

ปล. +1 ให้แย้วววว แต่แอบสั้นไปนิดนะเนี่ย

[himecrazy]

ไม่อยากได้มาม่าอะค่ะ นิดหน่อยพอไหวมากไปไม่ดีนะค่ะ

[P.PAN]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรีดร้องงงงง คุณชายโรแมนซ์ไปมั๊ยคะ พับนกตามจำนวนวัน อู้ยยยยยหวานซ้าาาา า
แม่ลูกนี่เข้าขากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยสงสารตะวันน้อย 555

[YouandMe]

ทำทั้ง 3 อย่างแต่ขอตะวันแทนได้ไหม (เปรี้ยง...โดนภัทรถีบกระเด็น...) 

ว่าแต่...“ก็มันเท่ากับจำนวนวันที่เราสองคนพบกัน”...อ่านแล้วต้องรีบปัดมดทิ้ง หวานซะ 

[qhanb]

เมื่อไหร่จะถึงฉาก 
เราหื่นไปมั้ย 55555555555555555
สองคนนี้น่ารักมากเลยย ดูอบอุ๊นอุบอุ่น -//////-

[nunnuns]

ม่ายยยยยยยยยยยยยยย
ไม่เอานะ
ไม่เอาเด็ดขาด มาม่ากินมากๆเส้นอืดดดด
อยากให้เรื่องน่ารักแบบนี้ คงความน่ารักต่อๆไปค่ะ
+เป็ดให้นะคะ ปอลิง.ไม่เอามาม่า อิอิ

 

[nemesis]

โอ้ยยยยยยยยน่ารักเกินนนน

[sam3sam]

ยิ่งอ่านยิ่งตกหลุมความน่ารักของสองคนนี้

[jilantern]

คุณภัทรก็หวานไม่เบานะเนี่ย >.<

[murasakisama]

รีบกดบวกกดเป็ดแล้วก็มาเม้นต์อย่างไว ไม่เอามาม่านะคะ

[darling]

น้ำตาลเรียกพี่ หวานซะ Noooooooooooo มาม่าน๊ะจ๊ะคนเขียน มันอืด ไม่ชอบ 

[nirun4]

ชอบบบบบบบบ

[boylove_yj]

กด+ ให้ทุกคนหมดแล้วววววว

[ChiOln]

ภัทร เกียรติบูรพา หวานเกินไปแล้ววววว >..<

[greensnake]

คุณแม่ของภัทรน่ารักจัง เป็นเรื่องดีสำหรับตะวัน
เพราะนอกจากภัทรแล้วก็ยังมีคุณแม่ที่เอ็นดูตนด้วย
นี่ถ้าไม่รักจริงไม่พามาเปิดตัวกับที่บ้านหรอกเนาะภัทร
ชักจะอิจฉาตะวันเสียแล้วสิ ที่ได้ใจของผู้ชายคนนี้
ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ อบอุ่น แสนดี เอาใจใส่ทุกอย่าง
อะไรที่เกี่ยวกับตะวันมักจะมาเป็นที่หนึ่งเสมอ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
กดเป็ดจ้า

[saradino1]

หวานมาก ตาภัทร