หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021)

[จื่อฟางง]

คิดถึงของขวัญกับพี่โตตตตต 

[bun]

เสน่ห์เหลือร้าย ทำพี่โตหัวปั่นเลย

[twinmonkey0311]

 

[Ryeopook]

น่ารักมาก ฮือออ


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Ac118]

กรี๊ดดดดดดด ขอบคุณค่าา คิดถึงๆๆๆๆ
ฮือออ ป้ารีผู้อยู่เบื้องหลังทุกอย่าง เพราะป้ารีแท้ๆทำให้ได้ซีนพระเอกหึงนางเอก
พี่โต ดุนะ
ของขวัญ ยะ..ยังไงก็ หวะ..ไหวว แงงงงงงง 

[ppwct]

ขอบคุณที่แวะเอาตอนพิเศษมาให้อ่านนะคะ รอติดตามไปเรื่อยๆค่ะ

[WilpeR]

ตอนพิเศษน่ารักมาก คู่นี้น่ารักมากจริงๆ อ่านกี่รอบก็ไม่เบื่อ

[LadyPant]

อ่านนิยายเรื่องนี้ 2 รอบแล้วค่ะ นานๆทีจะเจอนิยายที่นายเอกหล่อ ไม่สาวแตก เป็นผู้ชายแมนๆคนหนึ่ง ที่บังเอิญมีความรักกับผู้ชาย ชอบเนื้อเรื่องการบรรยาย มันยังเป็นความรักระหว่างผู้ชายผู้ชายอยู่
เบื่อนิยายประเภทนายเอกตัวเล็กๆหน้าสวยๆ งี่เง่าบอบบาง เหมือนผู้หญิงแต่มีดุ้น
ถ้าเขียนเรื่องต่อไปก็ขอให้นายเอกเป็นผู้ชายไม่บอบบาง มันถึงจะเป็นนิยายแบบเกย์หน่อย

[Rafael]

อยากำปสมัครเป็นญาตินางเองกับป้ารีจังเลยค่
จะได้เห็นโมเม้นฟินๆ 5555
พี่โตก็น่ารักตลอด อยากได้แบบพี่โตบ้างอะไรบ้าง

ขอบคุณพี่บัวนะคะ

[panpang]

55555 ชอบแก๊งป้ารีจัง คิดถึงงงง

[NewYearzz]

ทีมป้ารี 

[mint_852]

พี่โต!!! ทำไมหึงได้ร้อนแรงขนาดนี้
ของขวัญก็ขยันยั่ว ขยันโปรยเสน่ห์
รัอนแรงมากๆเลยคู่นี้
ชมรมละครหลังข่าวก็น่ารักกันเหมือนเดิม
คิดถึงทุกคู่เลย หวังว่าจะได้อ่านตอนพิเศษของเรื่องอื่นด้วยนะคะ

[silkzeta]

 
เขินมากค่าาาาา
คิดถึงของขวัญของพี่โตที่สุดในโลก
อ่านแล้วมันเขี้ยวพ่อคุณมาก สัมผัสได้ว่าหลานป้ารีคนนี้หล่อจริงๆ แถมยังร้ายเหลือ
ตอนที่บอกว่าตั้งใจหว่านเสน่ห์ใส่พี่โตนี่ตบเข่าฉาดเลย จอมร้ายที่แท้
นานๆ เห็นพี่โตโหมดพี่ดุนะหนูไหวเหรอบ้างก็ดีนะคะ ปกติตามใจขวัญตลอด
แต่ตอนนี้ร้อนแรงไม่ไหวแล้วค่ะ ดื้อแบบนี้พี่ต้องปราบให้เข็ดนะคะ

คิดถึงพี่โตกับของขวัญเสมอเลยนะคะ
ขอบคุณที่แวะมาต่อนิยายค่ะ รักพี่บัว
 

[littlepink]

น่ารักกก โดยเฉพาะหนูขนมของป้า น่าเอ็นดูจริงๆ

[pamhicc]

ป้ารีสุดยอดมากค่ะ ทุกอย่างเป็นไปตามแผนเป๊ะๆและไหนจะยังมีจินตนาการเหมือนเราอีก 5555555 ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่มาให้หายคิดถึงค่ะ 

[Kfc_Pizza]

 

[reginasorn]

อบอุ่นมากกกกก  อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ชอบบบ

[koikoi]

 

[mypink801]

ขวัญร้ายยย
คุณพัชรีฟินเลยยย

[KKKwanGGG]

ป้ารีสุดยอดมาก ๆ เลยครับ

[beerby-witch]

คิดถึงของขวัญกับพี่โต 

[Dezair]

จอมร้าย
BY: Dezair
………………….
ตอนพิเศษ คุณป้าจอมร้าย


   ช่วงนี้ไข้หวัดใหญ่กำลังระบาด


   แม้จะเห็นคุณพัชรี  วิมลกิตติทำตัวเป็นป้าวัยเกษียณ วันๆดูแต่ละคร แต่เรื่องข่าวสารบ้านเมืองหล่อนรู้รอบไม่แพ้ใคร เพราะอาศัยดูข่าวหัวค่ำก่อนละครช่วงไพรม์ไทม์จะมา


   เห็นข้อดีของการเป็นแฟนละครแล้วใช่ไหมล่ะ!


   แต่...วันที่หล่อนรู้ข่าวไข้หวัดใหญ่ระบาด เป็นวันเดียวกับที่หลานชายสุดที่รักกลับมาค้างที่บ้านเรือนไทยวิมลกิตติ  แถมเขายังพกพาไอ้เจ้าโรคระบาดนี้ติดตัวมาด้วยอีกต่างหาก!


   เห็นข้อเสียของการไม่รอดูละครรึยังล่ะ! กว่าจะรู้ว่าช่วงนี้ไข้หวัดใหญ่ระบาด ก็ป่วยนอนซมอยู่อย่างนี้แล้ว!


   หญิงอวบวัยปลายยืนมองชายหนุ่มที่นอนขดอยู่บนเตียงในห้องนอน ผ้าห่มผืนหนาคลุมถึงคอ ใบหน้าซีดขาว ทว่าปากแดงจัด เนื้อตัวยังร้อนระอุแม้จะประคบด้วยผ้าชุบน้ำบิดหมาดและเจลลดไข้มาตลอดทั้งคืนก็ตาม


   ส่วนสาเหตุที่จอมขวัญกลับมาค้างที่นี่...ก็เพราะอธิปไปทำงานต่างประเทศ


   ปัญหาใหญ่อยู่ตรงนี้...คนที่ดูแลหลานชายของคุณพัชรีได้ดีไม่มีที่ติดันไม่อยู่นี่ล่ะ!


   พอคิดถึงชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผู้รับหน้าที่ดูแลจอมขวัญแทนคุณพัชรีมาหลายปีแล้ว ก็ชวนให้ต้องถอนหายใจเบา ปัญหาที่ใหญ่กว่าการที่อธิปไม่อยู่คือหลานชายของหล่อนดื้อแพ่งไม่ให้ใครบอกอธิปสักคนว่าสภาพทางนี้เป็นอย่างไร ทั้งๆที่คนเป็นป้าอย่างคุณพัชรีนั้นอยากบอกจนอกจะแตกตายอยู่แล้ว!


   “ของขวัญ...ของขวัญ...ลุกมากินอะไรสักหน่อย...”


หล่อนก้มตัวลงไปเขย่าร่างหลานชายเล็กน้อย คนป่วยปรือตาขึ้นมองอย่างยากลำบาก เห็นท่าทางป้อแป้ของเขาแล้วคุณพัชรีก็ยิ่งคับอกคับใจอย่างหนัก


   “ลุกมากินข้าวหน่อยมา เจ็ดโมงกว่าแล้ว”


จอมขวัญที่นอนซมตั้งแต่เมื่อคืนค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง เขานิ่วหน้าเมื่อพบว่าปวดเนื้อตัวเหมือนกระดูกและกล้ามเนื้อถูกบด แถมยังมึนหัวจนแทบลืมตาไม่ขึ้น


   “ไหวมั้ยลูก”


คำตอบคือการพยักหน้ารับอย่างช้าๆ พอเจ้าตัวนั่งโดยการเอนหลังพิงหัวเตียงเอาไว้ได้แล้วก็ค่อยถอนหายใจออกมาราวกับการลุกขึ้นนั่งเป็นเรื่องยากลำบากเหลือเกิน



   “ป้าบอกว่าจะพาไปหาหมอก็ไม่เอา”



   “กินยาแล้วนอน เดี๋ยวก็หาย” เสียงแหบแห้งของคนป่วยดังแผ่ว คุณพัชรีจนใจจะขัด ทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงแล้วหยิบถ้วยข้าวต้มมาตักป้อน แม้จะป่วย แต่หลานชายอายุสามสิบเศษก็ถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ


   “ขวัญกินเองได้”


   “แค่นั่งยังจะไม่ไหว จะกินเองไหวได้ยังไงกัน!” 


   จอมขวัญอาจจะเติบโตจนดูแลตัวเองได้แล้ว จอมขวัญอาจจะมีใครอีกคนที่ดูแลเขาได้มากกว่าหล่อนแล้ว


   แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ยังเป็นหลานชายตัวน้อยๆของคุณพัชรีคนนี้อยู่ดี


   เป็นคนที่หล่อนดูแลมาแต่อ้อนแต่ออก เป็นคนที่หล่อนเห็นตั้งแต่เขาล้มลุกคลุกคลานจนวันนี้ยืนหยัดได้สง่าผ่าเผย ต่อให้เขาจะอายุสักเท่าไร แต่เมื่อไรก็ตามที่เขากลับมาที่นี่ หล่อนก็จะดูแลเขาเหมือนที่หล่อนเคยทำ


   “ป้าป้อน...”


   อาจจะเพราะพิษไข้รุมเร้า จอมขวัญถึงได้รู้สึกว่าแค่คำพูดสั้นๆ ทว่าเต็มไปด้วยความรักความห่วงใยของคุณพัชรีกลับทำให้เขาน้ำตารื้น ชายหนุ่มสูดจมูก แสร้งเป็นว่าเพราะพิษไข้ทำให้หายใจลำบาก แต่แท้จริงแล้วเป็นเพราะตื้นตันต่อความเมตตาอาทรที่หญิงตรงหน้ามีให้เขาเสมอมา


   จอมขวัญอ้าปากรับข้าวต้มที่อุ่นพอดี มันถูกต้มจนนิ่มเละ ปรุงรสเล็กน้อยไม่ให้จืดชืด เป็นรสมือของคุณพัชรีที่เขาจำได้ดี


   แม้จะอร่อย แต่คนป่วยย่อมทานได้ไม่เยอะ เมื่อถูกป้อนได้สักห้าคำ เขาก็เริ่มส่ายหน้า


   “อิ่มแล้วหรือ งั้นกินน้ำส้มสักหน่อยนะ ป้าให้เด็กคั้นเมื่อกี้นี้เอง กินวิตามินซีเยอะๆจะได้หายไวๆ” จอมขวัญไม่คัดค้าน เขายอมดื่มน้ำส้มหนึ่งแก้ว จากนั้นก็ทานยาลดไข้แล้วจึงเอนตัวลงนอนต่อ คุณพัชรีมองจนกระทั่งหลานชายห่มผ้าคลุมถึงคออีกครั้ง แล้วจึงเอ่ยปากถาม


   “จะไม่ให้ป้าบอกโตจริงๆหรือ” 


ตั้งแต่เมื่อคืนที่จอมขวัญไข้ขึ้น คำขอเดียวของหลานชายคืออย่าให้คนที่เดินทางไปทำงานต่างประเทศรู้ว่าเขาไม่สบาย คุณพัชรีเข้าใจว่าจอมขวัญไม่อยากให้อธิปเป็นห่วง ทว่าแม้จะเข้าใจ แต่...ญาตินางเอกอย่างหล่อนก็อดไม่ได้!


นับหนึ่งถึงสาม ถ้าจอมขวัญไม่พูดอะไร หล่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไปกดโทรศัพท์บอกอธิปจริงๆ!


   “ไม่ต้องบอก...” คนป่วยยืนกรานคำเดิมด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง มองสีหน้าของคนเป็นป้าที่ดูคันปากยิบๆแล้วเขาก็ย้ำอีกครั้ง


   “อย่าบอกพี่โตนะป้ารี”


   “ป้ารีสัญญาก่อน...”


   “อะๆ นอนๆ...จะได้หายไวๆ ถ้าไม่อยากให้ป้าบอกโตน่ะ!”


เมื่อได้ยินอย่างนั้น คนป่วยก็พอจะเบาใจว่าเรื่องของเขาคงไม่ออกจากปากใคร และทำให้อธิปที่อยู่ต่างประเทศต้องพะว้าพะวง


   จอมขวัญหลับตาลง อาการปวดหัวเป็นไข้ทำให้เขาหลับลึกภายในเวลาไม่กี่นาที


   คุณพัชรีมองหลานชายอย่างคิดไม่ตก ทอดถอนหายใจอีกเฮือกก่อนจะยกถาดอาหารออกจากห้องนอนไป

.................................

   ‘อะไรก๊านนนน! นี่คุณได้นังกิ่งเป็นเมีย แล้วก็ไม่คิดจะมาดูดำดูดีมันเลยรึไง!’


   ‘แม่...เลิกพูดเถอะ...’


   ‘จะให้ฉันเลิกพูดได้ยังไง! แกเจ็บแกป่วย ก็ต้องให้ผัวแกมาดูแลสิ! ไม่ใช่มาอ้างว่าทางนั้นเมีย! แล้วแกไม่ใช่เมียเขารึไง!’


   หญิงต่างวัยสองคนในจอโทรทัศน์กำลังรับส่งบทบาท ‘เมียน้อย’ กับ ‘แม่ของเมียน้อย’ อย่างออกรสออกชาติ ส่วนตัวละครพระเอกที่กำลังถูกโจมตีจากฝั่ง ‘แม่ของเมียน้อย’ ก็เริ่มอิหลักอิเหรื่อ เพราะทางนางเอกก็เมีย ทางนี้ก็เมียน้อย แถมเมียน้อยกำลังป่วย แม่ของเมียน้อยเลยใส่ยับเพื่อเรียกร้องความสนใจให้ดูแลลูกสาวตัวเอง


ละครเรื่องนี้ออกอากาศเมื่อคืนวันศุกร์ มีรีรันตอนสายวันเสาร์ คุณพัชรีดูเมื่อคืนแล้วรอบหนึ่ง แต่ยังสะใจไม่สุด เลยต้องมาดูอีกรอบตอนสาย


   แล้วพอดูอีกรอบ ไอเดียบางอย่างก็บรรเจิดวาบในสมอง


   ใช่!... ‘แกเจ็บแกป่วย ก็ต้องให้ผัวแกมาดูแลสิ!’


   ประโยคนี้มันใช่!


   ไม่ใช่ว่าคุณพัชรีอยากจะผลักภาระหลานรักไปให้คนรักของหลาน แต่เรื่องเจ็บป่วยต่อให้จะเป็นแค่ไข้หวัด ก็ควรได้รับความสนอกสนใจจากพระเอก เอ้ย! จากอธิปบ้างสิ!


   จะบอกว่างานการสำคัญ ทางจอมขวัญก็สำคัญเหมือนกันนะ!


   “ขนม ไปเอาโทรศัพท์มาให้ย่าหน่อยเร็ว” 


เด็กชายขนมไม่ได้ติดละครอย่างคุณย่า แต่ติดรสชาติของคาวของหวานของคุณย่า สายวันนี้คุณย่าทำแกงบวดฟักทอง เด็กชายขนมก็เลยปักหลักมั่นอยู่ข้างคุณย่าพัชรีไม่มีวอกแวก


   “ได้ฮะ!” เด็กชายหุ่นอ้วนกลมลุกขึ้นวิ่งตุบตับไปหยิบโทรศัพท์ที่เสียบสายชาร์จอยู่ข้างเสามาส่งให้อย่างไม่รีรอ


   จักรกฤษณ์นั่งเปิดโน้ตบุ้คทำงานอยู่ไม่ไกล ถึงกับต้องเหล่สายตามามองมารดาของตนเอง แต่คุณพัชรีดูจะมุ่งมั่นอยู่กับการกดโทรศัพท์ ไม่เกินห้านาทีต่อมา เสียงโทรศัพท์ในมือของหญิงอวบก็ดังขึ้น ดวงตาของหล่อนมีประกายวิบวับทันควัน มือหนึ่งคว้ารีโมทกดปิดเสียงโทรทัศน์ อีกมือกดรับสายแล้วเอาโทรศัพท์แนบหู


   “โต...” คำแรกที่หล่อนกรอกเสียงลงไป จักรกฤษณ์ก็ถึงกับกลอกตามองบน


   ...เดาไว้ไม่ผิด! ให้มันได้อย่างนี้สิ แม่!!...


   “โตทำงานอยู่รึเปล่า” เสียงเหมือนจะเกรงใจ สีหน้าก็ดูเหมือนจะเกรงใจเพื่อบิ้วท์เสียงไปในทิศทางเดียวกัน แต่สายตา เป็นประกายปิดไม่มิดว่าไม่ได้คิดจะเกรงใจอย่างที่ถามสักนิด!


   “ป้าไม่ได้อยากจะกวนหรอกนะ ของขวัญก็ไม่อยากให้ป้าบอก แต่ป้าเห็นสภาพหลานป้าแล้ว ป้าใจหายไปหมด...”


คุณพัชรีผู้ควรได้รางวัลสุพรรณหงส์สักสิบตัวทำเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างคนกลุ้มอกกลุ้มใจ ไอ้ท่าทีขึ้นเสียงแว้ดไปแว้ดมาแบบ ‘แม่ของเมียน้อย’ ในละครน่ะมันเชยสิ้นดี ระดับญาตินางเอกอย่างคุณพัชรีผู้เป็นแฟนละครก่อนข่าวหลังข่าวแถมยังเป็นมือฉมังด้านการดูละครแล้วย้อนเอามาทำเองนั้น ไม่มีทางทำอะไรโจ่งแจ้ง!


   “จริงๆของขวัญก็ไม่ให้ป้าบอกโตนะ เขากลัวโตเป็นห่วงจะไม่เป็นอันทำงานทำการ แต่ป้ามันอดไม่ไหวจริงๆ ของขวัญ...ไม่สบาย ไข้ขึ้นทั้งคืนเลย กระสับกระส่ายนอนไม่หลับ เมื่อเช้าก็ยังดูไม่ค่อยดี บ่นปวดหัวปวดตัว ป้าจะพาไปหาหมอก็ไม่ไป โตก็รู้ว่าของขวัญดื้อแค่ไหน...”


เรื่องดื้อของจอมขวัญนั้นเป็นที่รู้กันดี แต่คุณพัชรีผู้เลี้ยงหลานคนนี้มาแต่อ้อนแต่ออก มีหรือจะใช้อำนาจมืดไม่ได้


   เพียงแต่หล่อนเห็นว่าจอมขวัญอาการดีขึ้นตามลำดับ เมื่อหลานชายว่าไม่อยากไปหาหมอและหล่อนประเมินด้วยสายตาแล้วก็คิดว่าหากบำรุงดูแลและให้เขาพักผ่อนเพียงพอ เขาก็น่าจะหายในเร็ววัน


   แล้วก็แต่อีกนั่นล่ะ...แต่บังเอิญหล่อนเป็นแฟนคลับละครไทยที่อยากให้พระเอกกลับมาเป็นยาใจนางเอกในยามเจ็บป่วย และในกรณีที่นางเอกไม่อยากให้พระเอกเป็นห่วง แอร์ไทม์ก็ต้องมาตกที่ญาติโกโหติกาของนางเอกอย่างคุณพัชรีคนนี้อย่างไรล่ะ!


   “นี่เมื่อกี้ป้าเพิ่งปลุกมากินข้าวกินยา แต่ของขวัญกินข้าวแค่นี้ดดดดด...เดียว” 


เรื่องนี้จักรกฤษณ์เป็นพยานได้ เพราะเขาเห็นคนรับใช้ถือถ้วยที่เหลือข้าวต้มอีกเล็กน้อยลงไปเก็บล้าง แม้จะจริงอยู่บ้างที่จอมขวัญทานน้อยกว่าปกติ แต่ก็ไม่เห็นจะ ‘นี้ดดดดด...เดียว’ ตามอินเนอร์ของมารดาเลยสักนิด


   ...สมควรได้ออสการ์สาขานักแสดงนำหญิง และสมทบหญิงเพิ่มอีกอย่างละตัว!...


   ...เหมาไปเลยคนเดียวสองตัว สองรางวัล!!!!...


   “เฮ้อ...ป้าก็ว่าจะดูอาการอีกสักหน่อย ถ้าเที่ยงนี้ไข้ยังไม่ลด คงต้องบังคับพาไปหาหมอแล้วล่ะ โตไม่ต้องห่วงนะ ป้าจะดูแลของขวัญเอง” 


จักรกฤษณ์ถึงกับถอนหายใจอีกเฮือก ถ้าให้เขาเดาไม่ผิดคือคุณพัชรีรายงานอาการป่วยของจอมขวัญเป็นข้อความชนิดใส่ไฟไปหมดทั้งกองจนอธิปต้องโทรจากต่างประเทศมาสอบถาม พอคุยไปคุยมา แม่ของเขาก็โยนประโยคเด็ด ‘ไม่ต้องห่วงนะ’ ใส่หูคนที่ตัวเองแจ้งข่าวให้รู้เสียอย่างนั้น!


   เอาไปอีกสองรางวัล สำหรับบทภาพยนตร์ยอดเยี่ยมกับเทคนิกสมจริงยอดเยี่ยม!


   “ไม่ต้องๆ โตไม่ต้องรีบกลับก็ได้...เอ๋? จะหาตั๋วใหม่หรือ? มันจะสิ้นเปลืองน่ะสิ แล้วนี่ทางนู้นกี่โมงกี่ยามแล้ว ถ้าหาตั๋วใหม่จะลำบากรึเปล่า จริงๆ ป้าดูแลของขวัญได้นะ เป็นแค่ไข้หวัดใหญ่ ไม่กี่วันก็หาย...”


จักรกฤษณ์ส่ายหัว เอามือกุมขมับ


ปากว่าไม่ต้องห่วงคนป่วย แต่แทนที่จะลดหย่อนความไม่สบายใจของปลายสาย บอกว่าเป็นหวัดธรรมดาไปก็สิ้นเรื่อง แต่นี่แม่ของเขากลับระบุชัดว่าไข้หวัดใหญ่ กะเอาให้อธิปบินกลับมาวินาทีนี้ให้ได้สิท่า


   “เอาอย่างนั้นหรือ แล้วแต่โตแล้วกัน ของขวัญคงดีใจ แกละเมอถึงโตด้วย คงอยากเจอโตมากเลยล่ะ” 


   เมื่อกี้บอกกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ ตอนนี้บอกละเมอถึง ให้มันได้อย่างนี้สิ!

   จักรกฤษณ์ส่ายหัวเป็นรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้ ระอาใจกับมารดาของตนเองผสมสงสารอธิปชอบกล ป่านนี้คงห่วงจอมขวัญจนสติหลุดไปหมดแล้ว


คุณพัชรีคุยกับปลายสายอีกไม่กี่คำ ทางนั้นย้ำชัดว่าเขาจะหาตั๋วเครื่องบินที่ออกเดินทางเร็วที่สุด และถ้าได้ไฟลท์บินตรง ก็คงกลับมาถึงวันพรุ่งนี้เช้าตรู่ หญิงอวบเจ้าของบ้านเรือนไทยวิมลกิตติยังมีแก่ใจบอกเขาว่าไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไร เอาที่สะดวก แต่ตอนที่วางสาย กลับยิ้มกว้างเสียจนเด็กชายขนมยังต้องเอียงคอมอง


   “คุณย่ายิ้มอะไรครับ”


   “ยิ้มที่แผนการสำเร็จไงล่ะ” จักรกฤษณ์ตอบแทนชนิดที่มารดาไม่ทันได้เอ่ยปาก เลยได้ค้อนวงใหญ่โทษฐานที่รู้ทัน


   แผนเผินที่ไหน! เขาเรียกว่าพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสต่างหากเล่า!

………………….

   รอบกายดำมืด มืดเสียจนเหมือนอยู่ในหลุมลึกที่ไม่มีแม้แต่แสงส่องถึง


   จอมขวัญกวาดตามองไปรอบๆ ความมืดกลับกลายเป็นภาพสีขาวดำ นั่นคุณพัชรีและคุณชัยกำลังนั่งทานข้าวกันอยู่ที่ยกพื้นกลางเรือน จอมขวัญเอื้อมมือจะคว้า แต่ภาพนั้นกลับหายไป พอเขากวาดมองไปทางอื่น ก็กลับกลายเป็นภาพจักรกฤษณ์กำลังเล่นกับลูกๆสามคน จอมขวัญส่งเสียงเรียก ทว่า...ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกจากคอของเขา ภาพของจักรกฤษณ์และเด็กๆหายไปอีกครั้ง หัวใจของเขาเย็นเยียบ ไม่กล้าหันมองทางไหนอีกแล้ว เพราะเมื่อไรที่มอง คนที่เขารักจะปรากฏ แต่คว้าไม่ได้ เรียกไม่ได้ แล้วจะมีประโยชน์อะไร


ชายหนุ่มข่มตาหลับ พยายามสั่นศีรษะ บอกตัวเองว่านี่ไม่ใช่ความจริง เขาไม่ได้ตัวคนเดียว คุณชัย คุณพัชรี จักรกฤษณ์ และเด็กๆไม่ใช่แค่ภาพสีขาวดำ


เขาไม่ได้อยู่คนเดียว ไม่ได้อยู่คนเดียว

‘ป้ารี’

‘ลุงชัย’

‘พี่จักร’

พลันนั้น ชื่อของใครอีกคนก็ผุดขึ้นมาในใจ


   ...พี่โต...


   ใช่...พี่โต...พี่โตไม่เคยปล่อยให้เขาอยู่เพียงลำพัง ไม่เคย...


   จอมขวัญพยายามลืมตา ทว่าเปลือกตานั้นกลับหนักอึ้ง แต่กระนั้นก็ยังรู้สึกว่าตนเองพยายามอ้าปากเพื่อส่งเสียงเรียก


   “พี่โต...” เสียงของเขาดังก้องอยู่ในสมอง พร้อมๆกับเสียงบางอย่างดังแทรกขึ้นมา


ในความมืดมิดที่อยู่เบื้องหลังเปลือกตามีแสงบางอย่างวาบขึ้นมา ราวกับสีดำรอบกายค่อยๆหลอมละลาย เขารู้สึกว่าตนเองค่อยๆลืมตาขึ้น แสงสว่างสาดส่องในห้องจนต้องหรี่ตาแล้วยกมือขึ้นบัง ตอนนั้นเองถึงได้รู้ตัวว่าขยับได้แล้ว


   จอมขวัญมองเพดานห้องอย่างงุนงง ภาพฝันเมื่อครู่ยังติดอยู่ในความทรงจำ ฝันร้ายที่เขาทำอะไรไม่ได้เลย ฝันร้ายที่เขาไขว่คว้าใครไม่ได้เลย เรียกหาใครไม่ได้เลย


   จนกระทั่งคิดถึงอธิป


   เสียงและแสงบางอย่างก็ปลุกเขาออกมา


   เสียงยังคงดังเบาๆ ทำเอาคนป่วยที่เพิ่งตื่นต้องหันมอง โทรศัพท์ของเขามีแสงวาบขึ้นเป็นช่วง เห็นเลาๆว่ามีข้อความถูกส่งมาหา เสียงเมื่อครู่ที่ดังเข้าไปในความฝันของเขาก็คงเป็นเสียงจากข้อความเหล่านี้


   ชายหนุ่มค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงมาดู เขาเบิกตาเล็กน้อยเมื่อพบว่าเป็นข้อความจากคนรักที่กำลังทำงานอยู่ต่างประเทศ


   ‘พี่ทำงานเสร็จแล้วนะ กำลังหาตั๋วกลับ ถ้าได้ไฟลท์สิบเอ็ดโมงกว่า จะถึงเมืองไทยพรุ่งนี้เช้า’


   จอมขวัญกะพริบตาถี่ๆ อ่านข้อความจากคนรักซ้ำๆ


...พี่โตกำลังจะมา...


...พี่โตกำลังจะกลับมา…


   อาจจะเพราะพิษไข้ถึงทำให้ความรู้สึกของเขาท่วมท้นกว่าเคย แม้กระทั่งการรับรู้ว่าคนรักจะกลับมาก็กลายเป็นความดีใจเต็มตื้นจนได้แต่อ่านข้อความเหล่านั้นซ้ำไปซ้ำมา


   ‘ถึงแล้วจะไปรับ’


ทั้งๆที่ควรเป็นฝ่ายจอมขวัญที่ไปรับที่สนามบิน กลับกลายเป็นอธิปจะเป็นฝ่ายมาหา พิษไข้ทำให้ไม่ทันตระหนักว่าเพราะอะไร คนที่กำลังจะกลับมา ถึงออกตัวว่าจะเป็นฝ่ายมารับเอง แต่ก็เพราะพิษไข้ ถึงทำให้จอมขวัญพิมพ์ข้อความส่งกลับไปอย่างเชื่องช้า ทว่า...เป็นข้อความที่เขาอยากบอกที่สุด


   ‘ขวัญจะรอ’


   ...รีบกลับมานะ พี่โต...

.................................

[Dezair]

   
แปดโมงครึ่งวันต่อมา คนที่เดินทางกลับจากต่างประเทศร่วมสิบชั่วโมงก็มาเหยียบที่บ้านเรือนไทยวิมลกิตติ พอร่างสูงใหญ่ก้าวขึ้นมาบันไดขั้นบนสุด คุณพัชรีก็ทำตาโตลุกวาว


“โต...” หล่อนพุ่งตัวเข้าไปหาชายหนุ่มทันที เขายกมือไหว้ก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆ


“ของขวัญล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง”


คำถามแรกที่อธิปมี ย่อมเป็นคนที่เขาห่วงใยที่สุด แม้จะรู้แก่ใจว่าคนที่บ้านเรือนไทยไม่มีทางปล่อยให้จอมขวัญเป็นอะไร หนำซ้ำยังดูแลอย่างดีหรืออาจจะดีกว่าเขาด้วย แต่ถึงอย่างนั้น...ก็ยังอยากกลับมาเห็นด้วยตาของตนเอง


“อยู่ในห้องจ้ะ” คุณพัชรีพูดแล้วทำหน้าหมองเล็กน้อยพลางถอนหายใจ


“ดีขึ้นมากแล้วล่ะ แต่...เมื่อวานนี้นะ ของขวัญลุกแทบไม่ไหว เอาแต่นอนซมทั้งวัน”


อันที่จริง ตอนนี้คือเหลือแค่ไข้ต่ำๆกับไอ จามและมีน้ำมูกเล็กน้อย แต่คุณพัชรีจะไม่พูดเรื่องปัจจุบัน ในเมื่อเรื่องเมื่อวานมันเรียกความน่าสงสารได้มากกว่า


“ขอผมเข้าไปดูเขาหน่อยนะครับ” 


หญิงเจ้าของเรือนไทยพยักหน้ารัวๆ ก่อนจะรีบเดินนำไปยังห้องนอนของหลานชาย


ทว่า...พอเปิดประตูเข้าไปในห้อง บนเตียงที่ควรจะมีคนป่วย กลับพบเพียงความว่างเปล่า คุณป้าเจ้าของบ้านกับแขกผู้มาเยือนยามเช้าพากันชะงัก แต่ก่อนจะได้พูดอะไร เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นด้านหลัง


จอมขวัญเพิ่งออกจากห้องน้ำ อยู่ในเสื้อผ้าชุดใหม่มีผ้าเช็ดตัวคล้องคอ ดูจากสีหน้าชุ่มชื้นของเขาก็พอจะบอกได้ว่า คนป่วยเพิ่งอาบน้ำมาหยกๆ!


...คนป่วยนะ!...


คนป่วยที่คุณพัชรีเพิ่งพูดอยู่แหม่บๆว่า ‘หน้าซีดอยู่ดี’!


“ของขวัญ!! ตายแล้ว! ใครให้อาบน้ำ!!” คุณป้าร่างอวบแหววขึ้นมาทันที จอมขวัญกะพริบตาปริบๆ หันมามองผู้เป็นป้า หลังจากเมื่อครู่ยืนสบตากับอธิปอยู่อึดใจใหญ่ ทั้งๆที่รู้ว่าจะกลับมาวันนี้ แต่พอได้พบหน้า ความดีใจผสมความคิดถึงทำให้เผลอกวาดตามองใบหน้าของคนรักที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน


“แล้วนั่น! สระผมด้วยหรือ?!” เสียงของคุณพัชรีดังขึ้นอีกครั้ง คนป่วยที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเลยต้องรีบแก้ตัว


“เปล่า...น้ำกระเด็นโดนผมต่างหาก ขวัญอาบน้ำอย่างเดียว”


“อาบก็ไม่ได้! เราป่วยอยู่นะ! แค่เช็ดตัวก็พอแล้ว เกิดไข้กลับขึ้นมาจะทำยังไง!” คุณพัชรีบ่นหน้ามุ่ย ที่สำคัญยิ่งกว่าคือหล่อนใส่ไฟรายงานอธิปไปตั้งเยอะ ว่าหลานชายของหล่อนป่วยกระเสาะกระแสะจนเขาต้องรีบกลับมาอย่างนี้


แล้วพอเขากลับมาถึง แทนที่จะได้เห็นจอมขวัญนอนแบ่บอยู่บนเตียงให้ต้องประคบประหงมดูแล ที่ไหนได้! คนป่วยกลับลุกขึ้นอาบน้ำสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ หน้าตาสดชื่นขนาดนี้!


คุณพัชรีเหลือบมองชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างกาย เขายังคงยืนเงียบ จ้องมองจอมขวัญโดยไม่พูดอะไร ในขณะที่หลานชายของคุณพัชรีก็เงียบ เอาแต่หลุบตาลงมองพื้น


ชายหนุ่มสองคน...ยืนกันเงียบๆ โดยมีคุณพัชรีเป็นบุคคลที่สาม


แน่นอนว่าญาตินางเอกเกรดพรีเมี่ยมย่อมรู้ตัวดีว่าหล่อนเป็นส่วนเกินเพียงใด!


“เอาเถอะ! อาบแล้วก็ช่างมัน! ป้าจะออกไปดูข้าวต้มก่อนแล้วกัน ไม่รู้ป่านนี้เสร็จรึยัง ไว้ถ้าเสร็จ...ป้าจะมาเรียก ของขวัญกับโตก็อยู่ด้วยกัน เอ่อ...อยู่กันในนี้ไปก่อน”


เรื่องเปิดทางให้หลานชายต้องไว้ใจคุณพัชรี หล่อนปลีกตัวออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ทิ้งเอาไว้เพียงจอมขวัญและอธิปในห้องนอนเงียบสงบ


สายลมพัดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดอยู่ ทำให้เสื้อยืดบนเนื้อตัวคนป่วยพัดไหวน้อยๆ


“ใส่เสื้อแขนยาวอีกสักตัว จะได้ไม่หนาว” ประโยคแรกของคนเพิ่งกลับมาถึง คือคำพูดที่เจือด้วยแววห่วงใย แต่พอเขาหมุนตัวจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาเสื้ออีกตัวมาให้คนรักสวม แขนกลับถูกรั้งเอาไว้


“พี่โต...เพิ่งมาถึงหรือ” น้ำเสียงนั้นแสนแผ่วและแหบ บอกให้รู้ว่าคนป่วยที่ลุกขึ้นมาอาบน้ำ อย่างไรก็ยังป่วยอยู่ดี ร่างสูงหันกลับมามองก่อนจะพยักหน้า


“งานพี่เสร็จแล้วหรือ”


ไม่มีคำตอบ ในขณะที่ดวงตาเรียวก็ยังจับจ้อง อธิปถอนหายใจเบา จากที่ว่าจะเดินไปหยิบเสื้อมาให้คนรักสวมเพิ่ม กลายเป็นเดินเข้าหาจอมขวัญเสียเอง มือใหญ่ยกขึ้นแนบแก้มขาวที่ยังระอุด้วยพิษไข้เล็กน้อย 


แค่สัมผัสอุณหภูมิที่ไม่ปกติของคนรัก หัวใจของคนเพิ่งกลับมาก็ไหวโหวงไปด้วยความห่วงหา ตลอดเวลาที่อยู่บนเครื่องบิน ทั้งเป็นห่วงทั้งกังวล ถึงจะเป็นแค่ไข้หวัด แต่หากเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับจอมขวัญแล้ว ให้เล็กน้อยแค่ไหนก็มีอิทธิผลต่อความรู้สึกของเขาเสมอ


“งานที่เหลือ ให้ลูกน้องช่วยเคลียร์ต่อ”


“ยังไม่เสร็จแล้วทำไมถึงรีบกลับ...” จอมขวัญกำชับคุณพัชรีไม่ให้บอกอธิปเรื่องที่เขาป่วย แต่การที่อธิปกลับมาอยู่ตรงหน้าในวันนี้ ทั้งๆที่มีกำหนดกลับสัปดาห์หน้า ก็พอจะบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายรับรู้เรื่องของเขาจากใครสักคนในบ้าน ซึ่ง...ถ้าเดาไม่ผิด ก็คือคุณพัชรี


“...เพราะขวัญป่วยใช่ไหม”


ร่างสูงไม่ตอบ แต่ยังจับจ้องดวงตาเรียวคู่นั้นที่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกผิด


“ขวัญทำให้พี่ต้องทิ้งงานใช่ไหม”


อาจจะเพราะพิษไข้ จอมขวัญในเวลานี้ถึงได้รู้สึกว่าตนเองเป็นต้นเหตุให้อธิปทำในเรื่องที่ไม่ควรทำ การไปต่างประเทศครั้งนี้ก็เพื่อทำงาน ทั้งๆที่เขารับปากแล้วว่าอยู่ได้ และจะดูแลตัวเองอย่างดี แต่สุดท้ายกลับล้มหมอนนอนเสื่อ จนอธิปต้องรีบกลับ


“พี่ทำงานก็เพื่อหาเงินมาอยู่กับของขวัญ แต่ถ้าของขวัญป่วย เงินที่พี่หามาจะมีประโยชน์อะไร” ฝ่ามือของร่างสูงลูบผิวแก้มคนรักแผ่วเบาราวกับจะปลอบประโลม


“แต่ขวัญไม่ได้เป็นอะไรมาก อีกเดี๋ยวก็หาย...”


คนฟังยิ้มจาง เลื่อนฝ่ามือขึ้นไปลูบปลายเส้นผมที่ชื้นน้ำเล็กน้อยจากการอาบน้ำ


“จะหายได้ยังไง ไข้ยังไม่หมดก็ลุกไปอาบน้ำ”


“ก็...เหนียวตัว...” คนป่วยแต่อาบน้ำจนผิวเย็นอ้อมแอ้มบอก แค่อีกเหตุผลที่ไม่กล้าพูดคือไม่อยากให้อีกฝ่ายเหม็นเหงื่อจากเสื้อผ้าและเนื้อตัวของเขา 


“เด็กดื้อ...” เป็นคำดุที่อ่อนโยนซึ่งมาพร้อมกับสายตาห่วงใย ฝ่ามือของอธิปยังวนเวียนลูบผิวแก้มและหน้าผาก 


“ยังปวดหัวอยู่ไหม”


คำตอบที่ได้กลับมานั้นแผ่วเบา ทว่าก็พอจะทำให้สบายใจ


“ไม่แล้ว...พี่โต...อื้อ...เดี๋ยวติดไข้...” ปลายเสียงท้วงเล็กน้อยเมื่อร่างสูงแนบจูบกับแก้มของเขา


เสียงหัวเราะดังเบาๆ เมื่อริมฝีปากจรดอยู่กับแก้มร้อนไม่ห่าง เจ้าตัวเองก็รู้ว่าการคลุกคลีใกล้ชิดกับคนป่วยไข้หวัดใหญ่นั้น ชวนให้ป่วยตามได้ทุกเมื่อ แต่...ก็อดไม่ได้


มันอดไม่ได้ เพราะทั้งรัก ทั้งห่วง


“รู้แล้ว ไม่จูบแล้ว...”


สภาพจิตใจของคนป่วยที่ยังไม่หายสนิทนั้นเปราะบางกว่าเคย ดังนั้นเมื่ออีกฝ่ายพูดตรงๆ ใบหน้าซีดขาวจึงขึ้นสีเรื่อ


“แต่พี่กอดได้ไหม...” ปากถามเหมือนขออนุญาต แต่กลับไม่รอคำตอบ แขนรั้งร่างอุ่นจัดเข้ามากกกอด จอมขวัญอยากจะท้วงอีกสักหน เพราะการกระทำเช่นนี้ไม่ต่างจากการอ้อล้ออยู่กับแก้มเขาเมื่อครู่นี้เลย แต่...เพราะยังป่วย จึงโหยหาการใกล้ชิดมากเป็นพิเศษ


ไม่มีเสียงประท้วง หนำซ้ำยังวางหน้าผากลงกับลาดไหล่


...คิดถึง...


เพราะไม่ใช่คนพูดความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมา แม้จะรู้สึกเต็มอก สิ่งเดียวที่จอมขวัญทำได้คือการกอดรัดคนรักแน่น วงแขนที่โอบรัดทำให้อธิปพลอยรู้สึกไปด้วย เขายิ้มจาง ฝ่ามือลูบหลังปลอบประโลม แล้วกระซิบเบาที่ข้างหู


“พี่อยู่นี่แล้ว”


ร่างอุ่นในอ้อมแขนสั่นน้อยๆ ก่อนที่อธิปจะได้ยินเสียงอู้อี้ดังกลับมาจากคนป่วยที่ทำให้ความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางนับสิบชั่วโมงบนเครื่องบินกลายเป็นเพียงผุยผง


“ขอบคุณนะพี่โต ขอบคุณที่กลับมา”


………………..


คุณพัชรีนั่งชะเง้อคอมองประตูห้องนอนของหลานชายที่ยังปิดเงียบ ข้าวต้มของคนป่วยเสร็จนานแล้ว แต่หล่อนจงใจทำเป็นไม่ส่งเสียงเรียก ปล่อยให้คนในห้องกระหนุงกระหนิงออเซาะกันสักหน่อยก็ไม่เห็นจะเป็นไร


“ไม่ตามอาโตกับอาของขวัญเหรอฮะ” เด็กชายเข้มหลานชายคนโตหันมาถาม หลังจากช่วยเอื้อมไปตักกับข้าวมาใส่ในถ้วยข้าวต้มของน้องชายคนกลางที่มีนิสัยเลือกกิน ส่วนน้องชายคนเล็กนั้นไม่ต้องดูแลเรื่องอาหารเพราะเจ้าตัวเอร็ดอร่อยกับทุกสิ่งอย่างในโลกนี้ที่กินได้


เพราะจอมขวัญป่วย มื้อเช้าในวันนี้จึงเน้นสะดวกสำหรับคุณพัชรีที่ลงครัวเอง ต้มข้าวต้มให้หลานชายสุดที่รักแล้ว ก็เลยจัดข้าวต้มและกับสำหรับสมาชิกคนอื่นๆ มีทั้งหมูฝอย ผัดคะน้าปลาเค็ม ยำผักกาดดอง หมูยอทอด ไข่เจียวใส่หอมแดง ผัดกุ้ยช่ายอ่อนใส่เต้าหู้ อ้อ...มีไข่เจียวใส่หมูสับเป็นจานพิเศษ เผื่อหลานป้าสุดที่รักจะอยากทานไข่แต่ไม่อยากทานหอมแดงด้วย


“เออ ปู่ว่าไปตา...ม...” คุณชัยกำลังจะสนับสนุน แต่เสียงภรรยาลอยแหววขึ้นมากลางโต๊ะ


“ไม่ต้องงงงง”


“อาของขวัญกับอาโตไม่หิวเหรอฮะ กับข้าวห้อมหอมแบบนี้ ขนมได้กลิ่นตั้งแต่ในฝัน!” เด็กชายขนมตักข้าวต้มที่โปะด้วยกุ้ยช่ายอ่อนเข้าปากไปคำใหญ่ ตามประสาเด็กกินเก่ง


“เดี๋ยวหิวก็ออกมาเองล่ะ” คุณย่าพัชรีบอก


“ยาเยอไม่ได้กินกันพอดี!” จักรกฤษณ์บ่นอุบเข้าหูมารดา เลยถูกถลึงตาใส่ไปที ลูกชายคนเดียวของบ้านแต่มีน้องชายพ่วงมาด้วยไม่อยากต่อล้อต่อเถียง เลยหันไปสนอกสนใจการกินข้าวของลูกชายทั้งสามคน แต่...ก็ยังเห็นคุณพัชรีหันไปมองห้องนอนของจอมขวัญ คอยืดคอยาวจนน่าเป็นห่วงสุขภาพกล้ามเนื้อและกระดูกต้นคอ


“ถ้าแม่จะยืดคอยาวขนาดนั้น ไม่เข้าไปอยู่ในห้องกับมันซะเลยล่ะ” เขาท้วง ทำเอาคุณพัชรีหันมาถลึงตาใส่อีกที แต่ไม่ทันจะแก้ต่าง ประตูห้องนอนของจอมขวัญก็ถูกเปิดออก


คนป่วยก้าวเท้าเดินนำออกมา มีอธิปตามหลัง แม้จะเดินใกล้กัน แต่...ฝ่ายหลานชายของคุณพัชรีจะออเซาะสักนิดนี่ไม่มี


ญาตินางเอกเห็นแล้วก็ขัดใจอีกแล้ว!


“ของขวัญ เดินระวังหน่อย เดี๋ยวหน้ามืดล้มลงไปหรอก!” หล่อนโพล่งขึ้นมา อาศัยความเป็นคุณป้าเจ้ากี้เจ้าการโยนบทลงไปให้อธิปต้องแอ็กชั่นในฐานะพระเอก


แล้วพระเอกก็ทำตัวสมกับเป็นพระเอก เพราะรีบหันมอง มือคว้าแขนข้างหนึ่งของคนรักเอาไว้ หน้าตาเคร่งเครียดขึ้นเล็กน้อย


“หน้ามืดด้วยหรือ”


“ไม่ใช่ซะหน่อย” แต่นางเอกนี่สิ คุณพัชรีอยากจะเขกหัวหลานรักจริงๆ! แทนที่จะทำมึนๆเบลอๆ ตามบทที่หล่อนส่งให้ ดันมีหน้าปฏิเสธแถมส่ายหัวอีก!


“เดินดีๆ” โชคดีที่พระเอกรู้หน้าที่ ไม่ยอมปล่อยแขน แถมยังระวังทุกย่างก้าวของคนป่วย เป็นฝ่ายจอมขวัญเสียเองที่เหลือบไปเห็นสายตาของหลานชายอีกสามหน่อที่กำลังมองพวกเขาตาแป๋ว


“พี่โต...เด็กๆอยู่...” หากเป็นปกติ อธิปและจอมขวัญแทบจะไม่แตะเนื้อต้องตัวกันต่อหน้าหลานๆเลย แต่คราวนี้เห็นทีจะเป็นกรณีพิเศษ เพราะอธิปยังจับไว้มั่น


“ไม่เป็นไร”


‘ไม่เป็นไร’ หมายความว่าช่างเถอะ


‘ไม่เป็นไร’ หมายความว่าไม่ต้องสนใจ


‘ไม่เป็นไร’ หมายความว่าแม้ตอนนี้จะมีหลานอีกกี่สิบกี่ร้อยคนมาอยู่ตรงนี้ อธิปก็จะไม่ปล่อย


เขาจับแขนคนรักพาเดินไปจนถึงยกพื้นกลางเรือนซึ่งเป็นที่รับประทานอาหาร ก่อนจะค่อยๆประคองให้จอมขวัญนั่งลง เด็กชายขนมเห็นคุณอายอดไอดอลออกจากห้องแล้วก็รีบกุลีกุจอช่วยยกโถข้าวต้มให้


“อาของขวัญต้องทานเยอะๆนะ!” เด็กชายกินเก่งรีบบอก จอมขวัญยิ้มรับ อธิปเป็นคนรับโถข้าวต้มมาตักใส่ถ้วยให้คนรัก ตามด้วยการดูแลตักกับข้าวให้ การประคบประหงมเอาใจใส่แบบนี้เดิมทีหาดูได้ยากนัก แต่คราวนี้เป็นกรณีพิเศษจนคุณพัชรีปลื้มอกปลื้มใจอมยิ้มจนแก้มตุ่ย


“แม่...อมยิ้มหรืออมข้าว” จักรกฤษณ์อดไม่ไหวต้องหันไปแซะแม่ตัวเองทีหนึ่ง


“คุณย่าไม่อมข้าวนะครับ เดี๋ยวฟันผุ” เด็กชายขนมเป็นลูกคู่ให้พ่อประสาซื่อ ทำเอาคุณพัชรีหน้าเจื่อนเล็กน้อย อธิปและจอมขวัญเองก็ดูจะรู้ตัวว่าพวกเขาเป็นเป้าสายตา โดยเฉพาะคุณพัชรีที่จับจ้องชนิดลืมเคี้ยวข้าวไปแล้ว


แต่...คราวนี้อธิปทำเป็นไม่รู้ไม่เข้าใจ


หากจะว่าไม่ประเจิดประเจ้อก็ได้ เพราะชายหนุ่มแค่ตักอาหารและคอยถามไถ่คนข้างกายเท่านั้น เพียงแต่ว่าเรื่องพวกนี้เขาไม่เคยทำต่อหน้าคนอื่น


แต่ไม่เห็นจะเป็นไร ในเมื่อวันนี้จอมขวัญป่วย ก็ถือเสียว่าเขากำลังพยาบาลคนป่วยก็ได้


ส่วนคนป่วยที่ถูกพยาบาล ได้แต่ก้มหน้างุดตักข้าวเข้าปากไม่กล้าสบตาใครสักคน พยายามส่งสัญญาณให้อธิปหยุดดูแล แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รับรู้สักนิด ตั้งหน้าตั้งตาตักกับข้าวให้เขาอยู่นั่น


หลังมื้อเช้าจบลง อธิปขอตัวพาจอมขวัญกลับ พอรถยนต์ของชายหนุ่มพ้นออกไปแล้ว แน่นอนว่าสิ่งแรกที่คุณพัชรีทำย่อมไม่ใช่การอมยิ้มอมพะนำแต่เพียงผู้เดียว หล่อนกดโทรศัพท์หาเพื่อนรู้ใจอย่างคุณกนกนุช มารดาของอธิปทันที


“คุณนุช...รีมีเรื่องจะเล่าค่ะ!”


เสียงของคุณพัชรีเจือยแจ้วหายเข้าไปในห้องนอน คาดว่าคงจะเม้ากับมารดาของอธิปอีกพักใหญ่ จักรกฤษณ์และคุณชัยมองตามหลังหญิงร่างอวบผู้แสนจะมีความสุขกับการจับจ้องพฤติกรรมลูกหลานแล้วก็ได้แต่พากันถอนหายใจ


ดูละครย้อนดูตัว


ดูแม่ของตัวร้ายในละครแล้วก็ย้อนมาดูป้าของจอมขวัญในชีวิตจริง


ไม่ได้ผิดกันเลยยยยยย!!!


FIN

    ปีนี้ส่งท้ายตอนพิเศษสิ้นปีด้วยจอมร้ายเหมือนเดิม แต่เปลี่ยนมุมมาพูดถึงคุณรีบ้าง เพราะอยากให้ป้ารีมีแอร์ไทม์ค่ะ เป็นญาตินางเอกมาหลายปี จริงๆแกควรจะเทิร์นเป็นนางเอกได้แล้ว เพราะคาแรกเตอร์แกน่ารักจะตาย


ไว้วันไหนฤกษ์ดี จะเอานางเอกพัชรีแห่งจอมร้ายไปชนกับนางเอกกอบกุลแห่งระบบอุปถัมภ์ดูนะคะ ไม่รู้ใครจะกระจุย ฝั่งหนึ่งก็สายรักหลานชงหลาน อีกฝั่งก็สายแซะหลานแต่ก็ไม่ยอมให้ใครมาแตะหลานเหมือนกัน ฮ่าฮ่า

   
   ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึง (เวลามีคนมาบอกว่าคิดถึงตัวละครตัวใดก็ตาม บัวจะจะดีใจมากเลยค่ะ ขอบคุณมากๆๆที่ยังคิดถึงเรื่องเก่าๆกัน) แล้วก็ขอบคุณสำหรับการติดตามมาตลอดทั้งปีด้วยนะคะ


แต่...จะยังไม่บอกว่าเจอกันปีหน้า เพราะปีนี้จะเอาเรื่องใหม่มาลงค่ะ (ปีนี้เหลืออีก 5 วัน ฮ่าฮ่า)


เพราะฉะนั้น สิ้นปีนี้ใครไม่มีแพลนไปไหน เรามาเจอกันนะคะ ส่วนใครมีแพลนเที่ยว ขอให้เดินทางปลอดภัย พักผ่อนอย่างมีความสุข แล้วไว้ว่างๆ แวะมาอ่านเรื่องใหม่ของบัวนะคะ

[Natti]

ป้ารีก็ยังเป็นป้ารี น่ารัก เรือนี้ป้าพายเองจ้าาาาา

พี่โตนี่ก็แสนดี พ่อพระเอก จอมขวัญตอนป่วยก็น่ารักดีนะ แม้จะดื้อๆ แต่ก็อ้อนๆ อ่อนให้พี่ตลอด

อยากมีพี่โตเป็นของตัวเองจังเล้ยยยยย

[songte]

ป้ารีควรได้รางวัลทุกอย่างในโลกนี้ ทำดีชงดีตลอด

[ืniyataan]

คุณป้ารีน่ารักเสมอ..รออ่านเรื่องใหม่นะคะ 

[mab]

ขุ่นป้าาาาาาา!!! ทำได้ดีมากค่ะ
คนอ่านก็อยากเห็นพระเอกแสดงออก
ว่าใส่ใจนางเองต่อหน้าคนดูอย่างเราเหมือนกันนะคะ 

เรากลับบ้านนอกตอนปีใหม่แต่ว่างอ่านเรื่องใหม่ของคุณบัวเสมอค่ะ รอนะคะ

[bun]

คุณป้าเจ้าแผนการ

[ป้าหมีโคตรขี้เกียจ]

ป้ารีน่ารักกกกก จริงนะ พอไม่ได้ดูละครเลยทำให้ไม่ได้ดูข่าวไปด้วย อย่างเราที่ติดอ่านข่าวในทวิตเตอร์ บางข่าวที่มีในทีวีก็ไม่รู้ ที่ป้าพูดนะมีเหตุผลจริงๆนะ

[larynx]

ป้ารี = มือชงอันดับหนึ่ง!!!  ถ้าป้ารีเจอคุณกอบกุล ตายแน่ๆ ระเบิดน่าจะลง