เฮ้ออออ เศร้าครับ เพิ่งสอบเสร็จ กลุ้มจายยย ทำไมมันยากยังงี้ แถมงานก็มีมาก่ายกองแระ เซ็ง
ตอนเย็นไปดูละคร(คณะ)ดีกว่า ไปกับสาวสวย(เค้าบอกว่าให้บอกงั้นอ่ะ)เหอๆ ยังไงก็ขอบคุณกับทุกๆท่านเลยนะครับ
ที่ยังให้การติดตามอ่านอยู่ โดยไปทอดทิ้งกันไปไหน อะหุอะหุ ที่จริงอยากทำเรื่องนี้เป็นการ์ตูนมากๆ แต่ไม่ไหวครับ
ฝีมือไปไม่รอด เท่านี้ก็จะไม่รอดอยู่แล้วเนอะ เหอๆ เพื่อไม่ให้เสียเวลาไปรับชิมเค้กตอนต่อไปได้เลยคร้าบ จุ๊บๆ
************************************************************************^^ เค้กรสรัก กาแฟรสหวาน ^^
ตอนที่ 3 “วันนี้ผมขอเสิร์ฟเลยนะครับ” นี่แหละครับคือที่มาที่ทำให้ผมต้องไปอ้อนวอนขอสมัครเป็นพนักงาน ‘ร้านกาแฟรสหวาน’ ของพี่แมต วันนี้เป็นวันทดลองงานวันแรก จะเป็นไงหว่า ผมล่ะตื่นเต้นจริงๆ ไม่เคยมาทำงานอะไรแบบนี้ แต่ก็โชคดีที่แม่ผมไม่ได้ว่าอะไร สงสัยคงเห็นว่าลูกเพิ่งคิดได้ละมั้งว่าเงินมันหายาก 555 ก็ผมไม่อยากรบกวนเงินแม่ซื้อของขวัญให้อิมนี่นา ว่าแล้วผมก็แต่งตัวสุดหล่อ ทำผมหัวตั้ง ใส่เสื้อเชิร์ตพร้อมกางเกงยีนส์ตัวโปรด
“มันเข้ากันแล้วเหรอลูก ลืมอะไรไปรึเปล่าจ๊ะ”
“ลูกแม่ก็หล่อขนาดนี้แหละแม่” ผมเริ่มสำรวจตัวเอง ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า อืม แหะๆ คุณแม่สุดที่รักทักแล้วเลยไปเปลี่ยน ‘ดาวเทียม’ ออก แล้วไปใส่ ‘ดาวทั้งหมด’ แทน (ดาวทั้งหมด = All starไม่อยากโฆษณาเท่าไรเพราะไม่ได้ตังค์ค่าโฆษณาอ่ะ หุหุ) แล้วก็ขึ้นรถเมล์ตรงดิ่งมาที่ร้านพี่แมตในตอนเย็น
“มาสายอีกแล้วนะ วันนี้วันแรก มาสาย 2 นาที 35 วินาที” จ๊ากกกก อะไรจะเป๊ะขนาดนี้เนี่ย ผู้ชายปกติเขาใส่ใจขนาดนี้ด้วยหรือวะ
“แหะๆ” ยิ้มแบบสำนึกผิดให้ ‘ก็นะ 3 นาทีกว่าๆ เองอ่ะ’ สงสัยวันหลังต้องปรับนาฬิกาให้เท่ากันกับตาแมตละ จะได้ถูกใจแกทุกวินาที เหอๆ
“เดี๋ยวพี่จะให้พี่มรเค้าสอนงานให้เรานะ” ผมยิ้มงามๆ เอ้ย! ต้องยิ้มหล่อๆสิ ผมก็เป็นผู้ชายนี่นา ผมจำได้ละพี่ที่วันก่อนห้ามไม่ให้ผมเข้าไปหาพี่แมตที่ห้องครัวนั่นเอง
ระบบการทำงานของที่นี่ก็เป็นไงไม่รู้ครับ แปลกๆ แต่ผมก็เพิ่งเคยทำงานหาเงินก็ตอนนี้แหละ ร้านนี้เค้าคิด 2 กะครับ กะแรก 9 โมงเช้าถึง 6 โมงเย็น กะที่สอง 5 โมงครึ่งถึง 6 ทุ่ม ค่าจ้างแต่ละกะก็จะไม่เท่ากัน ส่วนได้เท่าไรนี่ผมไม่ขอกล่าวถึงนะครับ ผมทำงานในส่วนกะที่ 2 อ่ะครับ เพราะผมยังเรียนอยู่ วันไหนที่มีการบ้าน คงแจ้งพี่แมตว่าขอลาละ พี่เค้าคงไม่ว่าไรมั้ง เพราะยังไงผมก็เหมือนเป็นพนักงานตัวทดอยู่แล้ว 555
วันนี้พี่มรก็เริ่มเครียดเลยล่ะ เอาจริงเอาจังน่าดู พี่มรก็อายุซัก 20 ปลายๆ นะ แต่อย่าถามถึงอายุแกเชียว แกจะหาว่าเราหยาบคายทันที หน้าตาพี่แกก็สวยดีครับ เหมือนคนที่แสดงเป็นหนูหิ่นเลย หุหุ พนักงานในร้านคนอื่นๆก็มี พี่เอ คนนี้ก็หล่อดีครับ ขาวๆ สูงกว่าผมนิดหน่อย, พี่จี-พี่เจ สองสาวฝาแฝด น่ารักๆ, พี่โจ้ คนนี้หน้าดุครับ ผมไม่อยากคุยด้วยเลย กลัวอ่ะ ส่วนพี่คนอื่นๆที่พี่มรแนะนำ ผมจำไม่ได้ละ เหอๆ
เริ่มต้นด้วยการแนะนำมารยาทในการทำงานบริการลูกค้า ต่อไปก็เป็นการทำงานเสิร์ฟ ,การทำหน้าที่แทนคนอื่นในยามที่คนเยอะ ,การอยู่กันแบบพี่แบบน้อง มีไรช่วยเหลือกัน ,การแต่งกาย และอะไรอีกเยอะแยะ วันนี้พี่แมตให้ผมเรียนรู้ ดูงานไปก่อน ยังไม่ให้ผมทำอะไรแต่ด้วยความเกรงใจ เลยขออาสาลุยตั้งแต่วันนี้เลย
“วันนี้ผมขอเสิร์ฟเลยนะครับ” สายตาอ้อนวอนอันทรงพลังของผมก็มาอีกละ
“อ่ะนะ ตามใจๆ บยันๆไว้นะ” พี่แมตยิ้มให้ผม ก่อนที่ผมจะมองหาพี่ที่กำลังจะเสิร์ฟทันที
“พี่เอ ผมช่วยนะ โต๊ะไหนครับ” ผมแย่งถาดอาหารมาจากพี่เอ
“ใจเย็นน้อง อืม โต๊ะ 4 ครับ ขยันจริงๆ ให้มันตลอดไปละกันนะ 555” พี่เอขำผมทำมาย
“อาหารมาแล้วคร๊าบ นี่ก็เป็น เอ่อ... อันนี้ก็ เอ... แหะๆ เอาเป็นว่าของโต๊ะนี้แหละครับ” ก็ผมยังจำไม่ได้นี่นา ว่าอันไหนชื่ออะไร รู้แต่ว่ามีเค้ก มีนม เท่านี้อ่ะ งานนี้อาจยังไม่ไหวแฮะ ลองงานอื่นดีกว่า จากนั้นสายตาของผมก็มองหาเหยื่อรายต่อไป โอ้ว เจอแล้ว คุณลูกค้ายกไม้ยกมือเรียกแล้ว เห็นพี่เจทำท่าว่าจะเดินไป ผมต้องชิงลงมือก่อนซะแล้วล่ะ
“ผมไปก็ได้ครับพี่เจ”
“จ๊ะ ก็ได้จ๊ะ พี่ฝากด้วยนะ” พี่เจอนุญาตแล้ว ผมก็ตรงดิ่งไปหาคุณลูกค้าทันที
“จะรับอะไรเพิ่มครับ”
“อ๋อ คิดตังค์ได้เลยครับ”
เอาไงดีหว่า เราก็ยังไม่ค่อยแม่นเรื่องราคา แต่ไม่เป็นไรหรอก วันนี้ผมเตรียม option พิเศษเพิ่มมา นั่นคือ แต่น แตน แต๊นนนน ‘เครื่องคิดเลข’ ว่าแล้วก็หยับเอาเมนูมาเปิดเทียบราคากันเลย สู้เว้ย
“รอซักครู่นะคร้าบ” ได้เวลาโชว์แล้ว ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ 69+59+23+.... บลาๆๆๆ
‘บูมมมมมมมมม’ โอ้ว ม้ายยยย เครื่องคิดเลขตรูระเบิด T^T แล้วควันก็ลอยขึ้นเล็กน้อย
“แหะๆ ผมจะให้พนักงานท่านอื่นมาคิดตังแทนละกันครับ” ลูกค้าก็พยักหน้าหงิกๆ คงตกใจกะเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่ (ผมก็พอๆกันอ่ะ)
“จะไหวป่ะเนี่ย” พี่แมตทักขึ้น หลังจากที่เห็นว่าผมไม่ได้เรื่องซักกะอย่าง
“ไม่ไหวครับพี่” ก้มหน้าสำนึกผิดเลยตรู
“ไม่เป็นไรนะ ไปนั่งเล่นในครัวก่อน เดี๋ยวพี่ทำขนมให้กินจะได้เย็นลงมั่งนะ” พี่แมตพูดแล้วเดินมากอดคอผมพาไปที่ห้องครัว แล้วจัดการถอดเสื้อผมออก หุหุ อันหลังนี่ไม่ใช่ละ แต่รู้สึกโล่งดีอย่างบอกไม่ถูกครับ
“พี่จะทำแยมโรล รสบลูเบอรี่ให้ทานนะ”
“ขอบคุณครับ” ผมก็ได้แต่นั่งรอ มองพี่แมตทำขนมไป พี่แมตดูๆแล้วก็เป็นคนที่ตั้งใจในการทำงานมากๆครับ ผมมองไปน้ำลายก็ไหลไป แล้วสายตาพี่แมตก็มาสบตากับผม แล้วก็ยิ้ม
“เอ็งชอบทำตากวน ต..... บ่อยจัง เหอๆ” (ละไว้ในฐานที่เข้าใจ)
“อ้าว พี่ว่าผมเหรอ เดี๋ยวสวยๆ”
“พี่ไม่สวยหรอก แต่พี่หล่อ”
“อ่ะนะ ถามจริง พี่แมตมีแฟนยังอ่ะ”
“ยัง ทำไม ถามแบบนี้เอ็งจะจีบพี่เหรอ 555” น่านไง ตรูว่าละ ผู้ชายแท้ๆไรจะแซวแบบนี้ ตรูรุกต่อดีกว่า
“แล้วถ้าผมจีบจริงๆ พี่จะว่าไง”
“เอ็งบ้าไปแระ พี่กะเอ็งก็ผู้ชายทั้งคู่เว้ย” ปากแข็งแระพี่ ทำเนียนนะ ผมอ่ะผู้ชาย พี่อ่ะเกย์ หุหุ
“เสร็จยังอ่ะพี่แมต ผมหิวแล้ว”
“เร่งจังวะ ให้มันได้ยังงี้สิ พี่เป็นหัวหน้าเอ็งนะ”
“อะคร้าบๆ ขอโทษคร้าบ”
“อ่ะ ได้ละ แต่ขอตัดเป็นชิ้นๆก่อนละกันนะ”
“จำหม่ำแล้วนะคร้าบบบ” พี่แมตหัวเราะอยู่ในลำคอ แถมเอามือมาขยี้หัวผมอีกตะหาก
“ผู้จัดการคะ บราวนี่กำลังจะหมดแล้วค่ะ” พี่จีเดินเข้ามาบอกพี่แมต ทำให้พี่แมตต้องเอามือออกจากหัวผม
“ครับ” พี่แมตรับคำก่อนจะยิ้มให้ผม
“พี่แมต ผมขอทำหน่อยนะ” โหมดตาละห้อยมาอีกละ
“พี่ว่าอย่าเลย เดี๋ยวห้องครัวพี่มันจะระเบิดเอา 555++”
“ง่ะ เฮ้!พี่แมต ตรงนี้มีเค้กผสมกันอยู่ เดี๋ยวผมนวดเลยนะ” มือผมมันเร็วกว่าคำพูดซะอีก ก็นะ ผมไม่ใช่คนที่ลืมบุญคุณคนนี่นา ต้องทำงานตอบแทนค่าขนม อิอิ
“เฮ้อ... เค้าไม่ใช้มือนวดไอ้ป๊อด เค้ามีเครื่องอยู่นู่น” พี่แมตชี้ไปยังเครื่องๆหนึ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้า
“อ้าว... เหรอพี่” เห็นแล้วก็ยกไปใส่จิ จะรออะไรไอ้ป๊อด
“เดี๋ยววววว...” ไม่ทันแระ เหตุการณ์เมื่อครู่ได้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก ทันทีที่ผมยกแป้งเข้าไปในเครื่อง มันก็ดำเนินการปั่นกระจายเลย สภาพห้องครัวตอนนี้อ่ะเหรอครับ เปรอะเปื้อนไปด้วยเศษแป้ง ไอ้ป๊อดหนอไอ้ป๊อด ซวยไหมล่ะตรู
“ผมขอโทษครับพี่แมต เดี๋ยวคืนนี้ผมจะเช็ดล้างให้ผมเลยครับ”
“ไม่เป็นไร เอ็งอยู่เฉยๆเลย เดี๋ยวให้แม่บ้านเค้ามาทำความสะอาดเอง” ป๋ม ผิดไปเลี้ยวว
“ขอโทษครับ” น้ำเสียงอันแผ่วเบาของผม แล้วน้ำใสๆก็เริ่มจะไหลออกมาที่ขอบตา
“นั่งอยู่เฉยๆ รอจนงานเลิกก่อนนะ” ผมก็ได้แต่นั่งนิ่งๆด้วยความสำนึกผิดอย่างแรง รอจนกระทั่งร้านปิด นี่พี่แมตจะรอไล่เราออกรึเปล่า จะว่าไปมันก็น่าอยู่หรอก วันแรกก็สร้างความเสียหายไว้เยอะเลย
“ป่ะ ไปกับพี่” ผมก็ใจง่าย เดินตามพี่แมตไปแต่โดยดี เค้าจะพาไปไหนก็ยังไม่รู้เลย มารู้ตัวอีกทีก็อยู่ในรถพี่แมตละ
พี่แมตพาผมไปนั่งริมฟุตบาทข้างทาง (แล้วจะพาตรูขี่รถออกไปที่อื่นทำไมวะเนี่ย) พร้อมกับยื่นน้ำอัดลมมาให้ (แอบไปซื้อตอนไหนอ่ะ) ผมรับไว้พร้อมทั้งพูดขอบคุณ พี่แมตจึงยิ้มให้และนั่งลงข้างๆ
“เอ็งคิดว่าจะเอาไงต่อเนี่ยป๊อด”
“ผมคง ทำงานแบบนี้ไม่ได้แล้วล่ะพี่แมต ผมว่ามันไม่เหมาะกับผมหรอก”
“เอ็งเห็นอะไรนู่นไหม” พี่แมตชี้ไปยังชายคนหนึ่ง เสื้อผ้าขาดๆ กำลังรื้อสิ่งของบางอย่งที่อยู่ในถังข้างหน้า ท่ามกลางราตรีที่สงบ เยือกเย็นเช่นนี้
“ทำไมครับพี่แมต” ผมถามด้วยความสงสัย
“เค้าไม่เคยคิดหรอกนะว่า สิ่งที่เค้าทำหน่ะมันเหมาะหรือไม่ แต่ถ้าเค้าไม่ทำ เค้างคงต้องอดตาย เกิดเป็นคนต้องมีความพยายาม หากคนเราไม่ได้รับบทเรียนให้เราล้มบ้างไฉนเราจะรู้วิธียืน จำคำพี่ไว้ด้วยนะ”
“แต่... พี่ไม่โกรธผมเหรอ วันนี้ผมทำให้พี่เสียหายเยอะแยะเลย” พี่แมตส่ายหน้าก่อนจะบอกผมว่า
“ไม่หรอก วันแรกก็เคยมีคนแบบเอ็งเหมือนกัน”
“ขอบคุณครับพี่แมต งั้นพรุ่งนี้ผมจะพยายามใหม่ จะตั้งใจทำให้ดีกว่านี้ครับ”
“ดีมาก อ่ะ อันนี้พี่ให้”
“คืออะไรอ่ะครับพี่แมต”
“มันคือเหรียญแห่งความพยายาม ดาวที่เห็นอยู่ตรงกลางเหรียญนั้นคือความสำเร็จ รับไว้สิ” ผมแอบยิ้มในใจ เมื่อเห็นเหรียญช๊อกโกแล๊ตที่บรรจุภัณฑ์ด้วยห่อสีทอง
“ระวังผมจะกินมันนะพี่แมต” พี่แมตก็แอบยิ้มให้กับผม พร้อมกับเอามือมาขยี้หัวผม
เมื่อผมเข้าใจแล้ว ผมก็ตั้งมั่นว่าซักวันหนึ่ง ผมจะต้องทำให้ได้ ผมว่าการที่เราจะทำอะไรซักอย่าง หากเรามีความมุมานะ มันคงอยู่ไม่ไกลหรอก.....
*****************************************************************
ปล.ผมลงทุนลบเอวาต้ากะลายเซ็นต์ออกให้หมดแล้วนะ ฮือฮือ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
