หัวข้อ: นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า byTRomance ตอน อวสาน P.47 แจ้งเลขพัสดุค่ะ P.50

[Kfc_Pizza]

 
รอหน่อยนะน้องธารพี่ใต้ฟ้ากำลังจะไปช่วย
 

[EverGreen™]

ธารก็ห่วงแต่เวลาสวีทกับพี่ใต้ฟ้านะ

 

ธารสู้ๆ

พี่ใต้ฟ้าสู้ๆ

[uknowvry]

อื้อหือ.... มันลุ้นนะเนี่ย! มันลุ้น!!!

[coon_all]

น้องธารฉลาดอ่ะ
ถ้าจับตัวคนร้ายได้คาดการณ์ไว้ว่า
ธาราอาจจะกระโดดถีบก่อนส่งตำรวจ ฮ่าๆ

[mild-dy]

รอจ้า

[inhyung]

พี่ใต้ฟ้า ตามมาช่วยเร็วๆดิ

[Namiirin]

 

[ka[ze]na]

เต็มที่เลยน้องธาร สู้ๆนะ

[makimaki]

ใต้ฟ้าต้องช่วยน้องธารได้แน่ ๆ แต่น้องธารก็ไหวพริบเยี่ยมเหมือนที่ปู่บอกไว้เลย สู้ ๆ นะทั้ง 2 คน 

[namngern]

ขอให้ธารยื้อเวลาได้ทันพี่ใต้ฟ้าจัดการทุกอย่างเสร็จเถอนะ
ไอ้เจษฎานี่มันชั่วจริงๆ
คิดจะทำผิดเลยจะทำดีบังหน้า เอาความคิดคนอื่นมาเป็นของตัวเอง
แถมยังจะทำให้เรื่องใหญ่โตเข้าไปอีก
เลวจริงๆ  ขออย่าให้ธารเป็นอะไรไปเลย

รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อจ้า
+1 ให้ค้าบบบ

[StillLoveThem]

.....ว่านน้ำนี่ก็น่าสงสารนะ เป็นเหมือนทาสเลยไม่พอใจก็ตบตี
.....เจษฎามันจะเอาหนุ่มนักเรียนนอกไปเก็บไว้ที่ตีนเขาซะแล้ว ยังไงก็ขอให้พี่ใต้ฟ้ามาช่วยได้ทันก็แล้วกันเนอะ 

[่patsaporn]

อีตาเจษฎานี่เลวเนอะ ความคิดชั่วร้ายมาก คิดทำลายศัตรูกันขนาดนี้เลยเรอะ รู้จักนายหัวน้อยไปซะแล้ว ฮึ!!
แต่ชอบความคิดธารจัง เข้มแข็งมากนะ แบบแค่อารมณ์เสียที่เรื่องนี้ทำให้มีอุปสรรคในการพิชิตใจใต้ฟ้า
พี่ใต้ฟ้าอกจะระเบิดแล้ว แต่ยังห่วงนะ ต่อไปไอ้บ้าเจษฎาจะทำอะไรอีกไม่รู้ ว่านน้ำเหมือนน่าสงสารแต่ก็ไม่
เธอทำตัวเองนิ ชริ...

ขอบคุณค่ะ

[watcharet]

ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีด้วยนะครับๆ

[LifeTime]

พี่ฟ้าตามไปช่วยน้องธารให้ทันนะ 

[krit24]

พี่ใต้ฟ้ารีบไปช่วยน้องธารเร็วๆน้า

[SoN]

^^

[Monkey D lufy]

พี่ใต้ฟ้าช่วยน้องธารเร็วๆนะค่ะ

ว่านน้ำเธอนี่มัน...

[greensoda]

น้องธารจะโดนเอาไปต้มยำทำแกงแล้ว
พี่ฟ้ามาช่วยด่วนๆๆๆ

[fastation]

ใต้ฟ้ารีบมาช่วยธารด่วนเลย ก่อนที่ไอ้พวกนี้มันจะพูดไซโคจนธารน้อยใจว่านายไม่สนใจละ !
รออ่านต่อจ้า

[Cupcake]

ฮาน้องธาร เวลาอย่างนี้ก็ยังตลกได้ 555+

[greensnake]

นี่ล่ะหนาความโลภ ทำได้แม้กระทั่งคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่
เรื่องของเรื่องคืออยากรวยทางลัด ก็เลยลอบกัดซะเลย
ตัวเองไม่มีความสามารถแถมไม่มีสามัญสำนึกอีกด้วย
หวังว่าธารจะเอาตัวรอดจนกว่าพระเอกจะมาช่วยนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[taroni]

ใต้ฟ้าถอนรากถอนโคนคนเลวไปเลย 

[arjinn]

รอลุ้นให้มาช่วยโดยไว แม้จะรู้ว่ายังไงก้อต้องปลอดภัยค่ะ
 

[nemesis]

เนื้อเรื่องกำละงเดือนไปอย่างเข้มข้มมากอยากอ่านต่อเลย

[vascular]

...รวดเดียว 23 ตอน และกะลังรอ 24 

[minchy]

เห็นในเฟสว่ากำลังจะลงเลยมารอ

[NewYearzz]

^
^
^
เหมือนรีบนครับ ตอนแรกเข้ามาส่องเห็นคนโพสต์ก่อนออนแล้ว เลยรอ แต่ก็ออฟไปแล้วสักครู่

จากนั้นจึงไปส่องแฟนเพจต่อ เห็นบอกว่าจะอัพตอนจบด้วย (เหมือนโรคจิตอ่ะ )

รอครับรอ 

[Seiki]

นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า

อวสาน

ว่านน้ำพาใบหน้าบวมช้ำจากการถูกทำร้ายกลับมาที่ไร่เหนือทรายใต้ฟ้าอีกครั้ง เธอหวังเอาสิ่งนี้เรียกคะแนนสงสารจากใต้ฟ้าเพื่อจะคลุกวงในสืบเสาะภารกิจที่ถูกสั่งให้กลับมาทำเพื่อแก้ตัว นอกจากจะมาเพื่อให้แน่ใจว่าใต้ฟ้าไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจเรื่องของธาราธารอย่างที่ควรจะเป็นจริงๆ กับหาทางสืบข่าวเรื่องโรงพิมพ์หรือร้านที่รับเอกสารไปจัดทำหนังสือจากธาราธาร

ว่านน้ำคิดว่าชีวิตตัวเองจะเฉิดฉายเป็นคุณว่านน้ำต่อไป หรือจะกลายเป็นผู้หายสาปสูญขึ้นมาอีกคนก็อยู่ที่ใบเบิกทางนี้
หัวคิ้วหญิงสาวกระตุกวูบและปลายเท้าชะงักกึกทำให้เดินคร่อมจังหวะจนกลายเป็นพิรุธเล็กๆให้แขกแปลกหน้าคนใหม่ของไร่เหนือทรายใต้ฟ้าสังเกตได้

ว่านน้ำไม่กล้าสบตาผู้ชายคนนั้นนาน

คนรูปร่างสูงใหญ่ดูจะกลมกลืนกันดีกับบรรยากาศตึงเครียดเล็กๆ และเงียบเหมือนห้องรับแขกห้องนี้ไม่มีใครอยู่เลยสักคน ทั้งๆที่ภายในห้องมีคนนั่งอยู่ก่อนว่านน้ำถึงสามคน ไม่นับคนในบ้านที่ยืนคอยรับใช้อยู่ใกล้ๆ แม้จะประหม่าและอายกับสภาพตัวเองขนาดไหนแต่ว่านน้ำถอยไม่ได้แล้วและต้องทักทายทุกคนตามมารยาท

ใต้ฟ้ายิ้มรับว่านน้ำอย่างเป็นมิตรและส่งสายตาแสดงความห่วงใยอย่างจริงใจไปให้เมื่อเห็นร่องรอยที่ผ่านการถูกทำร้ายบนใบหน้า ไปรยาถือโอกาสนี้แนะนำให้ว่านน้ำรู้จักกับ ‘วายุ’ เพื่อนชายที่เดินทางมาไกลจากกรุงเทพ

วายุรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาคมเข้ม หน่วยตาดำขลับนั่นนิ่งและคมดุ เคร่งขรึมกว่าใต้ฟ้าที่ตัวเองคิดว่าเข้าถึงยากแล้ว ถ้าผู้ชายคนนี้เป็นหนังสือ คงเป็นหนังสือที่เต็มไปด้วยภาษาที่ว่านน้ำอ่านไม่ออกและเดาไม่ถูกแม้กระทั่งเป็นหนังสือประเภทไหน เธอรู้สึกเกรงกลัวสายตาผู้ชายคนนี้ ทั้งๆที่เป็นสายตาเรียบเฉยและแน่นิ่งไม่ไหวติงแสดงอารมณ์ใดๆออกมา เขาแต่งตัวรัดกุมทะมัดทะแมงแต่ทว่าเท่นักในสายตาคนมอง เสื้อนอกหนังเนื้อด้านออกแนวเก่าแต่คลาสสิค บ่งบอกรสนิยมของคนใส่ว่าดีเลิศขนาดไหน โทนขาวดำของการแต่งกายนั่นทำให้ผู้ชายคนนี้ลึกลับเข้าไปอีก

ถึงแม้สุดท้ายแล้วผู้ชายคนนี้จะยิ้มหวานมาให้เธอ และมันเป็นยิ้มที่ทำให้โลกนี้ดูสวยงามขึ้นมากในสายตาว่านน้ำ และมันก็เหมือนเราเอามือไปเปิดบานหน้าต่างที่ปิดสนิทให้อากาศถ่ายเทจนรู้สึกสบายตัวมากขึ้น ไม่อึดอัดเท่าเดิม

ละครบทโศกที่คิดจะเล่นเรียกคะแนนสงสารจากใต้ฟ้าเป็นอันพับเก็บ ว่านน้ำรู้ตัวดีว่าเธอกำลังจะกลับไปรับบทลงโทษเพิ่มเมื่อภารกิจที่จะทำในวันนี้ไม่เป็นผลสำเร็จ ในบ้านใต้ฟ้ามีตัวประกอบมากเกินไปจนไม่สะดวกที่จะเสแสร้งเล่นละครอย่างที่ผ่านมาได้ และรังสีจากสายตาคมดุและเยือกเย็นของแขกแปลกหน้านั้น ทำให้ว่านน้ำเสียวสันหลังวูบวาบอย่างไรพิกล
.
.
.



เสียงกุกกักข้างหน้าต่างไม่ทำให้คนที่ถูกขังอยู่ในห้องหายเซ็งและเปลี่ยนมาสนใจเสียงนั้นได้ ธาราธารคิดว่าคงจะเป็นใครสักคนที่ลืมกุญแจไขเข้าห้อง ถึงได้งัดหน้าต่างเพื่อจะเอาข้าวมาให้เขากิน

จะฆ่าจะแกงกันอยู่แล้ว ยังใจเมตตาเอาข้าวมาให้ตัวประกันกินก่อนตายอยู่ ถือว่าพยายาม แต่ธาราธารไม่ได้ต้องการ เด็กหนุ่มจึงเลือกที่จะนิ่งเฉย ไม่สนใจเสียงงัดหน้าต่างเหมือนตีนแมวนั่น

หากกลิ่นที่ลอยมาแตะจมูกไม่ใช่กลิ่นสาบสางของคนงานผู้ชายที่คอยดูแลเขา

หากกลิ่นเหล่านั้นไม่ใช่กลิ่นน้ำยาระงับกลิ่นกายของผู้ชาย และกลิ่นที่ลอยเข้ามาปะปนกับอากาศในห้องนั้นดูมีรสนิยมจนอดคิดไม่ได้ว่า


มันคงไม่ใช่สิ่งที่คนป่าคนเขาเค้าใช้กันแน่ๆ

ขวับ!!

สองแขนลดลงข้างตัวแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่าคนที่หันมาเจอไม่ใช่คนที่คิด

จากที่ตั้งใจกระโจนเข้าไปหากลายเป็นถอยกรูดมาตั้งหลักอยู่ริมฝาผนัง เด็กหนุ่มลอบกลืนน้ำลายแล้วทำใจดีสู้เสือเข้าไว้ ขยับปากจะพูด แต่อีกคนยกนิ้วขึ้นจรดปากเป็นสัญญาณให้เขาเงียบเอาไว้

“เขารออยู่ข้างล่าง”

เพียงแค่ธาราธารเลิกคิ้วแล้วเปลี่ยนมาเป็นขมวดคิ้วสงสัย กำลังจะขยับปากอวดเก่งด่าคนสู่รู้ เขาก็ทำภาษามือให้เห็นว่าคนที่ธาราธารอยากจะโผเข้าไปกอดรออยู่ข้างล่าง และธาราธารต้องปีนหน้าต่างลงไปหา

บ้าแท้....เป็นการใช้ชีวิตตามหาความรักที่โลดโผนมาก ทั้งๆที่ธาราธารเกิดมาคู่ควรกับการถูกทนุถนอมมากกว่าจะให้มาผจญกับอะไรแบบนี้

ไม่มีเวลาให้ถามว่าผู้ชายมาดเท่นี่เป็นใคร แล้วมากับใต้ฟ้าเพื่อช่วยเขาได้ยังไง ช่างเถอะ ธาราธารอยากจะแบ่งกลิ่นตัวสาปสางให้ใต้ฟ้าได้รู้ซะบ้างว่าความลำบากที่เขาได้รับนั้นมันขมขื่นแค่ไหน อย่างน้อยกลิ่นตัวคนอื่นที่ทำให้เป็นมลทินติดตัวเด็กหนุ่มเป็นอะไรที่ยากจะรับได้ ธาราธารเคยเป็นเจ้าชายที่ตัวหอมตลอดเวลา แล้วสิ่งนี้มันคืออะไรกัน

ใต้ฟ้ายืนรอรับธาราธารอยู่ที่ด้านล่างเพราะต้องคอยจับบันไดไม้ไผ่ที่ตีขั้นแค่พอใช้งานได้เอาไว้ เพียงแค่กลับตัวแล้วถอยหลังลงมาแต่ละขั้น บันไดก็สั่นเหมือนจะร่วงซะให้ได้ ทั้งๆที่หวังว่าจะได้รับการกอด จูบ หรือลูบหัวปลอบใจ
ธาราธารได้รับแค่หอมหน้าผากเบาๆ ปลอบขวัญเท่านั้น

ไม่คุ้มเลย!!!

“เป็นไงบ้าง พวกมันทำร้ายธารหรือเปล่า”

เพราะตลอดทางกลับไร่ ธาราธารเอาแต่เงียบจนเจ้าของไร่หนุ่มใจไม่ดี ใต้ฟ้าจึงร้อนรนจนเฝ้าถามคำถามเดิมอยู่อย่างนี้ซ้ำๆ เด็กหนุ่มแค่ส่ายหน้าว่าไม่เป็นอะไร แต่ใต้ฟ้าก็ไม่คลายกังวล เขาจับธาราธารพลิกตัว ทำแม้กระทั่งเลิกชายเสื้อขึ้นเหนืออกขาวเพื่อตรวจดูให้แน่ใจ ก่อนจะกระชากร่างเล็กเข้าหาอ้อมกอดตัวเอง รัดเอาไว้แน่นด้วยสองแขน ระดมแตะริมฝีปากไปทั่วไปหน้าไม่เว้นแม้กระทั่งซอกคอขาว

“พอแล้วครับ”
ธาราธารร้องห้ามเสียงเครืออยู่ในลำคอ ใต้ฟ้าชะงักแต่ก็ยังปล้นแก้มเนียนมาได้อีกฟอดใหญ่เพราะความอาวรณ์
“ทำไมเหรอ”
“ธารตัวเหม็น”
“พี่ทนได้ สิ่งที่พี่สนใจคือธารเป็นอะไรหรือเปล่าต่างหาก”
“พวกมันแค่กำลังจะ ไม่ทันได้ทำพี่ใต้ฟ้าก็แอบมาช่วยซะก่อน”
“พี่ไม่ได้แอบมาหรอก มีคนพาบุกเข้ามานะ โชคดีที่ธารไม่เป็นอะไรนะ โชคดีของพี่จริงๆที่ธารปลอดภัย”
“ธารไม่เป็นอะไรหรอก พวกนั้นย่ามใจเพราะเห็นว่าพี่ใต้ฟ้าไม่ได้เป็นห่วงหรือสนใจเรื่องที่ธารหายตัวมาไง พวกมันเลยไม่รีบฆ่า หรือไม่ คงกำลังหาทางทำลายศพไม่ให้ตามมาจับมือใครดมได้มั้ง”
“ใครว่าพี่ไม่สนใจ พี่ร้อนใจ กระวนกระวาย แต่พี่วู่วามไม่ได้ รู้มั้ย กว่าพี่จะควบคุมสติอารมณ์ตัวเองได้มันทรมานแค่ไหน”
“แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใครครับ”
“เขาเป็นตำรวจ อยู่หน่วยสืบสวนพิเศษคดียาเสพติดโดยเฉพาะน่ะ เป็นลูกน้องของเพื่อนปู่ธารอีกที”
“แล้วเขามาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ล่ะ นี่มันคดีลักพาตัวและกักขังหน่วงเหนี่ยวธรรมดาๆนะ”
“นายเจษฎาลักลอบปลูกฝิ่นแล้วก็กัญชาน่ะ ตอนนี้กำลังหาช่องทางส่งออก พอดีกับที่พี่และปู่ปรึกษาเรื่องธารพอดี”
“เอ่อ มันบานปลายมาขนาดนี้เลยเหรอครับ ธารคิดว่าแค่แข่งขันเรื่องงานเกษตรกันเฉยๆซะอีก”
“นั่นแค่บังหน้าต่างหากล่ะ”
“ตลกดีนะครับที่มันมากลายเป็นเรื่องแบบนี้ไปได้ น้ำเน่าจริงๆเลย”
“ตอนแรกไม่ตลกเลยนะ แต่ตอนนี้ธารอยู่ข้างพี่แล้วก็เอาล่ะ ตลกได้ พี่เริ่มหัวเราะออกแล้ว”
“เอ้อ มัวแต่โดนไอ้บ้าพวกนี้มาขังเอาไว้ไร้สาระ ธารลืมดิวงานหนังสือของพี่เลยอะ”
“อย่าไปซีเรียสมาก รู้มั้ย ในนั้นมันก็เหมือนไดอารี่ที่พี่เขียนเอาไว้ว่ากว่าจะผ่านไปได้ในแต่ละวันมันลำบากและทรมานแค่ไหน ถึงแม้มันจะมีหลักวิชาการ มีประสบการณ์ที่พี่บันทึกเอาไว้แทนความจำ มันยังมีเรื่องที่พี่เขียนระบายและแอบเขียนถึงคนบางคนที่ชอบทำตัวเหลวไหลมาเข้าหูอยู่เรื่อยเยอะกว่าความรู้ที่จะเผยแพร่ให้ชาวบ้านเองอีกนะ ต้นฉบับที่ธารส่งไปแสกนแล้วพิมพ์น่ะ ทำเป็นหนังสือทางการเกษตรเพื่อชาวบ้านไม่ได้หรอก”
“อ้าว ธารภูมิใจอยู่ตั้งนานว่ารักษาสมบัติล้ำค่าเอาไว้ได้”
“ธารยังภูมิใจต่อไปได้ แต่มันจะเป็นเพียงหนังสือตัวอย่างแค่เล่มเดียวในโลกที่เหมาะสำหรับเราอ่านกันสองคนเท่านั้น แต่ถ้าจะทำเป็นหนังสือแจกในงานเกษตรประจำปีล่ะก็ ต้องทำใหม่”
“มันก็เหมือนมีเรื่องให้ดีใจ แต่ไชโยได้ไม่สุดเสียงเลยอะ”
“เอาน่า ธารสู้ๆ พี่ยกให้เป็นผลงานเจ้าของคนที่สองของไร่เหนือทรายใต้ฟ้าเลยนะ”
“พี่ใต้ฟ้าหมายความว่าไง”
“หมายความว่าอุปสรรคมันเยอะเกินไป พี่รอให้ธารมาบอกปู่พนาเองไม่ไหว พี่เลยสารภาพกับท่านไปแล้วว่าพี่รักธาร แบบคนรักและจะขอตัวมาดูแลอย่างเป็นทางการแล้ว”
“แล้วปู่ว่าไง ปู่ห้าม ปู่ต่อต้าน ปู่จะจับเราแยกออกจากกันใช่มั้ย จะส่งธารกลับอเมริกาใช่รึเปล่า หรือปู่เอาเรื่องไปฟ้องพ่อ ฟ้องแม่ธาร ปู่ว่ายังไงบ้างพี่ใต้ฟ้า เล่ามาเลยสิ เร็วๆ”












“นั่นไงล่ะ ปู่ว่าแล้ว”

คนชราตบเข่าฉาดเมื่อเจ้าของไร่หนุ่มสารภาพความรู้สึกที่มีต่อหลานชายคนเดียวของเขา ปู่พนารู้สึกมานานแล้วว่าความผูกพันที่ใต้ฟ้ามีต่อธาราธารมันเหนียวแน่นจนแกะยากเหลือเกิน ทั้งๆที่อยู่ไกลกันคนละมุมฟ้า แต่เจ้าของไร่หนุ่มก็ยังคอยถามถึงเพื่อนในวัยเด็กเสมอ คอยกังวลกับทุกๆ เรื่องที่ธาราธารทำแสบสันต์เอาไว้ และคอยแก้ปัญหา คอยให้กำลังใจคนชราเสมอ เพราะความจริงมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
ทั้งๆที่วันสุดท้ายที่สองหนุ่มได้เจอกัน เป็นวันที่หลานตัวเล็กเดินปาดน้ำตามาฟ้องปู่ว่า

‘พี่ใต้ฟ้าไม่รักธาร เขาไม่รักธาร’

แล้วตามด้วยเสียงสะอึกสะอื้นจนหลับแล้วเก็บไปแค้นจนละเมอออกมา แปลกที่วันนี้คนสูงวัยยังจดจำเรื่องราวในครานั้นได้ หลานชายตัวเองละเมออกมาทั้งน้ำตาว่า

‘ธารไม่ยอมหรอก ยังไงพี่ใต้ฟ้าก็ต้องรักธาร ยังไงก็ต้องรัก’

ปู่พนาสุดจะรู้ว่านั่นคือเรื่องที่ฟ้าบันดาลหรือคำสาปแช่งของหลานตัวเล็กที่วันนี้ทำให้ชายหนุ่มที่ประสบความสำเร็จในเส้นทางชีวิตที่เขาเลือกเองมาคุกเข่ายอมรับกับคนชราได้

ชายชราไม่เข้าใจความรักของผู้ชายกับผู้ชายเท่าไหร่หรอก แต่เขารู้ว่าชะตาฟ้าลิขิตเป็นเรื่องที่หลีกหนีและห้ามกันไม่ได้ แล้วอีกอย่างมันก็เป็นความตั้งใจของหลานตัวเองด้วยที่จะเลือกรักผู้ชายด้วยกันคนนี้
ปู่พนาได้แต่พยักหน้ายอมรับอย่างคนที่เจนจัดและเข้าใจโลก

“สิ่งที่ปู่ภูมิใจคือการยอมรับออกมาอย่างลูกผู้ชายของฟ้านะ ถึงปู่จะไม่เข้าใจความรักแบบนี้ แต่ปู่ก็ไม่ห้ามหรอก ปู่ปล่อยให้ธารมันเอาแต่ใจตัวเอง เพราะคนเราทุกคนรักตัวเอง เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง และเห็นแก่ตัวเองกันทั้งนั้น เพียงแต่เจ้าธารมันเลือกที่จะแสดงออกเรื่องของความเอาแต่ใจแบบผิดๆน่ะ ถึงได้ปวดหัวกันอยู่อย่างนี้ไง”

“เพราะธารไม่สามารถสัมผัสกับความรักของคนรอบตัวได้หรือเปล่าครับปู่ เขาเลยเรียกร้องความสนใจแบบนี้”

“นั่นก็มีส่วนนะ ปู่ก็เห็นแก่ตัวเอง ทำอะไรตามใจตัวเอง พ่อของเจ้าธารก็เป็น แม่เขาก็ใช่ ทุกคนแสดงออกว่าเห็นแก่ตัวและรักตัวเองให้ธารเห็น เขาเลยรู้สึกว่าไม่มีใครรักเขาเลย เขาถึงได้ไขว่คว้า แต่ปู่อยากให้ธารมันรู้จักรักตัวเอง ดูแลตัวเองก่อน ก่อนที่จะรักใคร เพราะยังไงก็ตามนะใต้ฟ้า ตัวเราเป็นของเรา ใจเราก็เป็นของเรา เรามีสิทธิ์เลือกให้ชีวิตเดินไปทางไหนก็ได้ สิ่งที่จะนำทางเราไปคือจิตใต้สำนึกที่รับผิดชอบชั่วดีเท่านั้น ตนเป็นที่พึ่งของตนไงล่ะหลาน แล้วเมื่อเจ้าธารมันพึ่งตัวเองได้ มันจะเอาแต่ใจยังไงปู่ก็ไม่ห่วงมันแล้ว จะว่าไปความกดดันก็ทำให้มันปรับตัวได้ดีนะ”

“แต่ผมก็เป็นห่วงธารอยู่ดี เขาใจร้อน”

“ไอ้เรื่องใจร้อนปู่ก็จนใจจริงๆนะหลาน มันใจร้อนจริงๆ แต่ยังไงซะ มันได้ความกะล่อนจากปู่ไปมาก ปู่เลยไม่กังวลเท่าไหร่ไงล่ะ”

“พอหมดเรื่องนี้ ผมอยากจะขออนุญาตคุณปู่ดูแลธารเองได้มั้ยครับ มันอาจจะดูผิดธรรมเนียมไปสักหน่อย แต่ผมก็อยากให้ธารอยู่ที่นี่”
“ถึงที่นี่ไม่น่าจะเข้ากับคนอย่างธารได้ แต่ที่นี่ก็เหมาะกับธารมันนะ เพราะที่นี่มีหลานไงใต้ฟ้า ไม่ว่าเมื่อไหร่ หมอนี่ก็เอาแต่พี่ใต้ฟ้าจริงๆด้วยนะ ปู่ถึงต้องรบกวนหลานให้ช่วยดูน้องบ่อยๆไงล่ะ”
“ผมคิดว่าผมสร้างที่นี่มาเพื่ออยู่กับธารครับ ผมมองไม่เห็นจุดหมายเลยว่าจะสร้างผืนทรายให้เป็นผืนดินไปทำไม แค่ลบคำครหา แค่อยากทำผลงานทั้งหมดให้เป็นที่ยอมรับ อยากรวย อยากมีชื่อเสียง ทุกครั้งที่ผมโยนหินถามทาง ผมกลับไม่เจอว่าหินเหล่านั้นจะพาไปที่ทางออก แต่พอมีธารเข้ามา ผมกลับมองเห็นว่าต่อไปผมจะอยู่ยังไง จะทำอะไร และทำเพื่อใครน่ะครับ”
“ฮ่าๆ นี่หลานมองในมุมของคนที่กำลังจะสร้างครอบครัวเลยนะ”
“ผมแค่”
“เอาเถอะๆ ปู่เข้าใจ หลานสร้างซะใหญ่โตขนาดนี้ ปู่ก็มั่นใจแล้วล่ะว่าหลานจะดูแลเจ้าธารมันได้ แต่เหนื่อยหน่อยนะใต้ฟ้า เจ้าธารมันพยศหนักเหลือเกิน”
“ธารแค่ต้องการมีตัวตนน่ะครับปู่”

คนชรามีสีหน้าเศร้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด คนเป็นปู่ค่อยแหงนหน้าขึ้นมาเผยให้เห็นหยาดน้ำตาที่กำลังเอ่อคลอเบ้าให้ใต้ฟ้าเห็นชัดๆ แล้วหลังจากนั้น ปู่พนาก็แหงนหน้ามองฟ้า ไล่หยาดน้ำตากลับไปอย่างคนที่มีวัยวุฒิสูงพอที่จะสกัดกลั้นอารมณ์ได้แล้ว

“เพราะปู่ไม่ใช่ผู้นำครอบครัวที่ดีพอ และเพราะอิสระที่ไร้ขอบเขตของปู่เองที่ทำให้พ่อเจ้าธารเป็นคนไร้ความผิดชอบขนาดนี้ ธารมันโตขึ้นมาในครอบครัวที่แตกแยก มีที่พึ่งก็เหมือนไม่มี ไม่มีใครแสดงว่ารักเจ้าธารเลย พ่อเลือกเมียใหม่ที่ยังสาวยังสวยและเอาอกเอาใจ ส่วนแม่ก็ไปกับผู้ชายใหม่ ทุกคนเริ่มต้นชีวิตใหม่ ทิ้งเจ้าธารไว้เหมือนไม่มีใครต้องการ หันมาหาปู่ ปู่ก็เหมือนแค่เลี้ยงเค้าให้โต แต่ไม่เคยให้ความรัก มิหนำซ้ำ ปู่เองก็เป็นตัวอย่างที่ดีไม่ได้ ปู่เองก็มีเมียใหม่รุ่นราวคราวลูกอีก ธารเลยไม่ศรัทธาใครเลย ไม่ศรัทธาความรัก ใช้ชีวิตไร้ค่าไปวันๆ ไม่มีจุดหมาย ในบรรดาคนใกล้ตัวทั้งหมด ดูเหมือนธารจะยึดหลานไว้เป็นที่พึ่ง เพราะพ่อกับแม่ หรือแม้กระทั่งปู่เองก็ไม่ได้สนใจอะไรมัน มีแต่หลานที่ตามใจและเป็นเพื่อนเล่น จนวันที่มันร้องไห้มาฟ้องปู่นั่นแหละ หลังจากวันนั้น มันก็ไม่พูดถึงหลานอีกเลย ออกจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่ปู่ส่งมันมาที่นี่ แต่ก็นั่นแหละ แม้แต่ปู่เองยังมืดแปดด้านเลย เมื่อเห็นว่าธารมันเหลวไหลเกินไปแล้ว สุดท้าย คนที่ปู่หวังพึ่งก็ยังเป็นหลาน”

“แล้วเรื่องที่ผมเองก็เป็นผู้ชาย เอ่อ ผมเคยต่อต้านเรื่องรักร่วมเพศ เรื่อเกย์อะไรเอาไว้มาก แต่พอมาโดนกับตัวเอง ผมก็”
ใต้ฟ้านึกหาคำพูดมาอธิบายตัวเองกับชายชราไม่ถูก เขาเองก็กระอักกระอ่วนใจเมื่อสุดท้าย ตัวเองก็กำลังเข้าข่ายว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเองขึ้นมา

“ไม่มีใครให้นิยามคำว่าความรักได้หรอกใต้ฟ้า ปู่เองก็ยังไม่เข้าใจว่ารักคืออะไรเลย ให้ตายเถอะหลาน แก่จนปูนนี้แล้วยังไม่ตกผลึกเรื่องความรักเลย ปู่รู้จักแค่ความใคร่กับผลประโยชน์ที่เอื้อกันไปมาเท่านั้นแหละหลาน ถ้าปู่ไม่รวย ผกาก็คงไม่อยู่กับปู่หรอก หลานว่ามั้ย  ไม่ใช่ปู่ไม่รู้ แต่ถ้าเงินของปู่สามารถดึงคนๆหนึ่งให้คอยดูแลเราจนแก่เฒ่าแล้วตายจากไปได้โดยที่ลูกหลานไม่ต้องมาลำบาก มันก็คุ้มกับที่ปู่ต้องจ่ายไป ปู่ถึงได้ทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่เวลาผกาแต่งตัวออกจากบ้าน ปู่แก่ขนาดนี้แล้ว หายใจยังเหนื่อย นับประสาอะไรกับหญิงสาววัยที่ยังมีความต้องการล่ะ จริงมั้ย”

[Seiki]

ใต้ฟ้าก็เริ่มรู้แล้วว่าธาราธารฉลาดร้ายเหมือนใคร ในเมื่อปู่พนายอมรับออกมาเองว่าระหว่างเขากับเมียสาวไม่ได้อยู่กันเพราะความรัก แต่เพราะมีผลประโยชน์ร่วมกัน ปู่กับน้าผกาถึงได้อยู่ด้วยกันมานานกว่าที่คาดคิด

“คุณปู่ไม่รังเกียจเกย์แล้วเหรอครับ”

“ฮ่าๆ ปู่ชินแล้วหลานเอ้ย ไอ้ธารมันขยันประชดแล้วก็เรียกร้องความสนใจจากปู่ด้วยการควงผู้ชายบ่อยไป จากที่กลุ้มใจกลายเป็นชินแล้ว หลังๆมานี่ปู่ไม่ได้เครียดที่ไอ้ธารมันชอบพอผู้ชายหรอกนะ แต่ที่ปู่ต้องดึงธารกลับมาเพราะเป็นห่วง อยู่กันคนละซีกโลกปู่มองไม่เห็น กลัวมันจะพลาดพลั้งขึ้นมา กลัวเขาจะเสียคน กลัวมีใครมาทำให้เสียใจแล้วเตลิดไปน่ะ เรื่องไม้ป่าเดียวกันอะ ปู่ทำใจได้แล้ว”

“ไหนคุณปู่บอกว่าธารเอาตัวรอดเก่งไงครับ”
“ไอ้ธารมันกะล่อน แต่คนกะล่อนไม่ใช่จะไม่พลาดพลั้งนี่นาหลาน ยังไงซะ ปู่กับหลานก็ถูกหลอมมาจากเบ้าเดียวกันนั่นแหละนะ ไม่ว่าจะยังไงปู่ก็รักหลานไม่น้อยกว่าคนอื่นๆหรอก แค่แสดงออกว่ารักไม่เป็น แล้วก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้รู้ว่ารักมันมาก มากกว่าลูกชายตัวเองซะอีก”
“ห่วงใยอยู่ห่างๆ เน้นให้ธารช่วยตัวเองเหมือนที่ย้ำกับผมใช่มั้ยครับ”

“ใช่ ปู่อยากให้ธารมันเอาสิ่งที่ตัวเองขาดมาสร้างภูมิคุ้มกันให้ตัวเองแข็งแกร่ง เหมือนที่คนเราฉีดเชื้อโรคเข้าไปให้ร่างกายสร้างภูมิคุ้มกันแล้วเรียกมันว่าวัคซีนนั่นแหละ ไอเดียปู่ก็เป็นแบบนั้น”

“ถ้าผมไม่ยอมรับตรงๆกับปู่ ธารจะเป็นคนมาบอกกับปู่เองครับ แต่นั่นมันก็เท่ากับว่าฟ้าตาขาวที่สุด ธารยังเป็นลูกผู้ชายซะยิ่งกว่าฟ้าเสียอีก ในเมื่อฟ้ารู้แล้วว่าเป้าหมายของฟ้าคืออะไร แค่เรื่องมาบอกปู่ของเขาว่าอยากได้หลานชายเค้ามาดูแล ฟ้าควรจะทำด้วยตัวเองให้ได้ ธารจะได้รู้ว่า ฟ้ารักเขาจริงๆ ไม่ใช่ใครยัดเยียดเขามาให้ฟ้ารับผิดชอบและดูแล”

“ปู่เองก็ลำบากใจ ได้แต่ภาวนาว่าขอให้ไอ้เจ้าธารมันเป็นผู้เป็นคนก่อนหลานจะมีครอบครัวก็แล้วกัน เพราะถ้ามีธารอยู่ มันจะเป็นการเอาเปรียบหลานและครอบครัวจนเกินไป ปู่เองก็จะกลายเป็นผู้ใหญ่ที่ปัดความรับผิดชอบ จะกลายเป็นว่าแก่เพราะอยู่นานไปซะฉิบ”

“ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองครับ ว่ามีคนดีๆเข้ามาในชีวิตมากมาย ทั้งสวยทั้งเก่ง แต่กลับไม่นึกรักใครอย่างคนรักเลย พอคิดจะคบใคร ก็มีแต่คำถามว่าจะเอาเวลาไหนมาดูธารล่ะ ถ้าแบ่งเวลาไปให้ใคร ผมคงไม่มีเวลามาตามข่าวธาร สรุปสุดท้าย ผมก็ไม่ยอมเอาใครมาร่วมสับสนกับผมสักที จนตอนนี้ผมรู้แล้วครับว่าทำไม”

“ไอ้ธารมันมีดีอะไรนะ ปู่ยังคิดว่าที่หลานเอาใจใส่มันมากขนาดนี้ เพราะมันมีบุญเก่าติดตัวมานะใต้ฟ้า”

“ธารเป็นคนที่ซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเองครับ คนที่ถูกชื่นชมว่าเก่งอย่างผม ยังมีส่วนของความรู้สึกที่ซุกซ่อนความเป็นตัวเองเอาไว้ แต่ธารไม่เลย ธารก็คือธารที่เปิดเผย รักก็บอกว่ารัก เกลียดก็บอกว่าเกลียด ธารไม่ใช่คนเลวร้ายเหลวไหลหรอกครับ ผมคิดว่าธารเหงามากและอ้างว้างมากจนสมมุติตัวเองขึ้นมาอีกคนก็เท่านั้น”

“นั่นมันสะท้อนความล้มเหลวของครอบครัวปู่นะ ปู่ละอายจริงๆ ปู่ถึงไม่กล้าดูถูกความรักของใคร ไม่ว่าจะต่างวัย ต่างเพศ เพศเดียวกัน เพราะปู่ไม่เชื่อว่าความรักมันจะขึ้นอยู่กับธรรมชาติปฏิบัติเพียงอย่างเดียวหรอก คนมองแต่คนนั้นสวย คนนั้นรวย คนนั้นเก่ง ได้กับคนนี้สมกันราวกับกิ่งทองใบหยก แต่คนไม่มองว่านั่นคือเปลือก คนเราใช้ชีวิตคู่จะตลอดรอดฝั่งได้ ต้องศรัทธาในรักและมั่นคงกับความรู้สึกรักที่ตัวเองมี เพราะปู่เองไม่มี ปู่เลยไม่มีสิทธิ์ที่จะไปบงการความรักของใครได้”

“ต่อให้คุณปู่โทษตัวเองยังไง แต่ความผิดพลาดที่ปู่โทษตัวเอง ทำให้ธารเป็นแบบนี้ ทำให้ผมได้เอาใจใส่เขาเป็นพิเศษ ทำให้ความผูกพันมันเหนียวจนเป็นความรัก ถ้าธารเพียบพร้อม ผมอาจจะไม่ใช่ตัวเลือกของธารก็ได้ครับ มันอาจจะดูร้ายที่ผมคิดอย่างนี้ แต่ผมก็ต้องบอกว่า ผมขอบคุณปู่มากนะครับ ขอบคุณที่เลี้ยงดูธารมา ผมเชื่อว่า เพราะธารถูกเลี้ยงมาแบบนี้ ผมถึงได้มีส่วนเป็นคนสำคัญของเขา ไม่งั้น แม้แต่หางตาเขาก็ไม่แลผมหรอกครับ มีคนมากมายพร้อมที่จะเลือกธาร และรอให้ธารเป็นคนเลือก”

“หลานยังจำฝังใจกับฝรั่งคนนั้นสินะ”
“ผมแค่เตือนสติตัวเองว่าอย่าประมาทกับความรู้สึกและการแสดงออกของตัวเองครับปู่ ถ้ามัวแต่ปฏิเสธความรู้สึกตัวเอง ผมมีโอกาสสูญเสียได้ตลอดเวลา”

“ความรักของหลาน มันยิ่งใหญ่มากนะใต้ฟ้า หลานเป็นเมล็ดพันธุ์ที่ค่อยๆส่งรากแก้วเข้าไปยึดในดิน ไม่มีใครรู้ว่าหลานกำลังทำอะไรอยู่ ไม่มีใครเห็น แต่พอเมล็ดพันธุ์นั้น แตกใบอ่อนแล้วโผล่พ้นดินออกมา ความรักของหลานก็เหมือนต้นกล้าที่แข็งแรง เติบโตอย่างมั่นคง ให้ร่มเงา ให้ผลผลิตที่น่าภูมิใจ ทุกคนจะค่อยๆยอมรับกับสิ่งที่เห็นและสิ่งที่หลานพิสูจน์ออกมา เหมือนที่ปู่เห็น แค่นี้ก็ตายตาหลับแล้วเมื่อรู้ว่าหลายลบคำสบประมาทของทุกคนได้ ทำให้ใครๆยอมรับหลานได้ ส่วนหนึ่งก็เพราะเจ้าธาร แล้วเจ้าตัวมันจะรู้หรือเปล่าเนี่ย คอยแต่จะงอแงว่าพี่ใต้ฟ้าไม่รักมันอยู่นั่นแหละ เจ้างั่งของปู่เอ้ย ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย”
.
.
.
“ว่าไงล่ะพี่ใต้ฟ้า พอบอกปู่ไปแล้วปู่ว่ายังไงบ้าง”
เจ้าของไร่หนุ่มได้แต่กลั้นยิ้ม ทั้งๆที่เด็กหนุ่มแผลงฤทธิ์จนรถโคลงไปมาไม่อยู่ในเลนตัวเองอย่างที่ควรจะเป็น คนขับรถต้องใช้สมาธิอย่างหนัก เพื่อจะพานายทั้งสองกลับไร่อย่างปลอดภัย

“จะบอกหรือไม่บอก ถ้าไม่บอกจะมาว่าธารซาดิสต์ไม่ได้นะ ธารเอาจริงนะเว้ย โกรธแล้วไม่เคยยอม รู้ไว้ด้วย เคยเจอฤทธิ์ธารมาแล้วไม่ใช่หรือไง”
“ถ้าไม่บอก ธารจะทำอะไรพี่ล่ะ”
ใต้ฟ้ายังคงยิ้มกริ่มไม่กลัวเกรง เอามือกอดอกแล้วนั่งมองธาราธารอาละวาดอย่างสุขใจ
“กัดหู ฟ้าไม่ผ่า ธารไม่ปล่อย”
“ขู่อยู่นั่นแหละ เอาหูข้างไหนก่อนดีล่ะ”
“ฮึ่ยยยย จะขู่ว่าไงดีวะ พี่ใต้ฟ้ากลัวอะไร”

“จูบ”

“ห๊ะ จูบเนี่ยนะ จูบมีอะไรน่ากลัว”
“มีสิ เพราะถ้าพี่ถูกจูบ มันจะไม่หยุดอยู่แค่นั้น มันจะบานปลาย และใครบางคนก็ต้องเจ็บตัว เปลืองตัว เหนื่อยกันทั้งคู่”
“แต่สุดท้ายก็สนุกและมีความสุข”
ธาราธารช่วยต่อให้ เพราะกว่าใต้ฟ้าจะสาธยายออกมาแต่ละคำ ไม่ทันใจวัยรุ่นใจร้อนอย่างธาราธารเอาซะเลย
“อือฮึ เข้าใจอะไรง่ายเหมือนกันนี่เราน่ะ”
“งั้นเริ่มเลยมั้ย ธารรับคำท้า”


เอี๊ยดดดดดดดด!!!! ปึก

“โอ๊ย”

รถเบรคกระทันหันทำให้ใต้ฟ้าและธาราธารหัวโขกกับพนักพิงของเบาะหน้า เจ้าของไร่หนุ่มตกใจแต่ก็มีสติพอที่จะยื่นมือมาลูบหน้าผากคนที่นิ่วหน้าและขมวดคิ้วด้วยความเจ็บได้ ใต้ฟ้าและธาราธารเพ่งมองไปที่หน้ารถและสองข้างทางก็ไม่พบว่ามีอะไรมาเป็นเหตุให้รถเบรคจนเขาทั้งคู่หน้าคะมำขนาดนี้

“เกิดอะไรขึ้นอะ”
“ขอโทษครับนาย ผมตกใจน่ะครับ ผะ ผม จะรีบขับรถไปให้ถึงไร่ให้เร็วที่สุดนะครับนาย”
คนสองคนมองตากันแล้วเผยยิ้มอย่างเข้าใจ ธาราธารกำลังจะพลั้งปากตักเตือนคนขับรถ แต่พอนึกได้แล้วว่าอะไรที่ทำให้เขาตกใจจนต้องกระแทกเบรกแทนคันเร่งขนาดนี้ก็ยั้งปากเอาไว้ได้ ธาราธารคงจัดอยู่ในประเภทไวไฟมากเกินไปจนคนอื่นๆ ตั้งรับไม่ทัน
“ปู่บอกว่า จะให้ปู่แถมอะไรก็ได้ แต่ขออย่างเดียว อย่าเอาธารใส่ที่นั่งหลังช้างแล้วเอามาคืน”
“ปู่พูดอย่างนั้นจริงเหรอ ไม่จริงมั้ง ปู่ต้องโวยวาย ต้องห้าม หรือต้องรับไม่ได้สิ ทำไมปู่ถึงยอมง่ายดายอย่างนี้ล่ะ หรือว่าเพราะปู่จะได้หมดภาระที่จะดูแลธารใช่มะ เพราะปู่อยากมีเวลาอยู่กับเมียคราวลูกนั่น สุดท้ายทุกคนก็แค่อยากหาใครมารับช่วงต่อธารไปอุปถัมป์”
“ชู่ววว!! ไปกันใหญ่แล้ว พี่กับปู่ เราคุยกันอย่างลูกผู้ชาย เพราะฉะนั้น ถ้าธารได้เจอปู่อีกครั้ง สิ่งที่ธารควรจะทำคือกราบขอบคุณปู่อย่างที่พี่ทำ”
“ทำไมล่ะ ในเมื่อปู่อยากจะผลักไสธารอยู่แล้ว ทำไมธารต้องขอบคุณ”

“ที่ผ่านมาพี่ไม่แสดงออกว่าพี่รักธาร พี่ไม่รู้ว่านั่นคือความรัก แต่สุดท้ายพี่ก็รู้ว่าพี่รักธาร ส่วนปู่ ปู่รู้ตัวเองว่าปู่รักธาร แต่เขาก็ไม่รู้วิธีที่จะแสดงออก ปู่ก็ไม่มั่นใจในตัวเองหรอกนะธาร เหมือนเขาจะไม่ใส่ใจ เฉยชา แต่เบื้องหลังเขาปราถนาแค่เห็นธารมีความสุขเท่านั้นเอง ถ้าธารไม่เข้าใจว่าพ่อแม่แล้วก็ปู่ไม่รักอย่างนี้ ธารจะฝังใจว่ารักพี่มั้ยล่ะ ถ้าธารได้รับความรักความอบอุ่น ธารก็จะไม่สนใจพี่ คนที่ทำธารร้องไห้เพราะถูกขัดใจในวันนั้น จะกลายเป็นแค่คนที่ผ่านมาในชีวิตธารคนหนึ่ง สุดท้ายธารก็จะลืมคนๆนั้นไป แต่เพราะธารคิดว่าธารไม่มีใคร พี่เป็นไม้หลักท่อนสุดท้าย ธารเลยคว้าเอาไว้ไงล่ะ จริงมั้ย”

เด็กหนุ่มนิ่งไปนาน ให้ตายเถอะ ขนาดว่าใต้ฟ้าเจอแต่เรื่องร้ายๆมาขนาดนี้ เจ้าของไร่หนุ่มยังตีความชีวิตครอบครัวที่ไร้ความอบอุ่นจนกลายเป็นความดีงามไปซะได้ คนที่มองโลกในแง่ร้ายสุดชีวิตอย่างธาราธาร มาเจอคนที่มองโลกในแง่ดีสุดลิ่มทิ้มประตูแบบนี้ มันทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกว่า ชีวิตที่ผ่านมาไร้สาระสิ้นดี


แต่
เดี๋ยวก่อน!!


“เมื่อกี้พี่ใต้ฟ้าพูดว่าอะไรนะ พูดว่ารักธารเหรอ ใช่มั้ย ธารได้ยินนะ ต่อให้อึ้งไปบ้าง ไร้สติไปบ้าง แต่ได้ยินคำนี้ชัดเลย”
“ใช่ พี่พูดว่าพี่รักธาร”
เด็กหนุ่มยิ้มร่า หันมากระชากคอเสื้อใต้ฟ้าเพื่อจะให้เจ้าของไร่หนุ่มย้ำอีกหลายต่อหลายครั้งว่าเขาได้ยินไม่ผิดจริงๆ
“พี่ๆ พี่เป็นพยานให้ผมทีนะ ว่านายใต้ฟ้าเค้ารักผม พี่ได้ยินใช่มั้ย ผมรู้นะว่าพี่กำลังทำสมาธิเพราะขับรถอยู่ แต่พี่ก็ได้ยิน ใช่ป่าว”
“คะ ครับ ผมได้ยินครับคุณธาราธาร”
คนขับรถลอบถอนหายใจยาวเหมือนรอดตายแล้วได้เกิดใหม่ ส่วนคนที่ถูกลักพาตัวและเพิ่งผ่านช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานมาหมาดๆกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อแน่ใจว่าใต้ฟ้าบอกรักตัวเอง
.
.
.
“ฟ้า อยากได้ไข่ลวกหรือเปล่า ปรายสั่งแม่บ้านให้นะ เอามั้ย”
“ทำไมถึงจะให้ฟ้ากินไข่ลวกล่ะ”
“ก็ฟ้าดูโทรมแล้วก็เหมือนผ่านศึกมาหนักมากไงล่ะ แต่ปรายเข้าใจนะว่าข้าวใหม่ปลามัน แล้วน้องธารก็น่ารัก”
“ข้าวใหม่ปลามันน่ะใช่ ธารน่ารักก็ใช่อีก แต่ที่ไม่ใช่คือฟ้าไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ปรายคิดหรอก”
“อ้าว แล้วที่ขอบตาคล้ำอย่างนี้ ทำอะไรกันอยู่ล่ะ เขี่ยปลายนิ้วชี้กันอยู่เหรอ”
“ฟ้าต้องฟังเรื่องของไร่โน้น ตอนที่ธารถูกจับตัวไปน่ะ”
“ว่าไงบ้าง”
“ว่า ฮ่าวววว!! ง่วง โทษทีนะปราย ต่อนะ เล่าว่าว่านน้ำเป็นเมียของนายเจษฎา แต่ไม่เปิดเผย บอกแค่ว่าเป็นลูกบุญธรรม แล้วว่านน้ำก็ถูกทำร้ายร่างกายเมื่อทำงานไม่สำเร็จ”
“น่าสงสารจัง มิน่า ดูคุณว่านน้ำเธอไม่มีความสุข เวลาเจอคุณว่านน้ำทีไร เหมือนดูละครเวทีอยู่ตลอดเวลา”
“ใช่ น่าสงสาร ฟ้าเลยโกรธไม่ลงเรื่องที่เธอทำ เธอถูกสั่งและบงการมาอีกทีน่ะ”
“แสดงว่าปรายก็ยังโชคดีนะ”
“หืม โชคดีอะไร”

โชคดีที่ยอมรับว่ารักเขาข้างเดียว โชคดีที่ไม่คิดจะช่วงชิงหรือไขว่คว้าให้ได้มา ไปรยายินดีที่ตัวเองรักอย่างมีสติและตัดใจเมื่อมันไม่สมหวังขึ้นมา เพราะความรักที่ไม่สมหวังของไปรยายังดีกว่าความรักจอมปลอมของว่านน้ำ ในขณะที่คนหนึ่งเอาคำว่ารักมาหลอกล่อเพื่อจะใช้งานแต่อีกคนกลับทำทุกอย่างเพื่อหวังจะได้รักตอบแทนเท่านั้น มันคือความผิดหวังเหมือนกัน แต่เจ็บปวดแตกต่างกัน วันนี้ไปรยาเจ็บแต่ยังยิ้มได้ ว่านน้ำคงทั้งเจ็บและร้องไห้เมื่อรักไม่สมหวังและชีวิตต้องมาพังทลายเมื่อนายเจษฎาถูกจับและคงถูกยึดทรัพย์และดำเนินคดีตามกฎหมาย รวมไปถึงคนสมรู้ร่วมคิดอย่างว่านน้ำด้วย เป็นตอนจบที่ผู้ร้ายต้องชดกรรมตามนวนิยายและละครไทยจริงๆ

“แล้วน้องธารละฟ้า ยังไม่ตื่นเหรอ”
“ตืนแล้ว”
“อ้าว ไม่ลงมาทานข้าวล่ะ หรือว่าไม่สบาย”
“เปล่าหรอก แต่ธารกำลังเปิดกล้องแชทกับเพื่อนที่ต่างประเทศอยู่”
“โทมัสน่ะเหรอ”
“ใช่ โทมัสกับแฟนเพื่อนสนิทเขานั่นแหละ”
.
.
.
“เฮ้ แทนนี่ นั่นนายแต่งตัวอะไรของนายน่ะ”

“ทำไมเหรอโทมัส นี่เค้าเรียกว่าชุดฟาร์มเมอร์ นายไม่เคยเห็นเหรอ”

คงไม่ใช่แค่โทมัสหรอกที่ไม่เคยเห็น ไม่ว่าใครในโลกหล้าใบนี้ก็คงไม่เคยเห็นชุดชาวไร่ชาวสวนที่ไหนแปลกประหลาดและจัดเต็มขนาดนี้มาก่อน ธาราธารใส่ชุดที่ทะมัดทแมง กระฉับกระเฉง แต่มิดชิดตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้แต่เบ้าตายังปกปิดด้วยแว่นกันแดดอันโต มองผิวเผินเหมือนคนที่ใส่ชุดประดาน้ำไว้ข้างในแล้วสวมทับด้วยกางเกงยีนส์ตัวหนาและเสื้อนอกที่เหมือนนักเดินป่าเค้าใส่กัน โพกหัวด้วยผ้าขนหนูที่ดึงออกมาซับเหงื่อได้ง่ายๆ แต่ไม่มีที่ว่างตรงไหนให้เหงื่อซึมออกมาจนต้องใช้ผ้าซับ ในเมื่อไม่มีพื้นที่นอกร่มผ้าเหลืออยู่เลยอย่างนี้

“เฮ้ นั่นมันเว่อเกินไปแล้วแทนนี่”

“ชิ๊ กล้าว่าคนอื่นเค้าเว่อ แล้วนายล่ะโทมัส ไอ้เพลย์บอยวายร้ายคนนั้นมันลาพักร้อนไปไหนวะ ฉันถึงได้เห็นแค่พ่อบ้านในร่างนายเนี่ย ผ้ากันเปื้อนที่ใส่อยู่ เอดิสันซื้อให้ใช่ปะ”
ธาราธารโคตรมั่นใจเลยว่าใช่ ต่อให้โทมัสไม่ส่งทั้งรอยยิ้มและคำตอบมาพร้อมกันอย่างนี้ธาราธารก็รู้ มีแต่ผู้ชายอย่างเอดิสันนั่นแหละที่จะชอบสีชมพู
“ไอ้เสือสิ้นลายเอ้ย”
“เฮ้ นายอย่าพูดภาษาไทยกับฉันสิ มันหมายความว่าไงน่ะไอ้ที่นายพูดไปเมื่อกี้”
“ฉันบอกว่านายน่ะ เพอร์เฟคแมน มากๆเลยโทมัส ช่างน่าอัศจรรย์ใจอะไรขนาดนี้ ความรักเปลี่ยนแปลงนายไปในทางที่ดีเหมือนกัน”
“ฮะๆ ขอบใจนะเพื่อนรัก แต่นายต้องปรับปรุงหน่อยนะ โดยเฉพาะการแต่งตัวขอนาย”

โธ่เอ้ย!! ธาราธารเปลี่ยนแปลงแค่การแต่งการเว้ย แต่ลายยังมีเท่าเดิม อย่างน้อยๆเด็กหนุ่มก็ยังเป็นคนเดิมที่มัดใจคนใกล้ตัวเอาไว้ได้ โดยไม่ต้องใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนม ใส่เครื่องประดับมีค่า พรมน้ำหอมราคาแพง และเที่ยวเตร่ในสถานที่ที่คนมีเงินเค้าเที่ยวกัน

สาระสำคัญของชีวิตอยู่ที่ใต้ฟ้า ธาราธารเลือกที่จะเป็นคู่ทุกข์คู่ยากกันไป แต่เอาแต่ใจเท่าเดิม
ไอ้เรื่องต้องมาเปลี่ยนแปลงตัวเองโดยทิ้งมาดเพลย์บอยสวมผ้ากันเปื้อนแล้วเข้าครัวอย่างโทมัสนั้น ธาราธารไม่เลือกที่จะทำ เด็กหนุ่มเข้าไร่ อาศัยความจำดีมาตั้งแต่เด็กจดจำการทำงานและเทคนิคของการทำไร่ทำสวนที่ใต้ฟ้าถ่ายทอดเอาไว้เป็นลายลักษณ์อักษร ถึงแม้มันจะแทรกด้วยคำตัดพ้อต่อว่าช่วงที่เขายังเหลวไหลอยู่ก็เถอะ แต่เพราะมีสิ่งเหล่านั้นมากระตุ้นให้ธาราธารสนใจที่จะอ่านมันจนจบนั่นแหละ ถึงได้จำทริคการทำสวนทำไร่มาช่วยงานใต้ฟ้าอีกที

มันเลยไม่แปลก ถ้าต่อจากนี้ไปคนงานในไร่จะได้เห็นนายสองคนเข้าไร่ไปด้วยกัน แล้วเห็นใต้ฟ้าเดินตรวจงานในไร่และมีธาราธารคอยตามไปช่วยอีกแรง เพียงแต่

“พี่ใต้ฟ้า มานี่หน่อย โซ่จักรยานธารหลุดอะ มาช่วยหน่อยสิครับ พลีสส ที่ร๊ากกก”

เจ้านายคนที่สองของไร่มีจักรยานเป็นเครื่องทุ่นแรงและมีคำหวานคอยออดอ้อนเอาใจไม่ให้ลูกน้องคนงานตกใจด้วยการใช้ภาษาสากลของโลกมาสื่อสารนี่แหละ

“จริงๆเลยนะธารเนี่ย อยากได้อะไรก็ต้องได้ แล้วพี่ก็อยู่ในประเภทต้องยอมธารอยู่ร่ำไปเนี่ยสิ มันเพราะอะไรกันนะ”

เจ้าของไร่หนุ่มพึมพำออกมาทั้งรอยยิ้ม คำตัดพ้อไม่ได้จริงจังอะไรมากนัก ออกจะมีความสุขที่ได้เอาใจธาราธารเสียด้วยซ้ำ แต่ผู้นำก็คือผู้นำ หากใต้ฟ้าไม่พูดอะไรออกมาบ้างมันจะเสียการปกครอง ถึงแม้จะพูดไปยิ้มไปและย่อตัวลงไปขยับโซ่จักรยานให้อยู่ในสภาพใช้งานได้ตามปกติก็เถอะ

เสียงฟ้าคำรามฝ่าแสงแดดเปรี้ยงดังครืนขึ้นมาอีกครั้ง ไม่นานฝนก็ตกทั้งๆที่แดดยังออก นกกาบินกลับเข้ารังกันโกลาหลเพราะงุนงงกับการเปลี่ยนแปลงของธรรมชาติโดยไม่ให้ตั้งตัวในครั้งนี้ แม้กระทั่งเจ้าของไร่ทั้งสองคนที่เปลี่ยนจากคนหนึ่งเดินนำแล้วให้อีกคนขี่จักรยามตามนั้น ก็สลับกันเป็นอีกคนหนึ่งปั่นแล้วอีกคนหนึ่งซ้อน แน่นอนว่าคนปั่นเป็นใต้ฟ้าส่วนคนที่คอยบังคับบัญชาคือธาราธาร

มันเป็นภาพที่อบอวลไปด้วยความสุข แต่คนงานก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมเจ้าของไร่ทั้งสองคนจะต้องมาลำบากอย่างนี้ ในขณะที่เจ้านายขี่จักรยาน แต่ลูกน้องทั้งหลายขับรถยนต์ของไร่กลับบ้าน บ้างก็ขับรถแทรกเตอร์ ไม่เห็นมีใครจะลำบากอย่างนายเลยสักคน แต่เมื่อเห็นนายทั้งคู่ยิ้มและหัวเราะให้กัน ก็ไม่มีใครอยากจะเป็นก้างขวางคอด้วยการจอดแวะรับนาย

ทุกคนมุ่งตรงกลับบ้าน

ใต้ฟ้าและธาราธารก็มุ่งตรงบ้านบ้านเหมือนกัน 


อวสาน




๐ สวัสดีค่ะ ใจหายเนอะ อยู่ดีๆก็มาถึงตอนจบ จนได้ ถึงจะดองไปบ้างอะไรไปบ้าง แต่เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่ถามตัวเองซ้ำๆ ว่า แต่งได้ไงวะ  น้ำเน่ามาก แต่บอกตรงๆค่ะว่าตอนที่แต่งเรื่องนี้ เครียดมาก แล้วมันต่อเนื่องมาถึงเรื่องที่โดจินไม่เสร็จสักที นายโลมเปิดจองไปนานแล้วล่าช้ามาก มากจนน่าเกลียดและเกรงใจคนซื้อ แต่ไม่รู้ทำไง จะอาละวาดก็ไม่ได้ เลยพยายามทำใจเย็นๆ จริงๆแล้วกลัวคนมองว่าโกงนั่นแหละ แคร์มากเลยเรื่องนี้ เลยพยายามทำอะไรที่ไม่เครียด ดังนั้น หากมีอะไรบกพร่อง ขออภัยด้วยนะคะ อยู่ในสภาวะที่แบบว่าอยากระบายความเครียด นิยายเลยแบบป่วนไปหน่อย แต่ก็รวมเล่มนะ ไม่รู้จะมีคนซื้อมั้ย  แต่ก็ยังตั้งใจทำเก็บไว้เป็นที่ระลึกของตัวเอง ถ้าใครที่กรุณาคนเขียนด้วยการสั่งซื้อเรื่องนี้ ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณจากใจเลยค่ะ
๐ ส่วนใครที่อ่านตอนนี้แล้ว คงอยากเอาหินขว้างบ้านคนเขียนใช่มะ แบบว่า เล่นง่ายๆอย่างหน้าด้านๆ มีแขกรับเชิญของอีกเรื่องเข้ามาแบบ เออนะ มึงก็ยังเชื่อมโยงกันได้นะตูน....

๐ สุดท้ายนี้ ขอบคุณทุกคนมากนะคะ มากจริงๆที่เข้าใจและเป็นกำลังใจกันมาตลอด ขอบคุณ YouandMe ด้วยที่คอยมองหาคำผิดพลาดให้เสมอๆ ทั้งๆที่หาทุกตอนก็เจอทุกตอน คนเขียนเองยังเบื่อหน่ายตัวเองที่รอบคอบไม่พอ แต่ก็ยังใจดีคอยดูให้เรื่อยมา เก็บความประทับใจนี้ไว้ตลอดเลยนะคะ ไม่เคยลืมเลย ขอบคุณมากๆค่ะ 

แอบเอารายละเอียดการเปิดจองมาแปะไว้ตรงนี้ ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ เรื่องต่อไป ขอเวลาคนเขียนปั่นสต็อกสักหน่อยค่ะ ไม่อยากด้นสดตอนต่อตอนแล้วดองอีกแล้ว เป็นนิสัยที่ไม่ดีเลย คนเขียนเองก็ทราบ เลยต้องพยายามปรัับปรุงตัวเอง คนอ่านของ TRomance ก็น่ารักมาก ไม่ทวงถาม ไม่ต่อว่า นั่นคือสิ่งที่ทำให้ตูนเกรงใจทุกคนมากๆ ตูนก็มีทั้งมุมที่ดี มุมที่ไม่ดี ผ่านมาหลายเรื่องแล้วแต่ก็ยังมีข้อบกพร่องเสมอ และคนอ่านส่วนใหญ่ก็เลือกที่จะเข้าใจ ขอบคุณมากนะคะ เราจะอยู่กันต่อไปอย่างนี้ จนกว่าตูนจะไม่มีไอเดียแต่งนิยายแล้ว หรือวันที่คนอ่านเบื่อกันแล้ว ก็จะพยายามเก็บช่วงดีๆอย่างนี้ไว้ให้นานที่สุดนะคะ

[Seiki]

เปิดจองนิยายเรื่องใหม่ และ REPRINT
by

๐๑.ซีรีย์รักพยางค์เดียว "ขอ"

อ่านนิยายทั้งหมดได้ที่นี่ >>>> ซีรีย์รักพยางค์เดียว {ขอ}

๐ นิยายมี 1 เล่มจบ จำนวน 250 + โดยประมาณ
๐ เนื้อในกระดาษถนอมสายตา
๐ ที่คั่นหนังสือแม่เหล็ก พร้อมที่คั่นกระดาษ
๐ หากไม่มีอะไรผิดพลาด มีปกพลาสติกใสแถมค่ะ (กำลังติดต่อกับตัวแทนจำหน่ายอยู่)
๐ ตอนพิเศษที่ไม่ได้ลงในเล้า
๐ ราคาชุดละ 350 บาท (รวมค่าจัดส่งชนิดลงทะเบียน)

**** ตัวอย่างปกหนังสือค่ะ หากจำนวนมากพอที่จะปั๊มนูนหรือลง spot UV ได้ ก็จะสั่งทำให้นะคะ

๐๒.นิรันดร์...รักนี้บันดาลผ่านฟ้า

อ่านนิยายทั้งหมดได้ที่นี่ >>>> นิรันดร์...รักนี้บันดาลผ่านฟ้า

๐ นิยายมี 1 เล่มจบ จำนวน 450 + โดยประมาณ
๐ เนื้อในกระดาษถนอมสายตา
๐ ที่คั่นหนังสือแม่เหล็ก พร้อมที่คั่นกระดาษ
๐ หากไม่มีอะไรผิดพลาด มีปกพลาสติกใสแถมค่ะ (กำลังติดต่อกับตัวแทนจำหน่ายอยู่)
๐ ตอนพิเศษที่ไม่ได้ลงในเล้า
๐ ราคาชุดละ 550 บาท (รวมค่าจัดส่งชนิดลงทะเบียน)


****ตัวอย่างปกหนังสือ จะนำเสนอในเร็วๆนี้ค่ะ

เปิดจองและโอนเงินภายในวันนี้ - 30 พฤศจิกายน 2555 นี้ค่ะ

สนใจสั่งจองได้ที่


****หมายเหตุหนังสือมีราคาสูง เนื่องจากคนเขียนสั่งทำตามจำนวนคนโอนเงิน ไม่ได้สั่งเป็นจำนวนมากเพื่อขายปลีกหรือวางขายตามร้านหนังสือ พิจารณาก่อนสั่งซื้อนะคะ

ตั้งชื่อหัวข้อเมลล์ว่า "สั่งจองหนังนิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า หรือ ซีรีย์รักพยางค์เดียว "ขอ"
โดยระบุรายละเอียดดังนี้ค่ะ

1. ล็อกอินในเล้าเป็ด (ถ้ามี)
2. เบอร์โทรที่สามารถติดต่อได้
3. ชื่อเรื่องที่ต้องการจอง และจำนวนที่ต้องการ


รอรับ Code สำหรับโอนเงิน (ดำเนินการโดยทีมงาน )[/size]

หรือสั่งซื้อผ่านเว๊บ Utellido.com

คลิ๊ก----> จองหนังสือ ซีรีย์รักพยางค์เดียว "ขอ" <---- คลื๊ก
คลิ๊ก----> จองหนังสือ นิรันดร์...รักนี้บันดาลผ่านฟ้า <---- คลื๊ก


มีข้อสงสัยเมลล์หรือสอบถามได้ที่ TRomance's Fanpage,,,สารพัดจัดให้ Utellido.com

เปิดจอง REPRINT
A Moment in Siam (กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม)

รายละเอียดหนังสือ

1. หนังสือ 1 ชุด มี 2 เล่มจบ  ราคาชุดละ 900 บาท พร้อมซองผ้าใส่หนังสือ (ราคานี้รวมค่าจัดส่งชนิดลงทะเบียนตรวจสอบสถานะการจัดส่งผ่านเวปไซต์ของไปรษณีย์ได้ 2 ชุดขึ้นไปจัดส่ง EMS)
2. ปก  กระดาษอาร์ตการ์ด 260 แกรม
3. เนื้อใน  กระดาษถนอมสายตา 75 แกรม 
4. ที่คั่นหนังสือ
5. ตอนพิเศษเพิ่มเติมจากที่ลงในบอร์ด
เนื้อหาตั้งแต่ต้นจนจบ อ่านได้ที่ A moment in Siam กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม

มี 2 ช่องทางการสั่งจองคือ
1.จองผ่านทาง Utellido<<-----คลิกเพื่อทำรายการสั่งจอง
2.สั่งจองทาง E-Mail


ตั้งชื่อหัวข้อเมลล์ว่า "สั่งจองหนังสือ Reprint A Moment in Siam"

โดยระบุรายละเอียดดังนี้

1. ล็อกอินในเล้าเป็ด (ถ้ามี)
2. เบอร์โทรที่สามารถติดต่อได้
3. จำนวนที่ต้องการ

เปิดจองและโอนเงินภายในวันนี้ - 30 พฤศจิกายน 2555 นี้ค่ะ

รอรับ Code สำหรับโอนเงิน (ดำเนินการโดยทีมงาน )