หัวข้อ: นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า byTRomance ตอน อวสาน P.47 แจ้งเลขพัสดุค่ะ P.50

[chisarachi]

ว่านน้ำร้ายแล้วแต่น้องธารร้ายกว่า ฮ่าๆๆ
ทั้งคู่นี่ติดนิสัยคล้ายๆกันเลยคิดเองเออเองตล๊อดตลอด
พี่ใต้ฟ้าอยากรู้อะไรน่าจะถามน้องนะค่ะ
น้องธารตรงๆอยู่แล้ว

[malula]

พี่ใต้ฟ้าเนื้อหอมน่าดู ธารต้องเหนื่อยมากกว่าแฟนทั่วไปนะนี่
ต้องเป็นองครักษ์พิทักษ์เจ้าชายด้วย
ยัยว่านน้ำร้ายแบบงูพิษจริง ๆ

[Namiirin]

 ธาร เยี่ยม มาก

[junjou]

อยากให้จับคนร้ายได้และประจานเรื่องชั่วๆของพวกมันได้เร็วๆจริงๆ -*-
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!! อยากจะจับมากระทืบๆๆๆๆๆๆๆให้ตายคาที่

ปล. แอบสวีทนะตอนนี้ -..-

[orientation]

หันกลับมาคุยกันเถิด ก่อนที่นายใต้ฟ้าจะสติแตก

[netsu]

สนุกมากเลยค่า
อ่านรวดเดียวเลยนะเนี่ย
 

[maru]

ฟ้าสงสัยอะไรก็ถามธารสิ อย่าคิดเองเออเอง ธารคิดจะทำอะไรนะ

[bun]

เมื่อไรจะเข้าใจกันซะทีนะ

[watcharet]

แอร๊ยยยยย!!!~  เขิลฉากนี้อ่ะๆ

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

ยัยว่านน้ำเจอน้องธารสวนซะหงายเงิบเลยนะ 
อยากเห็นโหมดพี่ใต้ฟ้ากะน้องธารหวานๆแล้วค่า

[ลู่เคอOlive♥]

ธารฉลาดสุดๆ

[Seiki]

นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า

ตอนที่ 22


เสียงขุดเจาะและเสียงตอกเสียงเคาะปลุกให้ธาราธารตื่นเต็มตาทั้งๆที่ยังไม่ใช่เวลาตื่นของเด็กหนุ่มเสียหน่อย ตั้งแต่มาอยู่ในไร่กลางหุบเขาเช่นนี้ ธาราธารปรับตัวจากนอนกลางวันตื่นกลางคืนมาเป็นนอนรุ่งเช้าและตื่นเที่ยงวันได้แล้ว อีกนิดเดียวธาราธารก็จะเป็นคนปกติอย่างเช่นทุกคนที่นี่ มีชีวิตประจำวันเหมือนทุกคนในไร่ แต่วันนี้

“เสียงดังเอะอะอะไรตั้งแต่เช้าอะ”

ผมยุ่ง หน้ายับสนิท ชุดนอนแบบผู้ชายเข้าชุดกันเหมาะเจาะพอดีแต่ตัวใหญ่เกินสริระจริงๆ ของเด็กหนุ่มรุ่มร่ามเป็นที่สนใจของคนที่ได้เห็น และทุกคนก็ยกให้ธาราธารเป็นจุดรวมสายตา
ผู้ชายในชุดเข้าไร่ทะมัดทะแมงลดระดับหนังสือพิมพ์ท้องฐิ่นลงเล็กน้อย หรี่ตามองคนโวยวายแล้วส่ายหน้า เวลาไหนก็คือเวลาเช้าทั้งนั้น เพราะธาราธารนับเช้าจากตอนที่ตัวเองตื่น

“คนงานเริ่มก่อสร้างห้องทำงานใหม่แล้ว เสียงเลยดัง หิวยัง”
“ตอนแรกไม่หิวหรอก แต่ตอนนี้หิวมาก”
“หน้ายังไม่ล้าง ฟันยังไม่แปรงเลย”
“พี่ใต้ฟ้าไม่เคยเรียนมาเหรอว่าเราต้องแปรงฟันทุกครั้งหลังอาหาร”

เจ้าของไร่หนุ่มส่ายหน้าด้วยว่ายอมแพ้ที่จะต่อปากต่อคำกับธาราธาร ยกแก้วกาแฟจ่อริมฝีปากสบายใจเมื่อเห็นว่าข่าวงานเกษตรประจำปีนี้เป็นงานใหญ่และคึกคักกว่าทุกปี

“พี่ใต้ฟ้ายิ้มอะไรอะ ไม่เข้าไร่เหรอ”
“ยิ้มเพราะอารมณ์ดี ส่วนที่ไม่เข้าไร่ก็เพราะรอธาร”
“รอธารทำไมอะ ไม่เอาหรอก ในไร่ร้อน ธารกลัวตัวดำ”
“ไม่ต้องกลัวหรอก ผิวสีแทนก็เร้าใจดีนะธาร”

อาหารมื้อเช้าแทบพ่นออกทางรูจมูก น้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้าเรียบเฉยและสนใจแต่หนังสือพิมพ์ในมือนั้นบอกชัดว่าคนพูดไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้ง แต่คนฟังหน้าแดงซ่าน ตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลทั้งใต้ฟ้าและธาราธารใช้ชีวิตราวกับคู่แต่งงานใหม่ เพียงแต่ไม่มีใครป่าวประกาศความสัมพันธ์เข้าใจยากนี้เท่านั้น แน่นอนว่าในแต่ละคืนผ่านไปแบบไม่ใช่แค่นอนเขี่ยฝ่ามือกันเล่นเฉยๆ การที่ใต้ฟ้าแซวเขาแบบนี้ ใบหน้าธาราธารก็เห่อร้อนขึ้นมาอัตโนมัติ

“จะเอาธารเข้าไปเกะกะทำไมอะ”

เด็กหนุ่มถามเสียงอุบอิบอยู่ในลำคอเพราะกลัวคำตอบที่ส่งกลับมาจะทำเอาสะอึกอีกครั้ง ฮึดฮัดฟึดฟัดตามนิสัยคนเอาแต่ใจตัวเองแต่ก็กลับขึ้นไปที่ห้องส่วนตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เหมาะกับการออกไร่อีกครั้ง

เสื้อยืดคอกลมข้างใน เสื้อคลุมข้างนอกติดกระดุมราวลูกชายกำนัน แขนยาวปิดมิดชิดครอบคลุมทุกเรียวนิ้ว แว่นกันแดดแบบสะท้อนแสงกลับ 100% เต็มเหยียด กางกางยีนส์อย่างหนาแบบคาวบอยใส่คู่กับบูทสูงครึ่งหน้าแข้ง กาแฟอึกสุดท้ายของใต้ฟ้าแทบพุ่งกระจายกลางอากาศ

“นี่ธารจะไปวิบากแรลลี่เหรอ”
“เปล่า ที่นี่ไม่มีสปา ไม่มีเครื่องสำอางอะไรช่วยธารได้ ธารก็ต้องช่วยตัวเองสิ”
“เอางั้นเลยเหรอ”
“ฮื่อ”

เด็กหนุ่มพยักหน้ามั่นใจ เปิดยิ้มท่าทางทะมัดทะแมงแล้วรับแซนวิชชิ้นโตยัดเข้าปาก กลั้วด้วยนมสดต้มสุก ตวัดลิ้นลบคราบนมเป็นอันว่าพร้อมสำหรับหน้าที่ใหม่ ยังไงธาราธารก็ยังลบล้างวิถีชีวิตคุณหนูได้ไม่หมดหรอก ยังมีร่องรอยจางๆแต่เด่นชัดเป็นครั้งเป็นคราวอยู่บ้าง ถึงจะดูเว่อๆไปหน่อย แต่ใต้ฟ้าก็สูดอากาศเข้าปอดยาวและลึก สุดท้ายก็บอกตัวเองว่า บรรยากาศแบบนี้แหละที่ทำให้เขาหายใจคล่องปอดมากที่สุดแล้ว

คนตัวเล็กกับรถแทรกเตอร์คันใหญ่ทำให้คนที่เฝ้ามองอยู่ใจไม่ดีเมื่อเห็นว่ามันเหมือนจะพลิกคว่ำได้ตลอดเวลา หมวกปีกกว้างและเหล่าอุปกรณ์ป้องกันแดดทั้งหลายทำให้ธาราธารดุรุ่มร่ามและมันก็ขัดใจเจ้าของไร่หนุ่มจนเผลอถอนหายใจให้คนงานสะดุ้งหลายต่อหลายครั้ง
เด็กคนนี้ทำให้นายใต้ฟ้าใจร้อนขึ้น

ไม่สิ

เด็กคนนี้ทำให้นายใต้ฟ้าแสดงความรู้สึกมากขึ้นต่างหาก

ธาราธารกระโดดตุบลงมาจากรถคันใหญ่ เสียหลักและเซจนล้มลงคลุกกับดินชื้นร่วนชุ่มน้ำ มันเป็นเหตุการณ์แค่ชั่วพริบตาเดียวที่ใต้ฟ้าโผไปรับร่างคนตัวเล็กเอาไว้ไม่ทัน ถึงอีกคนจะขมวดคิ้วคล้ายจะหงุดหงิด แต่ใต้ฟ้าก็รู้ว่าธาราธารไม่ได้จริงจังมากนัก

“ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยนะครับ ถ้าธารแขนเดาะหรือขาหักล่ะ”
“ก็พาไปโรงพยาบาลสิ”
“ขอบคุณมากเลยนะครับ ธารซึ้งมาก”
“หึหึ พี่พูดเล่นหรอกน่า ก็ดูธารสิ เสื้อผ้าหน้าผมจัดเต็มจนเกินขนาดนี้ มันเกะกะมากกว่าทะมัดทะแมงนะพี่ว่า”
“ทำไงได้ล่ะครับ โดนบังคับให้ทำงานกลางแดดก็งี้แหละนะ”
“เอาล่ะๆ พี่ยอมแพ้ พรุ่งนี้จะให้คนพาเข้าเมืองไปซื้อเครื่องสำอางค์ดูแลผิวพรรณก็แล้วกันนะ มันอาจจะดีไม่เท่าที่ธารเคยใช้ แต่มันคงทำให้ไอ้ที่แหมะอยู่บนตัวธารลดลงไปได้บ้าง”
“อย่างนี้ค่อยมีแรงทำงานหน่อย”
“สงสัยต้องหาเงินไว้ให้ธารใช้ดูแลตัวเองก้อนใหญ่เลยนะเนี่ย”
“พี่ใต้ฟ้าคงไม่อยากให้คู่ควงของตัวเองโทรมหรอกใช่มั้ยครับ”
“ก็ไม่แน่นะ เพราะขนาดไม่ค่อยดูแลตัวเอง คนยังมองกันเหลียวหลังเลย”
“อันนี้มันก็เป็นอีกเรื่องที่ช่วยไม่ได้ครับ นอกเหนือการควบคุมจริงๆไอ้เรื่องออร่าเปล่งประกายเนี่ย”
จู่ๆ ฟ้าก็ลั่นโครมครามแล้วประกายไฟก็วาบฝ่าแสงแดดของดวงอาทิตย์ตอนกลางวัน ฟ้าไม่มีทีท่าว่าจะมีฝน แต่เสียงคำรามและฟ้าแลบนั้นบอกชัดว่าอีกไม่นานฝนต้องกระหน่ำลงมาแน่ๆ
“เกิดอาเพศแน่เลยครับนาย สงสัยฝนตกแดดออกจะช่วยให้เราไถหน้าดินได้ง่ายขึ้น”
“ปลูกถั่วหัวโตเต็มพื้นที่เลยแล้วกันนะคำรณ เวลาน้อยแบบนี้ คงไม่มีอะไรเร็วเกินถั่วงอกแล้วล่ะ”
เจ้าของชื่อที่นายสั่งงานฉีกยิ้มกว้างแทนคำชื่นชมว่าไม่ผิดหวังในตัวผู้นำของไร่ ไม่ว่าจะยังไงใต้ฟ้ามักมีหนทางแก้ปัญหาเสมอ ขนาดว่าเวลาเป็นอุปสรรคใหญ่สำหรับทำการเกษตรในยามนี้ แต่ใต้ฟ้าก็ยังคิดหาวิธีจนได้
“มันจะไม่ง่ายเกินไปเหรอครับ”
“ไม่หรอก เรามองข้ามของที่มีประโยชน์ทั้งๆที่เพาะง่ายและเก็บเกี่ยวง่ายที่สุดไปนะ ถั่วงอกหัวโตทำแกงจืดอร่อยและมีประโยชน์มาก ตอนนี้มันกลายเป็นเครื่องเคียงหลักในอาหารเกาหลีเลยล่ะ”
ธาราธารไม่อยากจะเชื่อว่าแม้แต่ในวงการเกษตรกรรมยังต้องพึ่งพากระแสข่างสังคมนิยมเหมือนกัน งั้นแสดงว่าที่ผ่านมาที่การเกษตรไทยไม่รุดหน้า ส่วนหนึ่งก็มาจากเราไม่ติดตามความต้องการของตลาดสินะ
“นายเก่งมากครับคุณธาร อะไรที่เค้านิยมปลูกกัน นายมักจะไม่ปลูก นายจะปลูกของนอกกระแสแต่ร่วมฤดูกาลกันน่ะครับ”
“เราจะไปแย่งกันขายทำไมล่ะ เราก็ศึกษาแล้วก็หัดพลิกแพลงบ้างสิ”
“แต่ที่ไร่นี่ก็ปลูกหลากหลายมากเลยนะครับ ทั้งผักทั้งผลไม้”
“จริงๆแล้วมันก็ทำได้ทุกที่นะ ถ้าเราศึกษาและเข้าใจพืชแต่ละชนิดดีว่าต้องการอะไร ถ้าขาดเราก็เสริม เดี๋ยวนี้แม้แต่ไม่มีดินเราก็ปลูกผักได้ ขนาดฝนฟ้าอากาสไม่เอื้ออำนวย เราก็มีทางแก้ ขยันและใฝ่เรียนรู้ยังไงก้ไม่อดตายหรอก เกษตรกรไม่ใช่คนจนอีกต่อไปแล้วนะ แล้วก็ไม่ใช่อาชีพต้อยต่ำอะไรด้วย สันหลังของชาติ มันก็คือโครงสร้างที่สำคัญที่สุดนะ”

ธาราธารเหวอไปกับความรู้แปลกใหม่ที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาสนใจอย่างนี้ เขาเคยรู้แค่ว่าบรั่นดีแบบไหนรสชาติเป็นยังไง ไวน์ชนิดไหนที่จะเหมาะกับอาหารมื้อนั้นมากที่สุด ที่ไหนน่าไปเที่ยวปลดปล่อย ไม่เคยเลยสักครั้งที่ธาราธารคิดว่าตัวเองจะมาเป็นส่วนหนึ่งกับกสิกรรม

“ฟ้าครึ้มแล้ว กลับกันเถอะ”

เด็กหนุ่มเดินตามเจ้าของไร่ไปขึ้นรถอย่างว่าง่าย อุปกรณ์กันแดดถูกปลดทีละชิ้นระหว่างทางเดินไปที่พาหนะกลับบ้าน

“ไม่ต้องเหวี่ยงทิ้งไว้เหมือนโรยหินแทนการจำทางนะธาร จะมาเมื่อไหร่ก็บอกคนงานได้”
เด็กหนุ่มมองค้อนคนแซวเสียวงใหญ่ รู้ทั้งรู้ว่าของที่ติดตัวธาราธารอยู่นี้มีมูลค่ามากขนาดไหน อดีตชีวิตฟุ่งฟ่าของเขามีแต่ของแบรนด์เนมที่ดูไร้ค่าเมื่อมาอยู่ในสังคมที่ไม่มีใครสนใจเรื่องพวกนี้
ธาราธารเพิ่งรู้สึกว่าของพวกนี้ดูไร้สาระเมื่อเทียบกับราคาของมัน

ไปรยายิ้มรับเมื่อเห็นคนที่นัดทานอาหารเที่ยงโบกมือให้ ธาราธารปลดแว่นกันแดดลงเมื่อไม่ได้เป็นเป้นสายตาของคนในร้านอาหารขึ้นชื่ออีกแล้ว คุณครูสาวหย่อนตัวลงใกล้ๆกับเด็กหนุ่ม สั่งอาหารโดยไม่ต้องพึ่งพาเมนูเป็นอาหารเที่ยงสำหรับคนสองคน

“รอนานมั้ยคะน้องธาร”
“ไม่นานครับ แต่อึดอัดมาก ธารเหมือนของแปลกเลย”
“อย่างนี้แหละค่ะ อยู่ไปก็ชิน แรกๆฟ้าก็ตกอยู่ในสถานะเดียวกับน้องธารนี่แหละ หมอนั่นก็เลยเลือกที่จะเข้าเมืองนานๆครั้งเท่าที่จำเป็น”
“ธารเองก็อยากทำอย่างนั้นแล้วเหมือนกัน ถ้าพี่ปรายออกมาเจอธารไม่ได้ ธารก็จะกลับไร่เลยล่ะครับ”
“นับว่าพี่โชคดีที่วันนี้งานไม่รัดตัวขนาดอดกินข้าวเที่ยงนะเนี่ย”
“เรื่องนั้น พี่ปรายคิดว่าธารควรจะทำยังไงดีครับ”
“ธารสะดวกมั้ย ถ้าจะเข้าไปให้ปากคำกับตำรวจเจ้าของคดี”
“ไม่มีปัญหาครับ”
“น้องธารมั่นใจเหรอคะว่าคุณว่านน้ำมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้”
“ธารแน่ใจนะครับ แต่ธารไม่แน่ใจว่าเธอจะใช่ตัวการ”
“ผลประโยชน์และชื่อเสียงไม่เข้าใครออกใครจริงๆเลยนะ”
“ไม่ว่าสมัยไหน เงินก็ยังมีค่ามากกว่าความรักนะครับ”
“น้องธารคิดว่าคุณว่านน้ำทำเพราะเงินเหรอคะ จริงๆเธอก็ไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินเลยนะ ไร่ของพี่ชายเธอก็ใหญ่พอๆกับไร่ของใต้ฟ้า ที่สำคัญคือไร่นั้นเกิดก่อนใต้ฟ้าจะเกิดซะอีกค่ะ สืบทอดกันมาเท่าไห่แล้วก็ไม่รู้”
“ข้อมูลการเกษตรของพี่ใต้ฟ้าสำคัญมากเลยเหรอครับ”
“พี่คิดว่ามันคือใบเบิกทางชื่อเสียงและหน้าตาเลยล่ะ”

เด็กหนุ่มครุ่นคิดถึงสาเหตุของความขัดแย้งและเรื่องร้ายแรงที่เกิดขึ้นในไร่แห่งนี้ ถ้ามองอย่างผิวเผิน เจ้าของไร่รายใหญ่แต่ละรายก็เหมือนจะเป็นมิตรต่อกันดี ไม่มีเรื่องไหนที่เป็นเหตุให้เกิดการทะเลาะวิวาทกันเลยด้วยซ้ำ แล้วอะไรกันที่ทำให้ไร่ของใต้ฟ้าถูกกลั่นแกล้ง ธาราธารไม่เข้าใจความต้องการของคนที่นี่เลยจริงๆ หากไม่ใช่เงินเป็นหลักแล้ว ชื่อเสียงเหรอที่มันหอมหวาน

ธาราธารแยกกับไปรยาที่ร้านอาหารแล้วเด็กหนุ่มก็ให้คนขับรถพาไปซื้อของที่เป็นศูนย์การค้ากลางแจ้งแห่งหนึ่ง นานแล้วที่เด็กหนุ่มไม่ได้กลับมาใช้ชีวิตชอปปิ้งตามใจตัวเองขนาดนี้ ธาราธารเพลิดเพลินกับการจับจ่ายซื้อของ แม้อากาศจะอบอ้าวแต่เขาก็ได้แต่ปลอบตัวเองว่าจะตบท้ายการชอปของวันนี้ที่ห้างใหญ่ใจกลางเมือง จะเดินตากแอร์ให้ชุ่มปอดก่อนจะกลับไร่

อยู่ๆ เวลาส่วนตัวของเด็กหนุ่มก็ถูกพรากไปด้วยผู้ชายท่าทางภูมิฐาน แต่งตัวดีและดูสะอาดสะอ้านเกินกว่าจะเป็นคนบ้าหรือพวกมิจฉาชีพ ธาราธารถูกเขายืนขวางเอาไว้ ท่าทีเหนื่อยหอบนั่นบอกให้รู้ว่าเด็กหนุ่มคงถูกมองเห็นหรือพบเจอมาจากที่ไกลๆ ผู้ชายคนนี้ถึงได้มายืนตรงหน้าด้วยอาการอย่างที่เห็น หรือไม่ ธาราธารก็คงจะเดินเร็วเหมือนควายหายจนเกินไป ผู้ชายคนนี้ถึงได้วิ่งตามตัวเขาไม่ทัน

แต่คงไม่มั้ง!!

“มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ”
ผู้ชายคนนั้นพยักหน้า แต่ก็ยังคงจ้วงเอาอากาศเข้าไปฟอกปอดตัวเองอยู่ เขาเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อแล้วยื่นการ์ดใบหนึ่งมาให้ จากรายละเอียดในกระดาษแผ่นเล็กเคลือบพลาสติกบอกว่า ผู้ชายคนนี้เป็นตำรวจ

“ผมทำอะไรผิดเปล่าครับ”

หมอนี่ก็ยังส่ายหน้าให้ เด็กหนุ่มนึกสงสัยว่าอะไรที่ทำให้เขาต้องเหนื่อยขนาดนี้ การที่จะอธิบายเรื่องราวกันให้เข้าใจ ธาราธารต้องยืนท่ามกลางผู้คนและเสียงหอบของผู้ชายคนนี้อยู่พักใหญ่ๆเลยทีเดียว

“ผมเป็นตำรวจนะครับ”
“ผมทราบแล้ว ผมถึงได้ถามว่าผมทำอะไรผิดพลาดหรือเปล่า”
“เปล่าครับผมมาด้วยเรื่องนายใต้ฟ้า”
“อาฮะ เรื่องของนายใต้ฟ้า มีอะไรที่ผมเกี่ยวข้องเหรอครับ”
“เรื่องลอบวางเพลิงไร่น่ะครับ ทางตำรวจได้เบาะแสแล้ว คุณคือคนใกล้ชิดที่สุด ผมอยากขอความร่วมมือกับคุณช่วยให้เบาะแส”
“ยินดีครับ ผมต้องไปที่ไหน”
“ตามผมมาเลยครับ”

เป็นการติดตามที่สิ้นสติการรับรู้เพียงแต่ธาราธารเดินพ้นเขตของศูนย์การค้าที่มีฝูงคนพลุกพล่าน สำนึกสุดท้ายก่อนที่จะจำอะไรไม่ได้อีกเลย ธาราธารขึ้นมาบนรถเก๋งส่วนตัวที่ไม่มีตราตำรวจ ผู้ชายที่แสดงตัวว่าเป็นเจ้าหน้าที่คนนั้นสะบัดเสื้อนอกแล้วเหวี่ยงไว้ทิ้งไว้ที่เบาะหลัง จากนั้นทุกอย่างก็ดับวูบวงเหมือนมีใครมาปิดสวิตซ์ชีวิต



๐ สวัสดีค่ะ มาตามสัญญาที่ให้ไว้ว่า วันเว้นวันนะคะ วันนี้ลงดึกไปหน่อย มันเลยข้ามวัน   
๐ อีกราวๆ 3 ตอน จะถึงตนจบแล้ว หลายคนคงแบบ เฮ้ออ จบซะที ดองมายาวนานเกิ๊น!!
๐ ตอนแรกพยายามปั่นเพื่อให้ทันเปิดจองและรับในวันงานวันที่ 4 เดือนหน้า แต่คงไม่ทันแล้วล่ะ  ก็เป็นเรื่องแบบเล่มเดียวจบ เกือบ 500 หน้า ถ้ารวมตอนพิเศษ คงเปิดให้จองไม่นานนะคะ ไม่แถมโดจินแล้ว เดี๋ยวจะเป็นเรื่องจองนานที่สุดในตำนาน คนเขียนจะเปิดให้จองพร้อมๆกับเรื่องขอค่ะ แล้วหลังจากนี้ คงจะเข็นนิยายแบบ ฮาๆ ออกมาบ้างแล้วล่ะ 
๐ คงจะลงเรื่องให้จบก่อน ถึงจะเปิดให้จองนะคะ เรื่องก็ยังคงมีให้อ่านในเล้าจนจบเช่นเคย ไปแถมตอนพิเศษในเล่มตามปกติค่ะ เราก็มาเก็บเป็นที่ระลึกร่วมกันอีกสักครั้งนะคะ 
๐ ติดตามข่าวสารแบบรวดเร็วทันใจได้ในแฟนเพจค่ะ TRomance' Fanpage
๐ กำลังจะมีโปรเจครวมเรื่องสั้น เป็นโปรเจคพิเศษกับทางกลุ่ม Hermit ฝากผลงานด้วยนะคะ มีนักเขียนมารวมตัวกัน 4 ชีวิตค่ะ คนกันเองทั้งน๊านนนน.... เรื่องนี้ตูนเขียนแบบเกรียนๆ ดูเว่อ เพ้อๆ ไม่เคยเขียนแบบนี้มาก่อนเลย ค่ะ 

[sasa]

เกิดเรื่องแล้วใต้ฟ้า. มาช่วยน้องธารด่วน

[Naenprin]

ธาราธารเจออะไรเนี่ย แล้วจะเกิดอะไรขึ้นที่ร้ายแรงหรือเปล่านะ พี่ฟ้ารู้เรื่องแล้วจะทำยังไงต่อนะ รอตอนต่อไปนะคะ

[quiicheh.]

พี่ใต้ฟ้ามาช่วยธารเร็วววววววววววววววววววววววววววววว

[NewYearzz]

ปะจบแล้วจริงดิครับ?

ไม่อยากให้จบเลย

หวังใจว่าธารจะปลอดภัยในตอนต่อไป


รอตอนต่อไปครับ

[yolp]

สงสารธาร เจอเรื่องทุกตอนเลย ลุ้นมาก เมื่อไหร่จะแฮปปี้เต็มที่น้า

[dek-zaal3]

ต่อด่วนเลยค่ะ  T^T  ลุ้นสุดๆอ่ะ

[pochu52]

น้องธารโดนเอาตัวไปแล้วพี่ใต้ฟ้า

[janeyuya]

ตอนนี้อยากรูตัวคนร้ายและมูลเหตุจูงใจมากคะ
ตื่นเต้นๆ ::>_<::  น้องดูเข้ากับพี่ฟ้าดีคงไม่มีเหตุการณ์เข้าใจผิดแบบน้องโลมกับนายใหญ่ใช่มั๊ยยยยยยยย

[YouandMe]

สั้นจังเลย 

ใช้ชีวิตราวกับคู่แต่งงานใหม่.....หวานนะจ้ะ น่าอิจฉาจริงๆ 
ว่าแต่...ใครมาลักตัวน้องธารฟระ...นายใต้ฟ้ารีบมาช่วยเลย 


แก้จ้า 
ชุดนอนแบบผู้ชายเข้าชุดกันเหมาะเจาะพอดีแต่ตัวใหญ่เกินสริระจริงๆ ==> สรีระ
ผู้ชายในชุดเข้าไร่ทะมัดทะแมงลดระดับหนังสือพิมพ์ท้องฐิ่นลงเล็กน้อย ==> ท้องถิ่น
หมวกปีกกว้างและเหล่าอุปกรณ์ป้องกันแดดทั้งหลายทำให้ธาราธารดุรุ่มร่าม ==> ดู
พรุ่งนี้จะให้คนพาเข้าเมืองไปซื้อเครื่องสำอางค์ดูแลผิวพรรณก็แล้วกันนะ
เกิดอาเพศแน่เลยครับนาย ==> อาเพท
ธาราธารไม่อยากจะเชื่อว่าแม้แต่ในวงการเกษตรกรรมยังต้องพึ่งพากระแสข่างสังคมนิยมเหมือนกัน ==> ข่าว
ขนาดฝนฟ้าอากาสไม่เอื้ออำนวย เราก็มีทางแก้ ขยันและใฝ่เรียนรู้ยังไงก้ไม่อดตายหรอก ==> อากาศ / ก็
อดีตชีวิตฟุ่งฟ่าของเขามีแต่ของแบรนด์เนมที่ดูไร้ค่าเมื่อมาอยู่ในสังคมที่ไม่มีใครสนใจเรื่องพวกนี้ ==> ฟู่ฟ่า
ธาราธารปลดแว่นกันแดดลงเมื่อไม่ได้เป็นเป้นสายตาของคนในร้านอาหารขึ้นชื่ออีกแล้ว ==> เป้า
ที่สำคัญคือไร่นั้นเกิดก่อนใต้ฟ้าจะเกิดซะอีกค่ะ สืบทอดกันมาเท่าไห่แล้วก็ไม่รู้ ==> เท่าไหร่
จากนั้นทุกอย่างก็ดับวูบวงเหมือนมีใครมาปิดสวิตซ์ชีวิต ==> ลง

[skynotebook]

ใต้ฟ้า มาช่วยน้องธานด่วนเลย น้องโดนจับตัวไปแล้วนะ

[hpsky]

ธารโดนหลอกลักพาตัว

[MiSS-U]

มิน่สตำรวจอะไร วิ่งแค่นี้ก็หอบแหละ

สงสัยตงิดๆยู่เชียว

เค้าหวานกันอยู่ดีๆแกมาไมเนี่ย 

บวกเป็ด

[NOoTuNE]

 


ม่ายยยยย น้องธาร

[rujaya]

ไมเป็นงี้อะ ใครมาจับตัวน้องธารไปไหน 

[Nankoong]

แย่แล้วววววว.....

[nemesis]

ธารรอย่าเป็นไรนะสู้

[ja ne]

โว๊ะ แย่แล้ว โดนลักพาตัว
...
ใกล้จบแล้วเหรอ ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย
เรื่องสั้นเรื่องใหม่ ก็น่าอ่านมากกกกกกก

[Kfc_Pizza]