หัวข้อ: The Lust Man ยอดชายนายหื่นกาม

[MyLoveMyBabe]

นายแบบคนนี้น่าสงสารจางงง    คนรักตายจากไป

ไม่รู้เวรกรรมหรืออะไรดันมาเจอนายบัมพ์เหอๆๆ   แต่โดยพื้นฐานแล้วนายบัมพ์ก็ไม่ได้เลวร้ายไรนี่

แต่ความจำเป็นมันบังคับ  สู้เพื่อแม่ 

[three]

สู้ๆนะครับผม

[THIP]

 

[IZE]

บ้าไปแล้ว

[chaiiyawit]

งานนี้จะเรียกว่าเหตุเกิดจากความเหงารึปล่าวน๊า

แต่ว่าชื่อบัมพ์เนี่ยะมันเหมือนคนรู้จักเลยหุๆ (เป็นนายแบบสุดหล่อคนนึงเลยหล่ะแต่มันแมนมั่กๆนะ)

หน้าตาดี นิสัยดี เสียอย่างเดียว มีเมียละ (มีได้ก็เลิกได้เนอะ)

เหอๆ อยากรู้จังว่าบัมพ์ ไบร์ จะเป็นไงหว่า 

ขอจิ้นเองก่อนได้่มะ เหอๆ 

[jojoe]

ตอนที่ 31

ผมได้ยินไบรท์พูดแบบนั้นก็เงีบยไปอีกคน
ก่อนจะพูดไปอีกว่า “ผมเสียใจด้วยนะ ผมไม่ได้ตั้งใจถาม”
กูทำคนร้องไห้บาปไหมว่ะเนี้ย
ไบรท์ก้มหน้าแล้วเช็ดน้ำตา “มันก็นานมาแล้ว”
ผมนั่งเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร
ไบรท์เดินมานั่งข้างผม “ที่จริงตอนนี้ผมก็มีคนที่คบอยู่นะ”
“อ้าวเหรอ แล้วทำไมคุณมาถึงมานอนกับผมหล่ะ คุณไม่ไปอยู่กับแฟนคุณหล่ะ” ผมถาม ไม่เข้าใจว่าจะมายุ่งอะไรกับผม มีแฟนก็ไปนอนกับแฟนดิว่ะ
“แฟนผมเป็นผู้หญิง ผมนอนกับเขาไม่ได้” ไบรท์ตอบ ทำเอาผมสับสนกับมัน ไหนจะแฟนเก่าตาย แฟนปัจจุบันเป็นผู้หญิงอีก วุ่นวายจริงชีวิตมัน
“อีกอย่าง ผู้หญิงคนนั้นไม่มีวันมาแทนที่แฟนเก่าผมหรอก ไม่มีใครจะมาเป็นแฟนผมได้นอกจากเขาเท่านั้น”
ผมถอนหายใจ ก่อนจะถามอีก “แฟนเก่าคุณเป็นผู้ชายใช่ไหม”
ไบรท์พยักหน้า
“คุณเคยมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นนอกจากแฟนคุณหรือเปล่า” ผมถามอีกครั้ง
ไบรท์หันมามองหน้าผม “ก็คุณไง”
ผมตกใจ เหมือนโดนแจ๊คพ็อต
“แฟนเก่าผมเป็นคนแรกที่ทำให้ผมชอบการมีอะไรกับผู้ชาย และรู้สึกชอบผู้ชาย แต่พอเขาตาย ก็ไม่มีผู้ชายคนไหนจะรักผมได้เท่าเขาอีก ทุกคนหวังเพียงร่างกายผมเท่านั้น ไม่มีใครคิดจะจริงจังกับผม แฟนผู้หญิงที่ผมคบอยู่ ผมคบเพื่อให้พ่อกับแม่สบายใจเท่านั้น”
สุดท้ายไบรท์ก็เล่าปัญหาของตัวเองให้ผมฟัง ชีวิตของมันเหมือนในนิยายยังไงไม่รู้ แต่ผมไม่แปลกใจหรอก ชีวิตของคนบางคนอาจจะน้ำเน่ากว่าในนิยายอีก
“ผมเห็นคุณ ทำให้ผมนึกถึงแฟนเก่าของผม” ไบรท์มองหน้าผม
“ผมหน้าเหมือนแฟนเก่าคุณเหรอ” ถ้าใช่แสดงว่าแฟนมันหล่อแน่นอน อิอิอิ
“ป่าวหรอก แววตาของคุณ คล้ายกับแฟนเก่าของผม” ไบรท์จ้องสายตามาที่ผม พร้อมค่อยเอื้อมมือมาจับที่ใบหน้าของผม
“แววตาที่เขามองผมด้วยความห่วงใย” ไบรท์ใช้มือลูบไล้ใบหน้าของผม สายตายังคงจับจ้องมองผมไม่เปลี่ยน
ผมเองก็ไม่อาจหลบสายตานั้นไปได้ ไบรท์ยังใช้มือลูบไล้ลงมาเรื่อยๆที่หน้าอกของผม พร้อมยื่นหน้ามาจูบปากของผม
กลิ่นหอมของน้ำหอมราคาแพงฟุ้งมาที่จมูกของผม ยิ่งสร้างบรรยากาศและอารมณ์ให้กระเจิงมากยิ่งขึ้น
ผมแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะไบรท์ทำให้แทบทุกอย่าง ทั้งจูบ ทั้งเลีย แต่ไม่ได้รุนแรงกลับนุ่มนวลค่อยเป็นค่อยไป
เมื่ออารมณ์ได้ที่แล้ว ไบรท์ก็ขึ้นนั่งบนตัวผม พร้อมควักเจ้าหนูของผมออกมา
แล้วจับมันจะยัดเขาก้นของตัวเอง ผมรีบห้ามไว้ก่อน
“เออ เออ ขอใส่ถุงยางหน่อยได้ไหม” ผมรีบท้วงก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวโรคถามหา
ผมไปที่ตู้ พร้อมหยิบถุงยางมา แต่ไม่ลืมที่จะกดบันทึกเหตุการณ์ณ๋ไว้ด้วย
ผมกลับมาที่โซฟาอีกครั้ง พร้อมกับถอดกางเกงออกด้วย
ไบรท์ให้ผมนั่งที่โซฟา แล้วตัวเองนั่งขึ้นคร่อมเจ้าหนูของผม
ผมเองก็แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย ปล่อยให้ไบรท์โยกขึ้นโยกลงด้วยตัวเอง
ตลอดเวลาที่มีอะไรกันไบรท์มองหน้าผมตลอด
“คุณมองผมด้วยซิ” ไบรท์สั่ง ผมก็ถามตามแต่ถ้ามันเสียวผมจะชอบหลับตาแล้วครางออกมา
แล้วผมก็ถึงจุดสุดยอด
ไบรท์ลุกออกจากตัวผม มานั่งข้างๆผมที่นั่งหอบอยู่ (ไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เหนื่อยชิบเป๋ง)
“คุณจะให้ผมทำให้มั้ย” ผมถามนึกถึงเมื่อวาน ที่ไบรท์เองก็ไม่ได้ชักให้ตัวเอง
ไบรท์ไม่ตอบแต่คว้ามือผมไปจับ ผมก็เริ่มชักให้ไบรท์
ไบรท์ยังคงจ้องหน้าผมไม่เปลี่ยน เจอคนจ้องหน้าแบบนี้ ก็อายเป็นเหมือนกันนะครับ
“อายเหรอ” ไบรท์ถามเมื่อเห็นผมก้มหน้าขะมักขะเม้นรูดให้มัน
“ป่าวซะหน่อย” ผมตอบแต่ไม่เงยหน้า
ไบรท์จับคางผมเงยมามองหน้ามัน เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นไบรท์ยิ้ม
“อย่าหยุดดิ” ไบรท์สั่ง เพราะผมตกใจเลยหยุดมือกะทันหัน
ผมเริ่มชักให้ต่อ ไบรท์ก็จับตัวผมไปจูบอีกครั้ง แล้วก็มาซบที่อกผม
ไบรท์ครางออกมาเบาก่อนจะปล่อยน้ำออกมาจนเลอะมือผม
ผมรู้สึกถึงน้ำบางอย่างไหลมาโดนที่หน้าอกผม ผมก้มมองเห็นไบรท์ร้องไห้ แต่เขาไม่ได้ส่งเสียงสะอื้นออกมา
“คุณเป็นอะไร” ผมถาม
“กอดผมหน่อย” ไบรท์ไม่บอกว่าร้องไห้ทำไม แต่กลับสั่งผมให้กอดแทน ผมก็กอดตัวไบรท์ตามที่ขอ
แล้วห้องก็เงียบอีกครั้ง ร่างของชายสองคนที่กอดกันอยู่บนโซฟาท่ามกลางแสงของดวงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาในความมืด
คนหนึ่งเหงาและเศร้ากับการจากไปของคนรัก อีกคนหนึ่งดีใจกับการมาของคนรัก
สิ่งที่เหมือนกันของคนสองคนคือ เขามีความรักเหมือนกัน

-----จบตอนที่31----

[★L'Hôpital]

สงสารไบรท์จัง 

[krappom]

แง่มๆ อึดอัดชะมัดเลย

 

[artday]

 

[Angle Froze]

เคยอ่านนิยายแนวๆนี้เหมือนกัน เศร้าจริงๆ 

[Poes]

อยากรู้ ไมตายอะ  ตอนหน้าเฉลยปะ  ตอนนี้ดูเศร้าๆอะ เอากันแบบเศร้าๆ 

[chaiiyawit]

  คนเรา ต่อให้มีอะไรเลิศเลอ แค่ไหน ก็ย่อมมีทุกข์กับ  รัก ทั้งนั้น

เป็นฉากXXX ที่เศร้าๆ เนอะ จิ้นไม่ออก

ว่าแต่ ไบร์ หลง บัมพ์ ป่าวอ่ะ 
 ดูแล้วๆ จากสายตา บัมพ์ น่าจะส่อไปว่าจริงใจกะทุกคนนะเนี่ยะ

[nOn†ღ]

เศร้าขนาดนี้ พี่บัมพ์ยังมีกะใจไปอัดวิดิโออีก 

[ALeX]

ไม่ไหวแล้ว ติดตามผลงานของพี่ jojoe มาตลอด ทั้งเรื่องนี้เเละเรื่องอัครเทวดาฯ

วันนี้ต้องเข้ามาเม้นท์และ สงสารไบรท์มากๆๆๆ เคยเป็นเหมือนกันร้องไห้ไม่สะอื้นเนี้ย ทรมานใจมาก

ยังไงนายหื่นของเราก็อย่าใจร้ายกับนายแบบสุดหล่อของเรามากก็เเล้วกันนะครับ 

เปนกำลังใจให้น๊า รีบๆมาต่อล่ะคับ รอทุกวันเลย

[three]

ที่ใดมีรักทั้นั้นมีทุกข์

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

กับคนนี้ดูเศร้าๆยังไงไม่รู้อ่ะ

[MyLoveMyBabe]

หื่นๆแบบเหงาๆ 

[FOAM]

สงสารอ่ะ ไหนจาโดนเอาวีดีโอไปขายอีก  เฮ้อ เศร้า

[baroona59]

หื่นแบบงง ๆ 

คราวนี้ถูกทักว่าเป็น เด็กขายน้ำ เฮ้อ 

ไม่รู้ว่า จะดีใจหรือเสียใจด้วยดีนะ 

[lucifel]

 :m24:ถ่ายเข้าไป


คนเค้าเศร้าเจียนตายยังมีหน้าไปถ่าย


 

[jojoe]

ตอนที่32

“ใช่ได้ไหมพี่” ผมถามพี่สินที่พิจารณาวิดีโอเทปอยู่
พี่สินพยักหน้าแป๊บนึง แล้วหันมามองผม “รอดตัวนะมึง นึกว่าจะทุเรศเหมือนอันที่แล้ว”
“เย้! แสดงว่าได้ตังค์ใช่ป่าว” ต้องรีบทวง เพราะตอนนี้เงินมันขาดมือ
พี่สินหยิบถุงเงินมาให้ผม ผมรีบรับทันที
“เออพี่ ผมจะกลับบ้านไปเยี่ยมแม่ ขอพักงานหน่อยนะ” ผมตั้งใจไว้นานแล้วว่าจะกลับไปหาแม่
“อย่าไปนานนะเว้ย เหลือแค่อีกสี่คน กูว่า มึงเอากล้องไปด้วย เผื่อไว้ เด็กบ้านมึงมีหน้าตาดีไหมหล่ะ”
“ไม่ค่อยมีหรอก ผมหล่อสุดในหมู่บ้านแล้วพี่” ผมเก็กหน้าหล่อ
“เออ ตอนนี้ทำหน้าหล่อได้ กูจำได้ว่าตอนมึงโดนเอา หน้าโคตรทุเรศเลยว่ะ” พี่สินแซว
“ถ้าพี่โดนเสียบก็ต้องทำหน้าอย่างนั้นบ้างหล่ะ”
“ปากดีจริงๆ อย่าลืมของฝากน่ะเว้ย”
“ครับ” ผมลาพี่สิน
ผมตั้งใจจะกลับบ้านไปเยี่ยมแม่ สักสองสามวัน ก่อนจะกลับมากรุงเทพ เพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนกับน้องไอซ์
แม่จ๋า ผมจะได้ลูกสะใภ้แล้วน่ะ แม่จะตกใจหรือเปล่าว่าลูกสะใภ้เป็นผู้ชาย

************************************************************************************************

ผ่านช่วงหน้าแล้งไปแล้ว กำลังจะเป็นช่วงที่ชาวนาจะเริ่มหว่านเมล็ดข้าว
ผมมองพื้นนาที่คุ้นเคย ผมเติบโตมาในครอบครัวเกษตรกรรม เคยขี่ควาย เลี้ยงเป็ดเลี้ยงไก่ เคยดำนา และเกี่ยวข้าว
แต่พอผมไปใช้ชีวิตที่กรุงเทพ ความเป็นคนสังคมเมืองเปลี่ยนหนุ่มบ้านนอกคนนี้อย่างกับคนละคน
ผมลงจากรถตู้โดยสาร มายืนมองบ้านไม้สองชั้น ใต้ถุนสูง ด้านหลังเป็นทุ่งนา และไกลออกไปคือป่า
เจ้าหมาสี่ตัว วิ่งกรูมาหาผม
แม่ผมชอบเลี้ยงหมา มีพันธุ์อัลเซเชียล ชื่อ ดัชมิลค์ พันธ์โกลเดนท์ ชื่อ ข้าวปั้น พันธ์พุดเดิ้ลชื่อไวกิ้ง
ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับ ว่าทำไมเลี้ยงหมาพันธ์ฝรั่ง เพราะถ้าเลี้ยงหมาไทย โดนคนหมู่บ้านเอาไปกินแน่ๆ
ส่วนตัวสุดท้าย เป็นหมาไทยแท้หลังอาน มันหลงมาครับ แม่เลยตั้งชื่อว่า ไอ้หลง (ตั้งง่ายเนอะ)
แต่ที่มันไม่โดนกิน เพราะมันขาเป๋ครับ
ผมทักทายลูกๆของแม่ทั้งสี่(แม่รักหมามากกว่าผมอีก)
แล้วก็เดินขึ้นไปบนบ้าน เจอหญิงสูงวัย กำลังขะมักขเม้นเตรียมกับข้าวอยู่
ผมเข้าไปกอดด้านหลังของแม่
“แม่จ๋า คิดถึงจัง” ผมหอมแก้มฟอดใหญ่
“บั้มพ์ มาแล้วเหรอลูก” แม่หันมากอดผมจนแน่น
หลังจากให้แม่หอมแก้มจนหน้าช้ำไปหมดแล้ว แม่ก็ยกกับข้าวมาให้ผม
“แม่ทำตั้งหลายอย่างกินกี่วันหมดเนี้ย” ดูแม่ผมซิ ทำกับข้าวเยอะมากๆ ไม่มีตังค์ไม่ใช่เหรอแม่
“ก็ให้แก่กินนั้นแหล่ะ ไม่คิดถึงกับข้าวฝีมือฉันเหรอ”
“คิดถึงดิครับ กินแต่กับข้าวตามร้าน อร่อยสู้แม่ไม่ได้” พูดเสร็จก็สวามปามทันที
ขณะที่กินข้าว ไอ้น้องชายตัวแสบ ก็ออกมาจากห้องบรรทม ผมยุ่งมาเชียว
“อ้าวพี่บั้มพ์ มาแล้วเหรอ หวัดดีพี่” มันทักแล้วลงมานั่งกินข้าว
“โห แม่ พี่เขามาสองสามวัน ทำกับข้าวอลังการเลยนะ” มันพูดใช้มือ หยิบกุนเชียงทอดมากิน
แม่ตีมือมันทันที “ไอ้บาส แกไปแปรงฟันเดี๋ยวนี้ แล้วค่อยมากินข้าว”
“พี่เค้าก็เพิ่งมาไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ไล่พี่เค้าไปแปรงฟันบ้างหล่ะ” มันเถียงแม่
แม่ฟาดกบาลไปที่หนึ่ง มันจึงยอมทำตามคำสั่ง
ผมมองดูไอ้บาส รู้สึกว่านิสัยมันไม่ค่อยต่างจากผมเท่าไหร่ ความหล่อก็พอสูสี เพราะผมกับบาสหน้าคล้ายพ่อเหมือนกัน
“ไอ้บาสมันเรียนเป็นไงบ้างแม่” ผมถามเพราะเป้นห่วงน้อง
“ก็ไม่เคยตกนะ มันคงสอบเข้าปวส.ได้” ฟังอย่างนี้ก็พอหายห่วง ตอนที่ผมยังอยู่ที่บ้าน ไอ้บาสมันเกเรมากๆ โดดเรียนบ่อยจนแม่ต้องไปพบฝ่ายปกครองหลายครั้ง แต่พอผมย้ายมาเรียนและทำงานที่กรุงเทพ มันก็เริ่มตั้งใจเรียน และเกเรน้อยลง(แต่ก็ยังเกเรอยู่บ้าง) คงเพราะมันต้องดูแลแม่แทนผม ดีนะที่มันยังคิดได้
“บั้มพ์ เดี๋ยวแม่กับไอ้บาสจะไปเอาเนื้อวัวที่บ้านลุงสน พอดีลุงแกเค้าเพิ่งฆ่าวัว แม่เลยขอเขาไว้มาทำเนื้อย่างให้แก่กิน” ผมดีใจที่จะได้ลาภปาก
“ให้ผมไปด้วยก็ได้ บ้านลุงสนอยู่ตั้งไกล” บ้านลุงสนอยู่คนละตำบล ห่างกันเป็นสิบกว่ากิโล
“ไม่ต้องหรอกลูก เพิ่งเดินทางมา ไปผักผ่อนเถอะ” แม่ยิ้ม
“ครับผม”
พอไอ้บาษมากินข้าว แม่ก็บอกว่าให้มันไปบ้านลุงสนกับแม่ มันก็เริ่มโวยวาย
“ไม่ให้ลูกแม่อีกคนขับแทนผมหล่ะ วันนี้วันผักผ่อนผมน่ะ” มันเถียงทั้งๆที่ข้าวยังเต็มปาก
แม่ตบกบาลมันอีกครั้งเป็นสัญญาณว่า ถ้ามันยังพูดอีกได้ตายคาจานข้าวแน่

แล้วบาสกับแม่ก็ขับรถกระบะออกไป ผมโบกมือบ๊ายบายอยู่บนระเบียงหน้าบ้าน
เมื่อรถขับออกไปแล้ว ผมก็เดินอ้าแขน สูดอากาศบริสุทธิ์ที่หาแทบไม่ได้ในเมืองหลวง
ภาพบรรยากาศเก่าในวัยเด็ก ที่ผมวิ่งเล่น ณ บ้านหลังมือ
และภาพของพ่อที่อุ้มผม โดยมีแม่อุ้มบาสอยู่
ผมเดินตรงไปยังรูปชายคนหนึ่ง ที่แขวนไว้หน้าบ้าน
ชายหนุ่มในชุดทหาร สายตามองตรงมาที่ผม
ผมยกมือขึ้นไหว้ “ผมกลับมาแล้วครับพ่อ”

-----จบตอนที่32-----

[THIP]

คนต่อไปนี่สงสัยหาเอาแถวบ้านแน่ๆ 

[Poes]

อยากรู้ใครเป็นคนที่สิบ  รออ่านต่อนะ

[IZE]

แล้วจะยังไงต่องะ

[FOAM]

เหยื่อรายต่อไปยังไม่ปรากฏตัวแฮะ

[jojoe]

ตอนที่ 33

ผมล้มตัวนอนในห้องของผม แม้ผมจะไม่อยู่ที่บ้าน แต่แม่ก็มาทำความสะอาดให้เสมอ
แล้วผมก็หลับไป พร้อมตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเรียกของใครบางคน
“ไอ้บาส ไอ้บาส” เสียงคนเรียกน้องชายของผม ผมสลึมละลือตื่นมา
มองดูนาฬิกาแล้วก็ตกใจที่หลับไปนาน เพราะตอนนี้ก็เย็นแล้ว
ผมเดินไปตรงระเบียง มองเจ้าของเสียงเรียก
เด็กหนุ่มผมสั้น หน้าตาธรรมดา ใส่เสื้อยืดกับกางเกงบอล มองผมอย่างตกใจ
คงเป็นเพื่อนไอ้บาส แต่ผมไม่ยักรู้จัก
“บาสมันไปกับแม่ กลับมาคงดึกๆ” ผมตอบ
เด็กหนุ่มคนนั้นยังคงมองผมอย่างแปลกใจ คงงงว่าผมเป็นใคร
“พี่เป็นพี่ไอ้บาส ชื่อบั้มพ์ น้องชื่ออะไรหล่ะ” ผมถาม
“อ๋อ พี่ไอ้บาส ผมชื่อ มาร์คครับ ว่าจะชวนมันไปเล่นบอล” เด็กหนุ่มตอบ
พอได้ยินว่าเล่นบอลก็อยากเล่นขึ้นมา เลยบอกกับน้องมาร์คว่าขอเล่นด้วยคน
น้องมาร์คก็ตอบตกลง ผมเลยรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินตามน้องมาร์คไป

************************************************************************************************

ที่หมู่บ้านของผม ผู้คนจะไปเล่นกีฬาที่สนามกีฬาของโงเรียน
มี่ทั้งสนามบอล สนามบาส วอลเล่ย์บอล และตะกร้อ
ผมเล่นกีฬาได้ทุกอย่าง แต่ที่ถนัดที่สุดคือบอล
คนที่เส่นบอลในสนามส่วนมากเป็นเด็กม.ปลาย พวกเพื่อนๆไอ้บาส
ส่วนรุ่นเดียวกับผม ส่วนมากมีลูกมีเมียกันหมดแล้วต้องดูแลลูกและทำงาน ไม่ค่อยมีเวลามาเล่นกีฬา
เล่นบอลกับเด็กๆทำเอาผมเหนื่อยแทบตาย วิ่งก็ไม่ทัน แต่ลูกก็ไม่เข้าประตู ถ้าเป็นตอนมหาลัยน่ะ ผมเป็นดาวซันโวตัวทำประตูให้ทีมเลย แต่พอแก่สังขารมันก็เลยแพ้เด็กๆพวกนี้
“พี่เล่นไหวไหมครับ เห็นหอบบ่อยจัง” มาร์คทักผมตอนพักครึ่ง ผมนั่งท่าหมดแรงจะตายอยู่ข้างสนาม
“ไหวดิว่ะ แค่นี้เอง” ปากบอกไปอย่างนั้น แต่สีหน้าท่าทางไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย
“ผมว่าพี่บั้มพ์พอแค่นี้เถอะ ป่านนี้ไอ้บาสคงกลับมาแล้วมั้ง” มาร์คนั่งลงข้างๆผม
ผมพยักหน้า พร้อมเดินกลับบ้าน โดยมีมาร์คเดิมมาตามหลัง มันจะไปหาไอ้บาส เลยเดิมมาด้วยกัน
เมื่อมาถึงบ้าน ก็เห็นว่าแม่กับไอ้บาษมาถึงแล้วจริงๆ กลิ่นเนื้อย่างลอยฟุ้งเชียว
ผมกับมาร์คขึ้นบันได้มาก็เห็นแม่กับไอ้บาสจัดแจงกับข้าวเรียบร้อย
“อ้าวพี่บั้มพ์ไปเล่นบอลมาเหรอ นึกว่ายังหลับอยู่” บาสทักพร้อมกับพยักหน้าทักทายไอ้มาร์ค
“พี่มึงเล่นบอลเก่งนะ” มาร์คเริ่มคุยกับบาส
“พี่กูเก่งทุกอย่างแหล่ะ ยกเว้นเรื่องจีบหญิง” อ้าวมึงด่าหรือชมกูฟ่ะ กูอาจจะจีบหญิงไม่เก่ง แต่เรื่องเอาผู้ชายกูเก่งกว่ามึงแน่ๆ
“พี่บั้มพ์ออกจะหล่อ คงมีแต่ผู้หญิงมาจีบมั้ง” มาร์คพูดชม ผมเดินไปตบบ่ามัน
“เรื่องธรรมดานะไอ้น้อง” มีคนเห็นว่าเราหล่อด้วย แต่พักหลังทำไมมีแต่ผู้ชายชมว่ะ
“แล้วพี่บั้มพ์มีแฟนยังครับ” มาร์คถาม
ผมได้แต่หัวเราะ อยากบอกเหลือเกินว่าตอนนี้ไม่มี แต่อีกสองสามวันมีแน่
“พี่ยังไม่สนใจเรื่องนี้ ขอทำงานก่อน”
“ไม่มีใครเอาก็บอกมาเถอะ” ไอ้บาสพูดดัก ไม่มีใครเอาก็จริง เพราะกูไปเอาคนอื่นแทน
“พูดมากอยู่นั้นแหล่ะไอ้บาส” แล้วแม่ก็มาเขกกบาลมัน
“บั้มพ์ กับมาร์คไปอาบน้ำก่อนซิจะได้มากินข้าวด้วยกัน” แม่ไล่ผมกับมาร์คไปกินข้าว
ผมก็พยักหน้าพร้อมเดินไปที่ห้อง ถอดเสื้อแล้วนุ่งผ้าขาวม้าไปห้องน้ำด้านล่าง
ห้องอาบน้ำบ้านผมจะแยกกับห้องส้วม ห้องส้วมจะทำเป็นห้องมีหลังคา
ส่วนห้องอาบน้ำจะอยู่ข้างๆโอ่งเก็บน้ำที่เก็บน้ำฝนไว้
ห้องอาบน้ำไม่มีหลังคา มีแต่สังกะสีสูงเลยหัวไปนิดนึง เอามากั้นเป็นสีเหลี่ยมจนเป็นห้อง
พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอไอ้มาร์คแก้ผ้าอาบน้ำไปก่อนแล้ว
ผมตกใจเล็กน้อย แต่ไอ้บาสมันทำหน้าเฉย พร้อมหันมายิ้มาให้ผม
“พี่หยิบยาสระผมกับสบู่มาป่าวครับ” มาร์คถาม
ผมพยักหน้า เหลือบตามองเจ้าหนูของมันตามสันชาติญาณ
หัวมันสวยมากครับ เป็นรูปเห็ดเชียว ขนาดยังไม่แข็ง ยังดุใหญ่เลยครับ
ผมก็ถอดผ้าขาวม้าออกเอาไปแขวนไว้ข้างๆฝา
อายเหมือนกันน่ะ ต้องมาแก้ผ้าอาบน้ำกับคนที่ไม่คุ้นเคย
ถึงแม้จะเริ่มค่ำแล้ว แต่ก็พอจะมองทุกอย่างได้ชัดเจน
มาร์คเป็นคนรูปร่างดี คงเพราะเล่นกีฬา แต่ตัวเล็กกว่าผมหน่อยนึง
ไม่ค่อยหล่อ แต่ก็ไม่ได้ขี้เหร่ เอาเป็นว่าหน้าตาธรรมดา
ตอนมันเอาสบู่ลูบเนื้อลูบตัว อยากจะช่วยมันลูบจริงๆ
ยิ่งตอนมันเอามือไปลูบตูด ทำผมจู๋แข็งเลยครับ
พอรู้ว่าไอ้หนูผมมันแข็ง เลยต้องหันหน้าไปทางอื่น กลัวมันเห็น
มันคงสงสัยว่าผู้ชายอะไรว่ะ อาบน้ำกับผู้ชายด้วยกันแล้วจู๋แข็ง
“พี่บั้มพ์หยิบยาสระผมให้หน่อย” ไอ้มาร์คจะเอายาสระผมตอนนี้ทำไมว่ะ
พวกของอาบน้ำก็เสือกมาวางไว้ตรงกูอีก
แต่มันคงไม่ก้มมามองจู๋ผมหรอก ผมเลยหยิบยาสระผมยื่นไปให้มัน
“ของพี่บั้มพ์ใหญ่จัง” เอ้า มันเสือกมองของผมเต็มๆเลยครับ
“ของมึงก็ใหญ่พอๆกับกูแหละ”
“จิงเหรอ ผมว่าพี่ใหญ่กว่านะ” ไอ้มาร์คมันยื่นจู๋มาเทียบกับของผมเลยครับ
“มึงจะเทียบได้ไง ของมึงยังไม่แข็งเลย”
“งั้นเดี๋ยวผมขอทำให้มันแข็งก่อนนะครับ” มันพูดเสร็จก็ทำท่าจะชัก จู่ๆไอ้บาสก็ยื่นมาในห้องน้ำ
“สองคนอาบน้ำนานจัง แม่บอกให้รีบๆกับข้าวเย็นหมดแล้ว” แล้วมันก็เดินออกไป
ผมเลยไล่ให้มันอาบน้ำให้เร็ว แต่ก็อดเสียดายไม่ได้ ที่ไม่ได้เห็นของมันตอนโตเต็มตัว

-----จบตอนที่33-----

มาเลยครึ่งทางแล้วนะครับ หนุ่มห้าคนแรกเด็ดสระตี่ไหมครับ แต่อีกหกคนหลังเด็ดกว่านี้อีก (คงเห็นผ่านๆไปแล้วจากนายไบร์ท)
เริ่มนับถอยหลังสู่บทสรุปได้แล้วนะครับ เพราะใกล้จะครบสิบคนตามเป้าหมายของนายบั้มพ์แล้ว
มีข่าวมาแจ้งว่าวาเลนไทน์เตรียมพบนิยายชุดใหม่ ฝากติดตามด้วยนะครับ

[THIP]

หุหุ เตรียมนับถอยหลังดีกว่า จะครบสิบคนแล้ว 

[krappom]

ใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว 

[มูมู่น้อย]

รอนับถอยหลังด้วยคน  คนที่เจ็ดมาแล้วนิ 55   

แล้วก็จะรอนิยายรับวันวาเลนไทด์นะ 

[wutwit]

มะช่าย เซ็กส์หมู่เหรอ พี่บั้มพ์ น้องบาส น้องมาร์ค โอ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

สวรรค์ชั้น 7 555555555555555555555555