ตอนที่ 18 : 18-10-55
สวัสดีครับทุกคน เราพึ่งจะได้เจอกันครั้งแรก แต่คิดว่าทุกคนคงรู้จักผมกันบ้างแล้ว
เรนนะครับ ยินดีที่ได้พบครับ *ยิ้มพระรอง*
3 เดือนแล้วที่ผมคบกับนิว เราก็ไปกินข้าว ดูหนัง เที่ยวที่โน๊นที่นี่ กินเหล้าบ้างตามประสา แต่ไม่บ่อยนัก เพราะผมที่ยังเรียนอยู่ ใกล้จะจบแล้ว แต่ยิ่งใกล้จบ งานมันก็ยิ่งเยอะจนแทบกระดิกตัวไม่ได้ เลยทำได้แค่โทรไปหรือส่งข้อความเท่านั้นเอง
ส่วนนิว เขาเริ่มทำงานแล้ว
เขาจบวิศวะโยธามา ก็เลยเข้าไปทำงานที่นิคมอุตสาหกรรมใหญ่แถวบางนา เขาบ่นมากเลยว่างานเยอะ ยุ่ง หนัก แต่พอหลังงานก็เมาหัวทิ่มบ่อกับพวกรุ่นพี่กันเกือบทุกวัน อย่างว่าเด็กวิศวะ โอกาศไหนก็ดื่ม ไม่มีโอกาศก็ยังดื่มนี่นะ
ผมที่ได้แต่ห่วง เพราะเคยว่าไปทีเรื่องระวังตัวบ้าง เพราะนิวเวลาเมาแล้วกร่างมาก ยิ่งอยู่กับกลุ่มวิศวะด้วยกันยิ่งแล้วใหญ่ ผมละห่วงจริงๆว่าเขาจะไปเตะปากพวกตัวใหญ่ๆเข้า
นั้นละครับที่ผมเตือนไป ทั้งที่หวังดีแท้ๆแต่โดนสวนมาซะผมหน้าตึงเลย ปากดีจนอยากจะดูดให้หายกร่างเลย แต่ทำไมได้เพราะมันคุยผ่านโทรศัพท์เนี่ยสิ
เฮ้อ
"เฮ้อ เสร็จซะที"ผมครางพร้อมพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน กดปิดคอมพิวเตอร์โดยไม่ลืมเซฟงานที่จะนำไปพรีเซ็นต์พรุ่งนี้ ซึ่งพอจบ ก็ถือว่าผมได้จบการศึกษาเรียบร้อยแล้ว
ผมมองนาฬิกาที่บอกว่าเริ่มวันใหม่มาได้2ชั่วโมงกว่าแล้ว อยากจะกดโทรไปหานิว แต่ก็ต้องยั่งใจไว้ เพราะเขาคงจะหลับไปแล้ว
"เฮ้อ คิดถึงจัง"ผมเปิดมือถือ เข้าดูรูปของนิวที่ผมถ่ายเก็บไว้ ทั้งที่จงใจถ่ายและแอบถ่ายไม่ให้รู้ตัว
หลังจากนั่งดูหน้าตรงหน้าข้างหน้าเสี้ยวอยู่นาน ผมก็ตัดสินใจปิดแล้วล้มตัวลงนอน หลังจากพรีเซ็นต์ว่าจะไปหาตัวจริง แล้วขอกอดให้หายคิดถึงแน่นๆ
*ตื๊ด*
ผมสะลึกสะลือขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ข้างเตียง นึกด่าคนที่โทรมาไม่รู้เวล่ำเวลา แต่พอเห็นหน้าที่โชว์ผมก็ยิ้ม
"ว่าไงครับที่รัก?"ผมส่งเสียงทักทายไป โดยพยายามปรับเสียงให้ง่วงงุนน้อยที่สุดไม่ให้ปลายสายรู้สึกไม่ดี
"..."
"ฮัลโหล?นิว?"หลังจากรอแล้วไม่มีการตอบรับ ผมก็ลองเรียกอีกครั้ง หรือว่าโทรศัพท์จะมีอะไรมาโดนแล้วโทรมาเอง?
"...เรน..."เสียงที่ตอบกลับมาเบาหวิวและดูตื่นๆ ผมลุกพรวดขึ้นมานั่ง
"นิวเป็นอะไร?เกิดอะไรขึ้น???"ผมถามอย่างเร่งรีบ กลัวว่าปลายสายจะเกิดอุบัติเหตุหรืออะไรทำนองนั้นอีก
"...มาช่วยที...กู..."เท่านั้นละ ผมรีบคว้ากุญแจรถแล้วบึ่งไปหาตามที่อยู่ที่นิวบอกทันที
เป็นชื่อโรงแรมแห่งหนึ่งแถวบางนา
ผมขบกราม พลางกระทืบคันเร่งขึ้นอีก
ไปทำไม ไปกับใคร ผู้หญิงหรือผู้ชาย ไม่สิ จะเพศไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้น
"โธ่เว๊ย!"ผมตบที่พวงมาลัยอย่างแรง นึกอยากจะไปให้ถึงในวินาทีนี้เลย
"นิว!!"ผมทุบประตูห้องหมายเลข1101ที่นิวบอกไว้ สักพักประตูก็เปิดออกเผยให้เห็นร่างของนิวที่เปลือยท่อนบน เขามองมาที่ผมด้วยสีหน้าตื่นๆ ผมรีบดึงเข้ามากอดไว้แน่น
"ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม?"ผมถามพลางสำรวจนิว ไม่มีร่องรอยอะไรให้เห็น
"เปล่า..."เขาส่ายหัวตอบ
"โล่งอกไปที"ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วดึงเขามากอดอีกครั้ง
"แต่..."นิวขืนตัวออกแล้วเสหน้าไปในห้อง ผมมองตาม หญิงสาวคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ช่วงไหล่ที่โผล่พ้นผ้าห่มหนาออกมาเปลือยเปล่า
"นั้นใคร?"ผมหันมาถามนิวเสียงแข็ง
"พี่เจ พี่ที่ทำงาน ที่เคยเล่าให้ฟังน่ะ"นิวว่าพลางทำมือให้ผมเบาเสียงลง ผมนึกตาม เหมือนจะมีพี่เจที่ว่าจริงๆ เป็นพี่ที่สนิทกันนิว เพราะเป็นเหมือนพี่เลี้ยงคอยเทรนงานให้นิวอยู่ตอนนี้
"แล้วไปไงมาไงถึงมาอยู่ที่นี่กันสองคน อย่าบอกนะว่า..."ผมหันไปมองเขม็งที่นิวที่สะดุ้งเฮือกเมื่อผมมองแบบนั้น
"มะ ไม่รู้อ่ะ จริงๆนะมึง กูเมา เมาเหมือนหมา ตายห่าคาโต๊ะ แล้วพอตื่นขึ้นมาก็เป็นแบบนี้แล้ว..."นิวส่ายหน้าปฏิเสธ
"ทำไงดี?กูทำไรพี่เขารึเปล่าวะ?ทั้งที่กูกับพี่เขาเหมือนพี่น้องกัน กูจะทำไงดีอ่ะเรน?"นิวว่าเสียงสั่น ผมที่โกรธก็โกรธ แต่พอเห็นสีหน้าแบบนี้ของนิวแล้วความโกรธมันก็หายไปกว่าครึ่ง
"ใจเย็นนะครับนิว มันอาจไม่มีอะไรก็ได้"ผมกอด ลูบหลังปลอบนิว ผมไม่รู้ว่าเป็นยังไง แต่ผมก็มั่นใจว่าคนรักของผมไม่ใช่คนที่พอเมาแล้วจะไล่ปล้ำผู้หญิงได้
นิวกระซิบชื่อผมแล้วซุกตัวมากอดแน่น ทิ้งตัวให้ผมรับไว้เต็มๆ
"ไม่เป็นไรนะครับคนดี เรนอยู่ตรงนี้"ผมกระซิบแล้วจูบหนักๆที่ขมับ
"โหย หวานกันชะมัด"เสียงที่ดังแทรกมาทำให้ทั้งผมทั้งนิวหันไปมอง หญิงสาวที่หลับอยู่เมื่อครู่ตื่นแล้ว เธอเท้าแขนมองพวกเราพร้อมรอยยิ้ม
"พี่เจ...ผม"นิวเรียกเธอเสียงเบา
"พึ่งรู้นะเนี่ยว่าน้องพี่แม่งชอบอนุรักษ์ป่า เห็นออกจะบ้าพวกโคนมเวลาไปเที่ยวกัน"พี่เจเอ่ยแล้วหัวเราะลั่น
"เฮ๊ย!ไม่ใช่นะ!กูก็แค่มอง!"นิวรีบหันมาแก้ตัวกับผมที่เริ่มตาขวางหน่อยๆ ผมยิ้มให้ประหนึ่งว่า 'เรื่องนี้ต้องมีเคลียส์'
"เอ้าๆ จะทะเลาะก็ไปทำที่อื่น พี่เหนื่อยจะตายแล้ว อยากนอน!"พี่เจว่าพร้อมหาวหวอดใหญ่โดยไม่ปิดปากด้วยซ้ำ
"...เหนื่อย..อะไรอะ..."นิวเอ่ยถามอย่างกล้าๆหลัวๆ เขาจับแขนผมไว้แน่น
"เช็ดอ๊วกให้มึงไง!!!"พี่เจตะโกนพร้อมปาหมอนข้างตัวใส่หน้านิวอย่างแรง เผยให้เห็นว่าใต้ผ้าห่ม เธอยังใส่เสื้อเกาะอกกับกางเกงยีนส์ขายาวไว้ครบ
"อ๊วก?"นิวดึงหมอนออกจากหน้า เขาตาโตก่อนจะยิ้มกว้างแล้วถลาเข้าไปหาพี่เจที่นั่งฟึดฟัดอยู่บนเตียง
"โธ่เอ๊ย ไอ้ผมก็กลัวว่าจะถึงคราวซวยเข้าให้แล้วซะอีก~"นิวว่าพลางนวดแข้งนวดขาให้พี่เจอย่างประจบ
"กูสิซวย ต้องแบกมึงมา แถมแม่งยังอ๊วกใส่กูอีก มึงไปซื้อชาแนลมาคืนกูเลยไอ้น้องเวร!ไม่งั้นมึงโดนกูสั่งซ่อมแน่!!!"พี่เจด่าแล้วถีบนิวซะกระเด็น ฟังจากที่พี่แกพูด ผมว่าตอนเรียนพี่แกน่าจะเป็นพี่ว๊ากแน่ๆ...
"คร๊าบบบบบบบบบบ ไว้มีตังส์จะไปซื้อให้สองตัวเลยเอ้า!"นิวหัวเราะร่า พร้อมกับขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิงยิ่งขึ้น
ผมยืนมองพี่น้องร่วมคณะเถียงกันสักพัก ก่อนจะถอดเสื้อคลุมแล้วไปคลุมให้นิวที่นั่งเปลือยอกคุยกับพี่เจอยู่นานสองนาน
"เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"ผมว่า นิวเงยหน้ามายิ้มกว้างให้ใจผมกระตุก แล้วเอาเสื้อไปใส่อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ผมถอนหายใจกับเจ้าคนหัวช้าตรงหน้า
"ลำบากแย่เลยสิ ต้องดูแลเจ้าลิงนี่"พี่เจเอ่ยเรียกให้ผมหันไปมอง
"สวัสดีครับพี่ ผมเรน เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันกับนิวครับ"ผมไหว้พี่เขาแล้วยิ้มสุภาพส่งให้
"อ้อ เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อนี่เอง ดีๆ"พี่เจว่าแล้วหัวเราะร่วน ผมยิ้มหัวเราะตาม เพราะก็เป็นเรื่องจริง
"ห่า ไปไกลๆเลย!"นิวเอ่ยพร้อมกับถีบมาที่หน้าแข้งของผม ใบหน้าเรียวแดงเรื่อน่ารัก
"เอ้าๆ อย่ามาจิ๊จ๊ะกันต่อหน้าสาวโสดนะยะ ไสหัวไสหน้าไปไกลๆ แล้ว7-8โมงค่อยมารับฉันกลับบ้านด้วย เข้าใจ๋?"พี่เจว่าพลางโบกมือไล่ ก่อนที่เธอจะล้มตัวลงนอนพร้อมคลุมผ้าห่มมิดหัว
"โอเคคร๊าบ ฝันดีนะครับพี่สุดสวย~"นิวว่าเสียงใสก่อนจะลากผมออกจากห้องมา
พวกเราเลือกมานั่งกินอาหารเช้ารอพี่เจตื่นกันที่เล๊าธ์ของโรงแรม ซึ่งค่อนข้างน่าอาย เพราะผมอยู่ในชุดนอนกางเกงขายาวสีกรมท่า ส่วนนิวก็มีแค่เสื้อคาดิแกนคลุมกับกางเกงยีนส์เท่านั้น แต่ว่าเขาคงไม่สนใจมั๊ง เพราะขนาดเดินโป๊ยั่วผมเขายังทำมาแล้วเลย ตอนเตะบอลก็ถอดเสื้อเล่นอยู่บ่อยครั้ง
"หืม?มีอะไรครับนิว"ผมถามเมื่อนิวลุกขึ้นจากโซฟาตรงข้าม มาเบียดตัวพิงหัวที่ไหล่ผม ซึ่งผมก็ขยับให้เขาได้พิงอย่างดี
"ขอบใจที่มา ไม่งั้นกูคงทำไรไม่ถูกวะ"นิวเอ่ยเสียงเบา ผมเห็นหน้าเขาไม่ชัดแต่ใบหูของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงให้ได้เห็นแทน
"ไม่เป็นไรครับ แฟนทั้งคน จะทิ้งไว้ได้ยังไง"ผมตอบแล้วกดจูบที่เรือนผมนิ่ม ซึ่งนิวก็ยกมือดันหน้าผมออกอย่างปกติ
"กูนับถือพี่เจมาก พี่แกดีกับกูมาก ตอนตื่นมาเห็นตัวเองใส่แต่บ๊อกเซอร์นอนเตียงเดียวหมอนเดียวกับพี่เจ กูนึกว่ากูเมาปล้ำพี่แกแล้วซะอีก ดีที่ไม่มีอะไร เฮ้อ!"นิวเล่า ผมหน้าตึงนิดๆเมื่อเขาบอกว่าเตียงเดียวหมอนเดียวกัน
"ถ้ากูเหี้ยขนาดนั้น มึงจะทำไงวะ?"นิวเงยหน้ามาถาม
"ไม่ทำไง เพราะเรนรู้ว่านิวไม่ใช่คนแบบนั้น"ผมตอบพร้อมรอยยิ้ม ลูบแก้มใสเบาๆ
"อืม.."นิวยิ้มรับ แนบแก้มลงกับฝ่ามือผมมากขึ้น
"น่ารักวะ"ผมเอ่ยเบาๆ โน้วหน้าเข้าไปหาอย่างอดใจไม่อยู่ แต่โดนดันมาเต็มฝ่ามือกลางหน้า
"ห่า นี่มันที่สาธารณะ อายซะบ้างสิมึง!"นิวด่าผมเช่นเคย ผมก็ได้แต่หัวเราะรับ ชินซะแล้ว
"...ไว้ที่บ้านสิวะ"เสียงแผ่วๆที่ผมได้ยินทำให้ต้องตวัดสายตามองพร้อมกับยื่นหูเพื่อรับฟังให้ชัดกว่านี้ หูฟาดรึเปล่าวะ?
แต่หน้าแดงหูแดงนั้นยืนยันว่าเจ้าตัวเป็นคนเปล่งประโยคนั้นออกมาจริง
ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่ยกชาเอิร์ธเกรย์ขึ้นจิบ ข่มอารมณ์
"..."นิวไม่ได้พูดอะไรอีก เรานั่งกันเรื่อยๆจนถึงเวลาจึงไปปลุกพี่เจ
ผมขับไปส่งพี่เจที่บ้านแล้วจึงขับไปส่งนิว
"ขอบใจ กูไปละ"นิวว่าพลางเปิดประตูลง แต่ผมยึดข้อมือหยุดไว้
"คืนนี้ นิวมาหาที่'บ้าน'นะครับ"ผมบอกพร้อมยิ้มกริ่ม จงใจเน้นคำว่าบ้านชัดๆ นิวขมวดคิ้วงง ก่อนจะหน้าแดงวาบ
ก่อนที่ระเบิดจะลงหรือผมจะโดนเสยคาง ผมก็ดึงให้นิวเข้าใกล้แล้วแนบจูบอย่างรวดเร็ว จูบที่แสดงให้รู้ว่าผมต้องการเขามากแค่ไหน
"ไอ้ชั่วเอ๊ย..."นิวก่นด่าผมหลังจากที่ผมละออกมาอย่างเสียดาย ริมฝีปากที่บวมแดงนั้นเร้าให้ผมอยากจะทำมากกว่านี้จริงๆ
"ไว้กลับจากพรีเซ็นต์ จะมาหาแน่ๆ เตรียมใจไว้ได้เลย"ผมไล้นิ้วโป้งไปตามริมฝีปากนิว นวดเบาๆ แต่อาจจะมากไปนิด เขาเลยปัดมือผมออกแล้วรีบก้าวลงจากรถไป
"ไปไหนก็ไปเลยไป๊!"นิวไล่ผมพร้อมกับปิดประตูรถดังโครม
"รักนะครับที่รัก"ผมทิ้งท้าย ก่อนจะขับออกมา เพราะกลัวจะมีรองเท้าบินมากระแทกรถเสียก่อน
ผมเหลือบมองกระจกมองหลัง เขายืนยิ้มอยู่ตรงนั้น
ผมว่า วันนี้ผมคงได้คะแนนพรีเซ็นต์เต็ม...
Fin?
สวัสดีคะ จบแล้ว จบแล้วง่ะ คนอ่านจะด่าไหม จู่ๆก็จบอีกแล้ว
เขียนแล้วก็รู้สึกไม่ค่อยจะรู้เรื่องเอง งืม ขอโทษด้วยถ้ามันออกมาไม่รู้เรื่องและฉ่อยไปหน่อย
ขอขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามกันมา แม้จะเป็นเวลาไม่นาน แต่ก็มีความสุขมาก ขอบคุณนะคะ
รักคนอ่าน(มากๆ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
