ตอนที่ 6 : 12-4-55
สวัสดีครับทุกคน ผม นายเดย์เองนะครับ หลังจากให้ไอ้นิวมันโกยคะแนนมานานเกินหน้าเกินตาพระเอกอย่างผมแล้ว มันก็ต้องออกมาเรียกร้องความนิยมคืนกันหน่อยยยยยย
วันนี้ผมจะเล่าเรื่องในอดีตหลายๆเรื่องให้ฟังให้เห็นถึงความดีความหล่อของผมแล้วกันนะครับ
ย้อนกลับไปถึงการเจอหน้าครั้งแรกของผมกับนางฟ้า จุดเริ่มต้นของความรักของเรา ฮิฮิ๊ววววว
วันที่17 มีนา เวลาประมาณ 16.45 น. วินาทีที่22 ผมกำลังไปที่จอดรถ พลางคิดถึงนางฟ้า นางสวรรค์ของห่านิว หลังจากประกาศไปว่าจะจีบแล้ว แต่ผมยังไม่รู้จักอีกฝ่ายเท่าไหรเลย เคยเห็นหน้าอยู่หรอกนะ ก็สวย ก็สวยดี แต่ว่าก็แต่สวย ยังไม่หยาดเยิ้ม ถึงขนาดไม่เคยพบเจอมาก่อน ไม่ได้ อะไรนะ? พิสุทธิ์? เหอะ ไอ้นิว ไอ้เว่อเอ๊ย
และแล้วก็เหมือนการตูนตาหวานทั่วไปครับ คุณเดาได้ใช่ไหม คนหล่อเหม่อๆคิดอะไรเพลินๆก็เดินผ่านหัวมุมแล้วชนเต็มเหนี่ยวกับคนที่สวนมา อีกฝ่ายไม่ได้เหม่อ ไม่สิอาจจะเหม่อมั๊ง ผมไม่รู้หรอก เพราะกองหนังสือในมือมันสูงเลยหน้าเขาไปอีก
หนังสือกระจายเต็มทางเดิน คนเดินมาชนกระเด็นลงไปกระแทกก้นอยู่ที่พื้น ส่วนผมยืนปกติดี ไม่ใช่ว่าผมถึกควาย แต่อีกฝ่ายบอบบางเองต่างหาก
เขาเป็นผู้ชายนะ เห็นใส่เครื่องแบบนักศึกษาชาย แต่แขนเล็กๆที่พ้นมาขาวมาก ตัวก็ผอมๆบางๆ ผมสีดำประกายที่ปรกหน้าอยู่ก็ดูพริ้วสลวย เฮ้ๆ ถ้าจะผมสวยขนาดนี้ก็ไปเป็นพรีเซ็นเตอร์แชมพูป่ะ
"ขะ ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้มองทาง"เสียงอีกฝ่ายเปล่งขอโทษแล้วเงยหน้าขึ้น
อ้าว!นางฟ้านางสวรรค์นี่หว่า!
ผมลอบยิ้มแล้วก้มลงดึงอีกฝ่ายขึ้นอย่างสุภาพ
โอกาสทอง มาเองถึงที่เลยทีเดียว...
"ผมต่างหากที่เสียมารยาท คุณไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมครับ"ผมถามด้วยเสียงที่หล่อที่สุด ห่วงใยที่สุด ดูเป็นคนดีสุดๆ
แพรส่ายหน้าแล้วปัดฝุ่นตามเนื้อตัว ผมก้มลงไปเก็บหนังสือที่กระจายที่พื้นมารวบรวมไว้ หนังสืออะไรมากมายวะเนี่ย
"ขอบคุณมากนะครับ"คำขอบคุณใสๆกับรอยยิ้มหวานถูกส่งมาให้ผม กระแทกใจไปเต็มๆ...
เข้าใจทั้งหมดที่ได้ห่านิวบรรยายขึ้นมาทันทีเลย มีจริงๆวะ คนที่ยิ้มแล้วสวยขนาดนี้ ยิ้มแล้วโลกยิ้มตามน่ะ
ผมยิ้มตอบไปโดยไม่รู้ตัว เคลิ้มไปเลย แพรยื่นมือมาจะรับหนังสือผมถึงรู้สึกตัว รีบดึงมือกลับ
"เอ่อ หนังสือ?"แพรเอียงคอมองผมอย่างสงสัย น่ารักวะ
"เพื่อเป็นการขอโทษให้ผมช่วยหิ้วหนังสือไปส่งนะครับ"
นั้นละครับ จุดเริ่มต้นความรักของเรา เหมือนสวรรค์เป็นใจให้เราเจอกันเลยเนอะ!
หลังจากนั้น ผมก็ตีซี้เข้าสนิทกับแพรได้ไม่ยาก มนุษยสัมพันธ์ขั้นเทพ(+หน้าตาขั้นเทพ)ของผม กับความเป็นคนดีของแพร แหม เข้ากันสุดๆเนอะว่าไหม
แต่ตอนแรกๆแพรก็ตีมึนไม่ยอมรับนะครับว่าผม เทพเดย์คนนี้จะจีบ ทั้งที่ผมก็โผล่หน้าหล่อๆไปออดอ้อนเกือบตลอดเวลา โทรหาทุกคืน วันหยุดก็เพียรชวนไปเที่ยว
ผมคนนี้ก็เลิกประกาศซะกลางโรงอาหาร
"เดย์จะจีบแพร!ใครมายุ่งกับแพร ตาย!!!"
แมนเนอะผม?
หลังจากประกาศไปโดนแพรตีโดนโกรธไปเป็นอาทิตย์เลยนะ แต่ก็คุ้มละ เห็นแก้มแดงๆอย่างนั้นแล้ว ฮิ๊วววว
หลังจากนั้นอีกหลายเดือนจนเกือบปี ผมรวบรวมความกล้า บวกกับจัดบรรยากาศชวนเสียตัวหนักๆ พาแพรไปร้านอาหารสุดโรแมนติก ริมทะเล พระอาทิตย์ตกสีส้มประกายสะท้อนกับผืนทะเลและผืนทราย
"เดย์รักแพร เป็นแฟนกันนะครับ"ผมกุมมือนุ่มของแพรไว้แนบอก สายตาจริงจัง ใบหน้าร้อนผาวแบบที่ไม่เคยเป็นกับสาวไหน
"แพร..."แพรใบหน้าแดงระเรื่อ ก้มหน้านิดๆหลบสายตาผม ผมบีบมือให้แน่นขึ้นอีกนิด
"นะครับ"เสียงอ้อนขึ้นอีก10เท่าจนผมยังอึ้งว่าตัวเองทำเสียงแบบนี้ได้ด้วย แต่ไม่สำคัญเท่าแพรพยักหน้า!!!
"อืม ตกลงครับ"เสียงหวานกับรอยยิ้มเขินอายแต่สวยเป็นประกายยิ่งกว่าทะเลตรงหน้าเสียอีก ผมดีใจจนเหมือนหัวใจจะระเบิดตูมออกมาแล้ว
ผมอุ้มแพรขึ้นแล้วหมุนอย่างดีใจเหมือนพระเอกละครที่ผมเคยมองว่ามันทั้งปัญญาอ่อนและบ้าบอสิ้นดี
แต่ตอนนี้ผมยอมทั้งปัญญาอ่อนและบ้าบอแล้ว!!ดีใจโว๊ย!!!
อ้อใช่ อันนี้แพรไม่รู้ เป็นความลับนะครับ ช่วงหลังผมคบกับแพรไม่นานหรอก
ผมชวนแพรเล่นสตรีทบาสกับพวกในมหาลัยแหละ รู้จักบ้างไม่รู้จักบ้าง ส่วนใหญ่ก็ไม่รู้จักหรอก ความสนุกมันก็อยู่ตรงนั้นละ เล่นกับคนรู้จักก็รู้ทางกันหมดแล้ว
เล่นแบบนี้เจอทางใหม่ๆเป็นการฝึกตัวเองไปในตัวดี
แพรเล่นดีนะครับ เขาหลบคนที่เข้าไปแย่งบอลอย่างรวดเร็วแล้วก็ชู๊ต3แต้ม ลงสวยซะด้วย น่ารักจริงๆแฟนผมเนี่ย
หลังจากเล่นไปซักพักผมกับแพรก็พักกินน้ำกัน แพรยกขวดน้ำซดอย่างกระหาย มีน้ำหกออกมาบ้าง ไหลไปตามลำคอเรียว เซ็กซี่~
"ขอกินบ้างดิ"ไอ้คนที่จะแย่งบอลแพรเมื่อกี้เดินมาขอแพร ผมกะจะด่ามันแล้วแต่โดนสายตาแพรดุไว้ก่อน รู้ใจจังครับที่รัก
"ได้สิ"ตอบง่ายๆแล้วก็ยื่นขวดน้ำให้มันไปเลย ฮือ ผมไม่ได้หวงน้ำนะ แต่หวงริมฝีปากแพรที่ปากขวด!!!
ผมมองตามตาละห้อยตามไอ้เวรนั้นที่เดินห่างออกไป อ้าว ไอ้เวรนั้นไม่เห็นกินเลย แต่กลับซุกไว้แทน
"แพรนั่งรอแป๊บนะ เดี๋ยวเดย์มา"ผมบอกแล้วแอบตามไอ้เวรนั้นไป แพรพยักหน้าน่ารักให้แล้วนั่งดูสนามที่มีทีมใหม่ลงไปเล่นแล้ว
ผมตามไปแล้วแอบดู เห็นไอ้เวรนั้นกำลังทำท่าโรคจิตกับขวดน้ำอยู่ ผมของขึ้นวิ่งไปโดดถีบยอดหน้ามันทันที
"ไอ้เหี้ย!!!มึงทำเหี้ยอะไร!!!!"ผมกระชากคอเสื้อมันถามเสียงเหี้ยม มันลนลานแล้วขอโทษผมใหญ่
สรุปมันคือพวกแฟนคลับแพร เหี้ย!!!
แฟนผมนะ!!!ใครจะยอมให้แม่งเอาไปปู้ยี้ปู้ยำ!!!ความคิดก็ไม่ได้โว๊ย!!!
หลังจากนั้นผมสังเกตุ มีพฤติกรรมทำนองนี้เกิดอีกหลายครั้ง โดยที่แพรไม่รู้ตัวเลยสักนิด นางฟ้าเอ๊ย!
แต่โดยที่แพรไม่รู้ตัวเลยสักนิดนั้นละ ผมหลบไปกระทืบมันทุกครั้งนั้นละ
จนในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว!!!
คุณคิดว่าผมจะทำอะไร?
ผมก็ตั้งสมาคม 'รักนางฟ้า'ขึ้นมาเองเลยน่ะสิ!ผมรวบรวบแฟนคลับแพรทั้งหมดมาอยู่ใต้อาณัติซะ ในเมื่ออยากได้นัก ผมก็จะป้อนเอง แต่ผมจะให้เฉพาะที่ผ่าน ดบด.(เดย์บอกได้)เท่านั้น
เป็นไง เจ๋งใช่ไหมผม?
จากนั้นก็ไม่มีอะไรมากวนใจกวนตีนผมอีกละ กับแพรก็หวานชื่น กับสมาคมก็ไปได้ดี มีนัดไปแดกเหล้ากันบ่อยๆ
และแล้วก็มาถึงคืนอันแสนสุขที่รอคอยมากว่าปีเศษ
คืนที่เรารักกัน~
ผมไม่เล่ารายละเอียดอะไรทั้งสิ้น บอกได้เลย ผมหวง!!!!
แต่คุณรู้ไว้เถอะว่ามันสุดยอดมาก~~~~~~~~
มีความสุขแทบตาย~~~~~~~
แพรน่ารักมาก~~~~~~~
นะ!!!
เช้าวันถัดมา ผมตื่นขึ้นมาก่อน มองนางฟ้าในอ้อมกอดแล้วก็รู้สึกปวดแก้ม ยิ้มจนปวดแก้มน่ะสิ
ผมจัดแจงให้แพรนอนก่อนที่ตัวเองจะละจากเตียงมาอย่างสุดแสนเสียดาย เพื่อไปเตรียมอาหารเช้า พอแพรตื่นมาหิวจะได้กินเลย เมื่อวานใช้พลังงานไปเยอะ ฮิฮิ
ผมเดินออกมาจากห้องนอนก็พอดีกับได้ยินเสียงกริ่งหน้าห้อง เป็นไอ้นิวเพื่อนเลิฟนี่เอง
"มาไมแต่เช้าวะ?"ผมถาม ไอ้นิวพงะเมื่อเห็นผม ก่อนจะกอดอกจ้องมองผมอย่างพิจารณา
"เหี้ยเดย์ หน้ามึงบานได้อีก มึงไปทำไรมา?"มันถาม ผมเลยตบหัวมันด้วยความเขิน
เหรอ หน้ากูบานเหรอ กูไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย กูกำลังแฮปปี้อยู่อ่ะมึง~~~
"เหยด อย่าบอกนะว่ามึงกับแพร!!!"มันว่าเสียงตื่นเต้น พร้อมทำมือประกอบ
ฉลาดมากไอ้เพื่อนเลิฟ!
ผมยิ้มจนปวดกรามแล้วดึงมันไปนั่งที่โซฟาเพื่อแชร์ความดีใจ
แต่เพราะผมดีใจมากไปหน่อย ปากหมาไปหน่อย เสียงดังไปหน่อย
สุดท้ายก็เลยเป็นทุกวันแบบนี้...
"แพรครับ สอบเสร็จแล้ว ไปเที่ยวกันนะครับ"ผมเอง ส่งยิ้มส่งน้ำเสียงร่าเริงและหล่อสุดฤทธิ์ไปให้แพร
ซึ่งแพรไม่ตอบ และไม่มองผมเลย...
ผมหูตกหางลู่ แต่ไม่ยอมแพ้หรอกครับ หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว จากพึ่งเปิดเทอมจนตอนนี้สอบเสร็จไปแล้ว ผมตื้อ ผมขอโทษ ผมบอกรักมันทุกวัน แพรต้องใจอ่อนบ้างละ!แต่อาจจะไม่กล้าบอกผมก็ได้!เนอะ!
"นะครับแพร นะๆ"ผมยังส่งลูกอ้อนต่อไปอีก แพรถอนหายใจเฮือก
"ก็ได้ ถ้าเดย์ขับลับโบกินี่สีขาวกับเอาดอกคาซาบลังก้าสีขาว99ดอกมารับแพรได้"แพรบอกผมแล้วยิ้มบางๆให้ แพรฉวยโอกาศตอนผมอึ้งเลยหลบไป
เล่นงี้เลยเหรอนางฟ้า
ไอ้เลย เทพเดย์จัดให้~~~
"เฮ้อ~"ผมถอนหายใจ เมื่อกี้ผมพูดอะไรไม่ดีใส่เดย์ไปซะแล้ว ผมรู้ว่าที่พูดไปมันคงเป็นไปไม่ได้ที่เดย์จะหามา ผมไม่ได้เป็นพวกนิยมวัตถุหรืออะไรนะ ผมแค่ไม่อยากไปกับเดย์ ผมแค่ไม่อยากอยู่ตรงนั้น เห็นเดย์อ้อนผมแบบนั้นอีก ผมกลัวตัวเองจะใจอ่อน...
มันยากที่จะใจแข็ง กับคนที่เรารัก
หลายเดือนที่ผ่านมาก เดย์เพียรขอโทษผมอยู่ตลอด แล้วก็เพียรจีบด้วย...
ผมยอมรับว่าข้างในใจอ่อนไปมากแล้ว แต่ก็ยังฝืนไม่ยอมอยู่ เพราะผมกลัวเจ็บ...
ไม่รู้ว่าทุกคนเป็นเหมือนผมไหม แต่ผมกลัวจริงๆนะ ผมไม่พร้อมจะเจ็บแบบซ้ำๆอีกแล้ว
ถ้าโดนหลอกอีกละ...
คราวนี้ผมคงจะตาย...
ผมเดินกลับบ้านคนเดียววันนี้ เดย์คงเคืองผมเลยไม่ได้มากลับด้วยกันเหมือนเดิม ดีแล้ว...
ผมเดินหลบรถที่ผ่านไปมา มหาวิทยาลัยมีคนขับรถมากันเยอะ ทั้งอาจารย์ผู้สอนและนักศึกษาเอง เสียงล้อบดถนนดังเข้าใกล้ ผมเบี่ยงเข้าชิดกับขอบถนนมากขึ้นเพื่อเปิดทาง
แต่รถสีขาวกลับชะลอตามผมที่เดินช้าไปด้วย หันเอี้ยวไปมองอย่างสงสัย
ลัมโบกินี่สีขาว!
"แพร!เดย์มารับแล้ว!"เดย์เปิดกระจกมาส่งเสียงร่าเริงทัก ก่อนจะหยุดรถแล้วเดินมาหยุดที่หน้าผม
"ดะ เดย์เอารถมาจากไหน มันแพงมากเลยไม่ใช่เหรอ?"ผมเอ่ยถามมองเดย์สลับกับรถอย่างตกใจ หรือว่าไปยืมใครมา?
"ก็แพร์บอกว่าอยากจะนั่ง เดย์เลยซื้อมา"เดย์ตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง
"ซื้อมา?!"ผมอุทานอย่างตกใจ ซึ่งหน้าเดย์ไม่มีแววว่าล้อเล่นด้วย คนที่เดินผ่านไปมาเลยหยุดมองทั้งตัวรถทั้งผมกับเดย์
"เดย์เอาเงินจากไหน เดย์จะบ้าเหรอ เดย์ก็รู้ว่าแพรพูดไปอย่างนั้นเอง"ผมรีบถามอย่างร้อนรน รู้สึกผิดที่เป็นเหตุให้เดย์เสียเงินเยอะแยะโดยใช่เหตุ
"เดย์ไม่บ้า ถ้าแพรอยากได้ เดย์ให้ได้หมดละ"เดย์ตอบ ยิ้มยิงฟันมาให้ผม ผมเสหลบสายไปมองที่ตัวรถแทน เดย์เปิดประตูรถปีกนกฝั่งข้างคนขับหยิบบูเก้ช่อใหญ่ออกมาก
"เดย์ใส่รถมาทั้ง99ดอกไม่ได้ ตอนนี้มี9ดอก อีก90ดอกจะส่งตามไปที่บ้านนะแพร"เดย์ยิ้มและยื่นช่อดอกคาซาบลังก้าให้ กลิ่นหอมหวานเฉพาะตัวพาให้เคลิ้มฝัน
"เชิญครับ"เดย์ผายมือเชิญให้แพรเข้าไปในตัวรถสวย
ผมอยู่บนรถ ในมือถือดอกไม้ที่ตัวเองเรียกร้องไปเลย ไม่น่าเลย...
ถนนที่คราคร่ำไปด้วยรถราเริ่มบางตาลงจน ตอนนี้เดย์กำลังพาขับรถเลียบทะเลไปเรื่อยๆ ผมจำทางได้ มันคือทางไปร้านอารีนา
ร้านที่มีอาหารอร่อย บรรยากาศแสนสวยกับหาดทรายขาวระยับ
ร้านที่เราตกลงเป็นแฟนกัน
"แพรไม่อยากไปที่นั้น"ผมเอ่ย
"ทำไมละแพร แพรชอบร้านนั้นไม่ใช่เหรอ"
"แพรไม่ชอบแล้ว..."
"แพรอยากกลับบ้าน"
รถหยุดกะทันหันจนได้ยินเสียงล้อเบียดกับถนนเสียงดัง ดีที่ผมคาดเข็มขัดนิรภัยไว้จึงไม่ได้หน้าคว่ำไปตามแรง
"แพรไม่ชอบร้านหรือไม่ชอบเดย์กันแน่..."เสียงเดย์ที่เอ่ยถามเจือทั้งความโกรธ ทั้งความน้อยใจไว้ ผมนิ่งเงียบ มือกำบูเก้แน่น
"แพร เดย์ขอร้องละ ให้โอกาสเดย์ เปิดใจให้เดย์สักทีเถอะ ที่เดย์ทำยังไม่พอจะพิสูจน์อีกเหรอ?อย่างวันนี้ที่แพรให้หารถหาดอกไม้ เดย์ต้องลำบากแทบตายเลยนะกว่าจะได้มาน่ะ"
"แพรไม่ได้ขอให้เดย์ลำบากเลย แพรพูดเพราะ...ไม่อยากไปกับเดย์"ผมเว้นช่วงไป ก่อนจะกลั้นใจพูด
"ระหว่างเรามันไม่ได้อีกแล้ว"
ผมเลี่ยงที่จะพูดคำว่า'รัก'
ในรถเงียบงัน ผมอึดอัด ผมตัดสินใจปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วเดินออกมาจากรถ ถึงจะไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน จะกลับได้ไหม แต่ก็ดีกว่าอยู่ตรงนั้น ผมอึดอัด
ท้องฟ้าจากยามเย็นกลายเป็นมืดมิดแล้ว ผมกลัวแต่ก็เดินไป
"จะไปไหน?"เดย์เอ่ยเสียงนิ่งแล้วขว้าข้อมือผมไว้ ทั้งยังออกแล้วลากให้เดินกลับไปที่รถ
"ปล่อยแพร แพรจะกลับบ้าน"ผมขืนมือไว้ พยายามดึงให้หลุดจากการเกาะกุม
"เดี๋ยวเดย์ไปส่งเอง"เดย์ว่าแล้วเพิ่มแรงที่จับมากขึ้น ผมเจ็บ
"ไม่เป็นไร แพรกลับเองได้ โอ๊ย!"ผมร้องเมื่อถูกคว้าทั้ง2มือไปรวบไว้ ซ้ำยังบีบเน้นเสียจนเจ็บ
"อย่าดื้อ แถวนี้มันมืดนะ ถ้ามีคนลากไปข่มขืนจะทำยังไง?"
"มันจะต่างอะไรกับที่เดย์จะทำกับแพรละ!"ผมโพล่งไปอย่างโกรธเคือง เดย์ไม่เคยรุนแรงกับผม แล้วคำพูดดูถูกแบบนั้นอีก มันอะไรกัน ผมไม่ชอบนะ
"ทำไมจะไม่ต่าง ถึงเดย์ทำจริง แต่เรารักกัน มันไม่เรียกว่าข่มขืน"เดย์ตอบพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่ดูเยาะเย้ยผม
น้ำตาผมรื้นขึ้นมาทันที
จะบอกว่าผมสมยอม ผมง่ายอีกแล้วสินะ...
ผมร้องไห้ น้ำตาผมไหลลงมาเอง ผมไม่อยากจะร้องเลย มันดูเหมือนผมอ่อนแอ...
"อ้าวๆ พี่ชาย ทำอะไรน่ะ คนเขาร้องไห้ใหญ่เลย"เสียงหนึ่งดังขึ้น ทั้งผมทั้งเดย์หันไปมอง เป็นผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่เดินเข้ามาใกล้ ดูเมามาย และดูน่ากลัว
"ฉุดมาแหง ขอร่วมวงด้วยดิวะ"อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น แล้วทั้งกลุ่มก็หัวเราะเฮฮา ผมหน้าซีด กลัว
"แพรขึ้นรถ"เดย์หันกลับมาเอ่ยอีกครั้งไม่สนใจคำปรามาศของพวกนั้น
"เฮ๊ยๆ ไอ้หนู มาทำเมินเรอะ อยากกินยำตีนแล้วมั๊งเนี่ย"
"ไม่เอา"ผมตอบพลางขืนมือออกจากเดย์ ซึ่งผมแปลกใจนิดๆที่เดย์ยอมปล่อย
"เลือกเอาสิแพร อยากจะให้เดย์ข่มขืนหรืออยากให้ไอ้พวกขยะนี้ข่มขืน"เดย์เอ่ยพร้อมยิ้มอย่างเป็นต่อ
ผมอึ้ง เดย์รู้ว่าผมไม่กล้าถึงพูดจากดูถูกผมได้ขนาดนี้สินะ
"เฮ๊ย!!!มึงด่าใครวะ?!!!วอนตีนซะแล้วไอ้หน้าอ่อน!!!"
"ว่าไงละแพร?"เดย์ก้มลงกระซิบข้างหู น้ำเสียงเย้าแหย่
ผมกัดริมฝีปากแน่น พลักเดย์ออกอย่างแรงแล้วเดินไปหาผู้ชายกลุ่มนั้น ทั้งสองฝ่ายดูตกใจกับการกระทำของผม
"ถ้าผมยอม พวกคุณจะไม่รุนแรง จะอ่อนโยนกับผมใช่ไหมครับ?"ผมเอ่ยถามเสียงนิ่ง
ผมยอมเสียร่างกาย ดีกว่าเสียศักดิ์ศรี...
"แพร!!!!!!!!"เดย์เรียกชื่อผมอย่างเกรี้ยวกราด แต่ผมไม่สน คางของผมถูกเชยขึ้นโดยมือหยาบของผู้ชายที่อยู่หน้าสุด สายตาโลมเลีย กลิ่นเหล้าคละคลุ้งทำให้ผมรู้สึกคลื่นไส้
"แม่ง สะใจวะ โดนทิ้งแล้วมึง น้องคนสวยเค้าเลือกพวกกู ไปนอนดูดนมแม่ไปมึง"
"มาๆน้อง คืนนี้พวกพี่จะอ่อนโยนจนน้องถึงใจสุดๆเลย"
"เหี้ย ขอกูก่อนนะมึง แม่ง สวยวะ"
"เงิดสด2หมื่น ไสหัวไปซะ"เสียงเดย์ดังแทรกเสียงที่กักฬระพวกนั้น พวกนั้นหันขวับไปทันทีแล้วมองเดย์ที่หยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาหยิบเงินออกมา
"โอ๊ะๆ รวยใช้ได้นี่หว่ามึง แต่กูว่ากระทืบมึงแล้วเอาทั้งเงิน เอาทั้งคนคุ้มกว่าวะ เนอะพวกมึง"เสียงหนึ่งดังขึ้น โดยมีที่เหลือหัวเราะเห็นด้วย
"มึงอย่าทำให้กูโมโห รับเงินแล้วรีบไสหัวไปซะ อย่าแตะต้องเมียกู"เดย์เอ่ยด้วยเสียงกดต่ำ บรรยากาศรอบตัวดูกดดันขึ้นจนรู้สึกกลัว
"แต่เมียมึงบอกเองจะเป็นเมียพวกกู มึงตัวคนเดียวคิดว่าจะสู้พวกกูได้เหรอไง อย่าอวดเก่งให้มันมากนักไอ้หนู!"คนหนึ่งเอ่ยออกไปพร้อมกับมือหยาบที่เอื้อมมารั่งตัวผมเข้าไป ผมดิ้น
ไม่เอาแล้ว น่ากลัว...
"ปล่อยเมียกู"เดย์พูดเสียงเหี้ยมก่อนที่เดินเข้ามาใกล้ผม กระชากผมออกมาจากมือหยาบนั้น อีกฝ่ายดูเดือดดาลขึ้นมาและจะเข้ามาทำร้าย ผมกอดเดย์หลับตาแน่นด้วยความกลัว
"อยากตายก็เดินเข้ามา"ผมลืมตาขึ้นหันไปมองแล้วเห็นว่าในมือของเดย์มีปืนอยู่ พวกคนกลุ่มนั้นพงะแล้วถอยออกไป ไม่กล้าเข้าใกล้ผมกับเดย์อีก
ผมกับเดย์เดินกลับไปที่รถ ก่อนที่เดย์จะขับออกจากบริเวณนั้นทันทีอย่างรวดเร็ว
ผมเงียบ เพราะรู้ว่าทั้งหมดเป็นความผิดผมที่ไม่เชื่อเดย์แต่แรก อวดเก่งจนเกิดเรื่อง
"ขอโทษ"เดย์เอ่ยออกมาเบาๆ ผมหันไปมองเสี้ยวหน้าที่ขุ่นมัวนั้น
มันควรเป็นผมที่ต้องขอโทษ...ผมรู้สึกผิด...
รถคันสวยชะลอและจอดที่ข้างรั้วสีขาวอันคุ้นเคย ผมนั่งนิ่ง ยังไม่ได้ลงจากรถ
"ถึงบ้านแพรแล้วครับ"เดย์เอ่ย ผมเม้มปากก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยออก
"แพรขอโทษนะ และขอบคุณมาก"ผมเอ่ยเสียงเบาก่อนจะรีบลงจากรถเข้าบ้านไป
เดย์จะรู้ไหม
ตอนที่เขามาดึงผมไปกอดไว้นั้น
ผมดีใจและโล่งใจมากแค่ไหน...
ผมรักเดย์จริงๆ...
TBC.
สวัสดีคะ โฮกกกกกกกกกกกกก เข้าเล้าไม่ได้1วันปานจะขาดใจอยู่รอนๆ ก่อนนอนลงกดเข้าดูนี่ดีใจแทบกรี๊ดเลยคะ ฮืออออออออ
แต่เข้าไม่ได้วันนึงเลยทำให้นิยายตอนนี้เหมือนจะยาวกว่าปกติเพราะมีเวลานั่งแต่งเยอะขึ้น5555
ตอนนี้พอจะทวงความนิยมของพระเอกเราได้ไหมหนอ?
ตอบเมนต์
HISY - อร๊าย คนเขียนยกหางพ่อพระรองก็งี้ละคะ 3pเหรอ คุคุคุคุ
WoonMyuk - อั่ยยะ พลังงานนั้นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งกระทู้แล้วววววววววว
bulldog17 - ตัวใหญ่มาก!!!5555
yeyong - พูดจริงๆนะ คนแต่งก็ไม่รู้ว่ามันเพราะสันดานพระรองเลยทำไปแบบนั้นหรือแท้จริงแล้วมันจีบแน่ อะหุ
NOoTuNE - อร๊าย แล้วกี้ล่ะคะ?ไม่สงสารกี้เหรออออออออออ
pare_140 - เรนนิว คู่นี้มาแรงจริงไรจริงอ่ะ
phakajira - ขอเถียงคะ เพราะสองคนนี้ 'กิน'กันลงแน่นอน กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
karn49 - สวัสดีคะ ยินดีต้อนรับสู่นิยายเรื่องนี้นะคะ ชอบเมนต์มาก มันสะใจ เรนมันมือที่3ฟ้าประทานจริงๆ55555
รักคนอ่าน
และ
สวัสดีปีใหม่ไทยค่าาาาาาาาาา//สาดน้ำ