“พีไผ่ ไม่มาหลายวันเลยนะคะ”เสียงพี่น้อยทักผม ก่อนจะรับของในมือ
“ยุ่งเรื่องเรียนครับ แล้วไปไหนกันหมดครับ”ผมบอกพี่น้อยก่อนจะถามหา กว่าจะมาถึงได้เกือบหกโมง ออกจาก ม. ตั้งแต่สี่โมง ขี่รถไปหาซื้อของให้มันอีก รถก็ติด
“อยู่บนห้องกันคะ อ้อนป้านวลอยู่ ขึ้นไปเถอะคะ”พี่น้อยบอกยิ้มๆ ก่อนจะไปจัดของ ผมก็เดินขึ้นไปข้างบน แต่ยังไม่ได้เข้าไปหรอกครับ ได้ยินเสียงหงุงหงิง
“น้องเจ็บ”เสียงเหมือนจะร้องไห้
“ทนหน่อยคะ ทานนี่ก่อนนะคะ”เสียงป้านวลที่คอยโอ๋กันมาตลอด
“ไม่เอา มันขม น้องไม่ชอบ”เสียงคนเอาแต่ใจบ่นอย่างหงุดหงิด
“ไม่ชอบก็ต้องทาน แล้วจะหายได้ไงคะ อยากให้พี่ไผ่มาเห็นเหรอ”ป้านวลยังประเลาะแกมขู่นิดหน่อย มีชื่อผมด้วยท่าจะขลังนะป้า ได้ยินเสียงร้องโวยวายทันทีเลย
“ไม่ๆๆๆๆๆ”เสียงรัวเร็วเลย นี่มันโกรธผมจริงๆเหรอวะถึงได้ปฏิเสธซะขนาดนั้น
“ถ้างั้นต้องทานคะ”คงได้ผล เพราะมันเงียบเสียง พี่น้อยขึ้นมาพอดี
“ไม่เข้าไปล่ะคะ”พี่น้อยบอก มือก็ถือถาดใส่โจ๊กหมู พิเศษไส้กับตับ ผมรู้แค่ว่ามันไม่สบาย ก่อนเข้ามาผมโทรหาป้านวลก่อน แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นอะไร พูดแต่คุณน้องไม่ให้บอก
“พี่น้อยเข้าไปก่อน แต่อย่าบอกนะครับ”ผมบอกพี่น้อย ก่อนจะเปิดประตูให้และยืนหลบมุม พี่น้อยยิ้มพยักหน้า
“โจ๊กคะคุณน้อง ดูสิน่าทานมากเลย”เสียงพี่น้อยพูดอย่างเอาใจ
“ไม่กิน น้องไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น มันขม”เสียงมันหงุงหงิงอู้อี้ไปหมดเหมือนเอาผ้าคลุมโปง เวลาที่มันไม่เอาอะไรเลย ถ้าอยู่บนเตียงจะหยิบผ้าคลุมหัวทันที นั่นไงอย่างที่คิดมันคุมจริงๆ
“ลุกมาดูก่อนสิคะ”ป้านวลดึงผ้าห่มออก แต่มันก็ดึงเอาไว้แน่น
“ฮึก ฮือๆๆๆๆ น้องไม่กิน น้องอยากนอน”เริ่มแล้ว ร้องไห้ซะจะได้จบๆไปซะ ป้านวลส่ายหน้าแต่ยังยิ้ม แกเห็นผมแล้วครับ ต้องยกนิ้วให้กับความใจเย็นของป้านวล คงเพราะแกเลี้ยงของแกมาตั้งแต่เล็กก็เลยรู้ใจไปซะหมด
“ก็ทานก่อนแล้วค่อยนอน ไม่งั้นจะบอกคุณปู่ คุณแม่ พี่ไผ่”ป้านวลบอกและขู่ไปอีกระลอก
“ก็ได้ๆๆๆๆ”ได้ผลลุกขึ้นมานั่ง ผมยิ้มก่อนจะอึ้งไปเมื่อเห็นสภาพมัน ไม่นึกว่ามันจะเป็นขนาดนี้ ตัวแดงไปหมด
“อร่อยไหมคะ”ป้านวลถาม เมื่อเห็นว่ามันกินได้เยอะ จากตอนแรกไม่ค่อยกินแต่สักพัก
“อร่อย เหมือนร้านที่พี่ไผ่พาไปกินเลย”มันพยักหน้าพูดอย่างอารมณ์ดีขึ้น ป้านวลยิ้มเอาผ้าเช็ดตัวไปด้วย”พี่น้อยไปซื้อมาเหรอ รู้ได้ไงว่าน้องชอบแบบนี้ ป้านวลบอกเหรอ”มันหันไปถามพี่น้อยที่ยิ้มขำๆ
“เปล่าคะ พี่น้อยไม่ได้ซื้อหรอก มีคนรูปหล่อซื้อมาฝาก”พี่น้อยบอก ก่อนจะมองมาทางผม มันขมวดคิ้ว ก่อนจะมองตาม ตาโตเลยครับวางโจ๊กใส่มือพี่น้อยที่รับแทบไม่ทัน
“มาทำไม ไปๆๆๆๆ”เสียงมันถามและไล่ แต่ตัวเองซุกไปในผ้าห่มเสร็จสรรพ
“คุณน้อง ไม่เอาคะ พี่ไผ่มาเยี่ยม”ป้านวลบอกพลางดึงผ้า
“ป้านวลผิดสัญญา ไหนว่าจะไม่บอกไง ฮือๆๆๆๆ”มันพูดไปร้องไห้ไป ว่าป้านวลที่นั่งยิ้มไปด้วย
“ไม่ได้บอกคะ พี่ไผ่โทรมาป้าแค่บอกคุณน้องไม่สบายแค่นั้นเอง”ป้านวลยังพูดต่ออย่างใจเย็น
“มึงมาทำไม กูเขียนว่าไง ไม่ได้แหกตาอ่านเหรอ”เสียงมันมาโวยวายผมแทน พี่น้อยหัวเราะ ป้านวลขึงตาใส่ก่อนจะไล่ให้เอาชามไปเก็บ
“คุณน้องพูดไม่เพราะอีกแล้ว”ป้านวลเอ็ดเบาๆ
“ไม่พ้งไม่เพราะแล้ว ควายยยย พูดไม่รู้เรื่อง”มันไม่ฟังอะไรแล้วโวยอย่างเดียว
“คุณน้องถ้าอีกครั้ง โดนนะคะ”คราวนี้ป้านวลเอ็ดเสียงจริงจัง
“ฮึกๆๆๆฮือๆๆๆ”ไม่ต้องบอกใช่ไหมครับว่าเสียงใคร
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง”ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆบอกป้านวล
“เอ้อ อย่าดุแกนะคะ”ป้านวลเดินไปแต่ไม่วายหันมาสั่ง ทำเอาผมเกือบขำ แล้วอย่างนี้ป้าจะให้คุณน้องของป้าโดนอะไร ในเมื่อห่วงซะขนาดนี้
“ครับ”ผมรับปาก พอพ้นป้านวล
“ฮึกๆๆ ฮือๆ”
“ร้องทำไม”ผมถาม
“เรื่องของกู มึงมาทำไม จะมาเตะกูเหรอ”มันแว็ดกลับมาแต่เสียงดังแค่ในผ้าห่ม
“เออ เก่งจริงมึงก็ออกมาสิ”ผมท้ามัน
“กูไม่ออก มึงนั้นแหละออกไปเลย”มันไม่ยอมแถมไล่ด้วย
“ไม่แน่นี่หว่า ไหนบอกถ้ามาจะกระโดดถีบหน้ากูไง”ผมยังท้ามันต่อ
“กูถีบแน่ แต่ตอนนี้กูไม่ว่าง ไปๆๆๆๆ”มันแถไปอีก ออกปากไล่
“ไม่ใจวะ แล้วมึงเป็นเอดส์เหรอ”ผมทำเสียงใส่ ก่อนจะถามมันกวนๆ
“ตีนเหอะ กูเป็นอีสุกอีใสโว้ยยยย”มันเปิดผ้ายกตีนถีบผมแต่โดนจับไว้ก่อน เต็มๆตากูเลย มันหน้าง้ำ น้ำตาไหลเม้มปาก ดูแล้วโคตรจะ
“ฮ่าๆๆๆ นี่มึงแปลงร่างเป็นดาร์เมเชี่ยนได้ด้วยเหรอวะ”ผมหัวเราะใส่มัน ที่หายใจแรงขึ้น
“เชี่ยะๆๆๆๆๆ”มันโวยมือก็ตีใส่ผมที่หัวเราะมัน ก่อนจะเอาผ้ารวบมันยกมานั่งตัก ไม่ได้รังเกียจเลยสักนิดแต่กลัวเชื้อโรคจากภายนอกจะไปติดมัน ตัวรุมๆ”ปล่อยๆๆๆๆ”มันดิ้นไปมา
“ไม่เอาน่า โอ๋ พี่ล้อเล่นนะ”ผมปลอบมันที่เริ่มร้องไห้อีก”ไหนดูสิ”ผมบอกอีกก่อนจะเปิดผ้าห่มดู จับหน้าให้หันมาหา
“ฮือออ มันทุเรศใช่ไหม”มันถามทั้งน้ำตา
“จะให้บอกว่าไม่ ก็คงไม่ใช่ ”ผมปลอบมันที่น่าจะรู้สึกดี แต่ทำไมมันจิกหัวผมวะ
“มากอดทำไม เดี๋ยวติดหรอกมึง ปล่อย”มันแกะมือผมออก
“จะได้เป็นด้วยกันไง”ผมกระซิบบอก
“กูขี้เหร่มากเลยตอนนี้”มันยังห่วงความหล่อตัวเองอยู่
“เดี๋ยวก็หาย แล้วทำไมไม่บอกว่าเป็น หืม”ผมปลอบและถาม มันสบตา
“ไม่อยากรบกวน มึงยุ่งมาก”มันตอบเบาๆ ประชดหน่อย ทำเอาต้องกอด
“เหรอ”ผมแหย่มันต่อ มันพยักหน้า
”น้อง”ผมเรียกมัน
“ครับ”
“ปวดหัวไหม”
“ฮึ”
“แต่ตัวร้อนนะ”
“ป้านวลบอกน้องมีไข้ ให้กินยาอะไรไม่รู้ ขมฉิบหายเลย”มันบอกแกมฟ้อง ผมหันไปดูเป็นยาแผนโบราณอย่างหนึ่ง ที่กินแล้วมันจะช่วยขับออกได้ ตอนเด็กๆผมเป็นแม่ก็ให้กิน
“จะได้หายเร็วๆไง”ผมบอกมันอีก หยิบทิชชู่เช็ดน้ำตาให้
“ไม่กลัวติดเหรอ”มันถามอีก
“เคยเป็นแล้ว”ผมบอก
“ถึงว่ากล้ากอด”มันพูดเฉยๆแต่ผมรู้ว่าแอบงอน
“ถึงไม่เคยเป็นก็กอด”ผมพูดต่อ
“ทำไม”มันถามแต่ไม่มอง ผมเลยก้มไปใกล้ๆ จูบขมับไปที
“ก็เพราะเป็นน้องพี่ถึงได้กอด”ผมกระซิบบอก คนในอ้อมแขนหน้าแดงทันทีจากที่แดงอยู่แล้ว”ไม่ใช่แค่กอด อยากทุกอยากแต่ต้องให้น้องหายก่อนนะ”ผมพูดต่ออีก ทำเอามันเกือบยิ้มแต่ยังเก็บอาการอยู่
“คิดแค่เนี้ยะ”มีต่อว่าแก้เขิน
“ก็แค่น้องคนเดียว”ผมบอกให้เขินหนักไปอีก
“หายโกรธแล้วเหรอ”มันถามต่อหลังจากเงียบกันไป ผมโยกตัวมันไปมา
“น้องน่ะเหรอ”ผมย้อนถาม มันเลยตีเบาๆ
“พี่ไผ่นั่นแหละ หายโกรธแล้วเหรอที่น้องงี่เง่า พูดไม่รู้เรื่อง”มันพูดเบาๆเหมือนสำนึกผิด
“ไม่”ผมบอก มันเงยหน้าก่อนจะก้มแต่จับไว้ก่อน”ไม่เคยโกรธ มีแต่โกรธตัวเองที่ทำน้องเจ็บและร้องไห้ ขอโทษนะครับ”
“ฮึกๆๆ ไม่ น้องขอโทษ พี่ไผ่ไม่ผิดหรอก น้องน่าจะรู้ แต่ก็ยัง ฮึกๆ”มันเอาพูดทั้งน้ำตาเอามือโอบรอบคอ
“ชู่ว์ ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้อง นิ่งซะ”ผมโยกมันไปมา ผมรู้แล้วความหมายที่มันเขียนคืออะไร กลัวผมเห็นแล้วจะรังเกียจ ไม่ให้ป้านวลบอกเพราะมันรู้ว่าผมยุ่ง ไอ้ฝิ่นเป็นคนที่ห่วงความรู้สึกคนอื่นก่อนเสมอ
“น้องแค่ไม่อยากให้พี่เครียด อยากให้พักผ่อนบ้าง ถึงเวลาก็นอนกอดกัน หลับสักพักค่อยไปทำต่อก็ได้ แค่นั้นเองไม่ได้จะทำตัวเยอะใส่ แต่ไม่คิดว่ามันจะทำให้เราทะเลาะกัน”มันพูดกับอก มีสะอื้นนิดหน่อย
“รู้แล้ว”จูบผมหอมๆไปที
“ไม่อยากให้พี่มองเป็นเรื่องเล็ก สุขภาพต้องมาก่อน”มันยังพูดต่อ มือก็เริ่มจะเกาแต่ผมจับเอาไว้ก่อน
“อย่าเกา เดี๋ยวไม่หาย”ผมบอกก่อนจะมองหน้าแดงด้วยพิษไข้” พี่รู้ ถึงได้ขอโทษไงที่เสียงดังใส่ หายโกรธนะ”ผมพูดต่อและรับรู้ถึงความรู้สึกที่มันมีให้
“ไม่ได้โกรธ ๆ ไปก็เจ็บ น้องร้องไห้ทุกวันเลยจะไปขอโทษ ก็เสือกเป็นไอ้โรคเวรนี่อีก”มันส่ายหน้าพูดด้วยเสียงที่น่าสงสารมากผมฟังยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่แต่ตอนท้ายอยากจะขำที่มันเคืองโรค”น้องคิดถึงพี่ไผ่ ฮึกๆๆ”มันสะอึกสะอื้นบอกต่อ
“คิดถึงมากกว่าอีก”ผมกอดและบอก
“พี่นิสัยไม่ดีเลย รู้ตัวไหม”มันพูดและมองหน้าผม แววตาไม่สดใส ผมเลิกคิ้วให้พูดต่อว่าเรื่องอะไร”มาทำให้เคยตัว พอไม่ได้ก็เรียกร้อง”
“งั้นต้องเลิกทำน้องจะได้ไม่ร้องไห้เวลาไม่ได้ ดีไหม”ผมพูดยิ้มๆเลยโดนทุบ
“ไม่ ต้องทำให้ดีขึ้น”พูดไปทุบไปแต่ไม่แรงหรอก
“รู้แล้วครับ”
“สัญญานะ”
“อืม”
“ดีกันนะ”
“ไม่ได้โกรธแล้วจะดีทำไมล่ะ”ผมบอกทำเอามันกอดผมแน่น
“งั้นพี่กลับเถอะ”มันผละออก พูดทำเอางง
“ไล่เลยเหรอ”ผมยื่นหน้าไปถาม อยากจะจูบปากแดงๆจัง
“ไปทำงานให้เสร็จๆ จะได้อยู่ด้วยกันเยอะๆ”มันบอกยิ้มๆ ผมเลยบิดจมูกไปที
“ว่าจะนอนด้วยสักหน่อย อดเลย”ผมแกล้งทำหน้าเสียดาย
“จริงนะ”มันร้องอย่างตื่นเต้น
“เคยหลอกเหรอ”ผมพยักหน้าถาม
“เคย”มันก็ลอยหน้าบอก
“เมื่อไรวะ”ผมทำหน้างง
“เมื่อวันนั้นมาถึง คริคริ”มันตอบและหัวเราะคิกคัก
“มุกโคตรเก่าเลย”ผมเบะปากใส่มัน
“ก็เล่นตามอายุพี่ไง”มันทำปากใส่ ผมเลยจุ๊บไปทีแบบเบาๆมันก็จุ๊บตอบ ก่อนจะกอดกันไว้ แทนความรู้สึกที่ห่างหายไปเป็นอาทิตย์ ผมกระซิบขอโทษอีกครั้ง กอดและหอมผมนิ่ม มันยิ้มและกอดอย่างแน่น
*
*
“น้อง”ผมเรียกไอ้คนที่กอดรัดผมแน่น หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยก็ขึ้นมานอนกับมัน
“อะไร”เสียงรับคำยานๆ มันเริ่มจะหลับ
“ไม่หนีไปไหนหรอก”ผมบอกมันที่ปรือตา
“กูกอดไม่ได้ไง”ถามยานๆแต่ตอบให้ดีนะ ตอบไม่ดีเปลี่ยนระดับความเร็วแน่
“ได้ แต่มันแน่นไป มึงโดนผีงูเหลือมเข้าสิงหรือเปล่า รัดซะ”ผมบอกและกระซิบถาม มันแลบลิ้นเลียไปมา
“รอให้เหยื่อหมดแรงก่อน จะได้จับกินซะ อ้ามมมมม”มันบอกเบาๆก่อนจะตะโกนตอนท้าย อ้าปากกว้างงับซอกคอผมไปมา ขึ้นมาขี่ทั้งตัว ผมจี๋เอวมัน ๆก็ไม่ปล่อย ฟัดไปฟัดมาไอ้เหลือมเริ่มอ้าปากหวอ มือกอดคอพอจะคลายก็กระชับอีก ปากก็อ้าและก็หุบ เป็นแบบนั้นอยู่หลายที ผมยกยิ้มก่อนจะจับตะแคงลงมาเบาๆ
“หายเร็วๆนะสตอร์เบอแรดคนดีของพี่ไผ่”ผมบอกคนน่ารักที่หลับไปเรียบร้อยแล้ว เอามือลูบหลังผ่านเนื้อผ้าให้เบาๆ แบบที่เจ้าตัวชอบ ต้องระวังด้วยกลัวมันจะเจ็บเพราะตุ่มแดงๆ สักพักผมก็กลายเป็นไอ้เหลือมรัดมันแทน
**********************************************************************************************
ปล. เอาไปอีกตอนส่งท้ายคู่นี้ให้ไปพักรักษาตัวก่อน ตอนหน้า แฝดกับต้าร์แน่นอน ตอนนี้ขอตัวไปเคลียร์งานก่อนเด้อ ขอบคุณทุกเม้นส์ทุกอ่านนะคะที่เป็นกำลังใจให้มาตลอด แนะนำและติได้คะจะได้ปรับ ขอบคุณมากกกกกกกกกกกกกก คะ
แก้ไขแล้วคะ ขอบคุณคุณ nokkie มากคะที่บอกให้ ถ้ามีอีกบอกได้คะ