หัวข้อ: เรื่องสั้น [หึง & ง้อ] / [สองก้าว] และ [ก้าวต่อไป] จบในตัว

[minchy]

 งงค่ะบอกได้อย่างเดียวว่างง


แล้ว กร จะรู้ไม่ว่าที่เสือ  ถามว่าเป็นมากว่าพี่ได้มั้ย  ถามเพื่อ?  แล้วพอกรตอบว่าได้  แต่เสือกลับบอกว่า ไม่เอา 
แล้ว "ไม่เอา"ของเสือเนี่ยเพราะ รักทศ  หรือรักกร

งงว่า เสือรักทศ แต่แอบเห็นแก่ตัวจะเอาน้องมาแทน  แล้วเปลี่ยนใจ  แต่พอทศมาบอกว่าก็รักนะ  ก็ละอายใจว่าเคยคิดเลวกะกรไว้เลยไม่กล้าคบกับทศ  อย่างนั้น
หรือป่าว

คือรู้สึกว่า เรื่องที่ปูมายังมาไม่ถึงจุดจบค่ะ  เลยไม่สามารถคิดต่อได้ว่า  มันจบอย่างไร
คือจากที่อ่านเหมือนว่า  เสือกับกร กลายเป็นคนไม่รู้จักกัน (แต่คนรู้จักกันมาก่อน) เสือกับทศ เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม (แต่ไม่เหมือนเดิม)

[badcow]

งงกว่าเดิม ??

[BaoBao]

งงค่ะบอกได้อย่างเดียวว่างง
:กอด1:เราขอโต๊ดดดดดดดดดด

]แล้ว กร จะรู้ไม่ว่าที่เสือ  ถามว่าเป็นมากว่าพี่ได้มั้ย  ถามเพื่อ? 

อันนี้ไม่เข้าใจเน๊?
แล้วกรจะรู้มั้ยว่าที่เสือถามว่า เป็นมากกว่าพี่ได้มั้ย? ถามเพื่อ? แบบนี้รึเปล่า?
หากถามว่า กรรู้มั้ยว่าเสือกะเอาตัวเองเป็นตัวแทน... กรรู้นะคะ

อ้างอิงที่ว่า
“ไม่ต้องขอโทษ… หากเป็นผมได้….” เสียงพูดหยุดไป ก่อนที่จะตามมาด้วยคำสั้นๆ คำหนึ่ง “….ก็ได้…”
กับ
การยอมทำตามหัวใจสั่ง การยอมเป็นตัวแทนคนอื่น การก้าวตัดหน้าพี่ชายที่ตัวเองรักและเคารพ ไม่ใช่จะดี ไม่ใช่จะมองเห็นความสุข แต่กรก็เลือกมัน.... แต่แล้วเสือกลับ “ไม่รับ” ความรักที่คนคนหนึ่งฝ่าฟัน “ความรู้สึกผิดของตัวเอง” จนเลือดโชกก่อนที่จะยื่นมันมาให้เขา

นี่คือส่วนย้ำว่า กรรู้ตัวว่าพี่เสือเอากรเป็นตัวแทนพี่ทศตั้งแต่แรก

ถามเพื่อ? 
คำนี้คืออยู่ในอารมณ์บิ๊วอยู่ใช่มั้ยเอ่ย....




แล้วพอกรตอบว่าได้  แต่เสือกลับบอกว่า ไม่เอา 
แล้ว "ไม่เอา"ของเสือเนี่ยเพราะ รักทศ  หรือรักกร

ฮ้าาาาาาาาา จุดนี้ชิมิ.... เราแจงให้นะ แต่ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องน๊าาาา 
เอานะ
นึกถึงหัวคนคนนึงไว้ คนที่มีรักแต่ไม่กล้า กลัวที่จะเสียบางอย่างไป พอคนนั้นกลัวมากเข้า นิสัยป่วงๆ มันก็เป็นตะกอนในหัวใจบิดบังหลายอย่างไว้ ไม่ให้ตัวเองรู้...

เสือรู้ตัวและตั้งใจว่าจะหาใครสักคนเข้ามาในชีวิต
เสือไม่ได้หวังให้ใครมาเป็น "ตัวแทน" เสือแค่อยาก "รักคนอื่น" "อยากมีคนที่รักเรา" "อยากมีคนของตัวเอง"
เสือหวังที่จะมีรักใหม่กับใครสักคน และคิดว่าตัวเองทำได้ มั่นใจว่าทำได้ จึงถามกรว่า "เป็นมากกว่าพี่ชายได้มั้ย?"

จำตอนนี้ได้มั้ย อ้างอิง
ตั้งแต่กรมาพักด้วย เสือถามใจตัวเองแค่คำเดียว “มึงเหงาใช่มั้ย?”

หากหัวใจตอบว่า “ใช่” อะไรควรทำไม่ควร เขาจะรู้----- หากเป็นความเหงา มันจะทำร้ายกร ต้องเลิกให้ได้….. ?


นี่ล่ะ เสือตระหนักรู้ผิดชอบ หากเหงาไม่ควรเอากรมาเป็นตัวแทน หากจะเอากรต้องตั้งใจที่จะรักให้ได้ และต้องทำให้ได้เท่านั้น!! ----- ใจเสือก็หนักแน่นอยู่น๊า

แต่ตอนที่เสือมองหน้ากร (ตอนจะเข้าด้ายเข้าเข็ม) ตอนนี้ล่ะที่เสือ.....รู้ตัว
อยากมีใครสักคน
ตั้งใจว่าจะรักกรได้ (ย้ำว่าใจของเสือไม่ตั้งใจเอากรมาเป็นตัวแทน เสือคิดว่าตัวเองจะมีรักใหม่กับกรได้)
แต่แล้วพอมองหน้ากร มองหน้าที่เหมือนกัน ถึงสีตาที่ต่างกัน..... แต่ในเวลาเดียวกันนั้นใบหน้าที่เสือเห็นคือใบหน้าของทศ------ เสือจึงตระหนักว่า ตัวเองยังไม่สามารถรักใครได้อย่างที่ตั้งใจไว้ หากไปต่อจะเป็นการทำร้ายตัวเองและกร

“ถึงจะหน้าเหมือนกันยังไง หัวใจมันก็แยกออก”----- คำนี้ เหมือนพูดให้กร แต่เสือพูดให้ตัวเองคล้ายรำพึงรำพัน


แล้วพอกรตอบว่าได้  แต่เสือกลับบอกว่า ไม่เอา 
แล้ว "ไม่เอา"ของเสือเนี่ยเพราะ รักทศ  หรือรักกร
ตอบ รักทศคนเดียว (ณ ขณะนั้น)


งงว่า เสือรักทศ แต่แอบเห็นแก่ตัวจะเอาน้องมาแทน  แล้วเปลี่ยนใจ
แต่พอทศมาบอกว่าก็รักนะ ก็ละอายใจว่าเคยคิดเลวกะกรไว้เลยไม่กล้าคบกับทศ  อย่างนั้น
หรือป่าว

เสือรักทศ แต่เสือไม่ได้เห็นแก่ตัวเอากรมาเป็นตัวแทน เสือมั่นใจว่าจะรักกรได้ คิดว่าทำได้ แต่ก็ทำไม่ได้ในตอนหลัง พอรู้ในตอนสุดท้ายจึงไม่ยอมมีอะไรกับกร และหยุดไว้ตรงนั้น

พอทศมาบอกรัก ช่วงนี้ซับซ้อนนะ.....
ละอายใจมันก็มีบ้างบางเบา แต่ที่เสือไม่คบทศเพราะคำนี้
“มึงรักน้องกู มึงรู้ตัวบ้างมั้ย?” ทศถอนหายใจ ทำไมเขาจะไม่รู้ใจเสือ

เสืออึ้ง และก้มหน้าลงไปพักที่หัวไหล่ของทศ เป็นนานกว่าจะพูดประโยคนี้ออกมา “กู......เสียใจ”

พอทิ้งกรไว้ในห้อง กลับไปเห็นห้องโล่งใจเสือก็หาย พอรู้ว่าน้องกรไปอยู่กับโต้ มีโต้พาไปส่งบ้านก็สบายใจ พอมานั่งคิดๆ ตรงระเบียง....."พึ่งรู้ตัวว่ารักเขาเข้าแล้ว" -------- แต่เป็นการรู้ลึกๆ อยู่ในใจ ทำอะไรไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังไงที่เรียกว่า "ดี"----- พอไม่รู้คิดไม่ออกเสือก็ปล่อยมันไป ช่างมัน ไม่คิดหาทางที่"ดี" (นั่นคือความรู้สึกในหนึ่งเดือนนั้นของเสือ)


น้ำหนักของความรักระหว่าง กร กับ ทศ
ทศรักมานานมีน้ำหนักที่หนักกว่า สิบกว่าสร้างความผูกพันที่มากมายให้กับเสือ...ก่อเกิดเป็นความรู้สึกเคยชินให้กับเสือ....ถึงแม้เจ็บปวด แต่เสืออุ่นใจกับความรักที่ให้ทศ
รักที่เพิ่งเกิดกับกร.... มันยังเบาอยู่ แต่เสือเริ่มรู้ว่ามันมีน้ำหนักกับหัวใจตัวเองเพราะคำพูดของทศคำนี้
“มึงรักน้องกู มึงรู้ตัวบ้างมั้ย?” ทศถอนหายใจ ทำไมเขาจะไม่รู้ใจเสือ

เคยมั้ย? ที่รู้แก่ใจล่ะว่า รู้สึกยังไง แต่มันไม่แน่ใจ ไม่มั่นใจ ไม่รู้ว่า "ได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ" ..... นั่นแหละ คือความรู้สึกเสือ คนบ้าๆ โง่ๆ ควายๆ คนนึงที่พอทศย้ำ เขาถึงตระหนักรู้ถึง "น้ำหนักคำว่ารักที่มีให้กร"
มันมีน้ำหนักกับตัวเสือมากจนขนาดที่ คนที่รอคอยมาแสนนานมาบอกรักตัวเอง แล้วตัวเอง..... เกิดลังเลใจ

ถามว่าละอายใจมั้ย? เวลานั้นเสือมีแค่
อ้างอิง
เสืออึ้ง และก้มหน้าลงไปพักที่หัวไหล่ของทศ เป็นนานกว่าจะพูดประโยคนี้ออกมา “กู......เสียใจ”

คำเดียวเพียว คำนี้ไม่ได้เป็นคำขอโทษให้ทศเพียงอย่างเดียว แต่เสือรำพึงความรู้สึกตัวเองให้ตัวเองฟังด้วย
เสียใจต่อทุกๆ อย่างที่เกิดขึ้น แต่ความละอายมันแทบไม่เหลือแล้วในหัวใจเสือเวลานั้น.....เสือมีแค่คำว่า "เสียใจ"

เสือตั้งใจที่จะทำให้กรมาหลงตัวเอง ตั้งใจที่จะสอยเอากรมาเป็นเมีย ตั้งใจที่จะรักกร..... เสือมีความละอายเบาบางนะกับเรื่องนี้ ครั้นเรื่องนี้มีถึงบทสรุป เสือจึงแค่ "เสียใจ"---- ลึกๆ แล้วไอ้เสือมันเลว มันกล้าได้กล้าเสีย มันเห็นแก่ตัว....มันดีกับคนที่มันรักเท่านั้น----เหมือนเจต ...แต่การแสดงออกของเสือต่างออกไป

ไม่คบกับทศ
เพราะอย่างที่บอก เมื่อทศย้ำให้หัวใจเสือตระหนักรู้ว่า "รักกร"
เมื่อรู้แก่ใจจึงไม่กล้าตอบรับทศไปเลยในวันนั้น

หลังจากนั้นเมื่อคิดว่าจะเอายังไงดี เสือกลับยิ่งรู้ว่า ตัวเองรักกรมากขึ้นทุกครั้งที่คิดถึง

ห้องที่เคยอยู่ด้วยกัน สิ่งที่ได้ทำระหว่างกัน..... มันมีน้ำหนักให้เสือมากขึ้นๆ

จากเริ่มที่บางเบา กลายเป็นมีน้ำหนักเทียบเท่ากันจนเสือ เลือกไม่ได้..... จึงไม่เลือกใครสักคน



คือรู้สึกว่า เรื่องที่ปูมายังมาไม่ถึงจุดจบค่ะ  เลยไม่สามารถคิดต่อได้ว่า  มันจบอย่างไร

เข้าใจถูกแล้วนะคะ เรื่องมันเดินทางมาไม่ถึงจุดจบ ผู้อ่านจะคิดต่อไม่ออก ไม่กระจ่าง....ว่าอะไร? ยังไง? จะแบบนี้รึเปล่า?

เคยมั้ย?..... ที่ได้ฟังเรื่องราวของใครสักคน ที่เขาใช้ชีวิตมาถึงจุดนี้ จุดที่เขาคุยกับเรา
เขาเล่าเรื่องการเดินทางของเขาให้เราฟัง เค้าเล่าให้เราฟังว่าพวกเขาจบที่ตรงนั้น
เรื่อง [สองก้าว] จบลง แต่ไม่ถึงจุดจบเพราะพวกเขายังไม่ได้เดินต่อ เพราะตอนนี้คือปัจจุบัน

หากบอกว่า "งั้นเอาตอนจบมา" 
ผู้เขียนขอให้คำตอบว่า ----- ปล่อยให้พวกเขาเดินทางกันไปก่อน หากเขาเดินทางไปถึงจุดหนึ่งซึ่งเรียกว่า "ปลายทาง" กันแล้ว ผู้เขียนจะมาเล่าสู่กันฟัง
แต่หากพวกเขาเดินไปถึงปลายทางกันแล้วและไม่กลับมาเล่าให้ผู้เขียนฟัง  ผู้เขียนก็จนปัญญาอ่ะ

คือจากที่อ่านเหมือนว่า  เสือกับกร กลายเป็นคนไม่รู้จักกัน (แต่คนรู้จักกันมาก่อน) เสือกับทศ เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม (แต่ไม่เหมือนเดิม)

เสือกับกร
เสือตั้งใจกลับไปเหมือนเดิม
กรกลับไปเหมือนเดิมไม่ได้เพราะตัวเองทำตัวเอง
อ้างอิง
มันทรมานนะ หากคนที่สนิทกัน เกิดมองหน้ากันไม่ติดขึ้นมา…

สำหรับเขากับติ เพื่อนรักที่สนิทกันมาก เวลาโกรธกัน ต่างฝ่ายต่างไม่กล้าขอโทษอีกฝ่าย ไม่ใช่ว่าเกลียดขี้หน้า แต่พอหายโกรธแล้วมันละอาย ละอายจนไม่กล้ามองหน้ากัน พอฉาบผนังคำว่า "ไม่กล้ามองหน้า" ไปนานวันเข้า ผนังนั้นจะหนาขึ้น หนาขึ้น หนาจนเราทุบมันไม่ได้….และคราวนี้ ความรู้สึกผิดของเราจะไม่มีวันส่งไปไม่ถึงอีกฝ่ายได้อีก

เราจะกลายเป็นเจ้าหญิงผู้โดดเดี่ยว อยู่ในห้องที่ฉาบด้วยผนังหนาทึบ รอวันที่ใครคนนั้นจะมาทุบมันให้เรา… หากเป็นเทพนิยาย เขาคงมีเจ้าชายมาช่วยพังมันให้ แต่พอเป็นชีวิตจริง ต่างฝ่ายต่างกลับเป็นเจ้าหญิงด้วยกันทั้งคู่

กำแพงจึงยังคงหนาและหนักไปเรื่อยๆ จนเราหาทางออกไม่ได้… และไม่มีทางออก

กรณีนี้ เจ้าหญิงคือกรแค่คนเดียว.... เจ้าหญิงรอให้เสือมาทลายกำแพงให้ แต่กรก็ดันเสกคำสาป "กำแพงล่องหน" ไว้ด้วย เสือเลยทลายยาก
ทศบอกแล้ว ทศไม่ช่วย.... หากทศช่วยดีดนิ้วเปาะเดียว กำแพงของกรก็หายวับไป.... ทศไม่ทำเพราะ

อ้างอิง
ถึงรู้ว่าตัวเองไม่ได้มีการตอบสนองอย่างที่คาดคิดไว้ แต่การกระทำในวันนี้ ตอกย้ำให้ทศมั่นใจว่า----- เขาไม่อยากเสียคนคนนี้ไป

ทศก็มีความเห็นแก่ตัวนะ ไม่ไว้หน้าน้องเลยด้วย----- :เฮ้อ:นี่ล่ะหนอ มนุษย์

ส่วนความสัมพันธ์ของเสือกับทศ

เหมือนเดิม (แต่ไม่เหมือนเดิม) คุณคิดถูกแล้วค่ะ
เมื่อต่างรู้ใจกัน เมื่อใจตรงกัน อนาคตมันย่อมเปลี่ยน.....แต่เปลี่ยนไปยังไง ผู้เขียนไม่รู้ ยังไม่มีใครมาเล่าให้ฟัง

อ๊ะ เรื่องเหล่านี้ ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่มีตัวละครใดมีตัวตนจริง ไม่มีคนเป็นคนใดมาเล่าให้ผู้เขียนฟัง
แค่นึกออกเฉยๆ แต่มันนึกออกมาได้แบบนั้น....แบบที่เห็น


อ่านแล้วงง เป็นการถูกต้องอ่ะนะ


ขออำภัยมากๆ ที่ทำให้งง สับสน คาใจ นอนไม่หลับ(ถึงขั้นงั้นรึเปล่า?)
เราผิดเองที่พิมพ์ไปแบบนั้น...... มันออกมาเอง เล่าได้เท่าที่รู้

ทว่า หากใครที่มาอ่านเม้นท์นี้นะ แล้วคุณกำลังเห็นด้วยกับประโยคนี้ (งง) คุณเดินทางมาถูกแล้ว

ในบทสรุป
บางคนไม่รู้จะทำยังไงกับความรัก?

พอมีรัก ทำไมถึงทำแต่เรื่องโง่ๆ ในสายตาคนอื่น คิดแต่เรื่องที่คนอื่นไม่เข้าใจ ทำให้คนอื่นเห็นแล้วรู้สึกรำคาญแทน …..

เคยรู้จักใครที่เป็นอย่างงี้บ้างมั้ย?....
"ไม่เข้าใจมันเลยว่ะ"...เคยพูดกับเพื่อนแบบนี้มั้ย?

บางคนก้าวไปในเส้นทางความรักทั้งที่ไม่รู้ใจตัวเอง

เรื่องความรัก ไม่มีใครรู้ดีเท่าหัวใจคนที่รักดอกหนา

ดังนั้น [สองก้าว] จึงเป็นอย่างที่ท่านผู้มีอุปการะคุณทุกท่านได้อ่าน


เอวัง



สุดท้าย
ขอบคุณมากๆ ด้วยใจจริง กับท่านผู้มีอุปการะคุณ minchy ที่กลั่นความสงสัยออกมาถามผู้เขียนจนได้
รู้มั้ยคะ? ผู้เขียนรอสิ่งนี้อยู่ทั้งวัน เมื่อวาน มานั่งรอ รอจนไปนอน 55555555+

ส่วนใหญ่คงงงจนบอกไม่ถูก จะถามว่างงตรงไหนก็ยังบอกไม่ถูกชิมิคะ? รู้น๊า หุหุหุ

แต่หากได้อ่านเม้นท์นี้แล้ว เกิดนึกออก จะถาม .... ถามมาเลย หากรู้ ผู้เขียนตอบให้ได้เลย บัดนาว
 

งงกว่าเดิม ??

อ่านแล้วงง เป็นการถูกต้องอ่ะนะ เราเขียนให้งงเอง ขออำภัยด้วย
แต่หากอยากถามเป็นส่วนๆ เหมือนท่านผู้มีอุปการะคุณท่านอื่น ก็ได้นะคะ หากรู้จะตอบให้ค่ะ


[/color]

[jaymaza]

สนุก,,,เนื้อหาเรื่องราวดีมากๆเลยค่ะ

แต่จบแบบปวดใจไปหน่อย

 

 

[kimyunjae]

ไม่อยากให้จบแบบนี้เลย

[ลูกลิงตัวอ้วน]

บทสรุปไม่ว่านะ
แต่เรื่องไปกรอกทรายปล่อยลอยค้างเติ่งแบบนั้นเลย?
flashback มาแล้วไม่กลับไปสรุปเหตุการณ์ตรงนั้นหน่อยเหรอครับ

[BaoBao]

กรอกทราย....เป็นเรื่องของปัจจุบันอ่ะค่า
อนาคตยังไม่มีใครมาบอกผู้เขียน ดังนั้น หากอนาคตกลายเป็นปัจจุบันอีกครั้ง
ผู้เขียนจะนำมาพิมพ์ให้ได้อ่านกัน นะนะนะ

ปล่อยให้พวกเขาเดินทางกันไปต่ออีกสักพัก 


ปล. ท่านผู้มีอุปการะคุณทุกท่านที่เม้นต์ และเพิ่มตัวเลขรีวิว
ผู้เขียน  จากใจ
พวกคุณคือแรงใจของผู้เขียน....... เรายังอยู่ด้วยกันนะ และเราจะรอคอย "วันหน้าฟ้าใหม่" ไปด้วยกัน (มั้ง?! 55555+)

[IWacKEE]

ชอบนะคะ สนุกมาก อาจจะงงๆ แต่ก็ต้องขอบคุณคนเเต่งที่อธิบายจนเข้าใจค่ะ 

เรื่องนี้มันเศร้าๆ เนอะ   

ส่วนตัวชอบคู่  โต้ เจต กับคู่ โต เต็ง มากค่ะ 

[ลูกลิงตัวอ้วน]

ยังไม่ค่อยเคลียร์ครับ
เข้าใจครับว่ากรอกทรายคือเวลาปัจจุบัน แล้วก็มีการ flashback ไปเรื่องของเสือ กร ทศ ใช่ไหมครับ
ผมว่ามันเหมือนค้าง ๆ ไงไม่รู้ เหมือนดูหนังที่ตัวละครแก่ ๆ เล่าอดีตตอนหนุ่มสาว แล้วแล้วโดนตัดจบ
สรุปว่าไอ้แก่นี่มันจะออกมาทำไม ก็เล่าจากอดีตไปตั้งแต่แรกเลยสิ ประมาณนั้น
(ประมาณสี่แผ่นดิน ต้นเรื่องแม่พลอยตอนแก่มาเล่า แต่ดันจบด้วยแม่พลอยตอนสาวแต่งงานกับคุณเปรม)
อย่างน้อยตอนจบก็น่าจะให้เป็นตัวละครตอนเปิดเรื่องก็ยังดี

[yuyie]

งอ งู ชนกันตรึม

[litlittledragon]

น่ารักดี แต่แบ่งเล่าเรื่อง เปลี่ยนมุมมองไปมายังไม่ค่อยชัด อ่านงงไปนิดอะ

[สายลม]

ทศอยู่ห่างๆเป็นเหมือนเพื่อนกัน   เเต่มีความรักให้เสมอ

ส่วนเสือรักทั้งสองคนเเต่ระหว่างทศมันมีความผูกพันปนอยู่ด้วย

น้องกรถึงรักเสือเเต่ก็ไม่อยากที่จะเป็นตัวเเทนของใคร  โดยเฉพาะคนคนนั้นๆคือพี่ชายตัวเอง

ใช่หรือเปล่าอะ  คือว่าเราอ่านอย่างงงๆอะน่ะ

[minchy]

อืมไปตจว กลับมาเห็นเรื่องเข้ามาอยู่ที่ นิยายที่จบแล้ว แอบตกใจ อ้าวจบแล้วหรอเนี่ย

ขอบคุณสำหรับคนเขียนที่มาขยายข้อข้องใจของคนอ่านอย่างเรานะคะ



ออกตัวก่อนว่าพยายามอย่างยิ่งที่จะเข้าใจเสือในแบบที่คนเขียนอธิบาย ทั้งในเรื่องและนอกเรื่อง  แต่ยังไม่เข้าใจ  เค้าถึงว่าใจคนยากแท้หยั่งถึง

คิดมาตลอดว่า เสือในเรื่องมองทศเหมือน แอปเปิ้ลในสวนอีเดน (อันนี้แอบเปรียบเทียบเอาเอง) แต่อยู่ๆ พระเจ้าก็มาบอกว่า อะนี่แอปเปิ้ลเอาไปสิจะกินมั้ย อิตาเสือดันลังเลแบบคิดไว้แล้วนะว่าคงไม่ได้กินหรอกแอปเปิ้ลหน่ะชาตินี้ว่าจะไปกินสาลี่แทนแต่พอจะกัดสาลี่ก็ยังนึกถึงแอปเปิ้ลอยู่  พอแอปเปิ้ลมาอยู่ตรงหน้าดันไม่กินเพราะคิดอีกว่าจริงๆ อยากกินสาลี่

คนเขียนงงมั้ย  จะบอกว่าตอนพิมพ์คนอ่านก็งง
อยากจะถามแบบสรุปว่า ในเมื่อไม่ได้ละลายใจใดๆ แล้วทำไมไม่กินหล่ะ ถ้าเป็นเราจะกินมันทั้งคู่ไม่ให้เหลือ


ปล. ทศนี่ประมาณว่า รู้มานานแล้วว่าเสือคิดยังไง แต่แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว แต่พอน้องจะมาตัดหน้า (มันรู้ได้ไงว่าน้องมาตัดหน้ามัน) รีบหางโผล่มาหวงก้างเลยใช่มั้ย

ปล.2 +1 ให้ด้วยความขอบคุุณค่ะ

[BaoBao]

ขอบคุณท่านผู้อุปการะคุณ ที่พยายามเข้าใจไปในทิศทางของผู้เขียน
ขอบคุณจากใจ อย่างสุดซึ้ง

แต่หลังจากนี้ไป หากท่านอื่นเกิดเข้าใจหรือคิดต่างกันไปก็ย่อมได้นะจ๊ะ...อิสระ เต็มที่ จงโบยบิน

สำหรับ [สองก้าว] ผู้เขียน "อยากเกรียน" งานเขียนของตัวเอง.... อยากทิ้งระเบิดไว้ในงาน ให้มีทั้งที่ถอดสลักและไม่ถอดสลัก
อยากเกรียนด้วยการปล่อยให้ผู้อ่าน ถอดสลักกันเอาเอง

เป็นงานเขียนที่ อึดอัดใจ ตอนพิมพ์ก็อึดอัดใจไม่ต่างกัน....แต่ก็นั่นล่ะนะ พิมพ์ไปแล้ว เหอเหอเหอ

การลำดับของผู้เขียน การแบ่งมุมการเขียน ขอบคุณท่านผู้อ่านที่จี้ใจดำ หลอดไฟผู้เขียนเกิดในบัดดล ขอบคุณจากใจจริง
  ผู้เขียนวายป่วงมาก ต้องขออำภัยด้วย รับด้วยเกล้าและจะนำไปแก้ไขในงานอื่นๆ ให้ดียิ่งกว่าเดิม

ตอนพิมพ์บทสรุป ตั้งหัวข้อไว้ว่า

หากเสือละอายใจ เสือจะไม่ได้รักกรจากใจ
หากเสือรักกรจากใจ เสือจะแค่...เสียใจ

มีเท่านี้

หวังว่าจดหมายปลายเปิด [สองก้าว] จะสื่อสารไปถึงผู้อ่านได้ไม่มากก็น้อย


ถ้ามีแรงก็ยังจะเขียนต่อไปเรื่อยๆ...และขอเม้นท์นี้เป็นเม้นท์สุดท้ายละกันนะ

ขอบคุณท่านผู้มีอุปการะคุณทุกท่านที่มาแสดงความเห็น เพิ่มตัวเลข...พวกคุณคือแรงใจของผู้เขียนเสมอ
และขอบคุณท่านผู้มีอุปการะคุณท่านอื่นๆ ที่จะมาต่อหลังจากนี้.... คุณคือแรงใจของผู้เขียนเช่นเดียวกัน

 

[CarToonMiZa]

อ่านตอนแรกก็งงอยู่
พอมาอ่านเม้นท์ที่คนเขียนตอบ
ก็พอทำให้มองเห็นว่าความรักนั้น
มันไม่จำเป็นต้องสมหวังเสมอไป
รักเป็นสิ่งที่สวยงามที่ทำให้เรา
มีแรงต่อสู้ที่จะทำสิ่งต่างๆ
 
 

[ไอ้หัวแห้ว]

อ่านถึงล่าสุดแล้ว

เขียนได้ดีมากครับ
รับรู้ถึงความรู้สึกของตัวละคร



รอตอนต่อไปครับ

[fuku]

มันต้องมีซักวันที่่ทางแยกมาตัดกันอีก
แล้วมีการเปลี่ยนแปลง เพราะสงสารหมดทั้ง3คนเลย
คนที่มีความรักให้มากกว่า1 คนโดยที่ตัวเองยอมเจ็บเองดีกว่าจะให้คนที่ตัวรักทั้งสองคนเจ็บมันน่านับถือ
แต่ก็น่าหมั่นไส้ไปพร้อมๆกัน
ทั้งรักทั้งเกลียดเลยทีเดียว ก็ได้แต่ดูว่าอนาคตจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงอีกมั้ย

[sukie_moo]

คือ อ่านจนจบแล้วไม่รู้สงสารเสือเลยซักนิด

อย่างที่โต้ด่านั่นแหละ ทำตัวเองทั้งนั้น

ไม่กล้าก้าวไปเผชิญ แถมยังไปลากคนอื่นมาเจ็บด้วย ถ้าไม่คอยไปให้ความหวังกร กรมันจะคิดเลยเถิดมาขนาดนี้ไหม

จริงๆถ้าเสือคิดว่ารักทศขนาดนั้นก็น่าจะคบกับทศไปเลย กรคงทำใจได้ง่ายกว่านี้  แต่นี่มันเหมือนก็ให้ความหวังกลายๆอยู่ แต่ก็ไม่เดินหน้าไปทางไหนซักทาง   ง่าวจริงๆ

[mint_852]

อ่านจบแล้วก้อยังงงอยุนะคะ
สรุปแล้วเสือรักกรแบบไหนกันแน่
รักแบบทศหรือแบบพี่น้อง
อยากให้มีต่อภาคปัจจุบันจังเลยค่ะ
เริ่มเรื่องเหมือนที่ปัจจุบัน
เลยอยากให้จบแบบปัจจุบันน่ะค่ะ
เปนความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ
ขอบคุนค่า

[jelemi]

ฮาร์ดคอสุดๆ ทั้งสองคู่เลย

ชอบๆๆๆๆอ่านแล้วยิ้มตาม

ขอบคุณนะฮะ

[maru]

สนุกดีค่ะ

[TanyaPuech]

    จบได้เหนื่อยมากกกกก

[minimonmon]

 :laugh:โหดดีเน๊อะ

[TiiTa]

หึง&ง้อ
น่ารักจริงๆอย่างที่คนเขียนแนะนำเลย ขอบคุณนะคะที่แนะนำแต่ดูเหมือนถ้าเป็นแนวปวดตับหน่อยๆ เราจะคอมเมนท์ได้ยาวกว่าแบบน่ารักๆนะ ฮ่าๆๆๆ อารมณ์เหมือนเครียดไปกับเนื้อเรื่องจนต้องระบายออกมา แต่ส่วนตัวชอบแนวน่ารักๆใสๆนะ(หลอกตัวเองป่ะวะ)เรื่องนี้ทำให้อยากฝากตัวเป็นแฟนคลับพี่โต้ชอบตั้งแต่เรื่องนู่นและ(อ่านเรื่องกระดาษมาก่อนเรื่องนี้) พี่โต้เท่อะ เราเหมือนโตเลยหลงรัก..มอเตอร์ไซค์พี่โต้ ฮ้า แต่เต็ง กับพี่เจตก็น่ารักดีน่าหึงหวงแฟนสุดๆ ชอบตอนที่พี่เจตไปทำร้าย เอ่อ จัดการกับความหึงของตัวเอง ฮ้า คือเฮียแกพูดจริงทำจริงมาก แล้วก็ชอบที่เต็งมาปกป้องโต น่ารักที่สุดเลยอะ แอบเห็นใจพี่เจตโดนเอาคืนซะ.. สองเท่าตามที่พี่โต้พูดจริงๆ เอ หรือมากกว่าสองหว่า ฮ่าๆ พี่โต้พี่เจตนี่พูดจริงทำจริง แถมจริงใจดีชอบ เราชอบนะที่แฟนมาหึงแบบพี่เจตเนี่ย ถึงจะงี่เง่าไปหน่อยแต่ก็เพราะรักแถมเคลียร์ง่ายอีกอธิบายก็เข้าใจ พี่โต้ก็หายโกรธง่าย ความรักแบบนี้แหละน่ารักดีเข้าใจกันถึงจะขี้หึงไปหน่อย ชอบนะหึงแล้วแสดงออกแบบนี้นะแบบว่าได้หาเรื่อง เอ๊ย ระบายออกกับคนที่คิดว่าเป็นชู้เป็นกิ๊ก ดีกว่าแบบที่เก็บไปคิดมากคนเดียว แบบนั้นทำเอาเราเครียดตามกลัวว่าทำให้คนรักไม่สบายใจ อ้าวเฮ้ยวกเข้าเรื่องส่วนตัวเฉย ก๊ากกก ถึงจะชอบพี่โต้ยังไงก็ยังคงวกเข้ามาเชียร์พี่เจต แบบเป็นนิสัยส่วนตัวของคนอ่านคนนี้ที่มักเข้าข้างรุก แฮ่ พี่โต้ก็จับจิต นิสัยก็ดี ใจดี น่ารัก อยากทำอะไรให้แฟนบ้าง ชอบจังเลย กะรี้ด~ (สาวแตกอีกแล้ว) พอๆ ดีกว่าพล่ามไปพล่ามมาก็วกวนอยู่นี่ เอาเป็นว่าขอบคุณคนเขียนสำหรับคำแนะนำและเขียนออกมาให้อ่านค่ะ^_^
ปล.ไม่ค่อยได้กล่าวถึงโตเต็งเลย คนเขียนคงไม่น้อยใจน้า แหะๆ

[Rafael]

แอบเศร้านิดๆนะเนี่ย
แต่ก็ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ

[nongrak]

เจตหึงได้น่ากลัวมาก

[TinyB]

ชอบทั้งสองคู่เลยอ่า 

[RinNam]

สารภาพ อ่านแค่หึงง้อแหละ
สองก้าวและก้าวต่อไปไม่ได้อ่าน กลัวเศร้าค่ะ ไว้ภูมิคุ้มกันความเศร้าเข้มแข็งแล้วจะกลับมาอ่านนะคะ

หึงง้อน่ารัก
แต่แอบคิดว่าที่เต็งโกรธแล้วปล่อยให้โตลงกลางทางนี้แรงไปหน่อย เข้าใจว่าความโกรธของคนมันช่างน่ากลัวแต่
ถ้าปล่อยลงในกรุงเทพหรือแหล่งชุมชนก็อีกเรื่อง ถึงโตจะเป็นผู้ชายก็เหอะ แต่คนสมัยนี้มันเกินเยี่ยวยาเยอะนะ
ผู้ชายก็ผู้ชายเหอะ อย่างเบาะๆก็อาจเจอะแค่ลักทรัพย์ แต่ก็นะ
พาเอาจินตนาการไปว่าถ้าคนที่ขับรถมาเจอไม่ใช่พี่โต้ ไม่ใช่ลุงชาวสวนใจดี หรือไม่ใช่คนผ่านมาที่เป็นคนดี
แต่เป็นหมาป่าในคราบลูกแกะ อย่างเช่น แม่ม่ายสาวกระหายหิวที่น่าตาเป็นคนดี หรือชายแก่วิปริตในคราบนักบุณ
ถ้าโตโบกรถแบบนี้ได้จะเกิดอะไรขึ้น (ควรถามว่าข้าพเจ้าคิดอะไรออกไปคงสมควรกว่า แต่ตอนอ่านคิดงี้จริงๆนะ)
เอ๋ะ หรือว่าเต็งแอบขับรถตามโตแล้วเราอ่านข้ามหวา (คืออ่านข้ามเป็นประจำ ยิ่งเวลาอ่านหนังสือสอบนี้ต้องอ่านอย่างนี้สองรอบ เจอข้อความที่อ่านรอบแรกไม่เจอก็มาก บางทีข้ามเป็นย่อหน้ากันเลย)

แต่ก็ดีแล้วละที่ไม่เกิดอะไรขึ้น
แถมการที่เต็งปล่อยโตไว้ยังทำให้ทั้งคู่ได้เจอพี่โต้กับพี่เจตอีก (ที่สำคัญกว่านั้นคือทำให้ข้าพเจ้าได้อ่านเรื่องน่ารักๆแบบนี้อีก)
ยกความดีความชอบให้เต็งจ้า

สงสัยอีกอย่างคือ พี่เจตไม่ไว้ใจพี่โต้หรืออย่างไรถึงได้หึงแบบหน้ามือตาลายกันขนาดนี้
เคยเจอคนแจ้งความข้อหาทำร่างกายบ้างหรือเปล่า แบบหึงเพราะเข้าใจผิดแล้วดันหนักมือเกินอีกคนไม่ยอมอ่อนข้อให้อะไรแบบนั้น  อันนี้สงสัยจริงๆนะ

ปล.ตอนอ่านเรื่องนี้อ่านมีความสุขมากๆนะคะ ไม่ค่อยได้คิดอะไรเท่าไหร แต่ไมถึงได้เม้นดูเครียดและจริงจังเกิ๊นไปขนาดนี้ก็ไม่รู้
ปปล.แล้วเต็งรู้ที่อยู่โตได้ไงอะคะ เช็กสัญญาณโทรศัพท์หรอคะ

ขอบคุณค่ะ

[khalwfarng]

อ่านเรื่องเสือ พออ่านจบแล้วตบเข่าฉาด....."ไหงจบแบบนี้วะ!"
หลังจากนั้นก็กลับไปอ่านอีกรอบ(ว่างมาก) อ้อ...เข้าใจในแง่เรียลลิสติคที่ผู้เขียนต้องการสื่อ
พออ่านเจอที่ทศบอกว่าจะไม่ช่วยเสือเรื่องกร รู้เลยว่า "เห็นแก่ตัว" มันพิมพ์เด่นชัดไว้บนหน้าผากทศ
อาจจะเป็นห่วงน้อง(ละมั้ง) แต่กลัวเสือจะแฮปปี้เอนดิ้งกับกรมันมีมากกว่าอีก
ลองวิเคราะห์ทุกตัวละคร ก็พอจะเข้าใจการกระทำ โดยเฉพาะเสือ แต่กรเรายังวิเคราะห์ไม่ออกในบางจุด
จนเมื่อลองกดเมนท์มาที่หน้าสุดท้าย บ๊ะ!!!! คนเขียนวิเคราะห์ไว้ให้แล้ว
แหม่ แอบเสียดายเวลาเล็กๆ แต่พอมาคิดอีกที
ลองวิเคราะห์ สังเคราะห์ แยกแยะเองดูบ้าง รอยหยักจะได้เพิ่มขึ้น  *ฮา
เป็นงานเขียนที่ยกนิ้วให้ค่ะ ยอดเยี่ยมจริงๆ....ไม่จบบริบูรณ์ แต่จบได้สมบูรณ์แบบ (ตามความคิดเรา)
ชีวิตจริง ไม่ได้เพอร์เฟคเสมอไป และมนุษย์นั้นก็ยากที่จะเข้าใจเหมือนกัน
...จะรอคอยก้าวต่อไป แม้มันอาจจะไม่ใช่ปลายทาง เราก็จะคอย ^ ^
(เชียร์กรนะฮับ อิอิ)

[เฉาก๊วย]