อืม... เพิ่งได้มาอ่านและเพิ่งมีโอกาสมาเม้นค่ะ
เข้าใจนะ เข้าใจความรู้สึกของเสือดี โดยเฉพาะในส่วนที่ว่า ทำไมเสือถึงได้ไม่ยอมบอกทศไปว่ารัก
เรื่องนี้ขอเอามาเล่าสู่กันฟังนะคะ เพราะเกิดกับตัวเอง และมันค่อนข้างคล้ายคลึงกันอยู่เล็กน้อย
ฟ้าแอบรักเพื่อนคนนึงมาตั้งแต่ประถมสองค่ะ นั่งอยู่ข้างกัน ทะเลาะกัน กัดกัน คุยกัน อยู่ด้วยกันทุกวัน ความรู้สึกที่ว่าเราอบอุ่นใจและไม่อยากให้เขาหายไปมันเริ่มก่อตัวช้าๆ รู้ตัวอีกทีเราก็ไม่สามารถละสายตาไปมองคนอื่นได้อีกแล้ว มันเจ็บปวดกับการที่เขาก็มีใครหลายคนวนเวียนเข้ามาหา แล้วยกเราไว้ในฐานะที่ไม่ชัดเจน เพราะเขาไม่เคยพูดอะไร แต่ก็เหมือนจะรู้ สิ่งที่ทำได้ก็แค่เฝ้ามองเขาแล้วก็ปกปิดความรู้สึกของตัวเองต่อไป ถามว่าพอห่างกันเมื่อขึ้นมัธยม โดยที่ไม่เคยได้บอกว่าชอบ แล้วฟ้ายังชอบเขาอยู่มั้ย
ตอนนี้มันกลายเป็นความรักไปแล้ว เราไม่เอ่ยถึงเขา เขาไม่ได้มาอยู่รอบตัวเรา แต่ที่สุดลึกๆในใจแล้ว เขามีตัวตนอยู่เสมอ ในยามที่เราค้นลงไปในหัวใจตัวเอง
มันน่าแปลก ในวันที่เราได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ทั้งๆที่มีโอกาส แต่เขาก็ทำให้เรารู้สึก ทั้งอยากเจอ และไม่อยากเจอ ได้ในเวลาเดียวกัน
อยากให้เขาสนใจ อยากให้เขาคุยกับเรา แต่พอนึกถึงความรู้สึกที่เรามีให้เขาแล้ว อะไรบางอย่างมันก็ฉุดรั้งเราเอาไว้ ไม่สามารถมองเขาได้อย่างสนิทใจอีกต่อไป
พูดง่ายๆ คำว่า "เพื่อน" มันค้ำคอ และทับเอาไว้เหมือนภูเขาเหมือนที่เสือว่า
ถามว่าทำไม ในเมื่อเพื่อนๆก็ให้ความมั่นใจว่าทศไม่คิดมาก แต่เสือก็ยังกลัวอยู่
อันนี้น่าจะเพราะ หากเสือบอกไปแล้วเกิดต้องรับกับการสูญเสียความเป็นเพื่อนของทศขึ้นมาล่ะ จะทำยังไง
เขาไม่กล้าพอที่จะรับความเสี่ยงนั้น เพราะรู้ดีว่าความเสี่ยงนี้มันมีความหมายกับเขามาก
เมื่อตอนที่ยังไม่ได้บอก เสือก็ยังมีสิทธิที่จะแอบรักทศได้ต่อไป มีความสุขกับการได้อยู่ตรงนี้กับทศ แม้ความอัดอั้นจะมีมาก แต่ความสุขจากการเฝ้ามองก็มากไม่แพ้กัน หากความผูกพันธ์และความรักที่เสือมีให้ทศมากถึงสิบสามปี เสือก็ไม่สามารถจะรับกับการหายไปของทศได้หรอก ถ้าการที่เขาบอกทศไป แล้วไม่สามารถมองหน้าคนที่ตัวเองรักได้อีก เขาจะบอกไปเพื่ออะไร???
คนบางคน ก็ไม่สามารถจะเผชิญหน้ากับความสูญเสียอย่างนี้ได้ เพราะเขารู้ตัวดีว่ารักมาก ดังนั้นตัวเองก็จะเจ็บมาก เจ็บเพราะไม่มีทางเลิกรักเขาได้ในเวลาอันสั้น ยิ่งการลืมกันยิ่งไม่มีทาง
กลัวเจ็บ... กลัวจะเสียคนที่ตัวเองรัก
อารมณ์เสือตอนนั้นก็น่าจะประมาณนี้ ใกล้เคียงกับที่ฟ้ารู้สึก
ส่วนเรื่องของกร ก็ต้องเข้าใจอีกว่า รักเขาไปแล้วโดยไม่รู้ตัว แล้วยังรักเท่ากับทศอีก
จากที่เสือกลับมาไม่กรแล้วใจหาย ก็น่าจะพอบอกได้ว่า การที่ชีวิตเสือปราศจากกร และทำให้กรเจ็บ มันทรมานจิตใจกันมากแค่ไหน ยิ่งทรมานมาก ยิ่งเจ็บมาก ยิ่งเสียใจมาก หมายความว่ายิ่งรักมากเท่านั้น
ส่วนตัวกรเอง เขารู้ดีว่าเป็นตัวแทนของทศในสายตาเสือ
ทศเป็นพี่ชาย เสือเป็นคนที่รัก
ยิ่งเสือรักทศมาก กรที่ต้องการความรักเหมือนกันก็ย่อมเสียใจ เพราะเขาไม่อาจได้รับความรักนั้น และเขาไม่สามารถทำร้ายทศที่เป็นพี่ชายได้ด้วย แม้จะเป็นยามที่เสือเสียใจและต้องการใครอย่างมากมายขนาดนั้น แต่เสือกลับไม่สามารถรับกรเข้ามาได้ มันก็ทำให้กรรู้แล้วว่า ทศ สำคัญมากขนาดไหน ถึงเสือจะยังไม่ได้สารภาพออกไปก็ตาม
กรเสียใจ และรู้ว่าไม่อาจทลายรักของเสือได้ เขาต้องสร้างกำแพงที่ทั้งสูงทั้งหนา และล่องหนเอาไว้ กั้นตนเองกับเสือให้ห่างกัน
เพราะเสือไม่ใช่คนของกรอย่างแท้จริง
เสือไม่สามารถเลือกได้ เพราะเขาทำให้ใครคนใดคนหนึ่งเจ็บจนถึงที่สุดไม่ได้ การที่เขาค้างคามันไว้แล้วตัดสินใจเดินออกมา จึงเป็นหนทางที่เขาคิดว่าดีที่สุด
ทศเองก็รักเสือ แต่รักของเขามันถูกหยุด เขาไม่สามารถให้เสือได้มากกว่าความรัก ไม่สามารถก้าวไปไกลกว่าจุดนี้ แต่เขาเองก็ช่วยทศในเรื่องน้องไม่ได้ เพราะเขาก็ถือว่าเสือรักเขาเหมือนกัน และเขาเองก็รักเสือไม่น้อย
จุดจบของเรื่องนี้ยังมาไม่ถึง และคนที่สามารถจะสรุปได้ดีที่สุด คงจะเป็นตัวเสือเอง
ก็คงต้องให้เวลาเสือต่อไปล่ะนะ
คอมเม้นตามความคิดความรู้สึกตัวเองค่ะ ดีไม่ดี ถูกไม่ถูกยังไงก็ขอบคุณและขอโทษด้วยนะคะ ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
