ตอนที่ 30
เงียบ เงียบ และเงียบสงบ สยบทุกองศาและความเคลื่อนไหว ทำไมฟ้าถึงต้องเป็นใจให้พ่อของผมมีนัดตีกอล์ฟกับท่านฑูตจากอังกฤษแต่เช้า แน่นอนว่าวงน้ำชาคุณหญิงคุณนายของภริยาท่านฑูตจะขาดแม่ผมไม่ได้ บ้านเดี่ยวหลังงามจึงกลายเป็นเตาไฟแช่แข็งที่มีผมนั่งเจี่ยมเจี๊ยมอยู่บนพรมบ้านตัวเองส่วนท่านชายไทม์ก็นั่งนิ่งจิบน้ำชาเงียบๆ แต่รังสีรอบตัวพี่แกนี่อึมครึมจนผมหนาวๆร้อนๆ
เคร้ง …
เสียงแก้วชากระทบจานรองกระเบื้องเคลือบดังกว่าปกติถึงสามเท่าจนไอ้เดลสะดุ้งโหยงสิครับ ก็ปกติพี่แกออกจะทำตัวนิ่งๆไม่ค่อยใส่อารมณ์ สงสัยงานนี้ …. เอาจริงแฮะ
“นายเดล”
“คะ …. ครับ”
“ไปนั่งทำไมบนพื้น มานั่งนี่”
มือใหญ่ตบเบาะโซฟาข้างๆตัว คำพูดดูเหมือนใจดีเกรงใจเจ้าบ้านแต่สายตาเคืองประหนึ่งจะยิงเลเซอร์ออกมาฆ่าผมได้เนี่ยทำให้ผมรักพรหมบ้านตัวเองสุดๆ
“มะ ไม่เป็นไรครับ … ผมนั่งนี่ก็ได้ ว๊ากกกกกกกกกกกกกก”
คือตกใจที่ตัวเอง … โดนฉุด ! เอ้ยถูกพี่ไทม์ฉุด ! เอ่อ แค่ฉุดแขนผมไปนั่งบนโซฟาอ่ะ แต่เบรกไม่ทันหน้าเลยทิ่มอกพี่แกเต็มๆ
“ขะ ขอโทษครับ”
จะเขยิบออกแต่ดันโดนราชาปิศาจสุดหล่อดันหัวผมไปซบลงบนตักพี่แก กดด้วยความแรงขนาดผมดิ้นไปดิ้นมาหัวผมยังไม่หลุดจากอุ้งมือพญามาร
“เหยยย ปล่อยย อี้ แอ้ะ อี้แอ้ะ ปล่อยยย”
“อยากซ่านักใช่มั้ย เป็นเด็กเป็นเล็กหัดเที่ยวกลางคืนใช่มั้ย หืม …. ดูแลตัวเองได้แล้วงั้นสิ ? เดี๋ยวนี้เก่งแล้วใช่มั้ยเรา แล้วเป็นไง ? เห็น
ผลจากความประมาทมั้ย ?”
หลังจากดิ้นจนสุดแรงและฟังเสียงบ่นเรียบร้อยผมก็นอนหงายหอมแฮ่กๆจ้องมองขึ้นไปข้างบนซึ่งสบสายตาคมดุที่จ้องลงมาพอดี ก็ผมนอนอยู่บนตักพี่แกนี่หว่า
“ขอโทษ … ก็มันไม่ได้ตั้งใจ คือ … แบบ …”
“ขนาดไม่ได้ตั้งใจ เราเป็นคนไทยนะ จะให้ทำตัวเลียนแบบฝรั่งที่จะเข้าผับแล้วไปต่อกับผู้หญิงที่ไหนก็ได้งั้นหรอ แล้วถ้าไปติดโรคขึ้นมาล่ะ การป้องกันน่ะรู้จักหรือยังว่าต้องทำยังไง ? แล้วถ้าเขาทำมากกว่าเอาของไปน่ะคิดบ้างหรือเปล่านายเดล”
“ก็มันพลาดไปนิดนึง … ง่า … คราวหลังจะไม่ทำแล้ว”
“อืม ก็ดี งั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว”
“เฮ้ย … แค่นี้อ่ะนะ ! ทำให้ผมเครียดตั้งนานเพื่อบ่นแค่นี้อ่ะนะ ! หนอยยย ไอ้ด็อกบ้า ไอ้บ้า ไอ้บ้ากลับไทยไปเลยไป ทำอะไรไว้ยังไม่รู้จักสำนึกอีก หนอยยยยยยย !! ผมทำผิดก็ใช่ แต่พี่ไทม์ก็ผิดเหมือนกันนะ !”
ด้วยนอนอยู่ในแนวราบทำให้อยู่ในจุดสมรภูมิเสียเปรียบผมเลยบ่นๆๆๆๆพ่นยาวเป็นจรวดแล้วเอาหัวไถๆไสๆกับพุงพี่แกแทน ! เสือกแน่นอีก เป็นนักวิชาการเอาเวลาไหนไปเพาะกล้าม !
“อะไร ผิดอะไร นี่เลิกทำตัวเป็นหมามาคุยกันเดี๋ยวนี้นะเดล”
“ไม่ ! พี่ไทม์โตแล้วน่าจะคิดได้เองนะ ! ทำอะไรผิดหนอยยยยยยยยยยยย ไม่ยุ่งด้วยแล้ว ! คอยดูนะเดลจะไปมีแฟน จะไปมีแฟน
นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เอาให้สวยกว่า อึ๋มกว่า สาวกว่าพี่ไทม์ร้อยล้านเท่า !”
คราวนี้คนเป็นด็อกเตอร์ขมับเริ่มจะเต้นตุบๆ เมื่อไอ้ตัวแสบมันเล่นดิ้นไปดิ้นมาแล้วสุดท้ายมันก็พยายามจะงับพุงเขา ! ต้องสั่งสอน !
“ไม่หยุดใช่มั้ยนายเดล ได้ … ได้เลย”
“จะทำอะไรน่ะ โอ้ย ก๊ากกกกก ฮ่าๆๆๆๆ อย่าๆๆๆ โอ้ยย ผมจักจี้ พี่ไทม์ เดลยอมแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ ว๊ากกก โอ้ยย”
“จะเลิกโวยวายแล้วคุยกันดีๆมั้ยหืม … ”
“ฮ่าๆๆๆ ยอมแล้วครับ ยอมมมม แฮ่กๆๆๆๆ”
สุดท้ายหลังจากหายเหนื่อยมือใหญ่ก็วางทาบปิดตาเดลไว้ แล้วใช้อีกมือลูบหัวเบาๆ ทุกอย่างกลับกลายเป็นความเงียบพร้อมๆกับบรรยากาศอบอุ่นที่เกิดขึ้นเมื่อสุดท้ายเดลนั่นล่ะก็เป็นฝ่ายซุกหน้าตัวเองเข้ากับท้องอีกฝ่ายแล้วโอบเอวหนาเอาไว้แน่นๆ
“ไหนเรา … น้อยใจอะไร ว่ามาเร็ว”
“ก็ … นิดนึงง่ะ …งื้ออออออ”
“ร้องทำไมแค่บีบหูนิดเดียว”
“ก็มันสบายอ้ะ … เคลิ้มๆนิดนึง …”
“หึหึ ไหนตกลงน้อยใจนิดนึงน่ะเรื่องอะไร”
“ก็ … ไม่ยอมโทรหา ….”
“คิดถึงหรือไง”
“ไม่ใช่ … แต่ว่าแบบ คนมันเคยเจอกันบ่อยๆแล้วอยู่ดีๆก็ห่างๆกันไป ไม่แปลกๆหรือไงอ่ะ”
“อืม …. ก็ปกตินะ แต่พี่ก็ไม่เห็นโทรหานักศึกษาที่พี่สอนเลยสักคน”
แค่นั้นแหละไอ้แสบก็รีบลุกขึ้นมากระชากคอเสื้อด็อกเตอร์อย่างแรง จ้องหน้าด้วยความเคืองและโกรธและน้อยใจทุกอย่างผสมปนเปกันไปหมด
“เดลไม่ใช่ลูกศิษย์พี่ไทม์นะ ! ไหนว่าให้เดลรอ ก็รออยู่นี่ไง โทรหากันแค่นี้มันจะตายใช่ปะ ! ใช่ดิ อยู่นั่นสาวๆล้อมเป็นร้อยใช่มะเลยลืม
เดล แหงน้อไม่มีนมไม่มีอกอึ๋มๆเสียงหวานๆนี่หว่า !”
“อืม … ใช่เลยแถมเป็นตัวปัญหาด้วย”
“เอ้ออออ ใช่ดิ๊ เดลมันไม่ได้เรื่อง สร้างแต่ปัญหา ทำแต่เรื่องยุ่งยาก เอาแต่ใจ เป็นแค่เด็กที่พึ่งจะอายุยี่สิบ ! พึ่งมีใบขับขี่ แม่งงง ไม่มีอะไรดีสักอย่าง”
ไอ้แสบโวยวายไปก็น้ำตาคลอจนแทบร่วง คงมีแค่เขาสินะที่คิดไปเอง โมเมไปเองทั้งหมดว่าอาจจะใจตรงกันมั่งสักนิดก็ยังดี
เพราะน้ำตาคลอจนมองเห็นอะไรไม่ชัดทำให้ไม่รู้ว่าตอนนี้ด็อกเตอร์ไทม์กำลังยิ้มกว้างด้วยความพอใจ อย่างน้อยตอนนี้เขาก็มั่นใจว่าไอ้แสบยังไม่ได้เปลี่ยนใจ
สุดท้ายมือหนาก็ล็อคท้ายทอยคนขี้แยไว้แล้วเอียงหน้าก้มลงจุ๊บปากเบาๆ
“พะ … พี่ไทม์ …”
“ชู่ว …..”
จากนั้นก็ตามด้วยจูบเบาๆขบเม้มที่ริมฝีปากล่างช้าๆ อ้อยอิ่งแล้วถอนจูบออกในที่สุด ไอ้เจ้าตัวดีที่ยังอึ้งไม่หายก็นั่งตัวแข็งค้างกระพริบตาปริบๆ
“หยุดงอแงแล้วนี่”
“จะ … จูบ … พะ … พี่ ไทม์ …”
“จูบ ทำไมล่ะ ก็จูบไง”
“… ขอเวลานอก !”
เดลกระเด้งตัวลุกขึ้นอย่างแรง ตอนนี้หัวสมองเบลอไปหมดทำอะไรไม่ถูก เดินถอยหลังด้วยความรวดเร็วและพอเจ้าตัวหันซ้ายแค่นั้นล่ะ กระแทกเข้ากับโคมไฟตั้งโต๊ะอย่างแรง ทั้งคนทั้งโคฟลงไปกองกับพื้นพร้อมๆกัน
เพล้ง ! โครม !
“เดล !”
“โอ้ยยยย …. อูยยยย”
“อย่าพึ่งขยับ โคมไฟมันแตก เดี๋ยวบาดเยอะกว่าเดิม”
ไทม์เห็นแล้วล่ะว่ามีเลือดซึมเป็นหย่อมๆบนใบหน้าของเดล และดูท่าจะลึกตรงแผลยาวระหว่างคิ้วซ้ายจนถึงขมับ ซึ่งเลือดไหลพรากออกมาจนเริ่มโชก
“…. พี่ไทม์ เดลมึนๆ… ทำไมมันเบลอๆ”
“อยู่นิ่งๆจับมือพี่ไว้ นับหนึ่งถึงสามแล้วกระโดดมาทางพี่นะครับ ใจเย็นๆนะ แค่กระแทกแรงเท่านั้นเอง”
“อื้อ …”
“เอานะ … 1… 2 3 !”
เดลดีดตัวเข้าหาอ้อมแขนของไทม์ทันที แต่หลังจากเห็นหยาดหยดเลือดแดงๆกระเด็นเลอะเสื้ออีกฝ่ายก็เริ่มตกใจ มันจะเป็นเลือดใครได้ถ้าไม่ใช่เลือดเขา !
“พะ .. พี่ไทม์ … เลือดออก เดล เลือดออก … จะ ตายแล้ว ตายแน่ๆ ตายแหงๆ …..”
“เดลใจเย็นๆ เดลๆ !”
ไอ้ตัวแสบสลบคาอกร่างสูงซะอย่างนั้น ! ให้ตายสิ ใครมันจะไปรู้ว่าไอ้แสบนี่มันดันกลัวเลือด ! แล้วนี่จะไปบอกพ่อแม่เขายังไงทำลูกชายคนเล็กเขาเป็นแผลเกือบทั้งหน้า เฮ้อ … เพราะจูบนั่นแท้ๆเลย … แค่จูบเดียว !
- --------------------------------------------------------------------------------
แบม : อย่าหวังว่าพวกแกจะสวีทกันได้ง่ายๆ โฮะๆๆๆๆๆๆๆ
เดล : ทำไมต้องทำกันแบบนี้ คนหล่ออยู่ดีๆดันให้เป็นแผล !
ไทม์ : นี่เรียกว่าหล่อแล้วหรอ ?
(ไทม์ + เดล ตบตีกันตามประสาคนยังไม่ได้เป็นอะไรกัน)
ปล. ไร้สาระจัง 555555555555555
- ------------------------------------------------------------ -
ขอความร่วมมือหน่อยค่า พอดีแบมจะทำพอร์ทสะสมผลงาน เพื่อนๆพี่ๆน้องๆคนไหนที่เคยซื้อหนังสือแบมไปรบกวนเอามาเรียงเล่มกันแล้วถ่ายรูปให้หน่อยนะคะ TT จะไปใส่พอร์ทอะค่า ช่วยแบมหน่อยน๊า TT พอดีแบมไม่ได้เก็บหนังสือตัวเองไว้สักเล่มเลยค่ะ สัมภาษณ์มหาลัยต้องใช้อ่าจ้า
ส่งมาที่ bambam_ohแอทhotmail.com ค่ะ T^T 
หัวข้อ: ... กาวยู้ฮู ... ตอนจบ ...P.58 [20/3/56] (อ่าน 396344 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก