ตอนที่ 27
“เชี่ยเดลกลับประเทศมึงไปไวๆ”
เห็นหน้ากันมันก็ขับไสไล่ส่งทันที ! ไอ้คนหน้าตาไม่ดีเอ้ย อิจฉาล่ะสิที่กูหล่อกว่ามึงเลยรีบไล่กูกลับประเทศ กูรู้ทันหรอกน่ะ ! ไอ้แดนกาก !!! ส่วนผมกับมันมาทะเลาะกันเองเพราะไอ้ลุงด็อกมันไปยืนคุยกับแม่ผมอยู่ไง
“อย่าตามกูมาแล้วกัน”
ชูนิ้วกลางแจกมันเป็นของแถมหนึ่งที หึหึ
“ส้นตีนเหอะ แล้วมึงมากับใครคุ้นๆเหมือนอาจารย์มหาลัยกูเลยว่ะ”
“เออ อาจารย์มึงนั่นล่ะ ว่าที่ภรรยากู”
มันมองผมอึ้งๆแล้วก็เริ่มแสยะยิ้ม แล้วมันก็เริ่มทำหน้ากวนส้นตีน !
“ไรมึง มองเชี่ยไร ทำไม หน้าแบบกูมีเมียเป็นด็อกเตอร์ไม่ได้ไง !”
“ป๊าว กูแค่คิดว่า … มึงอาจจะมีผัวมากกว่านะไอ้กาก”
“สัส กลับไปง้อเมียมึงให้ได้ก่อนเหอะ แค่นี้ยังไม่มีปัญญา ถุ้ย !”
ยังไม่ลืมกันใช่มั้ยครับว่าไอ้แดนมันห่างเหินกับเมียมันมากเลย ปากหมาหน้ากวนตีนเก๊กไปวันๆแบบมันนี่ใครจะเอา ! โด่ว ต้องแบบเดลนี่ หล่อและหล่อมาก !
“จะพูดทำเชี่ยไร ตกลงไว้กูตามไปปีหน้า ปีนี้ไม่ทันว่ะ ไว้ตามไปฝึกงานทีเดียว”
“เออ แล้วแต่ๆ เรื่องของมึง งี้ล่ะพวกหนีปัญหาต้องไปพักใจไกลถึงอังกฤษ”
“อย่ามาพูดเลยเดล กลัวกูหล่อกว่ามึงแล้วสาวๆมาติดใจกูก็บอก กูรู้ทันหรอกน่า มึงไม่มั่นใจในหน้าตาตัวเองใช่ปะล่ะ โถ่ น่าสงสารจริงจัง”
นั่นไง ! มันด่าผมหน้าเหี้ยกว่ามันล่ะทุกคน ไม่จริงว้อยยยยยยยยยยยย (ได้ข่าวเอ็งก็พึ่งไปด่าเขามานะเดล)
“เฮ้อ สองคนนี้จะเถียงกันทำไม แม่ว่าลูกก็หน้าตาคล้ายๆกันนั่นแหละ ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่หรอก”
“เดล/แดน ไม่หน้าตาเหี้ยเหมือนมันหรอกแม่ !”
“ไอ้เชี่ยแดน/เดล จะพูดตามกูทำห่าไรวะ !”
ถ้าไม่ติดว่าที่สาธารณะผมตะวัดตีนกระโดดถีบยอดอกไอ้สัสแดนนี่จริงๆ เป็นพี่เชี่ยไรยอมน้องหน่อยไม่ได้ไงแสส ! มึงนี่เป็นพี่ที่แย่จริงๆ
“งั้นลากันตรงนี้เลยแล้วกัน เขาประกาศเรียกแล้ว ไปเดล แม่ไปก่อนนะแดนรีบๆบินตามไปไวๆนะลูก”
ชิส์ หมั่นไส้ ไอ้แดนมากอดแม่ผมได้ไง ! ผมยึดของผมมาหลายปี มันไม่สิทธิ์เด่ะเฮ้ย !
“มองเชี่ยไรไอ้เด็กขี้อิจฉา”
“ไอ้เชี่ยแดน !”
“พอๆ ไม่น่ารักเลยเดล อายด็อกเตอร์เขาไหมน่ะ ถ้ายังไงขอตัวก่อนนะคะด็อกเตอร์ หวังว่าจะได้เจอกันใหม่เร็วๆนี้นะคะ”
“ครับคุณหญิง เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ”
“พี่ไทม์ บ๊ายบาย…”
ผมพยายามโบกมือนานๆหน่อย ของล่ะของ ไม่มีหรอ ของที่จะให้อ่ะ ! มันต้องมีแบบแอบซุ่มแอบซ่อนเอาไว้ดิ มาให้ตอนสุดท้ายทำซึ้งอะไรเงี้ย รออยู่นาไวๆ ……
“จะโบกมืออีกนานมั้ยเดล เดี๋ยวตกเครื่องกันพอดีตามแม่มาไวๆ”
สุดท้ายเดลก็มานอนตายอยู่บนเครื่องบิน ! ไม่มีอะไรให้ลุ้น ไอ้ถุงเสื้อนั่นมันของแองจี้จริงๆ ! ไม่ได้มีเกี่ยวอะไรกับเขาเลยสักนิด ! ไอ้พี่ไทม์เกรียน !
“เป็นอะไรลูก ถอนหายใจตั้งแต่เครื่องบินขึ้น ปกติก็ไม่เวียนหัวไม่ใช่หรือเรา”
คุณศจีสตรีหมายเลขหนึ่ง(?)ทาบมือเรียวลงบนหน้าผากลูกชายตัวเอง วัดดูก็ไม่เห็นมีไข้แต่ทำไมลูกชายเธอหน้าเบ้แล้วเบ้อีก !
“ไม่เป็นไรอ่ะแม่ เดลเบื่อๆ เบื่อและเบื่อ เฮ้อ”
“เอาน่า เดี๋ยวก็ได้เจอเพื่อนๆแล้วนะลูก ไม่คิดถึงเพื่อนๆหรอลูก”
“คิดถึงครับแม่ แต่เดลเซ็งมาก ! เดลขอนอนก่อนแล้วกันนะแม่ เราไม่มีเปลี่ยนเครื่องใช่ปะ ?”
“ไม่มีหรอกจ้ะลูก นอนยาวได้เลย”
ปกติผมชอบมากเลยนะเวลาขึ้นเครื่องบินมันเป็นอะไรที่ฟินมากที่จะได้เห็นสะโพกทรวดทรงองค์เอวในชุดยูนิฟอร์มสายการบินของบรรดาแอร์โฮสเตส ขายาวๆหน้าสวยๆ หุ่นนาฬิกาทราย ! แค่คิดน้ำลายก็จะไหล … แต่ช่วงนี้ทำไมตูตายด้านจังวะ … เฮ้อ หรือคำที่เขาว่าถ้ารักไปแล้วอย่างอื่นก็กลายเป็นแค่ตัวประกอบชีวิต
แค่คิดก็คิ้วกระตุก … ไอ้ด็อกเตอร์แก่ๆกวนตีนแบบนั้นมันมีดีเหี้ยไรวะ ! เดลเอ้ย พลาด พลาดมาก พลาดอย่างแรง พลาดอย่างแรงสาส ! ไม่ได้ละ กลับไปคราวนี้ต้องกวาดต้อนเอาคำว่ากาวยู้ฮูกลับคืนมา ! เจ้าชายเสเพลรีเดลต้องได้กลับมาเกิดใหม่ !!!
อังกฤษ อังกฤษ และอังกฤษ ถึงแล้ว ! ประเทศที่ได้มาอยู่ได้เกือบสามปี ถ้าปีหน้าพ่อไม่โดนย้ายไปประจำที่ไหนอีกก็คงอยู่นี่ต่อไป
มาถึงอาพาร์ทเมนท์สามห้องนอนขนาดใหญ่ที่มีทุกอย่างครบครันผมก็โยนของไว้ในห้องตัวเอง คว้ากล้องตัวเก่งที่นอนนิ่งมาหลายเดือนแขวนคอ หยิบโค้ทตัวเก่าที่ยังชอบใส่มาสวมเตรียมออก !
“เดลพรุ่งนี้อย่าลืมไปเรียนนะลูก พ่อแจ้งมหาลัยไว้แล้วว่าลูกจะเข้าเรียนพรุ่งนี้”
“ครับ”
กลับมาก็ต้องเรียน นี่ล่ะชีวิตนักศึกษา มันไม่ใช่แค่ประเทศไทยหรอกครับที่บ้าเรียนเป็นบ้าเป็นหลังแต่ละประเทศก็มีจุดยืนเป็นของตัวเองล่ะมั้ง … มั้ง ผมมั่ว อย่าไปใส่ใจ
“งั้นเดลไปแถวบิ๊กเบนนะครับ เดี๋ยวกลับมาครับ”
“ไม่พักหรอลูก ไม่เจทแลคหรือเวียนหัวหรือเรา”
“ไม่ครับแม่ แม่พักเถอะ เดลขอเอากล้องไปถ่ายรูปเล่นหน่อย เบื่อๆครับ”
“เอาร่มไปด้วยนะลูก เผื่อฝนตก”
“ครับพ่อ ไม่ลืมคร้าบบบ”
อยู่อังกฤษสิ่งสำคัญที่แทบจะกลายเป็นอวัยวะชิ้นที่ 33 คือร่ม ! ตามภูมิศาสตร์ที่อังกฤษดันเป็นเกาะน่ะสิครับ ฟ้าฝนเอาแน่เอานอนไม่ได้ และท้องฟ้าที่นี่ก็สดใสสู้เมืองไทยไม่ได้จริงๆ เสน่ห์ของอังกฤษสำหรับผมก็คงเหมือนที่ทุกคนรู้ๆกัน ตึกรามบ้านช่องที่ดูสวยงาม อากาศเย็นสบาย ได้ใส่โค้ทสวยๆ บูทแพงๆ ….. นี่ล่ะที่ผมชอบ
ผมยกกล้องขึ้นใช้สายตามองผ่านเลนส์กล้องและเก็บภาพทั้งบรรยากาศครึ้มๆเล็กน้อย หรือจะภาพร้านรวงตามทางที่เดินผ่าน ……ปกติมันสนุกกว่านี้ สงสัยเพราะกลับมาแล้ว สงสัยเพราะว่าที่นี่เป็นอังกฤษ สงสัยเพราะว่าที่นี่ไม่มีกวนแก่กวนตีนอยู่ด้วย
“เฮ้อ … วันเดียวก็คิดถึงแล้วแฮะ”
“อ้าวเดล ! เดล เฮ้ ! หายไปไหนมา”
เสียงเรียกผมดังมาจากอีกฟากถนน นั่นมัน … กลุ่มเพื่อนผมทั้งกลุ่มเลยนี่หว่า !
“เฮ้ เอ็มดี แนช ! โย่ว เบน กลับมาแล้วๆ คิดถึงกันล่ะสิ”
“โถ่ หลายเดือนที่แกไม่อยู่ สาวๆเขาแทบจะทำสงครามเย็นกัน นี่หนีไปเที่ยวแต่ทิ้งปัญหาไว้กองโตเลยนะไอ้เสือ”
เอ็มดีมันตบไหล่ผมดังป้าบๆ ไอ้สาส กูรู้ว่ามึงเป็นยูโดสายดำครับไม่ต้องพิสูจน์บนไหล่กูก็ได้ กูไหล่หลุดหรือหักมามึงรับผิดชอบมั้ย !
“อิจฉาจริงๆไปแถมเอเชีย ผิวมันเริ่มหายซีดแล้วนี่หว่า”
ไอ้แนชมันคลั่งพวกผิวสีแทนครับ แม้ผมจะคล้ำเพราะแดดเมืองไทยขึ้นมานิดหน่อย ย้ำ ! นิดหน่อยมันก็มองว่าเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ เพราะที่นี่มันคล้ำยากมาก
“แต่ดูหน้าเศร้าๆนะ เฮ้ๆ ! ไอ้เสืออย่าบอกว่าไปทิ้งหัวใจไว้ที่เมืองไทย”
“เฮ้ยพูดไรเบน ไม่มีเว่ย ไม่มีๆ แล้วนี่มาทำไรกัน”
“จะเดินไปล้างรูป เออ … มะรืนนี้ชมรมเราจัดทริปถ่ายรูปรอบลอนดอนนะ”
“เฮ้ยเอ็มดี ! อีกแล้วหรอ ? นี่ยังอยู่กันไม่เบื่อ ?”
ผมทัวร์ถ่ายรูปรอบลอนดอนมาสองรอบแล้วครับ รอบแรกมากับชมรม รอบที่สองอาจารย์ให้มา ลอนดอนมันก็มีอยู่แค่นี้ จะให้ถ่ายไรเยอะแยะวะครับ
“เฮ้ยๆ คราวนี้ไม่เหมือน …. คราวนี้เน้นคนในลอนดอน ไม่เน้นวิว ถ่ายแต่คนว่ะ”
“คน ? …. อืมได้ๆ น่าสนใจดี เอาตามนี้แหละ ไปได้ๆ”
“พักก่อนก็ได้นะ เผื่อแกยังเหนื่อยๆ”
“ไม่ได้เว่ย มีคนแสดงว่าต้องได้ถ่ายสาว เรื่องแบบนี้ไอ้เดลไม่พลาดเฟ้ย ! อย่ามาปรามกันให้ยากเลยแนช ฮ่าๆ”
เราก็ตบหัวตบไหล่แซวกันอีกสักพักฝนก็เริ่มตกลงมา ทุกคนส่วนใหญ่บนถนนก็มีร่มประจำตัวกันหมดครับ ไม่ได้เร่งรีบเดินกันเท่าไหร่ เพราะว่ามันชิน ! ผมก็แค่กลางร่ม แยกย้ายกับเพื่อนๆกลับอพาร์ทเมนท์ตัวเองแค่นั้นล่ะ
ตอนนี้ที่อังกฤษบ่ายสามแล้ว … ที่ประเทศไทยเร็วกว่าเจ็ดชั่วโมงสินะ …สี่ทุ่ม ป่านนี้ด็อกเตอร์สุดอนามัยคงจะหลับไปแล้ว … ข้อความก็ไม่ส่งมา มิสคอลสักสายก็ไม่มี อีเมลล์ก็ยิ่งไม่มี !
ใช่เด้ ! ไม่เจอกันวันเดียวมันไม่กระทบอะไรเลยใช่ปะล่ะ ! ฮึ่ย !
แต่โวยวายไปก็เท่านั้นเมื่อผมยังคงต้องนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงเล่นๆทั้งๆที่แสงแดดยังแยงตา ! เฮ้อ … ไอ้พี่ไทม์บ้า
- ---------------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพแล้วเคิ้บ ><
หัวข้อ: ... กาวยู้ฮู ... ตอนจบ ...P.58 [20/3/56] (อ่าน 396607 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก