ตอนที่ 26
วันนี้ไอ้เดลของเรายิ้มหน้าบานเป็นจานยูบีซีครับไม่สิต้องทรูวิชชั่น ไปกินโรตีมะตะบะที่รสชาติมันก็แปร่งๆไม่เคยกินจะว่าอร่อยก็ยังไม่ถูกปากขนาดนั้นจะว่าไม่อร่อยก็ไม่ใช่ แต่ถ้าบรรยากาศนี่ดีจริงๆเพราะมีคนหน้าคมนั่งกินด้วย
“ไม่อร่อยหรอ”
“เปล่า … อร่อยดี แต่แปลกๆไปนิด”
“หัดกินซะบ้าง อย่ามัวแต่กินอะไรเดิมๆมันไม่ดี”
“คร้าบบบบบ”
พี่ไทม์นี่คงจะเป็นสุดยอดผู้ชายในอุดมคติถ้าไม่นับเวลาพี่แกโหด แต่นั่นมันอาจจะเป็นเสน่ห์เฉพาะตัว จะว่าเย็นชาก็ยังไม่ใช่เพราะพี่แกกวนตีนบ้างเป็นบางเวลา แต่เวลาดุนี่ก็ดุจริงอะไรจริง เรียกว่าเป็นผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ชะมัดเลยว่ะ
“อิจฉาจัง …”
“หืม ? อะไรอีกล่ะไอ้แสบ”
“ก็คิดว่าพี่ไทม์ดูดีชะมัด เป็นผู้ใหญ่แบบผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ สาวๆชอบเยอะแหง อิจฉาว้อยยยย”
ว่าแล้วไอ้แสบก็คว้าแก้วน้ำมาดูดแรงๆให้ฉ่ำปอด ส่วนคนโดนชมหมาดๆก็เหวอไปเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยิ้มออกมาขำๆ ขำไอ้ตัวแสบนี่จริงๆ
“ก็หัดทำตัวเป็นผู้ใหญ่สิ เลิกงอแงได้แล้ว เราน่ะเป็นน้องคนเล็กก็เลยติดจะเอาแต่ใจล่ะสิ”
“ทำไมพูดเหมือนแม่เลยอ่ะ โหยเป็นน้องอ่ะจริงๆมันลำบากกว่าเยอะนะเว่ย พี่แม่งก็ชอบใช้งาน ไม่พอใจก็ด่า พอเราด่ากลับก็ไม่ได้”
“ก็ได้สิทธิพิเศษเป็นการงอแงได้อย่างไร้ขีดจำกัดไม่ใช่หรือไง ยังไงพี่ก็ต้องยอมน้อง ถึงจริงๆไม่ได้อยากยอมก็เถอะ แต่ความเป็นพี่ก็บังคับจนได้”
ไอ้เดลเลยนึกหน้าไอ้แดนกวนตีนขึ้นมาทันทีเลยไงครับพี่น้อง หน้าแบบไอ้แดนที่หล่อๆคมๆเข้มๆกว่าผมไปหลายขุม กับสายตาที่ไม่ต้องทำอะไรก็ดูเหมือนเบื่อโลกแต่ดูดี๊ดูดี …. ทำไมมันหล่อกว่าตรูเยอะเลยวะ
“เฮ้อ …. ไม่เวิร์กๆ”
“เอาเถอะงอแงแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ”
“ยังไง ?”
“ตามกฏของแม่เหล็กอะไรที่ขั้วแตกต่างกันมักจะดึงดูดกันไม่ใช่หรือไง ? จะได้อยู่กันนานๆ ไม่ดีกว่าหรอ ?”
บทจะหวานพี่แกยังต้องอิงวิชาการ ดูดิมียิ้มกวนตีนด้วยอ่ะ … เขินว่ะ เขินๆๆ อร๊ากกกกก ไอ้เดลโดนจีบ ! ไอ้พี่ไทม์มันจีบโผมมมมมม ทุกคนเห็นม้ายยยยยผมโดนจีบบบบบ
“ก็ดีเนาะ ดีแล้วล่ะ เดลจะงอแงต่อไป ฮ่าๆ”
“ไอ้แสบเอ้ย”
มือใหญ่ๆของด็อกเตอร์ก็ขยี้หัวทุยๆของไอ้แสบแรงๆ แล้วดึงแก้มมันต่อ ไอ้ตัวดีก็ยอมให้ลูบให้จับให้ดึง แบบว่าคงกำลากเบิกบานหัวเราะกิ๊กกั๊กไม่ได้สนใจนักศึกษาโต๊ะใกล้ๆที่กำลังซุบซิบกันถึงความวาย … สาววายมีอยู่ทั่วมุมโลกแม้แต่ในร้านโรตีมะตะบะ
“ป่ะ ไปได้แล้วจะเดินมั้ยน่ะวังหลัง”
“ไปค้าบบบบบบบบบบบบบบบบ”
เจ้าเดลตัวแสบเลยถือโอกาสเกาะแขนแกร่งของพี่ไทม์พากันคุยเรื่องไร้สาระนั่นนี่นู่นไปตลอดทาง บางทีทั้งสองคนก็คงลืมไปว่าผู้ชายเดินเกาะแขนกันสมัยนี้มันย่อมหมายถึง …. นั่นล่ะละไว้ในฐานที่เข้าใจแล้วแอบกริ๊ดเบาๆว่ามันช่างเรียล
“แต่ว่าตอนไปตั้งแคมป์ถ่ายรูปกันที่สเปนมันสุดยอดจริงๆนะ ได้ไปเกาะขอบติดสนามเห็นมาธาดอร์กับวัวกระทิงแบบว่าชัดแจ๋ว ! รูปสวย
มาก จารย์ให้เต็มด้วย”
“อืม …แล้วจริงๆเราชอบถ่ายอะไรมากกว่ากัน พี่เห็นบางคนก็ชอบถ่ายคน บางคนก็ไม่ยอมถ่ายคน บางคนถ่ายแต่ก้อนเมฆ แต่ละคนอาร์ตกันคนละอย่าง”
“อ๋อ …. จริงๆก็ถ่ายได้หมดนะ แต่ผมชอบถ่ายพวกอิริยาบถคนมากกว่า คือไม่ได้เน้นถ่ายคนอ่ะ แต่เน้นว่ากำลังทำอะไร แบบ เดินอยู่ ขายของอยู่ หรืออะไรงั้นอ่ะ ไม่ออกแนวพอร์ทเทรตซะทีเดียว เกตปะ หรืองงๆ”
“เปล่า … เข้าใจแล้ว แล้วทำไมชอบถ่ายแบบนั้น”
“มันดูมีที่มาที่ไปครับ ถ้าถ่ายพอร์ทเทรตคือก็เห็นแค่คน แต่มันไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไร ยังไง มันคิดต่อไม่ออก แต่ถ้าคนเดิน คนก้มเก็บของ หรือกำลังคุยโทรศัพท์มันยังคิดต่อได้ว่าเขาอาจจะโทรหาแฟน โทรหาแม่ โทรหาญาติ อะไรงั้นอ่ะ มันดูเป็นวิถีชีวิตจริงๆไม่ใช่จับคนมาทำท่านั้นท่านี้”
“ครับผม พ่อช่างภาพระดับโลก”
“โหย ก็แค่โม้เฉยๆ ผมถ่ายไม่ค่อยเก่งหรอก ยังกากๆอ่ะ”
แต่แล้วไอ้แสบก็ต้องเขินเมื่อคนตัวสูงหยุดเดินหันมาสบตานิ่ง
“ไม่หรอก เวลาพูดน่ะตาเราเป็นประกาย … พี่เชื่อว่าอีกไม่นานเราจะเป็นช่างภาพที่ดี ตอนนี้ก็กากไปก่อนแล้วกัน ฮ่าๆ ความฝันน่ะถ้าไม่พยายามไม่ฝึกฝนมันก็คงไม่เดินมาหาเองหรอก ยิ่งงานพวกนี้มันต้องใช้ฝีมือและเวลา”
“โอ้โห… ลึกซึ้งมว๊ากกกก ข้าน้อยจั่นเจาเดลขอคาราวะท่านเปาไทม์”
ไอ้ตัวแสบแก้เก้อด้วยการทำทะเล้น ก็แหมคนมันก็ต้องมีเขินกันมั่งแหละเนาะ คนที่ชอบมาพูดแบบนี้ใครไม่รู้สึกดีก็บ้าไปละ !
“จะหาว่าพี่หน้าดำหรือไง ?”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ หูดำด้วยป๊าววว”
“นั่นมันเราแล้วไอ้ตัวแสบ ไปเร็วจะเย็นแล้วเดี๋ยวไปสนามบินไม่ทัน”
“คร้าบบบบบ”
วังหลังเรียกว่าเป็นย่านน่าเดินแห่งหนึ่งของไทยเลยนะผมว่า อยู่ริมน้ำเจ้าพระยาหลังโรงพยาบาลศิริราชที่เก่าแก่ของประเทศไทย แน่นอนว่าของขายเต็ม ! จัดหนัก ผมว่าของมันก็ถูกดีด้วยแถมของกินก็อร๊อยอร่อยโดยเฉพาะซูชิวังหลังที่ผมกำลังกินอยู่นี่ไง
“-0- เอาอีกได้ป้ะพี่ไทม์ กลับไปซื้อกัน”
ผมกระตุกๆเสื้อพี่ไทม์แล้วมองกล่องซูชิที่พึ่งกินหมด ขนาดตั้งสิบชิ้นนะน่ะ ! แต่มันอร่อยจริงๆนะเฮ้ย อร่อยมาก อร่อยโฮกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“ไม่เอา นี่จะมากินอย่างเดียวใช่มั้ย ?”
“ก็ไม่รู้จะซื้ออะไรอ่ะ เดลมีเป้ใส่พวกคอม โทรศัพท์ หนังสือ กล้อง แค่นั้นเองที่จะเอากลับอังกฤษ เสื้อผ้าก็ไม่ค่อยอยากได้อ่ะ ของไทยมันบางใส่ที่นู่นไม่ค่อยได้”
“ไม่ได้จะพาไปซื้อเสื้อ ตามมานี่”
แล้วคุณด็อกเตอร์ที่เริ่มจะหงุดหงิดกับการงอแงของผมที่ซื้อของกินเกือบทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ ! มันอร่อยมากเลยนะครับ กับข้าวไทย ขนมไทย ของไทย ยังไงก็ดีที่สุดในโลก
เราเดินกันไปซอยไหนไม่รู้วกไปก็วนมา จริงๆมันก็ไม่ได้ชวนงงขนาดนั้นแต่ผมดันเป็นคนไทยที่ไม่ชินพื้นที่ไปเสียแล้วนี่ดิ
“เมื่อยยัง”
“จะเอาซูชิ !”
“แสดงว่ายังไม่เมื่อย”
“ไอ้พี่ไทม์ด๋อย”
“เดลก็ด๋อย”
“เดลหล่อ”
“กล้าเนอะ”
อย่ามามองด้วยสายตาเหยียดหยามแบบนี้เด่ะ ก็คนมันหล่อจะให้บอกว่าไม่หล่อหรือไง หล่อแบบนี้หาไม่ได้ที่ไหนแล้วนะ วะฮะฮ่า
“เอ้าถึงแล้ว”
“หืม……. ร้านเสื้อสกรีน ?”
“อืม”
“โหย เอาไปก็ไม่ค่อยได้ใส่อ้ะ แต่ถ้าพี่ไทม์ซื้อให้จะเก็บอย่างดีเลยนะเออ เอาแบบไหนสีไหนดีหว่า”
อ้อนหน่อยๆ แหมถึงไม่ได้ใส่ก็เก็บใส่กล่องไว้ให้เขินเล่นก็ได้น่า เผื่อวันไหนอากาศมันอุ่นขึ้นก็ค่อยเอามาใส่แล้วกันเนอะๆ
“ไม่ต้องเลือกหรอก แค่มาเอาของ”
“อ่าว”
“รอนี่แหละ คนเยอะพี่เข้าไปเอาแปปเดียว”
แล้วพี่แกก็หายเข้าไปในกลุ่มคนที่มีทั้งชายและหญิงกำลังเลือกซื้อเสื้อ และดูจากหน้าร้านก็น่าจะเป็นสกรีนสำหรับผู้หญิงมากกว่าปะวะ ? มันมีแต่ลายแอ๊บแบ๊วคิตตี้ บาร์บี้ เคโรโระ ? แถมมีเซล่ามูนด้วยอ่ะ หวังว่าพี่ไทม์คงไม่เอาอะไรแบบนี้มาให้หรอกนะ ?
“เอ้า ได้แล้ว ไปกันเถอะ”
“ผมไม่ชอบคิตตี้นะ ไม่เอาพวกนี้ด้วย”
ไอ้เดลชี้ครบทุกตัวที่กล่าวมาข้างต้นครับ มันแอ๊บแบ๊วเกินไปเฮ้ย !
“ใครบอกจะให้เดล นี่มาซื้อให้แองจี้”
“หะ ?”
“แองจี้ชอบคิตตี้พี่เลยให้เขาสกรีนชื่อแองจี้ลงไปด้วย แล้วเขากำหนดให้มาเอาวันนี้ไง ส่วนเราน่ะมีพร้อมแล้วไม่ต้องซื้อให้หรอก ไม่ได้ขาดอะไรไม่ใช่หรือไง ?”
ตอนนี้ถ้าเป็นการ์ตูนคงขึ้นสัญลักษณ์สี่เหลี่ยมที่แสดงว่าโกรธบนหัวผมไม่ข้างไหนก็ข้างหนึ่ง ! นี่ลากตรูจากดงของกินมาเพื่อให้ความหวังว่าจะซื้อให้ ? ไอ้พี่ไทม์เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!
“เดินมาได้แล้ว กลับกันเถอะ จะพาไปส่งสนามบิน”
“หะ ? จะไม่เดินต่อแล้ว ?”
“พี่โตแล้วนะ ไม่ตื่นเต้นเวลาเห็นพวกเสื้อผ้าแฟชั่นหรอก ปกติก็ใส่แต่พวกชุดทำงานอยู่แล้ว เราก็ไม่ได้อยากซื้ออยู่แล้วไม่ใช่หรอ ไปเถอะ”
แล้วพี่แกก็เดินนำผมเพื่อกลับไปเอารถ ! ให้ตายเหอะ ไหนตอนแรกออกจะหวานมันจบลงยังงี้แว้ !!!! ไอ้ด็อกแก่นิสัยเสีย ! รู้งี้กูนั่งกินซูชิให้ตายคาร้านแม่งไปเลยดีกว่า !!
- ----------------------------- -
พี่ไทม์แม่งน่าหมั่นไส้ 555
หัวข้อ: ... กาวยู้ฮู ... ตอนจบ ...P.58 [20/3/56] (อ่าน 397443 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก