ตอนที่ 25
“โห นี่มันวัดพระแก้วในตำนานใช่ปะ !”
ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนต์ยืนละล้าละลังตื่นเต้นอยู่หน้าประตูทางเข้าวัดพระแก้ว หน้าตาก็ประหม่าเขินๆเพราะ … ไม่เคยมา
“อืม”
“ที่เค้าบอกกันว่ามีตั้งสิบสามประตูใช่ปะๆ”
“อืม”
“แล้วชื่อประตูก็เป็นคำคล้องจองด้วยใช่ปะๆ”
“อืม”
“ไม่ไปละกลับ ! ง่วง จะไปนอน”
ไอ้เดลหมดความอดทนสิครับชวนคุยไรก็ตอบแค่ อืม และ อืม ! พ่อคุณจะนิ่งขรึมเป็นญาติกับน้ำแข็งหรอ ไหนว่าเดทอ่ะเดท ไม่ดิ พี่ไทม์แกบอกแค่จะพาไปเที่ยว …. ชิส์ !
“ประตูวัดพระแก้วมีชื่อ รัตนพิศาล วิมานเทเวศวร์ วิเศษไชยศรี มณีนพรัตน์ สวัสดิโสภา เทวาพิรักษ์ ศักดิ์ชัยสิทธิ์ วิจิตรบรรจง อนงคารักษ์ พิทักษ์บวร สุนทรทิศา เทวาภิรมย์ อุดมสุดารักษ์”
“เอ่อ …. จำได้ไงอ่ะ”
“เขาว่ากันว่ามาประเทศไทยไม่ได้มาเยี่ยมชมเกาะรัตนโกสินทร์ถือว่ามาไม่ถึง และที่ดังที่สุดขึ้นชื่อและเป็นหน้าเป็นตาของประเทศก็ต้องที่วัดพระแก้ว มันเป็นความรู้รอบตัวที่ควรรู้เพราะมันคือความภูมิใจของชาติ”
กระผมเหมือนถูกใครฟาดหัวหนักๆ เฮือก … พี่ไทม์แกบ้าอุดมการณ์อย่างแรว๊ง ! แต่มันก็จริงนะครับผมเลยไม่กล้าเถียงด้วย เพราะเรื่องนี้มันสมควรจะต้องรู้เหมือนกัน เพราะมันคือความภูมิใจของประเทศ ชื่อประตูคงไม่ใช่แค่ให้ใครมาตั้งให้ มันมาจากความตั้งใจและเห็นคุณค่าของความเป็นไทย ถ้าเป็นผมคงคิดไม่ได้แบบนี้แน่ๆ ชื่อเพราะชะมัดประตูวัดพระแก้ว !
“งั้นเราเข้าไปดูความภูมิใจของชาติกันป่ะ”
ไอ้เดลเถียงไม่ออกยอมแพ้แล้วก็ต้องแกล้งเนียนดันหลังพี่แกให้เข้าไปด้วยกัน
“หึหึ ป่ะ จะเอามุมไหนเดี๋ยวถ่ายรูปให้”
“จริงอ่ะ จริงๆนะ ถ่ายจริงนะ ? เยสสสสสสสสสสสส งั้นไปถ่ายกับพระแก้วมรกต !”
“ไม่ได้”
“ทำไมอ่ะ ไหนว่าจะถ่ายให้”
“เขาห้ามถ่าย เอาที่อื่นแล้วกัน มานี่ไอ้แสบจะพาไปดูศิลปะชั้นเอกฝีมือคนไทย”
ผมเดินตามร่างสูงไปเรื่อยๆ รู้สึกผิดที่ไม่ได้สนใจวัดเลยสักนิดมัวแต่มองแผ่นหลังกว้างกับใบหน้าคมที่ตาหยีลงเพราะแรงแดด ….. ว่าที่แฟนใครวะหล่อจัง
“เอ้าเราจะเดินกันจากตรงนี้นะ วนไปเรื่อยๆรอบกำแพงวัด”
“หา … เอ๋ อ้ะ … ว้าวววววววววววววววววววววววววววววว สวยมากกกกกกกกกกกก”
ผมยืนละล้าละลังอยากแตะก็ไม่กล้าแตะลงไปบนกำแพงเพราะกลัวลวดลายที่สวยงามจะหลุดออกมาและไม่สวยเหมือนเดิม …. จิตรกรรมฝาผนังเรื่องรามเกียรติ
“พี่ไทม์อยากถ่ายรูปอ่ะ”
“เอาสิ”
“แต่ไม่ใช่ตรงนี้อ่ะ อยากถ่ายกับหนุมาน ป่ะๆ เดินกันๆ หนุมานอยู่รูปไหนน้อ”
“เดี๋ยวๆ เดลใจเย็นๆ ไม่ต้องรีบวิ่งหรอกเดินดีๆก็ได้หนุมานไม่หนีไปไหนหรอก”
“โหย ก็พี่ไทม์เคยมาแต่เดลไม่เคยมานี่หว่า ! จะถ่ายไปอวดเพื่อนที่อังกฤษ รู้ปะมันไม่เชื่อว่าเมืองไทยมียักษ์ ! โคตรจะเคือง ยักษ์ไทยดูดีกว่ายักษ์อังกฤษล่ะเดลว่า อย่างน้อยในหนังพวกของฝรั่งยักษ์นี่สกปรกซกมกส่วนของไทยนี่จัดเต็มครบองค์ มงกุฎก็มี เมพขิงๆ”
เอาเข้าไป ปล่อยไอ้ตัวแสบมันโวยวายเรื่องศักดิ์ศรียักษ์ของมันจนคนแก่กว่าแทบจะยกมือกุมขมับ ยักษ์มันมีจริงคงซึ้งใจที่มีคนมาปกป้องมัน แต่ก็คิดไม่ผิดจริงๆอย่างน้อยไอ้ตัวแสบมันก็ชอบล่ะนะ โดยเฉพาะหนุมานนั่นน่ะ ถ่ายรูปไปสิบกว่ารูป
“ป่ะ ไปไหว้พระแก้วมรกตเสร็จแล้วจะพาข้ามเรือไปชมโดมธรรมศาสตร์หรือจะไปวังหลังก็ได้”
“หะ …แก่แบบนี้ยังเดินไหวอีกหรอ เอ้ย … แหะๆ ขอโทษก๊าบบบบเค้าแซวเย่นน๊ะตะเอง กิ้วๆ ม่ายเคืองม่ายงอลนะเคิ้บ อิ๊ๆ”
“เลิกทำเสียงปัญญาอ่อนได้แล้ว รู้น่าว่าแก่ แต่แก่แล้วก็ยังไหวจับคนแถวนี้โยนลงแม่น้ำเจ้าพระยาได้แล้วกัน”
“แง่ะ แค่นี้ก็ต้องดุ”
ไอ้แสบก็งอแงงุ้งงิ้งกับผมไปตลอดทางจนกระทั่งเราเข้าไปไหว้พระแก้วมรกตกันครับ มากี่ครั้งก็รู้สึกภูมิใจทุกครั้ง องค์พระทำจากมรกตสวยงามหาที่ไหนเหมือนคงไม่มีอีกแล้ว
“สาธุขอให้สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตลูกช้างด้วยเถิด เพี้ยง !”
“ทำไม่ดีพระเขาไม่ให้พรหรอกนะ”
“โหยยย เดลอ่ะเป็นคนดีสวดๆละนะเออ เข้าวัดไม่ร้อนด้วยแสดงว่ายังเป็นคนดีอยู่อย่ามาดิสเครดิตกันเลยพี่ไทม์”
“เอาเถอะ ป่ะไปกินข้าว หิวยัง”
“หิวค้าบบบบบบบ กินไรอ่ะพี่ไทม์”
“ไปกินร้านโรตีมะตะบะแล้วกัน อยู่เลยธรรมศาสตร์ไปหน่อยเดี๋ยวค่อยกลับมาเดินวังหลัง”
“เค้าขายโรตีแบบชาวใต้หรอ ทำไมชื่อแปลกจัง”
“อันนี้พี่ก็ไม่แน่ใจอาจจะใช่ล่ะนะ เคยมาแค่ครั้งเดียวตอนมาทำวิจัยร่วมกับอาจารย์ทางนี้ แต่ข้าวหมกแพะก็ใช้ได้ถือว่าอร่อยอยู่”
“โห เมนูแปลกว่ะ ป่ะๆ ท้องร้องไปกินๆ”
เดลยื่นมามาลากแขนเขาให้เดินไปด้วยกัน หึหึ เด็กน้อยมาแกล้งทำไม่รู้ไม่เห็นอยากเดินจูงมือก็บอกดีๆก็ได้ เด็กหนอเด็กแค่นี้ก็หน้าแดง
“จับมือพี่ทำไม”
“อ้ะ … ปะ ป๊าววววว บังเอิญไปหน่อย ปล่อยก็ได้ ง่า …”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร อยากจับก็จับไป”
“จริงอ่ะ ? จริงๆนะ”
“ไม่ต้องจับละ เรื่องมาก”
แต่แล้วมือผมก็ถูกจับแน่นทันที หึหึ ดูมันทำปากบู้ยักคิ้วกวนตีนใส่อีกแน่ะ ภูมิใจมากมั้ยน่ะกับแค่การจับมือนิดๆหน่อยๆเท่านั้น
“เดลจองแล้วนะ”
“จองอะไร”
“จอง … นี่”
นิ้วชี้ไอ้ตัวแสบจิ้มลงมาที่กลางอกผมแรงๆ
“เอาเสื้อพี่หรอ ?”
“ไอ้พี่ไทม์กวนตีน ! ไม่จองก็ได้โว้ย”
“อย่าพึ่งโวยวายน่า ที่ถามก็แค่จะบอกว่าเสื้อน่ะคงให้ไม่ได้เพราะใส่อยู่แต่อย่างอื่นน่ะให้ไปหมดแล้ว”
อึน ทำหน้าอึนเข้าไป ทีเรื่องแบบนี้ล่ะรับรู้ช้า หึหึ คิดออกเมื่อไหร่ค่อยวิ่งตามมาแล้วกัน
“ดะ … เดี๋ยวพี่ไทม์ ! รอก่อน ไอ้ที่ว่าให้หมดแล้วอะไรอ่ะ ! ให้จริงอ่ะ เดี๋ยวเด้เดลเอาจริงๆนะ !!”
- ---------------------------------------------------------------------- -
แฮ่ -////- สั้นๆนิดนึงนะคะ พอดีงงๆพล็อตตัวเองเล็กน้อย 5555
ส่วนอันนี้ลิงค์เรื่อง 'ตำหนักรัก ... ผู้ชายทั้งเจ็ด' << กำลังมันส์ๆ 55 ฝากด้วยนะคะ มีเปอร์เซ็นการดองต่ำด้วยนะเออ - .- (ในเกณฑ์ของแบมนะ TT)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33243.0
หัวข้อ: ... กาวยู้ฮู ... ตอนจบ ...P.58 [20/3/56] (อ่าน 397288 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก