หัวข้อ: [[เรื่องสั้น]] ยังรักนายอยู่ [END] up 12/3/2555

[b.blues]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



...

ยังรักนายอยู่

[/size]



สวัสดีครับ  ผมชื่อ “ที” ครับ ที ที่แปลว่า ชานะครับ  ไม่ใช่ ทรี ต้นไม้ 
ตอนนี้ผมเป็นนักศึกษาปีที่กำลังจะจบหนึ่งในมหาลัยที่ขึ้นชื่อเรื่องเด็กน่าตาดีครับ  (แต่ยกเว้นผมคนนึงครับ ผมได้ทุนเข้ามา ^^)
กลุ่มที่ผมอยู่ มีสมาชิกหลายคน เป็นกลุ่มที่รุ่นพี่และรุ่นเดียวกันค่อนข้างที่จะจับตาดูเป็นพิเศษ  เพราะกลุ่มนี้มันรวมคนน่าตาดีในรุ่นไว้มีกันอยู่หกคน (คือคณะที่พวกผมเรียนมันก็เป็นเส้นทางที่จะส่งคนเข้าวงการบันเทิงหน่ะครับ คนเลยสนใจเยอะ) แต่ในสายตาของทุกๆคน จะรู้มั้ยว่าผมสนิทกับ “เพอร์เฟ็ค” มากที่สุด


คงไม่มีใครรู้หรอกมั้งครับ  เพราะ “เพอร์เฟ็ค” เขาเพอร์เฟ็คสมชื่อ  น่าตาดี บ้านรวย  เรียนเก่ง ความสามารถพิเศษเพียบ สมบูรณ์แบบไปซะทุกอย่าง   ต่างจากผมที่มีดีแค่หัวคิด น่าตาธรรมดา ด้อยที่สุดในกลุ่ม (ที่ไปอยู่กลุ่มเดียวกันได้ก็เพราะเพอร์เฟ็คมันลากเข้าไปแหละคับ)   ผมกับเพอร์เฟ็คสนิทกัน  เพราะเราเรียนม.ปลายมาด้วยกันครับ และเราก็เลือกที่จะเข้าเรียนที่นี่ด้วยกันเพื่อเดินตามฝันของพวกเรา   แต่พอพวกเราได้เข้าเรียน ความสนิทของพวกเราเริ่มแปรเปลี่ยนไป  เมื่อมีเพื่อนใหม่เข้ามา และรวมถึง นิค สาวสวยคนเดียวในกลุ่ม  ที่เข้ามาทำให้หนุ่มๆหวั่นไหว   อาจรวมทั้ง เพอร์เฟ็ค ด้วย


...









เรื่องสั้นเรื่องนี้ บอลลูนแต่งไว้เมื่อสามสี่ปีที่แล้วค่ะ  ภาษามันเลยจะดูเด็กๆ  ฮ่าๆๆ(ประมาณม.สามได้)  ไม่รู้จะมีคนคุ้นกับเรื่องนี้มั้ย  คือตอนแรกเป็นตัวละครชุดอื่รค่ะ  แต่เอามาลงที่นี่เลยเปลี่ยนชื่อตัวละครใหม่  แต่โครงเรื่องหลักๆเหมือนเดิมทุกประการค่ะ

เรื่องนี้เอามาลงเปิดฉากก่อนค่ะ  เรื่องอื่นๆจะตามมา  ฮ่าๆๆ  หายไปเพราะมัวแต่ยุ่งๆกับมอหก  สอบเยอะโคตรๆ  ฮ่าๆๆ  โดนเบื้องบนสั่งห้ามออกนอกลู่  ตอนนี้เราออกได้แล้ว  ใส่ยาววววววววววววววววววว   

สุดท้าย  ขอบคุณที่อ่านนะคะ   ติชมกันได้คะ  จะได้นำไปปรับปรุงแก้ไขต่อไป


ปล.  รู้สึกว่าเรื่องนี้บอลจะแต่งได้กุ๊กกิ๊กดูเข้าข่ายนักเขียนปกติที่สุดละ  เรื่องอื่นๆจะออกแนวดาร์กๆ เจ็บๆตลอด  ฮ่าๆๆๆ

[b.blues]

ยังรักนายอยู่  [1]

“มาๆๆๆๆๆ  ทุกคนมาถ่ายรูปกันหน่อย เนื่องในโอกาสที่พวกเราทำภารกิจเสร็จสมบูรณ์ ”  เสียงเจื้อยแจ่วของนิค ที่กำลังเรียกเพื่อนในกลุ่มงานมาถ่ายรูปเป็นที่ระลึก หลังจากงานเสร็จ   เพอร์เฟ็คเป็นคนแรกที่พุ่งเข้าไปหา แล้วจองพื้นที่ข้างๆนิคตลอดการถ่ายภาพ  ผมวิ่งเข้าไปร่วมถ่ายกับเขา แต่อยู่ในแนวหลังสุด  เฝ้ามองสองคนข้างหน้าที่ถ่ายรูปด้วยกันอย่างสนิทสนม  โดยมีคำพูดเอ่ยแซวจากเพื่อนๆคนอื่นๆตลอดเวลา   ผมคงยิ้มอย่างมีความสุขที่เห็นภาพนั้นถ้าไม่ใช่ว่า
“เพอร์เฟ็ค  เป็น แฟน ผม”

ใช่ครับ เราเป็นแฟนกัน  เราช่วยเรื่องเรียน เรื่องงาน  ดูแลกันมา ต่างคนต่างช่วยกันและกัน  เราตกลงคบกันเป็นแฟน  และตัดสินใจช่วยกันและกันให้เข้าเรียนในมหาลัยที่เราต้องการ ตามความฝันของเพอร์เฟ็ค ที่อยากเป็นนักแสดง  ส่วนผม  ผมฝันที่จะเป็นผู้กำกับ  เราเลยเลือกที่จะเดินทางเส้นเดียวกัน  และให้สัญญากันไว้ว่า

"เราจะรักกัน  ดูแลซึ่งกันตลอดไป"

แต่เมื่อเข้าเรียนได้ เพอร์เฟ็คบอกกับผมว่า ความสัมพันธ์ของเรา เปิดเผยไม่ได้  เพราะอนาคตของเขาจะต้องเป็นคนของประชาชน  ผมก็เข้าใจและยินยอม
โดย เขาบอกว่า  เขาจะมีแต่ ผม เท่านั้น.....


แต่ดูตอนนี้ซิ  ดูที่เขาทำ  มันผิดสัญญารึป่าว



หลังจากที่ผมเข้าไปร่วมถ่ายรูปแล้ว ผมก็ขอปลีกตัวออกมาเก็บกวาดบริเวณที่ทำงาน เพราะเรานั่งทำกันใต้ตึกคณะและตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วด้วย  ถ้าไม่รีบเก็บอาจจะดึกไปมากกว่านี้

“เปอร์(ชื่อที่ทีใช้เรียกเพอร์เฟ็ค) ช่วยเราขนขยะไปทิ้งหน่อยดิ”   ผมขอความช่วยเหลือจะแฟนของผม  แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือ

"ไปเองดิ  คนอื่นก็มีไม่ชวน  เห็นมั้ยว่าชั้นไม่ว่าง"  นี่หรือ  คำตอบจากคนที่เรารัก

ผมได้ยิน ดังนั้น  ผมก็เดินออกมา  ผมเริ่มชินแล้วหล่ะ กับคำพูดอย่างนี้

ผมว่า  ถึงจะไม่ได้บอกเลิกกัน  แต่เราก็คงไม่ได้เป็นแฟนกันอีกต่อไปแล้วหล่ะ



ผมเดินออกมาพร้อมน้ำตา  น้ำตาที่เพอร์เฟ็คไม่อาจมองเห็น

...
Perfect’s part


เฮ้อ  เป็นบ้าอะไรอีกเนี้ย

คนกำลังสนุก  กวนอยู่นั่นแหละ  น่ารำคาญจริงๆ

วุ่นวาย เอ๊ย   ชั้นชักจะเบื่อนายแล้วนะ  ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาอยู่ได้

น่ารำคาญ ชะมัด

ผม ได้แต่สถบอยู่ในใจ

ก็มันจริงนี่ครับ  ผมรู้  เราคบกันจริง  คบกันอยู่   แต่ความสัมพันนี้  เปิดเผยไม่ได้ไง  จะให้ทำยังไง

เฮ้อ  กลุ้มใจ


แล้วไอ้ตัวปัญหามันหายไปไหนเนี้ย


...
วันต่อมา  วันเสาร์

ผมเหนื่อยจัง  ทั้งๆที่เป็นวันพักผ่อนของเรา แต่ทำไมผมถึงเหนื่อยอย่างนี้นะ

เหนื่อยใจหน่ะ   จะให้ทำยังไง


ในเมื่อ เปอร์ ทำอย่างนี้  เขาคงรำคาญผมแล้วซินะ

ผมออกมานั่งดื่มเล็กๆน้อยๆ  ในร้านอาหารของเพื่อนเก่า
ผมดื่มไปได้สักพัก พอกรึ่มๆ  ผมก็คิดว่าน่าจะพอได้แล้ว

ผมจึงลุกขึ้นเตรียมเช็คบิลล์  แต่ ทำไมมันมึนหัวจัง  แถมปวดมากด้วย

แล้วซักพักอาการก็หายไป    ผมคิดแค่ว่า  คงไม่เป็นไรหรอก  คงจะดื่มไปเยอะมั้ง

เมื่อตอนที่ผมนั่งกิน  ผมก็คิดได้ว่า ผมคงต้องจุ้นจ้านกับเขาให้น้อยลง 

หรือไม่ก็ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย จะดีกว่า


คิดได้อย่างนั้น  ผมก็กลับที่คอนโดของผมกับเขา ที่เขาไม่ค่อยมาอยู่


...
ที่พัก   เวลา  19.00

"ที ไปไหนมา  หายไปทั้งวันเลย  ติดต่อก็ไม่ได้"   นิวครับ  เพื่อนในกลุ่ม  แต่ผมสงสัยมันมาอยู่ในห้องผมได้ไง

"อ่อ  ไปดื่มมานิดหน่อย"  ผมก็ตอบไปตามความเป็นจริง

"แกเป็นอะไรรึป่าว  ปกติแกไม่ดื่มนี่นา ขนาดไปกินด้วยกันแกยังกินน้ำอัดลมเลย"  นิวถามผมอีก

"ป่าวหรอก  แค่ไม่สบายใจนิดหน่อย"  ผมตอบไป นิวพยักน่ารับเล็กน้อย  แล้วผมก็เดินเข้าห้องนอน


ผมมาอยู่ที่ห้องของผม  ไม่ซิ ของผมกับเปอร์ ต่างหากหล่ะ

มาถึงผมก็นั่งลงบนเตียง

เปอร์เดินเข้ามาทีหลังผมปิดประตู  พูดขึ้น



"ไง ที่ไม่สบายใจหน่ะ  เพราะอยู่ที่ห้องไม่มีผู้ชายให้อ่อยรึไง  ถึงต้องไปนั่งอ่อยข้างนอกหน่ะ" 



อะไรกัน  เปอร์พูดถึงอะไร  เพราะใครที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้


"เปอร์  นายอย่ามาพูดหาเรื่องฉันนะ"  ผมพูดออกไป

"หรือว่าไม่จริง  ใส่เสื้อคอกว้าง สีขาว บาง ไปนั้งริมหน้าต่างกระจก ร้านเหล้าหน่ะ" เพอร์เฟ็คพูด

"นายรู้ได้ยังไง"  ผมอึ้ง เปอร์รู้ได้ยังงัย

"จะไม่รู้ได้ไง  เมื่อคืนนายเอาขยะไปทิ้งคนเดียว แล้วก็หายไป พอฉันกลับมานายก็ล๊อกห้อง พอเช้าฉันตื่นมาก็ไม่เจอนายแล้ว ฉันออกตามหา ก็เจอนายนั้งอยู่ที่นั่น แถมนั่งยิ้มอยู่กับผู้ชาย" เปอร์พูดต่อ

ใช่ คงเป็นตอนที่ผมคุยกับเพื่อนมั้ง

"รู้สึกจะมีความสุขมากซินะ กับคนอื่นที่ไม่ใช่ ผัว ตัวเองเนี้ย"  อะไรกัน ทำไม เปอร์พูดแรงอย่างนี้  ใช่ผมเคยมีอะไรกับเปอร์แล้วก็จริง แต่พูดอย่างนี้ได้ยังไง
"ทำไมหล่ะ เปอร์ ทำไมนายพูดอย่างนี้  หาเรื่องกันใช่มั้ย  เพราะใครกันหล่ะ ฉันถึงทำลงไป"  ผมพูดออกไป น้ำตาเริ่มปริ่มๆแล้วหล่ะ

"อ่อ  ตกลงฉันผิดใช่มั้ย คนผิดคือชั้นหรอ  ใช่ซิ นายมันถูกทุกอย่างแหละ"  เปอร์พูดประชดผม


Rrrrrrrrrr~~~~~~~

เสียงโทรศัพท์เครื่องบางของเปอร์ดังขึ้น

"ฮัลโหล นิค ว่าไง"

"อืมๆ  ได้ๆ  ไปเดี๋ยวนี้แหละ"  แล้วเปอร์ก็วางสายไป


"นี่ถ้านิคไม่โทรมานะ ได้มีเรื่องคุยกันยาว  ไปดีกว่า ไร้สาระจริงๆ"  เปอร์พูดแล้วหันหลงเดินออกจากห้องไป



นี่มันอะไรกัน  นี่หรือแฟนของผม แฟนกันหรอ  ถ้ามีแฟนแล้วเจ็บอย่างนี้ สู้ไม่มีซะดีกว่า

ผมได้แต่คิดน้อยใจ แล้วก็ร้องไห้ออกมา  ทำไมกันนะ  T-T

"โอ้ย!!!!  ทำไมมันปวดอย่างนี้"  เสียงผมเองครับ

ทำไมกัน ทำไมผมถึงปวดหัวอย่างนี้นะ เป็นเหมือนตอนที่ดื่มเลย

แล้วอาการปวดก็ค่อยๆเบาลง

"เป็นอะไรวะเนี้ย"

1 อาทิตย์ผ่านไป

แต่ 1 อาทิตย์ของผม ผมรู้สึกว่ายาวนานจัง เพราะผมไม่ได้คุยกับคนที่ผมรักเลย

ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง  กลัว กัวว่าเขาจะรำคาญ กลัวว่าเขาจะเกลียด

แต่ 1 อาทิตย์ที่ผ่านมานี้ อาการปวดของผมเกิดขึ้นเริ่มบ่อย แถมยังรุนแรงขึ้นอีก

แต่ผมไม่กล้าบอกใคร  กะว่าจะไปหาหมอในวันนี้




ผมเดินออกมาจากที่พัก  โดยบอกนิว เพียงคนเดียวว่ามาโรงพยาบาล  เพราะนิวอาสามาอยู่กับผมแทนเปอร์ที่ย้ายไปอยู่หอนิว  เขาคงรำคาญผม  ^^

ผมไม่อยากให้คนอื่นรู้  กลัวจะเป็นห่วงกัน  และผมก็บอกนิวว่าอย่าเพิ่งบอกใคร  แล้วผมจะรีบกลับ



ผมตรวจสุขภาพทั้งหมด  โดยคุณหมอที่ตรวจผม ผมรู้จักดี เพราะเขาเป็นญาติผมเอง

ผลตรวจที่ออกมาจะส่งไปที่บ้านใช้เวลานาน  พี่หมอจึงบอกว่า  จะส่งผลตรวจคร่าวๆไปทางอีเมลล์ให้ก่อน ในคืนนี้

การตรวจของผมก็จบลง  เหลือเพียงกลับไปรอผลตรวจที่บ้านเพียงเท่านั้น


...........................................................................T.B.C............................................................................................

[gupalz]

ทีคงไม่ได้เป็นอะไรหรอกมั้ง

[autumnale]

สงสารทรีจังเลย
ทรีคงไม่ได้เป็นไรที่ร้ายแรงใช่ป่ะเนี่ย
แอบสังหรณ์ใจเบาๆ

[b.blues]

เรื่องนี้มีแค่สองตอนนะคะ   พรุ่งนี้จะเอาตอนจบมาลงให้  ติดตามกันนะคะ  ^^

[BBChin JungBB]

ต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้ามั้ยอ่า

[b.blues]

ยังรักนายอยู่  [2]

เวลาผ่านไป  ผมกลับมาที่บ้าน  นั่งรออีเมลล์จากพี่หมออยู่ในห้อง

ไม่รู้สิ  ทำไมผมถึงกังวลใจอย่างนี้นะ

ผมจะเป็นอะไรรึป่าว

ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว  เป็นอะไรกันนะ


ตือ ดือ ดึ๊ง~~~

เสียงอีเมลล์เข้าแล้วครับ  ผมรีบวิ่งไปที่โน๊ตบุ๊คของผม

ใช่มันเป็นอีเมลล์จากพี่หมอ


ผมเปิดมันเพื่ออ่าน  แล้วผมก็ต้องตกใจ

"ผลการตรวจแบบคราวๆ

ที พี่พบก้อนเนื้อในสมองของนาย  แต่มันยังเพียงเป็นชิ้นเล็กๆ   ยังพอจะสามารถทานยา เพื่อบรรเทาอาการได้
แต่อย่าเพิ่งตกใจไปนะ  เพราะผลยังไม่สมบูรณ์ ต้องรอตรวจอาการอื่นๆด้วย  ยังไงให้นายมาโรงพยาบาลอีกที
แต่ตอนนี้ นายอย่าพยายามคิดอะไรมาก  อย่าทำให้ตัวเองเครียดและทางที่ดี  ควรรักษาตัวอย่าให้อาการทรุดหนักกว่านี้

                .........  พี่หมอ"


ผม เป็น อะ ไร เนี้ย   ผมค้าง ทำอะไรไม่ถูก

ผมคิดดไปต่างๆนานา

จะทำยังไง

ไหนจะงาน  ไหนจะเรื่องเรียน อะไรต่ออะไรอีกเยอะแยะ

ที่สำคัญ เปอร์ หล่ะ....... แต่เขาคงไม่สนใจผมซินะ

ผมนึกถึงคำที่พี่หมอบอก  อย่าเครียดๆ

ผมตัดสินใจไม่บอกเรื่องนี้กับทุกคน เพื่อไม่ให้กระทบกับงานและการเรียนที่ใกล้จะจบปีหนึ่งอยู่แล้ว

พี่หมอนัดผมไปตรวจร่างกายอีกครั้ง เพื่อให้ทราบผลที่แท้จริง


และผลก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ  ผมจะทำยังไง ไม่บอกทุกคนเหมือนเดิม
หรือ    บอก แล้วกระทบกับงาน   

ผมเลือกที่จะไม่บอก ใครทั้งนั้น

เนื่องจากอาการยังไม่รุนแรงมาก  ผมจึงให้พี่หมอส่งยามาให้ที่คอนโด แทนการไปรับยาที่โรงพยาบาล เพื่อไม่ให้กระทบการเรียน และเป็นที่สงสัยของทุกคน



.................................

หลังๆมานี้ มีพัสดุส่งมาที่คอนโดบ่อยๆ และอาการผมก็ชักจะปรากฎขึ้นบ่อยครั้ง  นิวจึงสงสัย 

วันนั้น ผมไม่อยู่บ้าน พัลดุส่งมาที่บ้าน นิวรับให้ เขาคงสงสัยว่ามันคืออะไร เขาจึงแกะดู ผมกลับมาเจอพอดี นิวเลยถามผม

ตอนแรกผมก็จะไม่บอก แต่เขาบังคับ และบอกเหตุผลที่เขาต้องรู้

" นายต้องบอกฉันนะ ฉันเป็นเมทนาย นายเป็นอะไรฉันต้องรู้สิ จะได้ดูแลถูก"

เขาคงเป็นห่วงผมจริงๆ ผมจึงเล่าทุกอย่างให้เขาฟังและบอกเขาว่าห้ามบอกคนอื่น ไม่อยากให้คนอื่นรู้ เขาก็สัญญา และเขาก็จะช่วยดูแลผม

พอนิวรู้เรื่อง เวลาผมออกไปเรียน หรือนั่งทำงานที่มหาลัยนิวก็จะคอยดูแลผม อยู่กับผมแทบจะตลอดเวลา

โดยที่ผมแทบจะลืมไปเลยว่า เปอร์แฟนผมก็ยังอยู่ในที่นี้ด้วย

ผมคงจะอยู่ติดกับนิวเกินไปจริงๆ เพราะตอนที่นั่งทำงนกันอยู่ อยู่ดีๆตี๋เพื่อนอีกคนก็ถามขึ้นมาว่า

"แกสองคนเป็นไรกันวะ  ดูแลกันดีเหลือเกิน  กูหล่ะอิจฉา  ฮ่าๆๆ"




อ่าว ไหงงั้นอ่ะ ผมก็ยิ้มๆไม่ได้ตอบอะไรให้นิวตอบไป

ผมหนะหรอ อาการกำเริบแล้วซิปวดหัวเลย รู้สึกว่าหน้าร้อนๆเหมือนจะเป็นไข้แล้วอ่า

พองานเสร็จผมก็รีบบอกนิวเลย ก็ผมบอกคนอื่นไม่ได้นี่ครับ

พวกเพื่อนๆเขาชวนกันไปนั่งกินข้าวกันข้างนอกต่อ  นิวเลยบอกว่าเขาจะพาผมกับไปพักที่บ้านก่อน เพราะผมเป็นไข้ ก็ว่าไป โกหกไปก่อน


ผมกับนิวจึงแยกกับคนอื่นๆ  ตอนนั้น

ผมกับนิวตรงกลับคอนโดทันที มาถึงผมก็ทำอะไรไม่ได้แล้วรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิดเลย  ไม่ไหวๆแล้ว

ตอนนี้ผมรู้สึกแค่ว่ามีผ้าเย็นๆกำลังเช็ดตัวผมอยู่ พร้อมกับเสียงบ่นของนิวด้วย  (คือลืมบอกไป  คอนโดผมมีสองห้องนอนนะครับ นอนกันคนละห้อง)

นี่ถ้านิวเป็นแฟนผมนะ  ผมรักตายเลย  นึกถึงแฟนก็คิดถึงเพอร์เฟ็ค คิดไปก็เท่านั้น เขาไม่ได้สนใจเราเลยนินา

พอและ คิดแล้วก็ปวดหัว  หลับดีกว่า


...

ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าดึกแค่ไหนผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา

เพรารู้สึกถึงสัมผัสแปลกๆที่หน้าท้องของผม

ใครกันนะ 

"ตื่นแล้วหรอครับ เป็นไงมีความสุขสินะ อยู่กับไอ่นิวหน่ะ หึหึหึ" เสียงนี้ เปอร์หรอ

"อะไร เปอร์นายมัน...  โอ้ย ปล่อยชั้นนะ" ผมกำลังจะเอ่ยปากว่า เปอร์ก็กระชากแขนผมซะแล้ว

"ทำไม  นายจะว่าไรชั้นฮะ หรือว่ามันไม่จริง สนิทกันจังนี่ ชอบนิวเขาหรือไงฮะ  ใช้ลูกอ้อนไหนหล่ะ หรือเอาตัวเข้าแลก  ทำกับฉันบ้างซิ ได้มั้ยหล่ะ ห๊ะ"  อะไรกัน มาถึงก็ว่าเอาว่าเอา  ไม่ฟังผมซักนิด

นายรู้มั้ยเปอร์ ชั้นเจ็บ ไม่ได้เจ็บที่กายอย่างเดียว  แต่ฉันเจ็บที่ใจด้วย  รู้มั้ย

น้ำตาผมไหลออกมา  แต่เปอร์คงไม่เห็นหรอกก็มันมืดนี่ครับ  แต่ดีแล้วแหละผมไม่อยากอ่อนแอให้ใครเห็น

"ห๊ะ  ชั้นถามทำไมไม่ตอบ  ตอบชั้นมาซิ"

"ไม่ เปอร์ อย่าทำอย่างนี้นะ ฉันเจ็บ"

"เจ็บหรอ ได้ งั้นนายอยู่เฉยๆ ชั้นจัดเอง"

แล้วเปอร์ก็ฝังจมูกลงที่ซอกคอของผม  ผมพยายามดิ้นออกจากการสัมผัสนี้  แต่มันยากเกินไป สำหรับคนป่วยอย่างผม

เปอร์เลื่อนขึ้นมาที่ปากของผม พร้อม บดขยี้อย่างรุนแรง   แต่...

~~~ เอี้ยดดดด~~~(เสียงประตูเปิดออก)


"หยุดเดี๋ยวนี้นะ เพอร์เฟ็ค"


...................................................................................

ย้อนกลับไปเล็กน้อย

New’s part

เฮ้อ  เหนื่อยแหะ  ดูแลคนอื่นธรรมดาไม่พอ  ต้องดูแลคนป่วยอีก

ไม่รู้เป็นไงบ้างน่ะ  นอนนานละ  เดี๋ยวต้องปลุกมากินข้าว แล้วให้กินยาซักหน่อย

ว่าแล้วผมก็เดินไปที่ห้องของที
 
'อย่านะเปอร์ ฉันเจ็บ  ปล่อย  อื้ออออ'

เสียงทีนิ  เปอร์มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วมันทำอะไรของมัน

ผมเข้าไปแอบฟังใกล้ๆจนรับรู้อะไรเกิดขึ้น

ไม่ไหวแล้วเว้ย


ผมเปิดประตูเข้าไป

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ เพอร์เฟ็ค"  ผมพูด แทบจะเรียกได้ว่าตะโกนเลยหล่ะ

ยังไม่หยุดอีกใช่มั้ย

ผมเดินเข้าไปกระชากเพอร์เฟ็คออกมาจาก แล้วก็ต่อยมันไปหมัดนึง

สงสัยมันดื่มมามั้งครับ กลิ่นใช้ได้เลย


"นิว อย่านะ อย่าทำอะไรเปอร์นะ" ไม่วาย ทียังจะเป็นห่วงมันอีก

"นายอยู่เฉยๆไปเลยที ยังจะไปแคร์มันอีก มันทำกับนายขนาดนี้แล้วนะ"
ผมพูดออกไป

"เอาเถอะ ฉันไม่ทำให้แฟนนาย ถึงตายหรอกน่า"  ใช่ครับผมรู้ว่าเพอร์เฟ็คกับทีเป็นแฟนกัน  นานแล้วด้วย

"นายอยู่ในห้องนี้  ฉันจะลากเจ้านี้ไปคุยให้รู้เรื่อง รวมทั้งเรื่องของนายด้วย"

ผมบอกทีไป

"นิวอย่าบอกเขานะ  ขอร้อง" ทีขอร้องผม

"ถ้าชั้นไม่บอก มันก็ทำร้ายนายอยู่อย่างซิ" ผมพูด แล้วลากเพอร์เฟ็คออกมาจากห้อง

โดยไม่ลืมที่จะปิดห้องแล้วบอกให้ทีพักผ่อน

นอกห้อง


"ไม คุณมีปัญหาไรกับผม คุณจะแย่งเมียผมหรือไง"  เพอร์เฟ็คพูดครับ

"เมียหรอ ทีเมียนายหรอ" ผมพูด

"ใช่ ทำไม คุณไม่เชื่อผมหรอ"

"ไม่  ถ้าทีเป็นเมียนายจริง แล้วนายรู้มั้ย ตอนนี้ทีเป็นอะไร"

"อะไร ทีเป็นอะไร " เพอร์เฟ็คทำท่าตกใจ เห็นแล้วขำ

"นี่หรอแฟน ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้ นายจะรู้เรื่องที่ชั้นพูดมั้ย แต่ชั้นขอถามหน่อย  ตอนนี้นายทำหน้าที่ "แฟน" ได้ดีหรือยัง  ทีเป็นอะไร นายเคยรู้มั้ยเขาไม่สบาย นายเคยรู้มั้ย เขาเหนื่อย เขาท้อ เสียใจ ร้องไห้  นายเคยรู้ หรือเห็น หรือ เข้าไปปลอบใจมั้ย  นายเคยเห็นอาการของทีรึป่าวชั้นไม่รู้ เพราะชั้นเห็นวันๆนายก็คลุกอยู่กับนิค นายรู้มั้ยแฟนนายน่ะ เขาเห็นแล้วท้อขนาดไหน" ผมร่ายยาว แล้วหยุดให้เพอร์เฟ็คได้ฉุกคิดบ้าง


"ทำไม นิว ทีเป็นอะไร"

"นายฟังให้ดีๆนะ   ที...... มีเนื้องอกในสมอง"

"......." ไอ่เพอร์เฟ็คคงพูดไรไม่ออกอ่ะครับ ก็สมควร

"ทีเลือกที่จะไม่บอกใคร โดยเฉพาะนาย ทีเขาบอกว่า ไม่อยากให้นายสงสาร หรือเห็นใจ  อยากให้นายมีความสุข โดยที่ไม่ต้องไปห่วงเขา"

"สมใจนายมั้ย จะเขี่ยทีทิ้งอยู่แล้วไม่ใช่หรอ"

"....." เพอร์เฟ็คยังคงอึ้งอยู่  พูดอะไรไม่ออก  ใบ้กินเลยทีเดียว



"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"  เฮ้ย  เสียงมาจากในห้องนี่

"ที/ที"  ผมกับเพอร์เฟ็คพูดขึ้นพร้อมกัน

...

Perfect’s part
ผมกับนิวรีบเปิดประตูเข้าไปอย่างรีบร้อน  อาการเบลอของผมหายไปหลังจากที่ได้ยินคำพูดต่างๆของนิว และในตอนนี้ ใจผมหล่นไปที่ตาตุ่ม หลังจากได้ยินเสียงร้องที่ทรมานของที

ผมเปิดประตูเข้าไปสิ่งที่ผมเจอก็คือ  ทีแฟนของผมที่กำลังร้องโอดโอย พร้อมกับมือที่กุมขมับของตัวเองอยู่และพูดคำว่าปวดหัวๆ ซ้ำๆอยู่อย่างนั้น  แปบเดียว ที ก็สลบไป  ผมกับนิว พาตัวทีส่งโรงพยาบาล อย่างเร่งด่วน โดยมีคุณหมอประจำตัวของทีเป็นผู้ดูแล

เวลาผ่านไป ประมาณ 1 ชั่วโมง หมอประจำตัวของที ก็เรียกผมและนิวเข้าไปรับฟังผลการตรวจ

"ตอนนี้อาการของทียังอยู่ในช่วงน่าเป็นห่วง  เนื่องจากก้อนเนื้อขยายใหญ่ขึ้น  ทำให้อาการปวดศรีษะรุนแรงขึ้นกว่าเก่ามากและยาที่เคยรับประทานก็อาจไม่สามารถบรรเทาอาการนั้นได้แล้ว  มีวิธีเดียวที่สามารถทำได้ในตอนนี้ คือ ผ่าตัด นำก้อนเนื้อนั้นออกมา  เพระถ้าก้อนเนื้อนั้นขยายอีกเพียงนิดเดียว ก็จะไปกดทับเส้นประสาทสำคัญ จนอาจเสียชีวิตได้" หมอพูด ทำให้ผมค้าง ทำอะไรไม่ถูกเลย

ทีเป็นอะไร  เป็นมานานแค่ไหน ทำไมผมไม่รู้ ผมผิดใช่มั้ยที่ไม่ดูแลเขา ผมเคยสัญญาเคยสัญญากับเขาไว้ว่าจะดูแลเขาให้ดีที่สุด แต่ตอนนี้ ทีกำลังจะตายงั้นหรอ ให้ตายเถอะ ทำไม ทำไมมมมมมม   

ผมย้อนนึกถึงวันเก่าๆที่ผมและที อยู่ด้วยกัน เรารักกัน แต่ตอนนี้ ผมจะทำยังไงที่จะยื้อทีไว้ ทีต้องผ่าตัด   ผมจะไม่ทำตัวอย่างนี้อ่ะแล้ว  ดวงใจของผมกำลังบอบช้ำ  กำลังเจ็บ  ผมจะต้องรักษาดวงใจของผมให้หาย  ถ้าดวงใจของผมเป็นอะไรไปผมคงไม่ให้อภัยตัวเองแน่ๆ

"แต่ที่สำคัญ  ทีไม่ยอมผ่าตัด  ผมเกลี้ยกล่อมยังไงเขาก็ไม่เชื่อ  เขาพูดแต่ว่า 'จะอยู่ไปทำไม ในเมื่อ เขา ไม่ได้ต้องการผมแล้ว' ผมไม่รู้ว่าเขาหมายถึงใคร แต่ผมว่า 'เขา' ที่ทีพูดถึง น่าจะเป็นแฟนของเขา นะครับ "


ผมเหรอ  ผมอีกแล้วเป็นผมจริงๆสินะ

"มีแต่นายแล้วนะเพอร์เฟ็ค ที่จะช่วยชีวิตของทีได้  หมดหน้าที่ฉันแล้วหล่ะ"    นิวพูด

"ครับ  ผมจะทำให้เขายอมผ่าตัดให้ได้"  ผมพูดขึ้น ผมตั้งใจแล้วต้องทำให้ได้

.............................................
ณ ห้องพักฟื้นของที

           ผมเดินเข้ามาในห้อง ใจของผมที่ไม่ค่อยจะสมบูรณ์อยู่แล้ว ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บมากว่าเดิม เพระอะไรหน่ะหรอ  ก็ภาพที่ผมเห็นตรงหน้านี่ไง  คนที่ผมรัก  แฟนของผม นอนอยู่บนเตียง โดยมีสายระโยงระยาง เต็มไปหมด  น้ำเกลือ  ยา  เครื่องช่วยหายใจ เครื่องเช็คชีพจร และอะไรอีกหลายอย่าง  ทีที่ร่าเริงและน่ารัก หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมมันเลว ไม่ดูแลเขาเลย  ผมเจ็บจัง  เจ็บตรงนี้ หัวใจของผม

ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆเตียงของที  เอื้อมมือไปกุมมือของเขา แต่นั่นกลับทำให้ทีตื่น

  ทีลืมตาขึ้นมา  เขาค่อนข้างที่จะตกใจ  แล้วน้ำตาใสๆก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยคู่นั้น  ผมโผเข้าไปกอดที ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของคนๆนี้

"เปอร์ นายมาได้ไง กลับไปเถอะ"  ทีพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่แหบพร่า

"ทำไมหล่ะ ก็ดวงใจของฉันอยู่ที่นี่ ฉันต้องดูแลดวงใจของฉันซิ"   ผมพูดขึ้นในขณะที่ยังกอดทีอยู่  ผมรู้สึกว่าทีร้องไห้หนักกว่าเดิม เพราะเสื้อของผม เปียกไปหมดแล้ว

"กลับไปเถอะ เปอร์ กลับไปดูแลเขา กลับไปดูแลเขา ดูแลเขาให้ดีๆ อย่าทำเหมือนที่ทำกับฉันนะ"

"อย่ามาอยู่กับคนใกล้ตายอย่างฉันเลย"

"ไม่ ที นายต้องไม่ตาย นายต้องอยู่กับฉัน"   ทีพูดจบ ผมก็พูดสวนกลับไปทันที  ไม่สิ  ไม่มีทาง ทีต้องไม่ตาย

"เปอร์ นายพูดจริงใช่มั้ย นายพูดใช่มั้ย ดีใจจังที่นายอยู่ตรงนี้  ทีนี้ฉันจะได้ตายตาหลับซะที"

"....  ทำไม ที ทำไมนายพูดอย่างนั้น"

"เปอร์  ฉันไม่ไหวแล้ว มันทรมานเหลือเกิน  ลาก่อนนะเปอร์......"


ตี๊ด~~~~~~~~~(เสียงเครื่องวัดการเต้นของหัวใจ)

"ไม่ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!   ที อย่าทิ้งฉันไป อยู่กับฉันซิ ที  ที..."

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

..
.

..
.

..
.

"ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ  ผมไม่สามารถยื้อเขาไว้ได้จริงๆ"  เสียงของคุณหมอ  หลังจากที่เข้าไปช่วยที

"ไม่จริงใช่มั้ยๆ  ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง"




"ฮือๆ  ไม่นะ ที ถ้านายจากฉันไปจริงๆ  ฉันจะอยู่ต่อไปอย่างไง ฉันจะไปอยู่กับนายนะ ที่รัก"  พูดจบ  เพอร์เฟ็คก็ก้าวออกจากขอบดาดฟ้าตึกและดิ่งลงสู่พื้น จบชีวิตลงพร้อมกับคนที่รัก



"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""  จบอย่างนี้ดีมั้ยนะ  ^^  """""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""


TBC   มาต่อจนจบดึกๆคะ 

[gupalz]

จบแบบนี้กระแทกใจดีจริงๆ

[b.blues]

ยังรักนายอยู่  [END]

// บอลลูน : ไม่ๆ จบแบบนี้คงไม่ค่อยดีเท่าไหร่   เอาอย่างนี้ละกันนะท่านผู้อ่าน //


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

2  ปีต่อมา   ในวันเกิดของที

"ที   วันนี้วันเกิดของนาย  นายจากชั้นไป2ปีแล้วนะ  นายคิดถึงฉันบ้างมั้ย  นายรู้มั้ย ฉันรู้สึกอย่างไร  เมื่อไม่มีนายอยู่ข้างกาย  ทำไมกันนะ  ฉันมันโง่ใช่มั้ยที ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันอยากจะดูแลนาย ไม่ให้ห่างไป  ดูแลนายให้สมกับที่นายเป็นคนของฉัน   แต่มันคงไม่มีทางแล้วซินะ  ในเมื่อนายจากฉันไปแล้วนี่นา  ขอโทษ ที ขอโทษ ขอโทษ ฉันขอโทษ"  ผมพร่ำพูด ขอโทษที   ผมนั่งนึกถึงวันเก่าๆ  ของผมกับที  ไม่รู้เป็นอะไรวันนี้  อาจเป็นเพราะเป็นวันเกิดของเขาซินะ  เมื่อ 3 ปีก่อนเรายังสนุกด้วยกัน  ยิ้มให้กัน ป้อนเค้ก หึ นึกแล้วสมเพสตัวเอง  มานึกถึงอะไรตอนนี้นะ   ผมนั่งเปิดวิดีโอเก่าๆที่เรา 2 คน ถ่ายไว้   มันทำให้ผมร้องไห้ออกมา   ผมเจ็บจัง แต่เพราะคิดถึง คิดถึงมาก  ผมไม่คิดว่าผมจะเจ็บมากขนาดนี้เลย   แล้วผมก็ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง  มืดแล้ว ฝนหรอ... บรรยากาสมันทำให้ผมเศร้าหนักกว่าเดิมอีก 

น้ำตา... ผมร้องไห้ออกมาอีกแล้ว กี่ครั้งกันนะ หลังจากที่เขาจากไป ไม่ไหวจริงๆ



"เปอร์ นายร้องไห้หรอ  ..เด็กน้อย"  อ่ะ  นั่นเสียงใครหน่ะ  ชื่อนี้  ไม่มีใครเรียกผมด้วยชื่อนี้มานานแล้วนะ  เสียงของคนที่ผมรัก  นี่ผมถึงกับเพ้อเลยหรอ  ไม่จริง  ผมไม่กล้าหันไป  ผมกลัวว่าถ้าหันกลับไปแล้ว มันไม่มีคนนั้นยืนอยู่ มันจะยิ่งทำให้ผมเจ็บ



"...ซวบ"  เสียงสวมกอดจากใครบางคนสวมกอดผมจากข้างหลัง



"เปอร์  ฉันคิดถึงนายจัง  นายรู้บ้างมั้ย  ฉันเหงา...มากเลยหล่ะ ฮือๆ" ใครกันนะ ทีหรอ

ผมก้มลงมองมือคู่ที่กอดผมและจับมันขึ้นมาและหันหน้าไปมองใบหน้านั้นชัดๆ

"ที  นายจริงๆใช่มั้ย  นายกลับมาแล้วใช่มั้ย  ฉันดีใจมากเลย"  ผมดึงทีเข้ามากอดอีกครั้ง  ผมโหยหาอ้อมกอดนี้มานานแสนนาน  ผมขอหยุดอยุ่ตรงนี้นานๆนะครับ  ไม่ว่าจะเป็นความฝันหรือความจริงก็ตาม

"โอ้ย เปอร์  ฉันหายใจไม่ออกแล้วนะ  นายจะกอดฉันอย่างเดียวเลยหรอ" เสียงของทีพูดขึ้น

"ที  นายบอกชั้นที ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน"  ผมบอกที

"..."  ไม่มีคำใดๆตอบกลับผม  มีเพียงรสจูบแสนหวานที่ทีมอบให้ผม  ผมเชื่อแล้ว  ว่ามันคือความจริง

"นายเชื่อรึยัง เปอร์ ว่ามันคือความจริง"  ทีพูด

"อืม เชื่อแล้ว"  ผมพูดแล้วก็ดึงทีเข้ามากอดอีกครั้ง


"พอได้แล้ว เพอร์เฟ็ค ฉันเหนื่อยแล้วนะ เดินทางมาทั้งวันแล้ว  อาบน้ำนอนดีกว่าน่า"  ทีพูดขึ้นอีกครั้ง  อ่า ผมไม่อยากปล่อยเขาไปเลย  กลัวเขาจะหายไปจัง

"เปอร์ อย่าทำน่าอย่างนั้นซิ ฉันไม่ได้หายไปไหนซักหน่อย"  เอ๊ะ อ่านใจผมออกด้วยแหะ

"อืม  ให้ฉันช่วยอาบมั้ย"  ผมแกล้งแหย่ที ครับ

"บ้า ทะลึ่ง"  หน้าแดงเลย น่ารักชะมัด นานแล้วที่ผมไม่ได้เห็นมัน




เวลาผ่านไป 20 นาที

ทีเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูหนึ่งผืนที่เอว  โอ๊ย มันทำให้ผมคลั่ง  ไม่เอาลูก ใจเย็นๆไว้  ผมบอกน้องผม  (คงรู้นะ ขอละไว้ในฐานที่เข้าใจ)

"เปอร์ ยืมเสื้อหน่อย ฉันไม่มีเสื้อกล้ามใส่นอนเลย"  ทีพูด

"อืม  อยู่ในตู้ที่เดิมนั่นแหละ"  ผมพูดไปไม่รู้เขาจะจำได้มั้ย

แต่ทีก็หยิบมันมาถูกที่ แสดงว่าเขายังไม่ลืมทุกอย่างของผมซินะ  ดีใจจัง

แล้วทีก็ไล่ผมไปอาบน้ำ  เสร็จแล้วก็เข้านอน


คืนนี้ผมนอนกับที  มันอาจจะห้ามใจได้ยาก  แต่เขาเหนื่อย และอยากพักผ่อน

ผมจึงพร้อมที่จะรอ   


"ที  คืนนี้ฉันขอกอดนายได้มั้ย"  ผมถามที

"ได้ซิ ทำไมจะไม่ได้หล่ะ ..ก็.. ฉันเป็นของนายไม่ใช่หรอ"  อุ๊ย น่าแดงอีกแล้ว


ผมปิดไฟและดึงทีเขามาอยู่ในอ้อมกอดของผม  คืนนี้ ผมต้องฝันดีแน่ๆเลยหล่ะ

"ที  นายยังรักฉันอยู่มั้ย" ผมกระซิบที่ข้างหูของที 


"รักซิ  รักมากๆเลยด้วย  แล้วนายหล่ะ  ยังรักฉันอยู่รึป่าว" ทีถามผมกลับ และทำเสียงอ่อยๆ

"I LOVE YOU  MY  TEE"  ผมตอบกลับที

"ฉันก็รักนาย เพอร์เฟ็คของฉัน"  อ่า  ผมมีความสุขที่สุดเลย



และหลังจากนั้น ผมกับทีก็พร้อมทีจะเปิดเผยความสัมพันธ์ของเรา ต่อทุกคน และยังดูแลกันอย่างดี ตลอดไป







.....................................................THE  END.......................................................


*  เฉลย *  โดย ที

2ปีก่อน

"  ม่ายยยยยยยยยยยยย  ที  อย่าทิ้งฉันไป  ที  "  เสียงร้องของเปอร์ ทำให้ผมไม่อยากหลับ  ผมไม่อยากทิ้งเขาไป   ไม่ ผมไม่ไปแล้ว



หมอบอกว่าอาการผมหนักมาก   จนต้องส่งผมไปต่างประเทศเพื่อรักษาอาการของผม  เพราะโรงพยาบาลไม่สามารถรักษาผมได้

ผมถูกส่งตัวไปรักษาที่ประเทศทางแถบยุโรป    ผมไม่ได้ติดต่อกับมาทางไปอีกเลย


จนเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน

"อาการของคุณใกล้หายดีแล้วนะครับ  อีกไม่นานคุณคงได้กลับ"  เพียงคำ คำเดียว  คำนี้ที่ผมรอมานาน    และแล้วมันก็มาถึง

ผมดีใจมาก  แต่อีกใจก็ไม่อยากกลับไป 


...กลัว...

กลัวว่าเขาจะมีคนใหม่แล้วเราต้องเจ็บ

กลัว ว่าเขาจะลืมเราแล้ว

กลัว ว่าเขาจะไม่สนใจเราเหมือนครั้งนั้น


แต่  ยังไง ผมก็ยังมั่นใจ กับคำที่เขาบอกผมไว้ ก่อนที่ผมจะจากมา 


เมื่อผมกลับมาถึง  ผมเลือกที่จะตรงกลับไปที่ห้องพักของเรา

เมื่อไปถึง  ผมดีใจจนพูดไม่ออก


วีดิโอของเรา   มันกำลังเล่นอยู่  ผมดีใจ  ขอบคุณพระเจ้า

แล้วผมจะรักเพอร์เฟ็คคนนี้ ตลอดไป   

(=^.^=) END

[autumnale]

เล่นเอาซะเราใจเเป้วนึกว่าทีตายจริงๆซะอีกแต่ก็ดีที่ยังรักกันอยู่

[yeyong]

หมั่นไส้นายเปอร์เหมือนกัน อยากให้ทีตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด
แต่ด้วยความที่ชอบนิยายที่จบมีความสุข
เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ

[gupalz]

นึกว่าจะตายจริงๆซะอีก

[♠DekDoy♠]

อ่านแล้วงง แทค จุนซู มาจากไหนอ่ะ ??

[b.blues]

    ขอโทษคร้าบบบบบบ

แทค กับ จุนซู เป็นชื่อตัวละครเก่าค่ะ  แหะๆ  แก้ไม่หมด  ไม่รอบคอบเองคะ  ตอนนี้บอลลูนตามแก้แล้วนะคะ  ถ้าเจอจุดผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ  เดี๋ยวตามแก้ให้ค่ะ

ขอบคุณที่อ่านนะคะ 

[NOoTuNE]

นึกว่าน้องทีตายจริง


แอบสะใจเล็กๆ แต่จบแบบนี้ดีกว่า


ขอบคุณน่ะคะ 

[roseen]

 

[kimkanyuang]

แวะมาส่งเสริมนิยายดีๆ

[nco1236]

 

[santra]

  สงสารน้องที
ไอ้เปอร์ 
โง่ที่สุดเลยอ่ะ ไม่ยอมดูแลแฟนตัวเอง
ถ้าน้องทีตายจริงๆ แกจะทำไรได้
นอกจากทำเป็รคร่ำครวญ

[morningflower]

ดีจังที่จบแบบ happy ending ><

[cartoons]

  หัวใจแทบจะวาย เฮ้ออออออออออออออออ

อ่านแล้วอยากไปทำบุญปล่อยปลาซัก หลายๆกะละมัง ห้าๆๆๆๆๆๆๆ 

ขอบคุณนักเขียนนะคะ ^^

[MaRiTt_TCL]

ตกใจหมดนึกว่าจะตายตามกันไปหมดแล้ว ที่ไหนได้

รักกันนานๆนะ

[kamikame]

จบแบบ Happy ending
ค่อยยังชั่วหน่อย
เล่นเอาน้ำตาไหลเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟ

[Akidahaza]

แอบร้องไห้อ่ะ ;'(

[jimmyFG]

โอ้ยน้ำตาไหลกระฉูดเลย

[minimonmon]

น้ำตาล่วงไปหลายหยดเลย

นึกว่าทีจะตายจริง ๆ 

[ammamooty]

โอ้ยยย หลอกเราร้องไห้หรอเนี่ย><

[AB^Ton^]

เอากันแบบนี้เลย นะ หัวใจจะวาย เห้อ ไม่เห็นใจคนอ่านเล้ยย