ลูกแก้วมังกร
Part 21
ระบำดวงดาว! 50% ที่เหลือ“คู่ค้าสำคัญของอาดลภัทรชื่อเข็มอัปสรผมไม่เคยเห็นเธอมาก่อน” พยัคฆ์รายงานอาคมหลังกลับมายังคฤหาสน์วิริยะทรัพย์
“ชื่อไม่คุ้น อายุเท่าไหร่?” อาคมถาม หัวคิ้วขมวดอย่างใช้ความคิด
“น่าจะยี่สิบปลายๆ” พยัคฆ์ตอบหน้านิ่ง
“สวยมั่นใจมีเสน่ห์ ทั้งเจ้านายและเลขา” คงคาพูดแทรกเน้นคำว่าสวยมีเสน่ห์ ก่อนหันไปยักคิ้วให้พยัคฆ์อย่างกวนๆ
“อืม..คอยดูความเคลื่อนไหวเอาไว้” อาคมกำชับก่อนเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้คงคากับพยัคฆ์อยู่ตามลำพัง
“หึ” พยัคฆ์สบถในคอ ทำให้คงคากลั้นขำขยับท่าร่างไม่กี่ก้าวก็เข้าไปยืนขวางตรงหน้าพยัคฆ์เป็นที่เรียบร้อย
“ไม่พอใจอะไรครับ?” ถามพร้อมทำหน้าตายียวนไปด้วย
“ทำไมผมต้องไม่พอใจ?” พยัคฆ์สวนกลับหน้านิ่ง
“อ้าว!” คงคาอึ้ง พูดจบพยัคฆ์เบี่ยงตัวหลบเดินหนีดื้อๆ ขืนอยู่ต่อคงได้หลุดยิ้มให้อีกฝ่ายเห็นว่าตนกำลังกลั้นขำสีหน้าของเจ้าตัว
“เดี๋ยว!อย่าเพิ่งไปกลับมาเคลียร์กันก่อน” คงคาพยายามเรียก แต่พยัคฆ์ไม่ยอมหยุด ในใจคิดวางแผนให้คงคาตามมา
จะได้ชำระบัญชีตอนอยู่บริษัทฯทบต้นทบดอกทีเดียว เพราะจุดหมายที่ไปคือห้องนอนส่วนตัว?
มังกรนอนลืมตานิ่งไม่เคลื่อนไหว ในหัวกำลังคิดเรื่องลูกแก้ววุ่นวายไปหมด เมื่อคืนก็เผลอยอมให้อีกจนได้
ขืนเป็นแบบนี้ปมที่ผูกไว้จะแก้ยาก แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าตนไม่นึกรังเกียจสัมผัสจากลูกแก้วแม้แต่น้อย
วินาทีนั้นดันควบคุมตัวเองไม่ได้ด้วย
“ตื่นแล้วหรือครับ ลุกอาบน้ำนะ จะได้ทานข้าวผมเตรียมไว้แล้วหรืออารอผมมาปลุก” ประโยคท้ายมีส่งสายตากรุ่มกริ่มให้ด้วย
ทำเอามังกรร้อนหน้าแปลกๆ เขาไม่ตอบแกล้งทำหูทวนลมตั้งท่าขยับลุกนั่งแอบชะงักอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อบริเวณสะโพก
ดันเสียวแปล๊บเข้าให้ แต่หน้าหล่อไม่แสดงอาการแม้แต่น้อย ถึงยังไงลูกแก้วก็จับพิรุธได้
“เจ็บหรือครับ?” ท่าทางเป็นห่วงแสดงชัดทางแววตาทำให้มังกรยอมปริปากพูดขึ้นจนได้
“เปล่า! เราทำอะไรอยู่ไปทำต่อเถอะ ขออาอาบน้ำหน่อย” มังกรตัดความกังวลของลูกแก้ว
“แน่ใจว่าไหว?” แต่เจ้าหลานตัวแสบยังคงไม่แน่ใจ กังวลไม่เลิก ทำเอามังกรเริ่มจะหงุดหงิดนิดๆ
“บอกไม่เป็นไรไง ขอความเป็นส่วนตัวหน่อยได้ไหม?” น้ำเสียงชักห้วนทั้งที่ปกติตนควบคุมอารมณ์ได้ดี พอเจอลูกแก้วอารมณ์
แปรปรวนทุกที มารู้สึกตัวเมื่อเห็นเจ้าตัวหน้าสลด อดเสียงอ่อนอีกจนได้
“ไปเถอะ อาไม่เป็นไรหรอก?” พอฟังแบบนั้นกลับไม่พูดไม่จาทำหน้าเศร้าเดินหันหลังออกจากส่วนกั้นผ้าไปเงียบๆ มังกรถึงกับ
เผลอถอนหายใจ ยอมรับเห็นสีหน้าของลูกแก้วใจตนแกว่งอย่างไม่เข้าใจตัวเอง
ออกจากส่วนกั้นผ้า ตรงชานเรือนไร้วี่แววของหลานตัวโข่งคิดว่าลูกแก้วคงไปทำธุระส่วนตัว ลงมืออาบน้ำ
ชำระร่างกายให้สดชื่น เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จออกมายังบริเวณส่วนครัวตรงมุมบ้าน อาหารหลายรายการจัดอยู่ในสำรับเรียบร้อย
พยายามสอดสายตามองหาคนทำจนบัดนี้ยังไม่โผล่หัวมาอีก กำลังจะลงเรือนไปตามหา จังหวะเด็กหนุ่มเผ่าเย้าอายุราวๆ
14-15 ปี ตรงมายืนใต้กระได แหงนหน้าพูดขึ้นว่า
“สะใภ้ อ้ายลูกแก้วฝากมาบอกบ่ต้องรอกินข้าวได้เลย เปิ้ลเข้าป่าไปล่าสัตว์กับเจ้าหมู่แล้ว” พูดจบยิ้มโชว์ฟันให้อีกต่างหาก
มังกรถึงกับหน้าแดงอย่างไม่สามารถควบคุมได้ สาเหตุเพราะสรรพนามที่เด็กหนุ่มเผ่าเย้าเรียกตนต่างหาก กำลังอึ้งเจ้าเด็กที่ว่า
เห็นมังกรไม่ถามหันหลังกลับ นึกขึ้นได้รีบถามออกไปทันที
“เดี๋ยว!เขาจะกลับกี่โมง?” ถามแล้วยิ่งหน้าแดงหนักเข้าไปใหญ่ เมื่อเห็นสายตาล้อเลียนจากหนุ่มน้อยเผ่าเย้าที่ส่งมาให้
แถมยังยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะตอบมาว่า
“สะใภ้เป็นห่วงอ้ายลูกแก้วใจ๊เก๊าะ บ่ต้องห่วงเขาไปกันหลายคนเข้าป่าลึกคงกลับมืด บ่แน่อาจค้างแรมในป่า เฮาจะเอา
กับข้าวมื้อแลงมาฮื้อเปิ้ลฝากแม่เฮาไว้แล้ว” มังกรอึ้งกับคำตอบ ยังไม่ทันถามต่อเจ้าหนุ่มนั้นก็อมยิ้มแก้มตุ่ยเดินจากไป
ไม่เหลียวหลัง มังกรเห็นว่าไร้ประโยชน์ที่จะตะโกนเรียก เพราะข้อมูลที่ฟังมาพอรู้แล้วว่าลูกแก้วไปทำอะไรที่ไหน
ส่วนเรื่องกลับเมื่อไหร่เอาแน่ไม่ได้เลย
ในที่สุดความหิวก็สามารถทำให้มังกรลงมือทานข้าวที่ลูกแก้วเตรียมไว้ให้ กินเสร็จไม่รู้จะทำอะไรต่อ
มาตอนนี้มังกรเพิ่งรู้ว่าพอไม่มีลูกแก้วอยู่อะไรๆดูเงียบผิดปกติ ก่อนจะฟุ้งซ่านไร้สาระไปมากกว่านี้ มังกรตัดสินใจเดินลงจากเรือน
ไปตระเวนดูกิจกรรมของชาวบ้านฆ่าเวลาพรางๆ ดีกว่าจับเจ่าอยู่แต่บนเรือน
มังกรเดินไปทางไหนมักได้รับรอยยิ้มฉันมิตรส่งให้ไม่ขาด นั้นเป็นสิ่งที่หายากในเมือง พอเป็น
หมู่บ้านกลางป่าเล็กๆต่างมีน้ำใจไมตรีของมิตรภาพแจกจ่ายให้อย่างท่วมท้น ซึ่งมังกรก็ตอบรับด้วยการส่งยิ้มหล่อกลับไปเช่นกัน
สุดท้ายเลยได้ไปนั่งริมฝั่งลำห้วยที่พวกผู้หญิงพากันหอบลูกจูงหลานไปซักผ้า ปล่อยเด็กๆเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน
มังกรถือโอกาสนั่งชมวิวดูกิจวัตรของพวกเขาไปด้วย แถมได้ฟังเรื่องราวของพวกที่พากันเข้าป่าไปล่าสัตว์
ซึ่งหนึ่งในนั้นมีลูกแก้วด้วย
มังกรอดถามไม่ได้ว่าลูกแก้วมีความสามารถในการล่าสัตว์ด้วยหรือ เป็นเรื่องคาใจที่ตนสงสัย สาเหตุเพราะ
ลูกแก้วไม่มีทักษะฝีมือจะเอาอะไรไปล่าสัตว์ในป่า คำตอบที่ได้รับคือลูกแก้วมีความสามารถด้านแบกหามไม่ใช่พราน คาราวาน
ล่าสัตว์หรือส่องสัตว์ต้องประกอบด้วยพรานมือฉมังก็ทำหน้าที่ตามแกะรอยสัตว์ ส่วนลูกหาบคอยทำหน้าที่ชำแหละเนื้อจากสัตว์ที่
ล่าได้เตรียมเสบียงไม่ให้เน่าเสีย คือหน้าที่ถนัดของลูกแก้ว มังกรจึงถึงบางอ้อในหัวพานคิดว่าเหมาะกับลูกแก้วแล้ว
หน้าที่ใช้กำลังแบกหามเลือกได้ไม่ผิดตัวจริงๆ
เวลาผ่านไปจนพลบค่ำไม่มีวี่แววว่าขบวนที่ออกล่าสัตว์จะกลับ กระทั่งพระอาทิตย์ตกดิน
อาเจินแม่ของหนุ่มที่ไปส่งข่าวก็จัดสำรับมื้อเย็นมาให้ พร้อมบอกมังกรว่าคืนนี้พวกที่ไปล่าสัตว์คงไม่กลับ รอพรุ่งนี้บ่ายๆ
พวกเขาจึงจะกลับ เป็นอย่างนี้ประจำ ให้มังกรทานข้าวพักผ่อนเอาแรงไม่ต้องรอลูกแก้วแล้ว
มังกรรู้สึกเหงาแปลกๆ ทานข้าวได้เล็กน้อยพานอิ่มขึ้นมาดื้อๆ บรรยากาศโดยรอบวังเวงจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง
พอหมดแสงอาทิตย์ยามค่ำคืนยิ่งเงียบสนิท ไฟตะเกียงจากเรือนแต่ละหลังเริ่มทยอยดับลงเรื่อยๆ จนมืดสนิทเหลือแต่ของมังกร
ที่ยังคงอ้อยอิ่งนั่งห้อยขาตรงชานบ้านมองดูดาวอยู่ที่เดิม
คืนนี้ช่างต่างจากคืนที่ผ่านมา ดาวบนฟ้ายังคงขยันส่องแสง ต่างกันตรงความรู้สึกในใจที่ไม่เหมือนเดิม
คืนก่อนมีลูกแก้วเคียงข้างคอยสรรหาเรื่องราวมาชวนคุย ขยันหยอดจนวินาทีสุดท้ายก็ทำให้ตนเตลิดเสร็จเจ้าหลานจอมแสบ
อีกจนได้
คืนนี้ตรงที่เดิมท้องฟ้าผืนเดิมมีดาวนับร้อยดวงไม่เปลี่ยน ที่ไม่เหมือนเดิมคือคนซึ่งนั่งข้างกันคนนั้น ปานนี้
คงนอนค้างแรมอยู่ในป่า มังกรรู้สึกเหงาพานหงุดหงิดตัวเอง ตัดสินใจกลับเข้าไปยังส่วนกั้นผ้าดับไฟตะเกียง
ข่มตาหลับเพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่าน จนแล้วจนรอดก็นอนไม่หลับพานหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ หลุดสบถออกมาจนได้
“บ้าชิบ!” มังกรถึงกับอึ้งชะงักในทันที เมื่อเห็นเงาร่างสูงใหญ่ดำทะมึนยืนนิ่งตรงปลายเท้า วิญญาณเร้นลับไม่ใช่สิ่งที่ทำให้
ตนกลัว ตัดสินใจลุกพรวดเตรียมพร้อมรับสถานการณ์กับสิ่งที่ยังแยกไม่ออกว่าคนหรือปีศาจ ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครขยับยังคง
รอดูท่าทีกันเงียบๆ สุดท้ายมังกรต้องเอ่ยปากก่อนจนได้ หลังแน่ใจว่าร่างลึกลับไม่ใช่ภูตผีปีศาจแน่
“คุณเป็นใคร?”
“หึ..หึ!” เงาร่างลึกลับขยับไปยืนจุดที่แสงจากดวงจันทร์ส่องกระทบทำให้เงามืดเริ่มมีเค้าลางให้เห็น
มังกรครางเรียกชื่อคุ้นเคยจนได้
“รามูน” บุรุษลึกลับสวมชุดดำผ้าโพกศีรษะปล่อยชาย โผล่เพียงลูกตาคมดุกำลังจ้องตนขณะนี้
“จำได้สินะ” เสียงห้าวทุ้มถามโดยไม่ต้องการคำตอบ มังกรผ่อนคลายกล้ามเนื้ออย่างโล่งอก เพราะบุคคลตรงหน้าไม่ใช่ศัตรู
“คุณมาแจ้งข่าว” ไม่มีเหตุผลที่บุรุษลึกลับผู้ไปมาไร้ร่องรอย จะโผล่ตรงหน้าตนด้วยเหตุผลอื่นนอกจากที่ตนคาดการณ์
“เพียงส่วนหนึ่ง สถานการณ์ตอนนี้คุณกลับไปได้แล้ว องครักษ์ของคุณอาการดีขึ้นมาก” รามูนยังพูดสั้นไม่ขยายความ
ให้มากกว่านี้ มังกรถามสิ่งที่คาใจทันที
“ส่วนหนึ่งหมายความว่าไง นอกจากให้ผมกลับยังมีเรื่องอะไรอีก” คำถามของมังกร ทำให้รามูนหัวเราะในคออีกครั้ง
“หึหึ!” เป็นอีกเรื่องที่มังกรไม่ชอบใจเท่าไหร่ เพราะต้องคาดเดาท่าทางที่อ่านไม่ออกของอีกฝ่าย
“ผมพูดถูกสินะ ตกลงคุณมีอะไร?” ไม่ให้เสียเวลามังกรถามเข้าเป้าทันที ทันเห็นแววตาคมเข้มในความมืดเป็นประกาย
ก่อนจะกลับมาดุดังเดิม
“ผมต้องการค่าตอบแทน”คำตอบของรามูนเหนือความคาดหมายมังกรไม่น้อย ปกติเขาไม่เคยเอ่ยปากเรื่องผลประโยชน์มาก่อน
คิดอีกทีจะได้ไม่ต้องติดค้าง ไม่มีใครช่วยโดยไม่หวังผลสัจธรรมข้อนี้ยังคงจริง
“คุณต้องการเท่าไหร่?” มังกรถามไปตรงๆ
“ผมไม่ได้ต้องการเงิน” รามูนสวนกลับโดยไม่เสียเวลาคิด มังกรคิ้วขมวดหลังฟังคำตอบ
“ถ้าอย่างนั้นคุณต้องการอะไร?” เป็นคำถามที่ไม่ยอมเสียเวลา
“ต้องการคุณ” มังกรถึงกับอึ้ง หน้าหล่อนิ่งเฉยทบทวนคำตอบให้แน่ใจ ก่อนจะย้ำในสิ่งที่ตนได้ยิน
“ต้องการผม” ร่างสูงใหญ่ดำทะมึนตรงหน้าใช้วิธีผงกหัวแทนการตอบรับ มังกรหน้าตึงตีมึนพาซื่อทั้งที่หูเริ่มแดงถามขึ้นว่า
“ยังไง?” ถามตรงๆ เพราะมัวแต่คิดให้วุ่นไปหมด
“แบบที่ผมเคยได้รับจากคุณ” คำตอบของรามูนยืนยันชัด และคนพูดมั่นใจว่ามังกรเข้าใจโดยไม่ต้องอธิบายซ้ำ
“คุณรู้ระหว่างเราผมไม่มีทางเลือก ผมไม่ได้ต้องการให้มันเกิดขึ้น” มังกรบอกด้วยน้ำเสียงนิ่ง จ้องตาตอบอย่างไม่คิดหลบ
กลับเลวร้ายยิ่งขึ้น เพราะแววตาที่โผล่จากผ้าโพกดันมีอำนาจตรึงตนไว้จนไม่สามารถถอนสายตาออกได้ แถมพลังที่แฝงเร้น
ยังทำให้หัวใจมังกรเต้นไม่เป็นจังหวะ มือหนาแข็งแรงถือโอกาสเอื้อมมาจับคางได้รูปแหงนขึ้น ก่อนจะสัมผัสถึงลมหายใจอุ่น
ที่ย่นระยะใกล้เข้ามา กระทั่งริมฝีปากปิดประกบด้วยการเปิดชายผ้าโพกเพียงนิดเดียว มังกรพริ้มตาหลับในขณะที่มือคอยหา
จังหวะกระชากผ้าโพกศีรษะของรามูนออก เพราะต้องการเปิดเผยใบหน้าลึกลับใต้ผ้าโพกผืนนี้เต็มแก่ อยากรู้ว่าจ้าวแห่งสายลม
หรือนักฆ่าเทพพระกาฬ มีหน้าตาเป็นอย่างไร ไม่ทันได้ทำอย่างใจนึก ร่างก็ถูกรวบกดบังคับด้วยพลังมหาศาลก่อนจะถูกผลัก
ลงนอนโดยมีร่างสูงใหญ่ทาบทับไว้ทั้งตัว พลังแฝงที่มาจากคนผู้นี้ มังกรไม่สามารถขัดขืนดิ้นให้หลุดเลยแม้แต่น้อย
กลายเป็นลูกไก่ในกำมือทำได้แค่คิดไม่ทันลงมือด้วยซ้ำ
ความเชี่ยวชาญในการจูบอย่างเหนือชั้น มาพร้อมกับผ้าปิดตาซึ่งเจ้าตัวเอาออกมาตอนไหนไม่ทราบได้
เพียงไม่ถึงเสี้ยวนาทีมังกรก็ตกอยู่ในความมืดไม่สามารถมองเห็นอะไรอีก พร้อมกับเสียงห้าวกระซิบให้ได้ยินว่า
“ไม่มีใครเคยเห็นหน้าผม ดีสำหรับตัวคุณเองด้วย ขอค่าตอบแทนให้ผมก็พอ” พูดจบเสื้อผ้าที่มังกรสวมหลุดออกจากร่าง
โดยไม่ให้ตั้งตัว ได้สติรีบร้องท้วงในขณะที่มือถูกพันธนาการด้วยผ้ามัดเงื่อนตายเหนือศีรษะ ผู้ชายคนนี้ฝีมือหาคู่เปรียบยากยิ่ง
การลงมือรวดเร็วปานสายลมสมฉายา แม้แต่มังกรยังอดยอมรับไม่ได้ว่าตนเป็นคู่ต่อสู้ที่ห่างชั้นมาก เมื่อตกอยู่ในสภาพที่ไร้ทางสู้
วิธีเดียวที่เลือกมาต่อรองคือ
“อย่า! ผมยอมให้เกิดอีกไม่ได้” เสียงห้ามแกมขอร้องที่หลุดจากปากทำให้รามูนชะงักรอฟังมังกรจะพูดอะไรต่อ
“ผมรู้ว่าคุณรู้ ผมกับลูกแก้วเราไปไกลมาก” มังกรตัดสินใจบอกในสิ่งที่ไม่คิดจะพูดแต่แรก
“คิดว่าผมดูไม่ออก?” แต่คำตอบที่ได้กลับมา ทำเอามังกรเป็นฝ่ายอึ้งบ้าง
“ผมรู้ว่าพวกคุณคิดอะไร ไม่ใช่เรื่องที่ผมใส่ใจ” พูดจบเริ่มขยับรุกล้ำมังกรทันที คราวนี้มังกรถึงกับเสียงแข็ง
ยืนกรานอย่างไม่กลัวตาย
“รู้แล้วคุณยังคิดทำกับผม ทั้งที่ผมกับลูกคุณนี่นะ!” อดโมโหไม่ได้ ไม่คิดว่าคนเป็นพ่อจะหน้ามืดไร้ยางอาย
“แล้วไง? ผมแยกแยะระหว่างเรื่องส่วนตัวกับผลประโยชน์ นั่นมันเรื่องส่วนตัวของคุณ ส่วนที่ผมต้องการคือผลตอบแทน?”
พูดจบไม่รอให้มังกรได้พร่ำอะไรอีก จัดการปิดปากที่กำลังจะอ้าด้วยผ้าก้อนหนึ่งทำให้เสียงของมังกรกลายเป็นเพียงเสียงอึกอัก
ในคอ ส่วนร่างกายกำลังถูกล่วงละเมิดโดยบุรุษที่ได้ชื่อว่าเคยช่วยเหลือให้ผ่านวิกฤตความตายหลายครั้ง
สุดท้ายมังกรก็ต้องพ่ายแพ้ต่อความต้องการที่ถูกปลุกเร้าอย่างเชี่ยวชาญ กลายเป็นเครื่องรองรับอารมณ์ของรามูน
อย่างไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ครั้งแรก ครั้งสองและสาม กระทั่งหมดแรงหลับใหลอย่างเหนื่อยล้าเมื่อต้องรองรับอารมณ์
ตัณหาที่อีกฝ่ายโจนจ้วงตักตวงจนกว่าจะพอใจ ค่ำคืนยันใกล้รุ่งก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะอันตรธานหายไปอย่างไร้ร่องรอย
เหลือไว้แค่หลักฐานบนร่างของมังกรซึ่งหลับไม่ได้สติให้รู้ว่าไม่ได้ฝัน ตรงข้ามมันคือความจริงที่ยากแก่การยอมรับ
จดหมายเล็กวางทิ้งท้ายสั้นๆว่า “คุณกลับบ้านได้แล้ว”
ในห้วงฝันอย่างสะลึมสะลือมังกรเจอลูกแก้วยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มหมอกควันจางๆ แววตาแดงก่ำ
เหมือนผ่านการร้องไห้มาจนตาบวม มังกรแทบหมดแรงอย่างไม่ต้องคาดเดาว่าลูกแก้วอยู่ในสภาพนี้เพราะอะไร ถึงกับเข่าอ่อน
แทบทรุดที่ต้องกลายมาเป็นเครื่องบำเรอกามคนเป็นพ่อ แล้วยังต้องตกเป็นคนรักของลูกชายที่มีศักดิ์เป็นหลานในไส้
ส่วนพี่เขยที่เอาแต่ได้กลับไม่สนใจความรู้สึกใครเลยแม้แต่น้อย เลือดเย็นสมเป็นนักฆ่า มังกรพยายามยื่นมือออกไปหาลูกแก้ว
แต่กลับไกลเกินเอื้อม พยายามมากแค่ไหนมือที่ส่งไปก็ไม่ถึง
เสียงครางแผ่วหลุดจากร่างที่ยังคงหลับไม่ได้สติ “ขอโทษ อาขอโทษ”???
รูปปกของ "รามูน"
มาต่อส่วนที่เหลือให้แล้วนะคะ ยังไงก็ไม่ทิ้งหายสัญญางานนี้จบแน่นอนค่ะ
ตอนนี้ปกหนังสือเสร็จเรียบร้อยสมบูรณ์สวยงาม นิยายทั้งหมดมี 45 ตอนจบ
เดินมาครึ่งทางแล้วนะคะ อีก 5 ตอนที่เหลือจาก 45 ตอน เป็นตอนพิเศษค่ะ
สนใจเก็บเงินยอดกระปุกไว้รอได้เลยค่ะ ราวเดือนตุลาคม เปิดจองพร้อมโอนอย่างเป็นทางการแน่นอนค่ะ
รักคนอ่าน และแฟนนิยายที่น่ารักและคิดถึงเสมอ
Luk.
ปล.ดีใจที่มีคนรอคนเขียน 555++ ไปทำภารกิจระดับชาติตลอด เอิ้กกก!! ครึ..ครึ!
หัวข้อ: @@โดยLuk {ลูกแก้วมังกร} รามูนจ้าวแห่งสายลม (อ่าน 636840 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก