Chapter :: 02 :: He is Saulfa.
‘พี่ชายเจ้าปัญหา’ ..ที่ต้องมี ‘พี่เลี้ยง’
ในความคิดของคุณ..เขาควรจะเป็นคนแบบไหนเหรอ?
สำหรับผมแล้วผมลองจินตนาการเอาไว้คร่าวๆ 3 แบบด้วยกัน
แบบแรก.. เขาคงเป็นคนประเภทที่เอาแต่ใจตัวเองเหนือสิ่งอื่นใดในโลกใบนี้ เยอะอย่าง มากสิ่ง ไม่ว่าอะไรที่เขาต้องการต้องหามากองแทบเท้าภายในห้าวินาที อันพี่เลี้ยงนี้จึงมีไว้เพื่อคอยเอาอกเอาใจประคบประหงมกันนั้นแล..
แบบที่สอง.. เขาคงเป็นประเภทที่มีความบกพร่องหรือผิดปกติบางอย่าง ไม่ว่าจะทางร่างกาย หรือจิตใจ หรือทั้งสองอย่างพร้อมกันก็ตามที จึงต้องมีพี่เลี้ยงไว้คอยดูแลรับใช้และใกล้ชิด ชนิดไม่คลาดสายตากันแม้สักวินาทีเดียว..
แบบสุดท้าย.. เขาคงเป็นประเภทที่ขี้เหงา ขี้แย อ่อนแอ มีปมด้อย หรืออะไรเทือกๆ นั้น เขาจะไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่เยี่ยงมนุษย์ได้โดยปราศจากคนคอยเคียงข้าง คอยให้กำลังใจ และคอยผลักดันให้ก้าวเดินออกไปทำนู่นนี่นั่นในชีวิตประจำวันอย่างคนปกติ พี่เลี้ยงในที่นี่จึงมีหน้าที่คอยเป็นแบคอัพค้ำชูให้เขาสามารถยืนหยัดต่อสู้กับการมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ได้..
“...........” อืม.. ไม่ว่าข้อไหนก็ดูจะไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่เลยแฮะ โดยเฉพาะข้อหลังสุดนี่.. ถ้ามีชีวิตอยู่แล้วมันยากลำบากขนาดนั้นล่ะก็ ..ไปสวรรค์เสียเถิด
บางคนอาจสงสัยว่าผมว่างนักหรือไง ถึงมีเวลามาคิดอะไรเพ้อเจ้อไร้สาระแบบนี้?
ก็..ครับ ผมว่าง ผมไม่รู้จะทำอะไร เพราะไม่มีอะไรให้ทำ และเพราะไม่มีอะไรให้ทำ ผมก็เลยไม่รู้จะทำอะไร(แล้วผมจะพูดให้ฟังดูงงทำไม? ..ก็นั่นน่ะสิ) ..อย่าสนใจเลย ผมแค่เพ้อเพราะว่างเกินไปน่ะ
ผมนั่งว่างแบบนี้มาราวๆ หนึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ หาวแล้วหาวอีกจนเมื่อยกรามอยู่ที่สนามบินนี่แหล่ะ ก็ตอนนี้ผมต้องมารอรับคุณ ‘พี่ชายเจ้าปัญหา’ ที่ว่าของพวกฝาแฝดนั่นล่ะ แต่พอดีเครื่องที่เขาคนนั้นนั่งมาจากมิลานมันเกิดการดีเลย์เล็กน้อย(เจ้าหน้าที่ที่สนามบินว่างั้น) ตาลุงฮัดสันพ่อบ้านที่ตอนแรกก็มาด้วยกันเลยขอตัวไปทำธุระอย่างอื่นให้เจ้านายของแกก่อน ทิ้งผมให้นั่งหง่าวรอคนที่ไม่เคยเจอกันมาก่อนเพียงลำพัง
แล้ว..ผมจะรู้ได้ยังไงว่าเขาคนนั้นคือคนไหน?
...ก็นั่นแหล่ะที่ผมอยากจะถาม แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปถามเอากับใครดี ตาฮัดสันแกรีบร้อนออกไปเสียจนไม่เปิดโอกาสให้ผมได้ใช้ภาษาอังกฤษอันง่อยเปลี้ยไขความกระจ่างให้ตัวเอง จะโทรไปถามหรือก็ไม่รู้จะโทรไปเบอร์ไหนอีก เพราะผมยังไม่มีเบอร์ของใครในบ้านหลังนั้นเลยสักคน นอกจากนั้นแล้วเงินก็ไม่มี มือถือก็ไม่มี ทางกลับก็จำไม่ได้ ..แหม อะไรจะซวยเพียบพร้อมขนาดนี้ ..อย่าได้คิดอิจฉาผมกันล่ะ
ทุกสิ่งทุกอย่างดูจะกะทันหันไปหมดสำหรับผม จนผมแทบตั้งตัวไม่ทัน เริ่มจากถูกคนอื่นวิ่งราวกระเป๋ามา ก็เลยคิดจะวิ่งราวกระเป๋าคนอื่นบ้าง(แฟร์ดี?) แต่แล้วก็ถูกคนอื่นคนนั้นกระทืบเอา แล้วก็ถูกไอ้คนอื่นนั่นทิ้งเอาไว้ข้างถนนพร้อมรอยฟกช้ำดำเขียว แต่จากนั้นอีกไม่กี่ชั่วโมงผมก็ถูกไอ้คนอื่นคนเดียวกันนั้นเก็บมาจากข้างถนน ถูกหางานให้ทำ และไม่กี่นาทีต่อจากนั้นก็ได้เริ่มทำงานโดยที่ยังไม่รู้สี่รู้แปดอะไรเลย ..ผมล่ะอดคิดไม่ได้ว่านี่ผมกำลังอยู่ในรายการแอบถ่ายแบบที่เคยดูในทีวีหรือเปล่านะ? อย่างรายการสาระแนแม่ยิ้มอะไรนั่นน่ะ ..แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง ก็ผมไม่ใช่คนดังกับเขานี่นา
หลังจากตกปากรับคำว่าจะทำงานเป็นพี่เลี้ยงชั่วคราวให้กับพี่ชายของพวกแฝดได้ไม่เกินสิบนาที คนจากมิลานก็โทรมาบอกว่า ‘คุณพี่ชายเจ้าปัญหา’ ได้ขึ้นเครื่องกลับมาแล้วตั้งแต่เวลาทุ่มเศษๆ ได้ยินซันชายน์บอกว่าเที่ยวจากมิลานมาลอนดอนน่าจะใช้เวลาราวๆ สองชั่วโมงเกือบสามชั่วโมง ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าตอนนั้นมันเกือบจะสามทุ่มครึ่งแล้ว ยังไม่ทันได้ฟังคำอธิบายอะไรเพิ่มเติมผมก็ถูกพวกแฝด(นรก)เตะโด่งออกจากบ้านมาพร้อมกับตาลุงพ่อบ้านทันที ..ดีจริงอะไรจริง
เราเลยอุตส่าห์รีบบึ่งรถมาด้วยความเร็วสูง(ผมล่ะทึ่งจริงๆ ที่เห็นคนแก่ขับรถได้ซิ่งขนาดนี้) ระหว่างทางก็ได้สอบถามข้อมูลเล็กๆ น้อยๆ จากลุงพ่อบ้านบ้าง เท่าที่ฟังออกก็ได้ความประมาณว่า.. คนที่จะไปรับนี้เป็นพี่ชายคนโตของฝาแฝด ชื่อว่า ‘ซอลฟา’ และมีอาชีพเป็นนายแบบ ..แค่นั้น?
พอผมถามว่าเขาเป็นคนยังไง? ดุไหม? เพราะจู่ๆ ผมก็รู้สึกเกร็งขึ้นมา นี่ผมต้องทำงานเป็นพี่เลี้ยงของนายแบบเหรอ?(ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอนายแบบตัวเป็นๆ สักครั้งเลย) ลุงแกก็บอกแค่ว่า..เขาเป็นคนที่ซีเรียสเรื่องเวลามาก เพราะงั้นเราเลยต้องรีบ แต่พอมาถึงสนามบินเขาดันประกาศว่าเครื่องดีเลย์ซะงั้น ..เอาเถอะ ไม่แหกโค้งกลางทางก็ถือว่าบุญมากแล้ว
แต่ก็ใช่ว่าหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาผมจะนั่งง่อยอยู่เฉยๆ หรอกนะ ผมเดินไปขอป้ายกระดาษต่อจากฝรั่งคนหนึ่งที่มารับเพื่อนของเขาแล้วกำลังจะกลับ จากนั้นก็ไปขอยืมปากกาเมจิกของเจ้าหน้าที่สนามบิน กลับด้านป้ายกระดาษซะ แล้วก็เขียนคำว่า ‘ซอลฟา’ ตัวเป้งๆ ลงไปด้วยภาษาไทยนี่ล่ะ ป้องกันการผิดตัว เพราะผมไม่แน่ใจว่าจะมีฝรั่งคนไหนใช้ชื่อแบบนี้บ้างหรือเปล่า(คงไม่..แต่ก็นั่นแหล่ะ เพื่อความชัวร์) ..ก็หวังว่าเขาคนนั้นจะอ่านภาษาไทยของผมออกนะ
พอได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่ประกาศว่าเที่ยวบินจากมิลานมาถึงแล้ว ผมเลยลุกจากที่นั่งไปยืนรอฝั่งผู้โดยสารขาเข้า มือก็ชูป้ายไป ตาก็สอดส่ายมองหาคนที่ดูน่าจะเป็นนายแบบ แต่จนแล้วจนเล่าก็ยังไม่เห็นมีใครเข้าข่ายสักคน แล้วก็ยังไม่มีใครเดินมาหาผมด้วย ..เอ หรือว่าเขาคนนั้นจะอ่านภาษาไทยไม่ออกจริงๆ?
ผมยืนรอต่ออีกพักใหญ่ก็ยังไม่เห็นวี่แวว เลยเดินไปหาที่นั่งแถวนั้นเพราะรู้สึกเมื่อยขาขึ้นมา ตาฮัดสันก็หายจ้อยไปเลย หรืองานนี้ผมจะถูกปล่อยเกาะซะแล้ว? ..เฮ้อ คิดถึงยายจังแฮะ เดี๋ยวหาทางกลับไปบ้านหลังนั้นได้ ผมคงต้องโทรหายายสักหน่อยแล้ว
“....!....”
ระหว่างที่คิดอะไรเพลินๆ ก็มีเงาของใครบางคนทาบทับลงมาบนตัวผม เงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นสาวสวยตัวสูงชะรูด ผมสีบลอนด์ ในชุดกางเกงยีนส์รัดรูปกับเสื้อยืดสีดำตัวยาวและแจ็คเก็ตหนังสีเดียวกัน ในมือข้างหนึ่งมีเป้หนังใบจิ๋ว แบบที่ผู้หญิงเขาใช้กัน ส่วนมืออีกข้างก็ลากกระเป๋าเดินทางสีดำใบใหญ่ เธอมองผมคล้ายกับเราเคยรู้จักกัน แต่ผมแน่ใจนะ ว่าไม่เคยรู้จักกับผู้หญิงหน้าตาดีขนาดนี้มาก่อน แต่เอ...พอลองมองดีๆ ก็เหมือนกับผมจะเคยเห็นเธอที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า?
อืม...จะว่ากิ๊กเก่าก็ไม่น่าใช่
ชีวิตนี้ผมเคยมีแฟนมาแล้วสามคน ..ก็คบทีละคนนั่นล่ะ ผมไม่ชอบตกอยู่ในสถานการณ์ยุ่งยาก หรือชอบลับสมองด้วยการจัดตารางรถไฟ อย่างที่เคยบอกไปว่าผมค่อนข้างจะหัวทึบพอสมควร รักใครก็เลยชอบที่จะรักไปทีละคนมากกว่า อย่างล่าสุดที่เพิ่งเลิกกันไปนี่ก็คบมาตั้งแต่ตอนม.5 แต่พอเข้ามหาลัยเธอคนนั้นก็ไปสอบติดที่ขอนแก่น ตอนแรกผมก็พยายามจะรักษาความสัมพันธ์ของเราเอาไว้ล่ะนะ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ระยะทาง ตัวห่าง ใจคนก็ห่างไปด้วย ไม่อยากจะยื้อกันไว้ มันหน่วงใจเปล่าๆ ก็เลยตัดสินใจว่าทางใครทางมันดีกว่า.. เอ้อ แล้วผมจะมานั่งเล่าเรื่องแฟนเก่าทำไมเนี่ย?
ตกลงผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน..?
“เฮ้ย!” นั่นเป็นคำแรกที่ผมพูดออกไปพร้อมกับชี้มือไปที่หน้าของเธอคนนั้น ..โอเค ผมรู้ว่านี่มันค่อนข้างจะเสียมารยาทและไม่ใช่คำทักทายที่น่ารักสักเท่าไหร่ แต่ผมตกใจนี่หว่า อยู่ดีๆ จมูกโด่งๆ ของเธอคนนั้นก็มีเลือดสดๆ ไหลออกมา อะไรวะนั่นเฮ้ย?!
เธอดูงุนงงกับปฏิกิริยาของผมในตอนแรก แต่เมื่อเธอเอาปลายนิ้วไปแตะที่ใต้จมูกของตัวเองและเห็นว่ามีเลือดสีแดงติดอยู่เท่านั้นแหล่ะ ..เธอก็เป็นลมไปเลย
เวรล่ะสิ!
“เฮ้ย!” ผมร้องตกใจเป็นครั้งที่สอง แล้วรีบพุ่งตัวไปรับเธอคนนั้นเอาไว้ได้ทันก่อนจะล้มหัวฟาดพื้นอย่างหวุดหวิด จะว่าไปแล้วก็ตัวใหญ่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย หนักอีกต่างหาก กินอะไรเข้าไปหรือแม่คุณ? ..หรือเป็นเพราะว่านี่คือผู้หญิงฝรั่ง?
อืม..ผมก็ยังไม่เคยกอดสาวฝรั่งมาก่อนซะด้วยสิ ..แต่กลิ่นหอมดีนะ
หลักจากนั้นก็มีเจ้าหน้าที่สนามบินสองคนเข้ามาช่วยเหลือผมพาเธอคนนั้นไปปฐมพยาบาล ..เลือดกำเดาน่ะหยุดไหลไปแล้ว แต่ต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่กว่าเธอจะฟื้นขึ้นมามองผมตาปริบๆ เหมือนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จับใจความคร่าวๆ จากคำอธิบายของหมอได้ประมาณว่าผู้หญิงคนนี้พักผ่อนน้อยเกินไปหน่อย ก็เลยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ..ก็แค่นั้นแหล่ะ ทำเอาตกใจหมด ผมล่ะเผลอนึกไปว่าความหล่อของตัวเองไปแตะดั้งของเธอคนนั้นเข้าซะอีก โล่งใจไป ฮ่ะๆๆ
พอเห็นว่าเธอไม่เป็นอะไรมาก ผมก็เลยว่าจะขอตัวกลับไปยืนที่เดิม ไม่รู้ว่าป่านนี้คุณ ‘ซอลฟา’ จะไปถึงไหนแล้ว? แล้วอีตาพ่อบ้านกลับมาหรือยัง? ..ถ้าคลาดกันคราวนี้ผมคงจะถูกทิ้งไว้ที่สนามบินนี่จริงๆ แล้วล่ะ
แต่จังหวะที่เดินออกมาผมก็ได้ยินเสียงร้องถามว่า “นั่นนายจะไปไหน?”
“ผมจะกลับไปรอคนที่มารับ” ผมตอบกลับไปอย่างไม่คิดมาก ..แต่เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี๊เขาถามผมเป็นภาษาไทยเหรอ? เขา..เขาคนไหนอ่ะ?!
ผมหันควับกลับไปมองหาเจ้าของคำถามทันที ตอนนี้ในห้องพยาบาลก็มีแค่ผม หมอ แล้วก็แม่สาวผมบลอนด์ ..หมอเหรอ? เมื่อกี๊หมอพูดภาษาไทยกับผมเหรอ?
..ถึงเขาจะดูไม่มีวี่แววของคนเอเชียเลยก็เหอะ ถึงสำเนียงไทยเมื่อกี๊มันจะฟังค่อนข้างชัดเป๊ะเลยก็เหอะ แต่เสียงเมื่อกี๊มันเป็นเสียงผู้ชายแน่ๆ แล้วผู้ชายในห้องนี้..ถ้าไม่ใช่ผม ก็ต้องเป็นเขานั่นแหล่ะ ไม่มีใครอีกแล้ว
..ใครจะไปรู้ล่ะ บางทีตาหมอฝรั่งนี่อาจจะมีเมียเป็นคนไทยก็ได้ ..อืม คงเป็นแบบนั้นแหล่ะ
“ผมต่างหากที่พูดกับนาย” จู่ๆ เสียงเดิมก็ดังขึ้นอีก แต่คราวนี้ดังมาจากเตียงคนไข้ ไม่ใช่จากคนที่ผมกำลังจ้องหน้าอยู่
ผมค่อยๆ หันไปมองอย่างช้าๆ ด้วยความรู้สึกแปลกๆ แล้วก็เจอะกับหน้าสวยๆ ที่กำลังขมวดคิ้วมองผมอยู่ก่อน ..ตกลงว่าคนนี้...ไม่ใช่ผู้หญิงหรอกเหรอ?
หรือเธอจะแค่เสียงห้าว? ..ไม่น่าใช่ ก็เธอเรียกแทนตัวเองว่า ‘ผม’ นี่นา ..สรุปคือผู้ชายจริงๆ?
..โอ้ โลกนี้มันเปลี่ยนไปแล้วสินะ
“มีปัญหาอะไร?” เธอ..หรือตอนนี้คือ..เขา..เปลี่ยนไปนั่งไขว่ห้าง กอดอก และถามผมด้วยสีหน้าที่เหมือนกับไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ..อ่า สงสัยว่าผมจะเผลอแสดงสีหน้าเสียมารยาทออกไปหรือเปล่านะ?
“เอ้อ เปล่าครับ ผมแค่คิดว่าคุณ...สวยจังเลยนะ” ผมพูดอย่างที่ใจคิดออกไป ..ใช่สิ นี่ถ้าใช้สมองคิดสักนิดผมคงจะไม่พูดแบบนั้นออกไปแน่ ผู้ชายที่ไหนจะดีใจที่ถูกบอกว่า ‘สวย’ (อย่างน้อยก็ไม่ใช่ผู้ชายอย่างผม) ดีไม่ดีผมอาจจะถูกต่อยปากแตกก็ได้นะเนี่ย ..ทำไงดีล่ะ?
!!.. แต่แล้วผมก็ต้องประหลาดใจอีกรอบ เมื่อเขาคนนั้นยิ้มออกมาด้วยท่าทางที่พออกพอใจต่างจากเดิม แถมยังพูดอีกว่า
“ผมรู้..” เขาลงจากเตียง หันไปคว้าเป้มาสะพาย แล้วพูดต่อ “..นายนี่ตาถึงเหมือนกันนะ”
?!.. นี่เขาชอบคำชมแบบนั้นเหรอ? ..โอเค ผมรู้แล้วล่ะว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายอย่างผม(แหงสิ ผมคงจะไม่ดีใจถ้าถูกชมว่า ‘สวย’ และที่สำคัญคือผมคงไม่อุตริคิดจะใส่ส้นสูงเดินร่อนอย่างเขาแน่นอน ..เอาชื่อยายเป็นเดิมพันได้เลย)
เขาคนนั้นหันไปพูดขอบอกขอบใจหมอ ก่อนจะเดินด้วยท่าทางเชิดๆ ผ่านผมออกไปทางประตู แต่แล้วจู่ๆ เขาก็หันกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่มีคำถาม
“ทำไมไม่ตามมาล่ะ?” เขาถาม แล้วชี้ไปที่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของตัวเอง “ลากกระเป๋านั่นตามมาสิ”
“เอ๋?” ผมชี้หน้าตัวเองอย่างงุนงง ผมเหรอ? เขาใช้ผมเหรอ? แต่เราไม่รู้จักกันนี่นา แล้วผมก็มีงานที่ต้องทำด้วย ผมไม่ว่างเดินไปส่งใครหรอกนะ ถึงจะเป็นคุณคนสวยก็เหอะ ไม่งั้นผมอาจจะต้องนอนที่สนามบินนี่ก็ได้
ผู้ชายหน้าสวยคนนั้นถอนหายใจยืดยาว แล้วชี้มาที่ป้ายกระดาษในมือผม
“นายมารับคนที่ชื่อ ซอลฟา ไม่ใช่หรือไง?” เขาถามอีก ผมพยักหน้ารับงงๆ
“ลายมือแย่ชะมัด” เขาบ่นเบาๆ กับตัวเอง(แต่ผมได้ยินนะ!) ก่อนที่จะกระตุกยิ้มมุมปาก แล้วว่า “ผมนี่ล่ะ..ซอลฟา”
แถมท้ายอีกนิดก่อนจะเดินนำออกไปด้วยคำสรรเสริญเยินยอผม..ซึ่งเพิ่งเคยเจอกับเขาเป็นครั้งแรก “..คุณหัวลูกชิ้นซื่อบื้อ”
เอิ่ม...ผมคิดว่ามารยาทของเขาออกจะแปรผกผันกับหน้าตาไปหน่อยนะ หรือคุณว่าไง?
ผมนึกออกแล้วล่ะว่าผมเคยเห็นหน้าเขาคนนี้ที่ไหน.. จำได้ว่าในตอนที่เดินตามฝาแฝดเข้าไปในห้องรับแขก สิ่งแรกที่กระแทกตาผมก็คือภาพขาวดำขนาดใหญ่เกือบเท่าฝาบ้าน ใส่กรอบสวยงามประดับเอาไว้ข้างผนังห้องด้านหนึ่ง มันเป็นรูปกึ่งเปลือยของคนคนหนึ่งที่กำลังนอนกอดหมอนหลับตาพริ้มอยู่บนที่นอน มีผ้าห่มโปะตรงนั้นนิด ปิดตรงนี้หน่อย ชวนให้อยากรู้ว่ามีอะไรอยู่ใต้ผ้า ตอนนั้นผมยังนึกชื่นชมอยู่เลยว่าผู้หญิงคนนี้ทั้งสวยทั้งเซ็กซี่ชะมัด คนอะไรขนาดท่าหลับยังโคตรเอ็กซ์ ผมหลงคิดไปว่ามันคงจะเป็นรูปของดาราหรือไม่ก็นางแบบฝรั่งสักคนที่ผมไม่รู้จัก หรืออย่างเก๋ๆ เลยมันคงจะเป็นรูปของแม่ของฝาแฝดสมัยสาวๆ ที่เคยถ่ายไว้ดูเล่นก็ได้
นึกไม่ถึงว่านั่นจะเป็นรูปของ ‘พี่ชายคนโต’ ของบ้านหลังนั้นไปซะได้ ..เซอร์ไพรส์จริงอะไรจริง
อ้อ.. ตอนนี้ผมว่าผมรู้แล้วล่ะว่าอะไรที่อยู่ข้างใต้ผ้าห่ม แต่ผมไม่คิดอยากจะเปิดดูหรอกนะ ฮ่ะๆๆ
“แล้วคุณ..จะนั่งรออยู่แบบนี้น่ะเหรอ?” ผมถามคนที่กำลังนั่งหน้าหงิก กอดอก ไขว้ห้าง อย่างไม่สบอารมณ์อยู่บนเก้าอี้ในอาคารผู้โดยสาร เมื่อกี๊เขาเพิ่งโทรไปถามตาลุงพ่อบ้านว่าจะมารับได้เมื่อไหร่ คำตอบคืออีกราวๆ หนึ่งชั่วโมงเพราะตอนนี้ลุงแกดันอยู่อีกฝากของลอนดอนโน่น ผมล่ะสงสัยจริงๆ ว่าแกถ่อไปทำอะไรไกลขนาดนั้น? ดึกดื่นป่านนี้แล้วแท้ๆ
ผมเคยเสนอให้เราขึ้นแท็กซี่กลับกันน่าจะสะดวกกว่า แต่เขากลับบอกว่า ‘ผมไม่ชอบขึ้นแท็กซี่ ..ไม่ชอบขึ้นแท็กซี่’ ..เขาย้ำตั้งสองครั้งแน่ะ ผมก็เดาไม่ออกเหมือนกันว่าเขาพยายามจะสื่ออะไรนอกเหนือไปจากว่าเขาไม่ชอบขึ้นแท็กซี่อีกหรือเปล่า?
หลังจากเลิกสายกับลุงฮัดสันแล้ว เขาก็โทรออกไปหาหนึ่งในฝาแฝดอีก คุยกันได้ไม่กี่คำก็ดูเหมือนทางนั้นจะตัดสายไปก่อน แล้วคุณซอลฟาก็ดูจะหัวเสียยิ่งกว่าเดิม ให้ผมเดานะ ผมว่าแฝดคงปฏิเสธที่จะออกมารับพวกเรานั่นแหล่ะ หลังจากวางหูผมก็ได้ยินเขาพึมพำว่า ‘ผมเกลียดเด็กแฝดจริงๆ ..เกลียดจริงๆ’ ..เขาย้ำสองครั้งอีกแล้ว ผมคิดว่าบางทีมันอาจจะเป็นนิสัยย้ำคิดย้ำทำของเขาล่ะมั้ง
“แล้วจะให้ผมทำอะไรล่ะ?” เขาถามกลับเสียงขุ่น ผมก็รู้นะว่าเขากำลังเคืองอยู่ แต่ผมไม่อยากจะรออยู่ตรงนี้เฉยๆ นี่หว่า บอกตรงๆ ตอนนี้ผมหิวข้าวมากมายจริงๆ ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่มื้อเที่ยง แล้วนี่มันก็จะเที่ยงคืนอยู่รอมร่อแล้ว..
ขืนให้นั่งรออยู่ตรงนี้นานๆ ผมอาจจะตาลายจนมองเห็นเขาเป็นไก่ย่างใส่วิกขึ้นมาก็ได้ ใครจะรู้..
“ผมคิดว่า.. เอ่อ คือจริงๆ แล้วตอนนี้ผมหิวมากน่ะ” ผมตัดสินใจบอกเขาไปตามตรง
“แล้วไง?” เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ..แล้วไง? ก็ผมหิว พอหิวก็ต้องหาอะไรกินไม่ใช่หรือไง? แต่ผมยังไม่ทันได้พูดอย่างที่คิดออกไป เขาก็ชิงพูดต่อ “หิวแล้วทำไมไม่ไปหาอะไรกิน? จะยืนหิ้วท้องอยู่ทำไม?”
“นั่นแหล่ะที่ผมอยากจะบอกคุณ” เขาทำหน้างงอีกรอบ ผมเลยต้องสารภาพอะไรอีกอย่าง “คือ..ตอนนี้ผมไม่มีเงินน่ะ คุณพอจะมีให้ผมยืมสัก..เอ่อ..”
เขามองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนจะกลอกตาไปมาสองสามทีแบบหน่ายๆ “บอกหน่อยสิ..ว่าตรงหน้าผมนี่คือพี่เลี้ยง หรือว่าขอทานกันแน่?”
“ผมก็เป็นพี่เลี้ยงคุณนั่นแหล่ะ แต่ตราบใดที่เงินค่าจ้างยังไม่ออก ผมก็คงต้องทำตัวเป็นขอทานไปก่อน” ผมยอมรับว่ารู้สึกฉุนเหมือนกันนะกับคำพูดนั้น แต่ผมจะไม่โกรธเขาแล้วกัน เพราะสถานภาพของผมตอนนี้มันก็ไม่ผิดจากที่เขาพูดมากนักหรอก
“เฮอะ” เขาร้องขึ้นจมูก ก่อนจะลุกเดินตรงไปทางที่มีร้านฟ้าสต์ฟู้ด แต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงบ่นพึมพำ “เพราะงี้ไง ผมถึงได้เกลียดเด็กแฝด ..เกลียดจริงๆ”
ผมแอบลอบระบายลมหายใจ ก่อนจะคว้ากระเป๋าเดินทางลากตามผู้ชายหน้าสวยคนนั้นไป
..เอาเถอะ อย่างน้อยวันนี้ผมก็ยังได้กินมื้อเย็นล่ะ ถึงจะดึกไปนิดก็ตาม
กว่าจะกลับมาถึงบ้านที่อยู่ในย่านเชลซี(ช่าย.. ผมรู้แล้วล่ะว่าบ้านหลังนี้อยู่ในเขตเชลซี หนึ่งในย่านที่พวกเศรษฐีลอนดอนชอบไปซื้อบ้านอยู่กัน)ก็ปาเข้าไปเกือบตีสอง พอมาถึงก็เห็นแค่สาวใช้สองคนออกมารอรับ ส่วนฝาแฝดนั้นหายกริบไปเลยทั้งคู่ ..ผมเดาว่าพวกเขาคงจะนอนหลับฝันหวานไปนานแล้วล่ะมั้ง
หลังจากยกกระเป๋าเดินทางมาไว้ในห้องเจ้าของเขาแล้ว ลุงพ่อบ้านก็ลากกระเป๋าเดินทางขนาดกลางอีกใบหนึ่งตามเข้ามา ทีแรกผมนึกว่าเป็นของคุณซอลฟา จนกระทั่งลุงแกเอ่ยว่านี่คือกระเป๋าของผมนั่นแหล่ะ ลุงแกบอกว่าในนั้นมีเสื้อผ้าไซส์ผมอยู่ 5 ชุด มีชุดนอนอีก 2 ชุด แล้วก็ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวที่จำเป็นต่อการดำรงชีพให้ผมอีก 1 ชุด ..ก็คงต้องขอบคุณที่อุตส่าห์เตรียมทุกอย่างไว้ให้ผมซะขนาดนี้(เป็นคนมีเงินนี่ดีจังเลยนะ)
แต่ที่ลุงแกไม่ได้บอกก็คือ..เขาเอามันเข้ามาในห้องนี้ทำไม? นี่มันห้องนอนของคุณซอลฟานะ ทำไมไม่เอาไปไว้ในห้องที่จะให้ผมอยู่ล่ะ? หรือว่าเขาไม่ได้เตรียมห้องไว้ให้ผม? หรือว่านี่จะหมดเวลาทำหน้าที่พี่เลี้ยงของผมแล้ว? หรือผมถูกคัดออกจากบ้านหลังนี้? ..นี่ผมไม่ได้ไปต่องั้นเหรอ?
..ผมเดินเข้าไปจับหูกระเป๋าด้วยความรู้สึกของผู้แพ้ (..แย่ล่ะ ดันนึกถึงเพลงประจำเวทีประกวดนักร้องเพลงหนึ่งขึ้นมาซะได้ ..น้ำตาจะไหล)
“จะไปไหนของนายน่ะ?” เสียงเจ้าของห้องดังขึ้นขณะที่ผมกำลังจะลากกระเป๋าเดินจากมา
“ก็..” ผมก็ไม่รู้จะตอบยังไง ..รู้แต่ตอนนี้อยากได้ตุ๊กตาภูมิคุ้มกันมากมาย ใครก็ได้ช่วยโหวตให้ผมทีสิ
“ที่ผมเอามาให้คุณ เพราะคุณต้องนอนห้องนี้กับคุณซอลฟาน่ะครับ” ตาลุงพ่อบ้านเอ่ยปากบอกผม(เป็นภาษาอังกฤษ)ด้วยสีหน้าใจดีอันเป็นปกติของแก
“เอ๊ะ?” ผมถึงกับเหวอไปเลย จะให้ผมนอนห้องนี้น่ะเหรอ? บ้านก็ออกจะกว้างแล้วทำไมถึงให้ผมมานอนห้องเดียวกับเจ้านายล่ะ(ใช่สิ จากนี้เขาก็คือเจ้านายของผมแล้ว) ผมไม่ได้รังเกียจหรอกนะ แต่กลัวว่าเขาจะรังเกียจผมต่างหาก ก็ดูท่าทางเขาไม่ค่อยจะปลื้มขี้หน้าผมเท่าไหร่เลยนี่..
“เป็นหนึ่งในหน้าที่ของพี่เลี้ยงครับ” ลุงแกบอกอีกครั้ง
“..ผมนอนคนเดียวไม่ได้” เจ้านายหมาดๆ พูดขึ้นเรียบๆ หันไปมองก็เห็นเขาถอดเสื้อออกหมดแล้ว เหลือแต่กางเกงยีนส์รัดรูปตัวเดียว และเขาก็ทำท่าว่ากำลังจะถอดมันออกหน้าตาเฉยด้วย
อืม ผมแน่ใจแล้วล่ะว่าเขาไม่ใช่ผู้หญิง แบนจริงอะไรจริง ..แต่ก็ขาวชะมัดเลยแฮะ
“นายทำให้ผมไม่กล้าเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อเลย” จู่ๆ เขาก็พูดแบบนั้นหลังจากชะงักมือที่กำลังจะปลดขอกางเกงตัวเองไว้ แล้วหันไปพูดกับลุงพ่อบ้านแทน “มีอะไรจะมารับประกันว่าผมจะไม่ถูกเขาปล้ำบ้างไหมเนี่ย? ดูสายตาที่เขามองมาที่ผมสิ”
ผมยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง แอบสงสัยว่าเมื่อกี๊เผลอทำหน้าตาแบบไหนออกไป?
“เขาเป็นเพื่อนของคุณหนูแฝดครับ” ลุงพ่อบ้านตอบ
“นั่นยิ่งไม่น่าไว้ใจใหญ่.. แฝดนรกเคยมีเพื่อนกับเขาที่ไหน?” คุณซอลฟาทำหน้าคิดหนัก “ไม่ใช่ว่าพวกตัวแสบมีแผนอะไรหรอกนะ ถึงได้ส่งคนไม่น่าไว้ใจมาอยู่ใกล้ๆ ผมแบบนี้”
“ผมเป็นคนดีนะ” ผมพูดแทรกขึ้น หลังจากยืนฟังเขาพูดถึงผมแบบไม่มีความเกรงใจด้วยภาษาที่ผมไม่ถนัด “แล้วผมก็ไม่มีรสนิยมแบบนั้นด้วย คุณสบายใจได้”
“เหรอ.. สบายใจขึ้นเยอะเลย” เขาพูดแบบนั้นทั้งที่ทำสีหน้าไปอีกแบบ ก่อนจะเดินยักไหล่เข้าห้องน้ำไป
..จริงๆ นะ ผมว่าเขามารยาทเสื่อมพอสมควรเลย
“งั้นเดี๋ยวผมช่วยเอาของออกจากกระเป๋านะ” พ่อบ้านพูดกับผมอย่างมีน้ำใจ แต่ผมก็ปฏิเสธไปเพราะความเกรงใจ
“ไม่เป็นไร แค่บอกผมว่าอะไรควรเก็บตรงไหนก็พอ”
“คุณพอจะมีที่นอน.. หรือไม่ก็ผ้าห่มหนาๆ บ้างไหม ผมจะได้เอามาปูนอน” หลังจากอาบน้ำเรียบร้อย ผมก็เดินมาถามหาที่นอนกับคนที่กำลังนั่งสางผมให้ตัวเองอยู่ที่ปลายเตียงขนาดคิงส์ไซส์ของเขา
“..พื้นมันเย็นเกินไปน่ะ” ผมเพิ่มเหตุผลเข้าไปอีกเล็กน้อยพอให้น่าเห็นใจ ..แต่จริงๆ แล้วที่ผมนอนไม่ได้เพราะพื้นมันแข็งต่างหาก
เขาเงยหน้ามองผมตาปริบๆ เหมือนไม่เข้าใจ ในที่สุดก็ถามออกมา “จะไปนอนที่พื้นทำไม?”
“อ้าว แล้วจะให้ผมนอนที่ไหนล่ะ? ในห้องนี้ก็มีแค่เตียงเดียวนี่” ผมบอก
เขากลอกตาไปมา ก่อนจะพูดเหมือนรำคาญผมเต็มแก่ “ไม่ได้ยินที่เคยบอกไปหรือไง? ผมบอกว่าผมนอนคนเดียวไม่ได้ ..นอนคนเดียวไม่ได้น่ะ คุณหัวลูกชิ้น”
“ผมชื่อ ‘ยู’ นะ ถ้าเผื่อคุณยังไม่รู้” ผมแนะนำตัวเอง สงสัยว่าคงเป็นเพราะเขาไม่รู้จักชื่อผม ถึงได้เรียกชื่อประหลาดๆ แบบนั้น แต่ผมเลี่ยงที่จะบอกชื่อเต็มเพราะถึงไงตอนนี้ใครๆ ก็เรียกผมว่า ‘ยู’ อยู่แล้ว ..แม้แต่ยายของผมเอง
“ผมว่าจะบอกคุณตั้งแต่ที่สนามบินแล้วล่ะ ..แต่ลืม” ผมเสริมอีกนิด เขาเหลือบตามองผมนิดหน่อย แต่ไม่ได้พูดอะไร ผมก็เลยถือโอกาสวกกลับเข้าเรื่องเดิมที่คุยกันค้างอยู่
“คุณนอนบนเตียงคนเดียวไม่ได้ ..แม้จะมีผมอยู่ในห้องด้วยน่ะเหรอ?” ผมถามเขาเพื่อความแน่ใจ
“ก็ใช่น่ะสิ สงสัยอะไรอีกไหม?” เขาถามขณะเดินเอาหวีไปไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง แล้วก็หยิบครีมขวดหนึ่งขึ้นมาแต้มบนใบหน้าของตัวเอง
..ท่าทางเขาจะรักสวยรักงามมากเลยนะเนี่ย ผมเห็นทั้งในห้องน้ำ ทั้งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ก็มีแต่เครื่องประทินโฉมของเขาวางเรียงรายเต็มไปหมดเลย บอกได้คำเดียวว่า..เยอะ! แต่ก็อย่างว่าแหล่ะ เครื่องมือทำมาหากินของเขานี่นะ
“ทำไมล่ะ?” ในเมื่อเขาเปิดโอกาสให้ถาม ผมก็ขอถามหน่อยแล้วกัน ทำไมถึงนอนคนเดียวไม่ได้ล่ะ ?
อย่าหาว่าหยาบคายเลยนะ แต่ถ้าเป็นยายผมเจอแบบนี้ก็คงจะพูดประมาณว่า ‘โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วทำไมยังไม่กล้านอนคนเดียวอีก?’
เขามองหน้าผมผ่านกระจกแว้บนึง ก่อนจะกลับไปสนใจตัวเองต่อ “นายมีหน้าที่นอนเป็นเพื่อนผม ไม่ใช่มายืนซักผมแบบนี้ ..จบไหม?”
“คร้าบ..” ผมตอบลากเสียงกลับไป
ในใจก็คิดว่า ..แล้วจะถามทำไมว่า ‘สงสัยอะไรอีกไหม?’ ในเมื่อพอผมแสดงความสงสัยออกไปก็ไม่ได้รับคำตอบอยู่ดี ..เฮ้อ คิดไปก็ปวดประสาทเปล่าๆ อย่างน้อยวันนี้ผมก็มีมื้อเย็นให้กิน มีเตียงนุ่มๆ ให้นอน
แบบนี้ก็แปลว่าผมยังดวงดีอยู่สินะ..?
TBC. 
อิมเมจตัวละครจ้ะยูริจัง(...อืม นี่ผมหลงเข้ามาอยู่ในบ้านของมนุษย์ประเภทไหนกันนะ?)
(ยูริ เพลสกัน - นายแบบ)ซอลลี่(...หึ สวยล่ะสิ รู้ตัวน่า)
(อังเดร เพจ - นายแบบ)ท่าทางว่าอิมเมจซอลลี่จะผิดจากที่คิดไว้ไปหลายคนนะ
แต่ลองคิดดูสิ แฝดก็หน้าหวาน ป๊ะป๋าก็ยิ่งหวานกว่าอีก แล้วไหนจะแม่ที่เป็นอดีตนางแบบล่ะ?
ถ้าซอลลี่ออกมาแบบมาดแมนแฮนซั่มล่ำบึ้กนี่น่ากลัวจะเป็นลูกชู้นะ ฮ่าๆๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
