หัวข้อ: [เรื่องสั้น] "Next station...." [11.02.55][Complete]

[cn9095]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 

[cn9095]

Next station





แปดโมงเช้า ช่องนนทรี

เที่ยง สยาม

บ่ายสามโมง พญาไทย

หนึ่งทุ่ม อ่อนนุช

ได้ยินเสียงสัญญาณเตือนเวลาปิดประตูดังไม่รู้ตั้งกี่รอบ ในแต่ละวัน

“Next station…..”

เสียงผู้หญิงนั่น ก็คุ้นเคยเสียยิ่งกว่าเสียงพ่อแม่เสียอีก

เดินแหวกเข้าไปในผู้คนที่สวนออกมา ถูกมองหน้า บางครั้งก็ถูกบ่นออกมาตรงๆ แต่เพราะอยากยืนพิงประตูอีกฝั่ง เลยไม่สนใจเสียงคำพูดเหล่านั้น

เป็นเด็กนักเรียนเตรียมเอนท์ ปีหน้า ก็ขึ้นม.6 ปีที่วุ่นวายที่สุดในชีวิตมัธยม แบกหนังสือ ชีท ของที่เรียนพิเศษไม่รู้ตั้งกี่ที่ เอาจริงๆ ที่หยิบมาวันนี้ มันของเก่า ของใหม่ ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ

ไม่ได้ชอบเรียน แต่ที่มาเรียนนั้นมีเหตุผล

วันเสาร์อย่างนี้ คนก็ยังเยอะ มองดูแล้ว หลายๆคนก็น่าจะมาด้วยเหตุผลเดียวกัน มีคนทำงาน เย็นๆจะมีพวกฝรั่งแบกจักรยานขึ้นรถไฟฟ้าด้วย นี่แหละ น่ารำคาญของจริง

“เฮ้ย ไอ้โดม อยู่ไหนแล้วว่ะ”

“ใกล้แล้ว มีไร”

หงุดหงิดนิดหน่อย เป็นเพลงท่อนโปรดพอดี กลับมีเพื่อนโทรมา

“วันนี้เด็กมึงไม่มาว่ะ”

“เอ้า ไหงงั้นวะ”

“กูถามเพื่อนเขามาแล้ว บอกป่วยว่ะ แล้วจะเอาไง”

“ถามไมวะ มึงก็รู้ งั้นกูกับสยามเลยนะ”

“เออๆ แม่ง ซุปเข้าแล้ว กูวางสายนะ”

ตอบกลับด้วยเสียงที่ก้องอยู่ในคอ บุ้ยปาก มองเห็นภาพสะท้อนตัวเองในกระจกตรงข้าม อุตส่าห์แต่งตัวซะเท่ กลายเป็นว่าวันนี้ก็เสียเวลาไปอีกหนึ่งวัน

ลงที่ศาลาแดง แล้ววกกลับไปที่สยามใหม่ ยังเช้า แต่อย่างน้อยก็มีอะไรเจริญหูเจริญตากว่าแถวสีลม หนังสือพวกนี้หนัก ซื้อกระเป๋าแพงๆมา แต่กลับไม่ใส่หนังสือลงไป ไม่อยากให้กระเป๋าเสียรูป พูดถึงเรื่องนี้แล้ว จะว่าไปรองเท้าก็เหมือนกัน ไนกี้แอร์ หนัก ร้อน ไม่ใส่ถุงเท้าถอดออกมาก็เหม็น แต่เพราะมันเป็นแฟชั่น ใส่แล้วดูเท่ เลยต้องทน

เข้าไปนั่งเล่นในสยามกิตต์ อากาศเย็นเพราะเปิดแอร์ มีสาวๆเดินผ่านไปมาให้ได้ส่อง เห็นพวกเด็กเนิรด์หลายคน น่ารำคาญ รู้สึกเหมือนเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่คนละโลก ไม่เคยคุยกันรู้เรื่อง ที่โรงเรียนก็มีอยู่ไม่น้อย พูดกันเฉพาะตอนทำงานเท่านั้น ซึ่งส่วนมาก ก็โยนให้พวกนั้นทำเกือบหมด ไม่พูดอะไร ไม่เถียง เลยถือว่าเต็มใจทำงาน

ดูดช็อกโกแลตปั่นที่ซื้อมาจากร้านตรงนั้น นั่งอยู่ตรงแสตนด์ในตึก หน้าตาคล้ายอัฒจรรย์ของโรงเรียน ถ้านั่งต่ำหน่อยแล้วมองขึ้นไปข้างบน ก็จะเห็นขาขาวๆเต็มไปหมด เดี๋ยวนี้ผู้หญิงแต่งตัวไม่ค่อยระวัง แต่ไม่ขอคัดค้านเรื่องนั้น เพราะยังไงก็มีแต่ประโยชน์เห็นๆ

ได้ยินเสียงคนร้องโวยวาย ทั้งๆที่ใส่หูฟัง เลยหันไปมอง

ไอ้เนิรด์ตัวสูงเสื้อสีเลือดหมู ล้มอยู่ที่พื้น ไม่ล้มเปล่า ชนป้ายโฆษณาอะไรไม่รู้ล้มลงมาด้วย พอยันตัวขึ้น ก็กระชับแว่นบนหน้าให้ดี กางเกงยีนส์สีซีด พนันได้เลยว่าใส่มาไม่ต่ำกว่าห้าสิบครั้ง รองเท้าแตะคุณปู่ เรียกได้ว่าเนิรด์ขั้นสมบูรณ์แบบ

ผู้หญิงที่ยืนแจกโบชัวร์อยู่ตรงนั้นต้องรีบเดินเข้ามาช่วยไอ้นี่ตั้งป้าย เอาจริงๆ ผู้ชายไซส์อย่างนี้ จะตั้งป้ายโฆษณาขึ้นมา ไม่ใช่เรื่องยาก แต่เพราะของในกระเป๋ากับในแขนนั้นหล่นด้วย เลยกลายเป็นเรื่องงุ่มง่ามทันที

เห็นมองมาทางนี้ เผลอมองตากลับ รู้สึกขนลุก เลยรีบเบี่ยงสายตาหนี แต่ก็ยังเห็นอยู่

หนังสือหลายเล่มที่พื้น ก็คล้ายกับที่กองอยู่ข้างๆตัว คงจะชั้นเดียวกัน รีบๆไปซะเถอะ ไอ้พวกนี้ พอถึงมอหกก็เอนท์ติดกันไปก่อน แถวหลังอย่างพวกเขา ต้องรอให้ไอ้พวกนี้เลือกเสร็จก่อน ถึงได้รับสิทธิแบบนั้นต่อ ก็นะ ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่อยู่แล้ว

นั่งต่ออยู่ตรงนั้นจนบ่าย กินข้าวคนเดียว ปกติจะมีกิ๊กอยู่ข้างๆ ไม่ถือว่าเป็นแฟนนะ เพราะยังไม่อยากมีแฟนเป็นตัวเป็นตน วันนี้เลยเงียบเหงาไปเสียทันตา กินในร้านเดิมข้างล่าง แต่ก็รู้สึกว่าเปลี่ยนไปหน่อย ไม่แน่ใจว่าเป็นที่รสชาติหรือบรรยากาศ เสร็จแล้วก็เดินออกมาที่ร้านการ์ตูน ซื้อมาสองสามเล่มทั้งๆที่ไม่อยากอ่าน

เข้าเรียน เดี๋ยวนี้ไม่ต้องมาดูอัดในห้องแคบๆกับทีวีสองสามตัว นั่งเรียนกับคอมพ์ หลับก็ไม่มีใครว่า เปิดเร่งให้จบไปเป็นเทปๆ อย่างน้อย พ่อก็ไม่ต้องมาบ่นว่าไม่เข้าเรียน เข้าแล้วนะ แต่จะฟังไม่ฟังก็อีกเรื่อง

หน้าติวเตอร์คนเดิมๆ ชักเบื่อ แต่ทำไงได้ สอนฟิสิกส์เรื่องที่ไม่เข้าใจ รู้สึกสมองฝ่อลง เคยหยิบการ์ตูนขึ้นอ่านแล้วมีสตาฟมาว่า เซ็งไปอีกนาน พึ่งฉลาด หลังจากเห็นกล้องวงจรปิดตามมุมห้อง แต่ก็ยังมีมุมอับ ซึ่งไอ้พวกรู้ทันชอบมานั่งแย่งที่เสมอ

นั่งลงตรงที่ว่าง ใส่รหัส เข้าคลิกไฟล์ ถึงโง่ๆอย่างนี้ก็มีจดไว้นะว่าถึงตอนที่เท่าไหร่แล้ว ไม่งั้น ชาตินี้คงเรียนไม่จบ มีวิธีโกงเวลา แต่จะไม่ทำ เดี๋ยวเวลาเหลือ พ่อจะสงสัยเอา

ตื่นตอนที่พี่โหน่งเล่าเรื่อง ชอบฟังเรื่องสงคราม เทคโนโลยี หรือเรื่องแปลกๆที่ไม่เคยฟัง แล้วนอนต่อตรงส่วนที่สอน พี่โหน่งรู้คงประทับใจ

กำลังจะหลับต่อ ก็เห็นคนนั่งลงข้างๆ ฟุบหน้าลงไปแล้ว เลยเห็นแต่เสื้อสีเลือดหมู คุ้นๆ แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ยังไม่ทันนึกออก ก็หลับไปเสียแล้ว

ตื่นขึ้นมาตอนที่พี่พนักงานมาปลุก ข้อเสียของการมาเรียนคนเดียว มองหน้าจอ ระบบโดนตัดไปแล้ว เพราะหมดเวลาที่จองมา ยกมือขึ้นปาดปาก หาวซักวอด เห็นสายตาเบื่อหน่ายของสตาฟ รู้น่าว่าวันๆนึงไม่ได้เจอแค่สองสามคนหรอก ปลุกเด็กคงไม่ทำให้เหนื่อยไปกว่าเดิมหรอกน่า

ไอ้เสื้อเลือดหมูยังนั่งอยู่ข้างๆ เห็นมันมองมา ตอนลุกจากเก้าอี้ เลยจ้องมองกลับ มันไม่พูดอะไร ถึงพูดก็ไม่สน ดันเก้าอี้แล้วเดินออกมา

ต่อไป ที่พญาไทย

ถามว่าทำไมไม่ลงเรียนที่เดียวกัน เพราะแต่ละที่ จะมีหลายๆอย่างให้ดู สาวๆไม่ซ้ำกัน เคยได้ยินเพื่อนเล่าว่าแต่เช้ายันเย็นอยู่แต่ในตึกอุ๊ ฟังแล้วขนลุก เข้าเรียนเจ็ดโมงเช้าออกเจ็ดโมงเย็น ยังกับคุก

ขึ้นรถไฟฟ้า ใช้บัตรรถไฟฟ้าของนักเรียน ใช้คุ้ม ไม่เคยเวลาหมด หยิบกระเป๋าเงินทั้งใบวางแนบกับเครื่อง แล้วเดินเข้าไป ข้างๆ เห็นไอ้เสื้อเลือดหมูกำลังเดินเข้ามา ใช้บัตรรถไฟฟ้านักเรียนเหมือนกัน แต่หยิบออกมาแตะทั้งใบ

มอง มองมัน และมันก็มองกลับมา

เริ่มรู้สึกแปลกๆ

รอรถไฟที่ชานชะลา มันไม่ได้มายืนต่อที่ประตูเดียวกัน แต่อยู่ห่างออกไปสักสองประตู มองมาทางนี้บางเป็นบางครั้ง พอเป็นแบบนั้น เลยหันไปมองมันบ้างเป็นระยะ บางครั้งก็เผลอมองหน้ากัน

รถไฟฟ้าแล่นเข้ามา ลมพัดแรงวูบหนึ่ง ผมของมันค่อนข้างยาว อย่างน้อยก็ยาวกว่ารองทรงสูงนิดหน่อย โรงเรียนเอกชน คิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้น เพราะมันหันมาทางนี้ ผมเลยปลิวสะบัด อดคิดไปชั่วเวลาสั้นๆ ว่าถ้าไม่มีแว่น อาจจะหน้าตาดีกว่านี้ แต่ก็เป็นความคิดของผู้ชายด้วยกัน เหมารวมๆว่าดีแล้วที่มันใส่แว่น ต่อให้ผ่านไปกี่ยุคกี่สมัย แนวไอ้ตี๋แบบนี้ก็คงสู้หล่อจริงๆไม่ได้

เดินก้าวเข้าไปในรถไฟฟ้า แสงอาทิตย์ต่ำลง เป็นสีส้ม เวลานี้คนในรถไฟจะไม่ค่อยแน่น เลยเห็นมันเดินเข้ามาด้วย

พิงเข้ากับประตู แต่ไอ้เนิรด์นั่น กลับยืนโหนอยู่ตรงกลางนั่น เลยอยู่ในมุมที่ยังมองเห็นกันอยู่

ไม่หยิบหูฟังขึ้นมาอย่างที่ทำประจำ ไม่รู้ทำไม

ราชเทวี คนขึ้นแล้วก็ลงไป ตัวรถไม่ได้แน่นขึ้น เลยยังรู้สึกถึงสายตานั่นอยู่

พญาไท

รีบก้าวออก ไม่ได้หันไปมอง ถ้าคิดไม่ผิด ก็คงจะลงที่สถานีเดียวกัน เด็กเรียนแบบนั้น ถ้าไม่มาเรียนก็คงจะกลับบ้าน ไม่แน่ มันอาจจะกลับบ้านก็ได้

รีบแตะกระเป๋าเงินกับเครื่อง ลงสะพาน แล้วข้ามถนนไปตึกวรรณสรณ์ที่อยู่ตรงข้าม

ตึกนี้มีดีที่บันไดเลื่อน จะพูดแบบนั้นก็ไม่ผิด เพราะลิฟต์เต็มเกือบตลอดเวลา ขึ้นบันไดเลื่อนสิบสี่ชั้นกว่าจะถึงที่เรียน กลายเป็นเรื่องปกติ จะลงมากินข้าวชั้นสองไม่ไหว บางทีก็ต้องลงไปหาของรองท้องที่ชั้นสิบ ขายดีสุดก็มาม่า แย่งกันยิ่งกว่าอะไร

เอาอีกแล้ว

เห็นมันอีกแล้ว

เพราะที่มาเรียนนี่ไม่ได้เป็นแบบส่วนตัว เลยต้องเข้าห้องเรียนวิดีโอ นั่งลงกับเก้าอี้ เห็นมันเดินเข้ามาในห้อง นั่งลงที่แถวหลัง ห่างออกไปไม่ไกลนัก

เห็นมันหยิบหนังสือเรียนขึ้นมา ทำการบ้าน หรือเขียนอะไรสักอย่าง

คงจะคิดไปเอง มันก็แค่เด็กเรียนเท่านั้น

ตอนเย็น เลิกเรียน ลงลิฟต์ตัวเดียวกับมัน ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมา ทั้งๆที่รู้ว่าต่างคนต่างมองกันมาทั้งวันแล้ว คนเดินเข้าลิฟต์มา จนถอยออกไปอยู่คนละฝั่งของมุมลิฟต์

ถ้าสวรรค์จะเล่นตลกเพิ่มขึ้นกว่านี้อีก ทำไมไม่ให้ลงที่สถานีเดียวกันเลยล่ะ

“Next station…On nut”

บ้าเอ้ย

พูดเล่นใช่ไหม

มันลงที่สถานีอ่อนนุชเหมือนกัน

ไม่ ไม่ดิ นักเรียนตั้งหลายคนก็ลงที่สถานีนี้ทั้งนั้น เพราะตรงจุดนี้ก็ไปต่อได้หลายทางเลย ไม่จำเป็นว่าต้องไปทางเดียวกันตลอดจนถึงบ้านสักหน่อย

สบายใจที่ตอนเดินลงจากสะพาน เลี้ยวไปคนละทางกัน นี่ต้องไปต่อสองแถวอีกกว่าจะถึงบ้าน ชีวิตนักเรียนม.ปลายมันเหนื่อย แต่ก็ทำตัวเองทั้งนั้น สมัยนี้ คนไม่เรียนพิเศษจะกลายเป็นแรร์ไอเทม นานๆจะเห็นสักคน ไม่กากสุดๆก็เก่งสุดๆ แต่ที่มาเรียนก็เพราะเบื่อเสียงบ่นพ่อแม่เวลาอยู่บ้านแล้วไม่ทำอะไรนี่แหละ อย่างน้อยก็ไม่ตกอยู่ในสายตาของใคร

วันอาทิตย์

โปรแกรมเดิมทุกอย่าง

วันนี้พิงค์มาเรียนปกติ เลยนั่งรถไฟฟ้าไปที่ช่องนนทรี แถวนี้มีที่เรียนพิเศษที่เดียว ไม่ต้องเดาให้ยากหรอก ถึงจะนั่งคนละที่กัน แต่ก็ห่างกันไม่มากนัก ที่เรียนนี่ สตาฟยิ่งกว่าอาจารย์ห้องปกครอง เคยโดนยึด PSP ไปรอบนึงเพราะหยิบขึ้นมาเล่น เวลาจะคุย What’s app เลยต้องระวังกว่าที่อื่น

“พิงค์ วันนี้อยากกินอะไร”

“พี่โดมจะกินที่นี่หรอ พิงค์นึกว่าพี่จะไปกินสยาม”

นึกถึงสยามแล้วก็นึกถึงไอ้เสื้อเลือดหมูเมื่อวาน ทำเอากินข้าวไม่ลง “กินแถวนี้แหละ เดี๋ยวเลี้ยง” ทำตัวเป็นเสี่ย ไม่รู้หรอกว่าที่สั่งไปแพงไม่แพง ไม่ใช่คนหาเงิน เป็นแค่คนใช้เงิน หยิบแบงค์ออกจากกระเป๋า ไม่เหนื่อยสักนิด

เอาจริงๆ สาวๆพวกนี้ แทบจะไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ

เพราะว่าอยู่ในโรงเรียนชายล้วนกางเกงน้ำเงิน เลยพอจะดังบ้าง สาวๆพวกนี้ก็รู้จักกันผ่านเฟซบุ๊คทั้งนั้น พอมาเจอตัวจริง ก็มีบ้างที่น่ารักเหมือนรูป บางคน ก็อดนับถือในฝีมือโฟโต้ช็อปไม่ได้

มีเบอร์ คุย What’s app กันเรื่องเรื่อยเปื่อย บางทีก็ทำตัวเป็นเจ้าของทั้งๆที่ยังไม่ได้ตกลงคบกันด้วยซ้ำ

ยีนส์ คนนี้ ยังไม่แน่ใจว่าจะชอบไปถึงขั้นแฟนดีหรือเปล่า ก็ดันไม่มาวันนี้ เซ็ง แต่ก็มีคนอื่นมาแก้ขัดไปก่อน

อ้าปากให้เธอป้อน ไอ้ท่าเขินแบบนั้น มันไม่เป็นธรรมชาติสักนิด ดูท่าจะกร้านมาเจอกร้าน รู้ทันกันหมด แบบนี้ไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่

“ไว้เสาร์หน้าไปสยามกันนะ”

“เสาร์หน้าหรอ? ไม่แน่ใจว่าว่างหรือเปล่า”

เงียบ รู้กันทั้งคู่ว่าหมายความว่าอะไร

ไม่อยากพาไปสยาม ส่วนหนึ่งก็เพราะกลัวว่าถ้าเดินเล่น อาจมีภาระมาถ่วง สาวๆพวกนี้เดินช้า หยุดทุกร้าน จะเอาทุกอย่างที่โผล่เข้ามาในสายตา น่าเบื่อ

สุดท้ายวันนี้เลยไปสยามคนเดียว

เห็นไอ้เนิร์ดนั่นอีกแล้ว วันนี้ใส่เสื้อสีเหลืองสะท้อนตามา กางเกง ไม่แน่ใจว่าตัวเดิมกับเมื่อวานหรือเปล่า แต่ที่แน่ คือรองเท้าคู่เดิม

ตกใจที่เห็นตรงนี้ แสดงว่าก็คงเรียนพิเศษช่วงเช้าที่เดียวกันด้วย

ขึ้นรถไฟฟ้า ก็คงจะลงที่สยามด้วยเหมือนกัน

เดินเร็วกว่า เลยเข้ารถไฟฟ้ามาก่อน ยืนพิงอยู่ที่ประตูรถฟากที่ไม่ได้เปิด มันก็ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม ไม่ได้พิงประตู

วันนี้ ไม่ได้มองหน้ากันอีกแล้ว

ต่างคนต่างมองไปคนละฝั่ง อาจเพราะชักจะเริ่มชิน ก็เมื่อวานนั่งรถไฟฟ้านี้ด้วยกันตั้งกี่รอบไม่รู้ วันนี้ก็คงจะเจออีก เมื่อวานยังไม่เห็นตอนเช้า ไม่สิ อาจจะเห็น แต่ไม่ได้สังเกต

นี่ยังไม่ถึงเวลาที่จองไว้ เหลืออีกยี่สิบนาที

เดินลงจากรถไฟฟ้า เวลาเดินผ่านตึกที่มีกระจก ก็จะเห็นเงาสะท้อนของมันอยู่ข้างหลัง อยู่ในกลุ่มผู้คนที่เดินสวนไปมา

ลองเดินเข้าร้านอาหารร้านหนึ่ง เห็นมันยืนอยู่หน้าร้าน นี่เป็นทางผ่าน ถ้าจะเดินไปตึกสยามกิจต์ เอาสิ จะเดินเข้ามา หรือจะเดินไปที่ตึก บางทีก็อยากรู้ไปเลย ว่ามันตามอยู่หรือเปล่า

ถ้ามันตามอยู่จริง คงเป็นสตอก์เกอร์ที่ห่วยที่สุดในโลก

มันเดินเข้ามา

ดูจะงงนิดหน่อย ไม่เคยเข้าร้านอาหารแบบนี้หรือไง ก็จริงที่มันอาจจะหรูอยู่หน่อย

นั่งลงที่เก้าอี้ สั่งเค้กช็อกโกแลตที่ชอบกิน เห็นมันนั่งลงที่เก้าอี้ห่างออกไป ที่เห็นเพราะกระจกของร้าน

เค้กมาเสริฟ เห็นมันยังก้มหน้าอยู่ในเมนู เงยขึ้นมาเป็นระยะๆ สุดท้าย ก็สั่งอะไรสักอย่างออกไป

มันสั่งเค้กหน้าตาเหมือนกันเปี๊ยบ ลอกกันหรือไง นี่ไม่ใช่ข้อสอบซักหน่อย

รีบยกจานเค้กไปนั่งที่โต๊ะมัน เห็นมันเบิกตากว้าง อ้าปาก ทำท่าจะลุกออกไป แต่มือไม้สั่นไปหมด

“ตามกูหรอไง”

“.....”

“กูถามก็ตอบสิวะ”

ไม่ได้พูดเสียงดัง เพราะตอนนี้ไม่ได้อยู่ในอารมณ์โมโห แต่อยู่ในอารมณ์ขำเสียมากกว่า ดูคนที่ทำอะไรไม่ถูกแม้แต่จะหยิบสายสะพายกระเป๋าขึ้นมา ปากก็ตะกุกตะกัก มือส่ายไปมา เหมือนหาที่วางไม่ได้

“....อืม”

“ตามทำไม”

“….”

“มึงฟังกูไม่รู้เรื่องหรอ?”

“ไม่รู้..”

“ไม่รู้ก็อย่าตาม”

“....อยากตาม…”

ผู้ชายตัวสูงๆแต่กลับนั่งมองเค้กยังกับคุยกับมันอยู่ เป็นเรื่องที่ตลกที่สุดของวัน อยากจะขำ แต่พยายามกลั้นขำไว้อยู่ ตอนนี้ต้องทำตัวให้ดูน่ากลัวไว้ก่อน รู้แล้วว่าไม่ได้มาร้าย ตามมาจริงๆ แต่อยากแกล้ง เห็นแล้วอยากเก็บไว้แกล้ง เหมือนตอนอยู่ประถม ที่จะมีเด็กคนหนึ่งในห้องโดนเพื่อนแกล้งอยู่เสมอ ไม่ได้เกลียดหรือหมั่นไส้อะไร ก็แค่สนุกเท่านั้น

“….เรียนโรงเรียนไหนวะ”

พอได้ยินชื่อโรงเรียนก็พยักหน้า พวกกางเกงดำ ไม่แปลกใจเท่าไหร่

“มึงชื่อไร”

“…..ชิน”

“ชื่อจริง?”

“ชื่อเล่นด้วย…”

“…ชินคันเซน”

เห็นมันเลิกคิ้วมอง พอมองกลับ ก็รีบก้มหน้ามองเค้ก

“เปล่า กูได้เห็นมึงชัดๆก็บนรถไฟ ชินคันเซนน่ะ เหมาะแล้ว แต่ที่หลังอย่าตามอีกนะ กูไม่ชอบ”

“….”

“มึงมันเนิรด์ แต่กูไม่ใช่ กูไม่คบกับคนแบบพวกมึงอยู่แล้ว”

“…..”

“เค้กชิ้นนี้กูเลี้ยง อย่างมึงคงไม่ได้เอาเงินมาเผื่อไอ้พวกนี้หรอก กินเสร็จแล้วก็ไปๆซะ”

ใจร้ายหรอ? เปล่า

บอกแล้วว่าชอบแกล้ง แต่ก็ไม่อยากเล่นด้วยนาน เพราะมันไม่ใช่แนว ถ้าแกล้ง อยากแกล้งผู้หญิงน่ารักๆมากกว่า เอาให้ร้องไห้ แล้วค่อยปลอบ จะดูเป็นพระเอกมากขึ้น

มันกินเค้กชิ้นนั้นจนหมด แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์ จ่ายค่าเค้กทั้งสองชิ้น ทั้งๆที่บอกแล้วว่าจะจ่ายให้ แต่ก็ไม่ขัดศรัทธา เป็นครั้งแรกที่เห็นหลังของมัน เพราะปกติ จะเดินนำมันอยู่เสมอ

[cn9095]

ไม่รู้สึกอะไร

แต่วันนั้นทั้งวัน ก็ยังเจอกันอยู่ดี

รวมถึงเสาร์อาทิตย์ต่อๆไปด้วย

เห็น จนบ่อย ชินตา วันไหนไม่เห็น ก็รู้สึกแปลกๆ กลายเป็นฝ่ายมองหาเองด้วยซ้ำ แต่ก็รู้แค่ว่าเรียนที่ไหน ชื่ออะไรเท่านั้น

ครั้งนี้ครั้งสุดท้าย

คอร์สเรียนที่อื่น ที่ไม่ใช่ที่สยามหมดลงแล้ว

จะไม่ได้เจอมันบ่อยแบบนี้อีก บางที คนขยันอย่างมัน คอร์สฟิสิกส์นั้น ก็คงเรียนหมดแล้วด้วยซ้ำ ถึงจะเห็นในห้องเรียนทุกครั้งก็ตามทีเถอะ

ทำไมถึงตาม

มีอะไรให้ตาม คนแบบนี้ ที่ไม่มีอะไรดี

วันอาทิตย์นั้น ขอยีนส์เป็นแฟน แต่ก็ถูกปฏิเสธ ก็เตรียมใจไว้แล้ว ถึงเวลาจริง เลยไม่ได้เสียใจเท่าไหร่ มีแค่เสียหน้านิดหน่อย เพราะเป็นคนแรก ที่ขอเป็นแฟนด้วย

…ทั้งๆที่ห่างกันขนาดนี้แล้ว แทบไม่คุยกัน แล้วจะขอมาเป็นแฟนกันทำไม?

ก็จริง

ช่วงนี้ก็ไม่ได้คบอะไรกับใคร ไม่ได้มีสาวให้ควงมาสักพักแล้ว มีเข้ามาเรื่อยๆ แต่ก็ปัดออกไปทุกคน

ขึ้นรถไฟพร้อมกระเป๋าตัวคนเดียว มองไป ก็จะเห็นอีกคนที่สไตล์ตรงข้ามกันหมด แม้แต่กระเป๋ายังเป็นกระเป๋าโรงเรียน พระเกี้ยวโชว์หราขนาดนั้น คงจะภูมิใจ

ช่องนนทรี

ศาลาแดง

ราชดำริ

สยาม

ประตูรถไฟกำลังจะเปิด มันก็กำลังจะลงจากรถไฟคนละประตู มอง ขาก้าวไปทางมันทั้งๆที่ไม่ตั้งใจ หัวยังไม่ได้คิดอะไร เห็นคนที่กำลังจะลุกจากเก้าอี้มองตาม เดินไปต่อแถวหลังจากมันออกจากรถ รู้ว่ามันเห็น แต่ไม่ได้หันกลับมา

“หันมาดิ”

คนเบียดเข้าตัวรถ ในขณะที่พยายามเดินสวนออกไป นึกเกลียดไอ้พวกที่ชอบเดินสวนเข้ามาทั้งๆที่คนยังออกไม่หมด ไม่ได้นึกถึงเวลาตัวเองทำแบบนี้สักนิด

เสียงดัง เสียงโฆษณา เสียงบีบแตรรถของถนนข้างหลัง เสียงผู้คน มีนักธุรกิจตะโกนใส่โทรศัพท์เสียงดังอยู่ข้างๆ

“กูบอกให้หันมาไง!”

มันหยุด เลยหยุดเดินด้วย

ท่ามกลาง คนที่วุ่นวาย กลับยืนนิ่ง ไม่ต่างอะไรกับหินที่อยู่ในแม่น้ำ ต้องยันตัวไว้ ไม่ให้ถูกแรงดันผลักกลับเข้าไปในรถ

ไม่เห็นสายตาใต้กรอบแว่น

ได้ยินเสียงเตือนของรถไฟ ประตูรถปิดลง เสียงเงียบลงกว่าเดิม รถวิ่งออกไป ลมพัดแรง

“….วันนี้กูอยากโดดเรียน”

“….”

“…โดดเรียนเป็นเพื่อนกูหน่อย”

“….นิสัยไม่ดีเลยนะ”

“หมายความว่าไงวะ”

“ชวนคนอื่นโดดเรียน…ไม่ใช่นิสัยที่ดีเลย”

“มึงอย่ามาเทศน์กูได้ไหม พ่อกูหรือไง”

มันยักไหล่ขึ้นทั้งๆที่มือข้างหนึ่งยังจับที่สายสะพาย เดินเข้าไปยืนอยู่ข้างๆ ถึงได้รู้ว่ามันสูงกว่าจริงๆ ไม่เคยอยู่ใกล้กันขนาดนี้มาก่อน

สบายใจ ไม่รู้ทำไม

พูดหยาบคาย ทำตัวเอาแต่ใจ เป็นสิ่งที่ทำไม่ได้ต่อหน้าผู้หญิง

“ไปจตุจักรกัน?”

มันพยักหน้า แต่ดูท่าจะหมายถึงอะไรก็ได้มากกว่า

เดินกับมันตั้งแต่เที่ยง ของเหลือไม่ค่อยเยอะแล้ว พอบ่นว่าร้อนเท้า มันก็ซื้อรองเท้าแตะให้คู่นึง สีเชยสะบัด แต่เพราะว่าร้อนจริงๆ เลยใส่ เก็บไนกี้ราคาแพงใส่ถุงพลาสติกถูกๆ พอลองใส่ กลับนุ่มเท้า เย็น ไม่กัดเท้า

ความจริงมันก็พูดเก่ง แค่ไม่ยอมพูดเท่าไหร่ คุยทุกเรื่อง เรื่องที่โรงเรียน เรื่องที่บ้าน มันรับฟังทุกอย่าง แต่จะไม่แสดงความเห็นถ้าไม่เป็นฝ่ายออกปากขอเอง

เดินกันจนถึงเย็น กินของตลอดข้างทาง ได้เสื้อมาสองสามตัว เสื้อเชิ้ตแบบที่มันใส่ตัวนึง ความจริง เสื้อมันถ้าปรับๆหน่อย ก็ไม่ได้ถึงขั้นเอาท์ แค่ใส่ไม่เป็น มันก็ได้เสื้อมาหลายตัวเหมือนกัน เลือกให้กับมือเองบางตัว มันตัวสูง ใส่อะไรก็น่าจะขึ้นหมด

ไม่เคยเที่ยวกับเพื่อนต่างโรงเรียน นี้เป็นครั้งแรก

มันไม่มีมือถือ เลยได้เบอร์บ้านมันมาแทน

“…อาทิตย์นี้จบคอรส์หมดแล้ว”

“..อืม”

ไม่รู้หรือไงว่าหมายความว่าอะไรหน่ะ?

มองหน้า เห็นมันก้มลงมามอง รู้สึกยืนใกล้กันมากกว่าปกติ

อากาศที่จตุจักรร้อน เหงื่อหยดจากปลายคางมันลงมาที่แก้ม กว่าจะนึกได้ว่าทำไมถึงตกลงมาใกล้ขนาดนั้น ใบหน้าชินก็ไกลออกไป

“เมื่อกี้มึงทำไรวะ”

“….”

“เชี่ย….”

“…..”

“กลับบ้าน ไม่เที่ยวแล้ว”

ดูเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่มันก็ไม่ได้พูดออกมา

ขึ้นรถไฟฟ้า บัตรเที่ยวหมด ไม่มีเงินเติม มันเห็น เลยยื่นบัตรของมันให้แทน

“เอาไปใช้ก่อน…แล้วค่อยคืนที่หลัง”

“มันยังมีทีหลังอีกหรอไง?”

“….”

“แล้วมึงกลับไง”

“เดี๋ยวให้แม่มารับ”

“เออ งั้นกูไปแล้ว”

ใช้บัตรของมันเดินเข้ามา ไม่ได้มองย้อนกลับไป รู้ว่ากำลังเดินไปข้างหน้า และห่างมันออกไปเรื่อยๆ

ไม่สนใจ

รู้สึกโมโห หงุดหงิด ทำไม? สมองได้คำตอบแล้ว แต่หัวใจ ยังปิดไว้ ไม่ให้รู้

ลงที่สถานีอ่อนนุช นั่งรถสองแถวจนถึงบ้าน สองทุ่มกว่า โยนเสื้อทั้งถุงบนเตียง มองไปก็หลายตัว แต่มันซื้อมากกว่านี้ ตัวไหนบอกมันว่าเท่ มันก็หยิบหมด คงหมดไปหลายตัง

ป่านนี้จะกลับบ้านหรือยัง?

แล้วจะไปยุ่งมันทำไม? ไม่เห็นอยากรู้?

“…..”

กดเบอร์บ้านที่มันให้มา รออยู่สักพัก ได้ยินเสียงผู้หญิงรับ

“ขอสายชินครับ”

“ชินยังไม่กลับบ้านเลยลูก นี่เพื่อนชินหรอจ๊ะ”

“……มั้งครับ?”

“พอจะรู้ไหมจ๊ะว่าชินอยู่ไหน ชินไม่มีมือถือ แม่เลยไม่รู้จะติดต่อยังไง”

“….”

“ฮัลโหล?”

“ผมพอรู้แล้วครับว่าชินอยู่ไหน”

บ้าเอ้ย

เงินหมดแล้วใช่ไหมหล่ะ?

ไม่มีเงินเลยใช่ไหมล่ะ? แล้วทำไมยังให้บัตรรถไฟมาอีก

มึงมันบ้า

มึงมันบ้าชัดๆเลย

คิดจะทำตัวเป็นพระเอก นั่งรอที่นั่นจนถึงดึกหรือไงวะ

ตอนสองทุ่ม ไม่มีรถสองแถวแล้ว ต่อให้มีก็ต้องรอนาน หยิบเงินเพิ่ม รีบนั่งแท็กซี่ไปที่รถไฟฟ้า ไม่ลืมที่จะเติมเงินในบัตรรถไฟตัวเอง หวังว่ามันยังไม่ไปไหน

ขึ้นรถไฟฟ้า นั่ง 17 สถานี นาน นานมากในความรู้สึก มองนาฬิกาทีไร ก็ผ่านไปแค่นาที สองนาทีเท่านั้น

ทำไมเวลามันช้าแบบนี้นะ

กว่าจะมาถึงสถานีหมอชิต ไฟก็เริ่มปิด เปิดเหลือไม่กี่ดวง คนน้อย แทบไม่เห็นคน จะมีก็พวกที่นั่งลงมาด้วยกัน รีบวิ่งลงมา มองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นใคร ไม่มีวี่แว่วของมัน

“ชิน!!!”

มันจะได้ยินได้ยังไง ถ้าไม่อยู่แถวนี้

“ไอ้ชิน!! มึงอยู่ไหนวะ!!”

เหมือนคนบ้า วิ่งตะโกนชื่อมันซ้ำๆจนเจ็บคอ

“กูเอาบัตรมาคืนมึงแล้ว มึงก็ออกมาเอาสิวะ!!”

ไอ้ชินคันเซน

รีบๆโผล่หัวออกมาแล้วพากูไปส่งบ้านสักที

เดินออกมาจากรถไฟฟ้า กำลังลังเลว่าจะไปทางไหน บางทีมันอาจจะเดินย้อนกลับไปที่จตุจักร แล้วจะกลับไปทำไม? ไม่รู้ ก็แค่เดา

“…โดม?”

ถูกดึงแขนไว้

หน้ามันชื้นเหงื่อ พอๆกัน ไม่ต่างกันเลย เหนื่อยไม่แพ้กัน

“เห็นหลังแว่บๆ ไม่คิดว่าใช่”

“มึงคิดว่ามึงเท่หรอ?! ให้บัตรกูมา แล้วมึงก็นอนค้างที่นี่? เงินก็ไม่มี เงินแค่จะโทรศัพท์มึงยังไม่มีเลยหรือไง!!”

“….”

“เป็นไงล่ะ ไอ้ใจพระ มึงให้เงินคนอื่น ให้เงินขอทาน เศษเหรียญมึงไม่มี ทำไมมึงไม่ไปนั่งขอทานให้มันได้มาเลยหล่ะ!!”

“พอแล้ว…ทำไมต้องโมโหขนาดนั้นด้วย”

“บ้าเอ้ย! กูจะโมโหมึงทำไมวะ มันก็เรื่องของมึง เด็กฉลาดๆอย่างมึง มันก็คงโง่ลงเพราะมาคบกับกูนี่แหละ แม่ง ทำไมกูต้องโมโหขนาดนี้ด้วยวะ!”

“….”

“ยิ้มทำไม มึงเห็นกูเป็นบ้า มึงมีความสุขหรอ?”

“เปล่า”

“นี่บัตรมึง รีบๆเอาแล้วกลับบ้านไปเลย แล้วหายไปจากชีวิตกูเลยนะ คอรส์เรียนอะไรพวกนั้นก็หมดแล้ว กูกับมึงคงไม่ต้องเจอกันอีกแล้ว!!”

โมโหจนคุมตัวเองไม่ได้ ทั้งๆที่เห็นหน้ามันแล้วก็รู้สึกโล่งอกขนาดนี้แท้ๆ

บ้า บ้าชัดๆ ทั้งคู่เลยนี่แหละ

“พูดอะไรอย่างนั้น…”

ไม่ได้ยิน เสียงเบาหรือไงนะ เลยเดินเข้าไปใกล้มากขึ้นอีก

“….เดี๋ยวปิดเทอม ก็ได้เจอกันทุกวันอยู่ดี”

นั่นสินะ ทำไมโง่ขนาดนี้

โง่ขนาดนี้ บางทีอาจจะต้องเรียนเยอะๆ หาเพื่อนฉลาดๆมาติวให้ซักคนแล้ว

หาให้กูสักคนได้ไหมวะ? คนแบบนั้นหน่ะ?

“อย่างตอนนี้ ก็อยู่ตรงหน้าโดมแล้วไง”

บอกไว้ก่อนเลยนะว่ากูไม่ฉลาดง่ายๆหรอก

เตรียมใจไว้ได้เลย

รถไฟฟ้าเปิดประตูออกแล้วปิดลง วิ่งออกไปจากที่ ได้ยินเสียงคุ้นๆ แต่ต่างออกไปนิดหน่อย เพราะได้ยินเสียงคนข้างๆพูดเลียนแบบไปพร้อมกัน




“Next station…..”





………………………….
…………………….




[….Love : complete]
[11.02.55]






แด่สถานะม.ปลาย ที่เหลือเวลาอีกแค่สองอาทิตย์

[เก๋ไก๋เจ้าค่ะ]

 

ม.ปลายเป็นช่วงเวลาที่มีค่ามากที่สุด
ขนาดว่าเรียนพิเศษเบื่อๆยังรู้สึกดีกว่าเลย

[feelinlove]

โฮววว  อารมณ์เด็เตรียมเอ็นท์สินะ  ชอบๆๆๆ

[sukie_moo]

 

[wolfram]

สถานะม.ปลายของเรา...จยตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว!! 

[river]

โห เพิ่งมารู้ชื่อ โดม ก็ตอนจะจบนี่แหละ

[fuku]

ช่วงนี้อึนๆ ทุกเรื่องเลยอ่ะ T^T
อ่านแล้วมันสนุก ฮา ปนเศร้า


แต่ก็ชอบอยู่ดี
บวกและเป็ดให้เลยค่ะ

[punchnaja]

เจ๋งดี แนวนี้ไม่ค่อยได้อ่าน
ม ปลายสนุกสุดแล้ว เก็บเกี่ยวเวลานี้ไว้ให้ดีๆเด้อ

[Na_RimKLonG]

แด่สองอาทิตย์ที่แสนเหนื่อย  ด้วย

[kitty]

 

[beautifuldead]

อ่านตอนนึ้แล้วรู้สึกว่า ผ่านช่วงเรียนพิเศษแบบนี้มาหลายปีแล้วนะนี่><

[londoneye]

อ่านไปก็อมยิ้มไป

น่ารักเนอะ...เด็กเตรียมเอนท์

อย่างเราคงต้องนึกย้อนกลับไปนานซะหน่อย

สมัยปิดเทอมก็มีเข้ามาเรียนพิเศษเสริมที่กรุงเทพเหมือนกัน...แบบว่าเป็นคนต่างจังหวัดอะค่ะ

จำได้เลยไปสยามทุกวัน...เรียนบ้าง...หลับบ้าง...เฮฮากับเพื่อนที่ไปด้วยกัน

ความทรงจำที่ยิ้มได้เมื่อคิดถึง(หนุ่มที่นั่งข้างๆ)

เป็นกำลังใจให้เด็กเตรียมเอนท์ทุกคนนะคะ

[akera]

 :z3:น่ารักจัง 

[misso]

อ่านไปใจเต้นไป ไม่รู้ทำไมมันเขินขนาดนี้สิน่า

แปลกไหมถ้าเราว่ามันโคตรโรแมนติก

ไปล่ะ เก็บไปเพ้อต่อ

หวังได้มั้ยว่าอยากให้เป็นเรื่องยาว


 :L2:แด่เด็กมอปลาย

[moredee]

next station ต่อที่มหาวิทยาลัยไหนดี ทำเรื่องยาวต่อเหอะ

[A_ay]

มอปลายเป็นช่วงแห่งความทรงจำที่สนุก
มหาวิทยาลัยไม่ได้สนุกแบบที่ตอนอยู่มอปลายคาดคิดนักหรอก
มีอิสระมากขึ้น แต่หมายความว่าความรับผิดชอบก็สูงขึ้น

สู้ๆนะจ๊ะเด็กรอคะแนน

[BitterSweet~]

อ่านจบแล้วอธิบายความรู้สึกไม่ถูก..

ทุกคำที่อ่านบอกตรง ๆ ว่ามองเห็นภาพชัดมาก

ชัดจนอ่านจบแล้วยังนั่งมึน ๆ อึน ๆ อยู่แบบนี้

....

สถานะต่อไปของคนเขียน

คงเป็นนิสิตในรั้วมหาวิทยาลัยที่อยากได้นะคะ ^^

[nn~~NN]

สนุกอ่ะ 

[CofFee]

อ่านแล้วคิดถึงชีวิตม.ปลายเลย รู้สึกตัวเองแก่ขึ้นทุกวัน 

[kungjakrapols]

เขียนได้ดีเสียจนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอยู่แค่ ม.6

[WinterRose]

อ่านแล้วรู้สึกว่าตัวเองแก่ orz
ชินเป็นคนดีมาก มากไปมั้ย lol
นิสัยอย่างโดมก็ต้องเจอแบบชินล่ะมั้ง
แบบ โวยวายซะให้พอ สุดท้ายก็ถูกเขากอดไว้เหมือนเดิม อะไรแบบนั้น
เฮ้อ อ่านแล้วคิดถึงคนขี้โวยวายกับผู้ชายใจเย็น

[July_Moon]

อ่านแล้วนึกถึงตัวเองสมัยม.ปลาย (บ่งบอกอายุ)

วิ่งเรียนซะจนเวียนหัวไปหมด 

[gupalz]

เก็บความทรงจำตอนมอปลายไว้เยอะๆนะ มันเป็นอะไนที่ดีมากเลย
พอเข้ามหาลัยจะเปนอีกฟีลนึงเลยแหละจ๊ะคนเขียน

[zonixuta]

ชอบชื่อชิน จังเลย
ชินคันเซน.

[yeyong]

ผ่านช่วงเวลานั้นมานานมากแล้ว สมัยยังไม่มี Next Station.....

[dear77]

ชอบคิดถึงอดีตจัง รู้สึกดี

และแอบคิดถึงพี่หมอกและน้องตี๋ด้วยค่ะ

[♠DekDoy♠]

ว๊าวววว นึกย้อนไปสมัยเอ็นแค่ไม่กี่ปีเอง 

[mamaUM]

 o13สนุกมากกกกก   อยากรู้จังว่าจะเป็นยังไงต่อไป  2 คนนี้