น้องหมอ กะ พี่วิศวะ [37]“พี่ยูวันนี้ไปนอนบ้านผมนะ”
พี่ยูเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ เลิกคิ้วมองไอ้หมอทีนึง
“พรุ่งนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่รึไง”
ใช่ คณะแพทย์เป็นคณะเดียวที่ได้วันหยุดเพียงแค่หนึ่งวัน วันต่อมาก็มีเรียนตามปกติ
อย่างไอ้หมอได้หยุดวันนี้ พรุ่งนี้ตอนเจ็ดโมงครึ่งก็ต้องไปเรียนอีกแล้ว
“ไม่เป็นไร บ้านผมใกล้มหาลัย ขับกลับมาแปปเดียวก็ถึงแล้ว”
พี่ยูเงียบไปชั่วอึดใจก่อนจะตอบตกลง
“ก็ได้ เมื่อวานแม่มึงเพิ่งโทรหากูบอกให้ไปหาบ้าง”
“อ่าว ทำไมไม่บอกผมละ”
“กูก็เพิ่งนึงออกเนี่ย”
“เนี่ยเมื่อเช้าแม่ก็เพิ่งโทรมาหาผมเหมือนกัน”
ไอ้หมอเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆพี่ยูบนเตียงนอน ยกมือขึ้นจับผมตามความเคยชิน ผมสีดำนิ่มๆ
“อืม ว่าไงบ้าง?”
“แม่บอกว่าคิดถึงพี่ อยากให้พาไปหาหน่อย วันนี้วันอาทิตย์พอดีด้วย” หมายถึงทุกคนที่บ้านจะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา
“แล้วจะไปกันรึยัง” พี่ลุงขึ้นจากท่านอนทำท่าจะไปหยิบของเตรียมตัวไป
“เดี๋ยวสิ ยังเช้าอยู่เลย” โดนรั้งแขนเอาไว้
พอพี่ยูหันมามองหน้าก็เจอกับสายตาวิบวับ ....ไอ้ห่านี่เปิดระบบหื่นได้ทันทีรึไงวะ!!!
“เช้าห่าอะไร?! สิบโมงแล้ว สายแล้วโว้ยยยยยยยย อ๊ะ!”
โดนไอ้หมอกระตุกแขนให้กลับมานอนหงายที่เดิม แล้วมันก็ขึ้นมาคร่อมไว้ทั้งตัวอย่างเร็ว
....ชาติที่แล้วมึงเป็นนินจาฮัตโตริรึง๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย“จะทำอะไร?” ถามใจดีสู้เสือไปงั้นแหละ
มันยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะตอบว่า “พี่ก็รู้ว่าผมจะทำอะไร”
“ไม่รู้โว้ย” เอามือดันหน้าไอ้หมอให้ออกไปก่อนที่มันจะจูบ
“อยากให้ผมตอบอีกเหรอ ก็รู้ๆกันอยู่ ทำรักไง” บดสะโพกลงไปให้ส่วนหน้าถูไถกัน
“ไอ้หื่น” ถลึงตาใส่
“ครับ” กลัวที่ไหนละ
“นานแล้วนะพี่” ทำหน้าอ้อน
ตั้งแต่เปิดเทอมมานอกจากกอดและจูบแล้ว เรื่องบนเตียงนี่ตัดทิ้งออกไปจากสารบบได้เลย
ไอ้หมอเรียนแบบถวายหัว ไปเรียนเช้ากว่าจะกลับก็มืด ถึงมันจะเรียนเก่งแค่ไหนก็ต้องพยายาม
“นะพี่” ก้มลงจุ๊บที่ปากแดงเบาๆเป็นเชิงอ้อนเหมือนเด็ก
ตาโตมองหน้าที่อ้อนของไอ้หมอแล้วก็ขำ
....โตเป็นควายแล้วยังมาทำอ้อนเป็นเด็กๆอีก“อืม”
จบคำอณุญาตจากพี่ยู ไอ้หมอยิ้มอย่างดีใจ ก้มลงหอมแก้มทั้งสองข้างแรงซะกลัวว่ามันจะช้ำเอาได้
“เจ็บโว้ยยยยย” ยกมือขึ้นคลึงแก้มตัวเองเบาๆ
“ฮ่ะๆๆ ก็มันน่าหมั่นเขี้ยวนี่ ช่วงนี้พี่อ้วนขึ้นใช่ปะ?”
“เออ รู้ได้ไง”
“ก็แก้มมันกลมขึ้นนี่ไง” ดึงแก้ม
“ไอ้สัดกูเจ็บ!” แม่ง
“ฮ่ะๆๆ”
หัวเราะใสก่อนจะก้มลงประทับจูบบนริมฝีปากที่กำลังยื่นด้วยความไม่พอใจอยู่ ไล้ลิ้นและขบริมฝีปากล่างอย่างหมันเขี้ยว พี่ยูอ้าปากรักเรียวลิ้นของไอ้หมอให้เข้ามาเกี่ยวกระหวัดกัน มือไม้ของไอ้หมอลูบไล้ไปทั่วร่างกายเล็กๆทั้งที่ยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้าออก
“ผมขอนะ”
“ขนาดนี้ไม่ต้องขอแล้วไอ้เหี้ยหมอ”
“ฮ่าๆๆๆ”
ไอ้หมอถอดเสื้อของพี่ยูก่อนเป็นชิ้นแรก แล้วเอื้อมมือมาที่กางเกงสามส่วนสีฟ้า แต่พี่ยูกลับดึงขอบกางเกงเอาไว้แน่น
ไอ้หมอมองหน้าพี่ยูงงๆ ก่อนจะถามว่า
“จะมาอายอะไรตอนนี้พี่ ผมเห็นมาหมดแล้วของพี่น่ะ”
“ไอ้เหี้ย!! ให้กูถอดคนเดียวได้ไง มันไม่ยุติธรรมว้อยยย”
อีกแล้วไง โดนรังสีน่ารักของพี่ยูแอคแทคอีกแล้วไง
ไอ้หมอคินยิ้มร่าก่อนจะเป็นฝ่ายถอดเสื้อของตัวเองออกบ้าง
“แค่นี้ก็เท่าเทียมกันแล้วนะ”
“ไอ้เหี้ย”
....หน้าระรื่นซะจริง“ยอมให้ถอดซะดีๆ” ถึงคราวนี้ดึงพรวดเดียวก็หลุดออกมาเหลือก็แต่พี่ยูตัวเปลือยๆ
“มึงด้วย!!”
“คร้าบๆ”
ไอ้หมอปลดกระดุมแล้วรูดซิบลง ถอดกางเกงโยนมันลงที่ข้างเตียงอย่างไม่สนใจใยดี
....เวลานี้เสื้อผ้าไม่สำคัญโว้ย ไอ้หมอยิ้มร้ายที่มุมปากให้พี่ยูสยองเล่นๆก่อนจะก้มลงจูบอีกรอบ แต่คราวนี้ร้อนแรงกว่าเดิม
พี่ยูต้องเอามือดันอกเปิดเชิงบอกมันว่า
....กูหายใจไม่ทันว้อย แสรดดดดดดดดดพอไอ้หมอผละตัวออกไปพี่ยูรีบกอบโกยอากาศในห้องเข้าปอดทันที นอนหอบหายใจแรงบนเตียง
ปากแดงเจ่อน่ารักนั่น ไอ้หมอเห็นแล้วก็อยากจะบดจูบอีกรอบ แต่ก็เปลี่ยนใจไปที่ลำคอเล็กแทน
สร้างรอยจูบไว้ให้เหมือนกับตราประทับ ที่มันบอกไว้ว่าใครเป็นเจ้าของร่างเล็กๆที่น่ารักนี่
จูบเรื่อยลงมาจนถึงลาดไหล่เล็ก แผ่นอกบาง ทำรอยเอาไว้สองสามจุด เล่นกับหน้าอกทั้งสองข้างที่เป็นจุดอ่อนของพี่ยู
ให้ตัวสั่นเล่น เป็นการทำให้อารมณ์พุ่งสูงขึ้นอย่างที่ไม่ต้องกระตุ้นจุดใดมากเลยด้วยซ้ำ ทั้งหน้าอกและใบหูคือจุดอ่อน
เสียงครางผะแผ่วจากริมฝีปากแดงช้ำของพี่ยูก็เรียกได้ว่าทำให้อารมณ์ของเขากระเจิดกระเจิงได้ทุกครั้ง
ใบหน้ายามที่พี่ยูโดนเขาทำให้ ใครมาเห็นก็ต้องคิดว่ามันน่า...จับไปฟัดซักสามรอบ
เขาคิดว่าไม่ว่าต่อให้อะไรเกิดขึ้นก็จะไม่มีวันที่จะแยกจากพี่ยู ก็คงจะมีเพียงอย่างเดียวที่ทำให้แยกจากกันได้
“ฟ้าดินสลาย”
ใช่ คงเป็นแบบนั้นละ
“ชั่วฟ้าดินสลาย” เคยได้ยินมาเหมือนกัน เคยคิดว่าแม่ง...น้ำเน่า เน่าเหี้ยๆ
แต่พอมาเจอกับตัวแล้ว มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่จะคิดกับใครซักคนนึงได้ขนาดนี้
หลายคนก็คงคิดว่าความรักระหว่างผู้ชายมันจะมีอะไรยั่งยืน
แล้วถ้าลองมองย้อนกลับไปละ...
ความรักของชายหญิงมีอะไรที่ยั่งยืน คนสองคนแต่งงานกันใหญ่โต มีโซ่ทองคล้องใจน่ารักๆสองคน
แต่ถ้าฝ่ายใดหมดรัก หรือเปลี่ยนใจ ....แล้วยังไงละ ก็ต้องเลิกรากัน แล้วอะไรคือยั่งยืน
ถ้าจะบอกว่าความยั่งยืนคือการที่ผู้ชายและผู้หญิงแต่งงานกันแล้วมีลูกคือความยั่งยืนก็คิดผิดซะแล้ว
ถ้าไม่ซื่อสัตย์ต่อกัน ไม่รู้จักพอปล่อยให้ตันหาราคะเข้าครอบงำ ความยั่งยืนที่ดูจะสวยงามนั่น..ก็พังไม่เป็นท่าได้
คนสองคนถ้าไม่ใช้ใจรักกัน...อยู่ด้วยกันไปก็เท่านั้น
“เจ็บมั้ยพี่?”
ไอ้หมอจะถามแบบนี้ทุกครั้งที่แทรงตัวเข้าไปในร่างกายของพี่ยู มันดูเหมือนน่ารำคาญ
แต่นี่แหละคือไอ้หมอ..ที่ให้ความสำคัญกับพี่ยูเสมอ
“ไม่..อ่ะ” พี่ยูส่ายหน้าไปมา จริงๆก็รู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่เริ่ม แต่ก็อดทนเพื่อไอ้หมอ
จนบางครั้งก็รู้สึกว่า...มากเกินไปมั้ย
ก็รู้หรอกนะว่ามันรักมาก ไม่อยากให้เจ็บ แต่ไม่ต้องถึงกับอดกลั้นอะไรขนาดนั้นก็ได้
แต่ไม่บอกมันหรอก ยิ่งหื่นๆอยู่ เดี๋ยวหลังกูหักกันพอดี หึ
“ขยับแล้วนะ”
หลังจากจบประโยค ไอ้หมอค่อยขยับจากช้าเพื่อให้พี่ยูได้ปรับตัวกับขนาดและอะไรหลายๆอย่าง
เพราะสรีระของผู้ชายมันต่างจากผู้หญิง ไม่ใช่เอะอะยัดแล้วมันจะเจ็บแทนที่จะสุข
ไปสอนไอ้พี่วิชมาแล้วด้วย กร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
“อะ..อา..ระ”
“ครับ” เหมือนพี่ยูจะพูดอะไรซักอย่างที่เขาฟังไม่ถนัด
“อา..ระ แรงๆก็ได้นะ”
หืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อะไรน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก“พี่รู้มั้ย..พี่ทำผมแทบบ้าแล้วนะตอนนี้”
พูดจบก็ขยับสะโพกแรงและเร็วขึ้น กระทบโดนจุดกระสันที่ทำเอาร่างเล็กๆของพี่ยูสะท้านขึ้นลง
“อะ..อา”
รู้สึกว่าวันนี้พี่ยูจะรู้สึกมากเป็นพิเศษ พี่ยูไปก่อนโดยที่ไม่ได้แตะโดนส่วนหน้าเลยซักนิด
ด้านหลังบีบรัดไอ้หมอจนแทบจะทนไม่ไหว รีบเร่งขยับสะโพกตามก่อนที่จะปลดปล่อยตามไปติดๆ
“แฮ่ก..พี่ยู..”
พี่ยูหันมาสบตา ดวงตากลมนั่นตอนนี้มีหยาดน้ำตาส่งเสริมให้มันดูน่ารักขึ้นไปอีก
“พี่ชอบ..แบบแรงๆเร็วๆเหรอ”
“ไอ้เหี้ย..” ด่าเสียงแผ่ว ตอนนี้แม้แต่จะยกขาถีบมันยังแทบไม่มีแรง
“ก็แบบ..รู้สึกว่าคราวนี้พี่รู้สึกมากเป็นพิเศษ”
“หุบปากไป”
“อีกรอบได้ปะ” คร่อมเอาไว้ พี่ยูทำหน้าเหนื่อยก่อนจะตอบว่า
“ไม่”
“โถ่..นะๆ”
“มึงเป็นเด็กสามขวบรึไง”
“ถ้าเป็นเด็กสามขวบแล้วได้ฟัดเมียก็ยอมละคร้าบ”
ผัวะ!! ตบหัวไปทีนึง
“ไม่เอาแล้ว วันนี้ต้องไปแม่มึงอีก”
“นั่นดิ โธ่”
ทั้งสองคนเลยลากกันไปอาบน้ำแต่งตัว
วันนี้ไอ้หมอใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดา แต่มันจับพี่ยูแต่งตัวซะ เริ่มจากจับใส่เสื้อยืดเหมือนกันแต่สีชมพู กับกางเกงสี่ส่วนสีขาว แล้วเพิ่มพร็อบด้วยการใส่หมวกทรงชาร์ลี
“แหม๊ น่ารักจัง” ยกนิ้วให้
“แบบนี้ที่บ้านผมหลงพี่ตายเลย”
“กูไม่ใช่ตุ๊กตานะเว้ย แต่งตัวให้กูเนี่ย”
“บริการให้เมียครับ อุ๊ก!!!”
โดนทุบหลังไปแรงๆหนึ่งที
“ไอ้สัด!!”
.
.
.เย็นนั้นพี่ยูได้ไปกินข้าวที่บ้านไอ้หมอ เจอพ่อแม่และพี่ๆพร้อมหน้า
ที่บ้านยังอบอุ่นเหมือนเดิม อาหารของแม่ก็อร่อย
แถมยังโดนแซวรอยจูบที่คออีกต่างหาก
พี่ยูอายแทบแทรกแผ่นดินหนี
....ไอ้หมอ ไอ้เหี้ย ฮืออออออออออออออออออออออออ*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*
“โหพี่ ขับช้าๆก็ได้ ยังไงพี่ก็ได้เอาผมอยู่แล้วน่า”
“หึ” วิชยิ้มมุมปาก “กูขับรถเร็วอยู่แล้วเว้ย”
“เหรอออออ”
“ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้นเลยนะมึง”
“ฮ่าๆๆๆ”
วิชใช้เวลาไม่นานในการขับรถให้ถึงคอนโดลับ(เรียกง่ายๆว่าฐานทัพลับ) เหยียบเพียงแค่120กิโลเมตรต่อชั่วโมงแค่นั้นเอง
ฟาสมันก็นั่งหัวเราะคิกคักๆของมันไปตลอดทาง ถามว่ามันกลัวมั้ย
....ใครเคยเห็นขนาดของไอ้พี่วิชแล้วไม่กลัวก็ควายละคร้าบบบบบบบ“ใจเย็นๆนะพี่ผมไม่หนีไปไหนหรอก”
ฟาสพูดตอนที่อยู่ในลิฟต์ วิชเลิกคิ้วก่อนจะก้มลงหอมแก้มใสเบาๆ
แค่นี้ก็ทำให้ฟาสหน้าร้อนได้แล้ว
....รู้สึกแปลกๆเหมือนกันแฮะพอประตูลิฟต์เปิดไอ้พี่วิชก็จูงมือน้องให้เดินตามออกมา ฟาสมองแผ่นหลังของพี่แล้วก็ต้องยิ้มออกมา
เดินไปตามทางเรื่อยๆ มาหยุดอยู่ที่บานประตูสวย วิชล้วงการ์ดออกมาเสียบเข้าไป
วิชเป็นฝ่ายเดินเข้าห้องไปก่อน ล้วงของที่มีอยู่ในกระเป๋าวางลงบนโต๊ะในห้อง
หันหลังกลับมาเห็นฟาสเดินมือกุมสายกระเป๋ามองสำรวจห้องไปทั่ว
มองไปเรื่องจนมาหยุดที่ร่างสูงตรงหน้า ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
“เอ่อออ...ห้องสวยดีนะพี่...แฮ่...” ยิ้มแหยๆ
“กลัวละสิมึง”
“ใคร๊ ไม่มี๊”
วิชเดินเข้าไปหาเรื่อยๆ ฟาสก็เดินถอยหลังเรื่อยๆ
“แล้วมึงเดินถอยหลังหนีกูทำไม?”
“แล้วพี่จะเดินมาหาผมทำไมล่ะ?”
“ก็...”
หลังชนประตูซะแล้ว หันมาก็เจอหน้าไอ้พี่วิชยิ้มปรี่เลย
แขนยาวๆของไอ้พี่หื่นดันไว้กับประตู กั้นเอาไว้ไม่ให้เขาหนีไปได้
“...เอามึงไง”
ฟาสมองไอ้พี่วิชตาโต ก่อนจะยิ้มใจดีสู้เสือออกมา
“อาบน้ำก่อนนะพี่”
“ไม่”
“นะ” เข้าไปกอดเอวอ้อนๆ
“ตัวเหม็นไปหมดเลยเนี่ย”
“เออ”
ตอนแรกเถียงกันแทบตาย เพราะไอ้วิชก็จะอาบด้วยกัน ส่วนน้องก็เถียงว่าจะแยกกันอาบ
ไอ้พี่วิชโคตรเอาแต่ใจ ยังไงก็ไม่ยอมต้องอาบด้วยกันให้ได้ ฟาสมันกลัวว่าจะเสร็จพี่ในห้องน้ำ
“มึงกลัวห่าอะไรวะ? เห็นกันจนหมดตัวแล้วเนี่ยย”
“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวพี่วิชก็เอาเค้าในห้องน้ำดิ”
“ไม่เว้ย”
“แยกกันอาบแหละดีแล้ว”
“กูไม่เอาในห้องน้ำหรอกน่า รู้ว่าครั้งแรกมึงเจ็บ...พี่จะอ่อนโยนนะ”
ประโยคสุดท้ายนี่เดินเข้ากอดเอวแล้วเอาหน้าผากตัวเองชนกับน้อง
“จริงนะ”
“อืม สัญญาลูกผู้ชายเลย”
สุดท้ายแล้วก็ต้องอาบน้ำด้วยกัน วิชบริการน้องอย่างดี สระผมยาวของฟาสให้ ตอนนี้ฟาสผมยาวจนเลยบ่าไปแล้ว
ถามหลายครั้งแล้วว่าทำไมไม่ตัด ฟาสไม่ตอบแต่ไปซอยผมมาซะน่ารัก แต่ความยาวแม่งก็ยังเท่าเดิม
ออกจากห้องน้ำมาก็มานั่งเป่าผมอีก
“พี่วิชพี่น่าจะเปิดซาลอนนะ ฮ่ะๆๆ”
วิชย่นคิ้วนิดๆแต่ก็ก้มหน้ากมตาเป่าแล้วก็หวีๆ ฟาสเป็นคนผมดำตรง เส้นเล็กนิ่มมือ
“เมื่อไหรจะตัดผมเนี่ย”
“หื้มม ถามอีกละ” เอี้ยวตัวหันมามองคิ้วเรียวขมวด
“ก็มันยาวแล้ว”
“ก็เค้าชอบนี่หว่า” หันกลับมานั่งเผชิญหน้ากัน “พี่ไม่ชอบเหรอ?”
“....ก็ชอบ”
“แล้วจะบ่นทำไม”
“ช่างกูเถอะ”
....แม่งไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย ว่าคนจ้องมึงมันเยอะแค่ไหน โว้ยยยยยTBC,,,แอบมาลงค่ะ...เงียบๆไว้นะ...คนป่วยแอบมาลงค่ะ
สะใจจริงๆที่ตอนที่แล้วมีคนลงแดงด้วย กร้ากๆๆๆๆๆ
พออ่านจบแล้ว...หลายๆท่านอาจสงสัย...ว่าแล้วไหนละ...ฉากเสียตัวของอีหนูฟาสละ(โว้ยยยยยย!!!)....กรั่กๆๆๆๆๆๆ
มีค่ะมี เราขอเอาไว้เป็นตอนที่ 37.5 และจะแจกทาง
PMเท่านั้น
เพราะฉะนั้น..ส่งPMมาหาเรานะคะ..หลังไมค์มา หึหึไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ...แบบว่า..........อายจริงอายจัง ขนาดแต่งไปยังอายไปเลยเถอะ!!!!!
แล้วยิ่งมีคนที่รู้จังตูมาอ่านอีก ตายห่า!!ภาพลักษณ์เสียหายหมดเลย(ว้อยยยยยย!!!!)
เพราะฉะนั้นจะของส่งทางนี้แล้วกันนะคะ และรบกวน..อย่าส่งต่อ เพราะเราจะเลือกคนส่ง(ดีมั้ย) อะฮิๆๆ
คนที่เม้นประจำ...เรารักคุณที่สุด
คนที่นานๆเม้นที่เราก็รัก รักคนอ่านด้วยค่ะ
ขอบคุณที่ชอบนิยายไม่มีสาระเรื่องนี้
หัวข้อ: " น้องหมอ กะ พี่วิศวะ " ตอนจบ หน้า 97 ย้ายได้เลยค่าา (อ่าน 952755 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก