น้องหมอ กะ พี่วิศวะ [29]เช้าของวันที่สามที่มานอนค้าง ตอนนี้ทุกคนกำลังกินอาหารเช้าที่ทางรีสอร์ทจัดให้
เนื่องจากไม่ใช่ฤดูกาลท่องเที่ยว ลูกค้าเลยน้อยหน่อย
ทุกคนเลยทั้งเล่นทั้งคุยกันได้อย่างสบาย ไม่ต้องเกรงใจใครมาก
“เห้ย ไอ้หมอ ลุงมึงหายไปเลยว่ะ” จู่ๆไอ้วิชก็ถามขึ้นมา ทำเอาเนศสะดุ้งเล็กน้อย เหลือบมองไปทางไอ้คินเหมือนจะรอฟังคำตอบโดยไม่รู้ตัวเอง
“อ๋อ ปกติอ่ะ ลุงไม่ค่อยได้มาดูแลทุกวันอยู่แล้ว จะเข้ามาดูบัญชีอะไรบ้างก็นิดๆหน่อยๆตอนเช้า แล้วก็กลับไปนอนที่ห้อง แล้วก็ตระเวนราตรี” ตอบก่อนที่จะกัดขนมปังทาเนยคำโต
เป็นอย่างที่เนศคิดจริงๆ ลุงนันเนี่ย เพลย์บอยชัดๆ
เฮ้ออออออ........โดนแล้วมั้ยล่ะไอ้เนศเอ๊ยยยย
เนศทำเป็นไม่สนใจอะไรรีบกินข้าวต่อ หลังจากที่เพิ่งหายไข้ นอนซมอยู่ตั้งสองวัน
ไหนๆวันนี้ก็จะกลับแล้วขอกินให้คุ้มหน่อย รอบนี้มาไม่ได้เที่ยวเลยซักแอะ
เหล้าก็ได้กินนิดเดียว เพราะไอ้ลุงแท้ๆเลย ฮึ่มมมมมมมมมมมมมมมมมม
หลังจากเช้านั้นแล้ว เนศก็ไม่เคยเห็นเงาลุงนันอีกเลย
ไม่มาเยี่ยมไข้ด้วย ยอมรับว่ารู้สึกน้อยใจชะมัด
แต่ก็ช่าง เป็นลูกผู้ชายอยู่แล้ว ถึงจะโดนทำก็เหอะ
แต่ไม่ได้เสียหายอะไรนี่หว่า ท้องก็ไม่ได้ ไม่ตายหรอก
ยังดีที่ครั้งแรกโดนคนหล่อกระทำเอา ไม่ช๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ลุงมึงอายุเท่าไหร่น่ะ??” วิชถามต่อ
“อืมม...น่าจะสามสิบห้านะ”
“ท่าทางเพลย์บอยน่าดู”
“ผมว่ารุ่นนี้ไม่บอยแล้วล่ะ”
“ไอ้สัด กูหมายถึงเจ้าชู้”
“อ่า..ใช่ เท่าที่รู้มาก็ออกรอบบ่อย”
สะอึก...เนศรู้สึกกินข้าวไม่ค่อยลงซะแล้ว ยกน้ำขึ้นกินจดหมดแก้ว
เอาทิชชู่เช็ดปากก่อนจะขอตัวลุกออกไปเก็บของในห้องต่อ
“เซ็งเว้ย!” เนศโยนของลงในกระเป๋า
ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกเซ็งโคตรๆ
ตอนนี้อยากจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ไม่อยากเห็น ไม่อยากได้กลิ่น ไม่อยากจะนึกถึงอะไรทั้งสิ้น
เก็บของเสร็จก็หงายหลังล้มตัวลงบนที่นอน “เฮ้อออออออออออออออ”
เขาว่ากันว่า ถอนหายใจครั้งนึงอายุจะสั้นไปสิบปี
คิดว่าพรุ่งนี้กูคงตายแล้วละ กูถอนหายใจทิ้งไปเป็นร้อยรอบแล้วมั้ง
Kiss me, ki-ki-kiss me Infect me with your love and Fill me with your poison
Take me, ta-ta-take me Wanna be a victim Ready for abduction
Boy, you're an alien. Your touch are foreign. It's supernatural. Extraterrestrial
หืมมมมม...เบอร์ไม่คุ้น
แต่กดรับสายไป “ครับผม”
(ไง เด็กน้อย) เสียงนี้...ที่หายไปหลายวัน
“....” เนศพูดอะไรไม่ออก
(ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ?)
“ก็แค่...ไม่รู้จะพูดอะไร” ในหัวมันตันๆไปหมด คิดอะไรไม่ออก
(จะกลับวันนี้แล้วนี่)
“อื้ม”
(เดินทางดีๆนะ)
“ครับ ขอบคุณครับ” แค่นี้เหรอ
(งั้นแค่นี้นะ ลุงติดงาน)
“ครับ”
ลุงเป็นฝ่ายกดวางสายไปก่อน
เนศมองมือถือ...ไม่รู้ว่าทำไมน้ำตาถึงไหลออกมา
สองมือยกขึ้นปาดมันออกไปอย่างเร็ว
....อารมณ์สาวน้อยรึไงวะ!!!!! น้ำตาเหี้ยนี่จะไหลมาหาพ่อมึงเรอะ!!!!
*ก๊อกๆๆ
“ไอ้เนศกลับกัน” เสียงกานลอดเข้ามา
“เออๆ” เนศคว้ากระเป๋าขึ้นมา ก่อนจะออกจากห้องนี้ เนศมองไปรอบๆ
....ลาก่อน จะไม่ขอกลับมาเหยียบอีก
ปิดประตูออกมาเห็นกานยืนคอยอยู่ก็ยิ้มให้แบบเดิม กอดคอไอ้กานที่ตัวเล็กกว่าเดินไปด้วยกัน
“เฮ้ย ใครให้มึงกอดคอเมียกู” ไอ้ดิศเดินเข้ามาพลักหัวไอ้เนศให้ออกห่างจากกาน
“โถ๊ะ ไอ้ขี้หวงเอ๊ยย น้องยูจ๋ามาหาพี่เนศมาม๊ะ” ทำท่าเดินย่องๆเข้าไปหา
“ตีนกูนี่” ไอ้หมอไม่ต้อง พี่ยูมาเอง เหอๆๆ
“โถ น่าเศร้าใจ” เนศเดินทำกระซิกๆเดินขึ้นรถไปนั่งประจำที่ ท่ามกลางเพื่อนๆพี่หัวเราะขำกันยกใหญ่
“จะหัวเราะหาเตี่ยมึงรึไง ถ้าไม่กลับกันกูจะไปขับกลับเองแล้วนะโว้ย”
นั่นแหละถึงได้ขับกลับบ้านกันได้
/
หลังจากลับจากทะเลแล้วก็ต่างคนต่างแยกย้าย จริงๆก็ไม่หรอกนะ
มีแต่ไอ้เนศนี่แหละที่ต้องบินไปหาพ่อกับแม่ที่ต่างประเทศ
ดิศกับกานก็กลับบ้านของตัวเองที่แม่งก็ปลูกติดกันน่ะแหละ
ส่วนไอ้วิชก็กลับไปช่วยงานเตี่ยที่บ้าน โดยมีฟาสไปๆมาๆระหว่างบ้านตัวเองและบ้านไอ้พี่วิช
.
.
.
ปิดเทอมนี้ แทนที่ไอ้หมอจะกลับบ้านกลับช่องไปอยู่กับพ่อแม่
แต่มันกลับมาขลุกอยู่กับพี่ยูที่บ้านเดี่ยวหลังนั้นของรุ่งพี่
พี่ยู่ไม่เคยพูดถึงพ่อของตัวเองซักเท่าไหร แทบจะไม่กลับบ้านเลย
เคยถามเรื่องของพ่อพี่ยูเหมือนกัน แต่คำตอบที่ได้คือความเงียบ
ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย ....จนไอ้หมอไม่อยากที่จะถามอีก
เพราะมองจากสายตาที่เจ็บปวดของพี่ยูแล้ว ....มันทำให้เขาเจ็บไปด้วย
“พี่ยู” ไอ้หมอที่นอนอ่านหนังสือบนโซฟาเรียกพี่ยูที่กำลังเล่นเกมออนไลน์อยู่ที่โต๊ะ
“เออ” ตายังไม่ละจากจอเพราะกำลังตีมอนสเตอร์อยู่
“แม่ฝากมาถามว่าเมื่อไหรพี่จะไปหา”
หยุดกึกทันที ใบหน้าเล็กๆนั่นทำหน้าครุ่นคิด
ใจจริงก็อยากที่จะไปหาหรอก แต่มันแปลกๆไม่ใช่เหรอ
ลูกชายตัวเองมีแฟนที่เป็นผู้ชายเหมือนกันอย่างเขา
รู้สึกเข้าหน้าไม่ติดยังไงไม่รู้ ถึงแม่จะต้อนรับเขาเป็นอย่างดีก็เถอะ
“มันจะดีเหรอวะ” ตอนนี้พี่ยูยกขาของตัวเองขึ้นมากอดเข่าเอาไว้
“อะไรเหรอ??” คินสงสัยที่จู่ๆพี่ยูก็ถามขึ้นมาเหมือนไม่มั่นใจอะไรสักอย่าง
“มึงเป็นลูกชายเค้านะเว้ย แล้วพ่อแม่ที่ไหนจะดีใจบ้าง ที่ลูกชายตัวเองมีแฟนเป็นผู้ชายเหมือนกัน ....ถูกมั้ย”
ไอ้หมอยิ้มน้อยๆก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา ค่อยๆเดินเข้าไปหาพี่ยูที่เอาคางเกยบนเข่าตัวเองอยู่
ยกมือใหญ่ขึ้นลูบผมนิ่มๆของพี่ยูแล้วก้มลงจูบเบาๆ แล้วทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าพี่ยู
จ้องมองสีหน้ากังวลนั่น ส่งยิ้มที่อบอุ่นไปให้
....ไม่ว่าเมื่อไหร รอยยิ้มนี่ก็อบอุ่นเสมอ
“อย่ากังวลไปเลยนะครับ ถึงจะมีใครหน้าไหนไม่ยอมรับความรักของเรา แต่ผมจะไม่มีวันปล่อยพี่ไปไหนแน่ๆ ผมขอแค่อย่างเดียว..ให้พี่เชื่อใจผม”
ยูยกมือขึ้นประกบแก้มทั้งสองข้างของไอ้หมอ “...กู...ไม่เคยที่จะไม่เชื่อใจมึง...”
คินยิ้มกว้างก่อนจะโน้มหน้าของพี่ยูให้เข้ามาใกล้ จูบที่ไม่มีการล่วงล้ำใดๆ
เป็นเพียงแค่จูบที่แผ่วเบา ต้องการแค่เพียงให้สบายใจ
“แล้วก็นะ...พี่ไปเจอแม่ผมก่อนสิ...แม่ผมน่ารักนะ บอกไว้ก่อน” พูดหลังจากที่ผละออกมา
“อืม”
และเนื่องจากที่บ้านของคินทำงานโรงพยาบาลทั้งหมด
พ่อแม่ พี่สาว และพี่ชายก็เป็นหมอ วันที่จะว่างก็มีแค่วันเดียวคือวันอาทิตย์
คืนวันเสาร์คินเลยโทรไปหาแม่ของตัวเอง
“แม่ครับ พรุ่งนี้ผมกับพี่ยูจะเข้าไปหาที่บ้านนะ”
(จริงเหรอจ๊ะ ดีจังเลย แม่รอตั้งนานแล้วนะเนี่ย)
“ฮ่าๆๆ ครับผม”
(แล้วหนูเค้าชอบทานอะไรล่ะ แม่จะได้ทำเตรียมไว้ให้)
“พี่ยูกินง่ายนะ ขอให้ไม่เผ็ดก็ได้หมดละแม่”
(จ้า งั้นเดี๋ยวแม่เตรียมไว้ให้ ของโปรดคินด้วยเนอะ)
“คร้าบ ขอบคุณครับ”
(งั้นแค่นี้ก่อนนะจ๊ะ แม่ติดเคสผ่าตัด ถึงเวลาแล้ว)
“ตั้งใจทำงานนะครับ”
(ย่ะ ไม่ต้องมาสอนแม่หรอกน่าพ่อตัวดี)
“ฮ่าๆๆๆ ครับผม สวัสดีครับ”
เช้าต่อมาพี่ยูตื่นขึ้นมาด้วยความที่ไม่สดใสมากนัก
ยอมรับว่ายังกังวลอยู่ แต่ก็ไม่ได้มาก เพราะได้ไอ้หมอน่ะแหละ
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ สดใสเอาไว้นะ” มันกดจูบลงที่หน้าผากก่อนจะยิ้มให้แบบเดิม
“ไปรึยัง”
“อื้ม”
คินขับรถBMWของพี่ยูไป ระหว่างทางทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากมายนัก
แต่มือใหญ่นั่นก็แทบจะไปปล่อยมือออกจากมือเล็กๆของพี่ยูเลย นอกจากเวลาเปลี่ยนเกียร์
ซักพักก็ขับเข้ามาถึงตัวหมู่บ้าน ซึ่งก็ตั้งอยู่แถบหมู่บ้านคนรวยกลางใจเมืองดังคาด
บ้านของไอ้หมอหลังใหญ่ก็จริง แต่ไม่ถึงกับเรียกว่าคฤหาสน์อะไรนั่นหรอก
ไม่ได้มีเสาโรมัน หรือแชนเดอเรียห้อยอยู่กลางบ้าน ไม่ได้มีบันไดวน หรือเมทเต็มบ้าน
“สวัสดีครับคุณหนู” มีแต่พ่อบ้านอายุมากที่แต่งตัวดูเรียบร้อย
“สวัสดีครับลุงทา” คินไหว้
“แล้วนี่...” ลุงทาหันมายิ้มทางพี่ยู
“อ้อ...พี่ยูไงครับ ที่ผมเล่าให้ฟังไง”
“อ้อ สวัสดีครับ”
“อะ เอ่อ สวัสดีครับ” พี่ยูก้มหัวให้ด้วยความเคยชิน ลุงทาก็ก้มลงตอบรับ
“เข้าไปหาแม่กันดีกว่า” คินคว้าเอวพี่ยูให้เดินตามไปด้วยกัน
แต่ก่อนที่จะเจอแม่ก็เห็นผู้หญิงคนนึงที่รูปร่างสูงโปร่งเดินเกาหัวลงมาจากบันได
ดูจากสภาพแล้วคงเพิ่งตื่นแน่นอน เพราะผมก็เหมือนจะยังไม่ได้หวี
แล้วแถมยังใส่ชุดนอนลายหมีเดินลงมาอีก
พอเห็นคนข้างตัวไอ้คินเท่านั้นแหละ
“เฮ้ย” หล่อนร้องก่อนจะวิ่งลงมาด้วยความเร็วแสง ก่อนที่เธอจะคว้าข้อมือพี่ยูได้ คินก็เข้ามาขวางเอาไว้
“หยุดเลยพี่จิน”
“อะไรของแก” เธอแหวใส่น้องชาย
“เห็นอะไรน่ารักๆเป็นไม่ได้เลยนะ” ไอ้หมอเถียงยิ้มๆ
“แฟนเหรอ” เธอเอานิ้วจิ้มๆแก้มน้องชาย
“อื้ม” ยิ้มๆ
“น่ารักอะ ขอกอดทีดิ”
พี่ยูเบิกตาโตขึ้น อ้าปากค้างพะงาบ ไม่คิดว่าจะเจอคนแบบนี้
ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่ไอ้คินแม่งเป็นคนแบบนี้
ก็พี่สาวมันแปลกยิ่งกว่า...
“ทำตัวให้มันสมเป็นผู้หญิงหน่อยสิพี่จิน พี่ยูตกใจหมดแล้วเนี่ย” หมอว่าแล้วหันมาหาพี่ยูที่อยู่ด้านหลัง
“นี่พี่จิน พี่สาวคนโต”
“สวัสดีจ๊ะ” เธอยื่นมือออกไป พี่ยูกุมมือแล้วก้มหัวลงทักทาย
“ครับ”
จังหวะนี้แหละ จินดึงพี่ยูที่ตัวเล็กกว่าเข้ามากอดซะแน่น
พี่ยูตกใจ ทำอะไรไม่ถูก ส่วนไอ้หมอก็พยายามดึงพี่ตัวเองออกจากพี่ยูให้ไว
“พี่ทำอะไรเนี่ย!!”
“ไอ้คิน! แฟนมึง..ตัวหอมมาก นิ่มด้วย!!” จินทำหน้าปลื้ม
“ใช่ปะละ” มันทำหน้าปลื้มบ้าง
....มันใช่ประเด็นนี้เรอะะะะะะะะะะะะะะะะ !!!!!!!!!!!!!!
“ทำอะไรกันน่ะหนุ่มๆสาวๆ” มีเสียงออกมาจากห้อง(ที่คาดว่าเป็นห้องนั่งเล่น) เป็นผู้หญิงรูปร่างโปร่ง ผมยาวๆถูกม้วนไว้ที่ด้านหลัง สวมเสื้อผ้าที่ดูทะมัดทะแมง หน้าตาสวยกว่าที่คิดไว้ ...แม่ของคิน
“คุณแม่” คินวิ่งเข้าไปกอด
พี่ยูก็เดินตามไป “สวัสดีครับ” ยกมือไหว้
“ดีจ๊ะ” แม่ยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่เหมือนไอ้คินที่สุด
“เป็นไงพี่ยูของผม?” คินถามแม่ ตอนนี้มันดันไหล่พี่ยูจากทางด้านหลังให้เดินเข้าไปใกล้แม่มากขึ้น
“น่ารักเนอะ”
พี่ยูเขินมาก
...คนบ้านนี้นี่ อะไรกันนะ ขยันทำให้เขินซะจริง แล้วแบบนี้พ่อกับพี่ชายจะเป็นไงเนี่ย
“ใช่ปะแม่ จินชอบอ่ะ”
“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวแฟนพี่จินจะน้อยใจนะ”
ไอ้หมอหมายถึงแฟนพี่จิน...ที่เป็นนักธุรกิจ ทายาทเศรษฐีพีพันล้าน
“ไม่ต้องไปสนมันหรอกน่า”
“เดี๋ยวจะโทรไปฟ้อง”
“เดี๊ยะจะโดนดี” เงื้อมมือหมายจะทุบน้อง
“ไปหาพ่อกับพี่มินดีกว่านะพี่ยู” ไอ้หมอวิ่งไปดันตัวพี่ยูให่เข้าไปในห้องนั่งเล่น
ในความคิดคือ บ้านคนเป็นหมอนี่นะ คงต้องวิชาการโคตรๆ
พ่อลูกคงนั่งดูหนังสือวิชาแพทย์หรือเอกสารอะไรยากๆแน่
แล้วนี่อะไร...
สองพ่อลูก นั่งเล่นเกมด้วยกันที่พื้นหน้าทีวี แล้วแถมเป็นเกม Mario Kart อีกต่างหาก...
“พ่อ มิน หยุดเล่นได้แล้ว สนใจแฟนคินหน่อยสิ!” เป็นแม่ที่พูดเอ็ดออกไป
“แป๊ปนะแม่ มินจะชนะพ่อแล้ว” หนุ่มที่ใส่แว่นเหมือนคินพูดเสียงดัง
“ใครจะให้ชนะง่ายๆละวะ” พ่อเย้ยมั่ง
“ไปกันดีกว่านะหนู” แม่ยิ้มให้แล้วพามานั่งที่โซฟาใกล้ๆกับทีวี
พูดคุยกันไปเรื่อยๆ จนพ่อกับพี่มินเล่นเสร็จก็มาร่วมวงบ้าง
แนะนำตัวกันไป พี่ยูสังเกตว่าบ้านนี้นี่มันสูงกันเป็นกรรมพันธุ์เลยรึไงวะ
....พันธุกรรมมันไม่มีเตี้ยๆกันบ้างเลยเรอะ !!!!!
มองจากหน้าตาแล้ว คินจะหน้าเหมือนแม่ที่สุด ส่วนพี่มินก็หน้าเหมือนพ่อ หล่อกว่าไอ้คินอีก
เป็นคนที่ดูเงียบขรึม แต่ก็ดูใจดี ไม่ค่อยพูดนัก แต่ก็ส่งยิ้มให้บ่อยๆ
ส่วนพี่จินหน้าผสมๆกันระหว่างพ่อกับแม่ เป็นสาวสวยที่หน้าตาดีทีเดียวละ
“หิวรึยังลูก เช้านี้กินอะไรมารึยัง” พ่อถาม
“อะ กินแล้วครับ” ยูตอบแบบเกรงๆ เพราะพ่อเป็นคนที่หน้าตาค่อนข้างน่าเกรงขามมาก
“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ พ่อไม่กัดหรอกน่า ฮ่ะๆๆ”
“ครับ” พี่ยูอมยิ้ม
“ฮึ้ยยยย แฟนแกไอ้คิน...ฉันอยากจะขย้ำแฟนแกจริงๆ”
“จิน..เป็นสาวเป็นนางพูดอะไรน่ะ” พี่มินหันไปติง
“แกไม่เข้าใจหรอกมิน ว่าของน่ารักๆน่ะ มัน...น่าหมั่นเขี้ยวขนาดไหน”
....คนบ้านนี้ เป็นพวกที่ชอบทำให้ตูเขินจริงๆด้วย ไม่น่าแปลกใจ ที่ไอ้หมอมันเป็นคนแบบนี้
เพราะเป็นครอบครัวที่น่ารักจริงๆ
อบอุ่นมากๆ....
TBC,,,ข้อมูลตัวละครคิน ภคิน อธิษฐ์โภคิน สูง 188 cm.
ยู(ยูกิ) ชินดนัย ทวีศักดิ์ทินโชติ สูง 166 cm.
วิช อภิวิชญ์ พิชญเดชา สูง 186 cm.
ฟาส อติกันต์ ปัญญารัศมิ์กุล สูง 177 cm.
ดิศ กษิดิศ ภูริสิทธิโชค สูง 187 cm.
กาน ธีรกานต์ ศิริกรโสภณ สูง 175 cm.
เนศ รเนศ จรัสพุฒิพงศ์ สูง 180 cm.
ลุงนัน กนต์ธร อธิษฐ์โภคิน สูง 189 cm.
วาด อติกานต์ ปัญญารัศมิ์กุล สูง 170 cm.
ครอบครัวคินพ่อ กนธี (ธี) อธิษฐ์โภคิน สูง 188 cm.
แม่ รินรดา (ริน) อธิษฐ์โภคิน สูง 170 cm.
พี่สาว จินดา (จิน) อธิษฐ์โภคิน สูง 172 cm.
พี่ชาย มินตรา (มิน) อธิษฐ์โภคิน สูง 186 cm.
เค้ากลับมาแล้วนะตะเองงงง
เห็นปะ หายไปไม่นานใช่มั้ยล่า คิดถึงเค้ามั้ย อิอิ
ตอนนี้งงมั้ย ไม่งงเนอะ (พูดเองเออเอง)
เริ่มรู้สึกว่า ไม่คิดว่าตัวเองจะแต่งได้ยาวแบบนี้
ก็ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและชอบกันนะคะ
ตอนที่แล้วทิ้งบอมบ์เอาไว้ ตกใจกันละซิ กร๊ากกกกกกกกกกกกก
รอติตามต่อตอนหน้านะคะ
หลังจากที่เค้าไปผ่าตัดเหงือกวันที่ 29
คงมาหลังจากวันนั้นแหละค่ะ
มีอะไรติดต่อไปที่เพจได้เหมือนเดิมนะคะ
ขอบคุณทุกคนค่ะ
หัวข้อ: " น้องหมอ กะ พี่วิศวะ " ตอนจบ หน้า 97 ย้ายได้เลยค่าา (อ่าน 888331 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก