ตอนที่ 56 : พิเศษ 6 : SCID224 ผมลองมานั่งคิดดูถึงเรื่องราวที่เกิดกับผมตลอดช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้...ทุกๆอย่างก็ดูราบรื่นขึ้นมาก...จนต้องผมบอกตัวเองว่า..."1ปีที่โชคร้ายที่สุดในชีวิตที่ผมต้องเจอ...มันได้ผ่านพ้นไปแล้ว"...ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนเรื่องเพื่อนหรือกระทั่งเรื่องความรัก...ผมนึกแล้วก็ได้แต่ขำอยู่ในใจเดียว...ตอนที่ผมเสียดิวไป...ใจผมเจ็บจนคิดว่าชาตินี้คงจะรักใครไม่ได้อีก...แต่พอมาตอนนี้...ก็ไม่ใช่อย่างที่คิดไว้...
เนื้อหาที่เรียนในปีสองแตกต่างจากที่เรียนตอนปี 1 อย่างสิ้นเชิง...โดยเฉพาะในบล๊อกนี้...แทบจะเรียกได้ว่าไม่มีพื้นฐานให้พอระลึกชาติได้เลย...ยิ่งเรียนก็ยิ่งเหนื่อย...เรียนแต่ละวันเหมือนใช้พลังงานหมดตัว...ทีก็เหมือนจะรู้ว่าผมเหนื่อย...เพราะทีจัดการดูแลทุกเรื่องจนผมไม่ต้องทำอะไรเลย...และสามารถทุ่มเวลาให้การเรียนบล๊อกนี้ได้อย่างเต็มที่...ตื่นมาก็มีข้าวให้กิน...จานก็มีคนล้างให้...ผ้าไม่ก็ต้องซักเอง...แถมบ้างเย็นทียังไปรอที่ตึกเรียนเลยด้วยซ้ำ...ที่จริงวันแรกๆที่ทีทำให้ผมแบบนี้ผมก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่...เพราะเหมือนผมไปเอาเปรียบที...ปล่อยให้ทีทำทุกอย่างให้...แต่พอผมบอกทีว่า...
"ไม่เอา...ไม่ต้องทำ"...ทีก็เดินเข้ามากอดผมด้วยรอยยิ้ม...ก่อนที่จะเอ่ยเบาๆที่ข้างหูผมว่า...
"ให้ทีทำเถอะ...ถ้าคิดว่าเป็นการเอาเปรียบ...เอ็มค่อยตอบแทนทีด้วยอย่างอื่นก็ได้นี่"...
อ่านะ...ไม่ต้องบอกก็รู้...ผมกดหน้าตัวเองเข้ากับอ้อมกอดอุ่นๆของที...ไม่ตอบอะไรกับประโยคที่ได้ยิน...ทีก็รู้ว่าผมเข้าใจ...
"อย่าลืมละกัน" ทีกำชับผมแบบขำๆจนผมอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้...
"คร้าบบบ" ผมตอบแล้วขืนตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของที...
เพราะฉะนั้นผมจึงสบายสุดแสนสบายในเรื่องชีวิตประจำวัน...จนกระทั่งผ่านการสอบครึ่งแรกของบล๊อกนี้ก็เริ่มมีปัญหา...เรื่องของเรื่องคือทีเจ็บ...ซึ่งสาเหตุเกิดจากการโชว์ฟอร์มตอนเล่นฟุตบอล...สับขาหลอกโยกซ้ายโยกขวาจนกระทั่งพลาดเหยียบลูกบอล...ขาพลิก...เส้นเอ็นฉีก...ต้องเข้าเฝือก...จำได้ว่าวันแรกที่ผมกลับมาเจอทีนั่งอยู่บนโซฟาพร้อมไม้ค้ำ...ผมได้แต่ยืนมองตาปริบๆ...วางกระเป๋าแล้วมายืนตรงหน้าที...มองรอยยิ้มของคนเดี้ยงด้วยความประหลาดใจ...
"ไปทำอะไรมา"ผมมองเฝือกที่ขาแล้วมองหน้าทีอีกรอบ
"เล่นบอล...แล้วขาพลิก" ทีตอบแล้วยิ้มแห้งๆให้ผม...
"หมอบอกว่าไงบ้าง" ผมซักต่อ
"เส้นเอ็นฉีก...บางส่วน...ยังไม่ถึงกับขาดไปเลย...เดี๋ยวก็หาย" ทีพูดตบท้ายไม่ให้ผมเป็นห่วง...แต่...มันไม่ช่วย...
"นานแค่ไหน"
"ไม่เกินเดือนก็เดินได้คล่องเหมือนเดิมแล้ว...เชื่อเหอะ...ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"...มันห้ามกันได้ด้วยเหรอไง....
"แล้วจะไปเรียนยังไง" คำถามของผมยังไม่จบลงง่ายๆ
"รถเมล์ต่อเดียวก็ถึง...อย่างแย่สุดก็วานเพื่อนสักคนมารับ...ไม่เอาน่า...เป็นแค่นี้เอง..."....แค่นี้???....ผมฟังแล้วไม่รู้สึกคลายกังวลลงสักนิดเดียว
"ก็ได้...เอ็มไม่ห่วงทีแล้วละกัน...แต่ว่า...ทีห้ามทำงานบ้านอะไรอีกจนกว่าขาจะหาย...ตกลงมั้ย" ผมยื่นคำขาด...ไม่ยอมปล่อยให้คนเจ็บอย่างทีมาลำบาก
"เอ็มมมม"
"ไม่ต้องมาร้อง....ถ้าไม่ยอมเอ็มจะนั่งรถไปส่งทีถึงคณะเลยคอยดู" ผมจ้องตาที...สายตาบอกถึงความตั้งใจจริง...
"คร้าบคุณภรรยา" ผมหันขวับตามคำเรียกแล้วมองเขม่นคนขาเดี้ยงแต่ไม่เจียมอย่างที...และเจอรอยยิ้มที่เห้นทีไรก็ต้องแพ้ทุกที
ผมมองทีทำนู่นทำนี้อย่างตะกุกตะกักแล้วอดสงสารไม่ได้...แค่เดินก็ลำบากละ...แต่ก็นั่นหล่ะ...ถ้าทีต้องการจะหยิบหรือทำอะไรก็ไม่ค่อยยอมบอกผมเท่าไหร่...มักจะทำเองสะอย่างนั้น...ผมเลยต้องคอยมองว่าทีแอบทำอะไรหรือป่าว...จะได้ถามว่าจะให้ช่วยอะไรมั้ย...หลังๆผมเลยต้องเริ่มสร้างภาพในหัวดูว่าทีน่าจะทำอะไรเองได้หรือไม่ได้บ้าง...เริ่มตั้งแต่เปลี่ยนเสื้อผ้า...อาบน้ำ...และอื่นๆ
หลังจากเข้าเฝือกมา 4 วันทีก็ไปถอดเฝือกออก...ทั้งๆที่ขามันยังไม่หายอย่างนั้นล่ะ...ด้วยเหตุผลที่ว่ามันเกะกะ...และมันเด่นเกินไป...อ้อ...ผมลืมบอกไปว่า...ตกลงแล้วทีไปเรียนโดยติดรถเพื่อนไป...เพื่อนทีอุตส่าห์ใจดีขับรถมารับและส่งถึงที่...(เรื่องนี้เด๋วเอาไปบ่นตอนอื่นละกัน)...แต่พอถอดเฝือกออกแล้วทีก็ไปเอง...แต่โดยรวมแล้วข้อเท้าของทีก็ดีขึ้นมาก...บวมน้อยลง...และก็ถ้าไม่ไปลงน้ำหนักลงไปที่ขาข้างนั้นมันก็ไม่เจ็บเท่าไหร่...แต่...เชื่อผมมั้ย...บางครั้งถ้าทำอะไรบางอย่างแล้วขามันเจ็บทีก็ยังจะทำ...
"ที...ทายารึยัง" ผมเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าหนังสือเมื่อเห็นทีกำลังเขย่งๆขาเพื่อไปนอน...
"อา.....ยัง" ทีไม่ค่อยยอมทายาให้ขามันหายบวมเร็วๆ...ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...ผมเลยต้องคอยถามทุกครั้ง
"ทำไมไม่ทา"
"งั้น...เดี๋ยวขึ้นไปทา" แล้วทีก็เดินขึ้นบันไดไปห้องตัวเอง...ผมปิดหนังสือขึ้นบันไดตามไป
"แล้วเอ็มขึ้นมาทำไมล่ะเนี่ย...หืม"
"ก็...ขึ้นมาทายาคนดื้อ" ผมตอบ...เอาสิ...ถ้าไม่ยอมให้ทา...ผมก็ไม่ไปอ่านหนังสือต่อแน่
"เดี๋ยวทีทาเองก็ได้...เอ็มไปอ่านหนังสือต่อเหอะ..."ผมเลิกที่จะเถียงกับทีแล้ว...เลยเดินเข้าห้องทีไปหยิบยามาเตรียม...ทีคงรู้ว่าคงต้องยอมผมเลยนั่งลงทีปลายเตียง...
"ยิ้มอะไร" ผมอดถามด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้...คนอะไร...อมยิ้มตลอด...ปากก็ถาม...มือก็เริ่มทายา
"เอ็มน่ารัก" ผมมองหน้าที...แล้วมองที่เท้าที่กำลังทายาต่อ...
"ก็รักสิ" ปากอ่ะตอบไปได้...แต่ไม่กล้ามองตา...
"รักเสมอแหละ"...เอ่อ...เท้ามันบวมความเน่าหรือเปล่านะ...ทำไมเริ่มรู้สึกแปลกๆไม่รู้
"แล้วเอ็มล่ะ" จะมาถามอะไรตอนนี้เนี่ย...ผมเริ่มเครียด(หรือเขินไม่รู้)..อย่าถามเหมือนไม่เคยบอกได้มั้ย
"นั่นสินะ" ผมตอบ...แกล้งคนเจ็บที่กำลังจะเริ่มอะไรๆอย่างไม่เจียมตัวเอง...ผมเดินไปเก็บยาแล้วก็หันหลังมาเจอทีที่ลุกขึ้นมายืน(ขาเดียว)ข้างหลังผม
"ทำไมตอบอย่างนี้ละ...ใจร้ายจัง" ทีพูดจบผมก็ไม่ต้องตอบ...เพราะใบหน้าที่โน้มเข้ามาใกล้ขโมยริมฝีปากของผมไปแล้ว...อืม...ขาเจ็บแต่ลิ้นไม่ได้เจ็บไปด้วย...แขนข้างนึงของทีเริ่มโอบรอบหลังผมแล้วลูบไล้...ขณะที่มืออีกข้างของทียันอยู่กับตู้ข้างหลัง...มันเป็นการจูบที่ยาวนานที่เต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ...ทีผละริมฝีปากออกแล้วขมวดคิ้วซึ่งผมก็ได้แต่อมยิ้มอย่างขำๆ
"แปลกๆ" ทีเป็นฝ่ายพูดออกมาเอง...ผมเลยหลุดขำออกมาแล้วหัวเราะจนตัวงอ
"รู้มั้ยว่าแปลกตรงไหน" ผมถามที...ทีมองผม...หันไปมองเตียงแล้วมองผมอีกรอบก่อนจะส่ายหัว...
"เรายืนอยู่กับที่..." เพราะทุกครั้งที่ผ่านมาเวลาทีจูบผม...ผมจะไม่ค่อยจะมีสติเท่าไหร่...รับรู้แต่ความรู้สึกร้อนรุ่มและเพลิดเพลิน...ทีจะเป็นคนจัดการทุกๆอย่าง...และพอการแลกรสสัมผัสจบลง...ผมก็จะมารู้ตัวว่าอยู่บนเตียงแล้ว...แต่ครั้งนี้...ทีขาเจ็บ..เราเลยไม่ได้ขยับไปไหน
"นั่นนะสิ" ทีรับรู้แล้วถอนหายใจแล้วดึงผมมานั่งที่เตียง
"ไหวเหรอ" ผมยั่ว...ทียิ้ม
"ถ้าทีไม่ไหว...เอ็มก็ต้องไหว" หมายความว่าไง...ผมเริ่มงง...แต่ทีไม่ปล่อยให้เวลาเสียไป...จัดการปลดกระดุมชุดนอนผมเสียเรียบร้อย...ริมฝีปากอุ่นกดหนักๆลงตรงชอกคอและไล่ขึ้นมาต่อที่ปากอีกครั้ง..ปลายนิ้วลูบผ่านยอดอกหลายรอบกอดจะหยุดลงตรงปลายแล้วบีบเค้น
"อึก..." ความรู้สึกตึงๆทำเอาผมสะดุ้ง...เจ็บบ้าง...แต่ถูกความมึนเมาจากลิ้นอุ่นร้อนในโพรงปากทำให้มันเลือนๆไป...มืออีกข้างล้วงผ่านกางเกงเข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหว...แล้วขยับ..ช้า....ช้า
ผมโอบสองมือรอบคอของที...ปล่อยความรู้สึกล่องลอยไปตามการชักนำของที...จนกระทั่งเริ่มสะดุด
"โอ๊ะ" เสียงทีร้องทำเอาผมชะงัก...เกิดอะไรขึ้น...มองหน้าทีแล้วนึกขึ้นได้...อา...ผมไปกดโดนเท้าทีได้ยังไงไม่รู้...
"เลิกดีกว่ามั้ย...เดี๋ยวเอ็มทำเจ็บอีก" ผมถาม...เพราะผมไม่ได้มีสติว่าต้องระวังขาทีได้ตลอดเวลา...ผมอาจทำทีเจ็บกว่านี้ก็ได้...ทีนิ่งไปสักพักแล้วยิ้มให้ผม...สายตาวาววับน่ากลัวเป็นที่สุด
"ทีมีวิธี" ว่าแล้วทีก็นอนยืดขาไปข้างหน้า...หลังพิงพนักหัวเตียง...ผมมองแล้วรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว...
"แล้วจะให้เอ็ม..." อยู่ดีๆก็ไม่กล้าถามต่อ...แล้วจะให้เอ็มทำยังไง?...คงไม่...ใช่...อย่างที่คิดไว้หรอกนะ
"เอ็มคนดี..." ไม่ดีแล้ว...ผมอยากจะร้องให้...หรือไม่ก็เอาหน้ามุดหมอนไปเลย...
"นะ...." มือผมเย็นเฉียบ...จะดีเหรอ...ทีก็จ้องมาเรื่อยๆผมก็เริ่มเกร็ง...ครั้งนึง...จะเป็นไรไป...โอ๊ย...ผมหลับตาแล้วยันตัวเองก่อนจะขึ้นไปนั่งคร่อมตรงต้นขาที...หูก็ได้ยินเสียงทีขำอยู่เบาๆ...น่าอายจะตาย...
"ลืมตาสิ" ผมถอนหายใจไล่ความกังวลแล้วลืมตามองคนตรงหน้า...มือก็เย็นเฉียบทั้งๆทีร่างกายทุกส่วนที่สัมผัสกับทีร้อนรุ่มสะจนเหมือนจะลุกไหม้ได้...แล้วผมก็นั่งนิ่ง...รอคำสั่งต่อไปของที...
"เอ็ม...ช่วยตัวเองให้ดูหน่อย" ผมก้มหน้า...มือสองข้างเริ่มขยับเหมือนมีใยบางๆคอยชักไปมาให้ผมทำตามคำสั่งของที...ขณะที่มือของทีทั้งสองข้างกดอยู่ที่สะโพกของผมและเค้นคลึงเบาๆ...แต่พออารมณ์ของผมใกล้ถึงขีดสุด...มือทั้งสองข้างของผมก็ถูกทีรวบไป...
"ที..."ผมโวยประท้วงความใจร้ายของที...แล้วจ้องหน้าทีตรงๆ...
"ทีอยากเข้าไปในตัวเอ็มนะ".....อา....ผมหน้าร้อนวูบและเกร็งขาที่ใช้รับน้ำหนักของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว...ทียอมปล่อยมือผมเป็นอิสระแล้วเริ่มนวดช่องทางคับแคบด้วยปลายนิ้วที่ชุ่มไปด้วยสารหล่อลื่น...ต้องทำอย่างนี้จริงๆเหรอ...ผมสัมผัสแก่นกายของที...ลูบไล้พลัดกับสัมผัสหนักๆ...ผมกำลังถ่วงเวลา...ได้ยินเสียงทีครางในลำคอก็ยิ่งทรมานตัวเอง...เอาเถอะ...ครั้งเดียว...ผมเคลื่อนตัวเองเพื่อหาตำแหน่ง...สัมผัสได้ถึงความร้อนจากตัวทีเมื่อปลายยอดของแก่นกายแตะกับตัวผม...ผมกดน้ำหนักตัวเองลงและรับรู้เมื่อมันค่อยๆแทรกลึกเข้ามา...ทีทำให้มันง่ายขึ้นเมื่อเขาพยายามดึงความสนใจของผมไปที่อื่น...จนกระทั่งทีเข้ามาจนสุดในตัวผม...ทียังคงยิ้ม...ยิ้มตลอดเวลาที่ผมทำตัวว่าง่าย...ไม่ไหวแล้วละ...ผมขอยกที่เหลือให้ทีจัดการต่อ...ผมทำเหมือนเคย...และจึงเริ่มทิ้งทุกอย่างตามการชักนำของที...ทีรู้หน้าที่ของตัวเองดี...จึงค่อยๆยกตัวเองกระแทกขึ้นมา...และเร่งจังหวะจากช้าเป็นเร็วขึ้นเรื่อยๆจนผมและตัวทีเองเหนื่อยจนไม่มีแรงเหลือ...ผมจึงล้มตัวลงนอนข้างๆที...ก่อนจะหลับ...ผมนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้
"ที...เมื่อกี้ไม่เจ็บขาเหรอ"
เงียบไปสักพัก
"เจ็บ"....อ้าว...ตกลง...
"แล้วจะให้เอ็มออนท็อปทำไม"....
"เปลี่ยนบรรยากาศ"คราวนี้ตอบกลับมาเร็ว..
.นั่นสินะ....
เหตุผลของที....
ไม่เกี่ยวอะไรกับที่ขาเจ็บเลยสักนิด
----------------------------------------------------------
ชะแวบ...
ช้าๆได้พร้าเล่มงามเหมือนเคย
เรทไร้คุณภาพ...555
ปล...เข้ามาเรียนในโรงบาลแล้วไม่มีคอมให้ใช้....เศร้าจริงๆ
InLuSt