หัวข้อ: ความในใจของเกย์คนหนึ่ง.... by InLuSt

[Z€l3asTian]

พึ่งได้อ่านงับ ตอนแรกเหงเรื่องมานยาวเกินไป เลยมะค่อยยากอ่าน แต่พอลองอ่านคร่าวๆชักติดจัย

เลยอ่านซะรวดเดียวจบเลย เป็นเีืรื่องที่แต่งได้เหมือนจริงมากๆ แต่ก้อมีบางตอนที่อาจจะอ่านแล้วรู้ว่าแต่ง

แต่ยอมรับว่าคนแต่งนี่ได้สวมจิตวิญญาณของเอ็มไปอย่างเต็มตัว และถึงผมจะอ่านแล้วมารู้ทีหลังว่าเป็นเรื่องแต่ง

ผมก้อยังไม่คิดว่าเรื่องนี้เปนเรื่องแต่งอยู่ดี เพราะเอ็มจริงๆแล้วก้อคือจิตวิญญาณของคนแต่งซึ่งมีตัวตนอยู่จริง

อย่างเช่นเรื่องที่เอ็มเรียนแพทย์ และก้อได้เอาประสบการณ์ของตัวผู้แต่งเองมาเป็นเอ็ม

เพราะคุณผู้แต่งได้สวมจิตวิญญาณนั้นได้อย่างลงตัว พอผมอ่านแล้วรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของเอ็มได้ลึกซึ้งมาก

ขอบคุณมากงับ ที่สร้างนิยายดีๆแบบนี้มาให้เก็บไว้ในความทรงจำไปอีกนานเท่านาน...

[echisen]

อ่านจบแล้วฮับ สนุกมาเลยอ่ะ ซึ้งมาก เศร้าด้วย แต่ขอบอกว่าทีเป็นคนน่ารักมากอ่ะ ชอบๆๆๆๆ อยากได้แนวนี้ ยิ่งตอนพิเศษนะ หวานสะ ทำให้รุว่าทีเจ้าเล่ห์มากๆๆๆ อ้อนก็เก่ง สรุปคือน่ารักมากอยากได้แนวนี้มั้งอ่ะ


คนเขียนช่างคิดจริงๆๆๆ ชอบฮับ สนุกมาก รออ่านเรื่องต่อไปอยู่ฮับ

[shiawase]

นังเอ็มมมมมมมม  ทำไมถึงมากล้าที่ตึกผ่ากรอสสสสสสสสสสสสสส

แต่ว่า..............ก็นะ 

เอาใจช่วยให้ต่อเรื่องอาร์ทเกมส์  อยากอ่านมากมายอ่ะคร้าบบบบบบบบ

[phak]

ขอบคุณครับสำหรับเรื่องดีๆๆแบบนี้    :t2:มีต่ออีกปะ?

[bonny]

อ่านแล้วชอบมากเลยค่ะ
ชอบทีจังเลยค่ะ
คิดว่าเป็นผุ้ชายที่ดีมากเลย
ถึงตอนแรกๆๆจะไม่ดีก็เถอะ

[อิง]

อ่านจบแล้วค่า 

แรกๆ โหดมาก บีบคั้นจิตใจสุด ๆ แต่ตอนหลัง ๆ น่ารักมากเลย

ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องดี ๆ รออ่าผลงานชิ้นต่อไปอยู่นะคะ 

[popper]

อ่านเรื่องนี้ตอนเเรก ช่วงที

ขอบอกว่าเเบบหน้าเบ้ไปเลย

คิ้วขมวด รุ้สึกเเย่ รุ้สึกว่าคนเราทำอะไรได้ขนาดนี้

เเต่พอมาจนจบ จนถึงตอนนี้

ยิ้มค่ะ ยิ้มจิงๆ

พี่ไม่เชื่อถือในความรักเเล้ว เเต่ความรุ้สึกเเป้งลึกๆยังไงพี่หมอ ก็อยากให้ความรักสวยงามตลอดไปใช่ไม๊ค้ะ

เเป้งไม่รุ้ว่าพี่เคยเจออะไรบ้าง เเต่ เรื่องที่พี่เขียนขึ้นมา

เเป้งมีความสุขมากน่ะค้ะ ที่ได้อ่าน เเง่มุมที่พี่สร้างขึ้นมา

ทำให้เเป้งรุ้สึกอยากจะก้าวเดินต่อไปเพื่อเจอความรัก

ไม่ว่าจะเจ็บช้ำ เเต่สุดท้าย  ความรักก็ต้องทักทายเราอยุ่ดี

ฮิฮิ วันนี้ อยากจะบอกว่า รักพี่น่ะค้ะ รักที่พี่สร้างสรรค์เรื่องนี้ขึ้นมา

ขอบคุนมากๆค่ะ

 

[Akiizz]

อ่านตอนแรกๆ รู้สึกกดดันมากเลยคับ


แต่ว่าคุน อิน ก้แต่งได้เก่งมาก


สามารถถ่ายถอดความรุสึกของตัวละครออกมาได้อย่างดีเยี่ยม


พอตอนหลังๆนี่รุ้สึกจาติดเรททุกฉากเลยน้า หุหุ 


ถ้าเรื่องไหม่มาแล้วหรือมีความคืบหน้ายังไงก้เอาลิ้งมาฝากลงไว้ก้ดีนะคับ


ปล.ขี้เกียจหา 

ไปนอนละคับดึกแระ อิอิ 

[BiGgYDrIb]

หมออินครับ

เพื่อนมาเมนต์ให้ตามสัญญาแล้ว

...แต่ยังไม่ได้อ่าน ไว้อ่านเสร็จ จะมาเม้นต์ให้แบบฟูลออพชั่นนะ

ยังมี hemato รอเราอยู่ ฮู้ ฮู

[GajonG]

 

[InLuSt]

ตอนที่ 56 :

พิเศษ 6 : SCID224

ผมลองมานั่งคิดดูถึงเรื่องราวที่เกิดกับผมตลอดช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้...ทุกๆอย่างก็ดูราบรื่นขึ้นมาก...จนต้องผมบอกตัวเองว่า..."1ปีที่โชคร้ายที่สุดในชีวิตที่ผมต้องเจอ...มันได้ผ่านพ้นไปแล้ว"...ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนเรื่องเพื่อนหรือกระทั่งเรื่องความรัก...ผมนึกแล้วก็ได้แต่ขำอยู่ในใจเดียว...ตอนที่ผมเสียดิวไป...ใจผมเจ็บจนคิดว่าชาตินี้คงจะรักใครไม่ได้อีก...แต่พอมาตอนนี้...ก็ไม่ใช่อย่างที่คิดไว้...

เนื้อหาที่เรียนในปีสองแตกต่างจากที่เรียนตอนปี 1 อย่างสิ้นเชิง...โดยเฉพาะในบล๊อกนี้...แทบจะเรียกได้ว่าไม่มีพื้นฐานให้พอระลึกชาติได้เลย...ยิ่งเรียนก็ยิ่งเหนื่อย...เรียนแต่ละวันเหมือนใช้พลังงานหมดตัว...ทีก็เหมือนจะรู้ว่าผมเหนื่อย...เพราะทีจัดการดูแลทุกเรื่องจนผมไม่ต้องทำอะไรเลย...และสามารถทุ่มเวลาให้การเรียนบล๊อกนี้ได้อย่างเต็มที่...ตื่นมาก็มีข้าวให้กิน...จานก็มีคนล้างให้...ผ้าไม่ก็ต้องซักเอง...แถมบ้างเย็นทียังไปรอที่ตึกเรียนเลยด้วยซ้ำ...ที่จริงวันแรกๆที่ทีทำให้ผมแบบนี้ผมก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่...เพราะเหมือนผมไปเอาเปรียบที...ปล่อยให้ทีทำทุกอย่างให้...แต่พอผมบอกทีว่า...

"ไม่เอา...ไม่ต้องทำ"...ทีก็เดินเข้ามากอดผมด้วยรอยยิ้ม...ก่อนที่จะเอ่ยเบาๆที่ข้างหูผมว่า...

"ให้ทีทำเถอะ...ถ้าคิดว่าเป็นการเอาเปรียบ...เอ็มค่อยตอบแทนทีด้วยอย่างอื่นก็ได้นี่"...

อ่านะ...ไม่ต้องบอกก็รู้...ผมกดหน้าตัวเองเข้ากับอ้อมกอดอุ่นๆของที...ไม่ตอบอะไรกับประโยคที่ได้ยิน...ทีก็รู้ว่าผมเข้าใจ...

"อย่าลืมละกัน" ทีกำชับผมแบบขำๆจนผมอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้...

"คร้าบบบ" ผมตอบแล้วขืนตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของที...

เพราะฉะนั้นผมจึงสบายสุดแสนสบายในเรื่องชีวิตประจำวัน...จนกระทั่งผ่านการสอบครึ่งแรกของบล๊อกนี้ก็เริ่มมีปัญหา...เรื่องของเรื่องคือทีเจ็บ...ซึ่งสาเหตุเกิดจากการโชว์ฟอร์มตอนเล่นฟุตบอล...สับขาหลอกโยกซ้ายโยกขวาจนกระทั่งพลาดเหยียบลูกบอล...ขาพลิก...เส้นเอ็นฉีก...ต้องเข้าเฝือก...จำได้ว่าวันแรกที่ผมกลับมาเจอทีนั่งอยู่บนโซฟาพร้อมไม้ค้ำ...ผมได้แต่ยืนมองตาปริบๆ...วางกระเป๋าแล้วมายืนตรงหน้าที...มองรอยยิ้มของคนเดี้ยงด้วยความประหลาดใจ...

"ไปทำอะไรมา"ผมมองเฝือกที่ขาแล้วมองหน้าทีอีกรอบ

"เล่นบอล...แล้วขาพลิก" ทีตอบแล้วยิ้มแห้งๆให้ผม...

"หมอบอกว่าไงบ้าง" ผมซักต่อ

"เส้นเอ็นฉีก...บางส่วน...ยังไม่ถึงกับขาดไปเลย...เดี๋ยวก็หาย" ทีพูดตบท้ายไม่ให้ผมเป็นห่วง...แต่...มันไม่ช่วย...

"นานแค่ไหน"

"ไม่เกินเดือนก็เดินได้คล่องเหมือนเดิมแล้ว...เชื่อเหอะ...ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"...มันห้ามกันได้ด้วยเหรอไง....

"แล้วจะไปเรียนยังไง" คำถามของผมยังไม่จบลงง่ายๆ

"รถเมล์ต่อเดียวก็ถึง...อย่างแย่สุดก็วานเพื่อนสักคนมารับ...ไม่เอาน่า...เป็นแค่นี้เอง..."....แค่นี้???....ผมฟังแล้วไม่รู้สึกคลายกังวลลงสักนิดเดียว

"ก็ได้...เอ็มไม่ห่วงทีแล้วละกัน...แต่ว่า...ทีห้ามทำงานบ้านอะไรอีกจนกว่าขาจะหาย...ตกลงมั้ย" ผมยื่นคำขาด...ไม่ยอมปล่อยให้คนเจ็บอย่างทีมาลำบาก

"เอ็มมมม"

"ไม่ต้องมาร้อง....ถ้าไม่ยอมเอ็มจะนั่งรถไปส่งทีถึงคณะเลยคอยดู" ผมจ้องตาที...สายตาบอกถึงความตั้งใจจริง...

"คร้าบคุณภรรยา" ผมหันขวับตามคำเรียกแล้วมองเขม่นคนขาเดี้ยงแต่ไม่เจียมอย่างที...และเจอรอยยิ้มที่เห้นทีไรก็ต้องแพ้ทุกที

ผมมองทีทำนู่นทำนี้อย่างตะกุกตะกักแล้วอดสงสารไม่ได้...แค่เดินก็ลำบากละ...แต่ก็นั่นหล่ะ...ถ้าทีต้องการจะหยิบหรือทำอะไรก็ไม่ค่อยยอมบอกผมเท่าไหร่...มักจะทำเองสะอย่างนั้น...ผมเลยต้องคอยมองว่าทีแอบทำอะไรหรือป่าว...จะได้ถามว่าจะให้ช่วยอะไรมั้ย...หลังๆผมเลยต้องเริ่มสร้างภาพในหัวดูว่าทีน่าจะทำอะไรเองได้หรือไม่ได้บ้าง...เริ่มตั้งแต่เปลี่ยนเสื้อผ้า...อาบน้ำ...และอื่นๆ

หลังจากเข้าเฝือกมา 4 วันทีก็ไปถอดเฝือกออก...ทั้งๆที่ขามันยังไม่หายอย่างนั้นล่ะ...ด้วยเหตุผลที่ว่ามันเกะกะ...และมันเด่นเกินไป...อ้อ...ผมลืมบอกไปว่า...ตกลงแล้วทีไปเรียนโดยติดรถเพื่อนไป...เพื่อนทีอุตส่าห์ใจดีขับรถมารับและส่งถึงที่...(เรื่องนี้เด๋วเอาไปบ่นตอนอื่นละกัน)...แต่พอถอดเฝือกออกแล้วทีก็ไปเอง...แต่โดยรวมแล้วข้อเท้าของทีก็ดีขึ้นมาก...บวมน้อยลง...และก็ถ้าไม่ไปลงน้ำหนักลงไปที่ขาข้างนั้นมันก็ไม่เจ็บเท่าไหร่...แต่...เชื่อผมมั้ย...บางครั้งถ้าทำอะไรบางอย่างแล้วขามันเจ็บทีก็ยังจะทำ...

"ที...ทายารึยัง" ผมเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าหนังสือเมื่อเห็นทีกำลังเขย่งๆขาเพื่อไปนอน...

"อา.....ยัง" ทีไม่ค่อยยอมทายาให้ขามันหายบวมเร็วๆ...ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...ผมเลยต้องคอยถามทุกครั้ง

"ทำไมไม่ทา"

"งั้น...เดี๋ยวขึ้นไปทา" แล้วทีก็เดินขึ้นบันไดไปห้องตัวเอง...ผมปิดหนังสือขึ้นบันไดตามไป

"แล้วเอ็มขึ้นมาทำไมล่ะเนี่ย...หืม"

"ก็...ขึ้นมาทายาคนดื้อ" ผมตอบ...เอาสิ...ถ้าไม่ยอมให้ทา...ผมก็ไม่ไปอ่านหนังสือต่อแน่

"เดี๋ยวทีทาเองก็ได้...เอ็มไปอ่านหนังสือต่อเหอะ..."ผมเลิกที่จะเถียงกับทีแล้ว...เลยเดินเข้าห้องทีไปหยิบยามาเตรียม...ทีคงรู้ว่าคงต้องยอมผมเลยนั่งลงทีปลายเตียง...

"ยิ้มอะไร" ผมอดถามด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้...คนอะไร...อมยิ้มตลอด...ปากก็ถาม...มือก็เริ่มทายา

"เอ็มน่ารัก" ผมมองหน้าที...แล้วมองที่เท้าที่กำลังทายาต่อ...

"ก็รักสิ" ปากอ่ะตอบไปได้...แต่ไม่กล้ามองตา...

"รักเสมอแหละ"...เอ่อ...เท้ามันบวมความเน่าหรือเปล่านะ...ทำไมเริ่มรู้สึกแปลกๆไม่รู้

"แล้วเอ็มล่ะ" จะมาถามอะไรตอนนี้เนี่ย...ผมเริ่มเครียด(หรือเขินไม่รู้)..อย่าถามเหมือนไม่เคยบอกได้มั้ย

"นั่นสินะ" ผมตอบ...แกล้งคนเจ็บที่กำลังจะเริ่มอะไรๆอย่างไม่เจียมตัวเอง...ผมเดินไปเก็บยาแล้วก็หันหลังมาเจอทีที่ลุกขึ้นมายืน(ขาเดียว)ข้างหลังผม

"ทำไมตอบอย่างนี้ละ...ใจร้ายจัง" ทีพูดจบผมก็ไม่ต้องตอบ...เพราะใบหน้าที่โน้มเข้ามาใกล้ขโมยริมฝีปากของผมไปแล้ว...อืม...ขาเจ็บแต่ลิ้นไม่ได้เจ็บไปด้วย...แขนข้างนึงของทีเริ่มโอบรอบหลังผมแล้วลูบไล้...ขณะที่มืออีกข้างของทียันอยู่กับตู้ข้างหลัง...มันเป็นการจูบที่ยาวนานที่เต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ...ทีผละริมฝีปากออกแล้วขมวดคิ้วซึ่งผมก็ได้แต่อมยิ้มอย่างขำๆ

"แปลกๆ" ทีเป็นฝ่ายพูดออกมาเอง...ผมเลยหลุดขำออกมาแล้วหัวเราะจนตัวงอ

"รู้มั้ยว่าแปลกตรงไหน" ผมถามที...ทีมองผม...หันไปมองเตียงแล้วมองผมอีกรอบก่อนจะส่ายหัว...

"เรายืนอยู่กับที่..." เพราะทุกครั้งที่ผ่านมาเวลาทีจูบผม...ผมจะไม่ค่อยจะมีสติเท่าไหร่...รับรู้แต่ความรู้สึกร้อนรุ่มและเพลิดเพลิน...ทีจะเป็นคนจัดการทุกๆอย่าง...และพอการแลกรสสัมผัสจบลง...ผมก็จะมารู้ตัวว่าอยู่บนเตียงแล้ว...แต่ครั้งนี้...ทีขาเจ็บ..เราเลยไม่ได้ขยับไปไหน

"นั่นนะสิ" ทีรับรู้แล้วถอนหายใจแล้วดึงผมมานั่งที่เตียง

"ไหวเหรอ" ผมยั่ว...ทียิ้ม

"ถ้าทีไม่ไหว...เอ็มก็ต้องไหว" หมายความว่าไง...ผมเริ่มงง...แต่ทีไม่ปล่อยให้เวลาเสียไป...จัดการปลดกระดุมชุดนอนผมเสียเรียบร้อย...ริมฝีปากอุ่นกดหนักๆลงตรงชอกคอและไล่ขึ้นมาต่อที่ปากอีกครั้ง..ปลายนิ้วลูบผ่านยอดอกหลายรอบกอดจะหยุดลงตรงปลายแล้วบีบเค้น

"อึก..." ความรู้สึกตึงๆทำเอาผมสะดุ้ง...เจ็บบ้าง...แต่ถูกความมึนเมาจากลิ้นอุ่นร้อนในโพรงปากทำให้มันเลือนๆไป...มืออีกข้างล้วงผ่านกางเกงเข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหว...แล้วขยับ..ช้า....ช้า

ผมโอบสองมือรอบคอของที...ปล่อยความรู้สึกล่องลอยไปตามการชักนำของที...จนกระทั่งเริ่มสะดุด

"โอ๊ะ" เสียงทีร้องทำเอาผมชะงัก...เกิดอะไรขึ้น...มองหน้าทีแล้วนึกขึ้นได้...อา...ผมไปกดโดนเท้าทีได้ยังไงไม่รู้...

"เลิกดีกว่ามั้ย...เดี๋ยวเอ็มทำเจ็บอีก" ผมถาม...เพราะผมไม่ได้มีสติว่าต้องระวังขาทีได้ตลอดเวลา...ผมอาจทำทีเจ็บกว่านี้ก็ได้...ทีนิ่งไปสักพักแล้วยิ้มให้ผม...สายตาวาววับน่ากลัวเป็นที่สุด

"ทีมีวิธี" ว่าแล้วทีก็นอนยืดขาไปข้างหน้า...หลังพิงพนักหัวเตียง...ผมมองแล้วรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว...

"แล้วจะให้เอ็ม..." อยู่ดีๆก็ไม่กล้าถามต่อ...แล้วจะให้เอ็มทำยังไง?...คงไม่...ใช่...อย่างที่คิดไว้หรอกนะ

"เอ็มคนดี..." ไม่ดีแล้ว...ผมอยากจะร้องให้...หรือไม่ก็เอาหน้ามุดหมอนไปเลย...

"นะ...." มือผมเย็นเฉียบ...จะดีเหรอ...ทีก็จ้องมาเรื่อยๆผมก็เริ่มเกร็ง...ครั้งนึง...จะเป็นไรไป...โอ๊ย...ผมหลับตาแล้วยันตัวเองก่อนจะขึ้นไปนั่งคร่อมตรงต้นขาที...หูก็ได้ยินเสียงทีขำอยู่เบาๆ...น่าอายจะตาย...

"ลืมตาสิ" ผมถอนหายใจไล่ความกังวลแล้วลืมตามองคนตรงหน้า...มือก็เย็นเฉียบทั้งๆทีร่างกายทุกส่วนที่สัมผัสกับทีร้อนรุ่มสะจนเหมือนจะลุกไหม้ได้...แล้วผมก็นั่งนิ่ง...รอคำสั่งต่อไปของที...

"เอ็ม...ช่วยตัวเองให้ดูหน่อย" ผมก้มหน้า...มือสองข้างเริ่มขยับเหมือนมีใยบางๆคอยชักไปมาให้ผมทำตามคำสั่งของที...ขณะที่มือของทีทั้งสองข้างกดอยู่ที่สะโพกของผมและเค้นคลึงเบาๆ...แต่พออารมณ์ของผมใกล้ถึงขีดสุด...มือทั้งสองข้างของผมก็ถูกทีรวบไป...

"ที..."ผมโวยประท้วงความใจร้ายของที...แล้วจ้องหน้าทีตรงๆ...

"ทีอยากเข้าไปในตัวเอ็มนะ".....อา....ผมหน้าร้อนวูบและเกร็งขาที่ใช้รับน้ำหนักของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว...ทียอมปล่อยมือผมเป็นอิสระแล้วเริ่มนวดช่องทางคับแคบด้วยปลายนิ้วที่ชุ่มไปด้วยสารหล่อลื่น...ต้องทำอย่างนี้จริงๆเหรอ...ผมสัมผัสแก่นกายของที...ลูบไล้พลัดกับสัมผัสหนักๆ...ผมกำลังถ่วงเวลา...ได้ยินเสียงทีครางในลำคอก็ยิ่งทรมานตัวเอง...เอาเถอะ...ครั้งเดียว...ผมเคลื่อนตัวเองเพื่อหาตำแหน่ง...สัมผัสได้ถึงความร้อนจากตัวทีเมื่อปลายยอดของแก่นกายแตะกับตัวผม...ผมกดน้ำหนักตัวเองลงและรับรู้เมื่อมันค่อยๆแทรกลึกเข้ามา...ทีทำให้มันง่ายขึ้นเมื่อเขาพยายามดึงความสนใจของผมไปที่อื่น...จนกระทั่งทีเข้ามาจนสุดในตัวผม...ทียังคงยิ้ม...ยิ้มตลอดเวลาที่ผมทำตัวว่าง่าย...ไม่ไหวแล้วละ...ผมขอยกที่เหลือให้ทีจัดการต่อ...ผมทำเหมือนเคย...และจึงเริ่มทิ้งทุกอย่างตามการชักนำของที...ทีรู้หน้าที่ของตัวเองดี...จึงค่อยๆยกตัวเองกระแทกขึ้นมา...และเร่งจังหวะจากช้าเป็นเร็วขึ้นเรื่อยๆจนผมและตัวทีเองเหนื่อยจนไม่มีแรงเหลือ...ผมจึงล้มตัวลงนอนข้างๆที...ก่อนจะหลับ...ผมนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้

"ที...เมื่อกี้ไม่เจ็บขาเหรอ"

เงียบไปสักพัก

"เจ็บ"....อ้าว...ตกลง...

"แล้วจะให้เอ็มออนท็อปทำไม"....

"เปลี่ยนบรรยากาศ"คราวนี้ตอบกลับมาเร็ว..

.นั่นสินะ....

เหตุผลของที....

ไม่เกี่ยวอะไรกับที่ขาเจ็บเลยสักนิด


----------------------------------------------------------
ชะแวบ...
ช้าๆได้พร้าเล่มงามเหมือนเคย
เรทไร้คุณภาพ...555
ปล...เข้ามาเรียนในโรงบาลแล้วไม่มีคอมให้ใช้....เศร้าจริงๆ
 InLuSt

[pajaa]

หวัดดีคับหมออิน
ผมไม่ได้เข้าที่นี่ตั้งนาน ขอโทษนะคับ


อ่านแล้วแอบอิจฉาเล็กๆ แฮะ



รักษาสุขภาพด้วยคับ
 

[shiawase]

คิดถึงนิยายเรื่องนี้จัง..........ขอบคุณนะคะที่มาลงตอนพิเศษให้

เรทแบบมีคุณภาพ (รึป่าว)   แต่ก็ยังสนุกเหมือนเดิม  ขอบคุณคร่า

[subaru]

ไม่ได้เข้ามาอ่านนานแล้ว พอเปิดมาเจอว่ามีตอนพิเศษดีใจมาก ชอบเรื่องนี้

[สมุนไพร]

หายไปนานนนนนนเลยหมออิน...ดีใจที่กลับมา 

ทีนี่เยี่ยมไปเรยยย...ขาเจ็บแต่ยังได้-*-

[bluesky]

    ดีจังได้เจอ...เ็อ็ม กะ ที....ที่นี่ด้วย

[nOn†ღ]

ขาเจ็บก็ยังสามารถ....   


รอตอนพิเศษตอนต่อไป 

[bamboo_boy]

อ่านเเล้วรู้สึกชอบจังครับ แอบอิจฉาความหวานของคู่รัก
เจอเเบบนี้รับรองรักตายเลย ......
รอตอนพิเศษตอนต่อไปน่ะคร้าบบบบบบบบบบบบบ

[( = ___ = )]

 :กอด1:ขอบคุณคุณหมออินที่มาต่อตอนพิเศษจ้า

ชอบเอ็มกะทีมั่กๆแล้วก็รอคู่เกมส์กะอาร์ตอยู่น้า จุ๊ฟๆ
ช่วงนี้เรียนหนักป่ะจ๊ะ รักษาสุขภาพน้า

ป๋อหลอ...เรื่องรวมเล่มเป็นหนังสืออ่ะ โซขอลงชื่อจองด้วยคนจิ
ว่าแต่หมออินจะทำแน่ไหมเอ่ย

[InLuSt]

ตอนที่ 57 : พิเศษ 7 : Physical Examination

"ต่อไปนี้หมอจะทำการตรวจร่างกายนะครับ...ดูจากสภาพภายนอกแล้ว...ไม่พบ sign ของความผิดปรกตินะครับ...ช่วยแลบลิ้นให้ดูหน่อยนะครับ" ทันทีที่ผมพูดจบคนตรงหน้าก็แลบลิ้นออกมาตามคำสั่ง...แววตาใสกิ๊งกระพริบปริบๆ

"โอเคครับ...ไม่มีsign ของ central cyanosis...ขอดูมือหน่อยนะครับ...พบว่ามีสีที่ปรกติ...บ่งบอกว่าไม่มี peripheral cyanosis" ผมทวนตามสเตปที่ท่องเอาไว้เพื่อใช้ในการสอบ"การตรวจร่างกาย"ในวันศุกร์ที่จะถึงนี้

"ต่อไปก็...คนไข้ช่วยถอดเสื้อหน่อยนะครับ.........ที...." ผมเรียกชื่อ...เมื่อเห็นว่าเหยื่อที่ผมเอามาใช้ซ้อมไม่ตอบสนองสะแล้ว

"เอ็ม...เอ็มซ้อมมาสามรอบแล้วนา...ถึงไม่มีคนไข้เอ็มก็ตรวจได้แล้วเนี่ย" ทีพูดเนือยๆแต่ก็ยอมถอดเสื้อให้เป็นรอบที่สาม

"ก็ถ้าไม่ซ้อมให้แม่น...พอถึงเวลาจริงมันก็จะพูดไม่ได้นะสิ" ผมยืนกรานที่จะซ้อมต่อ...

"อยากเอาให้แม่นหรือว่าที่จริงอยากมาลูบๆคลำๆทีกันแน่" ผมแอบชะงัก...เหยื่อเริ่มไหวตัวทันแล้วแหะ

"หรือถ้าทีไม่สะดวก...เอ็มไปขอร้องอาร์ทก็ได้นะ" เอาสิ...จะลองดูมั้ย

"อืม...ถ้าเอ็มอยากให้อาร์ททะเลาะกับแฟนสักสัปดาห์ก็ลองดูได้นะ" ผมเงียบ...ทำไมเดี๋ยวนี้แพ้ทีอยู่เรื่อย...ไม่ได้การละ

"งั้น...เลิก....ไม่ซ้อมละ...ง่วงนอน...ขอบใจทีมากนะ...เอ็มไปนอนดีกว่า" พูดจบผมก็คว้า stretoscope ออกจากคอแล้วเดินหนีทีเข้าห้องนอน...สักพักผมก็ได้ยินเสียงทีเดินตามขึ้นมา...ผมหมุนตัวนอนตะแคงแล้วแกล้งทำเป็นหลับ...หูแว่วได้ยินเสียงทีหัวเราะขำๆในลำคอ...ใจฟังแล้วก้อยากรู้ว่าขำอะไร...แต่ยังไงก็ต้องแกล้งหลับต่อ

"อืม...เริ่มไงนะ...สวัสดีครับ...ผมนายแพทย์ทีนะครับ...ขออนุญาตตรวจร่างกายนะครับ" ผมฟังแล้วอดที่จะขำไม่ได้...ท่าทางผมซ้อมสามรอบมันจะมากไปจริงๆเพราะเท่าทีได้ยิน...ทีก็พูดเริ่มเหมือนผมไม่มีผิดเพี้ยน

"ดูจากสภาพภายนอกโดยรวมแล้ว...พบว่าบริเวณลำตัวมีการสั่นไหวเล็กน้อย...แสดงว่าคนไข้ยังไม่หลับและน่าจะกำลังขำอยู่" โอ๊ย...ผมแอบเอามือกดท้องไปขำไป...ทีก็คงรู้แล้วละว่าผมไม่ได้โกรธและก็ไม่ได้งอนอะไรเลย...ทีจึงเริ่มพูดเล่นต่อ

"ยังไงต่อนะ...เอ็ม...ดู...คลำ...ฟัง...เคาะ...ใช้ตรวจกับทุกระบบยกเว้นระบบทางเดินอาหารใช่มั้ย" ผมไม่ตอบ...แต่ก็ยังอดปลื้มใจในตัวทีไม่ได้...เห็นว่าเป็นเหยื่อนิ่งๆตั้งสามรอบ...ผมไม่คิดว่าทีจะจำในสิ่งที่ผมพูดได้ทั้งหมด

"เวลาดูก็ต้องสังเกตให้ดีๆ" พอเสียงทีพูดจบ...มือข้างหนึ่งของทีก็หันมาพลิกให้ตัวผมเปลี่ยนเป็นนอนหงายแทนการนอนตะแคงอย่างเมื่อครู่...และเมื่อผมยังไม่ทันตั้งตัว...ผมเลยอดร้องออกไปด้วยความตกใจไม่ได้ตอนที่กางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่ถูกถอดออกไปอย่างเร็ว

"ที!!!"

"อะไรเหรอ" ใบหน้ากวนๆยิ้มแบบไม่รู้เรื่อง...

"ทำอะไร!!!" ผมถามแล้วพยายามดึงกางเกงทั้งๆทียังอยู่ในท่านอนหงาย

"ตรวจร่างกายไงเอ็ม"...พอทีตอบผมก็เริ่มยันตัวลุกขึ้นนั่ง...ชั่งกางเกงมันแล้ว!!!...แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทำอะไร...ทีก็โน้มตัวเองลงมาจูบบดเบียดริมฝีปากกับผม...ลิ้นทีค่อยๆลากและเสียดสีกับลิ้นของผมก่อนจะละไล้ไปตามขอบฟันและดันดุนที่กระพุ้งแก้ม...ความหวานจากรสจูบของดีทำเอาผมหมดแรงเสียดื้อๆ...ยังจูบเก่งเหมือนเดิม...เหมือนวันแรกที่เจอเลย...ผมหลับตาปรือ...ร่างกายเริ่มลืมที่จะต่อต้าน...

          มือข้างหนึ่งของทีรั้งท้ายทอยของผมขึ้นส่วนอีกข้างค่อยๆลากผ่านรอยนูนของกางเกงในและวกผ่านเข้าไปด้านใต้...ปลายนิ้วหยอกเย้ากับช่องทางแคบเพียงเบาบางแล้วเปลี่ยนจุดมุ่งหมายของการกระทำเป็นการถอดอุปสรรคชิ้นสุดท้ายออกไป...เผยส่วนอ่อนไหวสู่สายตาของเจ้าของฝ่ามือ...

"อืม...สีชมพูอมแดง...ไม่เห็นถึง sign ของความผิดปรกติ" ผมสะดุ้งเฮือกกับคำพูดของที...นี่ยังไม่เลิกเล่นอีกเหรอเนี่ย....แต่พอกำลังจะแย้ง...ปลายนิ้วเย็นๆของทีก็ทำเอาผมสะดุด

"ส่วนตรงนี้...มีสีชมพูจางๆ...และก็...ยังนุ่มนิ่มเหมือนเดิม" ปลายนิ้วเย็นเยียบสอดผ่านเข้าไปช้าๆ...

"...ทะ....ที....ไม่เอา" สิ่งแปลกปลอมภายในร่างกายค่อยๆกดและเคล้าคลึงผนังรอบข้าง...แค่โดนกระทำมันก็น่าอายพออยู่แล้ว...แต่การที่ต้องมาฟังอะไรแบบนี้ทำให้ผมยิ่งอายจนพูดอะไรไม่ถูกเข้าไปใหญ่...แต่ทีกลับยิ้มรับกับคำพูดของผม

"ไม่ได้หรอกนะเอ็ม...ผมขออนุญาติเพิ่มนิ้วนะ...ถ้ารู้สึกเจ็บก็บอกนะครับ" แง...ไม่อนุญาต....ผมกลืนคำปฏิเสธลงคอแล้วแนบฝ่ามือกดปากตัวเองเอาไว้แน่น...กลั้นเสียงครางรับต่ออารมณ์ที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นตามอุณหภูมิของร่างกาย...ผมรู้สึกได้ถึงช่องทางที่กำลังขยายตัว...ปลายนิ้วซุกซนหยอกล้อผนังรอบด้าน

"การคลำแบบ deep touch ก็ยังไม่พบก้อนหรือให้ความรู้สึกกดเจ็บ...หึหึ" ทีกำลังสนุก!!!...ส่วนผมแถบจะคลั่ง...ขาทั้งสองข้างต้องเหยียดเกร็งกับการกระตุ้นที่ได้รับ...กล้ามเนื้อในช่องท้องบีบรัดตอบสนองนิ้วทั้งสองของที...สร้างความรู้สึกหวิวๆไล่ขึ้นมาถึงคอ

"อือ...ที....พอแล้ว...ไม่เอานิ้ว..."

"แน่ใจนะ?" น้ำเสียงยกสูงจนผมแปลกใจในเสี้ยววินาที...ทีดึงนิ้วออกอย่างรวดเร็วจนส่วนอ่อนไหวบีบตัวแน่น...เรียกร้องถึงความต้องการการถูกเติมเต็ม...แล้วผมก็รู้ถึงสิ่งที่ผมพูดผิดไป...เมื่อสิ่งที่ทีเอามาแทน"นิ้ว"ของทีกำลังแทรกเข้ามาในกาย

"...ม..ไม่ใช่......" พลาดท่าอีกแล้ว....ผมเถียงได้แค่นั้นก็ต้องเงียบเสียงลงเมื่อแก่นกายของทีลึกเข้ามาในตัวมากขึ้นเรื่อยๆ...ความร้อนทำเอาผมสติหลุด...ความรู้สึกของพลาสติกตอนโดนไฟลามเลียก็คงประมาณนี้...

"ต่อจาก ดู คลำ ก็ต้องเป็นเคาะใช่มั้ย...เอ็ม"...เคาะ?....เคาะ?.....นึกไม่ออกแล้ว....ทีกระซิบถาม...ละปากจากการเล้าโลมยอดอกด้วยปลายลิ้น...แต่ผมไม่มีแรงที่จะตอบ...ขนาดมือทั้งสองข้างยังทำได้แค่สางไปในผมของทีเท่านั้นเอง...แต่อยู่ดีๆทีก็ทำท่าเหมือนจะถอนกายออกทั้งๆที่พึ่งจะเข้ามา...มือสองข้างกดแน่นที่สะโพกของผมก่อนที่ทีจะกะแทกตัวเองเข้ามาจนสุดอย่างเร็ว...ผมตอบสนองการกระทำนั้นของทีได้แค่กัดฟันแน่น...จะว่าเจ็บก็ไม่ใช่...ไม่เจ็บก็ไม่ใช่...รู้แต่มันเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านไขสันหลังเข้ามาตามด้วยความรู้สึกโหวงๆในช่องท้อง...พอผมรู้สึกผ่อนคลายลงก็อดที่จะหลุดเสียงครางออกมาไม่ได้

"อ...อา..."

"อืม...โอเค..." โอเคอะไรของทีไม่รู้ผมรู้แต่ว่าทีกำลังจะทำแบบเดิมอีกรอบ...ผมจิกปลายเล็บลงบนสะบักของทีทั้งสองข้าง...ไม่สนแล้วว่าทีจะเจ็บหรือป่าว...ถือสะว่าแลกกันก็แล้วกัน...จังหวะทิ้งช่วงของการกระแทกเข้าออกของทีที่ลดลงเรื่อยๆทำเอาสมองผมหยุดทำงานไป...การเข้ามาแต่ละครั้งนำมาซึ่งความรู้สึกที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ...และส่งผลกระทบให้เกิดการตอบสนองเป็นการเปล่งเสียงครางออกไปอย่างที่ผมไม่อาจควบคุมได้...พอๆกับนิ้วมือของผมที่ทั้งจิกและข่วนแผ่นหลังของที...แต่ดูท่า...มันคงไม่ได้ส่งผมอะไรต่อทีมากนักเพราะทีดูไม่ได้ใส่ใจอะไรอย่างอื่นเลย...

"เอ็ม...ชอบมั้ย......" หรือผมควรจะเอามือมาข่วนปากไม่ให้ทีถามอะไรแบบนี้ตอนที่กำลังมีอะไรกันอยู่จะดีกว่านะ...แค่ตั้งสติไม่ให้หลุดไปได้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว

"ไม่ไหวแล้วที...ปล่อยเอ็ม..อ......อะ....อ๊า....ที!!!" ผมเหนื่อย...หอบ...และตอบอะไรไม่ไหวแล้ว...หลังจากที่ความรุนแรงทางอารมณ์ทุกปลดปล่อยออกมาทุกหยาดหยด...ทีก็หมุนตัวมากอดผมทางด้านหลังโดยที่ยังไม่ยอมถอนตัวเองออกไป

"เอ็ม...ยังไม่ตอบทีเลยว่าชอบมั้ย" เจ้าตัวยังคงซักไซร้ไม่เลิก...ผมกัดริมฝีปากตัวเองนั้น...ไม่รูว่าจะตอบยังไงดี...เหนื่อยก็เหนื่อย...ยังต้องมาคิดคำตอบอีก...อืม

"เอ็มไม่ต้องตอบทีก็ได้" ทีเว้นจังหวะ...และกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น

"เพราะจากการตรวจร่างกายเอ็มทีก็รู้แล้วละว่าเอ็มชอบรึป่าว..." ตรวจร่างกาย?...อย่างเมื่อกี้เขาเรียกว่าตรวจร่างกายที่ไหนกันเนี่ย...

"ที..." ผมกัดปากตัวเองอย่างลังเลใจว่าจะพูดต่อดีมั้ย...เอาเหอะ...ไม่มีใครเขินจนตายสักหน่อย

"เมื่อกี้มันไม่ใช่ตรวจร่างกายสักหน่อย...มีแค่ดูคลำ...แล้วก็...เคาะเอง" ยิ่งพูดเสียงผมก็ยิ่งเบาลงเรื่อยๆ...แล้วผมก็ได้ยินเสียงทีหัวเราะพร้อมกับรับรู้ความสั่นผ่านมาทางร่างกายที่เชื่อมกันอยู่...

"ทีว่าทีทำครบแล้วนะ...ทั้งดู..คลำ...เคาะ..ฟัง...เพียงแค่ที'ฟัง'เสียงเอ็มตอนที'เคาะ'ไปพร้อมกันต่างหาก" โอย...แย่...

"จากการฟังเสียงครางของเอ็ม...ทีก็พบว่าร่างกายเอ็มแข็งแรง...ปรกติดี...แล้วก็บอกได้อีกว่า...เอ็มพอใจกับการเคาะของที" เสียงทีพูดกลั้วหัวเราะทำเอาผมใบหน้าร้อนผ่าว

"บ้า!!!...ตรวจร่างกายระบบไหนกันถึงตรวจวิธีนี้...ไม่มี...ทีมั่วเอาเองทั้งนั้น..."

"อ้าวเอ็ม...ระบบสืบพันธุ์ไง"

"ทำแบบนี้มันสืบพันธุ์กันได้ที่ไหนเล่า" ผมเถียงสุดใจขาดดิ้น...ทีพูดไม่พูดป่าว...เพราะริมฝีปากเริ่มขบกระดูกสันหลังแถวต้นคอแล้ว

"อืม...ทำรอบเดียวคงไม่พอมั้ง...ถ้าหลายรอบคงจะสืบพันธุ์ได้เองแหละ" ...โอย...ผมยอมแพ้...วันนี้ไม่ได้นอนแน่ๆเลย

ใช้ทีมาซ้อมตรวจร่างกาย 3 รอบ...แต่ไม่รู้ผมต้องโดนคิดคืนมากี่รอบ...แง

ใครว่านักศึกษาแพทย์ฉลาด....ผมขอเถียงว่าไม่จริง...

อย่างน้อย...

ทีก็ฉลาดกว่าผม....

ในเรื่องพรรค์นี้เสมอ...

เฮ้อ

...
พิมพ์จนปวดไหล่แล้ว
แว้บมาแต่งช่วงสอบ
เพราะอ่านหนังสือสอบแล้วอยู่ดีๆก็คิดออกขึ้นมา...
เป็นโชคดีของทีไป
ปล...สอบตรวจร่างกายทำไม่ได้เลย...คงเพราะไม่มีทีไว้ให้ซ้อมอย่างเอ็มละมั้ง
InLuSt

[bellbomb]

ตอนที่ 57 : พิเศษ 7 : Physical Examination
"บ้า!!!...ตรวจร่างกายระบบไหนกันถึงตรวจวิธีนี้...ไม่มี...ทีมั่วเอาเองทั้งนั้น..."

"อ้าวเอ็ม...ระบบสืบพันธุ์ไง"

"ทำแบบนี้มันสืบพันธุ์กันได้ที่ไหนเล่า" ผมเถียงสุดใจขาดดิ้น...ทีพูดไม่พูดป่าว...เพราะริมฝีปากเริ่มขบกระดูกสันหลังแถวต้นคอแล้ว

"อืม...ทำรอบเดียวคงไม่พอมั้ง...ถ้าหลายรอบคงจะสืบพันธุ์ได้เองแหละ" ...โอย...ผมยอมแพ้...วันนี้ไม่ได้นอนแน่ๆเลย

หมอทีนี่มัน...จริงๆเลย ถ้าเอ็มสืบพันธุ์ขึ้นมาได้จริงๆเดี๋ยวมีเบบี๋มาให้เลี้ยงหรอก ก๊าก

สอบเสร็จหรือยังคะ ยังไงขอให้ได้คะแนนดีๆนะ ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษด้วยค่า  

[mecon]

หวัดดีค่ะ คุณหมออิน

อ่านจบแ้ล้วคะ สนุกมาก ฮาด้วย ฉากเอ็นซีก็หวานอ่านแล้วอุ่นๆในใจ  ครึๆ

ชอบนิสัยของเอ็มมากคะ รู้สึกว่า เป็นคนดีอย่างที่ทีชอบเรียกจริงๆตามนั้นเลย

เวลาจะโกรธ หรือไม่พอใจก็จะคิดโกรธไม่นาน แล้วนิสัยขี้อาย เป็นเหยื่อให้ทีแกล้งซะทุกทีเลย

น่ารักแบบนี้สมแล้วที่ใครๆก็หลงรัก ชอบความสัมพันธ์ของเพื่อนที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ยังเป็นเืพ่อนกัน

ถึงแม้ว่าจะรักกัน แต่ไม่ได้คบกันจริงๆก็ตามยังไงความรักมันก็ยังจะคงอยู่ เป็นความทรงจำที่ดี ณ ช่วงเวลาหนึ่ง จริงๆ

ชอบตอนพิเศษ คุณหมอที ตรวจร่างกายคนไข้จำเป็นซะ    เจ้าเล่ห์เป็นที่สุด

สู้ๆนะคะจะเป็นกำลังใจคะ

[สมุนไพร]

กรี๊ดกร๊าดๆ

เรียกเลือดๆ

หมออินสู้ๆเน่อ

[( = ___ = )]

  ให้กำลังใจหมออินคนดี หุหุ

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน้า เอ็ม-ที น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก

[bluesky]

   คิดถึง เอ็มกะที.... ดีจังได้อ่านตอนพิเศษให้หายคิดถึง
   (พึงจะหาเจอ )

[ДηοηγМ]

สนุกมากค่า


อ่านแล้วอินตาม


ถึงขั้นจะไปตามหาเอ็มจากเพื่อนที่เรียนหมอเลยทีเดียว  





ยังรอตอนพิเศษอยู่เรื่อยๆ น้าาาา



 

[yotsaphat]

เรื่องนี้หนุกครับ ชอบเหมือนกัน อ่านจบไปหลายรอบแล้วนะ

[InLuSt]

ตอนที่ 58 : พิเศษ 8 : break

...

ติ๊ก...ติ๊ก

...

...

ติ๊ก....

คุณเคยชินกับคำว่า"ลางสังหรณ์"มากแค่ไหน

มากพอๆกลับการได้ยินเสียงนาฬิกาเดินหรือป่าว

ไม่มากครั้งใช่มั้ย?

วันนี้ผมตื่นเพราะเสียงนาฬิกาที่แขวนอยู่ข้างฝาผนังส่งเสียงเดินเบาๆปลุก...เสียงติ๊กๆๆ เป็นเสียงเดียวที่ดังที่สุดในบ้านหลังนี้ตอนนี้...ผมขยับตัวเองออกจากความง่วงงุนและพบว่าตัวเองนอนหลับไปบนโซฟายาวหน้าโทรทัศน์...มือข้างหนึ่งของผมถือนิยายแนวสืบสวนไว้หลวมๆโดยมีนิ้วโป้งคั่นหน้าที่กำลังอ่านอยู่เอาไว้...ผมสรุปสภาพของตัวเองได้ว่าผมคงจะเผลอหลับไปตอนนั่งอ่านหนังสือ...ดีนะที่ถอดคอนแทกต์เลนส์ออกไปแล้ว

ผมตัดสินใจทิ้งหนังสือนิยายถือผมถือไว้ทั้งคืนไว้บนโต๊ะหน้าโทรทัศน์โดยไม่ลืมที่จะเอาทีคั่นหนังสือคั่นหน้าเอาไว้...ลุกขึ้นบินแขนบิดตัวสักสองสามนาทีแล้วตัดสินใจขึ้นไปอาบน้ำล้างหน้าที่ห้องน้ำชั้นบน...

แปลกมาก...

ความรู้สึกในใจบอกว่าวันนี้มันแปลกๆ...รู้สึกโหวงๆอย่างบอกไม่ถูก

ทียังไม่กลับมาอีกเหรอ?

ผมปล่อยให้สายน้ำเย็นเหยียบจากฝักบัวชะความไม่สบายใจออกไป...รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ได้ผล...อะไรบางอย่างบอกผม...หลังจากอาบน้ำล้างหน้าแต่งตัวเสร็จผมก็ออกมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของที...

อาจจะล็อกหรืออาจจะไม่?...

ผมลังเลใจอยู่หน้าประตู...ก่อนจะตัดใจเดินหมุนตัวลงสู้ชั้นล่าง...หาอะไรในตู้เย็นกิน...สายตาเหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลา 9.18 น. สาวขนาดนี้แต่ทำไมวันนี้ถึงได้เงียบขนาดนี้...ผมพยายามมองไปทางประตูเพื่อดูว่ามีแม่กุญแจล็อกอยู่หรือป่าว...ถ้าล็อกแสดงว่าทีกลับมาแล้วและอาจจะนอนหลับอยู่ในห้อง...แต่ถ้าไม่...

ทำไม?...

เมื่อวานถือเป็นครั้งแรกทีที่บอกผมว่าจะไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อน...ผมเห็นด้วยกับที...ผมดึงทีมาอยู่กับผมมากเกินไป...ถึงยังไงทีก็ต้องมีเพื่อนที่คณะตัวเองบ้าง...ทีเป็นคนไม่ชอบกินเหล้าแต่ไม่ใช่กินไม่ได้...ผมรู้ว่าความจริงเพื่อนชวนทีไปเที่ยวหลายรอบ...บางครั้งเขายังเคยโทรมาขออนุญาติผม..และนั่นทำให้ผมแปลกใจ...เพราะผมไม่รู้...เพื่อนทีคิดว่าผมไม่ให้ทีไป...แต่ความจริงผมแทบจะไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ...ทีให้คำอธิบายกับผมแบบทีเล่นทีจริงว่า"อยู่กับผมมีความสุขมากกว่าอยู่กับแก้วเหล้า"...ผมไม่เอามาเป็นเรื่องติดในมากเท่าไหร่

แต่ครั้งนี้...ทีพึ่งสอบเสร็จ...และดูท่าว่าครั้งนี้ยังไงๆเพื่อนกลุ่มเดียวกับทีก็ยังยืนยันว่ายังไงๆทีก็ต้องไปก๊งก๋วนเหล้าครั้งนี้ให้ได้...ทีเองก็แค่บอกผมเป็นประโยคบอกเล่า...ไม่ใช่เชิงขออนุญาติสักหน่อย...(เพื่อนทีบ้ากันไปเองนั้นแหละ)...ผมพยักหน้ารับและก็ทำอะไรตามปรกติจนมาถึงตอนนี้...ตอนที่ผมหยุดอยู่หน้าประตูบ้าน...ล๊อกแบบเดิมเหมือนที่ผมล๊อก...ใช้กุญแจไขเข้ามาได้แต่ไม่มีแม่กุญแจคล้องจากในบ้าน...

ผมนิ่งไปชั่วอึดใจ...บอกตัวเองว่าไม่ต้องคิดอะไร...เพราะมันไม่มีอะไร...อย่าพึ่งกังวลไปเอง...ผมเดินไปหยิบมือถือบนโต๊ะมาดู...คาดหวังว่าจะเห็นข้อความสักข้อความหรือ miss call สักอัน...แต่ไม่...ผมพบแต่ความว่างเปล่า...

ผมตัดสินใจเดินขึ้นไปห้องนอนที...หยุดอยู่หน้าประตู...กลั้นหายใจอย่างไม่รุ้สึกตัวแล้วบิดลูกบิดประตู...

มันไม่ได้ล็อก...

ผมเปิดเข้าไปเจอห้องที่ว่างเปล่า...ไม่มีสิ่งใดบ่งบอกว่าเจ้าของห้องได้กลับเข้ามาตั้งแต่เมื่อวาน..ผมเดินไปนั่งลงบนเตียง...นั่งนิ่งๆอยู่สักพัก...ความรู้สึกโหวงๆในใจยังไม่หายไป...มันคงจะเกาะติดไปอีกสักพัก...และคงเป็นพักใหญ่ๆเลยทีเดียว...ผมหลับตา...หายใจเข้าออกเพื่อปลดความรู้สึกไม่สบายใจออกไป...แล้วลุกขึ้นเดินลงไปห้องข้างล่าง

ผมกดเปิดโทรทัศน์เพื่อลดความเงียบของบ้าน...หยิบมือถือตัวเองขึ้นมาถือเอาไว้ในมือครู่นึง...ก่อนที่จะกดโทรออกไปยังเบอร์โทรออกล่าสุด...

ตรู๊ด....ตรู๊ด...

อย่างน้อยก็ยังดีกว่าเข้าระบบฝากข้อความ...ผมปลอบใจตัวเอง

ตรู๊ด....ตรู๊ด...

ตรู๊ด....ตรู๊ด...

ตรู๊ด....ตรู๊ด...

"แกรีก...ฮัลโหล" ผมชะงักไป...

เสียงคนรับสายบอกให้ผมรู้ว่าคนที่รับสายคงง่วงมาก...แต่มีอีกอย่างนึงที่มันบอกผมคือ...คนที่รับสายไม่ใช่ที...เพราะมันเป็นเสียงผู้หญิง...

"ฮัลโหล...เอ็มเหรอ"...ผู้หญิง...เพื่อนที?....ใครสักคนที่รู้จักผม...แล้วผมจะตอบว่าอะไรดี...

"ฮัลโหลเอ็มใช่มั้ย..." เสียงที่ตอนแรกฟังดูง่วงๆเริ่มสดใสขึ้นตามลำดับ

"ใช่..."ผมกรอกเสียงตอบลงไป...

"อ่อ...นี่ชาร์มเองนะ" ....ชาร์ม?...อ้อ...คนที่ช่วยรับส่งทีตอนที่ทีเข้าเฝือก...

"เอ็มจะคุยกับทีเหรอ" ผมนิ่งกับคำถาม...ถามแปลกไปมั้ย...นี่ผมโทรเข้าเครื่องทีนะ...ถ้าจะคุยกับคนอื่นจะโทรเข้าเครื่องทีทำไม

"อืม"...ผมครางรับเป้นคำตอบ

"หรอ...แต่ว่าทีหลับอยู่อ่ะ...จะให้ชาร์มปลุกให้มั้ย"....หลับ?

"งั้น...ไม่ต้องหรอก...ถ้าทีตื่นฝากบอกด้วยนะว่าเราโทรไป" แล้วผมก็กดวางสาย...

ผมยืนนิ่งมือถือโทรศัพท์ค้างอยู่อย่างนั้นแปบนึง...สับสนหรืองงก็ไม่รู้...โอเค...ทีหลับค้างที่อื่น...คงเมามาก...เลยกลับบ้านไม่ไหว...แล้วก็โทรมาบอกไม่ได้...จนถึงตอนนี้...แต่ว่า...ทำไมชาร์มถึงไปรับโทรศัพท์ทีได้...ทีค้างกับชาร์ม?

ผมสั่นหัวไล่ความคิดแย่ๆที่เริ่มจะกินหัวผมออกไป...ผมรู้ดีว่ามันไม่หลุดหรอก...ผมพลาดไปแล้วที่คิดเรื่องนี้

"ไอเลิฟยู หว่ออ้ายหนี่ อิชเลเบดิก เชอแตม...ก็จะให้พูดยังไงก็ไม่เท่าหัวใจที่มี..."

...

เมสเสจ?

...

ผมเดินไปหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง...จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกละ...ผมต้องเจอกับอะไรอีก...

"คุณได้รับ1ข้อความมัลติมีเดีย"

ใครส่งมา?...

มือกดเปิดไปตามอัตโนมัติ...ก่อนที่การรับรู้ทุกอย่างของผมต้องหยุดชะงัก...เพราะไฟล์วีดีโอที่เล่นอยู่ตรงหน้า...ภาพเคลื่อนไหวของใครสองคนที่ผมรู้จัก...ใครคนนึงเป็นคนที่ผมรู้จักดี...ดีมาก.......ส่วนอีกคน....เป็นคนที่ผมพึ่งวางสายไปเมื่อครู่....ชาร์ม....กับ....ที

นี่มันเกิดอะไรขึ้น....?

ผมหยุดภาพ...มองดูชื่อผู้ส่ง...เบอร์ที่ไม่รู้จัก...แต่ผมก็พอจะเดาได้ว่าเป็นเบอร์ของใคร...ใครคนที่ผมไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนี้ไปทำไม...

ผมรีเพลย์ภาพดูอีกรอบ...คลิปสั้นๆที่ยาวไม่ถึง 3 นาที...ถึงคุณภาพของไฟล์จะไม่ชัดมากอย่างไฟล์หนังชนิดอื่น...แต่มันก็ชัดพอที่จะบอกว่าคนสองคนที่อยู่ในคลิปคือใคร...และกำลังทำอะไรกันอยู่...

ทำไม...ที....

ดูแค่นี้ก็รู้ว่าคลิปนี้ไม่ได้ทำขึ้นมาในแง่ของการตัดต่อ...และผมก็ไม่สนว่ามันอาจจะถูกทำขึ้นมาในแง่อื่น...

สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ที่ผมอยากรู้ก็คือ....

ที...คิดยังไงกับสิ่งนี้...สิ่งที่ทำลงไป....สิ่งที่เกิดขึ้น...แล้วผม....ควรจะทำยังไง...

ผมตัดสินใจปิดมือถือทิ้ง....กลัวว่าตัวเองจะได้รับอะไรเพิ่มมาอีก...ผมไม่อยากเห็นรูป...หรือคลิปอะไรเพิ่มอีกแล้ว...และที่สำคัญ...ผมกำลังกลัวว่า"เธอ"อาจจะโทรมาหาผมเองเลยก็ได้...

ผมเดินขึ้นห้องตัวเองในสภาพเบลอสุดขีด...ในหัวคิดไปต่างๆนานา...ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวผม...ผมต้องทำอะไรบ้าง...เดินไปวีนแตกใส่ชาร์มเหรอ...บอกว่าทีเป็นของผม?....ด่าเขา?....ตบเขา?....แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา....แล้วยังไงต่อ..ยิ่งไปกว่านั้น...ผมต้องทำอะไรกับที...ขอเคลียร์?....ทะเลาะ?....โวยวาย...ถามว่าทีทำอย่างนี้กับผมได้ยังไง....?.....หรือว่า

ผมควรจะเลิกกับที?

ถึงเวลาแล้วใช่มั้ย...ระหว่างเราสองคน...

ผมนอนหลับตาคิดอยู่บนเตียง...รู้สึกได้ว่าตัวเองร้องไห้....ประวัติศาสตร์กลับมาย้อนรอยเดิมใช่มั้ย...เหมือนเดิม....หรือว่าจริงๆแล้วมันมากว่าเดิม...มากเกินกว่าผมจะรับไหว....

ผมหลับไปอย่างไม่รู้ตัว...เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลา 11.30....ทำให้ผมรู้ว่าหลับไปไม่กี่ชั่วโมง...และตอนนี้...ผมรู้อะไรเพิ่มมาอีกอย่าง...นั่นคือ...ทีกลับมาบ้านแล้ว...

ผมได้ยินเสียงกุกกักจากห้องข้างๆ...เหมือนทีกำลังหยิบหรือหาอะไรบางอย่าง...ผมเดินไปเอาหูแนบกับกำแพงห้อง...เสียงดังต่ออีกสักพักแล้วก็เงียบไป.....ผมยินนิ่งรออีกอึดใจ...แต่ก็พบแต่ความเงียบ...ผมเลยตัดสินใจเปิดประตูออกจากห้องตัวเอง...ไปหยุดยืนหน้าห้องที...แล้วเคาะประตู....

ความเงียบทำเอาผมกลัว...และลังเล...ผมควรจะเคาะห้องอีกรอบ...หรือเปิดประตูเข้าไปเลย...

ผมไม่ต้องคิดนาน...เพราะเสียงคนเดินและลูกบิดประตูกำลังหมุน...ประตูเปิดแล้ว.....

ผมเลื่อนสายตาขึ้นเรื่อยๆจนถึงใบหน้าคนที่ผมรัก...รักมาก...

แต่สายตาที่มองกลับมาทำให้ผมเจ็บ...เจ็บปวดมากกว่าทุกๆวันตั้งแต่รู้จักกับเขามา...สายตาของทีทำร้ายผม...สีหน้าของทีทำให้ผมเจ็บปวดที่หัวใจ...แต่ความรู้สึกของผมตอนนี้...ก็อาจจะน้อยไปกว่าที่ทีกำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้....

"เอ็ม..." เสียงแหบพร่าเรียกชื่อผมเบาๆ....เราหยุดยืนอยู่หน้าประตูสักพัก...จนกระทั่งทีหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องและนั่งลงบนเตียง...ผมก้าวเข้าห้องทีด้วยความลังเล...ผมไม่มั่นใจในทุกสิ่งทุกอย่าง...ไม่มั่นใจพอๆกับที่รู้สึกไม่ไว้ใจ...ผมเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าที...ก้มลงมองทีนั่งก้มหน้ามองพื้น...แล้วไง....

ผมยืนปล่อยเวลาผ่านไปอย่างไร้ค่า....รอทีพูดอะไรสักอย่างกับผม...หรือจริงๆทีไม่มีเรื่องจะพูดแต่ผมเป็นฝ่ายที่ควรจะมี...เพราะผมเป็นคนมาเคาะประตูห้องเขา...แต่ตอนนี้ผมไม่มีอะไรจะพูดหนิ...ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมๆกับที่ทีเงยหน้าขึ้นมามองผม...ผมตกใจนิดหน่อยเพราะไม่คิดว่าทีจะเงยมาสบตาพอดี...

"เอ็ม....ที....ขอโทษ"

ผมยินนิ่งไว้อาลัยให้คำขอโทษของทีครู่ใหญ่....

"รู้ได้ไงว่าเอ็มรู้เรื่องแล้ว..." ผมถามเสียงเรียบ...แต่ในใจสั่นรัว

"ชาร์มบอกว่าเอ็มโทรมา" อ้อ...ลืมไปว่าอยู่กับชาร์ม

"แล้วทีก็โทรหาเอ็มไม่ติด....ทีเลยคิดว่าเอ็มน่าจะรู้เรื่องแล้ว" นั่นสินะ...ถึงแม้ว่าผมจะปิดมือถือด้วยจุดประสงค์อื่นก็เถอะ....

"เอ็มไม่ได้แค่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรอกนะที...แต่เอ็มเห็นว่ามีอะไรเกิดขึ้น..." ผมมองสีหน้าตกใจของทีแล้วก็ต้องคิด...ว่าระหว่างที่เขารู้ว่าผมเห็น...กับเรื่องที่ผมเห็นเรื่องที่เกิดขึ้น...อะไรมันจะน่าตกใจกว่ากัน...

ผมเห็นทีทำหน้างง..ผมเลยตัดสินใจเดินออกจากห้องของทีลงมาชั้นล่าง...มาหามือถือตัวเอง...ทีเดินตามผมลงมาด้วย...ตอนนี้ผมไม่สนใจเรื่องที่เขาอาจจะเข้าใจผิดว่าผมรู้สึกโกรธเขามากก็ตาม...ผมหยิบมือถือมาเปิดเครื่องใหม่อีกครั้ง..มีทียืนอยู่ข้างๆและพูดอะไรบางอย่างกับผม

"เอ็ม...ฟังทีอธิบายก่อน..." แต่ก่อนที่ทีจะได้พูดอะไรต่อ...ผมก็เปิดคลิปแล้วยื่นมือถือให้ที...ทีมองแล้วชะงักไป...

"เบอร์ชาร์มใช่มั้ย" ผมถามทันทีที่คลิปเล่นจนจบ...ทีหน้าเครียด...ล้วงเอามือถือตัวเองมากดเช็กเบอร์ก่อนที่จะพยักหน้าให้ผม...

โอเคละ...ผมคิดอะไรบางอย่างได้แล้ว...

"แล้วทีจะอธิบายอะไร" ผมใจเย็นลงเรื่อยๆ...เพราะถ้าสิ่งที่ผมคิดนั้นไม่ผิด...เรื่องที่เกิดขึ้นมีทางจบอยู่แค่สองทางตามสิ่งที่มันควรจะเป็น

"อาจจะดูเหมือนการแก้ตัวนะเอ็ม...แต่ทีก็อยากจะบอกเอ็มว่าทีเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น...ทีไม่เคยคิดอะไรกับชาร์มจริงๆ...และทีก็ไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไปด้วย"

"แล้วทีรู้หรือป่าวว่าชาร์มคิดอะไรกับที"....ผมถามไปตรงๆ...ทีเบิกตาโตด้วยความตกใจกับคำถามของผม...เม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะตอบผมว่า

"ก็พอสังหรณ์ใจอยู่บ้าง"

-----------------------------------------------------------

มาต่อแล้วครับผม...
จบตอนนี้แล้วครับ
รอ broke เป็นตอนจบนะครับ
ช่วงนี้เข้าแลปตลอดเวลา
บอกตรงๆว่าไม่คิดว่าเวลาจะไม่เหลือขนาดนี้จริงๆ
เศร้าใจจังT_T
InLuSt

[xela]

ขอร้อง อย่า้เศร้านะคะ ฟังชื่อตอนแล้วใจเสียเลยค่ะ

[nune]

หวังว่าคงจะไม่เศร้า