อัพเสร็จสดๆร้อนๆเลยเอามาลงต่อ...
ตอนที่ 55 : พิเศษ 5 : SCID223 "ไม่..." ผมปฏิเสธเสียงดังทันควัน...หันไปมองคนที่ขอร้องและมองมาด้วยแววตาอ้อนวอนก็ทำให้สงสัย
"นะ...เอ็ม...ทีอยากไปดู...นะๆๆๆ" เรื่องอะไรล่ะ...
"ไม่ๆๆๆ...มันไม่มีอะไรให้ดูหรอก..." ผมบอกปัด....อีกรอบ
"ทีก็แค่อยากรู้ว่าผ่ากรอสมันเป็นยังไง...นะนะ....ทีไม่ไปกวนตอนเอ็มผ่าหรอก" ผมมองหน้าทีเพื่อสังเกต...แค่นั้นเนี่ยนะ....แปลกไปหน่อย
"ไว้ทีรอวัน open house ละกัน...แล้วเอ็มจะพาขึ้นไป" ยังไงก็ไม่พาขึ้นไปวันเรียนหรอก...แค่คิดว่าเพื่อนทั้งคณะจะได้เจอที....ไม่มีทาง!!!...
"แล้วทำไมทีขึ้นไปวันเรียนไม่ได้ล่ะ?" ทียืดตัวขึ้นแล้วกอดอก...รอยยิ้มมุมปากทำให้ผมเริ่มกังวล
"เอ็มกลัวอะไรหรือไง"
"ป่าว" ผมตอบทันทีพร้อมทำตาใสซื่อ...เชื่อเหอะ....
"หรือว่า...." ทีเว้นวรรค...จ้องตาผม....ผมจ้องตอบแล้วก็กระพริบตาปริบๆแนวไร้เดียงสา...
"ไม่อยากให้ทีขึ้นไปเจอเพื่อนเอ็ม".....อ่า.....ไม่รู้สักเรื่องได้มั้ยอ่ะ
"ใช่มั้ย?"...พยักหน้า...หรือ...ส่ายหน้า....เอาไงดี
"ทีจะโกรธหรือป่าว...ถ้าเอ็มตอบว่าใช่" ผมถาม...ใจแป้วไปแล้ว...แล้วทีก็ยิ้มแล้วดึงแขนผมให้เข้าไปใกล้ก่อนใช้วงแขนโอบไว้หลวมๆ..
"ไม่หรอก...ทีไม่แกล้งเอ็มแล้วแหละ...ก็เห็นว่าเอ็มตื่นเต้นเรื่องที่จะได้ผ่ากรอสครั้งแรก...เลยอยากแกล้งเล่น" ยังจะขำอีก...ทำเอาเครียดไปเลยทีเดียว
"ตลอดอ่ะที" ผมบ่นพึมพำ
"อะไรนะ" ทีแนบหน้ามาข้างๆแก้มแล้วถาม....ทำเอาผมใจเต้นแรงอย่างหยุดไม่ได้...
"ทีก็แกล้งเอ็มตลอดแหละ........อืม" ริมฝีปากอุ่นแนบประกบ....ความร้อนจากทีที่ถ่ายทอดมาทำให้ความร้อนในกายเพิ่มสูงขึ้น...ในขณะที่ร่างกายก็ดูเหมือนจะสูญเสียความเป็นตัวเองไปแล้ว...ถ้าไม่ได้แขนทั้งสองข้างของทีก็ไม่รู้ว่าผมจะยังทรงตัวอยู่ได้หรือป่าว...
"ถ้าไม่ใช่เอ็ม..ทีก็ไม่แกล้งหรอก" ทียิ้มให้ผม...ผมยิ้มตอบและอดที่จะคิดในใจไม่ได้ว่า...ผมควรจะดีใจมั้ยที่โดนแกล้ง?
ตั้งแต่เปิดเรียนปีสองมา...วันพฤหัสที่จะถึงนี้จะเป็นครั้งแรกที่ผมจะได้เรียนกรอสจากอาจารย์ใหญ่...กลุ่มนึง 6 คนต่ออาจารย์ใหญ่นึงท่าน...บล๊อกนี้ผมจะได้ผ่ากล้ามเนื้อส่วนหลัง...หน้าอก...แขน...ขา...และก้น...ซึ่งผ่าเยอะขนาดนี้ผมคิดว่าหลังๆผมคงหายตื่นเต้นแน่ๆ...การผ่าแต่ละครั้งใช้เวลานานมาก...ถ้าเป็นช่วงเช้าก็ตั้งแต่ 8.30 ถึง 12.00 ถ้าเป็นช่วงบ่ายก็ตั้งแต่ 13.00 ถึง 18.00 (เวลาเลิกกรอสขึ้นกับความสามารถของนักศึกษาแต่ละคนเอง...ว่าจะหาตาม check list เจอหรือป่าว) ซึ่งกลุ่มผมก็ยังคงมีทรายที่เทพในการ identify เส้นเลือดกับเส้นประสาท...แต่ยังไงมันก็ยังกินเวลายาวนานและทำให้เหนื่อยอยู่ดี...เพราะต้องยืนตลอดหลายชั่วโมง...ประกอบกับกลิ่นฟอร์มาลีนที่จะติดไปกับเสื้อผ้าและเส้นผมจะทำให้นักศึกษาที่ผ่าเหมือนศพเดินได้หลังจากผ่าเสร็จในแต่ละครั้ง
"ขาดอะไรอีกเอ็ม" เสียงทรายถามขึ้นมาโดยที่เจ้าตัวไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมาจากการใช้ forceps(ที่หนีบ-แหนบ) clean เส้นเลือดให้เห็นชัดๆ..
"pudendal nerve" ผมอ่านตามเช็กลิสต์...สายตาเริ่มเบลอจากการใช้สายตาเพ่งนานๆ
"อืม.....เอ๊ะ!!" เสียงทรายร้องพร้อมสะดุ้งทำเอาผมตกใจตามไปด้วย...แต่เห็นท่าทางรีบถอดถุงมือก็ทำให้ผมรู้....มือถือสั่นนี้เอง...ทรายหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อกาวน์...ก่อนจะเหลือบมองหน้าผมนิดนึง....แล้วกดรับสาย...
"โทรผิดป่ะเนี่ย.....ฮะๆๆ...ล้อเล่น....อืม....มี....อยู่ในล็อกเกอร์เบอร์ 22....จ้า....แล้วเจอกัน...." ทรายพูดสั้นๆแล้วก็เก็บมือถือ...สวมถุงมือแล้วยิ้มให้ผม....ยิ้ม?
"เอ็มอู้..."
"ป่าว...." ผมแก้ตัวทันทีกับเสียงของริว...
"ก็เห็นอยู่...."
"แล้วทีมึงอ่ะ...ได้ข่าวว่าพึ่งเดินกลับมาจากโต๊ะไอวิน...ยังกล้ามาว่าคนอื่นอีกนะ" ผมสวนกลับ...ไอริวก็เอาแต่หัวเราะ...แล้วคว้า probe ไปเขี่ยต่อ...ผมส่ายหัวขำๆแล้วก็ก้มหน้าก้มตาหาเส้นประสาทเส้นต่อไป....
"ขยันจริงแหะ..."
"อืม..." ผมครางตอบเสียงคนข้งหลังที่ทักขึ้นมา....เอ...เสียงคุ้นๆ....เอะ....พอนึกได้ผมก็หันหลังกลับไป.... พบกับรอยยิ้มที่ทำให้ผมแทบช็อก!!!
"ช่วยผ่ามั้ย?" อ่า....ผมยืนนิ่ง....มองทีในชุดเสื้อกาวน์ที่ไม่ได้ปักชื่อขนาดพอดีตัวทำให้สงสัย....เสื้อใคร?...
"มาก็ดีเลยที...จะได้ช่วยผ่า" เสียงทรายพูดขำๆทำให้ผมรู้ต้นตอของเสื้อ....ทรายต้องไปยืมใครมาแน่ๆ
"ถ้าทรายไม่กลัวทีผ่าเจ๊งล่ะนะ" ผมยืนฟังประโยคโต้ตอบพร้อมเสียงหัวเราะเลยได้สติ..
"ที" ผมเรียกด้วยเสียงแปร่งๆ...ชักไม่แน่ใจอารมณ์ตัวเอง...ทีหันมามอง...รอยยิ้มเริ่มหายไป...อาจจะเป็นเพราะสังเกตุได้ว่าผมไม่ได้กำลังยิ้ม...แล้วไงละ...จะพูดอะไรต่อก็ยังนึกไม่ออก...
"เอ็ม...โกรธเหรอ" ทีกระซิบเสียงแผ่ว...ผมก้มหน้าลงมองพื้น...แต่สายตายังไม่วายมองเห็นสายตาของเพื่อนในคณะหลายคนมองมาทางที...มือข้างนึงของทีเอื้อมมาแตะศอกผมเบาๆ...ผมยังไม่พูดอะไร...สมองว่างโล่ง....
"ทีขอโทษ..." ผมไม่ตอบ...แล้วเงยหน้าขึ้นมองทีอีกครั้ง...ก่อนจะหันไปพูดกับทราย
"เดี๋ยวเอ็มมานะ" ผมเดินผ่านทีออกจากห้องกรอส...และรู้ว่าทีคงเดินตามผมมาแน่ๆ...พอพ้นประตูกระจกหน้าห้องผมก็หายใจเข้าออกแรงๆให้ตัวเองผ่อนคลาย...สักพักทีก็ผลักประตูตามผมออกมาอย่างที่ผมคาดไว้
"เอ็ม..." ผมหันไปมองตามเสียงเรียก...ทีหน้าเสีย...เขาคงกลัวว่าผมจะโกรธ...แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองโกรธอยู่หรือป่าว
"เอ็มโกรธ...เหรอ"...ผมไม่ตอบ...ได้แต่ยืนมองหน้าทีนิ่งๆ
"ทีขอโทษ"...
"ทีคิดว่าเอ็มโกรธเหรอ" ผมถามกลับ...ก็อย่างที่บอก...ว่าผมไม่รู้...แต่ผมรู้ว่าผมดีใจที่ได้ยินคำขอโทษจากที
"ก็...น่าจะเป็นอย่างนั้น" ทีตอบผม...หัวคิ้วมุ่น...ผมระบายลมหายใจด้วยความเหนื่อยล้า...
"ก็คงเป็นอย่างนั้น" ผมตอบ...ผมมองที่ทำหน้าจ๋อยๆแล้วก็ยิ้มออก...ผมเครียดมากไปเอง...ทีแค่อยากจะมาเจอผมเท่านั้นแท้ๆ
"แล้ว...ยกโทษให้ทีได้มั้ย..."
"อื้ม~" ผมตอบแล้วยิ้ม...วันนี้ผมอาจจะเหนื่อยกับการผ่ากรอสมากไปทำให้โกรธทีในเรื่องที่ไม่ควรจะโกรธ
"ทีไม่ผิดหรอก...ช่างมันเถอะ" ผมยิ้มแล้วหันหลังเดินลงไปชั้นล่าง...ปล่อยให้ทีเดินตามคนอารมณ์แปรปรวนอย่างผมด้วยความงงๆ
"เอ็ม...แล้วนี่จะไปไหนเนี่ย"
"ห้องน้ำ...ทีก็รออยู่หน้าห้องกรอสก่อนก็ได้..." ผมตอบถำถามทีโดยไม่ได้หันกลับไปมองคนที่เดินลงบันไดตามมา
"ไปด้วย" ผมชะงัก...ไปด้วย?...แล้วผมก็หันหลังขวับไปมองหน้าทีก่อนจะยิ้มแบบเสรแสร้งสุดๆ
"ไม่ได้"
"ทำไมอ่ะ...ทีปวดฉี่นะ...จริงๆ....ทำไมเอ็มทำหน้าไม่เชื่ออย่างนั้นล่ะ" สีหน้าท่าทางแอบแบ๊วสุดๆล่ะที่ทำให้ผมไม่เชื่อ
"ตามใจ" แล้วผมก็หมุนตัวรีบเดินเข้าห้องน้ำโดยมีคนตัวสูงเดินตามมาติดๆ
"เอ็ม"...อะไรอีกเนี่ย...
"ทำไมไม่ใช่โถฉี่ล่ะ" เป็นคำถามที่ตอบง่ายมาก...ทีก็ลองส่องกระจกมองสายตากรุ่มกริ่มของตัวเองดูสิ....แล้วลองบอกว่าทำไมผมไม่ใช้!!
"ไม่ล่ะ...เกรงใจ" ผมตอบแล้วพยายามที่จะปิดประตูห้องน้ำให้เร็วที่สุด
"เอ็มอ่า~..."โอ๊ย!!..ทีแรงควายพยายามดันประตูเข้ามา....
"ที...เอ็มไม่เล่นนะ"
"ทีก็ไม่ได้เล่น"...แล้วนายยิ้มอะไร...หา!!
"หยุดเลยที...ออกไปนะ"
"ไม่...หึหึ" เสียงทีหัวเราะอยู่ในลำคอทำให้ผมรู้ว่าทีกำลังแก้แค้นเรื่องเมื่อกี้ที่ผมโกรธทีแบบไม่มีเหตุผล....
"ทีเอ็มต้องขึ้นไปผ่ากรอสต่อนะ" แล้วทีก็เข้ามาครึ่งตัว...ไม่อยากคิดเลยว่าถ้ามีคนคิดจะลงมาเข้าห้องน้ำตอนนี้จะเป็นยังไง
"เอ็มก็อย่าถ่วงเวลาสิ" อ้าว...ตกลงนี่ผมเป็นคนผิดที่ไม่ยอมให้ทีเข้าห้องน้ำมาด้วยกันดีๆแต่แรกใช่มะเนี่ย
"แกร๊ก..." เหนื่อย....เสียงกลอนประตูเป็นตัวบอกความผ่ายแพ้ของผม...ดันประตูยังไม่ชนะเลย...เพราะคนจอมวางแผนอย่างทีตอนนี้เข้ามายืนยิ้มเผล่อยู่ตรงข้ามผมในห้องน้ำแคบๆห้องนี้
"ทีจะเข้ามาทำไม" ผมมองหน้าที...หงุดหงิดเล็กๆ...แต่ไม่ได้โกรธ...เพราะรู้.........รู้ว่าจะมีอะไรต่อจากนี้
"นั่นสิ" ยังจะมาย้อนอีก....ผมยืนพิงกำแพง...เลิกจ้องตาที...เพราะรู้ว่าขืนจ้องตาทีต่อไป...คนที่แพ้อีกก็คือผม...
"ออกไปเหอะนะ...เอ็มจะรีบขึ้นไปผ่าต่อ...ไม่งั้นวันนี้เลิกช้านะ" ผมเริ่มต่อรอง
"ไม่เป็นไร...วันนี้ทีอยู่รอเอ็มได้" แง....เอ็มปวดฉี่อยู่นะเนี่ย....ผมมองโถส้วมแล้วรู้สึกน้ำลายแห้งผาก...ขืนทียังอยู่ในห้องนี้...ผมก็ต้องยืนต่อไปอย่างนี้แน่ๆ...
"เอ็มรู้มั้ย" เหวย!!...ผมสะดุ้ง...ที่อยู่ดีๆทีก็เอาหน้าเข้ามาใกล้ก่อนที่จะกระซิบที่ข้างหู
"คนเราเวลาปวดฉี่มักจะไวต่อความรู้สึกมากขึ้น" ผมฟังแล้วก็พึ่งจะรู้ตอนนี้นะแหละ...
"ขอบใจที่บอกนะที" ผมยิ้มแห้งๆ...
"ไม่เป็นไร" ทียิ้มรับคำขอบคุณของผมพร้อมมือขวาที่ล้วงผ่านเสื้อกาวน์เข้ามาปลดซิปกางเกงผมอย่างรวดเร็ว....
"........ท...." ผมร้องไม่ได้...ซึ่งสาเหตุนั้นเป็นเพราะผมได้ยืนเสียงฝีเท้าคนเข้ามาในห้องน้ำ....และยังได้ยินเสียง"แกร๊ก"ของประตูอีก....แต่ดูเหมือนทีจะยิ่งมีความสุขที่เห็นผมโวยวายอะไรไม่ได้...เพราะการลุกล้ำของทีมีท่าทีจะเร็วขึ้น...ปลายนิ้วอุ่นบดเบียดกับปลายยอดที่ต้องการจะปลดปลอยจนอัดอั้นไว้แทบไม่อยู่...ความรู้สึกภายในค่อยๆประทุออกมาจนขนลุกซู่
"ที....อย่า" ผมครางห้ามเสียงเบา...เบาเสียจนห้ามความตั้งใจในเรื่องอย่างว่าของทีไว้ไม่ไหว
"ชู่ว..." ยังจะมาห้ามอีก....
"อื้ม...อึก" ผมกลั้นเสียงร้องไว้ในลำคอเมื่อนิ้วของทีเริ่มขยับรูดรั้งแรงๆ...ทำให้ความรู้สึกและสมาธิทั้งหมดของผมทั้งหมดจดจ่ออยู่เพียงตำแหน่งเดียว....และทำให้ผมละเลยต่อริมฝีปากร้อนๆที่แนบลงมาบริเวณลำคอ....
"ปล่อย...เถอะ" ผมข้อร้อง....เมื่อความรู้สึกเริ่มวูบๆและขาทั้งสองข้างเริ่มล้าจากการยืนเกร็ง....และผมอาจยืนพิงกำแพงต่อไปไม่ไหว
"รอก่อน..." เสียงทีต่ำลง....บอกถึงการกดความรู้สึกตัวเองเอาไว้...
"ไม่ไหว..." มือของผมเริ่มชื้นเหงื่อ...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้...นอกจากปล่อยทุกอย่างตามใจที...แล้วอยู่ดีๆทีก็อ้อมไปยืนด้านหลังผม...จนผมรู้สึกได้ถึงความต้องการของที...
"ที..."
"ขอแปบนึง"..แล้วทุกอย่างก็หยุดลง...แบบค้างๆคาๆ...ทีกดหน้าลงตรงซอกคอของผม...เสียงสูดหายใจเข้าทำให้ผมกลั้นหายใจตามไปด้วย...แล้วทีก็จรดปากลงเบาๆที่ต้นคอ...เวลาของผมดูเหมือนหยุดลงเนิ่นนานแม้ว่าอะไรๆที่กำลังรอการสานต่อก็ไม่ได้จะลดลงเลยแม้แต่น้อย....
"โอเค...ไม่แกล้งละ" เสียงทีตอนนี้เหมือนเสียงสวรรค์สำหรับผม...เพราะผมเริ่มรู้สึกทนไม่ไหวแล้วจริงๆนะแหละ....มืออีกข้างของทีที่กอดรอบเอวผมรัดแน่นขึ้น...ยึดตัวด้านหลังของผมให้แนบไปกับที...ส่วนมืออีกข้างเริ่มเร่งเร้าสานต่ออารมณ์ให้เพิ่มมากขึ้น...นิ้วทั้งสองกดลงเน้นๆที่ปลาย...ขณะที่นิ้วโป้งกำลังบีบเค้นอย่างหนัก....
"ทีรักเอ็มนะ..." ทีกระซิบเสียงแผ่วก่อนจะปลดปล่อยให้ผมถึงจุดมุ่งหมายเสียที...
หลังจากนั้นผมก็แทบจะต้องทรุดตัวลงนั่งกับพื้น...ผมยืนพิงพนังนอกห้องน้ำมีทียืนยิ้มอยู่ข้างๆ...ผมพูดอะไรไม่ออกพอๆกับที่ทีไม่คิดจะพูดอะไรออกมา...
"นี่ๆ...เมื่อกี้แกเห็นป่ะ" ผมยังคงนิ่งที่อยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงผู้หญิงดังขึ้นมา....คงมาจากห้องน้ำหญิงที่อยู่ติดกัน.....
"เห็นๆ...ก็หน้าตาดีนะ" ผมมองหน้าทีตามเป็นภาพประกอบ...ทีก็เลิกคิ้วมองผมอมยิ้มใหญ่
"ใช่คนเดียวกับที่ไปรับเอ็มที่โซฟิเทลหรือเปล่า...แก"
"น่าจะใช่นะ..."
"น่าอิจฉาอ่ะ...ผู้ชายดีๆก็กลายเป็นเกย์ไปหมดแล้ว..."
"ไม่ใช่ๆ...ต้องบอกว่าผู้ชายหน้าตาดีต่างหาก..."
"มันก็จริง...จะไปยังแก..." แล้วบทสนทนาก็สิ้นสุดลงพร้อมเสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังต๊อกแต๊กไปตลอดทาง...
"เฮ้อ..." ผมระบายลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่..มองหน้าตัวเองในกระจกว่าดูปรกติดีหรือป่าว
"หนักใจหรือ...เอ็ม" ทีถาม....
"ทำไมถึงคิดอย่างนั้น" ผมถามกลับ....อมงหน้าทีที่สะท้อนผ่านกระจก
"ก็เอ็มถอนหายใจ"
"ไม่หรอก..." ผมเว้นวรรคแล้วยิ้มให้ที
"ไม่มีอะไรที่ไม่ดีหนิ...ตอนนี้เอ็มก็มีความสุขดีอยู่"
"อืม...งั้น...เดี๋ยวทีไปรอเอ็มใต้ตึกกลมละกัน...ส่วนเอ็มก็ขึ้นไปผ่ากรอสต่อเถอะ...ไม่กวนล่ะ" ทีกระชับกะเป๋าสะพายแล้วพูดก่อนออกจากห้องน้ำไป
"รู้ตัวก็ดี" ผมแขวะ
"รีบๆผ่าละ...จะได้กลับไปต่อที่บ้าน" ทีหย่อนระเบิดลงตู้มแล้วหายวับไปจากห้องน้ำทันที
"บ้า...." ผมด่าทีเบาๆก็ในเมื่อเจ้าตัวไม่อยู่ให้ว่าแล้ว...ผมจัดเสื้อกาวน์ใหม่...เช็คสภาพตัวเองให้ดีอีกทีแล้วขึ้นไปผ่ากรอสต่อ...พอผมไปถึงที่โต๊ะทรายก็เงยหน้าขึ้นมามอง
"ไปนานมาก...ที่หายไปเนี่ย...ไปทะเลาะกันมา......หรือว่า?"
"ไม่ต้องมาเดา..."ผมส่งสายตาดุๆปรามรอยยิ้มที่มุมปากของทราย...
วันนี้ผมถึงได้รู้ว่าทรายไม่ได้อยู่ข้างผมเสียแล้ว...เพราะดูท่าจะให้ความร่วมมือกับทีดีเหลือเกิน...ส่วนวันนี้...ผมก็คงต้องรีบผ่ากรอสหน่อยละ
---------------------------------------------
จบสักที...
เครียด...
เพื่อนนั่งใช้คอมอยู่ข้างๆ..
ส่วนเกมส์กับอาร์ท....เหนื่อยใจแหะ...พิมพ์ไม่ถนัด
ปล...มีคนบอกให้ทำเป็นหนังสือ...555...ทำมาก็ไม่มีใครซื้อนะสิครับ
InLuSt
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
