ความในใจของเกย์คนหนึ่ง.... by InLuSt
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ความในใจของเกย์คนหนึ่ง.... by InLuSt  (อ่าน 199143 ครั้ง)

paryjt

  • บุคคลทั่วไป
Happy New Year ค้าบบ

[D]a[D]a [T]oo[N]

  • บุคคลทั่วไป
สวัสดีปีใหม่นะ

nartch

  • บุคคลทั่วไป
ปัญหาครอบครัวก็หมดไปปปปป.... เหลือแต่ปัญหาหัวใจ..... :m4:
ดูไปดูมาอาร์ทก็ OK นะ....ดีอย่างนี้ต่อไปจริง ๆ ก็จะเชียร์
ไม่เคยอยู่โรงเรียนประจำ อยู่หอ ฯลฯ.... อยากมีชีวิตแบบนั้นมั่ง

Happy New Year Krabbbbbb  :mc3:
 :mc4:

ออฟไลน์ @BUA@

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2602
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +427/-8
สวัสดีปีใหม่ค่า ทั้งคนโพสคนเขียนเลยนะ

 :mc3: :mc3: :mc3: :mc3:

ออฟไลน์ pajaa

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 735
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +137/-5
Happy New Year ค้าบหมออิน แร้วคนโพสต์ด้วย

 :mc3: :mc3: :mc3:

ปล. อยากรุ้ว่าหมออินอยุ่ ม. ไรอ้ะ ป๋มก้อปี 1 เหมือนกัน ^^

หมออิน อยู่ปี 2 คับ ม.รัยไว้รอเขามาตอบเองเนอะ


*********************

ตอนที่ 16 : ช่วงเวลา.....[10 เม.ย. 50]

          ผมตั้งชื่อตอนนี้ว่า"ช่วงเวลา"...ด้วยเหตุผลหลายประการ...
 
          ประการแรกคือ...ช่วงเวลาที่เหลือก่อนที่ผมจะจบจาก รร.นี้นั้นช่างสั้นเหลือเกิน...ตอนที่16 ที่ผมพิมพ์อยู่นี่ถ้า
เทียบกับสิ่งที่ได้เกิดขึ้นไปแล้วนั้น...ก็คงอยู่ช่วงปลายปี...ประมาณเดือนธันวาเกือบจะมกรา...ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ผมและ
เพื่อน ไม่ได้ตระหนักถึงการจากลาที่จะมาถึงในเวลาอันใกล้นี้...

          ผมเริ่มแจกเฟรนชิพให้เพื่อนๆเขียนแล้ว...เพราะเกรงว่าเมื่อเวลาใกล้สอบแล้วทุกคนจะเคร่งเครียดกับการอ่านหนังสือ
มากขึ้นจนไม่มีเวลาให้กับการเขียนเฟรนชิพ...แต่ถึงอย่างไรก็ตามเพื่อนบางคนที่ผมอยากให้เขียนเฟรนชิพให้ก็ไม่ได้
้เขียน...พอพูดเรื่องเฟรนชิพก็ทำให้ผมนึกถึงตอนที่ผมให้เฟรนชิพกับอาร์ทขึ้นมาได้...

          "อาร์ท...เอาเฟรนชิพเราไปเขียนด้วย" ผมหยิบเฟรนชิพให้อาร์ทในเย็นวันนึง

          "ได้...เด๋วเขียนให้" อาร์ทรับเฟรนชิพไปถือไว้ในมือ..แล้วพลันเปลี่ยนสีหน้าเป็นครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

          "เอ็ม....อาร์ทเขียนเฟรนชิพเอ็มเป็นคนแรกรึป่าว" อาร์ทถาม...ผมยืนนิ่ง...ก่อนที่จะตอบไปตามจริง

          "เปล่า.....ดิวเขียนก่อน" ผมตอบ...คำตอบของผมทำเอาสีหน้าของอาร์ทเปลี่ยนไปชั่วครู่อย่างบอกไม่ได้ว่าอาร์ทโกรธหรือไม่...
แต่อาร์ทก็ไม่ได้ถามอะไรผมอีก...ผมจึงต้องบอกให้อาร์ทเข้าใจ

          "อาร์ท...อาร์ทเคยคิดมั้ยว่าเอ็มจะให้ดิวเขียนเฟรนชิพให้หน่ะ" ผมถาม

          "เคย...ยังไงดิวก็เป็นเพื่อนเอ็มหนิ" อาร์ทตอบสั้นๆ

          "แล้ว...อาร์ทเคยอยากจะรู้ว่าดิวจะเขียนอะไรให้เอ็มหรือป่าว" ผมถามต่อ...อาร์ทมองหน้าผม...สักพักเขาก็ยิ้มออก

          "เพื่ออาร์ทจะได้อ่านงั้นเหรอ"

          "อืม...เอ็มคิดอย่างนั้น" ผมตอบ

          "แต่เอ็มอาจจะคิดไปเองก็ได้ว่าอาร์ทจะอยากอ่าน...ไม่รุสิ...อีกใจนึงเอ็มก็ไม่อยากให้ดิวอ่านในสิ่งที่อาร์ทเขียนด้วย"

          อาร์ทยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำอธิบายจากผม...อาร์ทเป็นคนที่คิดเล็กคิดน้อยพอควร...ผมที่คบกับเขามาครบปีแล้ว
เลยค่อนข้างรู้นิสัยของอาร์ทดี...และความจริงคือ...ดิวไม่ได้เขียนอะไรให้ผมมากนัก...ส่วนมากก็มีแต่คำขอโทษในสิ่งที่
ได้ทำลงไป...ซึ่งมันทำให้ผมคิดได้ว่า...ถ้าเรื่องนี้มีคนรู้มากขึ้น...คนที่จะเจ็บจะไม่ใช่ผมเพียงคนเดียว...เพราะน้องอิ้งค
์เองก็ยังคบกับดิวอยู่...น้องเขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยแต่กลับต้องถูกดิวดึงเข้ามาใช้บังหน้า...ผมได้แต่หวังว่าตอนนี้ดิวจะ
มีความรู้สึก"รัก" น้องอิ้งค์ขึ้นมาบ้างก็เท่านั้นเอง

          ประการที่สองคือ...ช่วงเวลาแห่งการตัดสินใจ...ผมต้องเลือกว่าจะเรียนอะไร...เลือกเส้นทางในอนาคตที่ผมจะต้องเดินต่อ
ไป...โดยอาจมีหรือไม่มีคนที่เข้าใจผมดังเช่นวันนี้...

          ผมเคยบอกอาร์ทว่าผมจะเรียนหมอ...อาร์ทถามผมว่าทำไมถึงอยากเรียน...ผมตอบอาร์ทว่าผมอยากเลือกเรียนในทางที่
ี่จบมาแล้วมีคนยอมรับ...อาร์ทพยักหน้าแสดงความเข้าใจในความคิดของผม...อาร์ทบอกผมอีกว่า...ผมมักจะทำอะไร
เพื่อให้คนยอมรับเสมอ...เหมือนว่าผมกลัวคนจะรับผมไม่ได้...อาร์ทพูดถูก...ผมเข็ด...ช่วงเวลาที่พ่อไม่พูดกับผมตอนปิด
เทอมทำให้ผมได้คิด...ถ้าการที่ผมชอบคนเพศเดียวกันจะไม่เป็นที่ยอมรับในสังคม...ผมก็ต้องเลือกทางเสริมที่ทำให้ทุก
คนรับได้...และมันก็มาประจบกันที่...แพทย์

          เหตุผลของผมอาจไม่ได้เลิศหรูนักเมื่อเทียบกับเพื่อนผมคนอื่นที่มักจะตอบว่า...อยากช่วยเหลือคน...หรืออะไรอีกมาก
มายที่ฟังแล้วดูเป็น พ่อพระ แม่พระทั้งหลาย...ส่วนตัวอาร์ทนั้นอยากเรียนวิศวะ...ผมถามเขาว่าทำไมถึงอยากเรียน...อาร์ทบอก
ว่าไม่ได้อยากเรียน...แต่ไม่รู้จะเรียนอะไร...เห็นว่าตัวเองเรียนได้...และเป็นด้านที่สนใจ...แต่ไม่ได้ชอบอะไรมาก...
เขาเลยคิดจะเรียน...การพูดคุยวันนั้นจบลงด้วยเสียงหัวเราะ...เพราะทั้งผมและอาร์ทต่างขำให้กับเหตุผลที่ไม่ได้เรื่อง
ของอีกฝ่าย

          พอเวลามันผ่านพ้นจนกระทั่งปลายเดือนมกรา...ผมก็ต้องเตรียมตัวสอบไฟนอลของมอหก...ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญเลย
เมื่อเทียบกับการสอบโอเน็ตเอเน็ตที่จะถึงในปลายเดือนกุมภานี้...ในตอนนั้นผมอ่านหนังสือยังไม่จบสักวิชา...ทั้งๆที่ผม
ไม่คิดจะอ่านวิชาเลขแล้วแต่เคมีกับชีวะนั้นยังได้ไม่ถึงครึ่ง...แต่เชื่อมั้ยครับ...ต่อให้มันใกล้สอบแค่ไหน...แต่ถ้าคุณไม่มี
อารมณ์อ่านหนังสือแล้วยังไงๆก็คงอ่านไม่รู้เรื่องอยู่ดี...นั้นคือสิ่งที่ผมเป็นครับ.....ถ้าคนที่อ่านเรื่องที่ผมเขียนอยู่นี้ได้กลับ
ไปอ่านหน้ารวมนิยายเรื่องนี้จะเห็นได้ว่าตอนแรกที่ผมพิมพ์เรื่องนี้คือวันที่ 21 กุมภาพันธ์ 2549 ซึ่งเป็นวันเดียวกันกับ
วันที่ผมสมัครมายไอดีของเว็บเด็กดีนี้...และเป็นวันที่ใกล้สอบโอเน็ตมากๆด้วย...แต่ผมก็ยังเอาเวลาในตอนนั้นมาพิมพ์
เรื่องๆนี้...

          ผมจำได้ว่าวันนั้นผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกขี้เกียจเหลือเกิน...เมทห้องนอนผมสองคนไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดแต่เช้า...
อีกสองคนไปกินข้าวแล้ว...เหลืออีกคนนึงที่อยู่ห้องนอนด้วยในตอนนั้น...ผมแปรงฟันล้างหน้าอาบน้ำเสร็จก็กลับห้องมา
เปิดคอมเลยทันที...ผมได้เข้ามาเช็คข่าวเกี่ยวกับการสอบจากในเว็บเด็กดีนี้...และได้เริ่มคิดที่จะสมัครเป็นสมาชิกของ
เว็บ...พอผมได้มายไอดีนี้มาผมก็ได้เห็นว่าคนอื่นได้เขียนเรื่องลงเว็บนี้เยอะมาก...ทำให้ผมคิดที่จะเขียนเรื่องของตัวเอง
ลงไปบ้าง...และนี่คือที่มาของเรื่องเรื่องนี้...

          ตอนแรกของเรื่องนี้-----ก่อนสอบโอเน็ตเอเน็ตไม่กี่วัน
          ตอนที่สอง--------------หลังสอบโอเน็ตเอเน็ตเสร็จแล้ว...อยู่หอรร.เป็นวันสุดท้าย
          ตอนที่สาม--------------ผมกลับมาอยู่ที่บ้าน...รอคอยผลสอบ

          และหลังจากตอนที่สามผมก็เว้นระยะเวลาไปร่วมปีหนึ่งเลยทีเดียว...มาถึงตรงนี้ผมแค่ต้องการอธิบายว่าทำไมผมถึงเขียน
เรื่องๆนี้...และทำไมเรื่องนี้ถึงถูกทิ้งไว้..(บางคนบอกว่าผมดองไปแล้ว)...ซึ่งผมจะเขียนลงในตอนถัดๆไปว่าช่วงเวลา
มหาลัยปีหนึ่งของผมนั้นมันมีเรื่องเกิดขึ้นมากเพียงใด...แต่เรื่องปลายมอหกนั้นยังไม่จบเพราะผมยังไม่ได้พูดถึงเรื่องผม
กับอาร์ทซึ่งผมขอยกยอดไปตอนหน้านะครับ


_______________________________________________________________

InLuSt  say : วันนี้เปลี่ยนที่อัพนิยาย...
                       ห้องคอมหนาวมากๆเลย...บรึ่ยๆๆๆ
                      ขอบคุณคนอ่านที่ยังติดตามนะครับ

******************************

ผมไม่แน่ใจว่าคิดตรงกับผู้อ่านท่านอื่นรึป่าว
เหตุผลที่ อิน ให้คงวันที่ ที่เขียนไว้ เพราะอะไร

ผมเดาจากเรื่องในตอนนี้
ช่วงสำคัญ เหตุการณ์สำคัญ
มั่ว&เดา 5555  :mc2: :mc2:

 :bye2:


ออฟไลน์ M@nfaNG

  • ชีวิตคือการตรวจสอบ...
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +847/-18
เวลาอ่านไม่ได้ดุเวลาเลย
แต่ก็ติดตามอยู่นะ  :bye2:

nartch

  • บุคคลทั่วไป
สงสัยสมาชิกไปเที่ยวปีใหม่ยังไม่กลับมากันเนอะ .... เงียบจังงงง  :mc2:
ช่วง 1 ปีที่ต้องติดตามใช่มะ.... เกิดไรขึ้นกับชีวิตหมออินน๊ะ.....
รอติดตามต่อไปนะคร๊าบบบบบบ  :impress:

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
หนึ่งปีที่ผ่านมา เกิดอะไรขึ้นน้อ   :m13: :m13:

ออฟไลน์ pajaa

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 735
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +137/-5

ตอนที่ 17 : จบ...ชีวิตในช่วงมอปลาย.....[17 เม.ย. 50]

  ก่อนที่ผมจะเก็บข้าวของออกจากโรงเรียน...พวกรุ่นน้องจะจัดงานปัจฉิมฯให้กับรุ่นพวกผม...ผมจำได้ว่าในวันนั้นเพื่อนๆ
ทุกคนหน้าตายิ้มแย้มกันทั้งนั้น...เข้าไปไหว้อาจารย์ทุกๆคนที่ได้สอนพวกเรามาจนถึงวันนี้...มีผอ.และอาจารย์หลายคน
มาพูดอำลาและอวยพรให้พวกเราโชคดีหลังจากที่ต้องจากโรงเรียนนี้ไป...หลังจากนั้นมีการแสดงของรุ่นผมและรุ่นน้อง...
บางการแสดงฉายภาพบรรยากาศสมัยที่ผมพึ่งได้เข้ามาใหม่ๆ...ทำให้ความรู้สึกที่ไม่อยากจะจากไปท่วมท้นอยู่เต็ม...
หลายคนยิ้มไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องร้องให้...เพื่อนผู้หญิงหลายคนกอดกันร้องไห้ไปแล้ว...ส่วนผมได้แต่นั่งดูการแสดงนิ่งๆ
อย่างนั้น

          ไม่ใช่ว่าผมไม่เศร้าไม่เสียใจที่ต้องจากทุกคนไป...แต่ผมพะวงถึงมันเกินกว่าจะเป็นความรู้สึกที่เรียกว่าเศร้าได้...ถ้าผม
จบจากที่นี้ไป...ผมจะเหลือใครอีก...คนที่เข้าใจในตัวผมอย่างอาร์ท...เพื่อนที่รับได้กับสิ่งที่ผมเป็นอย่างนี้...โรงเรียนนี้เป็น
โลกใบเล็กๆของผม...เป็นบ้านหลังที่สองของผมที่ผมอยู่ได้อย่างสบายใจ...แต่ต่อจากนี้จะไม่มีอีกแล้ว...ที่พักพิงของผม...
ทั้งเพื่อน...รุ่นน้อง...น้องรหัส...พี่รหัส.......ของผม

         หลังงานปัจฉิมฯ....น้องแบงค์น้องรหัสผมเอาของมาให้...มันคืออัลบัมรูปที่มีรูปผมตั้งแต่สมัยมอสี่...ผมถามว่าเขาไปหา
รูปมาจากไหน...น้องแบงค์บอกว่าต้องไปถามหารูปผมจากเพื่อนผมหลายๆคน...แต่รูปส่วนมากได้มาจากอาร์ททั้งนั้น...
น้องแบงค์เป็นน้องรหัสที่สนิทกับผมมาก...แบงค์รู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับผม...แต่อาจจะน้อยว่าที่อาร์ทรู้ไปบ้าง...ผมคุยกับแบงค
์อยู่นานพอสมคอรในวันนั้น...ก่อนจะจบที่แบงค์ถามผมว่า
 
          "พี่เอ็มจะคบกับพี่อาร์ทจนขึ้นมหาลัยเลยหรือป่าวอ่ะ" แบงค์ถามผม

          "คง....ไม่" ผมตอบในสิ่งที่ผมคิดถี่ถ้วนดีแล้ว

          "อ้าว..ไหงงั้นอ่ะครับ" แบงค์ถามต่อ

          "อืม....พี่รบกวนอาร์ทมามากพอแล้วล่ะ" ผมตอบแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

          "ครับ...แล้วพี่อาร์ทเค้า..." แบงค์พูดค้างไว้แค่นั้น...แบงค์รู้อยู่แล้วว่าอาร์ทคงเป็นฝ่ายเจ็บถ้าผมจะคบเขาต่อ...เพราะปีครึ่งที่คบกันมาผมก็ไม่ได้มี
ใจให้อาร์ทสักนิด...มีแต่เพียงความเป็นเพื่อนที่คนอื่นไม่มีวันได้รับไปจากผม

          "อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะแบงค์.." ผมตอบ

          วันนั้นผมรอที่จะได้คุยกับอาร์ท...เพราะอาร์ทมีคนจะคุยด้วยเยอะเหลือเกิน...เกือบทุกคนจะเป็นผู้หญิงที่ต้องการบอก
ความรู้สึกของตัวเองกับคนที่ชอบ...ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าไม่มีหวัง...อาร์ทกลับมาที่ห้องพร้อมของมากมายที่เพื่อนผู้หญิง
หลายคนให้มา...บางชิ้นเป็นตุ๊กตาหมีสีขาวใส่ชุดนักเรียนที่ปักชื่อ...บางชิ้นเป็นขวดโหลพับนกกะเรียนพันตัว...ของที่ไม่
กล้าให้จนวันสุดท้ายที่ต้องจาก

          ผมบอกอาร์ทว่าผมมีเรื่องจะคุยด้วยอาร์ทพยักหน้ารับแล้วเดินไปตามผมไปที่ระเบียงตากผ้าที่ไม่มีใครอยู่...ผมคิดว่าอาร์ท
รู้อยู่แล้วว่าผมจะคุยอะไรกับเขา...เวลาที่อาร์ทไม่อยากให้นึกถึง...

          "อาร์ท...พรุ่งนี้เอ็มก็จะกลับบ้านแล้ว...เอ็มอยากจะ..." เอาเข้าจริงๆผมก็พูดไม่ออก...ประโยคที่รู้ว่าจะทำยจิตใจคนที่ห่วงผมที่สุดคนนี้

          "เอ็ม...รู้มั้ยทำไมวันนี้อาร์ทถึงขึ้นมาช้า" อาร์ทถามขณะที่สายตาทอดไปยังท้องฟ้ามืด...ผมพยักหน้าตอบ...อาร์ทจึงพูดต่อ

          "อาร์ทไม่เคยคิดว่าอาร์ทเป็นคนหน้าตาดี...ที่ทำให้ใครๆมาชอบ...แต่วันนี้...เชื่อมั้ย...มีคนบอกชอบอาร์ทเกือบสิบคน...ถ้า
เป็นคนทั่วไปเค้าคงดีใจที่มีคนมาบอกรัก...แต่อาร์ทไม่รู้สึกอย่างนั้น...เพราะคนที่อาร์ทชอบกลับไม่เคยพูดให้อาร์ทได้ฟัง" อาร์ทหยุดพูดแล้วหันมามองหน้าผม...ผมหลบสายตาที่อาร์ทมองมา...รู้สึกเจ็บลึกๆ...รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเลวที่ทำให้คน
อื่นไม่มีความสุข

          "คำบอกรักเป็นสิบคำจากคนอื่น...ไม่ทำให้อาร์ทรู้สึกว่าสำคัญเท่าคำที่เอ็มจะขอให้อาร์ทเลิกกับเอ็มในวันนี้เลย" คำพูดของอาร์ทหยุดลงอีกครั้ง...ผมกัดฟันตัวเองแน่น...อาร์ทรู้อยู่แล้ว...รู้ว่าผมจะบอกเลิก...ให้เขาไปเจอคนอื่น...ที่ดีกว่าผม

          "เอ็มรู้มั้ย...อาร์ทคิดนะ...ว่าวันนี้ในบรรดาคนที่บอกชอบอาร์ทจะมีเอ็มบางมั้ย...แต่พออาร์ทต้องขึ้นมาบนหออาร์ทก็รู้แล้ว
ว่า...เวลาปีครึ่ง...อาร์ทเปลี่ยนใจใครบางคนไม่ได้...เอ็ม...มองหน้าอาร์ท...เห็นมั้ยว่าอาร์ทไม่ได้ร้องให้เสียใจที่รู้ว่าเอ็ม
ไม่ได้รัก" ผมเงยหน้าขึ้นสบสายตา...เห็นรอยยิ้มเจื่อนๆของอาร์ท...เขาพยายามยิ้มให้ผม...

          "อย่าบอกเลิกอาร์ทเลยเอ็ม...จบจากที่นี่ไปเอ็มจะเจอคนใหม่ที่เอ็มรักก็ดี...แต่ขอให้อาร์ทได้รู้สึกเถอะนะว่าเอ็มไม่ได้
บอกเลิกอาร์ท...ให้อาร์ทได้รู้ว่าเราแค่ห่างกันไป...ให้อาร์ทได้...." แล้วอาร์ทก็ชะงัก...ไม่พูดอะไรอีก...อาร์ทยิ่งพูดยิ่งทำให้รู้ว่าผมทำร้ายเพื่อนคนนี้มากเหลือเกิน...อาร์ททำให้ผมคิดว่า
เขาไม่เป็นไร...และถึงผมจะเลิกกับเขาไปก็ไม่เป็นไร...แต่มันไม่ใช่...อาร์ทเจ็บ...แต่เขาไม่เคยทำให้ผมรู้สึก...ผมพูด
อะไรไม่ถูก...จึงค่อยๆยิ้มกว้างให้อาร์ท...ให้เขารู้ว่าผมจะทำตามสิ่งที่เขาอยากได้จากผม...

          ผมดึงมืออาร์ทเพื่อเดินกลับเข้าไปในห้องนอน...เดินผ่านกองของขวัญและเพื่อนหลายคนที่เห็นอาร์ทเดินตามนิ่งๆ...ผม
เดินไปที่ห้องนอนผม...เดินผ่านดิวที่เหลือบมามอง...แต่ผมไม่ได้สนใจ...ผมให้อาร์ทนั่งรอก่อนที่ผมจะให้ซีดีเพลงแก่เขา
...อาร์ทรับไปดู...ผมไรท์เพลงทุกเพลงที่อาร์ทบอกว่าชอบ...แถมไฟล์บางไฟล์ที่อาร์ทจะไม่เจอถ้าไม่เปิดดูในคอม...ผมรู้
ู้ว่าอาร์ทไม่ได้ต้องการอะไรจากผมนอกจากคำพูดประโยคเดียวที่ผมให้เขาไม่ได้...แต่ผมอยากทำให้อาร์ทรู้ว่าอาร์ทเอง
ก็สำคัญกับผมถึงแม้จะคนละความหมายกับที่เขาต้องการก็ตามที...อาร์ทอ่านรายชื่อเพลงและยิ้มให้ผม...ยิ้มที่ไม่ได้ฝืน
เหมือนที่ระเบียง...

          ผมกับอาร์ทแยกย้ายกันเก็บของ...พ่อจะมารับผมวันพรุ่งนี้...ซึ่งผมต้องเตรียมให้พร้อมก่อน...การเก็บของครั้งนี้จะเป็นครั้ง
สุดท้ายแล้วสำหรับผมและที่รร.แห่งนี้...อาร์ทบอกว่าจะช่วยผมขนของขึ้นรถตอนผมกลับเพราะเขาจะกลับตอนเย็น...วันนั้น
ผมตื่นมาแต่เช้าเพราะไม่อยากให้วันสุดท้ายเสียไปกับการนอน...ซึ่งรู้สึกว่าเพื่อนหลายคนนั้นคิดเหมือนผม...แต่ด้วยว่าไม่
่มีอะไรให้ทำมากนัก...เพราะของทุกอย่างถูกเก็บไปแล้ว...มองไปมองมาจึงเห็นไพ่สำรับหนึ่งที่เพื่อนที่กลับไปแล้วเขาทิ้ง
ไว้...เลยเป็นการตั้งวงแต่เช้าเลย...พวกผมเล่นไพ่กันเสียงดังลั่นหอ...แต่พวกอาจารย์ก็ไม่ได้ว่าอะไร...ผมอยากยืดเวลานี้
ี้ออกไปให้นานๆเพื่อที่ผมจะได้สนุกกับเพื่อนๆเป็นครั้งสุดท้าย...แต่เวลาของผมก็จบเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือผมดัง...
แสดงชื่อว่าพ่อผมโทรมาบอกว่าถึงแล้ว...ผมบอกลาเพื่อนๆแล้วเริ่มขนของ

          อาร์ทช่วยขนลังหนังสือหลายลังและของอีกมาก...พ่อเองก็ไม่ได้พูดอะไรมากเมื่อเห็นอาร์ทจนกระทั่งขนของเสร็จและพ่อ
ขึ้นรถไปแล้ว...ผมจึงเดินไปบอกลาอาร์ท

          "อาร์ท...เราต้องไปแล้วนะ" ผมพูดขึ้น

          "อืม...ปิดเทอมก็โทรหากันบ้างนะ" อาร์ทตอบผมด้วยรอยยิ้ม...

          "อาร์ท...สัญญานะว่าจะยิ้มให้เอ็มบ่อยๆ" ผมพูด...ไม่อยากจะบอกว่า..อย่าร้องไห้...ถ้าเอ็มทำให้อาร์ทเสียใจ...จึงได้แต่พูดเลี่ยงไปอย่างนั้น

          "อืม"...อาร์ทครางรับ...ผมจึงบอกลาแล้วเดินขึ้นรถไป

          พ่อขับรถเคลื่อนออกจากที่จอดรถ...ผมจึงหันกลับไปมองด้านหลัง...ยังคงเห็นอาร์ทยืนอยู่ที่เดิม...เขาก้มหน้านิ่งไม่ได้มอง
มาที่ผมอย่างทุกครั้ง...ร้องไห้?....หรือแค่ก้มหน้าเฉยๆ......รถเคลื่อนไกลจากอาร์ทไปเรื่อยๆในขณะที่อาร์ทยังยืนก้มหน้า
อยู่ที่เดิม...ผมกดมือถือโทรหาอาร์ท...รอให้เขารับสาย...เห็นอาร์ทเอามือล้วงโทรศัพท์ขึ้นมา...เขามองที่มือถือก่อนที่จะ
มองมายังรถที่ผมอยู่...แล้วอาร์ทก็กดตัดสายไป....ผมโทรไปอีกครั้ง...แต่ผลที่ได้ก็เป็นเช่นเดิม...เขายังไม่อยากคุยกับ
ผม...หรือไม่ก็ไม่อยากคุยกับผมอีกเลยก็ได้

          ตอนนั้นผมได้แต่คิด....ขอโทษนะอาร์ท...ที่เอ็มทำเพื่ออาร์ทไม่ได้

         และหวังว่าช่วงปิดเทอมผมจะโทรหาอาร์ท...จนกว่าเขาจะยอมรับโทรศัพท์ผม


_________________________________________________________________

   InLuSt say :  จบช่วงมอปลายเสียที
                          ตอนนี้ไม่ค่อยว่างครับ...เมื่อวานพึ่งไปไหว้พระเก้าวัดมากับเพื่อนๆ...
                          สนุกมากเลยครับ..ใครว่างๆหาที่ไปไม่ได้ก็น่าจะลองไปดู...ได้บุญนะครับ
                          สัปดาห์หน้าเปิดเทอมแล้ว...จะหาเวลามาอัพตอนต่อไปนะครับ
                          บายบาย

  ปล...ส่วนที่ถามว่าอินกับเอ็มเป็นคนเดียวกันหรือป่าวนี่...ขอเก็บไว้ก่อนครับ...ไว้จบเรื่องนี้จะบอกความจริงทุกอย่างครับผม

**************
^
^
^
ตอบจังหวะเดียวกะที่มีเพื่อนในเล้าถามพอดีเลยเนอะ :m4: :m4:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-01-2008 16:27:40 โดย pajaa »

ออฟไลน์ OsTrich

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 303
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-0
รีบๆมาลงต่อนะ  พี่ติดเรื่องนี้มากๆ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ MeepadA

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1069
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3

รัก...ที่ฝืนใจให้รัก มันก้อไม่ได้
รัก...ที่ห้ามไม่ให้รัก ยิ่งทำไม่ได้

 :sad2: :sad2: :sad2:                     

InLuSt

  • บุคคลทั่วไป
 :mc4:...มาสวัสดีปีใหม่ย้อนหลังคร้าบบบ.. :mc4:.
ขอให้ทุกคนโชคดีมีความสุขตลอดปีหนูนี้นะครับ...
ขอบคุณน้องจาที่ยังทยอยลงอย่างต่อเนื่อง  :m4:
ส่วนผมปีใหม่ปิดยาว...ตอนใหม่เลยยังไม่ได้อัพ....ค้างเติ่งอยู่นั้น (รอใช้ห้องคอม)
ส่วนที่มีคนอ่านถามว่าเรืยนมหาลัยอะไรนั้น....เอาเป็นว่าไม่บอกคณะ...แต่เป็นคณะแพทย์ที่เวลาเรียนจะรวมกันสามแพทย์นะครับ (ก็ 1 ในนั้น)

โชคดีๆนะครับ

ออฟไลน์ SoN

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2965
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-15

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
 :m15:  :m15: :m15: :m15:
ฝืนใดฤาจะเท่าฝืนใจรัก ถึงจะกักขังใจไม่ให้หนี
ไม่พบหน้าใครอีกชั่วชีวี ก็สุดที่จะฝืนใจให้รักเธอ

T-Jang

  • บุคคลทั่วไป
สวัสดีปีใหม่ค่ะหมออิน  :mc4:
ขอให้มีความสุขกับการเรียนนะ
แล้วไม่มาลงต่อเลยล่ะ :mc2:

ออฟไลน์ nOn†ღ

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4390
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +502/-6
สำหรับเอ็ม   ถึงอาร์ทจะเป็นคนดี แต่ไม่ใช่ คนที่รัก จะทำยังไงได้ละเนอะ :เฮ้อ:

สำหรับอาร์ท   แม้ไม่สมหวังอย่างน้อยก็ได้ซื่อตรงและได้แสดงความรู้สึกของตัวเอง  :m15:

ตั้งใจเรียนนะคะคุณหมอ :a1:

ออฟไลน์ มูมู่น้อย

  • Global Moderator
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2623
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +468/-12
อ่านทันแล้ว เย้ๆ :m4:

แต่อ่านมาถึงตอนนี้แล้วเศร้าอะ  สงสารอาร์ทมากเลย
น้องอินรักอาร์ทมากเหมือนกันนะ  ไม่งั้นคงไม่บรรยายออกมาให้อาร์ทน่ารักได้ขนาดนี้
บอกมาเลย น้องอาร์ทอยู่ไหน  จะไปหา  อยากดามหัวใจน้อง 555  วิศวะที่ไหน  เก่งๆ แบบนี้

รออ่านต่อจ้า  บวกให้คนโพส คนแต่งด้วย :oni2:

ปล  สวัสดีปีใหม่น้องอิน น้องจา แล้วก็ทุกคนในทู้น้า  มีความสุขตลอดปีจ้า  :mc4:  :mc4:  :mc4:

ปล2  สำนวนการแต่งท้ายๆ ลื่นขึ้นเลย  ชอบๆ

myLoveIsYOu

  • บุคคลทั่วไป
แล้วใครล่ะ ตัวจริง  o12 o2

nartch

  • บุคคลทั่วไป
ความห่างไกลอาจไม่ใช่จุดสิ้นสุดเสมอไป...แม้มันจะทำให้เราเศร้าใจก็ตาม  o1
ยังแอบหวังเอาใจช่วยอาร์ท....บทสรุปตอนนี้...
เห็นใจอาร์ท   เข้าใจเอ็ม   สมน้ำหน้าดิว.....สงสารตัวเอง
 :impress:

three

  • บุคคลทั่วไป
 :sad2:คนทีไม่ได้รักทำยังไงก็ไม่รัก :sad2:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






[D]a[D]a [T]oo[N]

  • บุคคลทั่วไป
เศร้าอ่ะ

InLuSt

  • บุคคลทั่วไป
ผมลงตอนต่อไปได้ด้วยเหรอ... :o
ลงไม่เป็น  :m23:
เป็นแต่ reply... :a3:
น้องจาลงก็ดีแล้ว..(มั้ง) :m4:

ออฟไลน์ Ex'ecuzě

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1016
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-1
^
^
^
^
^
^
^
จิ้มพี่หมออิน อิอิ
ดันคับดัน

abcd

  • บุคคลทั่วไป
ก็ลงเหมือนที่น้องอินตอบreply.น่านแล่ะจ้า เพียงแต่ว่ายางแก้หัวกระทู้เพื่ออัพเดทวันลงเองไม่ได้เพราะว่าไม่ได้เปงคนเริ่มกระทู้ แต่ลงเองก็ดีน๊า เผื่ออยากจะรีไรท์ตรงไหนใหม่ไง





ปล. ในเล้าหมอเยอะจังเลย อิอิ

ออฟไลน์ pajaa

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 735
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +137/-5
เย้!!!!! :mc3:
เข้าเล้าได้แล้ว :oni1:
คิดถึงเล้าชะมัด ไม่ได้เข้าเล้าตั้งหลายวัน.....เหงามั่กๆ  :m15: :m15:

*****************************
ตอนที่ 18 : เส้นทางของชีวิต.....[1 พ.ค. 50]

ปิดเทอมคราวนี้ผมไม่ค่อยสบายใจเหมือนเช่นอย่างเคย...นอกจากเรื่องเกี่ยวกับแอดมิชชั่นที่จะตัดสินอนาคตผมแล้ว...ผมยังกังวล
ใจเกี่ยวกับอาร์ทอีกด้วย...พอขาดอาร์ทไป..ผมรู้สึกเหมือนว่าที่พักพิงของผมได้สูญหายไป...ประหนึ่งหายใจไม่ออก....เมื่อขาดอากาศ

            ผมลองติดต่ออาร์ทไปหลายครั้งตั้งแต่ช่วงต้นปิดเทอม...ทั้งโทรศัพท์...เอ็มเอสเอ็น...และอีเมลล์...แต่มันก็ไม่เป็นผลแต่อย่างใด...
จนกระทั่งวันที่ประกาศคะแนนสอบโอเน็ตและเอเน็ต...ผมเจอเพื่อนทุกคนออนเอ็มรวมกระทั่งอาร์ทด้วย...
ด้วยความดีใจผมจึงรีบกดทักไป
     
          เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
                 หวาดดีอาร์ท...อยู่มั้ย
          เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
                 อาร์ท?
          เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
                 . . .
          "ความรักครั้งนี้ของฉัน...มีค่าแค่ไหน" says :
                 ดี ดี
          "ความรักครั้งนี้ของฉัน...มีค่าแค่ไหน" says :
                คะแนนเป็นไงบ้าง...ดีมั้ย
          เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
                 ไม่ตอบ...
          เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
                 ทำไมโทรไปไม่รับสาย
          "ความรักครั้งนี้ของฉัน...มีค่าแค่ไหน" says :
                ปิดเสียงไว้...ไม่รู้ว่าเอ็มโทรมา
          เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
                 งั้นไมไม่โทรกลับมา
          "ความรักครั้งนี้ของฉัน...มีค่าแค่ไหน" says :
                พอดีไม่ค่อยว่างหน่ะ
          เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
                 . . .
          เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
                 เอ็มเกลียดอาร์ท...ถ้าไม่อยากเป็นเพื่อนกันอีกแล้วก็บอกมาสิ...ไม่ใช่เงียบไปอย่างนี้...ยังไงๆอีกไม่นานอาร์ทก็จะมีเพื่อน
ไหม่อยู่แล้ว...ลืมเพื่อนเก่าคนนี้ไปเลยละกัน...ขอบคุณนะที่เคยเป็นเพื่อนกันมา

          เพื่อนรักผมหายไป...ใครเจอช่วยบอกด้วย says :
                ลาก่อน...บายบาย
          "ความรักครั้งนี้ของฉัน...มีค่าแค่ไหน" says :
                 เดี๋ยวสิเอ็ม...

          หลังจากนั้นผมก็รีบกด sign out ออกมาเลย...ผมนั่งนิ่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์สักพักก่อนที่เสียงมือถือผมจะดังขึ้นมา...
ผมฟังเสียงริงโทนไปเรื่อยๆโดยไม่รับสาย...แล้วเสียงก็เงียบไป...ผมหยิบมือถือมาดูรายชื่อคนโทรเข้า...รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นอาร์ท...

          เข้าใจแล้วทุกความรู้สึก...ที่เธอให้มาทุกอย่าง...แต่ฉันก็ยังไม่อาจจะรักเธอ...
ผมกดรับสายอย่างอัตโนมัติทันทีที่เพลง"เพื่อนใจ"ที่เป็นริงโทนดังขึ้นอีกครั้ง...ลืมไปว่าโกรธอาร์ทอยู่...แต่จะกดวางหลังจากรับสาย
แล้วก็ไม่ดี...ผมจึงตอบไป             
         
           "เอ็ม...อาร์ทโทรมาแล้วนี่ไง"   

          "แล้วไง...จะโทรมาถามคะแนนหรือไง...จะได้บอก...แล้วก็วางไป"

          "ไม่เอานะเอ็ม อาร์ทขอโทษ...ยกโทษให้นะ"

          หลังจากที่อาร์ทขอโทษผม...เราก็คุยกันไปเรื่อยๆ...รวมทั้งเรื่องคะแนน...เราคิดกันว่าโอกาสที่จะให้ยื่นแต่ละคณะเป็นยังไง...
และก็เรื่องที่คะแนนออกมาเป็นทีสกอร์......ผมคุยโทรศัพท์ด้วยความสบายใจ...ถึงแม่ว่าเรื่องผลสอบยังค้างคาอยู่...     
         
          หลังจากวันนั้นผมต้องเข้าอินเตอร์เน็ตบ่อยขึ้น...เพราะมีข่าวการเปลี่ยนแปลงเกี่ยวกับการสอบถี่มาก...ระบบมันไม่คงตัว...
ตรวจคะแนนผิดเยอะ...และก็มีการแก้จากคะแนนทีสกอร์ไปเป็นคะแนนดิบ...ปรากฎว่าทีสกอร์กับคะแนนดิบไม่สัมพันธ์กัน...
อาร์ทบอกผมว่าไม่ต้องเป็นกังวล...เพราะยังไงผมก็คะแนนดี...

          ในวันนั้นผมนอนหลับด้วยความสบายใจ...โดยไม่ได้คิดเลยว่าความวุ่นวายกำลังจะเกิดขึ้น...เพราะเช้าวันรุ่งขึ้นผมก็ต้องพบว่า
มีการประกาศยกเลิกอะไรอีกมากมาย...ผมต้องไปตรวจคะแนนจากข้อสอบจากที่เขาจัดไว้ให้...จำได้ว่าผมเดินทางไปตึก สทศ. เพื่อไปเบียดเสียดกับคนนับพันที่ต่อคิวกันตรวจคะแนน....ผมเจอเพื่อนหลายคนที่นั้น...ทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียดประหนึ่งกลัวว่า
ตัวเองคะแนนจะลดลง...ผมไปเจออาร์ทที่นั้นด้วย...อาร์ทไม่มีสีหน้ากังวลใจอะไร...ผมดีใจที่เขาไม่สร้างความกดดันให้ผม...

          การประกาศผลสอบแพทย์โดย กสพท.ผมได้รับผลที่ไม่ค่อยน่าพอใจ...ผมพลาดทั้งสามอันดับที่เลือกไว้...
พ่อกับแม่ของผมเครียดมาก...ผมเองก็เครียด...ไม่ได้กลัวไม่มีที่เรียนเพราะคะแนนอย่างผมจะเรียนบัญชีก็ติดชัวร์ๆ...แต่ผมกลัวว่า
พ่อแม่ผมจะผิดหวังที่ผมไม่ได้เรียนหมอ...แรงกดดันที่หนักอึ้งทับตัวผมอยู่...


          และในวันสุดท้าย.....


          เมื่อประกาศแอดกลาง...ผมก็มีความสุขได้เสียที....

          เมื่อผมได้เรียนในสิ่งที่ผมหวัง...

         เป็น...แพทย์.....ตามที่ต้องการ....

         ผมโทรบอกอาร์ทเป็นคนแรก...ซึ่งอาร์ทแสดงความยินดีกับผมและบอกข่าวดีของเขาด้วย...เพราะอาร์ทเองก็ติดวิศวะตามที่เขาหวัง
เหมือนกัน...วันนั้นผมโทรเช็คว่าเพื่อนผมติดที่ไหนกันบ้าง...มันให้ความรู้สึกที่ดีจริงๆ

-------------------------------------------------------------------------------------------------------
InLuSt say : เน็ตเจ็งกระทันหัน...
                      เหนื่อยจังเปิดเทอมแล้ว
                      รักคนอ่านนะคร้าบ
**********************
นั่นดิเนอะพี่แน๋ว หมออินมาลงเองก็ดีดิ  :mc4:
ก็วันไหนที่หมออินมาลงเอง ผมเข้าเล้าเดี๋ยวผมแก้วันที่หัวกระทู้ให้คับ

หนับหนุน ๆ :m4: :m4:

 :bye2:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-01-2008 15:59:46 โดย pajaa »

tonsai_2520

  • บุคคลทั่วไป



คิดถึงจาชะมัด

วันนี้ได้มาจิ้มตูดจา

 :m23: :m23: :m23:



ออฟไลน์ -~iK@iZ_KunG~-

  • Tomorrow Never Die!!!
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2231
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +220/-2
มาอัพบ่อย ๆ นะครับ

ชอบมาก ๆ เลย  o13 o13

[D]a[D]a [T]oo[N]

  • บุคคลทั่วไป
ความรู้สึกที่เอ็นท์ติดเป็นความรู้สึกที่สุดยอดเลยอ่ะ อิอิ

ออฟไลน์ SoN

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2965
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-15
 ตกลงใครเป็นตัวจริงอ่ะ อาทหรือดิว

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
หุหุ เริ่มเป็นเฟรชชี่แระ  :m4: :m4:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด