ตอน ชีวิตน้อย ๆ...ที่โตขึ้นมาอีกนิดหมีเป็นสิ่งมีชีวิตที่........
.........ยิ่งแก่....ยิ่งโมเอะ.....
ใครว่าแก่แล้วหนังเหนียวเคี้ยวยาก.....หมีตัวนี้ทั้งเหนียวทั้งนุ่ม...กำลังกินอร่อยเชียวล่ะ....โดยเฉพาะ...
นมหมี.....น่าดูดกัด...ขบเคี้ยวเป็นที่สุด
“พี่ไปไกลแล้วนะหมี....รู้ตัวไหม....ยอมรับมาเถอะ....ว่าหลายปีที่ผ่านมานี่....พี่หลงผมจนโงหัวไม่ขึ้น ขาดไอ้เด็กเมื่อวานซืนคนนี้ไม่ได้....รีบ ๆ บอกรักผมซะทีเถอะ เดี๋ยวจะให้พ่อกับแม่มาสู่ขอนะหมีนะ”
“ขอพ่อง!!!!.....รีบ ๆ ทำให้เสร็จสิไอ้เหี้ย เดี๋ยวลูกหลานกูก็กลับมาเห็นหรอกแม่ม”
“ยังจะอายลูกอยู่อีก....ไอ้น้องเคี้ยงมันก็ทำใจได้ไปนานล๊ะ....ส่วนไอ้น้องม้ง.....อืม.....จะว่าไป....ยิ่งโต.....หน้ามันยิ่งเหมือนพี่นะ”
“ไอ้สัด”
“แอ่ก”
หมีขย่ม....ให้ตายเถอะ นี่มันสุดยอด ไอ้หมีแก่ตัวนี้เป็นฝ่ายขึ้นขย่มเขาเลยนะ ถึงจะฟิตกล้ามซะแน่น แต่หุ่นของดินก็ได้แค่สูงกว่า ความหนานั้นต้องยกให้พ่อหมี ความน่ารักเหมือนเด็กน้อยนั่นก็ด้วย ส่วนเรื่องพละกำลัง คนหนุ่มกว่าอย่างเขาชนะเห็น ๆ แต่ความนี้แทบหมดแรง เมื่อไอ้หมีแก่ประกบปากจูบเขา ถึงจะแปลก ๆ จะก็โอเค....
ถึงจะรู้สึกเหมือนไอ้หมีแก่ตัวนี้ มีความลับบางอย่างปกปิดเขา แต่ตอนนี้ขอสนุกก่อนล่ะ....แล้วค่อยหาทางง้างปากตาแก่นี่ทีหลัง
.
.
.
.
.
“กลับมาแล้วเว้ยเฮ้ยยยยย!!!!!”ก็อย่างที่บอก อะไร ๆในบ้านหลังนี้มันก็เปลี่ยนไปเยอะ อย่างน้อยก็พ่อหมี แต่อย่างมากก็แม่คนนี้ ที่นับวันจะยิ่งเอ๋อ ฉุนเฉียว อารมณ์ร้อน แถมยังปากตลาดมากกว่าเก่าเยอะ
“ยังเมายาคุมอยู่อีกเหรอลูกป๊า”
“ใครเขาจะไปเหมือนตัวล่ะยะ....ไม่ต้องทำอะไรก็มีหนุ่มมาติด....ชิส์”
“พาลพ่อซะงั้นนะคนเก่ง”
“ยี่ห้อนี้แม่ม....แดกแล้วบวมน้ำ....เอ้าอีพี่ดิน.....น้องกลับมาเหนื่อย ๆ ไปหาน้ำเย็น ๆ มาเสิร์ฟสิยะ....แอร๊ยยยยย.....หงุดหงิด....”
“บอกให้เรียกพ่อดินให้มันติดปาก....”
“......”
“โอเช....น้ำเย็น....เดี๋ยวนี้เลยครับผม”
แค่มอง...ความสยองก็แผ่ซ่านออกจากดวงตาคู่นั้น!!! คนเถื่อนอย่างดินยังต้องยอมถอยทัพ สนองคำบัญชาเจ้าหล่อนแต่โดยดี คนงามทรามวัยรู้สึกทรมานแทบบ้า แต่เพื่อความสวยที่อัพเกรด น้องหนูเคี้ยงจึงต้องอดทน เพื่อที่ร่างกายจะได้ค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนฮอร์โมนให้ดูเสมือนผู้หญิงมากขึ้น ไม่มีอีกแล้ว....หนวดเคราที่ดกจนต้องน้ำตาเล็ดด้วยความทรมานทุกครั้งที่แว๊กซ์หรือถอน ไม่มีอีกแล้วขนหน้าแข้งแข็ง ๆ กลิ่นตัวแบบชายหนุ่ม หน้าผากเต็มไปด้วยลูกไรผมแบบผู้ญิ๊ง....ผู้หญิง เป็นเหม่งที่งดงาม หน้าตาของเจ้าหล่อน ช่างเหมือนยัยแม่มด....แม่ของหล่อนเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนทุกกระเบียด....แต่ในความทรงจำของพ่อหมี ยัยแม่มดในตอนนั้นยังเป็นสาวรุ่นอยู่....แต่ลูกสาวคนงาม....ต้องเรียกว่าเหมือนหญิงสาวโตเต็มวัย.....ค่อนไปทางแก่เสียมากกว่า....หนูเคี้ยงของเราอายุก็ใช่น้อย ๆ แล้วนะนั่น....
“บอกแล้วไม่เชื่อ....ว่าหนูน่ะสวยเหมือนแม่....แต่แม่หนูน่ะแจ่มกว่านี้เยอะนา...ป๊าว่า” หมีแก่ มองลูกรักด้วยสายตาชื่นชม แต่ยังไม่วายแอบหยอก หนูเคี้ยงไม่รับมุก ไม่ได้ทันฟังประโยคหลังด้วยซ้ำ....ด้วยว่าตอนนี้งานท่วมหัว...แถมยังเมายาคุม ก็เลยตอบกลับคุณป๊าไปแบบมึน ๆ
“รอเก็บตังค์ก่อนสิยะ....จะได้ตัดให้ขาดเลยฉับ...ฉับ...ฉับ”
“เอาจริงเหรอน้องเคี้ยง ตัดแล้วอย่าลืมห่อมาฝากพี่ จะเอาไปทำยาโปให้เมียหมีของพี่กิน”
“ไอ้สัดดิน!!!!....มึงนี่....ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ก็ยังจัญไรเหมือนเดิม กูแม่ม....ไม่น่า”
พ่อหมี...กับพรานหนุ่ม วิ่งไล่จับกันอีกแล้ว ถ้าเป็นปกติ เธอคงตวาดแว๊ด แต่ตอนนี้เธอนั่งลง ยกน้ำเย็นขึ้นดื่ม.....
เพราะว่าเธอกำลังเมายาคุม.
.
.
.
.
ลืมใครไปหรือเปล่า เจ้าเด็กน้อยมนสิทธิ์ของเราก็โตขึ้นไปอีกขั้นแล้วนะ ตอนนี้พ่อหนูขึ้นชั้นมัธยมแล้ว กำลังอยุ่ในช่วงระหว่างวัยเด็ก กับวัยแตกหนุ่ม ซึ่งพูดง่าย ๆ ก็คือ....ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง นอกจากน้ำหนักกับส่วนสูงที่เพิ่มขึ้น แต่นอกนั้นก็ยังคงความเป็นเด็กน้อยเบบี๋ ไม่มีเสียงแตก ไม่มีสิว ไม่มีขนรักแร้หรอมแหรม....เว้นแต่ความแก่แดดที่เพิ่มพูน
พรึ่บ!!!!“ว๊าย.....อีมนต์สิทธิ์....ทำข้อยอีกแล้วนะ...อีขี้เดียด!!!!”
“กรี๊ดดดดด ม้ง....มาเปิดกระโปรงเราทำไม....จะฟ้องอาจารย์ด้วย”
ฮี่ฮี่ฮี่.....ถิ่นนี้ใครคุม ให้มันรู้เสียมั่งสิ
ก็ตอนนี้....เขากับมัน.....เรียนกันอยู่คนละโรงเรียนแล้วนี่นา...
เขาสอบติดโรงเรียนรัฐที่ค่อนข้างมีชื่อ ส่วนมัน....ไฮโซปานนั้นก็ต้องโรงเรียนเอกชน....เครื่องแบบโก้หรู ความเป็นเพื่อนแบบลับ ๆ บัดนี้ห่างเหินจนต่อไม่ติด มันไม่มาบ้านเขา แล้วเขาก็ไม่ได้เป็นเล่นบ้านมัน มันมีเพื่อนใหม่ เขาก็มีสังคมใหม่ บ้านมันไกลเกินไป ยิ่งห่างเหินกันแบบนี้ บ้านของมันก็ยิ่ง.....โครตไกล
เพราะงั้นเขาจึงลั๊ลลากับการไล่เปิดกระโปรงเด็กสาว กับเล่นเอานิ้วจิ้มเปิดทวารตุ๊ดเด็กหัวโปกในห้อง....และต่างห้อง ด้วยความที่เป็นคนเยิงเส้น....กวนส้น....เขาจึงได้เกาะกลุ่มกับเด็กห้องท้าย ไปกันเป็นแก๊งค์ แม้ว่าตัวเขาจะอยู่ห้องต้น ๆ ก็ตาม
น่าเบื่อ....ถึงจะพยายามฝืนใจให้สนุกกับชีวิต แต่เขากลับปฏิเสธตัวเองไม่ได้ ว่าชีวิตมัธยมต้น มันช่างขาดสีสัน แบบที่เขาเคยมีในวัยละอ่อน ของเล่นไฮเทค ที่เขาเคยตื่นตาตื่นใจในอดีต ตอนนี้กลายเป็นเกมส์ออนไลน์ ที่เขากับเพื่อนพ้องมักจะเข้าไปสุมหัวตามร้านอินเตอร์เน็ต แต่ที่เขาทำได้ดี....ไม่มีขาดตกบกพร่อง คือรักษาผลการเรียนระดับปานกลางของตนเอาไว้....
ถ้าเป็นเมื่อก่อน....ถ้ามีมันอยู่....เขาต้องพยายามอย่างหนัก เพียงเพื่อจะได้เป็นที่สอง....รองจากมัน แต่ตอนนี้....เขาก็แฮปปี้ดีกับชีวิตกลาง ๆ ตามอัตภาพ....เหมือนเด็กทั่วไป...โอเค...เขาเกรียนนิดหน่อย...แต่เพื่อน ๆก็เอ็นดูเขา....ไม่เคยเห็นเขาเป็นตัวตลก แม้ว่าเขาจะทำให้ตัวเองกลายเป็นตัวตลก...
แต่เขาก็ต้องยอมรับ....ว่าชีวิตนี้ขาดอะไรไปตั้งหลายอย่าง....
คิดถึงอ้อมกอดจากแขนผอม ๆ....แสนเก้งก้าง.....ในคืนที่อากาศข้างนอกหนาวเหน็บ แต่ข้างในนั้นเย็นสบายด้วยเครื่องปรับอากาศ....หลับไปพร้อม ๆ กับรายการในช่องการ์ตูนเน็ตเวิร์ค....
.
.
.
.
.
.
“ใครน่ะเฟิร์ส.....” เด็กหนุ่มผิวขาวจัด....ดูเป็นลูกผู้ดีมีเงินกันทั้งกลุ่มแก๊งค์ หนึ่งในนั้นกำลังสะกิดให้เด็กชายภูบดินทร์ ละสายตาจากหน้าจอไอแพด....เพื่อดูเด็กหัวเกรียนคนหนึ่ง กำลังเอาหน้าแนบกระจก มองเข้ามาในร้านหรู มองมาทางโต๊ะของพวกเขา
ใครคนนั้นโบกมือเข้ามา ยิ้มร่าจนตาหยี.....แก้มปริ
จำได้สิ....เคยลืมกันที่ไหน เพื่อนลับ ๆ ของเขากำลังเรียกเขา มันเปิดประตูเข้ามา ตรงดิ่งมายังโต๊ะของพวกเขา โอบกอดเขาด้วยแขนอวบ ๆ กลิ่นตัวของมันยังหอมอ่อน ๆ ติดจมูกเหมือนเดิม....
“ไม่ทักไม่ทายเพื่อนเก่าเหรออออ.....เฟิร์สกี้”
มือของมันถูกเขายกออกจากไหล่....มันก็น่าจะรู้ดี ว่าเขาเป็นคนขี้เก๊ก....ไม่สิ....เป็นคนที่รักษามาดและหน้าตาของตนขนาดไหน กล้าดีอย่างไร ถึงได้มาทำให้อับอาย ท่ามกลางสายตาของเพื่อน....เพื่อนที่ระดับเดียวกันกับเขา พวกน่าเบื่อ แต่ก็มีอะไรหลายอย่างที่เข้ากันได้ เขาโตขึ้นทุกวัน ไม่ใช่ไอ้เด็กประถมที่ชอบเล่นซนอีกแล้ว ชีวิตของเขา มันควรจะเป็นชีวิตจริง ๆ ไม่ใช่เรื่องเพ้อฝัน โลกของเขา....จะไม่มีวันมีมันเข้ามาเกี่ยวข้อง....ไอ้เด็กฐานะปานกลางค่อนไปทางจนแบบมัน....ใครรู้ว่าเป็นเพื่อนเขา เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“พวกนายรู้จักกันเหรอ” ใครคนหนึ่งถาม นอกนั้นคือสายตาเย็นชาระคนรังเกียจ มองผู้มาใหม่เหมือนขยะชิ้นหนึ่ง....หรือยิ่งกว่านั้น....อากาศธาตุ
“เราไม่รู้จักกัน”
เด็กชายภูบดินทร์คงลืมไปแล้วเช่นกัน....ลืมไปแล้วว่าคนข้าง ๆเขานั้นเข้มแข็งแค่ไหน หมอนี่ไม่กลัวใคร ไม่แคร์สิ่งใด....แม้แต่กลับเขา ใช่....ตอนแรกเขาอาจรังแกมันได้ แต่มันก็แกร่งขึ้นทุกครั้ง ราวกับมีปูนจากเบื้องบน อุดช่องโหว่ที่เขาค้นพบในตัวมันจนเต็มตื้น....
“เฮอะ.....ไอ้ขี้เท่อ.....ใครเขาอยากจะรู้จักมึงกัน.....ก็แค่เด็กโรงเรียนเก่าน่ะ.....พวกนายรู้ม๊ะ....หมอนี่มันลูกไล่เรา” ว่าแล้วก็ตบหัวไอ้เด็กดัดจริต....ประดิษฐ์หรูไปดอกหนึ่ง เด็กชายมนต์สิทธิ์แค่นยิ้ม ก่อนจะถูกอีกฝ่ายสวนด้วยกำปั้น แล้วทุกอย่างก็เกิดขึ้นอย่ารวดเร็วและอุตลุต เด็กไฮโซทั้งโต๊ะลุกขึ้นเพื่อช่วยเพื่อน ขณะที่พวกเด็กเกรียนก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ แขกในร้านหลบสิ่งของที่ปลิวว่อนกันจ้าละหวั่น สุดท้ายมีเพียงแค่วงล้อม กับคนสองคนที่ชกต่อยกันราวกับจะฆ่ากันให้ตายไปข้าง
“นายหาเรื่องเราก่อนนะ” ผลั้วะ!!!!
“เหรอ....มึงนั่นแหละที่เมินกูก่อน....ไอ้เหี้ยเฟิร์ส” พลั่ก!!!!ก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลายไปมากกว่านี้ ใครสักคนที่เป็นผู้ใหญ่....จะต้องยื่นมือเข้ามาหยุด.....
“หยุดนะ.....พวกนาย....หยุดได้แล้ว!!!!”.
.
.
.
.
.
“คุณประวิทย์....”
“เคี้ยง”
โลกกลมแท้.....คุณอาที่มาช่วยเขา....ที่แท้ก็คือเจ้านายเก่าของพี่เคี้ยง.....หายไปนานจนลืมหน้าไปแล้ว พยายามนึก....แต่คุณอาคนนั้นไม่ได้ผิวแทนเกรียมแดดแบบนี้....ไม่ได้เซอร์....ซก....หนวดเคราเฟิ้ม.....พี่เคี้ยงแอบแซวคุณอา....ว่าเป็นไอ้หนุ่มบ้านไร่ ก่อนจะส่งสายตาโหด ๆ แบบคาดโทษมาที่เขา และไอ้เด็กหล่อคู่กรณีที่กำลังทำแผลอยู่บนเตียงฝั่งตรงข้าม
เด็กชายภูบดินทร์อดอิจฉาอดีตเพื่อน(ลับ ๆ)ไม่ได้ มันจน...แต่มีครอบครัวที่อบอุ่น....ครอบครัวเพี้ยน ๆ ขณะที่เขาเองกลับไม่มีใคร แม้ในยามลำบาก กลับติดต่อพ่อหรือแม่ไม่ได้เลย สองคนนั่นรักเขา....แต่ก็รักมากเกินไป....รักจนลืมไปแล้ว....ว่าเขาต้องการอ้อมกอดอุ่น ๆ กับนิทานก่อนนอนเหมือนเด็กบ้านอื่น มากกว่าห้องนอนกว้าง ๆ แต่โครตจะโดดเดี่ยว ถูกทดแทนด้วยเงินและของเล่น จนลืมไปแล้ว....
ว่าความสุขที่แท้จริงคืออะไร....
ประโยคของมันที่ประซิบข้างหูของเขา....ก่อนที่ไอ้บ้านนอกตัวเหม็นนั่นจะแยกเขากับมันออกจากกัน
'ไอ้คนผิดสัญญา...'สัญญาเด็ก ๆ ที่เขาเผลอไปรับปากกับแม่ของมัน....เพียงเพราะตอนนั้น....เขาอยากได้มันมาเป็นของเขา....ของเขาคนเดียว...ประหลาดแท้ที่มันยังจำได้
ตอนนี้เขาก็ยังต้องการมันอยู่....เพียงแต่ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
“ทำตาเขียว....เดี๋ยวจะโดนนะไอ้เด็กบ้านี่....กล้าดียังไงมาต่อยน้องชั้นฮ๊ะ!!!.....อีฟะ....ฟะ.....ฟะ....”
“เฟิร์สช๊อยส์ป้า!!!!....ป้ากู้แต่อิออนอ่ะดิ....ถึงได้เรียกชื่อผมลำบากนัก....แล้วนั่นไปอัพอะไรมา....ดูพิลึก!!!!”
“อัพความสวยย่ะ....”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวล่ะ....ส่วนนาย....นายนั่นแหละไอ้หนวด....เอาเลขที่บัญชีมา เดี๋ยวจะให้พ่อโอนเงินค่ารักษาพยาบาลไปให้”
เด็กชายภูบดินทร์จิกกัดอาเจ้ขาโหด....ที่(กลับมา)แต่งหน้าจัด(อีกแล้ว)....หันไปเอ่ยกับคนแปลกหน้า....แต่ไม่มองคู่กรณีที่จ้องเขม็ง ตาตี่ ๆ นิ่ง ๆ ที่โครตจะกวนโอ๊ย
“เดี๋ยวสิ”
“อะไรอีก”มันวิ่งตามเขามา....ไม่มีใครอยู่แถวนั้น นอกจากผู้คนแปลกหน้าในโรงพยาบาลเอกชน เขาหันไปมองหน้าตาซื่อบื้อของมัน มันฉีกยิ้มกว้าง....
“รู้มั้ย....ลุงหมีบอกเราว่า....ผู้ชายแมน ๆ น่ะ....พอต่อยกันแล้วก็จะกลับมาซี๊ปึ้กกันเหมือนเดิม”
“เราลืมนายไปแล้ว”
“เพราะเราเรียนกันคนละที่ใช่มั้ย”
“นายไม่เข้าใจหรอก”
“เราไม่คู่ควรจะเป็นเพื่อนนายแล้วเหรอ”
“นายไม่เคยเห็นเราเป็นเพื่อนด้วยซ้ำ....ทั้งหมด....เราเริ่มแล้วก็จบเอง”
“ทำไมนายชอบทำเหมือนตัวเองเป็นผู้ใหญ่....ทั้งที่ตัวเองก็เป็นแค่ไอ้ลูกแหง่แท้ ๆ”
“เราไม่ใช่ลูกแหง่....ถึงบ้านเราจะมีเงิน....แต่ชีวิตเรามันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่ใคร ๆคิด....ต่อไปเราก็ต้องแบกรับกิจการต่อจากพ่อ”
“อีกนานน่า....แล้วอีกอย่าง....นายอ่ะ....ผ่านโลกมาไม่เท่าเราหรอก”
“แก่แดด”
“นายไม่เข้าใจหรอก....การเป็นพลเมืองชั้นสองมันเจ็บปวดแค่ไหน”
“พลเมืองชั้นสอง?”
“จำมาจากพี่เคี้ยงน่ะ”
“ชิส์”
“เราไม่มีเหมือนเด็กคนอื่น ไปที่ไหนมีก็แต่คนเกลียด....เพราะงั้นถึงจะเป็นคนเพี้ยน ๆแบบพี่เคี้ยงกับลุง คนบ้า ๆอย่างพี่ดิน หรือคนที่ชอบแกล้งเรา....แต่ก็ดีกับเราอย่างนาย....ถึงได้มีค่าที่สุด...เพราะกว่าเราจะได้มา....มันก็ไม่ง่ายเหมือนกัน.....อย่างน้อยก็ไม่ง่ายเหมือนตอนที่นายแบมือขอเงินซื้อไอแพดจากพ่อนาย....นายไม่เคยถูกพ่อแท้ ๆ เตะอัดกับฝาบ้าน....เพราะงี้เราถึงมั่นใจ....ว่าเราผ่านอะไรมามากกว่า....”
“หุบปาก....พอได้แล้ว....กลับไปที่ของนายเถอะ”
“งั้นก็ลาก่อน....”
เสียงของมันเศร้า.....ขณะที่เขาหันหลัง.....แล้วเดินจากมา
บ้าจริง!!!!.....ลูกตาอ้อน ๆ นั่น....ตาตี่ ๆ ที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำใส....
เผลอวิ่งกลับไปกอดมันซะแล้ว.....ภูบดินทร์.
.
.
.
.
To be con
ดราม่านิดนึง....
หัวข้อ: รักต้องสูบ - ตอนคั่นสั้นมาก(อิงกระแสนิดนึง) (27/02/2014) (อ่าน 227340 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก