ดูเหมือนครั้งนั้น ฉันจะรอดจากการข่มเหงของป๊อปมาได้
(หมายถึงไม่โดนสันแข้งมันมากเหมือนครั้งแรก แอบนอยด์นิดๆ นึกว่าจะได้กินมันบ้าง 55+)
(พูดเล่นน่ะ ไม่เอาหรอก เดี๋ยวโดนซ้อมแบบคราวนั้นอีก เข็ดแล้วกับคนแบบนี้)
แต่แท้จริงแล้ว.....
มันเป็นบทเริ่มต้นของ “จำเลยตุ๊ด” ต่างหาก (ไม่ใช่จำเลยรักนะคะ)
ทำไมน่ะเหรอ เพราะทุกครั้งที่มันได้มาลาดตระเวนแถวๆ ร.ร.ฉัน มันจะต้องมาแวะเอื้อเฟื้อความอำมหิตของมัน รับตัวจำเลยอย่างฉันไปเข้าคุกที่บ้านมันตลอด!!
---------------------------------------------------------
ตัดฉาก เปิดเผยอาชีพของป๊อป
ที่เคยเกริ่นๆ ไว้ ในตอนที่มีงานเลี้ยงเกษียณว่า “ป๊อปได้รับเชิญเพราะเป็นคนมีบั้ง”
กับเมื่อกี้ที่ได้บอกไปว่า “ทุกครั้งที่ป๊อปได้มาลาดตระเวนแถวๆ ร.ร.ฉัน”
ผู้อ่านคะ ป๊อปเป็นตำรวจ ค่ะ เป็นนักเรียนนายร้อยตำรวจรุ่น 50 (รุ่นจบปี 2546) อายุอานามตอนนี้ก็จะย่างเข้า 31 แล้วค่ะ
ยศปัจจุบัน พันตำรวจตรี (พ.ต.ต.) ดำรงตำแหน่งสารวัตรสืบสวน สภ.อำเภอเล็กๆ แห่งหนึ่งในภาคเหนือ (อำเภอเดียวกับที่ดิฉันอยู่นี่ล่ะค่ะ)
------------------------------------------------------------
ประมาณว่า ทุกวันพุธ จะเป็นสายของป๊อปที่จะมาลาดตระเวนแถวๆ ตำบลที่ ร.ร.ฉันอยู่ และก็เช้าวันเสาร์ ตามสเตปชายโหด
1. เรียกตัวฉัน ด่าหน่อยให้เป็นพิธีเวลาเจอหน้า
2. ลากฉันไปขึ้นรถ (แต่บ่อยเข้า ฉันรู้หน้าที่ เดินไปขึ้นรถเอง มันก็จะด่าต่อว่า “รู้หน้าที่ดีนะ อีตุ๊ด แสนรู้ชะมัด) - -*
3. ใช้งานสารพัด ในตอนเย็นวันพุธ และวันเสาร์ทั้งวัน (เออ ใช้ให้คุ้ม กับอีแค่ได้กินพ่อสารวัตรหนุ่มคนนี้แค่ครั้งเดียว ถ้าใช้มากกว่านี้ สงสัยฉันต้องได้กินมากกว่า 1 ครั้งแน่ๆ 55+) เหลือแต่พิมพ์งานเท่านั้นล่ะมั้ง ที่มันไม่ได้ใช้
4. นอนห้องที่ป๊อปเก็บเสื้อผ้าค่ะ ไม่นอนกับมันหรอก เหอะ และมันก็ไม่เคยทำอะไรอย่างว่าด้วย (หวังอยู่นะ แต่ไม่เอาหรอก กลัวโดนตื๊บ)
5. หน้าที่ประจำของป๊อปคือ เบิ้ดกะโหลก บิดแขนฉัน กับลากฉันไปโน่นไปนี่ ค่ะ
ป๊อปทำแบบนี้ตลอดเป็นเดือนๆ จนครูใน ร.ร.เค้าสังเกตเห็น เพราะวันพุธ ป๊อปจะเอารถโล่มา ทำให้ทุกๆ คนรู้ว่ามีตำรวจมา ร.ร. แล้วเค้าก็จะมาแซวฉัน โดยเฉพาะครูติ๋ว ชีจะแซวตลอดว่าสมหวังแล้วน๊อ
เพราะตอนแรก ฉันคุยกับครูติ๋วว่า ผู้กองป๊อป หล่อเท่ห์ดี หุ่นก็น่ากิน ได้สักครั้งจะไม่ลืมพระคุณ เป็นไงล่ะคะทีนี้ โคตรจะไม่ลืมพระคุณเลย บักป๊อปเอ๊ย แต่ฉันไม่ได้เล่าเรื่องพวกนี้ให้ครูติ๋วฟังหรอกนะ มันยังไงไม่รู้น่ะ
แต่ฉันทำไมถึงยอมให้มันทำแบบนี้ตลอดนะ มีหลายครั้งที่เบื่อ หลายครั้งที่ทนกับพฤติกรรมโหดๆ ไม่ได้ หลายครั้งที่ไม่รู้สึกอะไรเลย
ก็เพราะฉันกลัวมันลาก มันตบ มันต่อยน่ะสิ พวกนี้ พกปืนติดตัวตลอดไม่ผิดกฎหมาย อนาคตฉันอีกยาวไกลนะคะ ยังไม่อยากไปนอนเอาปูนโบกตอนนี้
แต่ใจลึกๆ คือ ชอบ........................................................................ แอร๊ยยย เขินอ่ะ
ก็เลยเต็มใจทำงานให้ เหอๆ นังตุ๊ดนี่ ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง กะกินเค้าใช่ไหมล่ะ เสียใจนะคะ ตอนนี้ กินฝ่ามืออรหันต์ของมันไปซะก่อน
“ครูอุ้ย ฮั่นแน่ วันนี้จะมีคนมารับหรือเปล่าครับ” เสียงครูหนุ่มท่านหนึ่งทักฉัน
“ไอ้หัวล้าน ปากเป็นสิริมงคลนะแก ไม่มาน่ะดีแล้ว” หัวล้าน คือ ฉายาที่ฉันตั้งให้ครูหนุ่มคนนี้
“หืม ปกติก็เห็นมารับกันไม่ใช่เหรอ”
“เหอะ ดูเหมือนจะดีนะแก” ฉันพูดเป็นปริศนา พร้อมกับส่ายหัวเหมือนเอือมระอา
เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น - -*บักโหด*- -
นี่คือชื่อที่ฉันเมมชื่อป๊อปไว้ในโทรศัพท์ ว๊ายยยยยย
“ฮัลโหล”
“อีตุ๊ด วันนี้มึงลงดอยมาเองนะ กูติดงานอยู่ ถ้าไม่มึงไม่มานะ กูจะตามขึ้นไปลากถกหนังหัวมึงถึงบนดอยเลย” ตุ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ สิ้นเสียงโหดๆ มันก็วางหูทันที ไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรเลย
เฮ้อ ฉันเดินไปหาครูบอม (ไอ้หัวล้าน)
“บอม วันนี้ฉันลงไปด้วยนะ”
บอมยิ้มแบบรู้ทันทีว่าทำไม
“ผมคิดค่ารถนะ”
“เออน่า เดี๋ยวฉันให้สักคืนแล้วกัน”
บอมยิ้มตามประสาเพื่อนแซวกันเล่นๆ (ใจฉันบอก ได้ก็ดีนะคะ ฮิๆ)
“ไม่รู้ว่าวันนี้ ผอ.จะประชุมหรือเปล่าน่ะสิครูอุ้ย”
“เออ นั่นสิ”
พูดไม่ทันขาดคำ นักเรียนคนหนึ่งก็ถือหนังสือเวียนเชิญประชุมจาก ผอ. มา
“นั่น หัวล้านเอ๊ย พูดไม่ทันขาดคำ เซ็งป้าเลย”
กว่าจะประชุมเสร็จ ก็เกือบห้าโมงครึ่ง (17.30)
ฉันนั่งรถลงไปกับบอม ระหว่างทางก็กดเปิดโทรศัพท์ เพราะตอนประชุมปิดโทรศัพท์ไว้
ป๊าดดดดดดดดดดด หมายเลข 08X-XXXXXXX โทรหาคุณเมื่อ XX:CC (28) ไอ้ป๊อปมันโทรมา แต่โทรไม่ติด มันกระหน่ำโทรขนาดนี้เลยเหรอ
สักพักมีข้อความเข้ามา “มึงคิดจะหนีกูเหรอ อีตุ๊ด ถ้าวันนี้มึงไม่มา ไม่รอดแน่”
พออ่านข้อความจบ ฉันถอนหายใจยาวววววววว รู้สึกสับสน รู้สึกเบื่อหน่าย ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ ไม่ชอบ เกลียด แล้วจะมายุ่งกันทำไม จะเอาอะไรกับฉันหนักหนา เหนื่อยใจจริงๆ ฉันนึกภาพว่า ลงไปแล้งคงจะเจออะไรสารพัดแน่ๆ
“เป็นอะไรเหรอ ครูอุ้ย ดูทำหน้าไม่ค่อยดีเลย” บอมทักฉันขณะฉันตกอยู่ในภวังค์อำมหิต
“อ๋อ เปล่าหรอกบอม เบื่อๆ พฤติกรรมคนน่ะ ฉันไม่เข้าใจเลยว่า......”
- -*บักโหด*- - สายเรียกเข้ามา.....
“เดี๋ยวค่อยพูดต่อนะบอม”
“ฮัลโหล”
“@#$%^&*(&^%$#@$%^&*(*&^%$#&^*## (ทำไมมึงไม่ลงสักที) #$%$$$%%#@#%^&”
ปลายทางจอมโหด สบถมาสารพัด
“พอดีชั้นมีประชุมน่ะ เลยเลิกดึก”
“ประชุมเพลิงมึงน่ะสิ อีตุ๊ด กูรอมึงหน้าเซเว่นนะ มึงลงมาเองเหรอ หรือมากับใคร”
“ชั้นมากับครูบอม”
“บอมไหนว่ะ ชู้มึงหรือไง”
“ครูบอม เจ้าชายแสนดี มีมารยาท”
“ถุย! ใครจะมาดีกว่ากู” ตุ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ สายโหดมันวางหูแล้ว
ฉันเหลียวหน้าไปมองบอม แล้วถอนหายใจยาว ใจฉันตอนนี้ ความกลัวเริ่มคืบคลานเข้ามาอีกแล้ว สมองกำลังสร้างภาพเหตุการณ์อันน่ากลัวที่อาจจะเกิดขึ้นสารพัด เฮ้อออออออ ฉันถอนหายใจอีกครั้ง
“ครูอุ้ย มีอะไรไม่สบายใจ ก็พูดคุยกันได้นะ”
“ไม่มีอะไรหรอกบอม ไว้ตอนไหนฉันมีอารมณ์กว่านี้ เดี๋ยวพูดให้ฟังแล้วกัน”
ฉันเงียบตลอดทางลงดอย สายตามองวิวภูเขาผ่านกระจกรถ ในใจนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้น ฉันทำตัวเหมือนอยู่คนเดียวตอนนี้ โดยที่ไม่ได้สนใจว่า ข้างๆ เบาะฉัน มีอีกคนนั่งอยู่
ฉันเหม่อลอยไปเรื่อยๆ ไร้สติ เหมือนความเป็นคนกำลังกลับคืนเข้ามา ในตอนที่มีมืออุ่นๆ ของชายคนนึงมาจับที่หัวไหล่ฉัน พร้อมเสียงปลอบโยนอันอบอุ่น
“ไม่เป็นอะไรนะ” เสียงนุ่มๆ ของครูบอม ทำให้ฉันมีสติกลับมา
ฉันฝืนยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไร
ถึงหน้าเซเว่นแล้ว หกโมงเย็นกว่าๆ แล้วตอนนี้ บอมจอดรถหน้าเซเว่น ฉันเหลือบมองเห็นไอ้จอมโหด ใส่ชุดเตรียมไปเตะบอล นั่งหน้าบูดสไลด์ไอโฟนเล่นอยุ่เยื้องๆ หน้าเซเว่น
ฉันกับบอมลงรถพร้อมกัน เพราะบอมจะเข้าไปซื้อของที่เซเว่น ฉันกำลังจะเดินไปทางไอ้โหดนั้น ครูบอมก็เอามือมาตบไหล่ฉันแนวปลอบใจ แล้วบอกว่า
“เจอกันวันพรุ่งนี้นะ”
“อืม ขับรถดีๆ นะบอม” บอมยิ้มแล้วเดินเข้าเซเว่น
เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ อยู่ในสายตาไอ้อภิมหาอำมหิตตลอด!!!
ฉันเดินไปหามัน เห็นมันลุกขึ้น มองตามบอมที่กำลังเลือกของในเซเว่น ฉันค่อยๆ เดินไปหามัน
มันหันมามองฉัน ทำตาดุ ปากบิดเบี้ยวนิดนึง
“ประชุมเหรอมึง กูว่าไม่มั้ง ไปเสพสุขกันที่ไหนมา” นี่คือคำพูดที่มันทักฉัน แล้วมันก็ผงกหัวไปทางรถของมัน (วันนี้มันขับมอเตอร์ไซค์มา)
มันเดินนำหน้าฉันไปที่รถ แล้วฉันก็ซ้อนรถมันไปที่บ้านพักตำรวจของมัน
พอเปิดประตูเข้าไปในบ้านเท่านั้นล่ะ...............................
มันจับสองไหล่ฉัน เหวี่ยงไปที่ผนังห้อง
“ทำไมมึงไม่โทรมาบอกกูก่อนวะ ว่ามึงประชุม กูอุตสาห์รอ จะไปเตะบอลก็ไม่ได้ไป เพราะเดี๋ยวมึงมาแล้วก็เข้าบ้านไม่ได้ อีเวง นึกว่ามึงสวยเช้งนักเหรอห๊ะ ให้กูรอเนี่ย”
“ก็ชั้นประชุมจริงๆ”
“ตุ๊บ!!” มันจับไหล่สองข้างฉันเหวี่ยงกระทบผนังอีก
“แล้วทำไมมึงไม่โทรบอกกู”
“ชั้นลืม”
“ลืมเหรอ อีXXXX กูว่ามึงน่ะ ไม่ได้ประชุมหรอก มัวไปเสพสุขกับไอ้ครูคนนั้นล่ะไม่ว่า พวกมึงไปเปิดห้องชั่วโมงเท่าไรล่ะวะ”
“ไม่นะ บอมเค้ามีครอบครัวแล้ว”
“ก็พวกมึงสองคนจะเล่นชู้กันไง กูเห็นคนแบบพวกมึงชอบทำกันนักไม่ใช่เหรอแบบนี้”
ฉันรู้สึกโกรธมาก ที่มันมาลามใส่เพื่อนฉันคนนี้ รู้สึกเบื่อ และรำคาญมากกับนิสัยเอี้ยๆ ของมันแบบนี้
“เออ 3 ชั่วโมง 200 บาทเว้ย แต่มันอึดไปหน่อย เลยนาน มีอะไรป๊ะ”
“ผั๊วะ!!” โดนเข้าให้แล้ว มันตบหน้าฉันอย่างจัง
“อิสXXX ร่านนักนะมึง @$#%^&^#$@#$ อย่างนี้น่ะเหรอไปเป็นครูสอนเด็ก” “ผั๊วะ!!” โดนอีกรอบ
“มึงก็ดีแต่ใช้กำลัง มึงจะเอาอะไรกับกูห๊ะ มึงเกลียดกู มึงก็อย่ามายุ่งกับกูสิ ปล่อยกูไปตามทางสวะๆ ของกู ไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกับมึง กูเห็นแต่มึงนะ มาตอแยกู ทั้งๆ ที่กู ตัดขาดมึงไปจากสมองตั้งนานแล้ว
“ผลั๊ก!” มันถีบฉันจนตัวเซ ล้มไปกับพื้นห้องโถง
“ใช่ กูเกลียดมึง กูมีความสุขที่ได้ทรมานมึง และมึงจะต้องทรมานมากกว่านี้ มึงต้องจดจำกูไปอีกนาน”
“มึงทำแบบนี้ทำไม กูเป็นลูกมีพ่อมีแม่แน่เว้ย นิสัยต่ำๆ แบบนี้ของมึง กูว่ามึงเอี๊ยยิ่งกว่าตุ๊ดแบบกูซะอีก”
“มึงด่ากูแบบนี้เหรอ ห๊ะ! อีตุ๊ด!”
“ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ!” ไม่รู้ว่าเสียงหมัด หรือเสียงฝ่ามือ ที่ประดังเข้ามาที่ตัวฉัน ฉันตัวงอ สองแขนป้องหัวเอาไว้ นั่งตัวสั่นหลังชนฝา ที่เบื้องหน้ามีปีศาจอารมณ์ร้ายตัวหนึ่ง
เสียงมันเดินขึ้นบันไดบ้า และปิดประตูดัง ปัง!
ฉันคิดในใจ นี่มันจะไปเอาปืนมายิงหัวฉันหรือเปล่าเนี่ย ฉันตกใจมาก รีบวิ่งออกไปทางครัว หวังจะไปเปิดประตูครัว “แกร๊กๆๆ” แต่ประตูครัวดันคล้องกุญแจล๊อกไว้ที่กลอน
ฉันกำลังจะวิ่งออกไปทางประตูหน้าบ้าน โชคดีที่มันไม่ได้คล้องกุญแจล๊อกที่กลอนไว้ เสียงฝีเท้ามันวิ่งลงมา ฉันกำลังจะวิ่งออกไปหน้าบ้าน
“มึงจะหนีกูไปไหน หยุดเดี๋ยวนี้นะมึง” มันตะโกนด้วยเสียงปีศาจ
ฉันวิ่งออกมา รองเท้าก็ไม่ได้ใส่ สะดุดกับผ้าเช็ดเท้าใยกาบมะพร้าวที่มันวางไว้หน้ามัน ตัวเซเหมือนจะล้ม พยายามก้าวประคองตัวเองไปให้ได้ แต่ก็ไม่สำเร็จ
ฉันล้มเซลงไปบนพื้น มันวิ่งปรี่มาหาฉัน เหมือนสิงโตจะมาตะครุบเหยื่อ
“หมับ!” มันจิกหัวฉันและดึงคอเสื้อ ฉันจะลากเข้าบ้าน ทำไมแถวๆ นี้ไม่มีใครเลยนะ ฉันกลัวสุดขีด
“คิดจะหนีเหรอมึง ชอบนักใช่ไหมแบบนี้น่ะ”
“ปล่อยฉันเถอะ ฉันขอร้อง ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ ที่เถียงเธอเมื่อกี้ อย่าทำอะไรฉันเลยนะป๊อป ฉันยังมีพ่อแม่ที่ต้องดูแลอยู่นะ แกอย่าทำอะไรฉันเลย” ฉันพูด เผื่อว่ามันจะสะกิดต่อมสงสารของมันบ้าง
“มึงวางใจเถอะ อีตุ๊ด กูไม่ฆ่ามึงหรอก อย่างมึงต้องไปตายให้หนอนแดกโน่น กูไม่ลงมือเองหรอก” มันลากฉันเข้าบ้าน พร้อมถีบฉันลงอีกหนึ่งดอก
“ไป๊ มึงขึ้นบ้านไปเลย” มันไล่ฉันขึ้นไปห้องเก็บเสื้อที่ฉันอนประจำ”
แล้วมันก็ล๊อกกุญแจหน้าห้องนั้น ปล่อยฉันทิ้งไว้ในสภาพที่บอบช้ำอีกครั้ง (แต่ไม่มากเหมือนครั้งแรก) น้ำก็ยังไม่ได้อาบ ข้าวก็ยังไม่ได้กิน
ฉันนั่งกอดเข่าที่มุมห้อง ร้องไห้น้ำตาไหล คิดถึงพ่อแม่อีกแล้ว เกิดมาไม่เคยเจออะไรแบบนี้เลย ทำไมฉันถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ ฉันสะอื้นจนแทบจะไม่มีน้ำตา และไม่มีแม้แต่วี่แววความเมตตาของมนุษย์จอมโหดคนนั้นเลย
“แคร่กๆ” เสียงกุญแจโดนไข ฉันสะดุ้งขึ้น รีบย้ายที่ไปมุมห้อง เตรียมพร้อมกับสิ่งที่กำลังเกิด
ป๊อปเปิดไฟห้อง ฉันก้มหน้าลง แสบตา และไม่อยากเห็นหน้ามัน
“เอ้า ไปซื้อบะหมี่เกี๊ยวมาให้กูซิมึง” ป๊อปมันโยนเงินกับกุญแจรถมอเตอร์ไซค์มาให้ฉัน
“บะหมี่เกี๊ยวปูหมูแดง พิเศษเกี๊ยวนะมึง”
“แล้วถ้ามึงคิดจะหนีอีกล่ะก้อ มึงได้เจอแบบที่มึงไม่เคยเจอมาก่อนแน่ๆ”
พอป๊อปออกไปจากห้องแล้ว ฉันลุกขึ้นเช็ดหน้าเช็ดตา ขี่มอไซค์มันออกไปซื้อบะหมี่มาให้มัน มันให้เงินมา 100 บาท มันจะกะซื้อให้ฉันด้วยหรือเปล่าหนิ แต่ฉันไม่เอาเงินมันซื้อหรอก เอาเงินตัวเองซื้อดีกว่า เดี๋ยวมันก็มาหาเรื่องฉันอีก ไม่ไหวจะเคลียร์
พอฉันกลับมา มันรออยู่ในครัวแล้ว ฉันยื่นบะหมี่ไปให้มัน
“ทำไมทอนมาเยอะ แล้วของมึงล่ะ”
“ฉันซื้อเองแล้ว”
“กระแดะนะมึง ดีเหมือนกัน เงินกูจะได้ไม่แปดเปื้อน” (มันเกี่ยวอะไรวะ บักผีป๊อป)
มันปรุงๆๆ บะหมี่มันจนพอใจแล้ว มันก็ยกขึ้นไปกินบนห้อง ส่วนฉันก็ถือโอกาสรีบอาบน้ำ แล้วมานั่งถือถ้วยกินบะหมี่คนเดียวอยู่หลังบ้านมัน (น่าสมเพชชะมัดแฮ่ะ)
“อีตุ๊ด มึงอยู่ไหนวะ” ฉันไม่ตอบมัน โซ๊ยบะหมี่ต่อ
“ผั๊วะ!” มันตบหัวฉันจากข้างหลัง (ไม่แรงหรอกนะ)
“กูถามไม่ตอบ นึกว่าวิ่งหนีตามชู้ไปแล้ว” แล้วมันก็เดินเข้าบ้านไป ฉันทานเสร็จก็กลับไปห้อง
นอนหลับไปพร้อมเรื่องราวต่างๆ ที่แสนจะสุดบรรยาย
-----------------------------------------------------------------
ตอนนี้ยาวหน่อยน๊าาา ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและให้กำลังใจนะคะ จะพยายามทำเรื่องออกมาให้ดีที่สุดค่ะ
ในตอนนี้ มีตัวละครเพิ่มมาอีก 1 คน คือ ครูบอม ครูสอนศิลปะ บรรจุรุ่นเดียวกันกับฉัน เลยสนิทกัน เป็นผู้ชายที่ดูอบอุ่น อ่อนโยน แต่ขอโทษค่ะ ฮีมีครอบครัวแล้ว แต่ว่า ฮีจะเริ่มเข้ามามีบทบาทมากขึ้นด้วยนะเคอะ
บ้านพักของป๊อป เนื่องจากเป็นชั้นสัญญาบัตร เลยได้อยู่บ้านพักที่เป็นหลังเดี่ยว ไม่ได้อยู่บ้านพักที่ติดๆ เรียงๆ กันค่ะ ใน สภ.ของป๊อป มีระดับ ร.ต.ต.ขึ้นไปแค่ 6 คนเองค่ะ อยู่บ้านพักแค่ 2 คน อีกคนอยู่อีกซอยค่ะ แถวนี้เลยมีแต่ป๊อปเท่านั้น เซ็งๆ ไม่มีคนช่วยเลย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
