หัวข้อ: กระทู้ขี้บ่น เรื่องของ 'คนเขียน' T^T [แก้ไขหัวข้อกระทู้]

[Tassanee]

สิ่งทำให้ท้อใจมากที่สุดคือ เวลาเจอเม้นต์ที่บอกว่า
"ถ้าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้  รับไม่ได้ค่ะ จะไม่ขออ่านนะคะ  ค่อยมาอ่านตอนจบทีเดียว"
หรืออะไรคล้ายๆ แบบนั้น  ยอมรับเลยอ่านเจอปุ๊บ  น้ำตาล่วงเลย ฮ่าๆ  แต่ก็ไม่ได้โกรธนะคะ

แค่เสียใจนิดๆ  เพราะบางเรื่องเราตั้งใจให้คนอ่านคิดไว้ประมาณ  แต่จริงๆ ก็ไม่ใช่

ประมาณหักมุมอ่ะ  พอเจอดักกลางทางอย่างนี้  มันเสียใจอ่ะ

ส่วนคนที่เม้นขอให้เป็นแบบนั้น  อยากให้เป็นแบบนี้ หรือมันจะเป็นแบบนี้ใช่มั้ย
อันนั้นน่ะ เราสนุกนะคะ  เพราะเราจะเอาไปหักมุมต่อ  (ถ้ามันไม่ทำให้เนื้อเรื่องหลักเปลี่ยนอ่ะนะ)
ก็แค่นี้แหล่ะค่ะ   

แต่จริงๆ แล้วแค่เห็นเม้นก็ดีใจที่สุดในสามโลกแล้ว  ปกติ คนไม่ค่อยอ่านเรื่องที่เราแต่งหรอกค่ะ
แต่ก็ยังมีบา่งคนที่ตามอ่านทุกเรื่องเลย  โคตรปลื้ม ถึงคนอ่านไม่เยอะ แต่รับรองจะแต่งให้จบแน่นอน  ฮ่าๆๆๆ

[mutyamania]

คนที่กดลบใครได้  ต้องเล่นบอร์ดนานพอสมควร(ไม่ก็ปั่นกระทู้เยอะพอสมควร)  ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าต้องกี่รีพลาย  ถึงจะมีสิทธิ์กดบวกลบได้    ก็ช่างมันเถอะ  เค้ามีแค่วันละหนึ่งสิทธิ์  ในการกดให้ต่อหนึ่งยูสเซอร์  ถ้าอยากกดลบเรา  โอเค  เราไม่ซี...ระดับโมดุเองยังโดนกดลบเลย  นับประสาอะไรกับยูเซอร์ต๊อกต๋อยอย่างเรา  บางครั้งก็แกว่งปากหาเสี้ยนไปบ้าง  ทำให้บางคนเหม็นขี้หน้าบ้าง  ถ้าจะโดน  เราก็ว่าสมควรแล้ว

คิดซะว่าคะแนนเป็นของนอกกาย  ไม่ตายก็หาใหม่ได้นะโยมมมมม 5555+

[Zitraphat]

กราบขอบพระคุณมิตรรักแฟนเพลงทุกท่าน

ไม่อยากบอกว่าตอนนี้ผมอารมณ์ดีครับ ...เนื่องจาก ผลุบเข้าผลุบออกเล้ามาแล้วผมเริ่มสังเกตเห็น คะแนนโหวตผมโดนลบ ...แน่นอน ตอนนี้มันมีพัฒนาการจากร่างอวตาล จาก-หนึ่งเป็น -สอง และผมว่ามันคงมีพัฒนาการกลายร่างอวตาลเป็น -สาม สี่เร็วๆนี้ แต่.....กรุงศรีอยุธยายังไม่สิ้นคนดี ..

ผมสังเกตเห็นอะไรบ้างอย่าง ....มันเป็นการชักคะเย่อของคะแนนโหวต เมื่อบ่ายโดนลบ บ่ายนิดๆมีบวกเพิ่ม บ่ายหน่อยๆเพิ่มอีกหนึ่ง ....
.
.
.

ไม่อยากบอกว่าหัวใจผมพองโคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร!!!!

ผมไม่รู้ว่าจะพูดจะขอบคุณยังไง แต่ผมอยากบอกคุณว่า
...ทั้งคะแนนโหวตบวกแบบที่เป็นปริศนาไม่เป็นปริศนา ผมขอบคุณครับ
ขอบคุณมากกเลยครับ !!!  

[mutyamania]

อยากบอกว่าน้องโหวตให้พี่นะ.....ขอเสนอหน้านิดนึง 555+

[Zitraphat]

อยากบอกว่าน้องโหวตให้พี่นะ.....ขอเสนอหน้านิดนึง 555+

เป็ดมันแดกกับแลกข้าวสารไม่ได้ แต่มันทำให้ผมอิ่มทิพย์ครับ !!!!
กระชากปากมาด๊วพพพพพพพพ ที mutyamania  มีปัญญาสู้กับร่างอวตาลในเงามืดแล้ววววว ว๊าวววววว ๆๆๆๆ

[Baruda]

ขอโทษด้วยที่อ่านแล้วไม่ได้เม้นให้
เราเป็นคนพูดไม่เก่ง ส่วนใหญ่เราชอบใช้Emoมากกว่า----> อย่างงี้
แล้วที่ไม่บวกให้ เราไม่คิดว่าบวกรึไม่บวกจะมีผลต่องานเขียนของนักเขียนนะ
อ่านกระทู้นี้แล้วจะพยายามเม้นให้นะคะ
เห็นใจนักเขียนเหมือนกัน เพราะตอนอ่านนิยายเราชอบอ่านเม้นคนอื่น พอเจอของบางคนเรายังคิดว่าแรงเลย

[ExecutioneR]

มันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอครับ การกดบวกลบเนี่ย?

ในฐานะนักเขียน ผมขอแค่คนอ่านมาเม้นก็พอ เคยเจอเม้นแย่ๆ บ้าง หรือเม้นที่ทำให้ไม่พอใจบ้าง แต่ก็ปลงๆ ไป คิดซะว่านานาจิตตัง

แต่เรื่องกดบวกลบคะแนนเนี่ย ผมไม่เห็นมันจะทให้นิยายดูดีขึ้นหรือคุณค่าการมีตัวตนในเล้าสูงขึ้นเลยจริงๆ นะ

จปส ที่พี่เค้าทำมาก็แค่สนุกๆ ให้มีอะไรได้ทำบ้าง ให้ได้สังเกตตัวเองบ้างว่าเราทำดีหรือไม่ดี เม้นดีหรือไม่ดีออกหน้าตาไปรึเปล่า และให้เราได้ชื่นชมคนที่เราอยากชม ถ้ามันโดนลบมากๆ ก็คงต้องพิจารณาตัวเองมากกว่าว่าคนอื่น ถ้าโดนบวกเยอะๆ ก็คือมีคนชอบเราอย่างต่อเนื่อง แต่ถ้าไม่ได้คะแนนบวกหรือลบเลย ก็เสมอตัว แค่นั้นเอง

[Zitraphat]

มันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอครับ การกดบวกลบเนี่ย? ในฐานะนักเขียน ผมขอแค่คนอ่านมาเม้นก็พอ เคยเจอเม้นแย่ๆ บ้าง หรือเม้นที่ทำให้ไม่พอใจบ้าง แต่ก็ปลงๆ ไป คิดซะว่านานาจิตตัง แต่เรื่องกดบวกลบคะแนนเนี่ย ผมไม่เห็นมันจะทให้นิยายดูดีขึ้นหรือคุณค่าการมีตัวตนในเล้าสูงขึ้นเลยจริงๆ นะ จปส ที่พี่เค้าทำมาก็แค่สนุกๆ ให้มีอะไรได้ทำบ้าง ให้ได้สังเกตตัวเองบ้างว่าเราทำดีหรือไม่ดี เม้นดีหรือไม่ดีออกหน้าตาไปรึเปล่า และให้เราได้ชื่นชมคนที่เราอยากชม ถ้ามันโดนลบมากๆ ก็คงต้องพิจารณาตัวเองมากกว่าว่าคนอื่น ถ้าโดนบวกเยอะๆ ก็คือมีคนชอบเราอย่างต่อเนื่อง แต่ถ้าไม่ได้คะแนนบวกหรือลบเลย ก็เสมอตัว แค่นั้นเอง

ตอบครับ

สำหรับผม สำคัญครับ แค่บวกเดียวก็สำคัญครับ ถามว่าเวลาเดินที่มืดๆ แล้วทำไมต้องพกพระ พระก็เหมือนกับเป็ดครับผมไม่รู้หรอกว่าพระศักดิ์สิทธิ์หรือเปล่า แต่มีไว้แล้วผมอุ่นใจ กินไม่ได้ แต่คนให้ก็ให้ด้วยใจ ผมไม่ได้อวตาลมากดบวกเป็ดให้ตัวเอง มีคนให้เป็ดผม ผมน้อมรับ เพราะแค่เป็ดตัวเดียวถ้าเขาไม่ชอบจริงๆ คงไม่ให้ และกว่าที่ผมจะได้เป็ดขนาดนี้ ผมเหนื่อยครับ ผมต้องการกำลังใจ

ในฐานะนักอ่าน นักเขียนสมัครเล่น มันสำคัญกับผมครับ ผมไม่ได้โฆษณานิยาย นิยายผมทุกเรื่อง ผมบอกแล้วว่ามัน เลือกคนอ่าน ผมไม่ได้ขายนิยาย ไม่ได้มีแฟนคลับ สามแสนห้า แค่ขอกำลังใจนิดๆหน่อยๆ เม้นท์บ้างไม่เม้นท์บ้าง ก็พอใจ อย่างที่โมฯสักคนเคยบอก แบ่งนิยายกันอ่าน ไม่ชอบก็กดปิดไป ไม่ได้บังคับ แบบเตรียมสอบ ผมก็แค่สนุกๆครับ แต่สนุกแบบต้องการกำลังใจบ้างอะไรบ้าง ทำงานผมต้องการเงินเดือน เขียนนิยายผมไม่ต้องการขายใคร ไม่ต้องการ แฟนคลับ สามแสนแปด ขอแค่กลุ่มน้อยๆ คุยกันจุ๊กจิ๊กๆ ผมก็มีความสุขโคตรแล้ว

และก็เช่นเดิมครับ ผมไม่ใช่นักโทษ ปากแข็ง แต่ผมยืนยันคำให้การเดิมว่า ผมโดนลบโดยไม่มีเหตุสมควร ผมไม่เคย ด่าพ่อล่อแม่ใคร  ไม่เคยทะเลาะกับใครในเล้าฯ และไม่ปีกกล้าขาแข็งพอที่จะไปเปิดแฟนเพจของตัวเอง เพราะฉะนั้น ผมยังยืนยันว่า ผมพิจารณาแล้วก่อนหน้าเหตุการณ์นี้ ผมไม่เคยเม้นท์ไม่ดี หรือปากหมาโดยไม่สมควร

คะแนนบวกผมก็มีครับ ขอขอบคุณมา ณ โอกาสนี้ สำหรับแฟนนิยายและนักเขียนที่กดให้ผมตอนผมเม้นท์หรือแม้แต่เพื่อนในเล้าฯที่กดให้กำลังใจ

ตอนนี้ผมขออธิบายสิ่งที่อยู่ในหัวตามลำดับขั้นตอนนะครับ [คหสต.]

1 ผมเคยแจ้งโมฯแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น และก็ได้คำตอบมาว่า

นานาจิตตัง ร้อยพ่อพันแม่.....และจบลงด้วยเหตุการประมาณว่า  นักเรียนอนุบาลแกล้งกัน มันแม่งดึงกางเกงกู พอกูฟ้องครู มึงหลบมุม กูโดนครูว่า หาว่าโวยวาย ให้เงียบๆ [มีเพื่อนคนอื่นที่โดน เห็นกูโดนครูว่า แม่งเลยยิ่งเงียบ]

2 ตอนนี้ผมยังโดนกดลบอยู่เรื่อยๆ และเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ ทั้ง บวก ทั้งเป็ด และเหมือนจะมีร่างอวตาลลงมาเพื่อเพิ่มปริมาณการกด   

3 ผมไม่ได้เขียนนิยายไว้ขาย และยังต้องการกำลังใจครับ ในนิยายผมไม่เคยขอเป็ดขอบวก ไม่เคยว่าต้องได้เท่านี้เท่านั้นแล้วจะเขียนต่อ และไม่เคยตัดเรื่องจบ เพราะผมรู้ดีว่าความรุ้สึกที่ว่ากูตามอ่านอยุ่ดีๆแล้วคนเขียนขอลบเรื่อง ผมคว้างแค่ไหน

4 ทุกคนมีอีโก้ของตัวเองครับ ยิ่งผมเป็นแค่คนธรรมดา ไม่ได้มีอภิสิทธิ์อะไร ของที่มีคนให้ผมโดยสมัครใจเสน่หา ผมยิ่งหวง คุณอาจจะไม่แคร์ ไม่สนใจ แต่เป็ดทุกตัวที่ผมได้ ผมรักมันครับ ถึงมันจะเป็นเป็ดที่จับต้องไม่ได้ ...
ลองมายืนที่จุดของผมไหมครับ ??

ผมทำงานมาเหนื่อยๆ ผมอยากแบ่งบัน ผมอยากมีคนมาอ่านมาแสดงความคิดเห็น ชอบมากหน่อยก็บวก ก็โหวต คุณถามผมว่าสำคัญนักหรือ ? สำหรับผม สำคัญครับ เพราะถ้าไม่สำคัญผมคงไม่สังเกตุด้วยซ้ำว่า เป็ด สองสามตัว ในจำนวน สี่ร้อยกว่าตัวหายไป และผมคงไม่ออกมาแหกปากให้กวนใจโมฯ ให้เป็นที่หมั่นไส้ให้ใครต่อใครเขาสมเพทหรอกว่า มึงมาโวยวายอะไรกับของที่จับต้องไม่ได้ ...

.
.
.
ผมเงียบผมก็โดนต่อไป ผมโวยวายผมก็ยิ่งโดน มันก็เหมือนปลาติดตะข่าย ยิ่งดิ้นรนก็ยิ่ง โดนตี ...

ปลาตัวอื่นเลยไม่ดิ้น ไม่โวยวาย ...


4 และอนาคตต่อไป ผมเริ่มเห็นภาพลางๆแล้วว่า ผมคงไม่ใช่ลูกเป็ดที่พ่อเป็ดแม่เป็ดจะสนใจ ดีไม่ดี ตอนนี้ผมโดนด่าและอาจโดนเตรียมลงดาบเรียบร้อยแล้ว ...ผมไม่มีเส้นมีสาย นิยายก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร การที่ผมโดนบล็อกหรือโดนอะไรก็ตาม มันก็ไม่ทำให้คนเข้าเล้าฯ น้อยลงหรอก อาจดีเสียด้วยที่ลดทรัพยากรในเล้าลงได้ ...

ขอบคุณ ครับ ขอบคุณ คะแนนเกือบ สี่ร้อยคะแนน ขอบคุณที่ติดตามนิยาย ผมยังจะลงเรื่องต่อไป จนกว่าจะลงไม่ได้ครับ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ลงนิยายในช่วงนี้ ผมนอยด์ครับ อย่างที่บอกผมไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพ ไม่มีหรอกครับ สมาธิตั้งมั่น ลงวันเว้นวัน ถ้าอารมณ์ผมยังรุ้สึกเหี้ยๆกับตัวเองขนาดนี้ ....และก็อย่างที่ผมบอก ปลาอย่างผมจะดิ้นจนกว่าจะโดนทุบตายครับ นิสัยขี้โวยวาย มันเป็นสันดานของผม ถ้าผมไม่โวยวาย คุณก็รู้ไว้เถอะครับ ..
.
.
.

ว่าคุณหมดความสำคัญกับผมแล้ว

 

[oaw_eang]

อย่า "คุยเล่น" กันเสียงดังมากไปนะคะ

[ExecutioneR]

โอเค ผมเข้าใจครับ คือผมก็รู้ว่าแต่ละคนมีความเห็นต่างกันเรื่องการกดบวกลบ แต่ที่ผมยกขึ้นมาว่าอย่าให้ความสำคัญกับมันมาก เพราะเห็นคุณยกธรรมะมากล่าว (ถึงแม้จะไม่ใช่ชาวพุทธ) ผมก็เลยแค่คิดว่า ถ้าหาก "ปล่อยวาง"​ หรือ "นิ่ง" หรือ "อยู่สายกลาง"​บ้าง มันอาจจะทำให้เรารู้สึกดีขึ้นกับสิ่งที่เป็นอยู่ก็ได้ ความทุกข์ใจมันก็เกิดจากใจเราเองทั้งนั้นแหละครับ ในเล้านี้ไม่มีใครหรอกไม่เคยโดนกดลบ ผมเองก็โดน แต่ไม่เคยแคร์เลยด้วยว่าเมื่อไหร่และทำไม เพราะแต่ละคนก็มีเหตุผลต่างๆ กันไป

ขอตอบเป็นข้อๆ นะครับ

สำหรับผม สำคัญครับ แค่บวกเดียวก็สำคัญครับ ถามว่าเวลาเดินที่มืดๆ แล้วทำไมต้องพกพระ พระก็เหมือนกับเป็ดครับผมไม่รู้หรอกว่าพระศักดิ์สิทธิ์หรือเปล่า แต่มีไว้แล้วผมอุ่นใจ กินไม่ได้ แต่คนให้ก็ให้ด้วยใจ ผมไม่ได้อวตาลมากดบวกเป็ดให้ตัวเอง มีคนให้เป็ดผม ผมน้อมรับ เพราะแค่เป็ดตัวเดียวถ้าเขาไม่ชอบจริงๆ คงไม่ให้ และกว่าที่ผมจะได้เป็ดขนาดนี้ ผมเหนื่อยครับ ผมต้องการกำลังใจ

อันนี้ไม่มีอะไรครับ แค่ตงิดๆ ใจตรงเอาเป็นเทียบกับพระเท่านั้นเอง แต่อยากจะบอกอย่างหนึ่งว่า ถ้า จปส ของการเขียนนิยายคือ "อยากเขียน" ทำเพราะอยากทำ มีคนอ่านแค่หยิบมือก็พอใจแล้ว แนะนำให้ลองคิดแค่นี้พอครับ ไม่ต้องสนใจเรื่องบวกลบเป็ด ถามว่าถ้าวันนึง เล้าไม่มีระบบบวกลบเป็ด (ซึ่งก่อนนี้ก็ไม่มี) จะยังเขียนนิยายอยู่มั้ย จะยังเป็นทุกข์กับเรื่องคนกดบวกน้อยหรือกดลบเป็ดหรือเปล่า

ในฐานะนักอ่าน นักเขียนสมัครเล่น มันสำคัญกับผมครับ ผมไม่ได้โฆษณานิยาย นิยายผมทุกเรื่อง ผมบอกแล้วว่ามัน เลือกคนอ่าน ผมไม่ได้ขายนิยาย ไม่ได้มีแฟนคลับ สามแสนห้า แค่ขอกำลังใจนิดๆหน่อยๆ เม้นท์บ้างไม่เม้นท์บ้าง ก็พอใจ อย่างที่โมฯสักคนเคยบอก แบ่งนิยายกันอ่าน ไม่ชอบก็กดปิดไป ไม่ได้บังคับ แบบเตรียมสอบ ผมก็แค่สนุกๆครับ แต่สนุกแบบต้องการกำลังใจบ้างอะไรบ้าง ทำงานผมต้องการเงินเดือน เขียนนิยายผมไม่ต้องการขายใคร ไม่ต้องการ แฟนคลับ สามแสนแปด ขอแค่กลุ่มน้อยๆ คุยกันจุ๊กจิ๊กๆ ผมก็มีความสุขโคตรแล้ว

เห็นด้วยครับ ผมเองก็เขียนไปตามประสา ไม่มีแฟนคลับเยอะแยะ ขายไม่ได้เป็นหลักแสน คนเม้นก็ไม่เยอะแยะอะไร ไม่เคยโฆษณานิยายตัวเองตามกระทู้ต่างๆ มีแฟนเพจมาทักทายก็มีความสุขแล้ว เพราะฉะนั้นสำหรับผม บวกลบ เป็นแค่ปัจจัยนึงเท่านั้นที่ตีค่าไม่ได้เลยกับความสุขของการที่ตัวเองได้เขียนนิยายให้คนอื่นอ่าน กำลังใจสามารถมาได้จากหลายรูปแบบมากกว่าแค่เป็ดหรือบวกลบ อันนี้ผมก็คิดคล้ายๆ กันครับ เห็นด้วยจริงๆ

และก็เช่นเดิมครับ ผมไม่ใช่นักโทษ ปากแข็ง แต่ผมยืนยันคำให้การเดิมว่า ผมโดนลบโดยไม่มีเหตุสมควร ผมไม่เคย ด่าพ่อล่อแม่ใคร  ไม่เคยทะเลาะกับใครในเล้าฯ และไม่ปีกกล้าขาแข็งพอที่จะไปเปิดแฟนเพจของตัวเอง เพราะฉะนั้น ผมยังยืนยันว่า ผมพิจารณาแล้วก่อนหน้าเหตุการณ์นี้ ผมไม่เคยเม้นท์ไม่ดี หรือปากหมาโดยไม่สมควร

คะแนนบวกผมก็มีครับ ขอขอบคุณมา ณ โอกาสนี้ สำหรับแฟนนิยายและนักเขียนที่กดให้ผมตอนผมเม้นท์หรือแม้แต่เพื่อนในเล้าฯที่กดให้กำลังใจ

คนเรามันจะกดลบ มันไม่ต้องมีเหตุผลมากมายหรอกครับ แค่หมั่นไส้มันก็กดแล้ว คนบางคนเคยทะเลาะกันเมื่อสามปีที่แล้ว วันนี้มันยังตามมากดลบก็ยังมีเลย ถ้ามั่นใจว่าตัวเองทำดีปกติแล้ว ก็นิ่งไว้ก็ได้มั้งครับ บางทีเรายิ่งพูดมาก ผ่านสายตาคนมาก คนอาจจะยิ่งหมั่นไส้มากก็ได้ อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่ถ้าจาก ปสก พวกที่เม้นเยอะๆ เรียกร้องเยอะๆ บ่นเยอะๆ หรือโต้ตอบเยอะๆ โดนกดลบทุกรายนั่นแหละ

ตอนนี้ผมขออธิบายสิ่งที่อยู่ในหัวตามลำดับขั้นตอนนะครับ [คหสต.]

1 ผมเคยแจ้งโมฯแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น และก็ได้คำตอบมาว่า

นานาจิตตัง ร้อยพ่อพันแม่.....และจบลงด้วยเหตุการประมาณว่า  นักเรียนอนุบาลแกล้งกัน มันแม่งดึงกางเกงกู พอกูฟ้องครู มึงหลบมุม กูโดนครูว่า หาว่าโวยวาย ให้เงียบๆ [มีเพื่อนคนอื่นที่โดน เห็นกูโดนครูว่า แม่งเลยยิ่งเงียบ]

อันนี้บอกตรงๆ ว่าการฟ้องโมเป็นอะไรที่ไร้สาระมากครับ โมทุกคนก็โดนกดลบ ใครก็โดนกดลบ ใครกดก็ไม่รู้ โมเองก็เช็คไม่ได้หรอกนะครับ แล้วเค้ากดเพราะอะไร จะให้ไปไล่ถามทีละคนๆ ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ คิดว่าจะให้โมทำอะไรได้ครับกับเรื่องนี้?? ผมเองเท่าที่รู้มา เห็นคะแนนบวกเท่านี้ โดนกดลบมาเป็นร้อยเหมือนกันนะ (ตัวเองไม่เคยรู้หรอก มีคนบอกมาอีกที) ไอ้การที่โมตอบมาแบบนั้นไม่ได้แปลว่าโมไม่เห็นใจหรือมีการถือหางอะไรเกิดขึ้นหรอกนะครับ จะบอกให้ แต่ความจริงคือ มันทำอะไรไม่ได้ต่างหาก

แถมให้ว่าแม้แต่โมเอง ถ้าทำอะไรไม่ถูกต้อง ก็โดนตักเตือนและต้องแก้ไขเหมือนกันครับ (เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานนี้ในกระทู้หนึ่ง) เพราะฉะนั้นคำว่า "อภิสิทธิ์" ไม่มีในนี้หรอกครับ

2 ตอนนี้ผมยังโดนกดลบอยู่เรื่อยๆ และเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ ทั้ง บวก ทั้งเป็ด และเหมือนจะมีร่างอวตาลลงมาเพื่อเพิ่มปริมาณการกด   

ถ้าเป็นผม ผมจะคิดว่า ถ้าผมไม่ได้ไปด่าพ่อล่อแม่ใคร แต่ยังโดนกดลบ มันคงเกิดจากการที่เราตอบแต่ละกระทู้มันขัดตาขัดใจคนส่วนใหญ่นั่นแหละ ซึ่งบอกตรงๆ ไอ้การที่ผมมาตอบกระทู้นี้ เผลอๆ ก็มีคนจ้องกดลบ (และบางคนอาจกดบวก) ให้แล้วด้วยซ้ำ เช่นเดียวกับที่บอกไปข้างบน หลายๆ เคสในเล้า ใครที่โวยวายมากๆ เป็นเดือดเป็นร้อนกับนู่นนั่นนี่มากๆ ถึงแม้จะไม่ได้พูดคำหยาบหรือหาเรื่องใคร มักจะโดนกันทุกคน ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไม เพราะปกติไม่เคยกดบวกกดลบใครเท่าไหร่ กดลบยิ่งแทบไม่เคย ยกเว้นเกลียดจริงจังในสมัยมาม่าหม้อไฟเมื่อปางก่อน กร๊ากกกกกก

3 ผมไม่ได้เขียนนิยายไว้ขาย และยังต้องการกำลังใจครับ ในนิยายผมไม่เคยขอเป็ดขอบวก ไม่เคยว่าต้องได้เท่านี้เท่านั้นแล้วจะเขียนต่อ และไม่เคยตัดเรื่องจบ เพราะผมรู้ดีว่าความรุ้สึกที่ว่ากูตามอ่านอยุ่ดีๆแล้วคนเขียนขอลบเรื่อง ผมคว้างแค่ไหน

เพราะฉะนั้นก็มีความสุขกับคนที่ตามอ่านก็พอแล้วนี่ครับ อันนี้เห็นด้วย กดลบเป็ดหรือกดลบคะแนน มันไม่จำเป็นต้องมาจากนิยายสักหน่อย คนละเรื่องเลย ผมเองก็ไม่ค่อยลงมาที่ห้องนี้ ส่วนมากก็ลงแต่นิยาย ผลคืออะไรครับ? โดนกดลบเฉพาะช่วงที่มีดราม่า กดบวกมาจากนิยายล้วนๆ เพราะปกติไม่ค่อยไปยุ่งอะไรใคร

4 ทุกคนมีอีโก้ของตัวเองครับ ยิ่งผมเป็นแค่คนธรรมดา ไม่ได้มีอภิสิทธิ์อะไร ของที่มีคนให้ผมโดยสมัครใจเสน่หา ผมยิ่งหวง คุณอาจจะไม่แคร์ ไม่สนใจ แต่เป็ดทุกตัวที่ผมได้ ผมรักมันครับ ถึงมันจะเป็นเป็ดที่จับต้องไม่ได้ ...
ลองมายืนที่จุดของผมไหมครับ ??

อย่างที่บอกครับ ในฐานะที่เป็นคนหนึ่งที่รู้จักพี่ๆ โมบางท่าน ยังคงเข้าใจว่าตนเอง และคนอื่นๆ ไม่มีใครได้อภิสิทธิ์ใดๆ ทั้งนั้น แม้แต่โมด้วยกันเองก็มีการตักเตือนหรือทำโทษกันบ่อยๆ ผมเองก็เคยโดนเตือนบ่อยๆ แล้วจุดยืนนั้นคืออะไรครับ? ถ้าในฐานะนักเขียน ยืนอยู่ครับ นานแล้วด้วย ถ้าฐานะลูกเป็ด นานยิ่งกว่าเสียอีก อยากให้ผมเข้าใจอะไร ต้องลองมองมาที่จุดยืนของคนที่สื่อสารด้วยนะครับ ว่ามันต่างกันตรงไหน

ผมทำงานมาเหนื่อยๆ ผมอยากแบ่งบัน ผมอยากมีคนมาอ่านมาแสดงความคิดเห็น ชอบมากหน่อยก็บวก ก็โหวต คุณถามผมว่าสำคัญนักหรือ ? สำหรับผม สำคัญครับ เพราะถ้าไม่สำคัญผมคงไม่สังเกตุด้วยซ้ำว่า เป็ด สองสามตัว ในจำนวน สี่ร้อยกว่าตัวหายไป และผมคงไม่ออกมาแหกปากให้กวนใจโมฯ ให้เป็นที่หมั่นไส้ให้ใครต่อใครเขาสมเพทหรอกว่า มึงมาโวยวายอะไรกับของที่จับต้องไม่ได้ ...

.
.
.
ผมเงียบผมก็โดนต่อไป ผมโวยวายผมก็ยิ่งโดน มันก็เหมือนปลาติดตะข่าย ยิ่งดิ้นรนก็ยิ่ง โดนตี ...

ปลาตัวอื่นเลยไม่ดิ้น ไม่โวยวาย ...

เงียบ อาจจะยิ่งดีก็ได้นะครับ ย้อนไปอ่านใหม่ข้างบนถ้าไม่เข้าใจ

4 และอนาคตต่อไป ผมเริ่มเห็นภาพลางๆแล้วว่า ผมคงไม่ใช่ลูกเป็ดที่พ่อเป็ดแม่เป็ดจะสนใจ ดีไม่ดี ตอนนี้ผมโดนด่าและอาจโดนเตรียมลงดาบเรียบร้อยแล้ว ...ผมไม่มีเส้นมีสาย นิยายก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร การที่ผมโดนบล็อกหรือโดนอะไรก็ตาม มันก็ไม่ทำให้คนเข้าเล้าฯ น้อยลงหรอก อาจดีเสียด้วยที่ลดทรัพยากรในเล้าลงได้ ...

ขอบคุณ ครับ ขอบคุณ คะแนนเกือบ สี่ร้อยคะแนน ขอบคุณที่ติดตามนิยาย ผมยังจะลงเรื่องต่อไป จนกว่าจะลงไม่ได้ครับ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ลงนิยายในช่วงนี้ ผมนอยด์ครับ อย่างที่บอกผมไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพ ไม่มีหรอกครับ สมาธิตั้งมั่น ลงวันเว้นวัน ถ้าอารมณ์ผมยังรุ้สึกเหี้ยๆกับตัวเองขนาดนี้ ....และก็อย่างที่ผมบอก ปลาอย่างผมจะดิ้นจนกว่าจะโดนทุบตายครับ นิสัยขี้โวยวาย มันเป็นสันดานของผม ถ้าผมไม่โวยวาย คุณก็รู้ไว้เถอะครับ ..
.
.
.

ว่าคุณหมดความสำคัญกับผมแล้ว

เรื่องเส้นสาย พูดไปหมดแล้ว เรื่องนิยาย ก็คิดว่าถ้ารักการแต่งนิยายจริง น่าจะเข้าใจแล้วว่า จปส ของตัวเองคือแต่งเพื่อสนองความต้องการตัวเอง แต่งเพื่อคนอ่าน หรือแต่งเพื่อชื่อเสียงคะแนนบวกลบ?

บอกตรงๆ เล้าเรามีคนมาคนไปเยอะแยะครับ คนเก่าๆ ดังๆ ที่เคยอยู่มานานๆ หายๆ ไปก็มี ตอนนี้นักเขียนจะหายไปอีกสัก 20 คนพร้อมกันยังไม่แปลกและไม่กระเทือนเลย จะเอาอะไรมากระเทือนล่ะ ในเมื่อมันเป็นเว็บฟรี เล้าเองก็ไม่ได้ได้เงินจากนักเขียนที่มาลงนิยาย ตรงกันข้าม นักเขียนต่างหากที่ได้เงินและได้สังคมจากแฟนๆ นักอ่าน เพราะฉะนั้น ถ้าหากรักการเขียนนิยายจริงๆ ก็ทำเพราะใจรักเถอะครับ แต่ละบุคคลจะตัดสินใจอะไรยังไง เล้าคงทำอะไรไม่ได้ วันนึงถ้าหากผมหายไปจากเล้า ถามว่าเล้าจะกระเทือนมั้ย พี่ๆ โมจะมาตามตัวกลับไปมั้ย ก็คงไม่ คือเค้าจะทำเพื่ออะไรวะ?? มีแต่นักอ่านนี่แหละที่จะถามหา แต่เค้าก็มีคนอื่นๆ ให้อ่านอีกไม่รู้กี่คนต่อกี่คน ดังนั้นถ้าหากเห็นว่าเล้าคือสถานที่สำหรับแต่งนิยายเพื่อความสุขเล็กๆ น้อยๆ ผมแนะนำว่า มองที่ความสุขเหล่านั้นและอย่าให้เรื่องไม่เป็นเรื่องมากระเทือนจิตใจจนตัวเองต้องหมองใจเลยครับ

ฝากไว้คำถามเดียว ถ้าหากวันนึงเล้าไม่มีระบบกดบวกลบ ไม่มีระบบเป็ด มีแค่คนมาคอมเมนท์ตอบ ยังจะลงนิยายอยู่ไหม? หรือจะมีปัญหาว่าคนมาเมนท์น้อย ต้องตั้งกระทู้หรือฟ้องโมกันอีกว่าไม่ยุติธรรม?

[ExecutioneR]

อย่า "คุยเล่น" กันเสียงดังมากไปนะคะ

ขอโทษครับพี่สอง อันนี้คงตอบเป็นอันสุดท้ายแล้วครับ เมื่อยมือ ขอโทษอีกทีที่ทำกระทู้ออกทะเลครับ

[oaw_eang]

ปล. ปัจจุบัน  จะเม้นต์ สั้นๆ  กดบวกให้ทุกครั้งที่เข้าอ่าน

ส่วนใครเม้นต์ได้ตรงกับใจ  ก็กดบวดให้อีกหนึ่ง

ตามนั้นเนอะ

[mutyamania]

สงสัยต้องยิงฮอลล์คูลซะล๊ะ....



เย็นนนนนนนน.....

[Zitraphat]

 


หน้าตาดี...จิตใจดี ก็ดีกันไป ส่วนผม ผมมันสัตว์ประหลาด ไม่หวังนิพพาน ...ไม่วาง.... และกลางไม่เป็่นครับ

ก็อย่างที่ขอตอนแรก ....กระทู้นี้เป็นกระทู้ คนแต่ง ระบาย บ่น เห็นคนที่คิดได้วางได้เดินสายกลาง เป็นบัวโผล่พ้นน้ำ ผมก็ดีใจด้วย..แต่ไม่ต้องมาอวยให้ผมคิดตามครับผมแค้นดักดานกว่านั้นเยอะ ส่วนคนลบ หนึ่งในนั้นผมรู้ว่าใคร ถ้าน้องจะมาขอคบกันด้วยวิธี ต่ำอย่างนี้ พี่ขอปฏิเสธครับ พี่โรคจิตก็จริง แต่พี่ก็ไม่คิดคบพวกโรคจิตแบบพี่ ...พี่คิดว่าน้องรุ้นะครับว่าพี่พูดถึงเรื่องอะไร เซย์บายครับ....

 

[THIP]

คะแนนชื่นชม
เป็นได้ทั้งดอกไม้และก้อนอิฐ  เลือกที่จะรับแต่สิ่งดีๆไว้ดีกว่าค่ะ

คุณจะแคร์กับคนที่กดลบคุณ หรือคุณจะแคร์คนที่กดบวกคุณ
คะแนนบวกเป็นร้อย สู้คะแนนที่หายไปไม่ถึงสิบคะแนนไม่ได้เลยหรือ (อันนี้อยากถามคนที่ท้อเพราะโดนกดลบมากกกก)  แต่ก็อย่างว่าแหละ คนเราไม่เหมือนกัน ดังนั้นจึงไม่เคยรั้งคนที่จะไปเพราะท้อถอยเพียงแค่คะแนนถูกกดลบไป  เพราะคิดเสมอว่า ไม่มีอะไรจะทำร้ายเรา ได้เท่ากับตัวของเราเอง

สู้ๆ ทุกคน

[Zitraphat]

ขอบคุณเจ้ ขอบคุณน้อง ขอบคุณ สี่ร้อยกว่าๆนิดๆ คะแนน ขอบคุณที่เตือนสติ ขอโทษด้วยที่ผมหลุดแรงไป ผมไม่ได้ไปไหนหรอกครับ ก็ยังวิ่งเล่นอยู่ในเล้าฯ ที่เซย์บาย เซย์ให้คนๆเดียวไม่เกี่ยวกับเล้าฯ และพูดได้อย่างไม่อายเลยว่าผมไม่มีที่ไป และไม่คิดจะไป เพราะตั้งแต่แว๊บๆแวมๆในเล้าฯ จนตั้งใจสมัคร ก็ไม่ได้เล่นหรือลงที่ไหนอีก ตอนนี้ยอมรับครับว่าผมปรี๊ดแตกนอด์ยแดกมาก อาจขอเวลาสงบสติอารมณ์นิดนึง ใจร่มๆลงผมอาจเห็นทางสว่างก็ได้ แต่คงยังไม่ใช่ตอนนี้ แต่ก็พอสงบลงบ้างแล้ว ผมเริ่มตระหนักนิดๆว่า ผมวิ่งลันลาในเล้าฯ อยู่ดีๆ แล้วเผลอไปเหยียบอุจิน้องหมา ไอ้การจะไปก้มลงเขี่ยมันก็เหม็นติดมือ ....
.
.
.
และที่แย่กว่านั้นตอนนี้ผมกำลังเขี่ยมันอยู่ด้วยดิ...
..ผมเริ่มสงบแล้วครับ ขอโทษด้วยที่แรงไป ...ขอโทษครับ

V
V
V

นี่เป็นข้อความที่ผมพิมพ์ในมือถือและจะส่งในเวลา 17.15 น.
แต่ส่งไม่ได้เพราะอะไรก็ไม่รู้ ...และพอหลังจากนั้น ดราม่าก็ตามมา ...
.
.
.

ตามนั้นเลยครับ...

 

*** ปล.เกือบลืม....การที่ผมจำได้ลางๆว่า ผมเคยแจ้งโมฯ แล้ว เรื่อง โดนลบจากใครอะไรยังไงก็ไม่รู้ เพราะเคยเห็นรีฯ หนึ่ง บอกประมาณว่า

'กระทู้มีเป็นพันๆ เกิดอะไรขึ้นก็ช่วยบอกช่วยแจ้ง โมฯ ไม่สามารถดูแลได้หมดทุกกระทู้ ทุกเหตุการณ์ เห็นอะไรไม่ดีไม่งามก็บอก ไม่มีใครจะรู้ไปทุกเรื่อง บลาๆๆๆ'

เด็กขี้ฟ้องปากมากขี้โวยวายอย่างผมแจ้งแล้วครับ... 

ขอบคุณครับ

[wi_OoO_wi]

บางที การที่มาแค่อีโม ไม่ใช่อะไรหรอกนะ พอดีว่าแม่กำลังเดินมาด้านหลังอ้ะ  จริงๆอยากเม้นยาวๆอยากพูดนั้นนี้เยอะๆ
บางที ถ้ามันจำเป็นก้คงได้เเค่อีโม นี้เป้นเเค่เหตุผลของเรา ไม่รู้คนอื่นเป็นมั้ยนะ

[oaw_eang]

^
ll
ll

เข้าใจรีบนดีเลยอะ

เพราะเราก็ยังเด็กใสๆ เหมือนกัน อิอิ

[viper7123]

จำนวนอ่านเยอะ
เม้นไม่ค่อยจะมี....

อยากรุว่าเราเขียนไม่ดีหรือว่าห่วยจนเขาไม่อยากอ่านต่อหรือเปล่า
.............................................
ไม่ถึงกับท้อ.....แต่ก็พอรู้สึก...

[wanmai]

กำลังใจ... บางครั้งมันก็มาช้าไป
           

[Bennett]

ของผม ส่วนใหญ่เจอ อ่านแต่ไม่เม้นท์ แต่ไม่ซีเรียสนะครับ แค่เขินๆที่เม้นสุดท้ายในกระทู้คือของคนแต่งอ่ะ เหมือนกับเราไปดันกระทู้ให้ตัวเองเลย 5555555555  แต่ก็เข้าใจนะครับ นิยายของเราอาจจะไม่ถูกใจใครหลายๆคนก็ได้  บางคนก็แค่เข้ามาดูๆ แล้วออกไป ยอดวิวมันเลยเพิ่ม แต่จริงๆแล้วเขาอาจจะไม่ได้เข้ามาอ่านล่ะมั้ง  ผมเข้าใจถูกรึเปล่า -*-   

[mintra1982]

  เค้าจะอ่านเค้าจะเม้นทุกเรื่องนะจ๊ะ บางทีอ่านจากมือถือ(ตื่นมาชงนมลูกแล้วนอนไม่หลับ)ก็จะไม่เม้นมันเม้นไม่ได้ไม่รู้เป็นไรค่ะ แต่พี่จะกลับมาเม้นตอนเช้าวันถัดไปทันทีค่ะ เป็นกำลังใจให้นักเขียนทุก ๆ ท่าน จะไม่คอมเม้นแรงๆ อย่างแน่นอน เราให้เกียรตินักเขียนเรื่องนั้น ๆ ให้มากที่สุด  บางทีคอมเม้นพี่มันก็ดูสั้นไปไร้หัวคิดจริง ๆ  ขอบคุณนักเขียนทุกท่านที่มาเขียนมาแชร์ให้ได้อ่านค่ะ

[moomew]

ผมโดนตอนแค้นเสน่หา ตอนนั้นเป็นเรื่องแรกที่แต่ง ภาษาวิบัติมากโดน ระนาวแต่ก็ไม่โกรธเลยครับ รีบพัฒนาตัวจน มีคำชมว่างานเขียนพัฒนาดีขึ้นแบบก้าวกระโดด(เว่อรแระ คิคิ โม้มากกก) แต่ผมก็มีกำลังใจนะ สู้กับงานเขียนช่วงนั้นฟิตจัดคนอ่านแต่ละรอบที่ลง 2000-3000คนตอบรอบ เม้นเยอะ ทุกทู้เลย เลยไฟแรง แต่งอัพทุกวัน จนคนอ่านบอกว่าเป็นคนแต่งนิยายที่ฟิตจัดมากจนยอดวิว ทะลุหลัก แสน เป็นปลื้มมากกับนิยายเรื่องนี้

พอทีนี้กลางๆเรื่องเริ่มดราม่า โหดร้าย ซาดิส ตบจูบ อิจฉาริษยาเต็มพิกัด มีการหักหลัง (ผมแต่งสนองความต้องการตัวเองเน่ออยากอ่านนิยายซาดิสๆ โหดๆๆบ้าง)

คราวนี้ คนอ่านขาจร ขาประจำบ้างจัดเต็ม ด่าแหลก ทั้งตัวละคร คนเขียนด้วยยย จนท้อเลยอะ จนออกมาขอโทษทุกคน บางคนถึงขั้นสมัครล๊อคอินเพื่อมาด่า ตัวนิยาย ตัวละครด้วย ป๊าดดดดดดด อะไรจะอินเกิ้น มีการตามหาตัวพระเอก นายเอก คนรับใช้พระเอกอีกป๊าดดด  บางคนก็บอกว่าเมื่อไหร่จะคลาย ก็ผมอยากเล่นกับความรู้สึกคนเนาะ อิอิ สนุกดี จนเรื่องมันใกล้จบ คล่อยเบาลง แต่ยอมรับว่า ชอบเรื่องนี้มากกก คนแต่งเขียนไปอินไปปวดหัว บ่อน้ำตาแตกไปตอนเขียนก็มี บางคนที่อ่านบอกว่าแรกเฉยๆนะพออ่านไปกลางเรื่อง น้ำตาท่วมจอ เกิดความแค้นในใจ (ผมก็อยากให้เป็นอย่างนั้นแร๊ะ อิอิ )  แล้วทีนี้ พอตอนจบมลองจบแบบหักดิบ โดนด่ากระจุยยเลยงานนี้จนต้องแต่งภาคสอง อิอิ สำหรับเรื่องใหม่ เราเป็นบ้า แต่งพร้อมกันสามเรื่อง เลยเบลอๆมีนๆ ไม่ค่อยได้อัพเท่าไหร่เพราะต้องหาแรงบันดาลใจในการแต่งมากโข

[ฝ ฝ้าย]

 

-TT^TT เข้าใจคนอ่านบางท่านที่คอมเม้นท์นะคะ บางท่านชอบมากเม้นท์สามสี่หน้าเอสี่ บางท่านอีโมเต้นดุกดิก บางท่านพิมพ์ข้อความสั้นๆ จะแบบไหนก็ดีใจมากแล้วที่เข้ามาอ่าน เพราะเอาลงในเล้าอยากให้คนอ่าน ติดตามนิยายของเรา แต่คนอ่านบางท่านอินมาก บางที่ก็ตกใจจนร้องไห้ก็มี

ยกตัวอย่างคุณ Hemmer นักอ่านท่านหนึ่ง คอมเม้นท์ลงในหน้านิยายของฝ้ายบอกว่า

“งานเขียนคือศิลปะที่ประกอบด้วย
ความงามทางวิจิตรศิลป์ด้านภาษา ให้คนอ่านเสพอรรถรส ของนวนิยายที่ถ่ายทอดจากจินตนาการ
ไม่ว่ามืดหรือสว่าง ไม่ว่าดี เลว ชั่วช้า แต่ทุกอย่างต้องมีเหตุมีผลของมัน หากศักดิ์แต่ทำตามอารมณ์
สนองความต้องการล้วนๆ ย่อมทำได้แค่ล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอ่าน ที่สำคัญหากผลงานเหล่านั้น
เป็นแนวทางให้คนไร้วุฒิภาวะหลอกเลียนแบบ ความรุนแรงในเพศที่สามจะเพิ่มขึ้นอย่างไม่น่าให้อภัย
เพราะเขาเข้าใจว่า คนเพศนี้ชอบความรุนแรง คนอ่อนก็อ่อนจนโง่เง่า คนได้เปรียบก็กินฆ่าได้
เสมือนผักปลา ถ้ายังหลงเหลือคำว่า 'คุณธรรม' ฝากระลึกถึงผลที่ผมเรียนไว้แต่แรกด้วย
ไม่เช่นนั้น เราท่านอาจเป็นส่วนหนึ่งที่ส่งเสริมให้เกิดการรุนแรงในสังคมปัจจุบันอย่างไม่น่าให้อภัย
เฉกเช่น 'ภาคใต้' ที่ฆ่ากันเป็นผักปลา แล้วแผ่นดินขวานทองผืนนี้ จะร้องเพลงชาติไทยให้ใครฟัง”




“ตัวละครประดุจมีชีวิต ถ่ายทอดอารมณ์และวิญญาณผ่านจิตของผู้อ่านที่ได้สัมผัส
หลายคนหลายท่านหลงรัก ชื่นชม ลุ่มหลง ได้ปลื้มไปกับพวกเขาเหล่านั้น
เม้นท์ของคนอ่าน แสดงถึงอารมณ์ร่วมไปกับนวนิยายที่ได้เสพ
สะท้อนถึงความรู้สึกที่ได้รับเข้าไปในจิต จิตตก กดดัน หน่วง หนึบ
ล้วนได้มาจากนิยายขณะที่เสพ แม้จะผ่านเลยแล้วหายได้ แต่บางคนกลับจดจำและฝังลึก
ร้อยคน อ่านลบลืม พันคนอาจมี 1 ในพันที่จำฝังจิต การฆ่าตกรรมหั่นศพ
เลียนแบบจากภาพยนตร์ที่ถ่ายทอดสมจริง  การข่มขืนรุมโทรมในหมู่วัยรุ่น
การใช้ความรุนแรงในครอบครัว การรุนแรงต่อเด็กและสตรี คนชรา
ล้วนมาจากนิยาย และละครเป็นตัวอย่างแทบทั้งสิ้น

การสัมผัสด้วยจักษุ ประจักษ์โดยโสต รับรู้ด้วยสมอง ที่ตัวเองเลือกเสพ
ไม่ได้โดนบังคับให้เรียนรู้ เหมือนที่เราเรียนวิชาไม่ชอบมักทำคะแนนไม่ได้ดี
แต่วิชาที่ชอบกับได้ A+++

ย่อมชี้ชัดว่า คนเรามักเลือกสิ่งที่ชอบมาก่อนเสมอ นิยายที่คนอ่านนั่นคือเขาชอบ
แต่ในความชอบ คุณคนเขียนเป็นคนรังสรรค ผลงานอันบรรเจิดนี้

ควรสอดแทรกแง่คิด ผลลัพธ์แห่งการกระทำ ตามสัจธรรมแห่งธรรมชาติ
กระทำสิ่งใดย่อมใดผลของสิ่งนั้น ตัดไม้ทำลายป่า ย่อมเจอน้ำท่วม
ใช้สรรพยากรธรรมชาติอย่างไม่รักษา ย่อมเสียสมดุลของโลก ภาวะโลกร้อน
ฤดูกาลไม่ตรงตามธรรมชาติ แห้งแล้ง น้ำท่วม พายุ แผ่นดินไหว ซึนามิ ฯลฯ

นั่นคือผลจากธรรมชาติลงโทษมนุษย์ แล้วผลของการกระทำระหว่างคนต่อคน
ยิ่งได้ผลลัพธ์รวดเร็วในการกระทำ หวังว่าเรื่องนี้คงไม่ใช่สุดโต่งของการแหกกฎธรรมชาติ”




-อ่านคอมเม้นท์แล้วเสียใจมาก ร้องไห้โฮเลย มีนักอ่านอีกท่านฟ้องโมดุอีก พี่ๆโมดุก็ใจดีมาเตือน ตอนนั้นรู้สึกว่านิยายที่เราแต่งเป็นภัยต่อสังคมขนาดนั้นเลยหรอ มันบั่นทอนจิตใจ ไร้คุณธรรม ไม่มีเหตุผล รุนแรง ชักนำให้คนอ่านที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะทำตัวลอกเลียนแบบพฤติกรรมของตัวละคร มุ่งสู่ความรุนแรงในเพศที่สาม ก่อให้เกิดปัญหาในสังคม จนไปถึงระดับประเทศเลยหรอ งานเขียนเล็กๆของเราแค่เนี่ย เนี่ยนะ



-แต่พอตอนนี้กลับไปอ่านคอมเม้นท์นักอ่านหลายๆท่านใหม่อีกรอบ และอ่านงานเขียนของตัวเองซ้ำก็รู้สึกว่านักอ่านพูดได้ถูกจริงๆ จากที่ทำให้เราท้อก็ทำให้เราสู้กล้าที่จะพัฒนางานเขียนของตัวเอง จากเมื่อก่อนเขียนด้วยอารมณ์ อยากแต่งแบบนี้ จะทำแบบนี้ พระเอกแบบนี้ ชอบ รุนแรง ดราม่า ใส่อารมณ์ตัวเองไปล้วนๆ โดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา อยากแต่งอยากเอาลงไม่สนใจใครจะอ่านไม่อ่านแค่ได้เขียนตามใจก็พอเพราะรักในการเขียน



-เพิ่งรู้ว่าความจริงแล้วไม่ใช่เลยการที่เราเขียนอะไรซักอย่างลงไปแล้วมีคนติดตามอ่านเยอะๆมันช่วยสะท้อนหลายๆอย่างออกมาในสังคมได้ ถ้าเราเขียนแทรกความมีน้ำใจลงไป คนที่อ่านงานเขียนของเราก็จะมีน้ำใจมากขึ้น อาจไม่ทั้งหมดแต่ต้องมีซักหนึ่งคน ก็เหมือนคอมเม้นท์ของคุณ Hemmerที่ว่า “ร้อยคน อ่านลบลืม พันคนอาจมี 1 ในพันที่จำฝังจิต”



-คอมเม้นท์คนอ่านจึงช่วยได้มากยอมรับแรกๆก็ท้อใจที่คอมเม้นท์กันตรงไป หลังๆก็ทำใจได้ เพราะคอมเม้นท์ต่างๆทำให้เรารู้จุดเด่น จุดด้อยในงานเขียนของตัวเอง ทำให้ระวังการเขียนมากขึ้น



-คนอ่านสะท้อนตัวคนเขียน คนเขียนก็สะท้อนคำวิจารณ์ออกมาในผลงาน ทั้งสองอยู่คู่กัน อยากให้ทั้งคนอ่านช่วยแนะนำสิ่งที่ถูกต้องให้คนเขียน คนเขียนจะได้มีกำลังใจ คนอ่านอย่าคอมเม้นท์แบบตามใจอารมณ์ อยากเม้นท์แบบนี้ หมั่นไส้พระเอก นางเอกโง่ เบื่อไม่ชอบ ตอนนี้ไม่สนุกไม่อ่านละ ไม่เอาๆ เพราะนักเขียนบางท่านไม่ได้แต่งนิยายขึ้นมาตามใจตัวเอง แต่บางท่านเขียนขึ้นมาจากใจ

[RiRi]

อู้วววววว อ่านข้างบนๆแล้วรู้สึกว่ามันช่างดูเดือดเสียจริงๆ
มาๆๆ เข้าเรื่องดีกว่า (พักจากการปั่นนิยายมาระบายความรู้สึก)

สำหรับเรื่องพฤติกรรมแบบไหนที่คนอ่านทำให้คนเขียนท้อใจที่สุด

ถ้าถึงขนาดว่าท้อใจอย่างถึง 'ที่สุด!' ตอนนี้ยังไม่มีค่ะ แล้วก็ไม่ขอมีด้วย
ได้โปรดอย่าทำร้ายหนู 

แต่ที่ทำให้รู้สึกเจ็บจี๊ดๆในอกก็คงเป็นยอดวิวที่มีมาก แต่คอมเม้นช่างน้อยนิด เราอ่านทุกคอมเม้นแล้วก็บางทีรอคอยคอมเม้นเหมือนกับที่คนอ่านรอคอยว่าเมื่อไหร่มันจะมาลงตอนต่อไปนั่นแหละค่ะ บางคนที่เคยเม้น อยู่ก็หายหน้าไป มันเลยทำให้เราสงสัยว่า เราทำอะไรผิดไปหรือเปล่าหว่า หรือว่านิยายไม่สนุก เริ่มคิดมากและจิดตก ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจว่าพวกเขาหายไปไหน แต่พอเราอ่านคอมเม้นของคนที่มาเม้นอยู่เนืองๆ มันทำให้เรารู้สึกว่า โอเควะ ยังมีคนอ่านอยู่ นิยายเราคงไม่แย่ขนาดนั้นหรอกมั้ง


ตามนิสัยของเราแล้วค่อนข้างจะเกรงใจคนอ่าน เวลาคนอ่านเม้นว่าอยากให้เป็นแบบนั้นแบบนี้ เราไม่เคยโกรธ ออกจะรู้สึกดีนิดๆ เพราะเขาคงอินกับเรื่องมากจริงๆ หรือหลงรักตัวละครที่เป็นตัวรองของเราจริงๆอะไรแบบนั้น แม้ว่าสุดท้ายเราจะแก้โครงเรื่องให้ไม่ได้ก็ตาม อย่างต่อมา เมื่อไม่นานมานี้มีคนมาเม้นว่าไม่ชอบนิยายเรา เกลียดพระเอกนายเอกมาก
อู้วววววว ยอมรับว่าช็อคไปนาน ร้องไห้ด้วย ที่ร้องไห้เนี่ย เราไม่ได้โกรธที่เขาว่านะ แต่เราโกรธตัวเองที่ทำให้ตัวละครโดนเกลียด ไม่ได้นะทำตัวนางเอกแต่อยากใด แต่เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ แต่สุดท้ายเราก็ทำใจได้ว่า เป็นเรื่องธรรมดาที่มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียด บวกกับได้กำลังใจจากคนอ่านด้วย เลยไม่ได้คิดอะไรมาก ส่วนคนที่เม้นว่าตัวละคร เราก็ไม่ได้โกรธ เพราะอย่างน้อยเขาก็เข้ามาอ่านนิยายของเรา อ่านนิยายของคนเขียนที่ไม่มีชื่อเสียง ที่ยังเป็นมือใหม่ อ่านนิยายเรื่องหนึ่งต้องใช้เวลา อย่างน้อยๆเขาก็ยอมเสียเวลาอ่านล่ะนะ พอคิดแบบนี้ก็สบายใจขึ้น


อีกเรื่อง เวลามีคนมาทวงนิยาย แม้จะแค่คนเดียว แต่เราโครตจะลนเลย เหมือนโดนครูตามงาน เห็นปุ๊บต้องลุกขึนมาปั่นปั๊บ ถ้าไม่เสร็จแล้วกลับไปเห็นคอมเม้นที่ทวงก็รีบปั่นต่อตาหูเหลือก  ที่บอกนี่คือชอบนะคะ เพราะถ้าไม่ได้คนเร่ง นิยายมันถึงได้เดินหน้าไปเรื่อยๆยังไงล่ะ ฮ่าๆๆ เหมือนคนโรคจิตเลยวะตรู


ทุกวันนี้ยอมรับเลยว่าแต่งนิยายลงเล้ามีความสุขมากๆ เพื่อนเราเคยแต่งนิยายลงเว็ปหนึ่ง ไม่ขอเอ่ยนาม มันบอกว่า มันลงนิยายตอนหนึ่ง คนอ่านเป็นพัน แต่เม้นไม่ถึงสิบ เราเลยย้อนกลับมาดูตัวเองว่า เราลงตอนหนึ่ง อย่างน้อยๆเลยก็มีเกือบสิบคอมเม้น หลังๆเริ่มเกินสิบ และบางตอนก็ปาไปถึงยี่สิบ หัวใจเราพองโตมาก


ที่เวิ้นมาเยอะๆนี่ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ เพียงแต่เราคิดว่า ถ้าทุกคนทำแบบ น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า ก็คงดี (ใช้สำนวนถูกไหมเนี่ย)
เราอยากได้คอมเม้นเป็นกำลังใจในการปั่นนิยายแต่ละตอน ถ้ากำลังใจดี แรงฮึดปั่นมีเยอะ คนอ่านก็จะได้อ่านนิยายตอนต่อไปไวขึ้น ก็เท่านั้นแหละค่ะ อย่าน้อยถ้าเม้นชม เราจะได้รู้ว่าโอเค เราทำดีแล้วนะ ต้องรักษาเอาไว้ หรือถ้าติ เราจะได้รู้ว่า อ่อ มันยังไม่ดี ต้องปรับปรุงและแก้ไขถ้าหากว่าภาษาไม่สวย เนื้อเรื่องไม่สมเหตุสมผล หรือข้อมูลที่ใส่ไปมันผิด เราจะได้แก้ หรือถ้าจะด่า (ซึ่งทางทีดีอย่าด่าเราเลย  ) เราก็พร้อมจะ...วิ่งหนี เอ้ย! รับฟังไว้ ก็เท่านี้แหละค่ะที่อยากจะบอก (ยาวมากกก )

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามผลงานเรา แล้วก็ขอบคุณนักเขียนทุกคนที่แต่งนิยายให้อ่าน แม้ว่าเราจะไม่ค่อยได้อ่านนิยายของชาวบ้านก็เถอะ

 

 

[greenoak]

^
^
^
^
^
จริงครับ ทุกเม้นคือกำลังใจอย่างแรงๆ ยิ่งเม้นมากยิ่งอยากอัพอยากเขียนต่อไปเรื่อยๆ แต่ถ้าแบบว่ากระทู้เงียบเนี่ย.........

[Zitraphat]

บางทีมันก็เหนื่อย ....ยิ่งอัพแล้วเงียบนี่แทบจะดร็อปกันเลยทีเดียว ...
ตอนนี้ก็เหมือนจะปลงๆได้บ้างแล้วว่า ไม่ใช่คนสำคัญขนาดนั้น ใครเขาจะมาตามเม้นท์ให้ตลอด เพราะนิยายบ้างเรื่องมันก็ไม่ใช่แนวตลาดหรือเข้าใจยากเกินไป หัวใจแม่งก็แปลก ทำไมมันจำได้แค่เรื่องไม่ดี เรื่องดีๆมีเป็นสิบไม่จำ ...

ตอนนี้ยังจำเม้นท์หนึ่งได้อยู่เลย ....ไอ้เม้นท์ที่ว่า

'กระทู้รกเล้าฯ...'

.
.
.

หัวใจแมร่งหล่นวาบ...เม้นท์แบบนี้คิดว่าแรงส์...แต่แม่งเม้นท์มาไม่ห่วงความรู้สึกกันเลย คนเขียนก็คนเน้อ...ไม่ใช่เครื่องจักรนั่งพิมพ์ไปวันๆ ... บ่นไปงั้น ไปหาแรงบันดาลใจเขียน NC ดีกว่า ...

[$VAN$]

^
^
แว้ก! มีงี้ด้วยเรอะ ใจร้ายว่ะ
โอ๋ๆๆ อย่าไปสนคนนิสัยไม่ดี แฟนคลับเรามี ตั้งใจผลิตผลงานเหอะ

[Zitraphat]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮออ.....คุณแฟน.... จุ๊พปลอบหน่อย ๆ

[$VAN$]

  อ้ะ จุ๊บเหม่งสิบที เสร็จแล้วรีบไปแต่งเรื่องโฆตรินทร์สุดเลิฟของเค้าต่อนะตัว นานแระ ฮ่าๆๆ
เปลี่ยนรูปอีกแระ รูปไรอ่า แต่รูปหมาหงายท้องน่ารักสุดนะ