อยากจะบอกมากมายว่าพิมพ์ตอนนี้เหนื่อยสุด ๆ PC เจ๊งไม่เป็นท่ามาพิมพ์ใน Net Book
ที่ชาติหนึงจะใช้ที พอนั่งเขียนที่ห้องบ้าง ที่ทำงานบ้าง (น่าจะเผลอใช้ MS.office คนละ Version)
Copy data มารวมกัน ดันมีปัญหา ทำไมไม่รู้ค่ะ เคอเซอร์ ที่เราเลื่อนลูกศรกดไปข้างหน้ามันไปข้างหลัง..
ซะงั้นเซ็งสุด กดลบ (Backspace) ดันไปลบตัวหลังเอง
ข้อมูลที่ กอปมา ดันสลับคำหน้าหลังกันเอง 1 บรรทัด ประโยคในเครื่องหมายคำพูด
เช่น "มึงน่ารักว่ะ"==> ว่ะมึงน่ารัก"" เป็นตั้งใจพิมพ์ใหม่ ทั้ง ===> งทั้
เลยตัดสินใจพิมพ์ใหม่อีกครั้ง
ที่เห็นหายไปนาน สำหรับตอน 6 พิมพ์จบแล้วค่ะ ไม่ได้มีแค่นี้นะคะ เดี๋ยวขอตรวจคำผิดนิสหนึง
เดี๋ยวมาลงเพิ่ม อันนี้ยังไม่ตรวจ แต่อยากลงค่ะ ขอโทษนะคะที่หายไปนาน
พยายามพิมพ์แล้ว เผลอหลับไปก่อนทุกที เลยต้องตื่นขึ้นมาปิดเครื่องซะเฉย ๆ
เลิกดึกมาก ๆ 4-5ทุ่ม :really2:กลับมาหมดแรงเลยค่ะ อย่าโกรธเค้าน๊า
ตอนที่ 6 มากกว่าเพื่อนได้มั้ยวะ (Part 1)
.
ค่ำคืนที่มีความสุขช่างแสนสั้นเวลาผ่านเดินผ่านไปยังกับติดปีก....เผลอแป๊บเดียวก็เช้าแล้ว
เวลาที่ผมยังลุ้นระทึกว่าไอ้คนนอนข้าง ๆ จะรู้สึกกับผมยังไง เมื่อคืนช่างเป็นค่ำคืนที่แสนหวาน
ผมไม่ได้ฝันไปหรือเข้าใจผิดว่ามันเป็นผู้หญิง แต่ผมรู้ว่าเป็นมัน
ผมทั้งหลงไหลและผูกพันธ์ไปพร้อม ๆ กัน ผมพูดไม่ถูก ทำไมถึงไม่ได้รู้สึกรังเกียจ
หรือขยะแขยง ไม่ใช่ใครก็ได้แต่เพราะเป็นมัน มัน....ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไม่รู้สึกรังเกียจเลย
ที่ผ่านมาถ้าให้นึกถึงมัน ผมก็ตามใจมันตลอดทั้งที่ปกติก็ไม่ได้ชอบตามใจใครสักหน่อย
ไม่เข้าใจเหมือนกัน ความน่ารักของมันคงอยู่ที่ความเอาแต่ใจละมั้ง
เรียกว่าทั้งรั้น ทั้งเอาแต่ใจก็ว่าได้ ไม่ว่าอะไร
ถ้าอยากได้หล่ะก็ ...หึหึ ..ไม่งอแงก็โวยวายจะเอาให้ได้ มีอยู่ครั้งนึง
พวกเรา 4 คน (ผม ไอ้นัย ไอ้เป้ ไอ้ปิงปอง) เราไปเที่ยวงานวัดกันที่ต่างจังหวัดครับ
เค้าก็จัดเป็นซุ้ม ๆ น่ารักแหล่ะ ขายขนมไทยบ้าง เกมแบบโบราณ ๆ บ้างหล่ะ
เกมที่มีก็ทั้งโยนห่วงคล้องเหล้า สอยดาว รถไต่ถัง ตักปลาทองด้วยทิชชู่
หนูชิงโชค ฯลฯ และสุดท้ายปิดด้วยเกมปาโป่ง ไอ้เกมนี่แหล่ะครับที่เป็นประเด็น
ไอ้คุณหนูเห็นปุ๊บวิ่งไปก่อนเพื่อนเลย ปาลูกโป่งที่ว่านี่คือจะมีลูกดอก 7 ดอก 20 บาท
ถ้าปาลูกโป่งแตกได้ ทั้ง 7 ดอกในช่องที่กำหนดให้หล่ะก็จะได้ตุ๊กตา
“เห้ย....มาปาโป่งกันเถอะ” มันบอก นี่ไม่ใช่คำชวนนะครับอย่าเข้าใจผิด
แต่คล้าย ๆ กับคำสั่งนั่นแหล่ะเพื่อนไม่ทำมีงอนอ่ะ..มันอ่ะ ไอ้เอกกะไอ้ปิงปอง
มองหน้ากันยิ้ม ๆ แล้วหันมายักคิ้วหลิ่วตาโบ้ยให้ผม ประมาณว่า มึงไปตามใจลูกมึงสิ
ไอ้นัยหันมาเห็นพอดี มันเลยวีนแต่พองาม (กร๊ากกกกกกกกก ว่าเข้านั่น ว่าที่เมียกุ)
“ไม่ต้องเลย ๆ....พวกมึงก็มาด้วย ไอ้เป้ ไอ้ปิงปอง มา ๆ กุอยากได้ตัวนี้” มันว่าแล้วชี้
“ห๊า........มึงอยากได้ตัวนี้เหรอ ฮ่า ๆ” ไอ้ปิงปองอ่ะ มันว่าหัวเราะตัวงอ
“หึหึ ทำไมมึงไปหัวเราะมัน ...เหมาะกับมันดีออก กร๊ากกกกกก” ไอ้เป้ก็อีกคน
“เอ้อ........นะ หึหึ เหมาะกับมันจริง ๆ ด้วย ฮ่า ๆๆๆๆๆ กร๊ากกกก” ผมพูดยิ้ม ๆ
ก่อนจะปล่อยก๊ากกกกกกกกกก ดังลั่น ก็มันชี้ที่ตุ๊กตาคิงคองที่ตีฉาบอ่ะครับขนดกมาก ๆ
ตัวนี่ดำสนิท รับกับปากที่ยื่นออกมาสีแดง เหมาะกับมันมั๊ก ๆ ผมหล่ะทึ่งในความชอบของมัน
(นัย...มึงก็หน้าตาดีนะ รสนิยมการแต่งตัวก็ดี เสื้อผ้าหน้าผมติดBrand ตลอด
เรียกว่าครบหมด เสียอย่างเดียว ไอ้เรื่องชอบตุ๊กตานี่แหล่ะ
แต่ละตัวอย่าให้บรรยายไม่แปลก แม่งไม่เอาหรอกครับ ฮ่า ๆ)
“ชิส์ กุไม่สนหรอก กุอยากได้อ่ะ ไป ๆ พวกมึงรีบไปปามา” ว่าแล้ว ไอ้นัยก็ทำหน้ามุ่ย
วีนนิดหน่อย เพราะยังไงก็ต้องง้อรอให้พวกผมปาให้ ฝีมือระดับมันอย่าให้เซด
ตั้งใจจะปาแมวยังไปโดนไก่ที่อยู่ข้าง ๆ ตายเลยเหอะ ฮ่า ๆ (กรรมของไก่ หึหึ)
“เออ......รับทราบขอรับคุณหนู กระผมจะปฏิบัติตาค่ำสั่ง ณ บัดนาว” ไอ้ปิงปองพูดเสร็จ
ทำท่าเหมือนทหารรับคำสั่ง แทนที่จะเอามือขวายกมาชิดหน้าผากขวา
แต่สงสัยจะธรรมดาไปสำหรับมัน มันเลยยื่นมือขวาไขว้มาทางด้านซ้าย
ก่อนจะหงายมือจรดหน้าผากซ้ายซะงั้น
(เพื่อนกุจะมีปกติกันสักคนมั้ย ฮ่า ๆ)
เล่นเอาฮาทั้งคุณหนูทั้งพลทหารรับใช้เลยทีเดียว
“ดี ๆ งั้นกุตบรางวัลให้มึงก่อน” ไอ้นัยว่าพร้อมกับโบกหัวไอ้ปิงปองอีกที
พวกที่เหลือก็ขำกันกระจาย มีแต่ไอ้ปิงปองรูปหัวตัวเองป้อย
แล้วเดินชิ่งหนีไปรับสายสุดที่รักมัน......น้องปางครับ
จากนั้นพวกเราทุกคน (ยกเว้นไอ้นัย) ก็ปฏิบัติการปาเป้า เพื่อให้ได้ตุ๊กตาคิงคองถือฉาบ
ตามทีไอ้คุณหนูมันสั่ง จนแล้วจนรอด ปาไปเกือบ ๆ ยี่สิบรอบแล้วก็ยังไม่ได้
“เห้ย...กุว่าเราขอซื้อเค้าจะง่ายกว่ามัย” ไอ้เอกเอ่ยขึ้น ทำท่าว่าจะเหนื่อย
“เออ..กุก็ว่างั้นเสียแรงแถมยังเสียเงินเปล่า ที่สำคัญอมยิ้มจะเต็มกระเป๋ากุแล้ว
เดี๋ยวกุไปเปิดร้านขายลูกอมแม่งซะเลย ฮ่า ๆ”ไอ้ปิงปองเอ่ยเสริม
“ชิส์ ทำยังงั้นได้ไง มันจะมีความภูมิใจอะไร๊ มึงคิดดูดิ ไปขอซื้อตุ๊กตาจาก
ร้านปาลูกโป่งอ่ะ” ไอ้นัยว่าพร้อมชี้แจงเหตุผล โน้มน้าวให้พวกผมเห็นตามไปด้วย
(นี่มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีลูกผู้ชายสินะ หึหึ ว่าแต่พวกกุจะได้ประโยชน์ไรกันวะ
อยากจะถามแม่งหน่อย ....โน้มน้าวซะพวกกุคล้อยตามเลย หึหึ)
“งั้นเดี๋ยวกุจะไปซื้อตัวใหม่ที่ร้านให้มึง” ผมว่า เริ่ม ๆ เหนื่อยแล้วเหมือนกัน
เล็งเห็นว่ามันอาจจะอายที่ซื้อจากร้านปาลูกโป่ง ถ้าไปซื้อที่ร้านขายตุ๊กตา
พวกกุคงไม่เสียศักดิ์ใช่มั้ยวะ...ไอ้นัย
(ตอนนี้เรื่องศักดิ์ศรีมันพุ่งพล่านครับพึ่งถูกปลุกระดมมา จากไอ้ป่วน)
“ไม่ กุจะเอาตัวนี้อ่ะ มึงนะแหล่ะปาให้กุให้ได้เลยไอ้เอก” ไอ้นัยว่า ทำหน้างอสุดๆ
สรุปที่มึงอ้างเรื่องศักดิ์ศรีทั้งหลายแหล่มาเพราะแค่มึงอยากได้ไอ้คิงคอง
ตีฉาบตัวนี้แค่นั้นใช่มั้ย.....................ฟายยยยยยยย (ขอด่าแม่งหน่อยครับ)
“เออ...มึงน่ะแหล่ะรับผิดชอบเลย ฮ่า ๆ” ไอ้เป้ครับแม่งผลักภาระทันที
“ใช่ ๆ มึงอ่ะ ปาแม่นที่สุดแล้ว” ไอ้ปิงปองเสริมทัพ ยกคิ้วกวนตีนผมสองที
(ก็ถ้ามึงจะเข้ากันเป็นปี่เป็นขุ่ยขนาดนี้หล่ะก้อ มึงย้ายไปอยู่ด้วยกันเลยมั้ย...ห่า
สาธุขอให้แม่งได้เป็นผัวเมียกันไปเลย กร๊ากกกกกกกกสะใจกุ)
ผมทำท่าอิดออดอยู่เล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ต้องยอมไอ้ตัวป่วนอยู่ดี
แม่งเล่นจ้องเขม็งส่งสายตาคาดโทษมาที่ผมคนเดียว (ความผิดกุรึไงเนี่ย ^^’)
หึหึ แต่มือขั้นเทพแบบผมก็ทำสำเร็จ ในอีก 3 ครั้งถัดมา
ไอ้นัยดีใจใหญ่กอดตุ๊กตาที่ว่าอย่างมีความสุข เพื่อนตบมือให้ผมกันใหญ่
(เพื่อน ๆ ครับไม่ทราบว่าพวกมึงดีใจกะกูหรือว่าสมน้ำหน้ากุกันแน่
ที่ต้องแบกภาระยันนาทีสุดท้าย ได้ข่าวว่ากุเป็นคนปา
และเสียตังค์ไปตั้งหลายร้อยสุดท้ายมึงเอาตุ๊กตาไป
...ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน ^^’)
ผมได้แต่อมยิ้ม นึกถึงเรื่องมันแต่ละเรื่อง ไม่อยากจะบรรยาย
(มันยาวขี้เกียจอ่ะ ฮ่า ๆ ล้อเล่นครับ ความประทับใจมันเยอะ
กลัวคนอ่านจะเบื่อ ผมซะก่อน “ขอแอบอ้อนหน่อยเถอะ” หึหึ)
.
.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
