สุดขั้ว 27
ครืดๆ
เสียงสั่นจากสมาร์ทโฟนเครื่องสีขาวดังขึ้น ไม่ขาดสาย มันดังอยู่อย่างนั้นหลายต่อหลายครั้ง บ่อยจนผมชักจะรำคาญและเริ่มทนไม่ไหว เจ้าของมือถือน่ะเหรอ? นั่งขับรถทำหน้าบึ้งอยู่ข้างๆ ผมนี่แหละ ผมเหลือบมองมือถือของแฟนที่สั่นแล้วสั่นอีก รายชื่อเปลี่ยนสลับไม่ซ้ำแม้แต่ชื่อเดียว แถมยังมีแต่ชื่อผู้หญิงอีกด้วย!
“ฉันไม่เห็นด้วยเด็ดขาด”
อา ใช่แล้วล่ะครับ ผมกับพี่เฮดีสกำลังทะเลาะกัน เรื่องอะไรน่ะเหรอ ก็เรื่องที่ผมอยากจะทำงานพิเศษเพราะอยากซื้อของขวัญวันเกิดให้เจ้าคนหน้าทะมึนอยู่นี่ไง แน่นอนว่าผมไม่ได้บอกหรอกว่าจะทำงานไปเพื่ออะไร บอกไปก็ไม่เซอร์ไพร้ส์น่ะสิ อีกอย่างผมชักอารมณ์เสียไม่อยากพูดมากแล้วด้วย
“นี่ ฟังอยู่หรือเปล่า!?”
“ผมรับปากพี่ยูไปแล้วว่าจะทำงานพิเศษที่ร้านของพี่ยู”
“ยกเลิกได้เหมือนกัน”
“ไม่ ผมจะทำ” ผมยืนยันที่จะทำงานพิเศษ ไม่สนใจเสียงคัดค้านของอีกฝ่าย พี่เฮดีสเหลือบมามองผมด้วยสายตาเย็นชา เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“นายคิดว่าที่นั้นเป็นร้านขนมเค้กเหรอ?”
“ผมรู้ว่ามันเป็นร้านอะไร” ผมชักสีหน้าเอ่ยรับอย่างหัวเสีย นี่เขาคิดว่าผมไปขอทำงานโดยไม่รู้ว่าที่นั้นเป็นร้านอะไรงั้นเหรอ เหมือนโดนดูถูกกลายๆ ยังไม่รู้แฮะ พี่เฮดีสถอนหายใจแล้วเอ่ยแกมสั่ง
“รู้แล้วก็ไปยกเลิกซะ”
“ทำไมผมจะทำไม่ได้ ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ!”
หมายความว่ายังไง? ทำไมผมไปทำงานที่นั้นไม่ได้ นี่เขาเห็นผมเป็นเด็กอยู่หรือไงกัน? ผมสามารถทำได้ ไม่ใช่เด็กแล้วนะ ทำไมเขาถึงไม่เห็นด้วยกัน มีเหตุผลอะไรกัน
“ไม่ได้ว่านายเป็นเด็ก แต่มันอันตรายเกินไป”
อันตราย?
อันตรายยังไง ผมทำหน้าไม่เข้าใจ แค่ไปทำงานพิเศษเป็นเด็กเสิร์ฟเฉยๆ ไม่ได้ไปเล่นผาดโผนเอาชีวิตไปเสี่ยงสักหน่อย ไปทำงานก่อสร้างก็ว่าไปอย่าง นั่นมันอันตรายจริงๆ แต่นี่แค่รับออเดอร์จากลูกค้าแล้วก็เดินไปส่งเครื่องดื่มที่โต๊ะของลูกค้า มันเป็นงานง่ายๆ! ปลอดภัยที่สุดแล้ว! ผมเงียบไม่เถียงกลับ รู้ว่าต่อให้เถียงจนเอ็นหลุดออกมาจากคอ พี่เฮดีสก็ไม่ฟัง ผมหงุดหงิดหาทางระบายไม่ถูก ยิ่งเห็นมือถือของเขาที่มีสายโทรเข้าต่อเนื่องก็ยิ่งรู้สึกโมโห
ไม่รู้ทำไม ตอนนี้ผมถึงนึกถึงคำพูดของซันเซ็ตขึ้นมา ไปเที่ยวพาสาวกลับด้วยทุกวัน เบอร์ที่โทรเข้านั้นก็คงไม่พ้นเบอร์ของสาวๆ ที่ได้มากจากไปล่าเหยื่อล่ะสิ เสียงครืดๆ ดังต่อเนื่องระหว่างความเงียบน่าอึดอัดของผมกับพี่เฮดีส รถสปอร์ตคันสวยแล่นมาจอดที่ตลาดกลางคืน แม้จะปฏิเสธไม่ยอมให้ผมมาทำงานพิเศษแต่เขาก็มาส่งผมด้วยตัวเอง ทำให้ผมใจอ่อนลงนิดหน่อย แค่นิดหน่อยนะ!
“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยขอบคุณโดยไม่มองหน้าเขา ผมสะพายกระเป๋าหันตัวจะเปิดประตูออกไป แต่ถูกรั้งแขนเอาไว้ก่อน ผมหันกลับไปมองพี่เฮดีสที่จ้องผมเขม็ง
“อย่าทำเลย ฉันเป็นห่วง” เขาเอ่ยด้วยท่าทีที่อ่อนลงอย่างมาก แทบจะเป็นขอร้องด้วยซ้ำ ผมมองเขาอย่างแปลกใจ
ดวงตาสีดำสนิทคู่สวยจ้องผมด้วยสายตาจริงจัง ในดวงตาคู่นั้นฉายแววเป็นห่วงจริงๆ ผมหน้าแดงเรื่อขึ้น ทำไมจู่ๆ เขาก็เปลี่ยนจากเผด็จการมาเป็นขอร้องดีๆ ล่ะเนี่ย ผมไม่คุ้นเคยกับการถูกเขาจ้องด้วยสายตาอ้อนแบบนี้ หัวใจของผมเต้นรัว
“ฉันมาดูนายทุกวันไม่ได้ เพราะฉะนั้นอย่าทำเลย”
แว๊กกกกกก
พี่เฮดีสไปเรียนกระบวนท่านี้มาจากสำนักไหนกันนนน!? ผมตัวสั่น เริ่มต้านทานกระบวนท่าออดอ้อนของคนตัวใหญ่ไม่ไหว ทำไมน่ารักแบบนี้!? ไม่ไหวแล้ว ผมกำลังจะใจอ่อน........
ครืดๆ
เสียงมือถือสั่นดังขึ้นอีกครั้ง ผมเหลือบไปมองแล้วสะบัดแขนออกจากมือของพี่เฮดีส เมื่อกี้เกือบจะยอมใจอ่อนหลงคารมเขาซะแล้ว พอเห็นเบอร์ที่โชว์ขึ้นเป็นชื่อของผู้หญิงที่ผมไม่รู้จัก เหมือนมีลมพัดกระแทกหน้าจนชาวาบ
ให้ตายสิ จะโทรมาอะไรกันนักกันหนา โทรจนเครื่องร้อนจะไหม้อยู่แล้ว!
ผมตวัดสายตากลับมามองแฟนผู้ทำหน้าบึ้ง เอ่ยเสียงราบเรียบ “ผมจะไปทำงานแล้ว ขอบคุณที่มาส่งครับ”
“เนรัญ!” พี่เฮดีสร้องห้ามแต่ผมไม่สนใจ ผมรีบลงจากรถ ปิดประตูอย่างแรง หันหลังเดินเข้าไปในตลาด
ผมหันหลังไปมอง เห็นเขารีบร้อนลงจากรถวิ่งตามหลังผมมา ท่าทางไม่ยอมถอดใจยอมแพ้ ผมถอนหายใจหันกลับไปจ้องเขาเขม็ง พี่เฮดีสรีบร้อนมากจนลืมที่จะใส่หมวกปิดบังหน้า เขาเดินดุ่มๆ ตรงเข้ามาหาผม เปิดหน้าโล่งแบบนี้เดี๋ยวคู่อริก็มาเห็นจากนั้นก็ได้มีเรื่องกันอีก ผมถอนหายใจเดินกลับไปดึงแขนเขามาที่รถ
“ทำไมไม่ใส่หมวกด้วยล่ะครับ ถ้าเกิดมีใครมาเห็น เดี๋ยวก็เกิดเรื่องขึ้นอีกหรอก” ผมบ่นพึมพำต่อว่าเขา กังวลว่าจะเกิดเรื่องชกต่อยกันอีก ทั้งๆ ที่ไม่มีเรื่องพรรค์นี้เกิดขึ้นนานมากแล้ว ผมเปิดประตูรถหยิบหมวกใบสีดำยื่นให้กับเขาที่ยืนกอดอกนิ่ง ใบหน้าหล่อเหลาเรียบนิ่งติดเย็นชา สายตาที่มองมาสื่อว่าเขาไม่สนใจว่าใครจะมาหาเรื่อง พร้อมเสมอกับการออกแรงบริหารกำปั้น
เฮ้อ....
“ผมจำเป็นจริงๆ ถึงได้มาทำงานพิเศษแบบนี้ ผมเองก็ไม่อยากเหนื่อยนักหรอก”
“เงินเดือนนี้ไม่พอหรือไง?” เขาจ้องมองผมแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่ง สัมผัสไม่ได้ถึงความโกรธหรืออารมณ์อื่นๆ แสดงว่าตอนนี้เขาคงสงบลงบ้างแล้ว ผมพยักหน้ารับ ถึงจะพอสำหรับค่าใช้จ่ายประจำ แต่มันไม่พอที่จะซื้อของขวัญวันเกิดนี่น่า ถือว่าผมไม่ได้โกหกอะไร เงินไม่พอจริงๆ
“งั้นจากนี้ไปฉันจะส่งข้าวให้นายกินทุกมื้อ ถ้าอยากได้อะไรก็บอกเดี๋ยวจะซื้อให้ นายไม่จำเป็นต้องเสียเงิน ฉันจะเป็นคนออกให้เอง” พี่เฮดีสเอ่ยเสียงราบเรียบ คำพูดง่ายๆ ที่เปี่ยมไปด้วยการออกคำสั่งเบ็ดเสร็จ ผมอ้าปากพะงาบๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
นี่ผมไม่ใช่เด็กเสี่ยนะ!
“พรุ่งนี้พี่ก็มาเจอผมไม่ได้แล้ว จะส่งข้าวกับตามจ่ายเงินให้ผมได้ยังไงล่ะ อีกอย่างผมใช้เงินตัวเองซื้อข้าวกินเองได้ ไม่ต้องรบกวนพี่หรอก แล้วก็ไหนๆ เราไม่ได้เจอกันผมน่าจะเอาเวลานี้ไปทำงานพิเศษ...”
“งี่เง่า!” เขาเอ่ยขัดผมขึ้นเสียงดัง ผมหยุดชะงักเงยหน้ามองเขา
ใครกันแน่ที่งี่เง่า?
“ฟังนะเจ้าบื้อ ใกล้จะวันเกิดของฉันแล้ว ช่วงนี้มันอันตราย ถ้ามีเงินพอใช้แล้วจะมาทำงานพิเศษอีกทำไม...” เขาเอ่ยด้วยท่าทางจริงจัง
อันตรายอย่างนั้นเหรอ? เขาพูดว่าอันตรายหลายรอบแล้ว มันเกี่ยวอะไรกับผมล่ะ ยิ่งพูดผมก็ยิ่งงงนะ พี่เฮดีสหยุดพูด เขาหันมามองผมด้วยสายตาครุ่นคิด อะไรอีกล่ะ?
“นี่คงไม่ใช่ว่าจะเก็บเงินซื้อของขวัญวันเกิดให้ฉันหรอกใช่ไหม?”
แอ๊กกกกกก! เดาถูกเผงเลยครับ! รู้ได้ยังไง!?
ผมกำลังจะปฏิเสธ แต่ก็ชะงัก ไม่สิ เมื่อกี้ผมเกือบจะโกหกแล้วเชียว โธ่ แล้วจะแก้ตัวยังไงดีเนี่ย ผมคิดแก้ไขสถานการณ์จนหัวหมุน รีบหันหน้าหนี หน้าร้อนผ่าวเพราะถูกจับไต๋ได้อย่างจัง ผมก้มหน้าโพล่งขึ้นรวดเร็วเกือบฟังไม่เป็นภาษา
“นี่ก็จะถึงเวลาเริ่มงานแล้ว ผมไปนะ!”
ในเมื่อโกหกไม่ได้ ผมก็หนีมันซะดื้อๆ อย่างนี่แหละ
“เดี๋ยว” พี่เฮดีสคว้าแขนของผมไว้ เขากระชากกลับมาเบาๆ จนผมเซถอยหลัง หมุนตัวไปเผชิญหน้ากับแฟนผู้น่ากลัว ดวงตาสีดำสนิทคู่สวยหรี่มองผมนิ่ง ผมเกร็งตัวรับ หัวใจเต้นตึกตัก กลัวว่าเขาจะต่อว่ากับความคิดเด็กๆ อย่างซื้อของขวัญให้และไม่ให้ผมไปทำงานพิเศษ
“ของขวัญอะไรนั่นไม่จำเป็นหรอก...”
นั่นไงล่ะ จริงๆ ด้วย ในใจของผมห่อเหี่ยวทันที คิดไว้แล้วว่าเขาต้องพูดแบบนี้ เพราะเขาไม่อยากให้ผมไปทำงานพิเศษ พี่เฮดีสบีบแขนของผมแน่น ผมเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาที่นิ่งไร้ความรู้สึก เขาดึงแขนผมเบาๆ ตัวของผมเซเข้าไปหาเขา ร่างสูงโน้มตัวลงมากอดผม ผมยืนนิ่งปล่อยให้เขากอด เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูของผมเบาๆ
“แค่มีนายอยู่ข้างๆ ก็เป็นของขวัญที่ยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว ฉันไม่อยากได้อะไรอีก ไม่จำเป็น”
“...” ผมตกใจจนพูดอะไรไม่ออกค่อยๆ ยกมือโอบกอดเขา อมยิ้ม ซุกหน้าบนไหล่กว้างของเขา
หว่า! เมื่อกี้นี้เป็นคำพูดที่เลี่ยนมาก ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่เฮดีสจะพูดออกมาได้ ทำเอาผมขนลุกเลย ผมหัวเราะออกมาเบาๆ แน่นอนว่าผมต้องอยู่ข้างๆ เขาอยู่แล้ว มันเป็นเรื่องธรรมดามากที่ผมอยากจะอยู่กับคนที่รัก แต่เรื่องธรรมดาแบบนี้กลับเป็นของขวัญที่ยอดเยี่ยมสำหรับเขา แสดงว่าพี่เฮดีสชอบผมมากเลยสินะ ตอนนี้ผมหุบยิ้มไม่ได้จริงๆ พอคิดว่าพี่เฮดีสชอบผมมากขนาดนี้แล้วมันมีความสุขมากๆ ตัวเบาๆ เหมือนจะลอยได้เลย
“ผมจะอยู่ข้างๆ พี่”
“...แบบนี้คงไม่ต้องทำงานพิเศษแล้ว กลับ”
เฮ้ยยยยย!!!
ไหงเปลี่ยนอารมณ์ง่ายขนาดนั้น!? พี่เฮดีสผละจากผมแล้วดึงไปขึ้นรถ ผมอ้าปากเหวอ ดึงแขนตัวเองกลับแทบไม่ทัน เขาหันมามองผมอย่างสงสัย เมื่อกี้นี้มันอะไรกันน่ะ เขาไม่อยากให้ผมทำงานพิเศษจนต้องลงทุนพูดแบบนั้นเลยเหรอ นี่มันเป็นแผนการล่อลวงให้ผมหลงกล ไม่ใช่พูดออกมาจากใจจริง!? ผมเม้มปากแน่น รู้สึกโมโหที่โดนปั่นหัวครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อกี้ผมก็ซาบซึ้งเสียเปล่าน่ะสิ โธ่เอ๊ย!
“ผมจะไปทำงาน” ผมกลับมาแข็งข้ออีกครั้ง เอ่ยตอบกลับ มองเขาด้วยสายตาไม่ยอมแพ้
“นี่บอกแล้วไงว่าไม่จำเป็น” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ใบหน้าไร้ความรู้สึกของเขาทำให้ผมเริ่มสับสนขึ้นมา เมื่อกี้นี้เป็นการแสดงเฉยๆ สินะ เขานี่ช่างพูดอะไรออกมาหน้าตายแบบนี้ตลอด ผมไม่รู้เลยว่าครั้งไหนเขาพูดเล่นและครั้งไหนเขาพูดจริง ชักจะไม่มั่นใจว่าจริงๆ แล้วตอนนี้เขากำลังแกล้งแสดงว่าชอบผมอยู่หรือเปล่า....
ป๊อก!
“โอ๊ยยย!” ผมสะบัดหน้า เจ็บรวดร้าวไปทั้งหัว น้ำตาเล็ดจากตา
บ้าอะไรเนี่ย!?
ผมเงยหน้าเบิกตาโพล่งใส่อีกฝ่ายที่ใช้นิ้วดีดหน้าผากผมอย่างจัง ทำไมจู่ๆ ผมต้องโดนประทุษร้ายด้วยเนี่ย!? แค่นิ้วดีดหน้าผากผมก็จะเป็นจะตาย นี่เขาใช้แรงขนาดไหนกันเนี่ย ผมยังเป็นแฟนเขาอยู่หรือเปล่า!? ทำร้ายร่างกายแฟนตัวเองมันมีซะที่ไหนกันเล่า! พี่เฮดีสยืนมองผมด้วยใบหน้านิ่งไร้อารมณ์แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนหน้า
“เวลาที่คิดเรื่องงี่เง่า หน้านายจะแสดงออกมาด้วย”
ไม่ใช่เรื่องงี่เง่าสักหน่อย!
“กลับกันได้แล้ว”
“แต่ผม...”
“เฮ่ย ต้องให้ฉันใช้ไม้แข็งสินะ” พี่เฮดีสหันมามองผมด้วยสายตาเย็นยะเยือก เสียงทุ้มต่ำของเขาลดโทนลงมาต่ำกว่าเดิม ผมยืนตัวแข็งทื่อ แย่ล่ะสิ! ท่าทางพี่เฮดีสจะโมโหขึ้นมาจริงๆ แล้ว เขาหันกลับมาจ้องผมเขม็ง ก้าวเท้าเข้ามาหา ผมเผลอตัวถอยหลังอย่างหวาดๆ พี่เฮดีสหยุดเดิน เขาเอ่ยถามเสียงเย็น
“ถอยทำไม?”
เปล่าๆ! นี่มันเป็นไปตามสัญชาตญาณครับ!
ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ เขาคงไม่โมโหใช่ไหมเนี่ย
“คิดว่าฉันจะทำอะไรนายงั้นเหรอ? เตะ? ต่อย?”
ไอ้เสียงหาเรื่องแบบนี้มันใช่แน่ๆ! เขากำลังโกรธจริงๆ ด้วย ให้ตายเถอะ ผมก็เผลอลืมตัวไป ไม่ได้กลัวเขาจะตีหรอกนะ กลัวทำอย่างอื่นในที่สาธารณะมากกว่า สงสัยผมจะดูละครหลังข่าวมากเกินไป ในชีวิตจริงคงไม่มีใครจะกล้าทำประเจิดประเจ้อแบบนั้นหรอกเนอะ ผมพยายามยิ้มเปลี่ยนประเด็นเพื่อไม่ทำให้เขาโกรธไปมากกว่านี้
“เมื่อกี้พี่จะพูดอะไรหรือเปล่า?”
พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตารู้ทัน เขาถอนหายใจแล้วพูดต่อ
“จำได้ไหมนายเคยบอกว่าจะให้ฉันขออะไรก็ได้สองอย่าง คงไม่ลืมสินะ เนรัญทีใครๆ ก็บอกว่าเป็นคนดีคงไม่ลืมคำพูดของตัวเองง่ายๆ หรอกเนอะ” พี่เฮดีสเอ่ยพร้อมจับจ้องผมด้วยสายตาเพิ่มแรงกดดัน ผมเหงื่อไหลพราก พยายามย้อนความทรงจำว่าเคยไปพูดอะไรแบบนั้นตอนไหน นี่ผมเคยพูดอะไรที่เสี่ยงตายขนาดนั้นเลยเหรอ!? อะไรก็ได้งั้นเหรอ? บ้าน่ะสิ! ไอ้คำขอแบบนั้นใครมันจะบ้าไปทำกัน! ผมที่โดนกดดันด้วยสายตาเข้มก็พยักหน้ารับทั้งๆ ที่จำไม่ได้ว่าเคยพูดอะไรแบบนั้นตอนไหน
“ท่าทางจะจำคำพูดของตัวเองไม่ได้นะครับคุณเนรัญ”
“เปล๊า! ผมจำได้ๆ! ตอนที่พาไมนอสกับแมนทีสไปกินพิซซ่า ผมจำได้!”
แอ๊กกกกก!
คิดออกในเสี้ยววินาที! รอดตัวไปนะเรา ผมยิ้มรับทั้งๆ ที่เหงื่อแตกพรั่กเต็มหลัง ฮือออออ เกือบไปแล้ว ขอบคุณสมองน้อยๆ ที่คิดออกได้ทันการณ์ พี่เฮดีสกระตุกมุมปากเหมือนขำ ผมมองเขาแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ โธ่ มาหัวเราะกันแบบนี้ผมก็อายกันพอดีน่ะสิ พี่เฮดีสเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ตกลงว่าคำขอครั้งที่หนึ่งคือ ห้ามนายทำงานพิเศษเด็ดขาด!”
ว่าแล้วเชียวววว! ถ้ามันเป็นหวยผมคงจะถูกเต็มๆ! ผมล่ะยอมแพ้พี่เฮดีสจริงๆ เลย ทำไมเขาถึงไม่อยากให้ผมทำงานพิเศษขนาดนั้น ผมมองเขาอย่างเหนื่อยใจ มามุกนี้ผมก็ไม่รู้จะเถียงไปยังไง........... ก็ได้! ผมไม่ทำงานพิเศษก็ได้ แล้วอย่ามาโวยวายทีหลังว่าผมไม่ให้ของขวัญอะไรเลยในวันเกิดของพี่ล่ะกัน
ผมพยักหน้าเข้าใจพร้อมกับยกมือยอมแพ้ พี่เฮดีสจ้องผมนิ่งเหมือนอยากแน่ใจว่าผมยอมแพ้แล้วจริงๆ เมื่อแน่ใจแล้วเขาก็ยิ้มออกมาแวบเดียว ยกมือขยี้หัวผมจนยุ่ง
“ดีมาก งั้นก็กลับกันเถอะ”
โธ่ แบบนี้ขี้โกงกันนี่น่า! เหมือนตบหัวแล้วลูบหลัง เชอะ ผมทำแก้มป่อง ไม่ได้เคลิ้มกับสัมผัสของเขาหรอกนะ! แต่ในเมื่อพูดไว้แล้วผมก็ต้องรักษาคำพูดของตัวเอง ดีกว่าขออะไรพิเรนทร์ๆ กว่านี้ ปัญหาคือมันยังเหลืออยู่อีกข้อน่ะสิ คิดไม่ออกเลยว่าเขาจะขออะไรจากผม แค่คิดถึงผมรู้สึกปวดท้องซะแล้ว
“อ้าว! อยู่ที่นี้เองเหรอทั้งสองคน”
ผมหันไปมองพี่ยูที่เดินยิ้มแฉ่งอย่างแปลกใจ ทำไมพี่ยูถึงมาอยู่ที่นี้ล่ะ ไม่เฝ้าร้านงั้นเหรอ? พี่เฮดีสมองพี่ยูด้วยสายตาน่ากลัว พี่ยูไม่ได้เพื่อนตัวเองเลยสักนิด เดินเข้ามาจับแขนของผมไว้แน่น
“นี่ก็ได้เวลาเริ่มงานแล้ว พี่เป็นห่วงแกก็เลยเดินมาหา เผื่อจะมี ‘พวกโรคจิต’ มาทำมิดีมิร้ายแกระหว่างทาง” พี่ยูเห็นหน้างงๆ ของผมก็เอ่ยไขข้อสงสัย แต่ทำไมผมรู้สึกถึงอุณหภูมิที่พุ่งขึ้นสูงจากคนแถวนี้ๆ แถมพี่ยูดูจะจงใจเอ่ยคำบางคำใส่คนที่ยืนมองด้วยสายตาน้ำแข็งพันปีอีกแน่ะ
“ไปๆ เริ่มทำงานได้แล้ว มาสายแบบนี้เดี๋ยวหักเงินค่าแรงหรอก”
“เอ่อ...”
“เนรัญจะไม่ทำ เพราะฉะนั้นมึงปล่อยแขนแฟนกูได้แล้วไอ้ยู เราจะกลับ” คนที่ถูกละเลยยืนเป็นภูเขาไฟน้ำแข็งที่เริ่มจะปะทุส่งสัญญาณอันตรายขยับตัวมาแย่งผมจากพี่ยู ปฏิเสธด้วยทุ้มเสียงเย็นยะเยือก พี่ยูเลิกคิ้วมองมาที่ผม ผมผงกหน้าแสดงความเสียใจสุดซึ้งให้กับพี่ยู พี่ข้างบ้านคนสนิทหันไปจ้องเพื่อนของตัวเองพร้อมยิ้มกว้าง
“อ้อ งั้นเหรอ? งั้นก็ไม่เป็นไร มาที่นี้ทั้งทีจะรีบกลับทำไมวะไอ้เฮดีส แหม นั่งดริ๊งก์ด้วยกันหน่อยซี ตั้งแต่มีแฟนไม่เห็นมึงจะมาสังสรรค์กับพวกกูเลย ไปเถอะน่าไอ้เฮดีส มีคนบ่นหามึงเยอะแยะเลย...” พี่ยูเอ่ยชักชวนพี่เฮดีสให้ไปที่ร้านก่อน ท่าทางสายตามีเลศนัยหรี่จับจ้องไปที่คนตัวสูงซึ่งยืนจับตัวผมไว้แน่น รอยยิ้มที่มุมปากของพี่ยูเจ้าเล่ห์สุดๆ
“เหมือนเมื่อก่อนไง สาวๆ...”
“เออ! จะไปก็รีบย้ายตูด อย่ามัวแต่พร่ำ” พี่เฮดีสเอ่ยตัดบทด้วยเสียงกัดฟันกรอด ดวงตาสีดำสนิทคู่สวยถลึงตาใส่เพื่อนที่ยืนยิ้มแฉ่งอย่างพออกพอใจ พี่ยูหันมาหัวเราะร่ากับผมแล้วดึงแขนผมเดินออกไปพร้อมเขา
“ไปกันเถอะไอ้น้อง ที่ร้านกำลังคึกคักเลย”
ผมเหลียวหลังไปมองคุณแฟนที่ยืนกำหมัดแน่นด้วยใบหน้านิ่ง ท่าทางจะโมโหน่าดู พี่เฮดีสสวมหมวกเดินตามพวกเรามา ปากบ่นพึมพำบริกรรมสรรเสริญคนใกล้ๆ แถวนี้ คงจะระงับอารมณ์ไม่ให้เผลอหลุดปากแช่งอยู่แน่ๆ ไม่อย่างนั้นพี่ยูได้ตายห่าจริงๆ แน่ถ้าเกิดพี่เฮดีสหลุดปากด่าออกมา ทำไมผมถึงรู้สึกเห็นใจเขานิดๆ นะ การที่พูดระบายใส่อารมณ์แบบคนอื่นๆ เขายังทำมันไม่ได้เลย! คงต้องรู้สึกอึดอัดแน่ๆ
ผมกับพี่เฮดีสมานั่งที่โต๊ะตัวเดิม รู้สึกไม่ดีเอาซะเลย ร้อนๆ หนาวๆ หวั่นใจว่าจะเกิดเรื่องเหมือนครั้งก่อนที่มานั่งอยู่ตรงนี้ ขอให้วันนี้แคล้วคลาดด้วยเถิด สาธุ!
พวกเรานั่งฟังเพลงเพลินๆ พร้อมกับจิบเครื่องดื่ม ท่าทางวันนี้จะผ่านไปด้วยดีแฮะ มองไปรอบๆ แล้วไม่เห็นมีพวกขาใหญ่หรือขาเฮ้วเหมือนครั้งก่อน ผมรู้สึกสบายใจไปเปลาะหนึ่ง พี่เฮดีสหันมามอง ผมส่งยิ้มให้กับเขาทันที พี่เฮดีสไม่ยิ้มตอบหันหน้าไปมองด้านล่างอย่างไร้อารมณ์ ผมก็ยังยิ้มแล้วมองเขาต่อไป แค่ได้มองพี่เฮดีสแบบนี้ผมก็รู้สึกมีความสุขเป็นบ้า แถมเพลงที่นักร้องกำลังร้องก็เป็นเพลงรัก บ้าจัง มันทำให้ผมเคลิ้มไปไกล
“เลิกสักทีเถอะ”
“ครับ?” ผมสะดุ้งโหยง เงยหน้ามองพี่เฮดีสที่จ้องเขม็งด้วยสายตารังเกียจอย่างเห็นได้ชัด ผมเลิกคิ้วงุนงง พี่เฮดีสทำหน้าจริงจังเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“เลิกทำหน้าปัญญาอ่อนสักที”
“เอ๊ะ คะ...ครับๆ”
หน้าปัญญาอ่อนอย่างนั้นเหรอ!?
ผมเองก็ตกใจเหมือนกันนะที่เขาพูดแบบนั้น แสดงว่าเมื่อกี้ผมทำหน้าปัญญาอ่อนสุดๆ เลยสินะ ผมหน้าร้อนผ่าว ไม่รู้ว่ามันจะแดงมากแค่ไหน รู้สึกอายมากๆ เมื่อกี้ผมทำหน้ายังไงถึงกลับทำให้พี่เฮดีสมองด้วยสายตารังเกียจแบบนั้นได้ มันต้องน่าเกลียดมากแน่ๆ! ตอนนี้ผมอยากจะหายตัวไปจากที่นี้ชะมัด ผมก้มหน้ามองแก้วน้ำส้มคั้น จับหลอดคนไปมา
“รัญ ช่วยอะไรพี่หน่อยได้ไหม”
“ได้สิครับ!” ผมหันไปตอบรับพี่ยูอย่างกระตือรือร้น
ดีจัง! พี่ยูอย่างกับพระมาโปรด ผมอยากจะหายตัวไปตรงนี้เต็มทีแล้ว พี่ยูนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเอ่ยให้ผมไปเอาขนมที่เตรียมไว้มา พี่เฮดีสเหลือบมองพี่ยูอย่างไม่ไว้ใจแล้วหันไปมองทางอื่น ผมรีบลุกขึ้นเดินไปห้องครัวตามที่พี่ยูเป็นคนบอก
“ผมมาเอาขนมที่พี่ยูเตรียมไว้น่ะครับ” ผมเอ่ยบอกกับพนักงานในครัวที่ว่างงาน
ในครัววุ่นวายมาก ทุกคนกำลังจัดเตรียมอาหารที่เป็นกับแกล้ม ส่วนคนเตรียมเครื่องดื่มก็มือไม่ว่างเลย ผมจ้องแผ่นหลังของคนตรงหน้า เขากำลังเปิดตูเย็นอยู่พอดี เสียงนุ่มนวลเอ่ยรับคำของผมแล้วหยิบถุงขนมออกมาจากตู้เย็น
“นี่หรือเปล่าครับ?”
“อ๊ะ พี่พอลนี่เอง สวัสดีครับ” ผมตกใจนิดหน่อย ไม่คิดว่าจะเจอคนรู้จักในห้องครัว พี่พอลก็ทำงานที่ร้านนี้ก็จริงแต่เขาเล่นดนตรีไม่ใช่ ทำไมมาอยู่ในครัวแทนซะล่ะ ผมเอ่ยทักเขาแล้วยกมือไหว้
“อ้าว เนรัญเองเหรอ?” พี่อะพอลโลหรือพี่พอลกะพริบตาปริบๆ มองผมอย่างแปลกใจ
“ทำไมพี่มาอยู่ในครัวล่ะครับ?”
“วันนี้พี่รู้สึกไม่ค่อยดี ก็เลยมาช่วยงานที่ครัวน่ะ ถึงจะไม่ได้ช่วยอะไรมากนักก็เถอะ” พี่พอลตอบพร้อมกับยิ้มนิดๆ ผมมองเขาอย่างเป็นห่วง ไม่สบายน่าจะนอนพักมากกว่ามาทำงานแบบนี้นะ พี่พอลทำหน้าเหมือนนึกได้ เขาหันมาเอ่ยทักท้วง
“ทำไมเพิ่งมาล่ะ งานเริ่มตั้งนานแล้วนะ”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ จุ๊ปากบ่นให้คนตรงหน้าฟัง
“ไม่ได้ทำแล้วครับ”
พี่พอลพยักหน้ารับ มือก็เริ่มจัดขนมในถุงใส่จานอย่างคล่องแคล่ว ปากเอ่ยถามตามเรื่อง
“ทำไมล่ะครับ?”
“พี่เฮดีสไม่ยอมให้ผมทำ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน”
“อ้อ...” พี่พอลพยักหน้ารับเนือยๆ เขาเงียบไปเล็กน้อย ผมหันกลับไปมองอย่างแปลกใจ จู่ๆ ก็เงียบไปเลย เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่ารู้สึกไม่ดี ผมคิดว่าเขาควรจะไปพักผ่อนดีกว่า ผมมองพี่พอลอย่างเป็นห่วง พี่พอลเงยหน้ามองผมแล้วยิ้มให้ อ๊ะ สีหน้าก็ไม่ได้ซีด ปกติดี คงจะไม่ได้เป็นอะไรมากล่ะมั้ง
“เนรัญคบอยู่กับเฮดีสจริงๆ งั้นเหรอครับ?”
“เอ่อ... ครับ” ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มรับแล้วพยักหน้าตอบคำถามของเขา พี่พอลเงียบไปอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้ารับแล้วยิ้มออกมาหน่อยๆ ทำไมผมถึงรู้สึกว่ายิ้มของเขามันเศร้าๆ กันนะ
“พี่ได้ยินข่าวลือก็เลยถามเพื่อความแน่ใจน่ะ”
เฮ้อ ข่าวลือที่กำลังระบาดอย่างหนักในตอนนี้ ไม่พ้นเรื่องของผมกับพี่เฮดีส ไม่รู้ลือไปอีกท่าไหนดันกลายเป็นประเด็นสุดฮอต เปรียบเทียบอย่างกับโรมิโอจูเลียต คู่รักระหว่างคณะศัตรูคู่แค้น แถมเพื่อนๆ ในคณะยังไม่ค่อยเห็นด้วย ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกผู้ชาย ส่วนเพื่อนผู้หญิงน่ะเหรอ ไม่ต้องพูดถึงเลย ดีอกดีใจอย่างกับได้เป็นแฟนของพี่เฮดีสซะเอง!
“เนรัญคงคิดดีแล้วสินะที่คบกับเฮดีส” พี่พอลเอ่ยถามผมด้วยสายตาแปลกๆ ผมบอกไม่ได้ว่าหมายความว่ายังไง มันก่ำกึ่งระหว่างเป็นห่วงและไม่เห็นด้วย ผมพยักหน้าอีกครั้งแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“ผมชอบพี่เฮดีส ผมคิดดีแล้วล่ะครับ”
“ทั้งๆ ที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับหมอนั้นเลย?”
“จากนี้ไปผมจะค่อยๆ รู้เกี่ยวกับเขา นั่นเป็นเรื่องของคนรักที่ต้องเรียนรู้กันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ?” ผมยิ้มแล้วเอ่ยตอบกลับ แน่อยู่แล้ว เราสองคนเพิ่งรู้จักกันจะให้ไปรู้เรื่องส่วนตัวของกันลึกซึ้งก็คงจะไม่ได้ เพราะฉะนั้นการคบกันซึ่งต้องค่อยๆ รับรู้ตัวตนของอีกฝ่าย ไม่งั้นจะคบกันทำไม
“อืม ถ้าเนรัญมีความสุขพี่ก็ดีใจด้วย” พี่พอลถอนหายใจเบาๆ แล้วยิ้มกว้าง มองผมด้วยสายตายอมรับ ก่อนจะเอ่ยเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล “คงจะดีถ้าหากเจ้านั้นลืมแฟนเก่าไปได้แล้วจริงๆ”
‘แฟนเก่า’ ของพี่เฮดีส?
ผมยืนนิ่ง สมองค่อยๆ ประมวลประโยคเมื่อสักครู่เข้าหูอย่างเชื่องช้า อย่าบอกนะว่าแฟนเก่าคนนั้นเป็นคนเดียวกันกับที่พี่โพไซดอนเล่าให้ผมฟัง แฟนคนที่พี่เฮดีสมอบแหวนที่คุณป๋าทำให้ไปแล้วไม่เอาคืน คนที่ทำให้พี่เฮดีสจมปลักกับความโศกเศร้า ผมกำลังอ้าปากจะเอ่ยถาม พี่ยูก็เดินเข้ามาขัดซะก่อน
“ได้ขนมหรือยังวะรัญ แฟนแกบ่นหาจนฉันปวดเฮดแล้วนะ!”
“อ๊ะ ครับ! ได้แล้ว” ผมหันไปเอ่ยตอบพี่ยูที่ยืนเท้าสะเอว หน้าตาบูดเบี้ยว ผมยกจานขนมกำลังจะหันตัวเดินไปหาพี่ยู แต่ผมก็หันมามองพี่พอล อยากจะถามบางอย่างที่ค้างคาใจ พี่พอลเลิกคิ้วแล้วยิ้ม พี่ยูเอ่ยเร่งอีกครั้ง ผมจึงตัดใจเดินออกไปจากห้องครัวเอ่ยขอบคุณ
“ขอบคุณครับ”
“ยินดีรับใช้ครับ” คนครัวชั่วคราวที่ยิ้มส่งสว่างไสวสมกับชื่อเทพแห่งดวงอาทิตย์
TBC.
ตอนนี้ขอพื้นที่ให้พระรองของเรื่องบ้าง เอ๊ะ มีพระรอง!?
แหม มีสิ! หนุ่มเทพอีกคนที่ห่างหายไปนาน อะพอลโล!
โผล่มาตอนแรกก็ชีช้ำกะปล้ำปลีไป เพราะเนรัญบื้อ
แต่ในตอนนี้ก็ขอพื้นที่ปรากฎตัวสักหน่อย
พระรองมีหน้าที่ปลอบโยนและช่วยเหลือแต่ไม่ได้มีไว้รัก!
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1091171 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก