หลังเลิกเรียน……
ผมนั่งทำอะไรไม่ถูกอยู่ตรงนี้นานแล้วนะ โกรธก็โกรธเสียใจก็เสียใจ ไอกอล์ฟมันเอากระดาษพวกนั้นไปคืนโดนัท
ผมไม่ได้เกลียดโดนัทนะ ถ้าเอาคืนแบบนั้น ความสัมพันธ์ทั้งหมดก็หยุดลงใช่มั้ยอ่ะ
ผมเป็นอะไรของผมนะ ทำไมมีความรู้สึกแบบนี้ มันทรมานจังเลย
“ มานานยัง “ เสียงไอกอล์ฟดังขึ้นมันมาตอนไหนก็ไม่รู้ ผมไม่เห็นจะได้ยินเสียงมันเดินมาเลย
“ เอาของเราคืนมา “ ผมไม่รู้จะพูดอะไรกะมันนี้ หน้ามันผมก็ไม่กล้ามอง ผมกลัวมันรู้ว่าผมร้องไห้
“ คืนไอโดนัทไปแล้ว “ ไอกอล์ฟตอบเสียงมันไม่ได้สลด
“ คะ คืน ไปแล้วหรอ “ ผมตกใจมาก หมดกันแล้วสิ
“ เออ ก็มึงไม่ได้รัก ได้ชอบมันนี่ แล้วมันก็บอกกูด้วยว่า มึงบอกมันว่า เรื่องของมึงกะมันเป็นไปไม่ได้ “
ไอกอล์ฟพูดยิ่งทำให้ผมทรมานใจ และเพื่อนเก่าเก็บของผมก็มาทักทายระลอกสอง น้ำตาผมไหลเป็นทาง
“ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ แต่ไม่รู้จะบอกยังไง ต่างหาก “ ผมก้มหน้าจะเถียงทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะเถียงมันว่าอะไร
น้ำตามันไหลไม่หยุดเลยอ่ะ
“ มึงรักมันหรอ “ ไอกอล์ฟถามผมเสียงดัง
“.......................” ผมเงียบ
“ มึงรักมันรึป่าว “
“........................” ผมก็ยังเงียบ ความคิดในหัวผมมันตีกันยุ่งไปหมด
“ ตกลงว่าไง รักมันมั้ย “ มันทวนคำถามซ้ำๆเพราะผมไม่ยอมตอบมันซักที
จนหัวใจผมมันเจ็บ ผมทนไม่ไหวแล้วก็เลยหันไปตะโกนใส่หน้าไอกอล์ฟเลย
“ ใช่ทำไมอ่ะ กูรักเค้าอ่ะ รัก มะมาก กก เลยเข้าใจมะ มั้ย ยย ย .... “ ผมก้มหน้าตะโกนใส่ไอกอฟ
แต่ดูมันนิ่งเงียบไม่ตอบโต้ พอผมเงยหน้ามอง ผมก็ทำอะไรไม่ถูก มือนั้นมือที่ใหญ่กว่ามือของผม
ดึงแขนผมเข้าไปใกล้ตัวของเค้า
“ ปล่อยเราเถอะ ฮือออ “ ผมพยามดิ้น น้ำตายังไม่หยุดไหล แต่ก็ออกแรงสะบัดเต็มที่
“ จับได้แล้ว เรื่องอะไรจะปล่อยล่ะ “ เสียงของมันทำเอาผมขนลุก ทำเสียงซะนุ่มเชียว
“ ปล่อยเราอ่ะ ปล่อยเรานะโดนัท ไอบ้ากอฟอ่ะ ไอบ้านั่นหายไปไหน “ ผมไม่รู้จะหาทางออกยังไง
เลยพาลไปหาไอเพื่อนตัวดี
“ ไปแล้ว ต้องขอบคุณกอฟมากเลยล่ะ นิ่งๆสิ จะได้ปล่อย อ๊ะ ปล่อยก็ได้ “ เค้าปล่อยมือจากมือผม แต่ว่าเค้า...
“ ปล่อยมือแล้วนะ แต่ถ้าจะให้ปล่อยอีกไม่ปล่อยแล้ว “ โดนัทดึงกอดผมแน่นเลย ผมหน้าร้อนผ่าว
รู้สึกร้อนไปทั้งตัว
“ ทะ ทำอะไรอ่ะ “ ดูผมยังมีหน้าไปถามเค้าทั้งๆที่รู้ว่าโดนกอด
“ ขอโทษนะ ที่ทำให้ลำบากใจ “ โดนัทก้มหน้าเข้ามาใกล้ผมทุกทีๆแล้ว ผมอายจนไม่รู้จะพูดอะไรเลย
“ ยกโทษให้มั้ยอ่ะ “ โดนัททำเสียงอ้อนแบบนี้ก็เป็นด้วยอ่ะ ปีศาจชัดๆเลย
“ คะ คับ “ ผมตอบเค้าไปคำเดียว เพราะความอาย ที่โดนกอดอยู่ แต่แล้วเค้าก้มลงมาหอมแก้มผม
ผมสู้แรงไม่ได้ก็เลย เลยตามเลย ( สู้ไม่ได้หรืออยากกันแน่ - - )
“ นี่ กี้คับ “ โดนัทดันตัวผมออกจากอ้อมแขน เขาก้มหน้าลงมา แล้ว...
“ ผลัก !! “ ผมอายมากก็เลยผลักเค้าเต็มแรง แล้วก็ออกแรงวิ่ง โดยจุดหมายของผมก็คงจะเป็นบ้านผมนั่นแหละ
“ เฮ้ย กี้ รอด้วยดิ “ โดนัทวิ่งตามผมมาจนถึงบ้าน
………………………………………………………………………
“ ไง ไอเตี้ย ไปถึงไหนละ 5555 “ เสียงทักของไอกอฟที่นั่งซดไมโลที่แม่ผมชงให้มัน
“ ไอบ้า “ พูดเสร็จผมก็วิ่งตึงตังขึ้นห้องไปทันทีได้ยินเสียงเหมือนไอกอฟจะพูดว่า เฮ้ย รีบตามขึ้นไปเลย
แม่มันออกไปซื้อกับข้าว ทางสะดวกแล้ว
“ ป๊อกกี้คับ ขอเราเข้าไปหน่อย “
“ ไม่เอา ไม่น้าาาาา “ ผมตะโกนกลับไปเมื่อรู้ว่าโดนัทรออยู่ข้างนอก
“ ในที่สุดผมก็เข้าใจละ ผมจะไม่มาให้กี้เห็นอีกก็ได้ ผมกลับล่ะ “ ได้ไงอ่ะ ผมชอบโดนัทนะ ทำไมอ่ะ
จะกลับหรอ ผมเปิดประตู แล้วชะโงกออกไป ก็ไม่เห็นโดนัทแล้ว
“ ผมอยู่นี่ ... “
“ ปัง “
“ โอ้ย “ ... เสียงโดนัทตะโกนลั่นเมื่อผมกระแทกประตูปิดด้วยความตกใจ ผมรีบออกไปดูเค้ากลัวว่าเค้าจะเจ็บ
“ เป็นอะไรรึป่าว คับ “
“ เป็นห่วงด้วยหรอ “ เสียงโดนัทดูโกรธๆ
“ กะ ก้อ หะ ห่วงสิ เจ็บมั้ย ยะ อย่า คับ “ ผมก้มตัวลงไปดูมือของเค้าแต่กลับโดนเค้าดึงเค้าไปกอด
“ ป๊อกกี้ “
“ คะ คับ “
“เรารักนายนะ เราแค่อยากได้ยินว่านายรักเรารึป่าว “
“ คือ.................”
“ คือ อะไร “ ปล่อยผมแล้วจับตัวผมมาประชันหน้ากับเค้า
“ เราคิดเหมือนที่โดนัทคิดอ่ะ “ ผมเขินนี่นาจะให้บอกรักโดนัทหรอ ไม่มีทาง
“ OK งั้นผมจะทำตามที่เราสองคนคิด ช่วยไม่ได้นะ ก็อยากคิดเหมือนผมเอง “
ริมฝีปากของเค้าสัมผัสลงกับริมฝีปากของผม มันอุ่นและทำให้หน้าของผมร้อนผ่าว ลิ้นของโดนัทค่อยแทรกผ่าน
เข้ามาในช่องปาก วินาทีนี้ทำให้ผมเหมือนจะหยุดหายใจ
“ เป็นแฟนผมนะ “
“ ....................... “ ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้าออกไป โดนัทยิ้มให้แล้วก็ดึงผมไปหอมแล้วหอมอีก
จนเราสองคนได้ยินเสียง
“ เฮ้ย ..... “
“ แม่แกกลับมาแล้ว “ ไอกอฟเดินมาบอกผมจากชั้นล่างของบันได ตายแล้ว ดีนะที่แม่ไม่ได้มาเห็นเอง
เราสองคนต่างยิ้มเขินๆ ให้กัน
คืนนี้โดนัทขอแม่มาค้างกับผม โดนัทเล่าให้ฟังว่า กอฟ เป็นคนทำให้โดนัทกล้าที่จะบอกรักผม
วันที่กอฟไปเคลียหลังจากเลิกเล่นบาส โดนัทยอมรับทุกอย่างกับกอฟว่ารู้สึกยังไงกับผม
และกอฟก็วางแผนซ้อนอีกทีโดยใช้เพื่อนในห้องให้มาแกล้งผมและไม่ให้โดนัทรู้ เพราะคิดว่าโดนัท
คงไม่กล้าที่จะบอกผมจึงต้องสถานการณ์เข้าช่วย ถ้าไม่มีเพื่อนคนนี้ ผมคงไม่ได้มีความสุขแบบนี้หรอก
แต่พักนี้ก็ดูกอฟซึมๆเหมือนกันนะ
“ คิดอะไรอยู่หรอ “ โดนัทถามผมพร้อมเอามือลูบหัวผมไปด้วย ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่ที่ระเบียงห้อง
ที่ยื่นออกไปที่สวนหลังบ้าน
“ ป่าวหรอกคับ “ ผมเอนหัวให้เค้าลูปอย่างสบายใจ
“ ป๊อกกี้ เราถามนายอีกทีได้มั้ย “
“ ถามอะไรหรอ ... “
“ รักเราบ้างมั้ย “
...
..
..
.
“ รักครับ เราก็รักนายนะ “
~ สายลมแผ่วเบา ที่พัดผ่านผมสองคนใต้แสงจันทร์ที่ระเบียบห้อง สัมผัสจากริมฝีปากของเราทั้งสองคน
มันทำให้รู้สึกเหมือนกับว่า ไม่มีทางที่เราสองคนจะแยกจากกันเลย
รักนะ ป๊อกกี้ & โดนัท
-------- THE END --------
หัวข้อ: เรื่องสั้น Message จากใจ < จบ > (อ่าน 27439 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก