พิมพ์หน้านี้ - เรื่องสั้น Message จากใจ < จบ >
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: Unn ที่ 03-12-2007 16:25:21
-
“ เฮ้ย วิชาแรกเรียนห่าอะไรวะ ป๊อกกี้ “ เสียงคุ้นหูของเพื่อนผมดังขึ้นระหว่างเลิกแถว
มันคงโดนอาจารย์บังคับให้เก็บขยะที่หน้าเสาธงอีกตามเคย ก็เพราะว่ามันอ่ะ ชอบมาสายอยู่เรื่อยเลย
“ เรียนเลขง่ะ “ ผมตอบมันด้วยน้ำเสียงที่อยากจะบอกมันเป็นนัยๆว่า กูไม่อยากเรียนเลยหว่ะ
“ ทำหน้าอย่างกะ จุด จุด จุด เลยนะ “ ดูมันสิครับยังจะมาล้อผมอีก
“ เงียบไปเลยไอ้กอล์ฟ ถ้าไม่อยากตาย จุด จุด จุด ห่าเหวไร “ ผมเริ่มบ่นมันอีกรอบ จริงๆแล้วผมกะมัน
สนิทกันมากๆ ตอนอยู่ 3 ปีแรกของม.ต้น แต่พอขึ้นม.ปลาย ด้วยความที่ผมฉลาดกว่ามันเล็กน้อย
( เกรด ต่างกันแค่ 0.05 ) ทำให้ผมได้เรียนในแผนวิทย์คณิต ส่วนมันต้องไปเรียนศิลป์คำนวณ
แต่ผมก็มักจะโทรปรึกษาอะไรกับมันบ่อยๆ ก็บ้านเราอยู่ติดกันนี่นา
“ แล้วเป็นอะไรอีก หรือว่าทนไม่ไหววะ “ กอล์ฟถามผมดูท่าเป็นห่วง
“ ป่าวหรอก ก็แค่นั้น เพียงแต่บางทีมันก็รำคาญง่ะ “ ผมพูดยังไม่ทันจบมันก็แว๊ดใส่ผม
“ ก็ไปยอมมันทำไมเล่า นิสัยขี้ขลาด อ่อนแอนี่ไม่เปลี่ยนจริงๆ “ มันกำลังทำให้ผมโกรธซะแล้ว
“ เออ ไอบ้า กรูไม่เล่าอะไรให้ฟังก็ได้ ทุกวันนี้กรูก็ไม่มีใครอยู่แล้วมึงยังไม่เข้าใจกรูอีก “
ว่าแล้วผมก็เดินหนีมันขึ้นห้องเลย แม้ว่าหางตาจะแอบชำเลืองมองมัน
แต่ทำไมมันไม่ยักกะตามมาง้อวะ ไอเพื่อนบ้า
ห้องเรียน ...........
“ ยังไม่มีใครเข้ามานั่งอยู่เลยแฮะ “ ผมนึกในใจ เพราะปกติห้องผมมันน่าจะมีใครเข้ามาแล้วบ้าง
“ อะไรหว่า นี่มันผ่านไป 15 นาทีแล้วนะ “ ชักเริ่มเอะใจซะแล้วสิ ผมก็เลยเดินไปอีกชั้นหนึ่ง
ซึ่งเป็นห้องบรรยายแบบฉายสไลด์ พอเปิดเข้าไป เพื่อนๆตัวดีก็มีสีหน้าแช่มชื่นอารมณ์กันอย่างมาก
ที่เห็นผมเข้าสายกว่า 20 นาที
“ ปรวิชญ์ ชีสอยู่บนโต๊ะ เข้าสาย 20 นาทีวันนี้เย็นทำเวรห้องนี้ด้วยนะ “ เสียงอาจารย์ที่น่ารักของผม
แสดงถึงความอ่อนโยน แต่เพื่อเป็นการสั่งสอนผมก็เข้าใจว่าทำไมเธอถึงให้ผมทำความสะอาดห้อง
ผมเดินไปนั่งที่ประจำที่เหมือนกับสภาพห้องเรียนทุกประการ เพียงแต่ด้านหน้าห้องไม่ใช่กระดานดำ
แต่เป็นฉากสำหรับฉายสไลด์ และสื่อพาวเวอร์พอยท์ สายตาจากต้องข้างๆมองผมด้วยความตลกขบขัน
แล้วมันก็เอ่ยปากขึ้นมา มันที่ทำให้ผมรู้สึกรำคาญตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาเรียนอย่างโดดเดี่ยวในแผนการเรียนนี้
“ มาเรียนสายแบบเนี่ย แม่ไม่ว่าหรอคร๊าบ “ เสียงคิกคักกวนอารมณ์ผม ทำให้ผมยิ่งเกิดอารมณ์
คนอะไรกวนตีนได้ทุกวัน
“ อ่าวนะ ทำเป็นนิ่ง สายแบบนี้ อ.น่าจะให้ถูระเบียงตึก “ มันยังไม่เลิกอีก ผมเป็นคนนะไม่ใช่ส้วมให้มันระบาย
“ แปะ “ ( ไม่รู้จะใช้เสียงอะไรดีอ่ะ )
พอมันเห็นผมเงียบมันก็เริ่มอีกแล้ว มันต้องเป็นโรคจิตแน่ๆ ชวนกวนทีน ปากร้าย แล้วก็ชอบปาไอ้เศษกระดาษบ้าบอ
ที่พับจนหนา มาใส่ผม ผมเบื่อมันจริงๆเลย แถมเพื่อนๆในห้องก็หลงใหลได้ปลื้มอะไรกะมันนักหนาก็ไม่รู้
แค่มันสูง ขาว เป็นนักกีฬา แถมเรียนเก่ง ( อะไรมันจะเพอร์เฟคปานนั้น )
ก็ไปเชื่อมันว่าผมอ่ะเป็นคนแปลกประหลาดไม่น่าคบ เซ็งไอพวกหูเบากะคนหล่อจริงๆ
ผมพยามไม่สนใจมัน จนอีกไม่กี่นาทีจะหมดคาบเรียน
“ แปะ “ กระดาษชิ้นที่สองกระทบกับหางคิ้วของผม นี่บ้านมันรวยกระดาษนักรึไงวะ
“ Tingggg Tongggg “ เสียงหมดเวลาดังลั่นโรงเรียน
“ ฝากทิ้งด้วยนะน้องชาย พี่ไปล่ะ “ หมดคาบซะที ทุกคนแยกย้ายออกจากห้องเพื่อไปเรียนวิชาต่อไป
แต่ยังไงเวรกรรมของผมที่ทำไว้มันคงจะเยอะ พระเจ้าก็เลยกลั่นแกล้ง ให้วิชาต่อไปผมต้องไปนั่งเรียนข้างมันอีก
( จริงๆแล้วมีแค่ 3 วิชาที่ไม่ได้นั่งด้วยกัน )
“ ป๊อกกี้ เมื่อกี้ขอโทษ “ ไอกอล์ฟวิ่งมาดักหน้าผม ยังไงผมก็ไม่ได้โกรธมันหรอก
เพราะมันเป็นเพื่อนสนิทไม่มีมันแล้วผมจะคุยกับใคร ไอเพื่อนเก่าในห้องก็เรียนรั้งท้ายอยู่บาดาลโน่น
บางคนออกไปเรียน ปวช.แล้วก็มี
“ ไม่ได้โกรธอะไรนี่ “ ผมพูดไปแต่สีหน้ายังแสดงอารมณ์ไม่พอใจ เพราะต้องการจะแกล้งมัน
“ น่านะ กี้ที่ร๊าก เด๋วเค้าเลี้ยงหนมนะตัวเอง “ มันทำท่าอ้อนเหมือนเด็กปัญญาอ่อนแต่ก็ทำให้เด็กปัญญาอ่อน
ตัวจริงอย่างผมถึงกับแสดงอาการออกมา
“ จริงนะ อยากกินไก่ทอดร้านป้า กับขนมหวานเรียนพี่เปิ้ล “
“ ไม่จริง “ ดูมันดิ ทำเอาความฝันที่ผมเพิ่งจะสร้างสลายหายวับไปกับตาเลยทีเดียว
“ โกดหว่ะ แม่งมาหลอกให้ดีใจ “ ผมพูดงอนๆมันมันเลยเขกหัวผมทีนึงแล้วบอกว่า
“ กลางวันเจอกันหน้าตึกละกัน “ พอมันหันตัวกลับก็ไปชนกะเพื่อนร่วมห้องตัวดีของผม
ถึงตัวมันจะพอๆกันก็เหอะนะ แต่ไอนั่นก็กระเด็นไปเลย
“ โทษครับ “ กอล์ฟพูดกะมันด้วยน้ำเสียงสุภาพมากซึ่งปกติแทบจะไม่ได้ยิน
“ ไม่เป็นไรหว่ะ วันหลังก็เดินดูหน่อยดิ “ ไอ้ปากหมาคนเขาคนโทษดีๆยังมีสิทธิ์มาว่าเพื่อนกรูอีก เมิงตายยย
“ อ่าว พูดจางี้ ขอโทษนะ มึงก้ชนกูเหมือนกัน “ ไอ้กอล์ฟเอาแล้วครับ มันยั้วะแล้ว ผมจะต้องรีบไกล่เกลี่ยซะแล้ว
หรือจะปล่อยให้ไอ้ปากหมามันโดนดีนะ
“ เอ่อ อย่ามีเรื่องกันเลยนะ กอล์ฟ ไปเหอะ เด๋วเจอกันๆ “ ผมพยามผลักให้กอล์ฟออกจากจุดเกิดเหตุ
พอไอ้กอล์ฟไปแล้วไอนั่นก็เริ่มหาเรื่องผมเลย
“ แฟนดุ แบบนี้ระวังหน่อยนะ เด๋วก้นระบมพอดี “ มันพูดล้อเลียนผมอีกแล้ว ผมก็รู้ตัวนะว่าผมอ่ะเป็นเกย์
ไอ้กอล์ฟก็รู้แต่มันรับได้ แต่กับคนอื่นไม่ค่อยมีใครรู้นักหรอก ถึงจะสงสัยบ้างก็เหอะ
ก็ผมน่ะ หน้าเหมือนแม่ซะขนาดนี่ แง่มๆ
“ อะ อะไร “ ผมรู้ว่ามันหมายถึงอะไร ไอเรื่องแบบนั้นแม้แต่แฟนผมยังไม่กล้าคิดจะมีเลย
มันยังคอยแกล้งผมด้วยสายตาและคำพูดหมาๆต่อไปจนเสียงระฆังดังช่วยขึ้นมา
“ ปรวิชญ์ นวดนย์ ทำไมเธอยังมาอยู่ตรงนี้ ครูจะเข้าสอนแล้ว “ อาจารย์ภาษาไทยของผมนั่นเอง
“ ครับอาจารย์ “ ผมกล่าวแล้วก็รีบเดินเข้าห้อง แต่ไอ้ปากหมามันกลับพูดขึ้นว่า
“ ผมช่วยถือครับ อาจารย์พิศ “ ดูมันเดะ เอาหน้ากันชัดเลย อาจารย์ก็นะ เอ็นดูมันซะเหลือเกิน
“ อันนี้แล้วกันเด๋วทีเหลือครูจัดการเองได้ นายโดนัท “ เรียกชื่อกันสนิทเชียว แง่มๆ อาจารย์เลี้ยงต้อยปล่าว้าเนี่ย
ง่า ผมคิดอะไรออกปาย
พอเริ่มเรียนไปได้ซักพักมันก็ปฏิบัติการกวนทีนผมอีกแล้ว
“ แปะ “ โยนมาอยู่ได้น่ารำคาญจริงๆเลยอ่า
“ เหม่ออยู่นั่น อยากไปหาแฟนรึไง ทำตัวแบบนี้แม่ไม่ว่าหรอจ๊ะ “ ดูมันดิ ที่กับคนอื่นนะ พูดจาดีเชียว อะไรก็ครับ
อืมครับ ได้ครับ กะเราแม่งไม่เรียกกวนตีนแล้วจะเรียกว่าอะไร แต่จะว่าไปมันก็กวนตีนไอกอฟเหมือนกันนะ
“ แปะ “
“ ฝากทิ้งด้วยนะ หนูน้อย ฮะๆ “ พอเห็นผมไม่ตอบโต้ก็ปาใส่หัวผมซะงั้น นี่ผมจะทนมันได้นานซักเท่าไรกันเนี่ย
หลังเลิกเรียน.....
“ เป็นอะไรวะ หน้าตาไม่รับแขกเลย “ เสียงไอกอล์ฟมันช่างกวนอารมของผมซะจริงๆ
“ แหนะๆ เล่นตัว ถามอะไรก็ไม่บอก นี่ถ้าไม่เห็นว่าน่ารักนะจะโดนแบบนี้ “
ว่าแล้วมันก็เอาฝ่ามือหนักอึ้งของมันกระแทกหัวผมอย่างแรง
“ แล้วตบทำไมวะ “ ผมบ่นมันแล้วก็เอามือลูบหัว
“ ก็ไม่น่ารักไง กูเลยตบ 555 “ ไอ้กอล์ฟพูดเสร็จมันก็วิ่งหนีผมไปข้างหน้า ผมก็วิ่งตามมัน
หมายจะกระโดดถีบมันให้ได้
“ ป๊อกกี้ กูว่านะ เท่าที่กูฟังๆ มึงไอนั่นมันต้องโรคจิตแน่เลยหว่ะ “
“ ก็แหงแหละ ปามาอยู่ได้เศษกระดาษบ้าๆ “ ผมโวยวาย เพราะไอข้อสรุปนี้ยังไงก็แน่ชัด มัน ไอโดนัท
มันเป็นโรคจิต
“ แต่กูว่า เมิงโรคจิตกว่ามันนะ “ ไอกอฟพูดพร้อมมีเลศนัย
“ ทำไมอ่ะ “ ผมขึ้นเสียงแบบหาเรื่องมันเต็มที่ยอมไม่ได้มาว่าผมโรคจิตกว่าไอโดนัทได้งาย
“ ก็เศษกระดาษทุกชิ้น กรูเห็นเมิงเก็บไว้ที่บ้านหมดเลยอ่ะ ไว้เป็นของดูต่างหน้ามันรึไง “
“ ไอบ้า กรูจะเก็บรวมไว้แล้วเอาไปปาอัดหน้ามันต่างหาก “ ผมจะตองให้ได้ ตอนนี้ผมรวบรวมเศษกระดาษของมันที่พับเป็นแผ่นหนาไว้ในถุงผ้าที่บ้านเรียบร้อย
-
หวัดดีงับ แหะๆ ผมเพิ่งมาเป็นสมาชิกใหม่ของบอร์ดนี้งับ
เป็นน้องใหม่ เลยต้องเอาผลงานมาฝากให้อ่านกันงับ
เป็นเรื่องสั้นที่ผมเคยเขียนเอาไว้ ก็มีการดัดแปลงนิดหน่อยงับ
ไงก็ช่วยติ ช่วยอ่านกันด้วยนะงับ
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับทุกๆคน
-
ทำไมอ่านแล้วเหมือนเรื่องจะยาวเลยหว่า :m12: :m12:
แต่สนุกดีนะ มาต่อไวไวล่ะ
-
มาต่อกันบ้างสิพ่อคุณ
เห้นว่างตั้งแต่เมื่อวานน่าจะคิดพล็อตเรื่องไว้ก่อนนะ
แต่เรื่องง่ายดี เบาสมอง
:m28:(อยากถามว่ามีตบกันปล่าว)
-
อ่าเรื่องใหม่ดูจะสนุกนะคะ
ขอเม้นท์นิดหน่อยนะคะ บอกประโยคอ่านแล้วงงๆ นิดหน่อยค่ะ
อาจจะเป็นเพราะการเว้นวรรคหรือเปล่าเอ่ย
เป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอบคุณทั้งนักโพสต์ และ นักเขียนค่ะ
-
เย็นนี้เราสองคนจะกลับเย็นหน่อยเพราะผมต้องไปรอไอกอล์ฟมันเล่นกีฬาโปรดของมัน
จริงๆแล้วเป็นขออ้างต่างหาก เพราะว่าผมน่ะ ต้องทำเวรห้องไสลด์ไงล่ะ
“ ทำเร็วๆล่ะ เด๋วเล่นบาสรอ “ ไอกอล์ฟพูดตอนเราจะแยกกัน
“ เออน่ะ ทำแป็บเดียวแหละ “ ผมพูดไปงั้นทั้งๆที่รู้ว่าทำเวรห้องเนี่ยนักหนาสาหัสจะตาย นรกชัดๆเลย
“ ป๊อกกี้ แน่ใจนะว่าไม่ต้องช่วยทำอ่ะ “ ไอกอล์ฟหันมายิ้มกวนทีน ดูมันดิ ใจร้ายกะผมแงๆ
“ ไม่ต้องช่วยหรอก แล้วก็ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นช่วยด้วยรู้กันอยู่ ไอบ้า “
ผมหันหลังเดินหนีมันหลังจากได้ทำการประชดมันไปเต็มๆ แต่ซักพักก็ได้ยินเสียงหัวเราะที่คุ้นเคย
กับเสียงฝีเท้าที่เร่งตามมา
ห้องไสลด์...........
“ เห็นแล้วหมดกำลังใจทำเลยสิ “ ไอ้กอล์ฟที่เดินตามผมมาพูดขึ้นหลังจากที่เราเปิดห้องเข้าไป
“ ก็นะ “ ผมพูดพลางเดินไปหยิบไม้กวาดมายื่นให้มัน
“ กอล์ฟเมิงกวาดซะ เด๋วกรูเช็ดตู้ ถูพื้นเอง “ ผมยิ้มให้มันเพราะต่างคนต่างรู้นิสัย ผมรู้ว่ามันอยากเล่นบาสจะตาย
แต่อยู่ๆสีหน้าทาท่างไอกอฟก็เปลี่ยนไป
“ป๊อกกี้ ป๊อกกี้รู้สึกเหมือนกอฟมั้ยอ่ะะ ป๊อกกี้ “ มันพูดพลางทำหน้าหวานซึ้งขึ้นมา
“ รู้สึก เชี่ย อะไรอีกอ่ะ “ ผมพูดขึ้นมาอย่างงงๆ
“ ก็รู้สึกวาบหวิวไงที่รัก เรารักนาย แล้วนายรักเรา และห้องนี้ก็มีกันสองคน เรามาทำอะไรตื่นเต้นกันดีกว่า “
ไอ้กอล์ฟพูดห่าอะไรงงๆซะแล้ว
“ ตุ๊บๆ ๆ “ มีเสียงฝีเท้าคนวิ่งผ่านทางเดินนอกห้องเล่นเอาผมตกใจ
“ ใครวะ “ ผมรีบออกไปดู
“ ไม่รู้หว่ะ พอรู้ว่ามีคนมองก็เลยแกล้งอำซะ “ ไอกอล์ฟพูดหน้าตาย
“ เฮ้ ทำไม่ถูกนะ ไอบ้า เกิดไอนั่นมันไปพูดต่อไม่ซวยหรอ “ ผมเริ่มกังวล
“ เออหว่ะ ฮะๆ ไม่ดีหรือไง แกจะได้หาแฟนหนุ่มได้ซะที อ้ายเกย์ป๊อกกี้ “ ไอกอล์ฟเกาะหัวแกรกๆ
พร้อมหัวเราะไปด้วย
“ ไอบ้า เอ้ย “ หลังจากเถียงกันนานพอสมควร ผมกับมันก็ช่วยกันทำเวรจนเสร็จ แล้วก็กลับบ้าน
วันนี้เหนื่อยมากเลยแฮะๆ ว่าแล้วก็อาบน้ำนอนหลับปุ๋ย อิอิ
เช้าวันรุ่งขึ้นผมโทรไปปลุกไอห่ากอล์ฟแต่วัน เพราะมันสั่งเอาไว้ ว่าจะเดินไปโรงเรียนพร้อมกัน
พอมันออกมาหาผมก็โยนกระเป๋าผมให้มันถือซะเลย เพราะผมจะจัดการกับขนมปังนี่หม่าม๊าซื้อให้เป็นมื้อเช้า
“ เช้านี้เรียนไร ป๊อกกี้ “ มันถามผมทำให้อารมณ์ดีๆของผมขุ่นเคืองขึ้นมา
“ เรียนฟิสิกส์ “ ผมตอบมันหน้ามุ่ยกินขนมปังไม่อร่อยซะแล้ว
“ ไรวะ ถามดีๆก็ตอบกวนทีน “
อีกมุมหนึ่งของโรงเรียน......
“ นั่นแฟนมันแหงเลย เห็นเดินคู่กันมาตั้งแต่ม.ต้น “
“ อ่าวเฮ้ย เป็นไรวะ ไอ้โดนัท “ เสียงของเพื่อนในห้องบ่นๆเมื่อเห็นโดนัทเดินหงุดหงิดออกไปจากวงสนทนา
หลังเลิกแถว
ถึงเวลาที่ผมต้องขึ้นไปนั่งในนรกน้อยซะแล้ว ผมนัดกินข้าวกลางวันกับไอกอล์ฟวันนี้
ทำไงได้ล่ะก็เพื่อนคนอื่นในห้องอะไรก็โดนัทๆ แถมไอโดนัทก็ครับๆ ประจบประแจงกันเข้าไป ชิ..
ช่างเป็นอะไรที่เซ็งมากๆเลย
“ โดนัท ขนมมั้ยคะ นายกินเอแคลแล้วกัน เด๋วเรากินโดนัทเอง ฮิฮิ “ เพื่อนผู้หญิงในห้องพูดจาน่าเกลียดชะมัดเลย
ผมไม่ค่อยอยากจะรู้เรื่องอะไรกะใครเขาหรอก
“ ปั๊ก “
“ โอ๊ย !! “
“ กระดาษก้อนเบ่อเร่อ ถูกปาใส่หัวหนุ่มน้อย “ มีเสียงพากษ์จากเพื่อนข้างๆ ผมไม่รู้จะทำยังไง
ทั้งๆที่ก็พอรู้ตัวหรอกว่า เพื่อนในห้องมันไม่ค่อยชอบผม เพราะผมเป็นเด็กเรียนไม่เก่ง
แต่ผมก็อดทนมาตลอดนะ ไม่เคยแม้แต่จะโกรธพวกมัน แต่วันนี้พวกมันรวมหัวกันแกล้งผมชัดๆ
“ ฝากทิ้งด้วยนะน้องชาย ฮะๆ “ เสียงมันอีกแล้ว มันปาผมแน่ๆ ไอโดนัท ถึงมันจะไม่ได้เจ็บมากแต่มันก็แรงพอสมควรแหละ
“ อ่าว นิ่งอีกแล้ว ๆ “ มันกับเพื่อนรวมหัวกันแกล้งผมจริงๆ ผมสุดจะทนแล้วล่ะ
ทำอะไรมันไม่ได้เลย เจ็บตัวไม่เท่าไหร่ แต่ เจ็บใจสิ เจ็บมากเลยยย ว่าแล้วน้ำตามันก็ไหลออกมา
ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว และก็ดูเหมือนเพื่อนในห้องต่างก็เงียบ เสียงหัวเราะชอบใจเมื่อกี้กลับเป็นเสียงบ่นเบาๆ
ผมเดินออกจากห้องทันทีเลย ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้ว
ผมรู้ว่าผมโกรธมันมากขนาดไหน แต่ผมก็ได้แต่เก็บมันไว้ ไม่มีเพื่อนเข้าข้างผมซักคน
ว่าแล้วผมก็ไปล้างหน้าทำอารมณ์ให้เย็นลงอยู่ซักพักผมก็กลับขึ้นห้องเรียน แล้วมันก็สายไปแล้วตั้งเกือบ 20 นาที
“ ปรวิชญ์ ถูระเบียงชั้นฟิสิกส์ด้วยนะ เย็นนี้ ชีสไปขอเพื่อนถ่ายเอกสารเอาเองด้วย “
อาจารย์ผู้ชายคนนี้ไม่ชอบผมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ทำไมโลกช่างหน้าเศร้านักนะ
“ แปะ “ ผมนั่งลงไม่ทันเท่าไหร่มันก็ปากระดาษใส่ผมอีกแล้ว
ผมก็อดทนไม่พูดอะไร พยามมองอาจารย์ทั้งๆที่หูก็ไม่ได้ฟังที่อาจารย์สอนเลยซักนิด
“ แปะ “ มันปากระดาษใส่ผมเป็น 10 แต่ผมก็นิ่งเฉย ต่อไปนี้ผมจะไม่หันไปมองมันอีกแล้ว
ยังไงผมก็ตัวคนเดียวอยู่แล้วนี่
“ เอ่อ .... ฝากทิ้งด้วยนะ “ เสียงไอโดนัทมันดูอ่อยๆพิกล ผมคงหูฝาดมั้ง
พอหมดคาบผมก็ไปกินข้าวกับไอกอล์ฟ พอกินเสร็จผมก็ไปนั่งร้องไห้ บ่นให้มันฟังเหมือนถูกครั้ง
มันก็พูดให้ผมอดทนแล้วมันจะไปเคลียร์กะไอโดนัทให้เอง
-
:m3: ต้องขอบคุณ b|ueBoYhUb มากเลยงับ ที่เอามาโพสต์แทนให้ ^^
THIP ขอบคุณนะค๊าบที่เข้ามาอ่าน
detective Q ขอบคุณนะค๊าบที่อ่าน ว่างจะโพสต์ให้เรื่อยๆงับ
madamkung ขอบคุณนะค๊าบ ผมจะพยามแก้ไขต่อไปงับ ช่วยติดตามด้วยน้า
ป.ล. เรื่องนี้เคยเขียนไว้ในเว๊ปนึงแล้วงับ กับมา remake นิดหน่อย ให้มันดูสมบูรณ์น่ะงับ ฝากติดตามกันด้วยน้า
เพราะมีโครงการจะเขียนเรื่องยาวเหมือนกัน อิอิ รอลงอันนี้ให้จบก่อนงับ ^^
รักคนอ่านทุกคนเลยยยยย :m1:
Unn
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากเยยอ่าครับ
อิอิ
แอบรักแต่ไม่บอกอีกแล้ว
หุหุ
:m28: :m28:
-
เขียนเป็นเรื่องยาวเลยซิคะ
เนื้อเรื่องท่าทางน่าสนุก
:impress: :impress:
-
โหย เล่นแกล้งอย่างนี้เลยเหรอนี่ :m17:
-
“ แล้วบ่ายนี่เรียนอะไรล่ะ “ กอล์ฟถามผมเมื่อมันเห็นว่าผมหยุดร้องไห้
“ ภาษาไทย “ ผมเงยหน้าขึ้นตอบมันเห็นสีหน้ามันแล้ว หน้าตาผมตอนนี้คงดูไม่ได้
เพราะมันทำหน้าหยะแหยงผมชอบกล
“ ไปๆล้างหน้า ล้างตา ขี้แง แบบเนี่ย ต้องเป็น เกย์ควีน ชัวร์ 5555 “ มันพูดแหย่ผมอีกและ
แต่ถ้าไม่มีมันผมคงเศร้ากว่านี้แน่ๆ
“ ไอบ้า ทุเรศหว่ะ “ ปากว่ามันแต่ขาผมกลับเดินตามมันไปล้างที่อ่างล้างหน้า สักน้ำขึ้นมาล้างหน้าล้างตา
และวิ่งขึ้นไปเรียนวิชาภาษาไทย
อาจารย์ก็สอนเหมือนทุกวัน โดยใช้วืธีให้อ่านเรื่องแล้วก็ตอบคำถาม สำหรับผมอ่ะสบายมาก
เพราะผมตั้งใจเรียนวิชานี้เต็มที่ เพราะมันเป็นวิชาโปรดของผมเลย
“ อ่า คงอ่านกับจบแล้วนะ เด๋วครูจะให้อ่านบทร้อยกรองทีละคน แล้วก็ให้คนที่ไม่ได้อ่านตอบคำถาม “
อาจารย์มองพวกเราลอดผ่านแว่นของเธอ แล้วก็เริ่มชี้ทีละคนๆ
“ แปะ “ เฮ้อ มันปากระดาษมาอีกแล้ว นี่มันชิ้นที่ 5 ของคาบนี้แล้วนะ ผมต้องอดทน
ว่าแล้วผมก็เก็บกระดาษที่มันปามาลงไปในถุงที่เตรียมไว้ ผมอยากให้เลิกเรียนเร็วๆจังเลย
เพราะวันนี้ไอกอล์ฟจะเคลียร์ให้ผม ผมจะได้เลิกประสาทเสียกะไอ้บ้านี่ซักที
“ นวดนย์ เธอบอกครูซิว่าเรื่องลิลิตตะเลงพ่ายที่เรากำลังเรียนเนี่ย ใครแต่ง แล้ว ใช้กลอนประเภทไหน “
อาจารย์เดินมาหยุดระหว่างผมกับไอโดนัท หลังจากที่เพื่อนข้างหน้า อ่านบทร้อยกรองจบไปหมาดๆ
“ คะ คือ คือ “ ไอโดนัทมองสบตาอาจารย์แล้วอ้ำๆอึ่งๆ ผมรู้ทันทีว่ามันตอบไม่ได้ เพราะมัวแต่เขียนอะไรยิกๆ
แล้วก็จ้องจะปากระดาษใส่ผม
“ ว่าไง “ อาจารย์เค้นเอาคำตอบพร้อมกับเดินหันหลังกลับไปหน้าห้อง สายตาไอโดนัทดูเว้าวอนยังไงก็ไม่รู้
แล้วมันก็กระซิบเบาๆ
“ บอกเราหน่อย “ ผมก็หันกลับไม่มองหน้ามัน ถ้าเป็นเพื่อนคนอื่นมันคงพูดดีๆด้วย แบบว่า บอกหน่อยคับ แหงๆ
“ บะ บอกเราหน่อยนะ กี้ “ เสียงมันตะกุกตะกัก
“ ว่าไงยะ “ อาจารย์เดินกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้หน้าชั้นแล้วเริ่มบ่น
“ เธอนี่นะ เป็นคนแรกจากสิบคนที่ตอบไม่ได้ ครูให้เวลาอีก 1 นาที ตอบไม่ได้ คาบนี้ไม่ต้องเอาคะแนนเลย “
“ กะ กี้ บอกหน่อยดิ เฮ้ “ ดูมันดิ ไม่เคยคิดจะพูดดีกับผมเลยรึไง
“ ไม่ต้องแล้ว “ อาจารย์พูดขึ้นมาพร้อมกับก้มลงไปขีดอะไรซักอย่าง
“ กรมพระปรมานุชิตชิโนรส แต่งด้วยโคลงสี่สุภาพในตอนที่เราเรียน “
“…… กรมพระปรมานุชิตชิโนรส แต่งด้วยโคลงสี่สุภาพในตอนที่เราเรียนครับ “ เสียงโดนัทพูดต่อจากผมทันที
“ แล้วทำไมไม่ตอบแต่แรก “ อาจารย์เริ่มแหว ผมพานตกใจไปด้วย
“ กรรม “ ผมอุทานแต่มันดันพูดตาม
“ กำ “ อาจารย์เงยหน้าขึ้นมามองมันทันที
“ ......กำลังนึกอยู่ครับ “ โหมันนี่ปลาไหลชัดๆ ดีที่มันนึกข้อแก้ตัวขึ้นมาได้ก่อน แต่เท่าที่ผมหันไปมองมัน
มันหน้าแดง ยิ้มอายๆให้อาจารย์แล้วก็หันมายิ้มให้ผม แต่ผมก็ไม่สนใจมันหรอก โกรธมัน
“ นั่งลง ต่อไป นิพิธ “ อาจารย์เรียกเพื่อนคนต่อไปในห้อง
“ แปะ “ มันกวนทีนผมจังเลย ขนาดช่วยมันแท้ๆ มันยังไม่เลิกแกล้งอีก ผมหันไปมองหน้ามัน
มันก็ยิ้มแบบกวนๆแล้วก็ชี้ไม้ชี้มือ ผมล่ะงงกับมัน ก็เลยไม่สน แอบมองเห็นมันทำหน้าเสียเหมือนกัน
แต่มันก็ไม่เลิก
“ แปะ “ มันปากระดาษจนหมดคาบ ผมไม่ได้บ้านะ แต่ผมนับไว้ได้ทั้งหมด 18 ชิ้น ผมอยากร้องไห้มากๆ อ่ะ
พอหมดคาบก็ไปเรียนพละกันต่อ ห้องผมโดนบังคับให้เรียนวอลเลย์ ถึงมันจะเป็นวิชาที่ใครหลายๆคนชอบ
แต่ผมคนนึงแหละ ไม่ชอบด้วยเลยเจ็บมือเจ็บแขน
ดีหน่อยที่วิชานี้ ห้องที่ใช้สนามติดกันในวิชาบาสเกตบอลเป็นห้องไอกอล์ฟ
ทำให้ผมยังพอที่จะแอบคุยกะไอกอฟได้บ้างไม่เหงาเหมือนวิชาอื่นๆ
“ ทนไม่ไหวแล้วนะ “ ผมทำหน้าซังกะตาย ยืนคุยกะไอกอฟ มันเอามือมาลูบหัวผมป้อยๆ
“ กอฟ เว้ย เร็วๆ มานี่ จารย์เรียกแข่งเว้ย “ เสียงเพื่อนมันตะโกนเรียก
“ เฮ้ย ไปเล่นทีมก่อนนะ เชียร์ด้วยล่ะ “ ไอกอล์ฟปล่อยมือจากหัวผม พูดเสียงดังเสร็จ
ก็ก้าวเข้าไปเล่นในสนามเพื่อสอบแข่งขันเก็บคะแนน
ผมก็นั่งดูเพลินๆเพราะวันนี้อาจารย์ของผมลาหยุด แต่ท่านฝากคาบไว้กับอาจารย์สอนบาส
ขณะที่ผมกำลังลุ้นให้กอฟมันทำแต้มได้ อยู่ดีๆ ผมก็งงไปชั่วขณะ มีอะไรซักอย่างกระแทกกับหัวกะโหลกผมเต็มๆ
“ โป๊ก “ พอหันไปมองทุกคนก็เล่นกันตามปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เฮ้อ..... ผมได้แต่บ่นกะตัวเอง ผมล่ะดวงซวยชะมัด แต่พอหันหลังกลับมาไม่เท่าไหร่ เสียงคิกคักทำนองเยาะเย้ย
มันก็ดังเข้าหู ผมก็เลยตัดสินใจเดินออกมาจากตรงสนามบาส ไปซ้อมเซ็ตลูกวอลเลย์คนเดียว ตรงที่มันห่าง
จากไอพวกเพื่อนบ้าพวกนี้
ผมซ้อมแบบปัญญาอ่อนสุดๆ เด๋วลูกหล่นใส่หน้าบ้าง เด้งหลุดมือบ้าง แต่จะให้ทำไงอ่ะ เพื่อนมันไม่คบผมนี่นา T T
“ ทำมือแบบนี้สิ ลองซ้อมแบบไม่มีลูกก่อน “ เสียงคุ้นๆ แต่ผมไม่หันไปมองมันหรอก ไม่อยากสนใจอ่ะ
“ เฮ้ย เดินหนีอีก สอนให้ไง ชดเชยที่ช่วยตอบคำถามเมื่อกี้ “ ไอโดนัทมันถือวิสาสะจับแขนผมไว้อย่างแรงเลย
“ ไม่ต้องอ่ะ “ ผมสะบัดมือแขนออก พอหันไปมองเห็นมันทำหน้าเศร้าๆ สะบัดแค่นี้ทำมาเจ็บ ว่าแล้วผมก็เดินหนี
คิดถึงสมัยตอนอยู่ม.ต้นจัง จริงๆ แล้วตอนม.ต้นผมก็แอบนั่งมองมันบ่อยๆ นะ โดนัทในสายตาผมตอนนั้น
น่ารักอย่าบอกใครเลย ตอนขึ้นม.ปลายผมก็ดีใจนะที่ได้อยู่ห้องเดียวกัน แถมยังได้นั่งอยู่ข้างหน้ามันอีก
แต่พอเจอ พอสัมผัสตัวจริง โดนัทมันคือปีศาจร้ายชัดๆเลย
“ เอ่อ คือ ถ้าไงให้สอนให้ก็ได้นะ เด็กปัญญาอ่อนน่ะ ต้องการดูแลเสมอ “ เสียงพูดกวนๆ ดังอยู่ข้างหน้าผม
มันวิ่งมาดักตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย เศร้าาาาาา
“ แปะ “ เฮ้อ .... ขนาดวิชานี้มันยังพกไอ้กระดาษบ้าบอนั่นมาปาใส่หน้าผากผมอีก ผมไม่ไหวละนะวันนี้
แอบหนีกลับบ้านเลยดีกว่า ไหนๆ อาจารย์ก็ไม่อยู่ แล้วเดี๋ยวค่อยโทรบอกไอกอล์ฟทีหลัง
หลังเลิกเรียน............
“ เฮ้ย ใครชื่อโดนัท “ นายกอล์ฟ โวยวายหาทันทีหลังจากที่ทั้งสองห้องเลิกเรียนวิชาพละ
“ เราเอง นายมีอะไรหรอ “ นายโดนัทเดินเข้าไปหากอฟ ทั้งๆที่ยังมีเสียงซุบซิบมากมาย ว่าอย่าไปยุ่งกะนายกอฟ เพราะเป็นนักเลง แล้วก็ไม่เคยยอมใคร
“ อ๋อ ไอหน้าจืดที่ชนกูวันนั้น มานี่หน่อยดิ กูคุยอะไรด้วยหน่อย “ ทั้งสองคนเดินออกจากโรงยิมไป
โดยที่เพื่อนในห้องของทั้งสอง บ่นคล้ายๆกันว่า โดนัทเละแน่ เพราะชอบไปแกล้งแฟนของกอล์ฟ
บ้านป๊อกกี้ ....
“ ฮะโหย พูดกะคายง๊าบบบ “ ผมรับโทรศัพท์ที่มีอยู่บนห้อง แบบว่าเบอร์ส่วนตัวมากๆ ของผมเองแหละ
“ ปัญญาอ่อน “ นั่นไอกอล์ฟกัดผมอีกแล้ว
“ โทรมามัย “ ผมก็เลยทำเสียงอารมณ์ไม่ดีใส่ซะเลย
“ อ่าว ก็วันนี้ไปเคลียร์มาให้แล้ว เจ็บชิบหาย “ ไอกอล์ฟบ่นกะปอดกะแปด
“ เฮ้ มันเจ็บมากรึป่าว แกไปทำอะไรมันอ่ะ “ ผมเป็นห่วงไอบ้านั่นขึ้นมา หวังว่าไอกอฟคงไม่รุนแรงมากไปนะ
“ เฮ้ย โกดหว่ะ ไม่ห่วงเพื่อนมึงเลยนะ หลงเสน่ห์มันล่ะสิ “ เออนั่นสิ ทำไมผมต้องไปห่วงมันด้วย
“ ป่ะ ป่าว ซะหน่อย แล้วกอล์ฟเป็นไงบ้างวะ “ ผมไม่ได้หลงเสน่ห์บ้าบอแบบที่มันพูดนะ
มันก็เริ่มสาธยายว่ามันคุยอะไรกะโดนัทบ้าง ผมก็ตั้งใจฟังเรื่องที่มันเล่านะ
ใจนึงก็นึกห่วงไอโดนัทเหมือนกันแหละ ก็มันบรรยายซะน่ากลัวเชียว
“ แค่นี้แหละ มันบอกว่าคิดหรอว่ามันจะหยุด มึงเตรียมตัวไว้เลย “ ไอกอล์ฟขู่ผม
“ หะ หา ทะ ทำไม อ่ะ “ ผมตกใจมาก ในว่ามันไปเคลียร์ให้ผมไง ไอบ้ากอฟ
“ มึงเตรียมใจไว้ละกัน วางแระนะ เจอกันพรุ่งนี้ นู๋น้อยป๊อกกี้ “ มันวางโทรศัพท์ไปดื้อๆ ทำเอาผมกังวล
จนนอนไม่หลับเลย กลัวจังอ่ะ
วันรุ่งขึ้นหน้าห้องเรียน....
“ ตามนี้นะ อย่าพูดมาก “ เสียงไอกอฟ ดังออกมาจากห้องผม
“ อ่าว เฮ้ย มานานยัง “ พอมันเห็นผมมันก็ทักทันที แต่บรรยากาศในห้องมันแปลกๆ ทุกคนดูเงียบพิกล
“ ไม่ต้องมากวนตีนเลย ให้ไปเรียกหน้าบ้าน แล้วมาก่อนเนี่ย “ ผมบ่น พร้อมกับลากไอกอฟ เดินผ่านห้องผม
ออกมายังสนาม เพื่อเตรียมตัวเข้าแถว โดยที่ไม่รู้เลยว่าในห้องเรียนกับบรรยากาศแปลกๆเมื่อครู่ มันคืออะไร
“ มีอย่างที่ไหน บังคับคนอื่นแกล้งแฟนตัวเอง “
“ แต่แบบนี้ก็สนุกไปอย่างเนอะพวกเรา “
เสียงคุยกันของเพื่อนร่วมชั้นนายป๊อกกี้ดังขึ้น หลังจากที่ทั้งสองคนเดินลับตาพวกเขาไปแล้ว
-
หนุกมากมายเลยครับ
มาต่ออีกเร็วๆนะครับ
ติดเรื่องนี้แล้วล่ะ............... :m1:
-
มาต่ออีกเร็วๆนะคะ ลุ้นๆๆๆๆ
สงสัยนายโดนัทต้องแอบชอบนู๋ป๊อกกี้แน่ๆเลยอ่ะ
เจ้ากระดาษที่ปาไปเนี่ย เป็นสารรักรึเปล่านะ อืม....น่าสงสัยจริงๆ
-
ชักจะเอะใจกับกระดาษที่ปามาให้แล้วสิ :m7: :m7: :m7:
-
กระดาษเนี่ย เขียนอะไรไว้ข้างในบ้างอ่ะ
o12 จะเอากระดาษปากันทำไม
ชอบก็บอกไปเลยดิ :m14:
-
คิดเหมือนรีบนเยย
ว่าในกระดาษเขียนไรไว้รึเปล่า
:m28: :m28:
-
รอพระเอกแสดงตัว :m4:
-
มารองับ :m18: :m18:
-
............กะลังหนุกเลยคับ........... o15 o14
-
เอามาต่อด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :m5:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้อ่ะ เป็นเรื่องสั้นหรอ สนุกขนาดนี้เขียนให้ยาวๆเลย อยากอ่านๆๆๆ
ป.ล. ถ้าดูจากชื่อเรื่อง ในกระดาษที่ปามาต้องเขียนไรแน่เลย
-
ติดเรื่องนี้แล้วอ่ะ แง่มๆ มาต่อไวๆนะครับ เดี่ยวลงแดง
-
ห้องเรียน....
“ โฮมรูมวันนี้ครูไม่มีเรื่องจะประกาศถึงนักเรียน แต่อยากจะบอกว่าใกล้สอบกลางภาคเข้าทุกที
อยากให้เต็มที่กับการเรียนซักนิดเพื่อตัวเองแล้วก็พ่อแม่ อ้อแล้วนายปรวิชญ์ อาจารย์สมศักดิ์ฝากมาบอกว่า
เธอจะต้องทำเวรเพิ่มอีกวัน ในวันนี้แล้วก็พรุ่งนี้ เพราะเมื่อวานเธอไม่ยอมทำ “
อาจารย์บอกกล่าวกับเพื่อนเสร็จก็หันมายิ้มให้ผม เพราะเธอกับผมสนิทกันมาก ผมเป็นศิษย์โปรดเลยทีเดียว
“ คะ ครับ “ ผมไม่รู้จะตอบอะไร วันนี้ผมมาเรียนด้วยความหวาดกลัวขั้นสุดขีด
“ แปะ “ ไอโดนัทเอากระดาษปาหัวผมอีกแล้ว แต่ผมไม่กล้าหันไปมองกลัวจะเป็นเรื่อง
หลังจากที่ได้ฟังไอกอฟเล่าเรื่องเมื่อวาน
หลังจากอาจารย์เดินออกจากห้องพวกเราก็เข้าเรียนตามปกติ ตลอดเวลา 3 คาบก่อนพักกลางวัน
โดนัทไม่ได้แกล้งผมเลย รู้สึกแปลกๆแฮะ เมื่อวันนี้มันขาดอะไรไปซักอย่าง
ง่า.....ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย
“ เฮ้ย หลังเลิกเรียน ผัวเมิงทำอะไรเพื่อนกรูวะ ฮะไอ้ป๊อกเด้ง “ ผมงงเลย กำลังจะเก็บของออกไปกินข้าว
อยู่ๆเพื่อนไอโดนัทกลุ่มใหญ่ในห้องก็เดินเข้ามาหาเรื่องผม แต่ในกลุ่มนี้ไม่มีไอโดนัทนะ
“ เอ่อ เข้าใจผิดป่าวอ่ะ “ ผมถามแบบใจดีสู้เสือ พยามหาทางออกจากกลุ่มเพื่อนไอโดนัทที่รุมล้อม
“ เมิงอย่าดีกว่า เมิงสั่งผัวมึงทำอะไรโดนัทเพื่อนกูบอกมา “ เพื่อนคนนึงตะคอกขึ้นมาจนผมตกใจ
“ ม่ะได้ทำนะ กูป่าวนะ “ ผมรู้ตัวว่าเริ่มสั่นซะแล้ว คิดไปถึงไหนต่อไหน และอยู่ๆมันก็
“ ไอป๊อกกี้คนสวย โดนัทมันอยากเห็นรูปมึงแก้ผ้า ไหนๆ ก็ไหนๆนะ เฮ้ยพวกเรา จัดการมันดิ “
เพื่อนคนที่ออกคำสั่งเป็นหัวหน้าห้อง ซึ่งปกติมันก็ยิ้มแย้มให้ผมนะ แล้วทำไมมันทำแบบนี้อ่ะ
“ อย่า ปล่อยดิ ปล่อยนะ “ น้ำตาผมไหลออกมาแล้ว กลัวก็กลัวไม่เคยโดนทำร้ายขนาดนี้
“ เฮ้ย ถอดเสื้อๆ “ หลังจากเสื้อผมหลุด มันก็ส่งเสียงมันสั่งบรรดาเพื่อนๆ ให้ถอดกางเกงออกอีกด้วย
“ อย่านะ ขอร้อง เราไม่เคยทำอะไรพวกนายนะ “ ผมอ้อนวอนสุดชีวิต เพราะกลัวมาก แต่จะว่าไปจริงๆ
การโดนจับแก้ผ้าเนี่ยก็เป็นเรื่องปกติของเพื่อนชายอยู่แล้ว แต่ว่าสำหรับผมตอนนี้มันรุนแรงมากเลย
“ ทำอะไรกันอยู่น่ะ ช้าเกินแล้วนะ รอนานน เฮ้ย “ เสียงไอโดนัทชัด ผมหันไปมองมันโดยที่น้ำตาเต็มแก้ม
“ พวกมึงทำอะไรอ่ะ ปล่อยเค้าเด๋วนี้นะเว้ย “ ดูเหมือนพวกที่จับผมมันจะไม่ฟังพยามจับผมถอดกางเกง
แต่ผมก็ดิ้นสุดชีวิต
“ ก็มึงอยากดูมันแก้ผ้านี่หว่า “ ไอพวกนั้นยังพยามจะถอดเสื้อผ้าที่เหลือไม่กี่ชิ้นผมออก
แต่มือที่แข็งแกร่งกว่าผลักพวกนั้นออก และฉุดตัวผมออกมาจากวงล้อม นาทีนั้นผมไม่รู้ว่าทำไมขามันถึงวิ่งตาม
คนคนนี้ออกมา
“ เป็นอะไรรึป่าว ใส่เสื้อนี่ก่อน เราคว้ามาได้ “ ไอโดนัทถามผมหลังจากเราวิ่งมาถึงโรงยิม ที่อยู่ด้านหลังอาคารเรียน ผมยังตกใจอยู่ไม่หายเลยผลักโดนัทออกเต็มแรง
“ อะ ออกไป ออกไปนะ “ เพื่อนๆไม่เคยทำกับผมแบบนี้ซักคน คงเป็นเพราะโดนัทแน่ๆ ทำไมมันต้องมาลงกับผมด้วย
“ เอ่อ คือ “ มันทำท่าจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ผมไม่ได้สนใจหรอก ผมกลัวจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
ไม่กล้าแม้แต่จะออกจากที่นี่เพื่อกลับไปที่ห้องอีก ผมก้มหน้าก้มตา นั่งร้องไห้ อยู่อย่างนั้น ไอโดนัทเดินกลับมา
“ เราห่วงนายนะ อยากให้รู้ เอ่อ จะจริงแล้ว เอ่อ คือ เฮ้อ .... “ มันถอนหายใจแล้วก็หันหลังจะเดินกลับ
ทำให้ผมต้องมองตาม มันหยุดนิ่งซักพัก แล้ว....
“ แปะ “ กระดาษที่มันชอบปาใส่ผม ลอยมากระแทกหน้าผากอย่างเดิม
“ คะ คือ เราไม่ได้สั่งพวกมันทำนะ คือ เรา เอ่อ เรา อยากให้นายลองคลี่กระดาษพวกนี้ออกดูบ้าง
เอ่อๆ แล้วก็เอ่อ เราไม่ได้ อยะ อยากแกล้งนายหรอก เอ่อ อ่ะ อ่านมันด้วยนะ “
มันพูดตะกุกตะกักแล้วก็วิ่งหนีผมออกไปจากโรงยิม
ผมฟังที่มันพูดก็เลยลองคลี่กระดาษที่มันปาออกดู
“ อย่าร้องไห้เลยนะ เป็นห่วง ไม่รู้ทำไม ยังไงก็ไม่กล้าพูดซักที คือ เราชอบนายนะป๊อกกี้ “
สมองผมเบลอไปแล้วมั้ง ผมอึ้งมาก ทำอะไรไม่ถูก ไอโดนัทมันท่าจะบ้าไปแล้ว หรือว่าผมฝัน
แต่ถึงยังไงผมก็ยังตั้งหน้าตั้งตาร้องไห้ของผมต่อไป
จนถึงเวลาเข้าเรียนผมก็ก้มหน้าก้มตาเดินเข้าห้อง ไม่สนใจใคร รวมทั้งไม่ได้หันไปมองหน้าโดนัทเลย
ไอพวกเพื่อนๆพวกนั้นก็ดูจะนิ่งเฉยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมก็นั่งเรียนด้วยอาการหวาดๆ จนหลังเลิกเรียนผมไปทำความสะอาดระเบียงตามคำสั่งที่อ.สมศักดิ์ให้ไว้
ก็เห็นโดนัทมันมายืนลับๆล่อๆ ผมก็รีบเดินหนีมันทันที
“ เด๋วดิ ป๊อกกี้ “ มันเห็นผมเดินหนีมัน มันก็เลยวิ่งมาคว้าข้อมือผมเอาไว้ ทำไมไม่รู้ผมรู้สึกว่าใจตัวเอง
มันเต้นแรงเหลือเกิน ผมสะบัดข้อมืออกจากมันอย่างแรง แล้วก็หนีกลับบ้าน โดยที่ไม่ทำเวร
ตั้งแต่วันนั้นมา มันก็หลบหน้าผม มันขอแลกที่กับเพื่อนอีกคน ซึ่งนั่งอยู่เกือบหน้าห้อง ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
แต่ลึกๆแล้วทำไมหัวใจผมมันยังคอยคิดแต่เรื่องของโดนัท ทำไมต้องอยากเห็นหน้ายิ้มกวนๆของมันทุกครั้งที่มันปากระดาษพวกนั้นมาแกล้งผม ทำไมต้องเห็นหน้ามันลอยมาตอนกินข้าว อาบน้ำ หรือไม่ก็ดูทีวี ทำไมนะ
“ เฮ้ย เหม่อไร “ เสียงไอกอฟเล่นเอาผมตกใจ
“ ไรหรอ ไอกอล์ฟ ยิ้มแย้มเลยนะ “ ผมลุกขึ้นปัดกางเกงเพราะนั่งรอไอกอล์ฟกลับบ้านบนสนามหญ้า
“ ไม่มีอะไร ก็แค่เจอคนถูกใจ แล้วเป็นไง กะ แฟนน่ะไปถึงไหนแล้ว “ ผมงงกับคำพูดของมัน
“ แฟนอะไร “ ผมกันไปมองหน้ามันอีกครั้ง
“ อะไรวะ กูว่าแล้วไอ้ห่านั่นมันต้องโง่บรม “ มันพูดทำนองบ่นๆ แต่ผมไม่เข้าใจเลยซักนิด
“ เฮ้ย นั่นมันเพื่อนห้องมึงป่าววะ มากันเป็นขโยงเลย กูว่าหน้ามันคุ้นๆ เอาเฮ้ยจะไปไหน “ ผมหันไปมอง
ตามที่ไอ้กอล์ฟพูด พอเห็นพวกเพื่อนในห้องที่รุมแกล้งผมวันนั้น ผมก็รีบหันหลังเดินหนี
“ ไปเหอะ กอฟ ไปเร็ว “
“ เฮ้ย ป๊อกกี้อย่าเพิ่งไป “ พวกมันเรียกผมเอาไว้เมื่อเห็นผมกำลังจะเดินหนี ทำให้ผมต้องหยุดเดินแล้วหันกลับ
มาคุยกะพวกมัน ทั้งๆที่กล้าๆกลัวๆ
“ เรามีเรื่องจะสารภาพนะ แล้วก็ขอโทษด้วย คือวันนั้นอ่ะไอโดนัทมันไม่ได้สั่งพวกกู ให้ไปแกล้งมึงหรอก
มีคนสั่งพวกเราอีกที “ สายตาของหัวหน้าห้องเหลือบมองไปทางไอกอฟอย่างแปลกๆ
" อีกอย่างกูเห็นพวกมึงสองคนเป็นงี้กูไม่สบายใจเลยหว่ะ ถึงปกติมึงไม่ค่อยพูดกะพวกกู
แต่พวกกูไม่เคยรังเกลียดมึงนะเว้ย " อีกคนพูดขึ้นมา
พวกมันพยามเล่ารายละเอียดให้ผมฟัง สายตาพวกมันแอบชำเลืองมองไอกอล์ฟอยู่บ่อยๆ
แต่ดูสายตาไอกอล์ฟที่คอยจ้องกลับไปช่างดุดันเหลือเกิน จนมีเพื่อนในกลุ่มตัวสั่นไปคน
มันพอจะเล่าคร่าวๆตั้งแต่เราเริ่มเรียนด้วยกันมา ว่าไอโดนัทมันพยามจะคุยกะผมมาตลอด
“ เอาเป็นว่าพวกกูก็ไม่อยากให้เพื่อนผิดใจกัน แล้วอีกอย่างพวกกูเห็นมึงไม่ค่อยพูดเลยไม่รู้จะคุยอะไรกับมึง
ไม่ได้รังเกลียดหรือไม่ชอบหน้ามึงนะเว้ย ยังไงมึงก็เพื่อนห้องเดียว “ มันพูดเสร็จก็ตบไหล่ผมหนึ่งที
กล่าวขอโทษผมซ้ำๆ แล้วก็เดินกลับกันไป
“ เห็นมั้ยมึงนะคิดมากตลอด ป๊อกกี้ เพื่อนไม่ได้อะไรกับมึงซักนิด เพราะมึงอคตินั่นแหละ “ ไอ้กอล์ฟได้โอกาสว่าผม
“ ไม่ได้อคติ ต้องเพราะไอนั่นมันคอยพูดใส่เพื่อนให้ไม่ชอบแน่ๆอ่ะ “ ผมยังเถียงมันข้างๆคูๆ
ทั้งที่เริ่มรู้ตัวว่าตัวเองผิด
“ ไหน หลักฐาน ถ้าไม่มีก็ อคติ “ มันพูดแบบนี้เล่นเอาผมไม่มีทางไปเลย
“ แล้วกรูถามมึงจริงๆ เหอะ ไอโดนัทมันไม่ยุ่งกับมึงแล้วมึงสบายใจป่าว “
“ สบายใจมากๆง่ะ “ ผมตอบมันทันที
“ หรอ แต่ไอป๊อกกี้เพื่อนปัญญาอ่อนของกูน่ะ ไปไหนไม่รู้หว่ะ เหลือแต่ไอผีตายซากวันๆนั่งนิ่งซึมกะทือ “
“ มึงว่ากรูหรอ กอล์ฟ “ อาการขี้แยเริ่มออกแล้วผม น้ำตาคลอเบ้า
“ ป่าว กรูถามอีกคำ เมิงยังเก็บกระดาษไว้รึป่าว “
“ กระดาษอะไร “
“ กระดาษที่มึงโดนปาใส่มึงอ่ะ หรือทิ้งไปแล้ว “ มันถามผมทำไมกัน
“ ทิ้งไปแล้ว “ ผมปฏิเสธไปทันที
“ มึงหลอกกูได้ แต่หลอกตัวเองไม่ได้หรอก กูเห็นมึงโรคจิตเก็บไว้ “ ดูมันว่าผมเป็นคนโรคจิตอ่ะ
“ กลับไปอ่านพวกมันซะแล้วมึงจะเข้าใจ กูรักมึงนะเว้ยไอป๊อกกี้ กูไม่อยากเห็นมึงซึมๆแบบนี้เลย
แล้วกูคิดว่าใจมึงน่ะไม่อยู่กับมึงแล้ว เพื่อน “ มันพูดอะไรของมันวะ ผมงงไปหมดแล้ว
ผมเป็นอะไรไป ทำไมไอกอล์ฟที่ไม่เคยว่าผมแม้แต่นิด ถึงพูดแบบนี้นะ แล้วคืนนี้ผมจะจะทำยังไง
จะลองเอากระดาษพวกนั้นที่ผมเก็บรวบรวมเอาไว้เพื่อเอากลับไปปาหน้ามันทีเดียวออกมาคลี่ดูหรอ
ทั้งๆที่มันไร้สาระอ่ะ ...
-
:m13: :m13: อ่ะ อ่ะ ข้างในกระดาษมีอะไรอยู่เอ่ย เหมือนในรักแห่งสยามป่าว เป็นปริศนา...... ให้หาต่อไปเรื่อยๆ อิอิสงสารโดนัทจังอ่ะ
-
ในที่สุดก็มาต่อแล้ว........
รออ่านต่อคับ........... :a10:
-
..........ความในใจในเศษกระดาษ............... :give2: :give2:
-
“ วันนี้น่ารักนะ “ “ อย่าเหม่อนักสิ มีคนเป็นห่วง “ “ เป็นห่วงนะรู้มั้ย “ “ รักนะเด็กโง่ “
“ กินข้าวกับอะไรหรอตอนกลางวันอ่ะ “ “ หันมาคุยกันบ้างสิ “ “ ชอบนะ อยากบอกใจจะขาดอยู่แล้ว “
“รำคาญหรอ ขอโทษนะ “ “ เด๋วช่วยทำเวรนะ “ “ ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ “ “ มีแฟนแล้วหรอ “ “ น่ารักจัง “
“ อ่านซะที รู้มั้ยรักนะ “ “ เมื่อไหร่จะรู้ซักทีว่ารัก “ “ โดนัทรักป๊อกกี้ครับ”
ผมนั่งคลี่กระดาษชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่ดูผ่านๆเหมือนกระดาษไม่ใช้แล้ว แต่จริงมันถูกซื้อมาจากกระดาษฝากข้อความ
ลายโดเรมอนที่ผมชอบ ทุกแผ่นจะมีข้อความที่คนเขียนเขียนถึงใครซักคน
แล้วก็รูปเจ้าโดเรมอนในท่าทางต่างๆ โดนัทมันคงตั้งใจจะเขียนให้ใครแล้วไม่กล้าให้
ก็เลยเอามาปาหัวผมล่ะมั้ง ( - -“ คนเขียนอึ้ง ป๊อกกี้โง่จัง )
“ ป๊อกกี้ “ เสียงแม่ผมเรียกนี่นา
“ ค๊าบบบบบบ แม่มีอะไรหรอ “
“ เพื่อนมาหาน่ะ “ ผมก็งงว่ากะแค่ไอกอล์ฟมาแม่ถึงต้องตะโกนขึ้นมาบอก เพราะปกติมันจะขึ้นมาบนห้องเลย
ก็สนิทกับแม่ซะขนาดนั้น
“ บอกมันขึ้นมาเลยฮะ “ ผมตะโกนบอกแม่แล้วก็ปลดล๊อคประตูทิ้งไว้ แต่รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่เห็นมีใครมา
ผมก็เลยเปิดประตูแล้วตะโกนถามแม่
“ แม่ฮะ หนะ ไหน อะ ไอ กะ กอฟฟฟ “ เสียงผมค่อยๆลดลงทำให้คำว่าแม่ฮะดังมากๆ
แต่คำอื่นกลับไม่มีเสียง เพราะเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ อะไรจ๊ะ “ แม่ผมตะโกนกลับขึ้นมา
“ ผมจะลงไปยกของวางฮะ “ ผมแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ พยามหาทางออกจากห้องอย่างเร็ว
“ มาเอาเลยจ่ะ “ ง่าแม่ ผมเพิ่งจะกินไปเมื่อกี้เอง แม่ดันทำเพิ่มซะงั้น ทำไงดีผมอิ่มแล้วด้วย
“ เอ่อ เอ่อ หวะ หวัดดี “ โดนัทยืนอึกอักๆ อยู่ตรงหน้าผม พยามจะพูดไรก็ไม่รู้ ไอผมเองก็ทำอะไรไม่ถูก
“ เราลงไป ชะ..... “
“ เด๋วเรามา รอในห้องนะ “ พอมันเริ่มพูดมา ผมก็พูดกลับเร็วปรื๋อ พร้อมกับวิ่งลงไปหาแม่
“ แม่อ่ะ ไม่ใช่ไอกอฟทำไมไม่บอกเค้าอ่ะ “
“ อ่าว ตานี่ เด๋วโดนดี ว่าแต่เพื่อนใหม่หรอจ๊ะ หน้าตาน่ารักเชียว เอ หรือว่า แฟน
แฟนผู้ชายน่ารักแบบนี้ก็ดีนะลูกแม่หนับหนุน “ แม่ผมแซวไปงั้นแหละ
ไม่คิดว่าลูกจะชอบผู้ชายจริงๆหรอก เพราะผมก็ไม่คิดจะบอกอยู่แล้ว
“ มะ แม่ อ่ะ “ ผมเขินทำตัวไม่ถูกเดินไปยกถาดของว่าง
“ โห แม่ฮะ ทำซะหรูเลยน้า “ ผมบ่นกระปอดกระแปดเพราะที่ผมเพิ่งกินไปเป็นแค่โดนัทคลุกน้ำตาล
แต่ถาดนี้เป็นสตอเบอรรี่ชีสเค้ก
“ ก็เพื่อนใหม่ลูกมาทั้งทีนี่นา จริงๆแม่ก็กะจะทำอวดนู๋กอล์ฟอยู่แล้วนี่ ไปๆ เพื่อนรอนานแล้ว “
แม่ผมไล่ให้ผมขึ้นไปหาไอโดนัท ช่างไม่รู้เลยว่าส่งลูกไปแดนประหาร แงๆ
สายตาของผู้เป็นแม่มองอย่างวิตก มีเหรอจะไม่รู้ว่าลูกที่เลี้ยงมานั้นเป็นยังไง
ถึงเวลาที่คงจะต้องยอมรับความจริงเสียที รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นที่หน้าของเธอ
ผมเปิดประตูเข้ามาด้วยมือเดียว แล้วก็เอาของว่างซึ่งมีเค้กสองชิ้นกับน้ำหวานวางลงบนเตียง
ผมเห็นเค้ายิ้มให้ ผมกลับทำหน้าไม่ถูก เพราะกระดาษพวกนั้นผมวางกระจัดกระจายเกลื่อนพื้นเลย
“ เอ่อ นะ นาย มีอะไรหรอ “ ผมไม่รู้คุยอะไรก็เลยถามออกไปแบบนั้น
แต่ที่แปลกคือทำไมผมรู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้าขึ้นมานะ ไอโดนัท ไอบ้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมทำไม
“ เรา ระ เรา ขอโทษ ยกโทษให้ได้มั้ย ป๊อกกี้ “ มันถามผมแล้วเสร็จ ก็ก้มหน้าไม่ยอมมองหน้าผม
ซึ่งผมสังเกตว่าแก้มของโดนัทมันออกแดงๆผิดปกติ ส่วนตัวผมเอง ก็สั่นๆ เพราะ หน้าเราห่างกันไม่ถึง2 คืบเลย
“ เรื่องอะไรอ่ะ “ ผมไม่รู้ว่ามันขอโทษผมทะทำไม แกล้งผมขนาดนี้ไงก็ไม่ยกโทษให้
“ ที่เราชอบแกล้ง ที่เราปากระดาษใส่ “
“ เออ จริงๆเราแค่อยากให้นายหันมาสนใจเราบ้าง “
ผมมองหน้ามันด้วยความงงสุดขีด มันพูดอะไรของมันน่ะ ผมชักงงไปใหญ่แล้วนะ สงสัยกินยาผิดแน่ๆเลย
“ หรอ “ ไม่รู้จะตอบอะไรจริงๆนี่นา ทำไมโดนัทมันดูอึ้งๆง่ะ แงๆ
“ เอ่อ เราอยากจะบอกนายมานานแล้วอ่ะ ป๊อกกี้ “ ดูโดนัทมันสั่นจังไม่เหมือนเวลาแกล้งเราเลยอ่ะ
“ เรารักนายนะ “ ...................................................................( ไอป๊อกกี้อึ้งไปแล้ว )
“ ป๊อกกี้ เราไม่กล้าบอกนาย ที่คอยแกล้งเพราะอยากให้นายสนใจเราบ้าง ทำอะไรบ้าๆไปตั้งเยอะ
เราก็ไม่หวังหรอกว่านายจะยกโทษให้เรา “
“ แต่เราอยากรู้จิงๆนะ ป๊อกกี้ ป๊อกกี้มีใจให้เราบ้างรึป่าว “
“ อะ อะไรนะ “ ผมไม่รู้อ่ะ ถามผมแบบไม่ได้ตั้งตัวเลย ฮื้อ ผมตอบไม่ได้หรอก
“ เราไม่.... “ ผมยังพูดไม่ทันจบเลย
“ เราก็กะแล้ว ก็นะ หวังว่าป๊อกกี้คงไม่รังเกียจที่จะคบเราเป็นเพื่อนนะ “ ว่าแล้วโดนัทก็ยิ้มให้ผม
ยกมือขึ้นโบกลา แล้วก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งผมให้งงอยู่กับช่วงเวลาที่ผมสับสนไปหมด
“ เราไม่รู้จริงๆ นะว่าเรารู้สึกอะไร ขอเวลาเราได้มั้ย “ ผมยังไม่ทันพูดประโยคนี้เลย
แสดงว่าผมไม่มีโอกาสที่จะคิดทบทวนอีกแล้วใช่มั้ยอ่ะ ผมรักโดนัทไม่ได้แล้วใช่มั้ยอ่ะ
น้ำตามันไหลออกมาอีกแล้ว ผมอ่อนแอจัง
“ กริ๊งงงงงงงงงง “
“ ฮึก ฮึก ฮะโหล ฮึก “
“ ร้องไห้....มึงร้องไห้ได้ไงวะ “ เสียงไอกอล์ฟนั่นเอง มันช่างเป็นเพื่อนแท้จริงๆ
“ กอล์ฟ ฮึก มะ มาหาหน่อย “
“ เออ ๆ เด๋วกูไปค้างด้วย หยุดร้องก่อนกูไปถึงนะเว้ย “
พอไอกอล์ฟมาถึงมันก็ตวาดผมซะยกใหญ่ เพราะมันยังเห็นผมร้องไห้ แต่พอโดนมันตะหวาด
ผมก็กลับร้องหนักยิ่งกว่าเดิมมันปลอบผมแล้วก็ฟังเรื่องราวจากผมทั้งหมด พอผมหยุดร้อง
มันก็ยิงคำถามมาแค่ว่า
“ มึงรักมันมั้ย ป๊อกกี้ “
ผมลังเลกับความรู้สึกจึงไม่กล้าที่จะพูดบอกให้ไอ้กอล์ฟรู้
“ เวลามึงไม่เจอหน้ามัน มึงอยากเจอมันรึป่าว “
“ ฮึก อยากมั้ง ฮึก “ ผมยังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่เลย
“ แล้วมึงคิดถึง เป็นห่วงมันหรือกรูมากกว่า ถ้าอาจารย์สั่งทำโทษเราพร้อมกัน “
“ .... โดนัทคงมีคนช่วยทำเยอะแยะ กูก็ต้องช่วยมึงทำอยู่แล้ว “ ผมไม่รู้จะตอบอะไรมันอ่ะ
“ กรูหมายถึงทำโทษ ไม่ใช่ทำเวร “
“ โดนัทคงไม่เป็นไรมากหรอกมั้ง “
“ แล้วกรูอ่ะ ทำไมถึงมาทีหลังมัน “
“ ป่าวๆ ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย “ ไอกอล์ฟงอนผมหรอเนี่ย
“ แล้วยังไง “
“ ไม่รู้อ่ะ “ ผมร้องไห้หนักเลย มันตื้อไปหมดแล้ว
“ เออ กูจะช่วยมึงเอง นอนซะวันนี้ เด่วกูนอนเปนเพื่อน “ มันบังคับผมให้นอนโดยไม่ต้องทำอะไรอีก
กว่าผมจะนอนหลับผมก็ร้องไห้จนตาบวม แล้วก็เผลอหลับไปด้วยความเพลีย
……………………………………………………………………
“ วันนี้มึงไม่ต้องไปเรียน แล้วหลังเลิกเรียนไปรอกรูที่ม้าหินริมสระด้วย
ป.ล. กูบอกแม่มึงไว้แล้ว ว่ามึงป่วย ไม่ต้องเป็นห่วง “ ผมตื่นขึ้นมาก็คันรอบๆหน้าผาก เลยดึงกระดาษที่
ไอกอฟคงเป็นคนติดไว้ออกมาอ่าน
ตอนนี้ก็ 9 โมงแล้วผมคงไปโรงเรียนไม่ทันแน่ๆ แม่ทำกับข้าวแล้วทิ้งโน้ตว่าให้หายเร็วๆ แสดงว่า
ที่ไอกอล์ฟมันหลอกแม่ผมไปนั้นประสบความสำเร็จ แล้วมันก็ส่ง sms มาให้ผมตอน 8 โมงครึ่งว่า
“ กรูเอากระดาษบ้าบอของมันไปคืนแทนมึงแล้วนะ กูว่ามึงคงไม่ได้รักมันหว่ะ “
ผมถึงกับอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก รีบวิ่งกลับขึ้นมาบนห้อง ของพวกนั้นมันเป็นของผม ทำไมกอล์ฟมันทำแบบนี้
โทรกลับก็ปิดเครื่อง ผมได้แต่ร้องไห้แล้วก็รอเวลาให้ถึงตอนเย็นเท่านั้น ขืนโผล่ไปหามันที่โรงเรียนตอนนี้
มีหวังโดนทำโทษหนักแน่ๆ
ที่โรงเรียน.........
“ เฮ้ย โดนัทเว้ย “
“ อ้าว กอล์ฟ มีอะไร “ โดนัทมันดูเหมือนผีตายซากในสายตาไอกอล์ฟ
“ เย็นนี้ถ้าว่างก็ตามกรูไปที่หลังโรงเรียนริมสระนะเว้ย “
“ เออ ได้ๆ “ โดนัทตอบเสร็จไอกอล์ฟก็ทำหน้าเหมือนมองหาใครบางคนในห้องนั้น
โดยไม่ตั้งใจฟังคำพูดของโดนัทเลย
“ ป๊อกกี้เป็นอะไร ทำไมไม่มาเรียนล่ะ “
“ เมื่อวานมึงไปทำอะไรมันเอาไว้ล่ะ “ ปากตอบโดนัท แต่สายตาของกอฟ มองไปที่คนคนนึงที่ดูเหมือน
กำลังกลัวกอฟอยู่
“ เปนไรวะ ไอหน้าจืด “ กอฟตะโกนใส่เพื่อนร่วมห้องของป๊อกกี้คนที่ตัวสั่น แล้วก็เดินออกจากห้องไป
“ อย่าลืมนะ สัดโดนัท “ เขาไม่ลืมที่จะหันมาย้ำ
หลังเลิกเรียน.............
.
.
.
.
ก็เลิกเรียนอ่าจิค๊าบบบบบ :laugh: แหะๆ
:give2: ขอบคุณทุกคนเลยค๊าบที่เข้ามาอ่าน
และก็ขอบคุณสำหรับรีพลายของ คุณ ][GobGab][ คุณ prince00 คุณ Twister คุณ acht
คุณ Just let it be คุณ madamkung คุณ THIP คุณ กลั่นกรอง คุณ wachara คุณ @BUA@
คุณdetective Q คุณ oaw_eang คุณ YMP และ คุณ graydragon มากๆครับ
ตอนหน้าตอนจบของเรื่องนี้แล้วคร๊าบบบบ ติดตามกันด้วยน้า :bye2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
หนุกหนานคับเรื่องนี้.......
ท่าทางกอล์ฟก็คงจะชอบใครในห้องป็อกกี้แน่ๆเลย............
อิอิ............สงสัยจะมีลุ้นสองคู่............
ยังไงก็มาต่ออีกนะค๊าฟ...............
เป็นกำลังใจให้คับ....................ไฟซ์ติ้ง....................... :a9:
-
ตอนหน้าจะจบซะแล้ว ขอแบบ happy ending น้า o18
ว่าแต่ "ไอ่หน่าจืด" นี่ใครเนี่ย? สงกะสัยว่ากอล์ฟแอบเล็งไว้อ๊ะป่าว :interest:
-
:m3: :m3: :m3: :m3:
สู้ ๆๆๆๆน่ะครับบบ
อ่านกำลังสนุกเลยครับบบ
เป็นกำลังใจให้ความรักครั้งนี้น่ะครับ
-
ตัวละครเอกทั้งสาม น่ารักหมดเลยค่ะ
นู๋ป๊อกกี่ก็ดูน่าเอ็นดู อ่ะ
มาให้กำลังใจนะคะ ยังงัยถ้าเรื่องนี้จบแล้ว
ก็เขียนเรื่องน่ารักๆ มาอีกนะคะ
-
รอออออออออออ
-
หลังเลิกเรียน……
ผมนั่งทำอะไรไม่ถูกอยู่ตรงนี้นานแล้วนะ โกรธก็โกรธเสียใจก็เสียใจ ไอกอล์ฟมันเอากระดาษพวกนั้นไปคืนโดนัท
ผมไม่ได้เกลียดโดนัทนะ ถ้าเอาคืนแบบนั้น ความสัมพันธ์ทั้งหมดก็หยุดลงใช่มั้ยอ่ะ
ผมเป็นอะไรของผมนะ ทำไมมีความรู้สึกแบบนี้ มันทรมานจังเลย
“ มานานยัง “ เสียงไอกอล์ฟดังขึ้นมันมาตอนไหนก็ไม่รู้ ผมไม่เห็นจะได้ยินเสียงมันเดินมาเลย
“ เอาของเราคืนมา “ ผมไม่รู้จะพูดอะไรกะมันนี้ หน้ามันผมก็ไม่กล้ามอง ผมกลัวมันรู้ว่าผมร้องไห้
“ คืนไอโดนัทไปแล้ว “ ไอกอล์ฟตอบเสียงมันไม่ได้สลด
“ คะ คืน ไปแล้วหรอ “ ผมตกใจมาก หมดกันแล้วสิ
“ เออ ก็มึงไม่ได้รัก ได้ชอบมันนี่ แล้วมันก็บอกกูด้วยว่า มึงบอกมันว่า เรื่องของมึงกะมันเป็นไปไม่ได้ “
ไอกอล์ฟพูดยิ่งทำให้ผมทรมานใจ และเพื่อนเก่าเก็บของผมก็มาทักทายระลอกสอง น้ำตาผมไหลเป็นทาง
“ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ แต่ไม่รู้จะบอกยังไง ต่างหาก “ ผมก้มหน้าจะเถียงทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะเถียงมันว่าอะไร
น้ำตามันไหลไม่หยุดเลยอ่ะ
“ มึงรักมันหรอ “ ไอกอล์ฟถามผมเสียงดัง
“.......................” ผมเงียบ
“ มึงรักมันรึป่าว “
“........................” ผมก็ยังเงียบ ความคิดในหัวผมมันตีกันยุ่งไปหมด
“ ตกลงว่าไง รักมันมั้ย “ มันทวนคำถามซ้ำๆเพราะผมไม่ยอมตอบมันซักที
จนหัวใจผมมันเจ็บ ผมทนไม่ไหวแล้วก็เลยหันไปตะโกนใส่หน้าไอกอล์ฟเลย
“ ใช่ทำไมอ่ะ กูรักเค้าอ่ะ รัก มะมาก กก เลยเข้าใจมะ มั้ย ยย ย .... “ ผมก้มหน้าตะโกนใส่ไอกอฟ
แต่ดูมันนิ่งเงียบไม่ตอบโต้ พอผมเงยหน้ามอง ผมก็ทำอะไรไม่ถูก มือนั้นมือที่ใหญ่กว่ามือของผม
ดึงแขนผมเข้าไปใกล้ตัวของเค้า
“ ปล่อยเราเถอะ ฮือออ “ ผมพยามดิ้น น้ำตายังไม่หยุดไหล แต่ก็ออกแรงสะบัดเต็มที่
“ จับได้แล้ว เรื่องอะไรจะปล่อยล่ะ “ เสียงของมันทำเอาผมขนลุก ทำเสียงซะนุ่มเชียว
“ ปล่อยเราอ่ะ ปล่อยเรานะโดนัท ไอบ้ากอฟอ่ะ ไอบ้านั่นหายไปไหน “ ผมไม่รู้จะหาทางออกยังไง
เลยพาลไปหาไอเพื่อนตัวดี
“ ไปแล้ว ต้องขอบคุณกอฟมากเลยล่ะ นิ่งๆสิ จะได้ปล่อย อ๊ะ ปล่อยก็ได้ “ เค้าปล่อยมือจากมือผม แต่ว่าเค้า...
“ ปล่อยมือแล้วนะ แต่ถ้าจะให้ปล่อยอีกไม่ปล่อยแล้ว “ โดนัทดึงกอดผมแน่นเลย ผมหน้าร้อนผ่าว
รู้สึกร้อนไปทั้งตัว
“ ทะ ทำอะไรอ่ะ “ ดูผมยังมีหน้าไปถามเค้าทั้งๆที่รู้ว่าโดนกอด
“ ขอโทษนะ ที่ทำให้ลำบากใจ “ โดนัทก้มหน้าเข้ามาใกล้ผมทุกทีๆแล้ว ผมอายจนไม่รู้จะพูดอะไรเลย
“ ยกโทษให้มั้ยอ่ะ “ โดนัททำเสียงอ้อนแบบนี้ก็เป็นด้วยอ่ะ ปีศาจชัดๆเลย
“ คะ คับ “ ผมตอบเค้าไปคำเดียว เพราะความอาย ที่โดนกอดอยู่ แต่แล้วเค้าก้มลงมาหอมแก้มผม
ผมสู้แรงไม่ได้ก็เลย เลยตามเลย ( สู้ไม่ได้หรืออยากกันแน่ - - )
“ นี่ กี้คับ “ โดนัทดันตัวผมออกจากอ้อมแขน เขาก้มหน้าลงมา แล้ว...
“ ผลัก !! “ ผมอายมากก็เลยผลักเค้าเต็มแรง แล้วก็ออกแรงวิ่ง โดยจุดหมายของผมก็คงจะเป็นบ้านผมนั่นแหละ
“ เฮ้ย กี้ รอด้วยดิ “ โดนัทวิ่งตามผมมาจนถึงบ้าน
………………………………………………………………………
“ ไง ไอเตี้ย ไปถึงไหนละ 5555 “ เสียงทักของไอกอฟที่นั่งซดไมโลที่แม่ผมชงให้มัน
“ ไอบ้า “ พูดเสร็จผมก็วิ่งตึงตังขึ้นห้องไปทันทีได้ยินเสียงเหมือนไอกอฟจะพูดว่า เฮ้ย รีบตามขึ้นไปเลย
แม่มันออกไปซื้อกับข้าว ทางสะดวกแล้ว
“ ป๊อกกี้คับ ขอเราเข้าไปหน่อย “
“ ไม่เอา ไม่น้าาาาา “ ผมตะโกนกลับไปเมื่อรู้ว่าโดนัทรออยู่ข้างนอก
“ ในที่สุดผมก็เข้าใจละ ผมจะไม่มาให้กี้เห็นอีกก็ได้ ผมกลับล่ะ “ ได้ไงอ่ะ ผมชอบโดนัทนะ ทำไมอ่ะ
จะกลับหรอ ผมเปิดประตู แล้วชะโงกออกไป ก็ไม่เห็นโดนัทแล้ว
“ ผมอยู่นี่ ... “
“ ปัง “
“ โอ้ย “ ... เสียงโดนัทตะโกนลั่นเมื่อผมกระแทกประตูปิดด้วยความตกใจ ผมรีบออกไปดูเค้ากลัวว่าเค้าจะเจ็บ
“ เป็นอะไรรึป่าว คับ “
“ เป็นห่วงด้วยหรอ “ เสียงโดนัทดูโกรธๆ
“ กะ ก้อ หะ ห่วงสิ เจ็บมั้ย ยะ อย่า คับ “ ผมก้มตัวลงไปดูมือของเค้าแต่กลับโดนเค้าดึงเค้าไปกอด
“ ป๊อกกี้ “
“ คะ คับ “
“เรารักนายนะ เราแค่อยากได้ยินว่านายรักเรารึป่าว “
“ คือ.................”
“ คือ อะไร “ ปล่อยผมแล้วจับตัวผมมาประชันหน้ากับเค้า
“ เราคิดเหมือนที่โดนัทคิดอ่ะ “ ผมเขินนี่นาจะให้บอกรักโดนัทหรอ ไม่มีทาง
“ OK งั้นผมจะทำตามที่เราสองคนคิด ช่วยไม่ได้นะ ก็อยากคิดเหมือนผมเอง “
ริมฝีปากของเค้าสัมผัสลงกับริมฝีปากของผม มันอุ่นและทำให้หน้าของผมร้อนผ่าว ลิ้นของโดนัทค่อยแทรกผ่าน
เข้ามาในช่องปาก วินาทีนี้ทำให้ผมเหมือนจะหยุดหายใจ
“ เป็นแฟนผมนะ “
“ ....................... “ ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้าออกไป โดนัทยิ้มให้แล้วก็ดึงผมไปหอมแล้วหอมอีก
จนเราสองคนได้ยินเสียง
“ เฮ้ย ..... “
“ แม่แกกลับมาแล้ว “ ไอกอฟเดินมาบอกผมจากชั้นล่างของบันได ตายแล้ว ดีนะที่แม่ไม่ได้มาเห็นเอง
เราสองคนต่างยิ้มเขินๆ ให้กัน
คืนนี้โดนัทขอแม่มาค้างกับผม โดนัทเล่าให้ฟังว่า กอฟ เป็นคนทำให้โดนัทกล้าที่จะบอกรักผม
วันที่กอฟไปเคลียหลังจากเลิกเล่นบาส โดนัทยอมรับทุกอย่างกับกอฟว่ารู้สึกยังไงกับผม
และกอฟก็วางแผนซ้อนอีกทีโดยใช้เพื่อนในห้องให้มาแกล้งผมและไม่ให้โดนัทรู้ เพราะคิดว่าโดนัท
คงไม่กล้าที่จะบอกผมจึงต้องสถานการณ์เข้าช่วย ถ้าไม่มีเพื่อนคนนี้ ผมคงไม่ได้มีความสุขแบบนี้หรอก
แต่พักนี้ก็ดูกอฟซึมๆเหมือนกันนะ
“ คิดอะไรอยู่หรอ “ โดนัทถามผมพร้อมเอามือลูบหัวผมไปด้วย ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่ที่ระเบียงห้อง
ที่ยื่นออกไปที่สวนหลังบ้าน
“ ป่าวหรอกคับ “ ผมเอนหัวให้เค้าลูปอย่างสบายใจ
“ ป๊อกกี้ เราถามนายอีกทีได้มั้ย “
“ ถามอะไรหรอ ... “
“ รักเราบ้างมั้ย “
...
..
..
.
“ รักครับ เราก็รักนายนะ “
~ สายลมแผ่วเบา ที่พัดผ่านผมสองคนใต้แสงจันทร์ที่ระเบียบห้อง สัมผัสจากริมฝีปากของเราทั้งสองคน
มันทำให้รู้สึกเหมือนกับว่า ไม่มีทางที่เราสองคนจะแยกจากกันเลย
รักนะ ป๊อกกี้ & โดนัท
-------- THE END --------
-
โอ้ยยยย
หวานน่ารักซะ
อิอิ :o8:
เดวต้องรีบไปปั้นกระดาษ แล้วเอาไปปามั่ง เผื่อจะได้ อิอิ
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
-
:o8: :o8: :o8:
น่ารักเน่อออออ
แล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นเหรอครับ เห็นจบแล้วอ่ะ
-
อยากมีคนมาชอบแบบนี้ บ้างจัง จะได้ มีความรักที่สวยงามกะเค้าบ้าง
งิงิ ชอบเรื่องนี้จังน่ารักดีครับ
:m1: :mc4: :mc4: :pig4: :pig4:
-
หนุกอะ o13
-
o13
เยี่ยม...
หวายซะไม่มีอ่ะ ชอบจัง ชอบนายกอล์ฟเป็นพิเศษ ฮ่าๆๆๆ เจ้าเล่ดีอ่ะ
อืม...ว่าแต่ใช้แผนนี้ทำให้โลกร้อนนะ ทีหลังปาใบตอง ปาผักผลไม้แทนละกัน
ย่อยง่ายกว่า กร๊ากกกก :a6:
-
อิอิน่ารักจัง แต่ถ้าจะมีเรื่องนายกอล์ฟต่อก็ดีนะ :o8:
-
:-[ :o8: :-[
กรี๊ด น่ารักมากๆๆๆเรย อ๊ากกกกกกกกก
-
อะนะ กว่าจะรู้เรื่องกัน เปลืองกระดาษมากมาย เหอะๆ
แต่ก็น่ารักดีอะครับ
-
แอร๋ยยย..น่ารักมากค่ะ..ป็อกกี้น่ารักอ่ะ
โดนัทก็นะแกล้งเยอะไปนิดนะตอนแรกแต่หลังๆมาก็หวานมากอ่า
น่ารักมากๆ เลยค่ะ... :pig4:
-
น่ารัก หวานมากเลย อ่านแล้วอิจฉาสุดๆ แต่ป๊อกกี้ความรู้สึกช้าจัง
ขอบคุณมากค่ะ :pig4: :pig4:
-
น่ารักจัง กระดาษสื่อรักเนี้ย
-
ชอบไอตรงกระดาษนี่แหละ อิอิ
ขอบคุณน้า
-
น่ารักมากๆๆเลย
รู้สึกว่าจะน่ารักเกือบทุกซีซันนะเนี่ย
ชอบๆ ๆๆๆ
เดี่ยวเอามุกนี้ไปจีบสาวบ้างดีก่า
ขอบคุนมากๆๆครับ
-
รู้สึกแปลก เหมือนมันสำเร็จเพราะแผนกอฟ (รึเปล่า??)
-
งื้ออออออ
น่ารักอ่ะ
>^<//
-
:o8:น่ารักมากๆๆๆ โดนัทป๊อกกี้
น่าจะยาวกว่านี้นะ อิอิ กำลังสนุกเลย
นี่ถ้าไม่ได้เพื่อนรักน้องกอล์ฟมาช่วยนะ สงสัยอีกนานกว่าจะลงเอยกัน
ขอบคุณมากๆจ้ะ
-
ชอบอ่ะน่ารักมากมาย ขอบคุณนะ ว่าแต่แล้วกอฟอ่ะไม่มีคู่หรอ น่าสงสาร
-
กอล์ฟ -------- :L3:
ป๊อกกี้--------- :angry2: ก็ไปหาไอ้หน้าจืดนู้นไป
-
o13
:pig4:
-
:เฮ้อ:คิดว่าจะไม่พูดออกมากันซะแล้ว :z2:
-
ขอบคุณจ้า
เป็น Msg ที่หวานได้ใจจริงๆ
แค่เปิดใจสักนิดก็จะได้รับรู้สิ่งนั้น ^^
-
หวานจัง อ่านไปก็แอบเครียด
อยากไปดามใจกอล์ฟจัง
ขอบคุณมากครับ :L2:
-
ไม่มีตอนพิเศษของกอฟกะไอ้หน้าจืดหรอ
-
ความรักของเด็กม.ปลาย น่ารักก :m3: