Lesson 105
( Autt Part )
เช้าวันต่อมาผมลืมตาขึ้นพร้อมกับ......ความปวดร้าวช่วงล่าง ถึงวินจะทำบ่อยๆแต่ผมก็ไม่ชินซักทีอ่ะ ปวดไปหมดเลย หันไปมองข้างๆก็พบกับหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสของไอ้ต้นเหตุที่มันทำให้ผมอยู่ในสภาพนี้
“ตื่นแล้วหรอครับ” ยังโว้ยยยยย รู้สึกอยากพาลมากๆเลยครับตอนนี้
“เมื่อคืนกี่รอบ” ผมถามมันเลยครับเพราะปกติถ้ารอบหรือสองรอบจะไม่เจ็บปวดมากมายขนาดนี้ วินมันก็อ้ำๆอึ้งๆไม่ตอบครับ
“จะอ้ำอึ้งอีกนานไหม” ผมเริ่มตวาดแล้วครับ แม่ง ตอบๆมาก็จบล่ะ
“อย่าโวยวายสิครับ...แค่ 8 รอบเองโวยวายทำไม” ไอ้บ้า!!!!!! มันบ้าไปแล้ว 8 รอบผมไม่พิการก็ดีแค่ไหนแล้วเนี่ย แกล้งงอนแม่งเลย ผมสะบัดหน้าใส่มันแล้วก็ปั้นหน้างอๆ
“โอ้ยยยย...ซี๊ดดดด” ผมทรุดลงไปกองกับพื้นเลยครับ เดินไม่ไหวอ่ะน้ำตาไหลเลย
“อัท เป็นไงบ้างครับ” วินเข้ามาพยุงผม แต่ผมอ่ะน้ำตาไหลแล้วครับ
“ฮึก...ฮือ ไปเลยแกล้งเค้า เค้าเจ็บนะ ฮือออ” มันมาแล้วมาเลยครับน้ำตาเนี่ย ขอใช่ให้เป็นประโยชน์เลยละกันนะ
“โอ๋....ไม่ร้องนะครับ วินขอโทษ” วินดึงผมเข้าไปกอดผมก็ยอมเข้าไปซบแต่โดยดี อิอิ เดี๋ยวนี้ไม่มีเล่นตัวจ้าเข้าใส่อย่างเดียว >///<
“อุ้มหน่อย” ผมอ้อนมันครับ อิอิ แต่ไม่ใช่อะไรหรอกผมเดินไม่ไหวจริงๆ
“ครับๆ เดี๋ยววินอุ้มอัทไปกินข้าวเช้านะ” ผมก็พยักหน้าวินก็อุ้มผมขึ้นแลวพาออกมาในห้องครัว แต่ผมก็มาจ๊ะเอ๋กับพรหมครับ ซึ่งสภาพไม่ได้ต่างกับผมเลย ป๊อปมันอุ้มอยู่
“อะไรวะ...ล่อซะเดินไม่ได้เลยหรือไง” ไอ้วิน ไอ้ปากหมามึงด่าเค้าไม่ดูตัวเองเลย
“ไอ้ห่าว่ากู....แล้วไอ้อัทน่ะมันพิการหรือไงถึงเดินไม่ได้น่ะ” ไอ้วินก็หัวเราะแล้วพากันเดินไปห้องครัวพร้อมกัน ผมกับพรหมมองหน้ากันแล้วก็เขินจนหน้าแดง สรุป เมื่อคืนไม่มีใครรอดเลยซักคน พอมาถึงห้องครัวก็เจอพี่ตัสยืนทำกับข้าวอยู่ ส่วนพี่เบิร์ดก็นั่งรออยู่ที่โต๊ะ วิน กับ ป๊อป วางผมกับพรหมลงบนเก้าอี้ติดกันแล้วมันสองคนก็ไปนั่งข้างๆพี่เบิร์ด
“พรหมๆ พี่ตัสเจ๋งว่ะเนอะ ยังยืนได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น” ผมหันไปกระซิบคุยกับพรหม พรหมก็เหมือนจะไม่พูดอะไรแต่พยักหน้าให้ผมแต่หน้านี่แดงแป๊ดเลย พี่ตัสก็มัวแต่ง้วนทำอาหารอยู่ แต่ผมสังเกตว่าพี่แกไม่ค่อยขยับตัวมากเท่าไร
“เฮ้ย เมื่อคืนคนละกี่รอบอ่ะ” เสียงไอ้วินครับ แต่เหมือนจะพยายามกระซิบให้ได้ยินกันสามคน แต่เผอิญว่ากูประสาทสัมผัสดี
“มึงถามคนอื่นก็บอกของตัวเองมาก่อนดิวะ” ไอ้ป๊อปมันต่อรองครับ ผมคิดในใจว่าถ้าไอ้วินยอมบอกไปนะ ผมจะให้มันอดไปทั้งชาติเลยคอยดู
“8 รอบว่ะ” มึงตายแน่ไอ้วิน!!!!!
“กู 7 เองว่ะ” ป๊อปก็ตอบกลับ ผมหันไปมองพรหม พรหมก็แทบจะเอาหน้ามุดโต๊ะแล้วครับ หน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงเข้าไปใหญ่เลย แล้วทุกคนก็หันสายตาไปมองที่พี่เบิร์ดเพราะเป็นคนเดียวที่ยังไม่ได้บอก
“พี่เบิร์ด” วินกับป๊อปมันประสานเสียงเลยครับ ผมว่าชักไม่กระซิบละมันเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
“14” สั้นๆได้ใจความแต่ว่าผม พรหม ป๊อป วิน ตาโตเท่าไข่ห่านเลยครับ ค้างกันเป็นแถบๆ แต่ดูพี่เบิร์ดเฉยๆและพี่ตัสเองก็เฉยมากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พี่เบิร์ดเสร็จละ…อ้าวพรหมอัทมากันตอนไหนเนี่ย นึกว่ามากันแต่บรรดาสามี”
“มานานแล้วแหละพี่” ผมก็ตอบไปแล้วพี่ตัสก็หันไปมองพี่เบิร์ด
“มายกข้าว” ทำไมเสียงมันเหี้ยมๆผิดปกติวะ พี่เบิร์ดก็ไปยกข้าวมาแบบนิ่งๆ แล้วพี่ตัสก็เดินมานั่งที่ แต่พอตอนเดินผมก็เข้าใจทันที เดินขาแทบจะลากโดนไปตั้งขนาดนั้นแต่ยังเดินได้ เก่งเกินไปมั้งพี่
“พี่ตัส พี่อึดเนอะยังเดินไหว” ผมกระซิบแซวพี่ตัส พี่ตัสก็มองหน้าผมเลยครับ
“ว่าแต่พี่ พวกแกเถอะก็ 7 8 เหมือนกันไม่ใช่หรอ” เหอๆ เจอสวนมาแบบนี้ไปไม่ไหวครับรู้สึกหน้าตัวเองร้อนๆอ่ะ พรหมนี่ไม่ต้องพูดถึงใกล้ระเบิดแล้วหน้าอ่ะ
“เดี๋ยวคืนนี้คืนสุดท้าย เอาให้หนักเลยคอยดู” พี่กระซิบบอกพวกผม ผมก็มองหน้ากันสามคนแล้วยิ้มอย่างรู้กัน
หลังจากกินข้าวกันเสร็จพี่ตัสก็พาไปเดินเที่ยวแถวน้ำตกอีกฝั่งนึง แต่วันนี้ไม่ได้เล่นครับแค่เดินยังจะไม่ไหวแล้วพี่ตัสก็หาที่ปูเสื่อใกล้ๆริมน้ำแล้วไปหาซื้อกับข้าวมานั่งกินกันส่วนพวกผู้ชายก็มีเบียร์เป็นของเสริมครับ แต่ผมว่ามันเป็นของหลักมากกว่า อาหารก็เลยกลายเป็นกับแกล้มไปโดยปริยาย
“ป๊อป เอาไก่ให้เราหน่อย” พรหมหันไปบอกป๊อป ป๊อปเอาไก่มานั่งฉีกให้ครับ
“อ่ะอ้าปากเดี๋ยวป้อน”
“ไม่เอา เรากินเองได้” พรหมท้วงขึ้น
“อ้าปาก” ป๊อปพูดเสียงเข้มพรหมเลยยอมอ้าปาก แต่ป๊อปมันเล่ห์เยอะครับมันเอาไก่ที่ฉีกยัดปากตัวเองแล้วก็ป้อนเม้าส์ทูเม้าส์ให้พรหมครับ
“อร่อยไหมครับ” พรหมไม่ตอบแต่หน้าแดงแทนครับเหอๆ
“เยอะไปไหมไอ้ป๊อปเดี๋ยวซัดปลิว” พี่ตัสดุเสียงเขียวเลยครับ วันนี้ดูพี่แกวีนๆยังไงก็ไม่รู้อ่ะ แถมสามคนนี้ตาขวางๆด้วย
“ไปว่าเค้าทำไม อยากหรอเดี๋ยวพี่ทำให้” พี่เบิร์ดทำท่าจะโน้มหน้าเข้าไปหาพี่ตัสแต่ก็โดนพี่ตัสขู่ไว้ซะก่อน
“หยุดเลยนะ ถ้าไม่หยุดล่ะก็เจอดีแน่” พี่ตัสพูดจบพี่เบิร์ดก็หัวเราะไม่รู้ร้อนรู้หนาวยิ่งทำให้พี่ตัสหน้าตาขึงขังยิ่งกว่าเดิม
“มึงขำไปเถอะ กูจะเอาให้อยากจนลงแดงเลย” พี่ตัสพูดรอดไรฟันแต่ผมก็ได้ยินอยู่ดีเพราะนั่งติดกัน
“เย็นแล้วกลับกันเถอะ” พี่ตัสหันมาบอกพวกผม พวกผมก็ลุกตามไปแต่พวกผู้ชายเค้าขอนั่งต่อกันสักพัก พี่ตัสก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมกับพรหมก็ช่วยกันพยุงกลับไปที่บ้าน พี่ตัสก็เดินจับตูดไปตลอดทางเลย ขานี่ลากกันทุกคน
“มาในห้องนี่” พี่ตัสหันมาจูงพวกผมเข้าไปในห้องพี่ตัส แล้วพี่ตัสก็ค้นกระเป๋าหยิบโซ่ออกมาสามเส้นกุญแจมือสามอัน แล้วก็ยื่นให้พวกผมอย่างละอัน
“เอาไปทำไรพี่ตัส” พรหมถามครับ ผมก็เลยรอฟังไปด้วยเลยเพราะรอยากรู้เหมือนกัน
“ไปทำ.....” พี่ตัสก็บอกแผนการครับ ซึ่งมันค่อนข้างเสี่ยงพอสมควร แต่ก็นะมันน่าลองเสี่ยงดูเหมือนกันเพราะมันคงสะใจพิลึก เมื่อพวกผู้ชายกลับมาพวกผมก็ประจำห้องกันเลยครับแล้ววินมันก็เดินเข้าห้องมาครับ
“อื้อ วินช่วยเค้าด้วย” ผมนอนดิ้นพรวดพราดอยู่บนเตียงครับแถมเสื้อผ้าก็น้อยชิ้นซะด้วยแอบยั่วเล็กๆ
“อัทเป็นไรครับ” วินรีบปรี่เข้ามาหาผมเลยครับ
“เค้าอยาก....” พูดจบผมก็พลิกขึ้นค่อมวินไว้และบดริมฝีปากอย่างแรง วินก็เหมือนจะอึ้งๆและระหว่างเคลิ้มผมก็แอบเอากุญแจมือที่ไว้ใต้หมอนล็อกแขนวินไว้แล้วก็เอาโซ่มาคล้องมือมันไว้อีกที แต่มันก็ยังไม่รู้ตัวจนผมผละออกจากตัวมัน
“หยุดทำไมครับ…..เฮ้ย อะไรเนี่ย” วินมันตกใจนิดหน่อยแล้วก็กระชากแต่ไม่หลุดหรอกครับทั้งโซ่ทั้งกุญแจมือถ้าหลุดมึงก็จะเก่งไป
“อุ้ย เค้าลืมว่ามีเรื่องจะคุยกับพี่ตัส ไปก่อนนะ” โกยเลยครับวิ่งออกจากห้องพร้อมกับเสียงไอ้วินโวยวายจะวิ่งตามมาแต่มาไม่ได้ พอผมออกมาพี่ตัสพรหมก็ยืนรออยู่หน้าห้องแล้วครับ แต่พรหมนี่ตัวสั่นนิดหน่อย
“เยี่ยมมาก คืนนี้นอนข้างนอกจะเป็นไรไป” พี่ตัสพูดพร้อมกับเดินไปไปหน้าทีวีที่มีที่นอนปูเตรียมไว้อยู่แล้ว แล้วคืนนี้พวกผมก็หลับกันสบายถึงเช้าเลยครับ ^^
ปล. โทษทีจ้ามาช้า คืนนี้จะมีแจ๊คพอตของแถมอีกหรือเปล่า
ก็ลองๆแวะเข้ามาดูเอานะครับ ^^
หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า (อ่าน 501115 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก