“แหม่ ดูเพื่อนๆ จะพูดถึง คนชื่อโต้งจังเลยนะ” ชัยจับจุด เค้าพูดเหมือนหยั่งเชิงขณะที่นั่งรถมาส่งมิวที่บ้าน
“เอ้ยย พี่ ไม่มีอะไร เพื่อนกัน” มิวรีบแก้ตัว เค้าเร่งฝีเท้าให้เดินอยู่ล้ำหน้าจากชัยเล็กน้อยเพื่อหลีกเลี่ยงการจับผิดใบหน้า ชัยวิ่งเหยาะๆ ตามมา
“ฮั่นแน่ มีพิรุธ ไอ้คนที่มันให้สร้อยเราวันนั้นใช่ป่ะ” ชัยโหนแขนไปคล้องคอมิวเอาไว้ น้ำหนักตัวทำให้มิวเซจะล้ม เค้าพยายามจะซ่อนพิรุธทุกอย่าง แต่แววตามันก็เฉลยไปเสียเกือบหมดแล้ว
“โหพี่ ไม่มีอะไรจิงๆ เพื่อนมิวเอง แต่ก่อนเค้าเคยอยู่บ้านตรงข้ามกัน เนี่ย บ้านเนี๊ยะ” มิวพยักเพยิดหน้าไปบ้านหญิงในปัจจุบัน ชัยมองตามไปก็จริง แต่ก็ไม่ได้เชื่อตามที่มิวพูดแต่อย่างใด ยังไงก็ตาม เค้าก็เดินมาส่งมิวจนถึงหน้าบ้าน พอละแขนออกจากคอของมิวแล้ว ชัยก็ยืนยิ้มโบกมือบ๊ายบายให้มิวอีกนิดหน่อย
“ไปชาร์จแบตแล้วเปิดเครื่องไว้นะ ถ้าติดต่อไม่ได้อีกทีหล่ะก็ พี่จะเตะให้อ่วมเรย” ชัยพูด มิวยิ้มรับก่อนจะปิดประตูเหล็กหน้าบ้าน ชัยยืนอยู่ตรงนั้นสักชั่วอึดใจ ถึงหันหลังเดินกลับออกไป
+ + + + + + + + + + + + + + + +
“เฮ้ยๆ ไอ้โต้งมาเว้ย” กลุ่มเพื่อนโต้งกระตือลือร้นประหนึ่งรอเค้ามาอย่างนั้น โต้งปิดประตูรถ และเดินถือกระเป๋านักเรียนเข้ามา เค้าสบตากับเพื่อนๆ เค้า แต่พวกนั้นก็เหมือนจะยิ้มฝืนๆให้เค้าแค่นั้น โต้งเดินไปนั่งสมทบกับเพื่อน เค้าควักสมุดการบ้านขึ้นมานั่งลอกร่วมกับทุกคน และทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรผิดปกติ แต่เค้าก็รู้สึกเหมือนเพื่อนๆ แอบมองเค้าเหมือนเป็นตัวประหลาด แต่โต้งก็ไม่อยากจะให้เรื่องนี้มันเป็นประเด็นไปนานนัก เค้าทำทีเป็นเฉย หากแต่ลึกๆ ซ่อนความรู้สึกถูกหักหลังเอาไว้
.........................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
