ตอนที่21 เริ่มจำได้
ตู๊ด...........ตู๊ด..
"ฮัลโหล"
"ไปร์อยู่ไหนค่ะ ทำไมไม่กลับบ้านหลายวันแล้ว ไปหาที่คณะก็ไม่เจอ"
"ช่วงนี้คงจะไมกลับบ้านซักระยะนะ"
"แล้วถ้าคุณพ่อ-แม่ กลับมาแล้วถามหาไปร์ละ"
"บอกว่าผมอยู่ดอนโดแล้วกันคับ"
"อยู่คอนโด อยู่กับใครค่ะ อย่าบอกนะว่าอยู่กับไอ้เด็กนั้น"
"ใช่ผมอยู่กับเซียน"
"ไหนไปร์บอกว่าเกลียดมันไง แล้วไปอยู่กับมันทำไม"
"ผมต้องการพิสูจน์อะไรบางอย่างนะ"
"อะ.......อะไรค่ะ ไปร์จำทุกอย่างได้หมดแล้วหรอค่ะ"
"ยังจำไม่ได้หมดแต่ก็ลางๆนะ ทำไมคับแคทไม่อย่ากให้ความจำผมกลับมาหรอ"
"อ่อ.........เปล่าค่ะ ขอให้ไปร์จำได้เร็วๆนะค่ะ แค่นี้ก่อนนะค่ะ" ตูด......... ไอ้เซียนมึงจะเป็นมารหัวใจกูไปถึงไหน กรี้ด..............
"พี่ไปร์เป็นอะไรคับหน้าเครียดๆ"
"กูปวดหัวขอนอนหน่อยแล้วกัน"
"คับ" ผมนั่งมองคนรักที่ตอนนี้อยู่ด้วยกันมา 2 อาทิตย์แล้ว แรกๆมันก็ยังร้ายกับผมเหมือนเดิมโดยเฉพาะตอนที่มันเห็นผมอยู่กับพี่จี เฮ้ย ไหนบอกว่าจะไม่สงสัยอะไรเรื่องผมกับพี่จีแล้วไง แต่พอกลับมาที่ห้องมันทั้งโมโหโกรธ เหวี่ยง บางครั้งถึงกลับตบตีจนตัวผมมีแต่รอยช้ำแต่ผมไม่โกรธมันหรอก แต่ก็จะมีบ้าง อารมณ์น้อยใจ แต่ทุกครั้งผมก็จะเอาน้ำเย็นเข้าลูบซึ้งมันก็ได้ผลดีด้วยซิ เฮ้ย....ยิ่งเวลาผ่านไปเร็วอย่างนี้ยิ่งทำให้ผมเครียด กลัวๆว่าจะไม่ได้อยู่กับมันอีก ผมยื่นมือไปจับมือมัน "รีบๆจำเซียนได้เร็วๆนะคับ" แล้วก็จูบที่มือมัน
"เซียนมึงอยู่ไหนแล้ว"ซิม
"กูจะถึงแล้วมึงรอที่เดิมเดียวกูไป"
"อืม"
"พี่ไปร์คับเรียนเสร็จไปซื้อของกันนะ"
"อืม ตามใจ"
"คับ งั้นผมไปก่อนนะ" แล้วก็ขยับไปจูบที่ปากของมัน มันก็ยิ้มให้ผม ซึ้งต่างจากตอนแรกที่ผมทำ มันจะตกใจแล้วผลักผมออก พอผมทำทุกวันมันก็เริ่มชิน เริ่มมีพัฒนาการทางใบหน้าที่ดีขึ้นเหมือนกับอารมณ์ร้ายๆของมันที่ลดลงไปมากแล้ว แต่อาจจะมีบ้างบางครั้งที่ผมจะเซ้าซี้ให้มันดูรูปของเราหรือเล่าเรื่องต่างๆให้มันฟังจนมันรำคาญก็ตวาดผม สักพักมันก็จะเข้ามากอดผมแล้วก็ขอโทษ แค่นี้ผมก็ดีใจแล้วละคับ
"เซียนทางนี้"
"อ่าวทำไมมึงไม่นั้งที่เดิมว่ะ"
"กูมาไม่ทันนะ"
"เซียนยังไหวอยู่ไหม"จี
"ยังไหวคับ"
"แต่นี้มันก็ผ่านมาตั้ง 2 อาทิตย์แล้วนะ พี่ไปร์ยังไม่มีท่าทีที่จะจำอะไรได้เลย"ซิม
"ไม่หรอก ตอนนี้พี่เขา ยิ้มให้กูแล้วนะ มีขอโทษด้วยเวลาทำผิด พูดกับกูดีขึ้น"
"แต่มันก็ไม่ได้แสดงว่าจำได้นิ" จี
"ไม่หรอก มันแสดงถึงการเริ่มต้นที่ดีต่างหาก ได้ขนาดนี้ก็ดีขนาดไหนแล้ว"
"เซียนมึงไม่มีเวลาแล้วนะ มึงดูสภาพมึงดิ ซูบผอม หน้าซีด ตัวซีดไปหมด เดินก็แทบจะไม่มีแรงอยู่แล้ว มึงอย่าคิดนะว่าพวกเราดูไม่ออก กูรู้นะว่าต่อหน้าพี่เขามึงต้องเข้มแข็ง เพราะไม่อยากให้พี่เขารู้ว่ามึงป่วย แต่พวกเรารู้ว่ามึงป่วยฉะนั้นมึงอย่าพยายามปกปิดความอ่อนแอของมึงอีกเลย กูเห็นแล้วกูเหนื่อยแทน"
"ขอบใจนะกูรู้ตัวเองดี ตอนนี้กูยังไหว ไปเรียนเถอะเดียวสาย พวกเราไปก่อนนะคับ พี่จี พี่เลย์"
"เซียนดูแลตัวเองดีๆนะ" จี
"คับ"
"เซียนเราไปนั้งใกล้หน้าต่างกันดีกว่าปะ"
"เอาละวันนี้อาจารย์ บลา บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"เซียน เซียนตื่น เซียนตื่นซิ เซียน"
"ใครมาเสียงดังแถวนี้กูจะนอน โอ๊ยเขย่าอยู่ได้กูจะนอน" ผมค่อยลืมตาขึ้น "อ่าวไอ้ซิมมีไรว่ะ" มันก็โผเข้ามากอดผมแล้วร้องให้
"มึงทำให้กูตกใจ กูเรียกมึงเท่าไรก็ไม่ยอมตื่น กู .........กูนึกว่ามึงตายแล้วซะอีก ฮือ.............."
"มึงนี้มาแช่งกูอีก"
"ก็กูกลัว ทีหลังมึงอย่าทำอย่งนี้อีกนะ"
"กูแค่เผลอหลับไปเท่านั้นเอง กูขอโทษ"
"อืม มึงจะให้กูไปส่งที่ห้องไหม"
"ไม่เป็นไรเดียวกูจะไปซื้อของกับพี่ไปร์" (วันนี้ผมมีเรียนแต่ตอนเช้าคับไอ้ไปร์ก็เหมือนกัน)
"เซียนกูขอถามอะไรมึงหน่อยได้ไหม"
"อืม ว่ามาซิ"
"ทำไมมึงไม่รักษาตังเองให้หายก่อนแล้วค่อยไปจัดการกับปัญหาต่างๆ"
"ถ้ากูไม่หายละ แล้วมึงคิดว่ากูจะมีกะจิตกะใจรักษาหรอว่ะในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ กูขอเสี่ยงกับเวลาหนึ่งเดือนนี้ดีกว่า อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด"
"กูละนับถือมึงจริง"
"เด็กกำพร้าอย่างกูก็แบบนี้หละโหยหาความรัก พอได้รักก็ไม่อยากสูญเสียมันไป"
"พี่ไปร์ช่วยหยิบอันนี้ให้หน่อย ผมหยิบไม่ถึง"
"เกิดมาเตี้ยก็อย่างนี้หละ"
"ใครบอกว่าผมเตี้ยนี้ผมเกินมาตรฐานชายไทยด้วยซ้ำ พี่สูงเกินไปต่างหาก"
"ว่าแล้วยังมาเถียงอีก เอาได้แล้ว จะซื้ออะไรอีก"
"เดียวไปดูของใช้ก่อนแล้วกันคับ" ผมก็เดินดูของใช้จำเป็นไปได้ซักพักก็เห็นร้านขายหมวก "พี่ไปร์ซื้อหมวกกัน"
"ไม่เอากูไม่ชอบใส่"
"ผมไม่ได้ให้พี่ใส่ซักหน่อย"
"แล้วจะใส่ไปทำไม"
"ก็อยากใส่อะ"
"อ่อ แล้วแต่มึงแล้วกัน"
จะบอกมันได้ยังไงว่าเอามาใส่ปิดหัวที่ตอนนี้ผมเริ่มบางแล้ว เฮ้ย...โชคดีนะเนี้ยที่เกิดมาผมเยอะ พึ่งเห็นข้อดีของมันก็ตอนนี้หละ
"ทำไมต้องหมวกไหมพรมไม่ได้หนาวซักหน่อย"
"ก็อยากได้อะมันสวยดี พี่ไม่ชอบหรอหรือว่ามันไม่เหมาะกับผม"
"เปล่า ใส่อะไรก็น่ารักทั้งนั้นหละ"
"เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะคับ" ผมเห็นมันบ่นอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว"
"ไม่มีอะไร เสร็จยังกูอยากกลับแล้ว"
"คับ คับ เสร็จแล้ว พี่เอาแบบนี้ 4 ใบคับ "(หมวกน่าจะเรียกแบบนี้นะไม่แน่ใจ) จ่ายเงินเสร็จก็ออกมาหามันที่หน้าร้านแต่ไม่เห็นแม้แต่เงาไม่ใช่ว่ามันทิ้งผมไปแล้วนะ เลยลองเดินหามันดู เอ๊ะมันดูอะไรอยู่
"พี่ไปร์ดูอะไรคับ"
"จี้นะ"
"จะซื้อหรอคับ"
"มันดูคุ้นๆนะ"
"สงสัยคงเป็นเพราะพี่เอาของผมไปทิ้งมั้งคับ"
"กูหรอเอาไปทิ้ง"
"คับ ตอนนั้นพี่เอาของผมไปทิ้งเพราะพี่จีเป็นคนซื้อให้ แล้วบอกว่าจะซื้อให้ผมใหม่"
"แต่กูก็ไม่ได้ซื้อให้ใช่ไหม"
"พี่จำได้หรอคับ"
"แค่รู้สึกว่ามันน่าจะเป็นแบบนั้นนะ"
"หรอคับ"
"อย่าทำหน้าเศร้าซิเดียวพี่ซื้อให้"
"ห๊ะ เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรนะคับ"
"บอกว่าเดียวซื้อให้"
"ไม่ใช่คับ ไม่ใช่อันนี้ พูดเหมือนประโยคแรกอะคับ"
"ก็บอกว่าเดียวพี่ซื้อให้"
"พี่ พี่แทนตัวเองว่าพี่กับผมแล้ว"
"อะไร แค่นี้ก้ต้องดีใจด้วยหรอ"
"ก็ต้องดีใจซิ ตั้งแต่พี่กลับมาพี่ไม่เคยพูดดีๆกับผมเลยนี้หน่า เอาแต่พูดมึง-กู กับผมตลอด"
"ขอโทษ ถ้าชอบต่อไปนี้พี่จะแทนตัวเองว่าพี่ แล้วให้เราแทนตัวเองว่าเซียนแล้วกัน เอ๊ะ ประโยคนี้คุ้นๆแฮะ"
"ก็พี่เคยพูดกับผมแบบนี้นิคับ"
"หรอ"
"ตกลงจะรับเป็นเส้นไหนดีค่ะ" พนักงานขาย
"เอาตัว Z เส้นหนึ่งคับ"
"เอาตัว S อีกเส้นคับ" มันมองหน้าผมแบบงง เอ่อๆ ดูแล้วตลกแต่ก็น่ารักดีคับ "ก็ของพี่ สไปร์ไงคับ" แล้วผมก็หยิบจี้ตัวSมาใส่ให้มัน ส่วนมันก็เอาจี้ตัวZมาใส่ให้ผม ใส่ตรงหน้าร้านเลยกูไม่แคร์สื่อเลย จ่ายเงินเสร็จมันก็เดินจับมือผมเดินออกมา อ่ามีความสุขจัง มองหน้ามันที่ตอนนี้แดงไปถึงหูแล้ว สงสัยจะอาย ไม่ทักดีกว่าเดียวมันจะปล่อย อยากให้ความสุขอย่างนี้อยู่กับผมไปนานๆ
เฮ้อ วันนี้เหนื่อยจังเลย ผมไม่คิดว่าการซื้อของมันจะเหนื่อยขนาดนี้ แต่ก็มีความสุขมากคับ กว่าจะกลับมาถึงห้องก็ปาเข้าไป 3 ทุ่มแล้วหลังจากที่เราแวะกินข้าวกันที่ร้าน xxxx
"พี่ไปร์ไปอาบน้ำก่อนเลยนะคับเดียวเซียนเอาของไปเก็บก่อน"
"อืม"
พอมันอาบเสร็จผมก็ไปอาบต่ ออกมาอีกทีก็เห็นมันนอนอยู่ที่เตียงแล้วสงสัยจะเหนื่อยเหมือนกัน ผมค่อยๆแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่ม แต่พอผมขึ้นไปมันก็ดึงผมเข้าไปกอด
"ยังไม่นอนหรอคับ"
"อืม รอเซียนอยู่"
"รอผมทำไมคับ"
"จะพูดยังไงดีละ บางครั้งที่เราออกไปไหนด้วยกันไปในที่ๆเราเคยไปมันทำให้พี่คิดได้ว่าพี่เคยไปที่นั้นแล้วไปกับใคร"
"พี่จำได้แล้วหรอคับ"
"ถึงพี่ยังจำได้ไม่หมดแต่พี่รู้สึกว่าเซียนเป็นคนที่พี่รักมากแล้วก็เซียนก็ไม่ได้โกหก หักหลังพี่ อย่างที่แคทบอก พี่ขอเวลาหน่อยนะ พี่จะพยายามจำให้ได้เร็วๆ"
"คับ แต่อย่านานมากนะคับ เพราะผมคงจะมีเวลาให้พี่ได้ไม่นาน"
"ห๊ะ เมื่อกี้ว่าไงนะ"
"เปล่าคับผมว่าผมจะรอพี่ไปร์คับ"
"เซียนไม่โกรธพี่นะ"
"ไม่เลยคับแค่พี่เชื่อเซียนๆก็ดีใจแล้วคับ"
"เซียน" อืม..........อ่า...........
จบไปอีกตอน
เราโดนทำร้ายจิตใจขั้นรุนแรง สาหัสเลยละคะ ขอระบายหน่อยแล้วกันไม่งั้นจุกอกตายแน่ๆ
ไปอ่านนิยายมา หน้าปกมีรูปผู้ชาย 2 คนหยิบมาอ่านๆไปผู้ชาย 2 คนนี้ก็รักกันดี(ถึงแม้พ่อจะไม่ค่อยเห็นด้วยก็เถอะในช่วยแรก) อ่านไปได้ครึ่งเล่มมีผู้หญิงโผ่ออกมาไอ้เราก็นึกว่าคงไม่มีอะไร
คงจะเป็นแค่นางร้ายเท่านั้น อ่านไปอ่านมาพระเอกดูเหมือนจะชอบมันซะงั้นแถมยังจะมั้นกับมันอีกทั้งๆที่มีนายเอกอยู่ทั้งคน
แค่นี้ยังไม่พอ เกิดเรื่องๆต่างๆขึ้นนายเองเหมือนจะมีใจให้มันอีก เราก็ซักจะตะหงิดใจแล้วซิก็อ่านต่อไป นายเองรักผู้หญิงคนนั้นเฉยเลย แถมพระเอกยังไม่ว่าอะไรอีกถ้าทั้ง 2 คนรักกัน อีผู้หญิงนั้นกลับมาเมืองไทยไอ้ผู้ชายที่เราคิดว่าเป็นนายเอกตั้งแต่แรกนั้นกลับตามมาที่ไทยซะงั้นแถมยังแต่งงานกันอีก :a5:โอ้มายยยยยยยยอ่านเสร็จอยากจะฉีกหนังสือทิ้ง เอาระเบิดไปว่างบ้านคนแต่ง
ถ้ารู้ว่าอยู่ไหน ทำใจซักพัก เอาว่ะอ่านนิยายที่ชอบก็ได้ อ่านไปตอนสุดท้ายคู่ที่จิ้นให้เป็นพระเองเสือกตายซะงั้น
ยังๆหัวใจมันยังบอกช้ำยังไม่พอ ไปหยิบการ์ตูนที่ติดตามมานานมาอ่าน ไอ้คนที่ชอบตายอีก แถมตายได้น่าสงสารมากๆ โอ้ชีวิตฉัน
พอเลยไม่คิดจะอ่านอะไรอีกแล้วรับไม่ไหวแล้วจริงๆ
รอทำใจได้ก่อนแล้วกันดีนะเนี้ยที่แต่งนิยายเสร็จแล้วถึงไปอ่าน
ขอบคุณนะคับที่ติดตามออ่านนิยายของเรา รักคนอ่านทุกคนคับ
แต่ตอนนี้ขอบไปพักรักษาแผลใจก่อนนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
